'Mama ik wil naar huis'
AMSTERDAM - Op 27 mei zien klasgenootjes hoe Katja (8) van het schoolplein in Ede wordt geplukt en een auto wordt ingetrokken. Sindsdien verblijft het ontvoerde meisje bij haar vader in Amerika, een man die haar moeder meerdere malen heeft mishandeld. Exclusief in VROUW vertelt moeder Marina Karpenko (34) haar verhaal.
![]()
“Op haar achtste verjaardag – op 13 juni – heb ik Katja voor het laatst gesproken. Ik bel elke dag, maar er wordt nooit opgenomen. Het gesprek duurde iets langer dan 1 minuut. Ik hoorde haar huilen. ‘Mama,’ vroeg ze, ‘wanneer kom je me halen?’ Niet veel later, ik had amper iets kunnen zeggen of vragen, werd de verbinding verbroken. Twee dagen later kreeg ik te horen waarom. Volgens de advocaat van meneer Leendertz (zo noemt ze Katja’s vader steevast – red.) zou ik dingen tegen Katja hebben gezegd die haar van streek hadden gemaakt. Maar ik had haar alleen maar gefeliciteerd met haar verjaardag, en ik had haar gevraagd hoe het met haar ging. Meer niet. Er worden allerlei voorwaarden gesteld voor contact met mijn dochter. Ik mag niet zeggen dat ik haar mis of van haar hou. Ik mag niet over Nederland praten, over school, over haar vriendinnetjes. Dan raakt ze van streek, zo wordt gezegd. Een andere voorwaarde voor contact met Katja is dat ik het arrestatiebevel intrek, maar dat kan ik helemaal niet doen. Daar gaat de officier van justitie over. Volgens het Psychologisch Rapport dat in Amerika is gemaakt, zou Katja lijden aan stress. Vind je het gek! Ze is op een ochtend van het schoolplein weggerukt en door een man in een auto geduwd. Toen ze probeerde te schreeuwen, duwde hij zijn hand voor haar mond. Een paar honderd meter verderop is ze in een andere auto geduwd en is ze samen met haar vader, die ze nauwelijks kent, en een vrouw, haar ‘nieuwe moeder’, met hoge snelheid naar Frankfurt gereden. Daar zijn op het Amerikaanse Consulaat foto’s van haar gemaakt. Ze is vanuit Frankfurt naar Dubai gevlogen, en daar overgestapt op een vliegtuig naar Amerika. Toen ik haar twee dagen na haar ontvoering sprak en vroeg waar ze was, wist ze het niet. Ze was met haar vader, zei ze en zat in de auto. Ik hoorde allerlei stemmen, ook Russisch. Vermoedelijk was dat Olga, meneer Leendertz’ zesde vrouw, met wie hij in 2007 was getrouwd, een maand na de scheiding met mij. Hij heeft elke twee jaar een andere vrouw, vrijwel allemaal illegaal naar Amerika gehaald. Ik vroeg Katja naar haar mobiele telefoon. Die had ze niet meer, zei ze. Haar vader had hem weggegooid.
Mishandeling
Elke dag was ik bang dat ze zou worden ontvoerd. Elke dag. Daarom zei ik steeds bij het afscheid nemen op school: ‘Schatje, hou je telefoon bij je. Als er iets gebeurt, bellen! Knopje 1 is de politie.’ De politie wist ervan, ook de school wist van mijn situatie. Ik heb meneer Leendertz voor het laatst in september 2006 gesproken. Toen woonde ik hier ruim drie jaar met Katja. Ik dacht dat hij kwam informeren naar zijn dochter, maar hij zei alleen: ‘Waarom ben je bij me weggegaan, Marina?’ Ik zei dat ik dat niet hoefde uit te leggen na alle mishandelingen en bedreigingen. Hij is meerdere keren uit huis gehaald door de Amerikaanse politie en in Nederland voor mishandeling gedagvaard. Hij heeft me ook mishandeld toen ik zwanger was van Katja, hij heeft me zelfs in mijn buik geschopt. Hij zei dat ik gestraft zou worden omdat ik hem had verlaten. ‘Je zult haar nooit meer zien,’ zei hij. ‘Je weet dat ik genoeg geld heb, ik neem haar mee naar Mexico, ze zullen haar nooit vinden.’ Ik was op mijn werk. Het was koud. Katja had haar rode jasje aan. Zo was ze naar school gegaan. Rond half elf zag ik dat ik twee gemiste oproepen had, plus een sms van school. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ze was ontvoerd. Ik wist ook meteen door wie. Bij school zag ik allemaal politie staan. Het eerste wat ik vroeg was: ‘Waar is Katja?’ Ik was in shock. Klasgenootjes hadden haar horen gillen en hadden gezien hoe ze van het schoolplein werd gerukt door een man met zwarte krulletjes, en een grijze Opel Zafira werd ingeduwd. Meneer Leendertz heeft haar niet ontvoerd, zegt hij zelf. Hij heeft haar ‘gewoon’ opgehaald van school en thuis gebracht. Thuis? Ergens in Pennsylvania, in een land waar ze niemand kent en de taal niet spreekt. Ze heeft niets kunnen meenemen, geen knuffeltjes, geen speelgoed – niets. Meneer Leendertz beroept zich op een vonnis van een Amerikaanse rechter die hem de voogdij zou hebben gegeven, maar dat vonnis is helemaal niet rechtsgeldig in Nederland. Hij heeft haar niet ‘opgehaald’ van school, hij heeft haar op brute wijze ontvoerd. Sindsdien heb ik haar stemmetje maar vijf keer mogen horen. Telkens heel kort. Bij elkaar misschien maar zes minuten. Ik zeg haar dan dat ze Nederlands moet blijven spreken, dat ze de taal niet mag vergeten. Maar Katja wil alleen maar weten wanneer ik haar kom ophalen. Ik beloof haar dan alles te zullen doen om haar terug te halen, alles. ‘Moeder doet valse beloftes,’ krijg ik dan later via zijn advocaat te horen. Twee keer heb ik over haar gedroomd. In de eerste droom omhelsde ze me. Ze keek over mijn schouder naar achter en zag haar vader. Hij kwam op ons aflopen en even later was Katja verdwenen. De tweede keer droomde ik dat ík haar had ontvoerd. We zijn in Ede en ik probeer haar snel naar binnen te krijgen, in een flat. Het is niet ons huis, maar een vies huis met allemaal meubels die ik niet ken. Ik zeg tegen Katja dat ze naast me moet zitten, heel dicht naast me, maar ze zegt: ‘Mama, niet bang zijn, hij komt niet meer.’ Maar hij komt wel. Hij komt de flat binnen en zoekt ons. Alleen ziet hij ons niet, terwijl Katja maar blijft zeggen: ‘Mama, niet bang zijn, hij komt niet meer.’
Gesmokkeld
Ik slaap slecht, slik soms slaappillen en kan niets anders doen dan wachten. Het liefste zou ik haar zelf gaan halen, maar ik mag Amerika niet in. Ik ben er illegaal binnen gesmokkeld door meneer Leendertz en mag tot 2012 het land niet meer in. Ik heb geen geld om te procederen in Amerika. Er is een stichting opgericht, Help Katja Terug, en ik ben iedereen dankbaar die me helpt. Ik krijg zoveel steun, van kennissen, van de school. Maar ik kan niet zeggen dat ik hoopvol ben. Als ik niet kan slapen, praat ik met Katja’s knuffels. Of met Markies, de kat. Katja speelde elke dag met hem. Hij mist haar ook. Hij gaat echt zoeken in het huis. Als hij bij me komt zitten, zeg ik tegen hem dat ze terugkomt. Hoe hij dan naar me kijkt... dieren snappen je. De kat is haar broertje, zei Katja altijd. Ze houdt heel erg van dieren. ‘Dieren zijn net kindjes, toch mam? En je mag ze nooit pijn doen.’ Ik ben zo bang dat ze wordt mishandeld. Ik weet hoe hij is. Hij heeft meerdere vrouwen in zijn leven mishandeld, en ook zijn eigen zoon. Tien was zijn zoontje nog maar. Ik was er zelf bij hoe hij de jongen schopte. Meneer Leendertz wil over iedereen controle uitoefenen. En heeft overal lak aan. Op 29 mei is er door de Rechtbank Arnhem in een kort geding bepaald dat Katja onmiddellijk terug moet komen naar Nederland, omdat hij onrechtmatig heeft gehandeld op straffe van een dwangsom van duizend euro per dag. Daar lacht hij om. Hij lacht om alles. Hij heeft nog steeds een aanzienlijke alimentatieachterstand van duizenden euro’s. Hij heeft het Nederlandse straat- en contactverbod overtreden. Hij zegt dat hij van Katja houdt, maar waarom heeft hij er dan voor gezorgd dat we in 2007 letterlijk op straat kwamen te staan door geen hypotheek meer te betalen? Katja en ik hebben een jaar lang bij de voedselbank gelopen. Niemand kan hem wat maken, denkt hij als ‘respectvol’ piloot bij Continental Airlines. Hij is een narcist, ziek. Maar ik zal tot de laatste seconde van mijn leven voor Katja’s terugkeer knokken. Dat beloof ik. Mijn meisje moet terug.”
HELP KATJA TERUG
De juridische strijd voor de terugkeer van Katja is duur. Het ontbreekt Katja’s moeder aan geld om deze juridische procedures te voeren. Omdat de zaak in de VS speelt, heeft de moeder in Nederland geen recht op rechtsbijstand. Amerika redeneert precies andersom en zegt dat de moeder geen recht heeft op legal aid omdat ze in Nederland woont. “Met de stichting willen we zorgen dat Katja en haar moeder snel worden herenigd,” zegt Jan Bosma, secretaris van de opgerichte Stichting Help Katja Terug. “Helaas is daar op korte termijn geld voor nodig, want er moeten snel een paar procedures worden gevoerd.” Doneren kan op banknummer 1395.28.881 ten name van Stichting Help Katja Terug te Ede.
Lees meer over de stichting op:
www.helpkatjaterug.nl