ADD & ADHD - Deel 16

Tof, een topic met lotgenoten

Hier een ADD-er.
Heb nu ongeveer een half jaar de diagnose, zit (officieel) op 55mg ritalin per dag nu, maar ben er wat creatief in.

Blijf dit topic een beetje volgen, begin binnenkort met een cursus omgaan met. bij het ggz (ben ik nu ook voor andere klachten al in behandeling) maar vind het wel fijn om een plek te hebben om wat begrip te krijgen in plaats van altijd gewezen te worden om mijn tekortkomingen

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 17:11 schreef Murmeli het volgende:

[..]

he maanvis, niet teveel gallen he!

sorry, ik zie het leven zwarter in dan het is
O wacht verkeerde topique!

Ik denk dat ik ook ADD heb, net heb ik mij aangemeld voor een intakegesprek bij PSYQ. Dit is iets waar ik al ruim een half jaar tegenop loop te hikken.

Ik ben als de dood voor een degelijk gesprek, hou er helemaal niet van om zo diep in mijn eigen doen en laten te wroeten.

Hopelijk bellen ze morgen terug.

Even (vooral voor mezelf) opsommen waar ik tegen aanloop

Negatief
-Heel veel moeite met beginnen met iets. Of het nu een planning maken is, stukje tekst schrijven. Maakt niet uit wat het is, zodra ik halverwege de eerste regel ben bedenk ik me al dat het waarschijnlijk ook beter kan
-Veel lullige spelfouten maken, totaal niet kloppende zinnen en het zelf totaal niet zien
-Afgeleid als er iets gebeurd om me heen
- Uitstellen
- Emotioneel heel erg wisselend

Positief
- Creatief. Het is mij en mijn omgeving al meerdere keren opgevallen dat ik bepaalde dingen vanuit bijzondere hoeken kan bekijken
- Enorm gepassioneerd over iets zijn als iets mij echt intreseerd.
- Ondanks dat ik dat gevoel zelf vaak niet heb krijg ik van mijn omgeving te horen dat ik een heel sociaal persoon ben
- perfectionistisch (dit zou ook bij negatief kunnen

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 21:33 schreef TumTum het volgende:
Even (vooral voor mezelf) opsommen waar ik tegen aanloop

Negatief
-Heel veel moeite met beginnen met iets. Of het nu een planning maken is, stukje tekst schrijven. Maakt niet uit wat het is, zodra ik halverwege de eerste regel ben bedenk ik me al dat het waarschijnlijk ook beter kan
-Veel lullige spelfouten maken, totaal niet kloppende zinnen en het zelf totaal niet zien
-Afgeleid als er iets gebeurd om me heen
- Uitstellen
- Emotioneel heel erg wisselend

Positief
- Creatief. Het is mij en mijn omgeving al meerdere keren opgevallen dat ik bepaalde dingen vanuit bijzondere hoeken kan bekijken
- Enorm gepassioneerd over iets zijn als iets mij echt intreseerd.
- Ondanks dat ik dat gevoel zelf vaak niet heb krijg ik van mijn omgeving te horen dat ik een heel sociaal persoon ben
- perfectionistisch (dit zou ook bij negatief kunnen

Ik heb bijna dezelfde positieve en negatieve eigenschappen (behalve de spelfouten en moeite met het beginnen met iets) maar ik heb geen ADHD

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 22:05 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Ik heb bijna dezelfde positieve en negatieve eigenschappen (behalve de spelfouten en moeite met het beginnen met iets) maar ik heb geen ADHD

Daar ben ik inderdaad altijd al een beetje bang voor geweest. Het is natuurlijk erg makkelijk om bepaalde symptomen toe te schrijven aan je eigen disfunctioneren en vervolgens een ziekte de schuld te geven. Eigenlijk is voornamelijk dat waarom ik het zo lang uitgesteld heb om hulp te gaan zoeken.

Ik heb bij mijn vrienden wel eens een balletje opgegooid over bepaalde symptomen, gewoon om te zien hoe anderen bepaalde dingen beleven en meestal kwam er inderdaad uit van, joh, dat heb ik ook. Ik vraag me alleen af ik wat voor mate het een belemmering in je functioneren gaat worden.

Ik ben bijvoorbeeld nu aan het afstuderen en één van mijn begeleiders gaf mij vorige week een aantal pointers hoe ik mijn onderzoek moest aanpakken. Op het moment dat hij wegliep was ik die pointers al kwijt.

Een klasgenoot zat er naast. Die had niets meegekregen van ons gesprek. Iets wat voor mij compleet onmogelijk is, een gesprek voeren naast mij zonder er iets van mee te krijgen.

Het laatste wat ik wil is een stempel. Ik wil niet zielig gevonden worden, of aan de medicijnen. Het is niets voor niets een hele grote stap om hulp te zoeken. Het enige wat ik wil is mijzelf concentreren zoals anderen dan kunnen en ik vermoed dat een proffesional mij daar beter in kan helpen dan de mensen om mij heen.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 22:57 schreef TumTum het volgende:

[..]

Daar ben ik inderdaad altijd al een beetje bang voor geweest. Het is natuurlijk erg makkelijk om bepaalde symptomen toe te schrijven aan je eigen disfunctioneren en vervolgens een ziekte de schuld te geven. Eigenlijk is voornamelijk dat waarom ik het zo lang uitgesteld heb om hulp te gaan zoeken.

Ik heb bij mijn vrienden wel eens een balletje opgegooid over bepaalde symptomen, gewoon om te zien hoe anderen bepaalde dingen beleven en meestal kwam er inderdaad uit van, joh, dat heb ik ook. Ik vraag me alleen af ik wat voor mate het een belemmering in je functioneren gaat worden.

Ik ben bijvoorbeeld nu aan het afstuderen en één van mijn begeleiders gaf mij vorige week een aantal pointers hoe ik mijn onderzoek moest aanpakken. Op het moment dat hij wegliep was ik die pointers al kwijt.

Een klasgenoot zat er naast. Die had niets meegekregen van ons gesprek. Iets wat voor mij compleet onmogelijk is, een gesprek voeren naast mij zonder er iets van mee te krijgen.

Het laatste wat ik wil is een stempel. Ik wil niet zielig gevonden worden, of aan de medicijnen. Het is niets voor niets een hele grote stap om hulp te zoeken. Het enige wat ik wil is mijzelf concentreren zoals anderen dan kunnen en ik vermoed dat een proffesional mij daar beter in kan helpen dan de mensen om mij heen.

Erg herkenbaar, daarom heb ik ook gewacht met hulp zoeken. Ieder mens herkent wel iets in de symptomen van AD(H)D, maar het grote verschil tussen AD(H)D'ers en niet-AD(H)D'ers is denk ik dat het bij AD(H)D'ers een pakketje van problemen is, en niet iets afzonderlijks als alleen maar het uitstellen van rekeningen betalen of zo. De problemen van AD(H)D'ers hebben mijns inziens ook veel met elkaar te maken.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 23:19 schreef Rikketik het volgende:
Ik zeg tegen de meeste mensen dat ik een concentratieprobleem heb, dan weten ze eigenlijk alles al wat ze moeten weten. Dat is dan toch die stempel waar ik bang voor ben, of eerder het mogelijke onbegrip wat er uit volgt.

Goed alternatief voor aandachtsstoornis idd.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 23:07 schreef RvLaak het volgende:
Allereerst de disclaimer: Ben geen expert, enkel ervaringsdeskundige

Check.

quote:

Voor zover mijn kennis gaat, is AD(H)D geen ziekte, maar een afwijking in de hersenen. Deze functioneren anders.

Dat heb ik ook gelezen, ik gebruikte de verkeerde woorden er voor. Mijn excuses.

quote:

Hoe kan een verheldering van de oorzaak van je gedrag een belemmering worden? Die snap ik ff niet.

Nu ik het teruglees begrijp ik dat je het niet begrijpt, beetje raar opgeschreven.

Ik bedoel hiermee dat de meeste mensen zich wel zullen kunnen vinden in een groot aantal ADD symptomen zonder dat ze er last van hebben. Maanvis zei al dat hij ook zich wel herkend in een aantal symptomen, maar dat hij geen AD(H)D heeft.

Ik vermoed dat een heleboel mensen wel dezelfde symptomen hebben, bijvoorbeeld snel afgeleid, maar dat ze daarmee minder beperkt worden in hun dagelijkse functioneren.

quote:

Met een stempel is niets mis. Je kan er namelijk voor kiezen om het "label" voor jezelf te houden en de conclusie met niemand te delen. Die keuze is aan jou en niemand anders.

Mijn ervaring is dat mensen mij niet zielig gaan vinden wanneer ik hen informeer over de ADHD. Ze nemen het enkel ter kennisgeving aan tegenwoordig ( Concerta) en daarvoor waren de reactie vaan in de trant van "verklaart een hoop".

Zoals ook in één of meerder van de vorige topics te lezen staat, wilde ik ook per sé niet aan de medicijnen. Op sterk aanraden van de psychiater en als een diagnose-middel heb ik concerta een kans gegeven. Er ging een wereld voor me open.

Maar hoe ga je dan om met onbegrip? Ik bedoel, een ADHDer kunnen mensen herkennen, die heeft immers opvallende, uiterlijke kenmerken. Voor mijn gevoel vinden mensen ADDers maar aanstellers, die een excuus zoeken voor het feit dat ze eigenlijk lui zijn.

De enige die ik het zou willen vertellen zouden bijvoorbeeld leidinggevenden zijn, zodat ze bijvoorbeeld weten dat het als ik iets niet opvang het niet uit desintresse is als ik iets niet opvang of begrijp maar dat het een andere oorzaak is.

Wat betreft medicijnen: Daar denk ik nog niet eens over na. Eerst maar eens een diagnose krijgen. Misschien komt daar wel uit dat ik mezelf gewoon een aandoening aangepraat heb.

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 23:19 schreef Rikketik het volgende:
Ik zeg tegen de meeste mensen dat ik een concentratieprobleem heb, dan weten ze eigenlijk alles al wat ze moeten weten. Dat is dan toch die stempel waar ik bang voor ben, of eerder het mogelijke onbegrip wat er uit volgt.

Een concentratieprobleem heb ik, dat is een feit. Mijn irritantiepuntje is alleen dat als ik dat probeer uit te leggen aan mensen ze meteen met zaken komen als, ja, dat heb ik ook, daarom maak ik aantekeningen.

Mijn reactie is meestal dat ik OF kan luisteren, OF schrijven en niet alle twee en daarbij stuit ik al op onbegrip.

Ik speel nu met de gedachte om voicerecorders in te zetten bij vergaderingen/meetings, maar ik vraag me af wat daar de reactie op zal zijn. Ik kan me heel goed voorstellen dat veel mensen daar geen zin in hebben.

quote:

[b]Op dinsdag 14 april 2009 23:07
Met een stempel is niets mis. Je kan er namelijk voor kiezen om het "label" voor jezelf te houden en de conclusie met niemand te delen. Die keuze is aan jou en niemand anders.

Mijn ervaring is dat mensen mij niet zielig gaan vinden wanneer ik hen informeer over de ADHD. Ze nemen het enkel ter kennisgeving aan tegenwoordig ( Concerta) en daarvoor waren de reactie vaan in de trant van "verklaart een hoop".

Zoals ook in één of meerder van de vorige topics te lezen staat, wilde ik ook per sé niet aan de medicijnen. Op sterk aanraden van de psychiater en als een diagnose-middel heb ik concerta een kans gegeven. Er ging een wereld voor me open.

Nog een vraagje:
Ik begrijp dus dat jij concerta gebruikt, maar hoe 'fucntioneer' jij zonder medicijnen? Ben je echt onmogelijk of ben je eigenlijk vooral jezelf tot last?

Begrijp me niet verkeerd, ik vraag me alleen af of men al overgaat tot medicatie als je slecht 'lichte' AD(H)D hebt.

Oja, en hoe presies ging die wereld voor je open?

quote:

Op dinsdag 14 april 2009 21:09 schreef TumTum het volgende:
Even (vooral voor mezelf) opsommen waar ik tegen aanloop

Negatief
-Heel veel moeite met beginnen met iets. Of het nu een planning maken is, stukje tekst schrijven. Maakt niet uit wat het is, zodra ik halverwege de eerste regel ben bedenk ik me al dat het waarschijnlijk ook beter kan
-Veel lullige spelfouten maken, totaal niet kloppende zinnen en het zelf totaal niet zien
-Afgeleid als er iets gebeurd om me heen
- Uitstellen
- Emotioneel heel erg wisselend

Positief
- Creatief. Het is mij en mijn omgeving al meerdere keren opgevallen dat ik bepaalde dingen vanuit bijzondere hoeken kan bekijken
- Enorm gepassioneerd over iets zijn als iets mij echt intreseerd.
- Ondanks dat ik dat gevoel zelf vaak niet heb krijg ik van mijn omgeving te horen dat ik een heel sociaal persoon ben
- perfectionistisch (dit zou ook bij negatief kunnen

ik zag dat je uit 1981 komt.
snap niet dat je nu pas hulp zoekt.
Dat had je moeten doen toen je nog jonger was.
de dingen die jij omschrijft zul je altijd blijven houden. En daar zal je mee moeten leven.
het enige wat je kan doen is nadenken en weten wat je doet.

Als je nu nog gesprekken moet gaan voeren is het zonde van je tijd.

Oi

[ Bericht 17% gewijzigd door NLvice op 15-04-2009 06:15:09 ]

Ja dat kan ik begrijpen.
Nu gaat het misschien even goed om dat je positief ben.
en zelf er echt wat aan wilt doen.
bij mij ging het na elk gesprek 3 weken goed en dan viel ik weer terug.

Ik ben uiteindelijk gestopt omdat ik elke keer weer met dezelfde problemen terug kwam. en zo ging het vanaf kleins af aan al.
het hele circeltje begon iedere keer weer opnieuw.
Sinds ik gestopt ben gaat het een stuk beter.omdat ik zelf wil laten zien dat het ook zonder hulp kan. maar er zijn dingen waar ik nog steeds tegen aanloopt.
Maar die heb ik maar te accepteren adhd'er ben je vanaf jegeboorte en je gaat er mee dood.
Het enige wat ik kan doen is proberen er op te letten.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 06:47 schreef NLvice het volgende:
Ja dat kan ik begrijpen.
Nu gaat het misschien even goed om dat je positief ben.
en zelf er echt wat aan wilt doen.
bij mij ging het na elk gesprek 3 weken goed en dan viel ik weer terug.

Ik ben uiteindelijk gestopt omdat ik elke keer weer met dezelfde problemen terug kwam. en zo ging het vanaf kleins af aan al.
het hele circeltje begon iedere keer weer opnieuw.
Sinds ik gestopt ben gaat het een stuk beter.omdat ik zelf wil laten zien dat het ook zonder hulp kan. maar er zijn dingen waar ik nog steeds tegen aanloopt.
Maar die heb ik maar te accepteren adhd'er ben je vanaf jegeboorte en je gaat er mee dood.
Het enige wat ik kan doen is proberen er op te letten.

Slik jij medicatie, of doe je het helemaal zelf?

Wat zou medicatie kunnen helpen in een situatue als ADD?

quote:

Op woensdag 15 april 2009 09:27 schreef DrD00m het volgende:
Wat zou medicatie kunnen helpen in een situatue als ADD?

aangezien ik de H-variant heb, kan ik het niet met zekerheid zeggen, maar het schijnt dat medicatie ongeveer hetzelfde effect zou hebben mbt de concentratie ed.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 06:47 schreef NLvice het volgende:
Ja dat kan ik begrijpen.
Nu gaat het misschien even goed om dat je positief ben.
en zelf er echt wat aan wilt doen.
bij mij ging het na elk gesprek 3 weken goed en dan viel ik weer terug.

Ik ben uiteindelijk gestopt omdat ik elke keer weer met dezelfde problemen terug kwam. en zo ging het vanaf kleins af aan al.
het hele circeltje begon iedere keer weer opnieuw.
Sinds ik gestopt ben gaat het een stuk beter.omdat ik zelf wil laten zien dat het ook zonder hulp kan. maar er zijn dingen waar ik nog steeds tegen aanloopt.
Maar die heb ik maar te accepteren adhd'er ben je vanaf jegeboorte en je gaat er mee dood.
Het enige wat ik kan doen is proberen er op te letten.

Wat voor jou geldt, hoeft niet voor andere mensen zo te zijn (gelukkig).

quote:

Op woensdag 15 april 2009 06:02 schreef NLvice het volgende:

[..]

ik zag dat je uit 1981 komt.
snap niet dat je nu pas hulp zoekt.
Dat had je moeten doen toen je nog jonger was.
de dingen die jij omschrijft zul je altijd blijven houden. En daar zal je mee moeten leven.
het enige wat je kan doen is nadenken en weten wat je doet.

Als je nu nog gesprekken moet gaan voeren is het zonde van je tijd.

Oi

De reden dat ik nu pas hulp ga zoeken is heel simpel, ik weet pas sinds kort van ADD af. Als kind zijnde zijn er ooit symptomen van ADHD vastgesteld, maar meer onderzoek is er nooit naar gedaan. Toen ik wat ouder was heb ik dat als onzin af gedaan, want ik ben lichamelijk veels te rustig om een ADHDer te zijn.

Pas zeg een jaar geleden ben ik ooit op het begrip ADD gestuit, me wel er in herkend, maar het voor jezelf erkennen heeft tijd nodig.

Ik kan niet geloven dat het zonde van mijn tijd is, ik ben nog steeds student en dus lerend, dus ik kan ook leren hoe ik met (een eventueel, want nog steeds niet vastgesteld) mijn ADD om moet gaan. Ik moet alleen weten hoe

quote:

Op woensdag 15 april 2009 00:21 schreef Rikketik het volgende:
Over dat initiatief nemen: Mijn therapeut drukte me op het hart dat medicatie daar niet voor zou zorgen, althans niet direct. Het is wel zo dat ik me beter kan concentreren met medicatie en dat ik daardoor makkelijker aan zaken begin. Ik weet immers dat ik met mijn gedachten erbij kan blijven in plaats van dat ik na tien minuten afhaak. En aangezien ik erg doelgericht ben (ik wil meteen het resultaat zien, anders doe ik het niet), vond ik die tien minuten het nooit waard.

On a side note: Ik ben een week geleden begonnen met het innemen van Ritalin en ben sindsdien eigenlijk steeds 'onder invloed' geweest. Nu ik vanavond bewust geen tablet heb genomen, merk ik dat ik opeens enorm onrustig ben in mijn lichaam. Een teken dat de medicatie werkt, me dunkt? Ik heb in elk geval vrijdag een afspraak met de psych, dus dan zal ik dit zeker aanstippen.

Hoe zie je dat initiatief nemen precies? Ik zie namelijk twee soorten initiatief waar ik 'moeite' mee heb. Beide gaat om het beginnen met iets, maar soms komt het gewoon voor uit luiheid, uit geen zin om te beginnen, maar ik heb ook dat ik vol energie aan iets wil gaan beginnen om vervolgens te blokkeren zodra ik het lege blaadje voor mijn neus krijg.

Dat tweede lijkt me overkomenlijk, want ik merk dat ik blokkeer omdat ik op 5 verschillende manier tegelijk wil beginnen. Dat eerste is natuurlijk gewoon iets wat in je zit, ik denk dat iedereen wel eens lui is en geen zin heeft om te werken. Ik kan me wel voorstellen dat het minder word als je doorkrijgt dat het je allemaal wat makkelijker af gaat.

Zijn er hier mensen die op latere leeftijd erachter zijn gekomen dat ze ADD hebben en heeft dat positief of negatief je leven beinvloed?

quote:

Op woensdag 15 april 2009 11:29 schreef DrD00m het volgende:
Zijn er hier mensen die op latere leeftijd erachter zijn gekomen dat ze ADD hebben en heeft dat positief of negatief je leven beinvloed?

Wat is latere leeftijd? Ik ben nu 28 en zoals je in mijn vorige posts kan lezen vermoed ik dat ik ADD heb. Als ik terug kijk op mijn leven heeft dit zeker veel invloed gehad.

Ik heb een MBO studie gedaan en ben daarna gaan werken in een winkel. Nooit langer dan één jaar een baan gehouden, voelde me nooit op mijn plek. Vergat vaak dingen, begon aan iets terwijl iets anders niet af was.

Na de derde keer ontslag gekregen te hebben ben ik mijzelf gaan beraden wat er mis zat. Mijn conclusie was dat ik in een verkeerde brance zat, de conclusie daarvan was dat ik weer terug naar school moest om iets anders te leren. Dankzij vrienden van het idee afgekomen dat HBO onhaalbaar was voor mij en een HBO studie gestart.

Nu zit ik in het 4e jaar en ondanks dat ik al mijn jaren op tijd afgesloten heb en al mijn vakken gehaald heb is het alles behalve vlekkeloos gegaan. Heel vaak een nieuwe richting binnen de opleiding opgegaan, altijd wel het gevoel gehad dat ik niet wist hoe ik moest beginnen. Ik heb mijzelf er voornamelijk doorheen geslagen doordat ik redelijk sociaal ben, heb het vaak voor elkaar gekregen dat anderen mij lieten zien hoe ik moest beginnen, veel hulp van anderen gehad. Begrijp me niet verkeerd, dit is geen meeliften op anderen, ik heb wel altijd zelf hard gewerkt.

Alleen nu zit ik op mijn afstuderen en moet ik het alleen doen. Dan merk je hoe lastig het is.

Latere leeftijd zou na je tienerjaren zijn. Dus rond de 20 en later.
Het is toch iets wat vooral bij kinderen als diagnose gesteld wordt.

Maar het wijst bij mij sterk op dat ik ADD heb als ik alle informatie die ik overal lees kan geloven. Het zou ook een hoop gedragingen van nu en vroeger verklaren. Vroeger werdt ik bijv. nogal eens beschuldigd van dagdromen op de basisschool terwijl ik mij van geen kwaad bewust was.

Bij mij is nu wel de vraag in hoeverre een diagnose invloed kan hebben op mijn leven en of dat in een positieve of negatieve manier zich kan uitpakken. Ga je je bijvoorbeeld anders gedragen wanneer je weet wat er met je 'mis' is.

(ik ben overigens 23)

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:24 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Initiatief als in: ergens aan beginnen. Dat kan huiswerk maken zijn, maar ook klusjes in het huis of zelfs ontspanning. Het is een soort laksheid, ik heb bij alles het idee: 'ach, dat kan later ook nog wel.' Maar medicatie kan dat niet wegnemen, het kan alleen de drempel lager maken wellicht.

Tja, bij mij helpt de concerta echt om toch de beslissing te nemen om het niet "later" te doen.

Het zal ongetwijfeld voor iedereen verschillend zijn

Ik was 24 toen de diagnose ADHD gesteld werd (ik heb wel ook een H-tje, maar dat uit zich vooral in kleine dingen, ik ben niet extreem druk o.i.d.) en ik ben nog steeds heel blij dát die diagnose gesteld is.

Natuurlijk was het fijn geweest als het als kind al gevonden was. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo en de wetenschap dát ik het heb, helpt me gewoon wel bij bepaalde dingen. Ik zie ook echt wel verbetering in sommige dingen omdat ik snap waardoor ik zo reageer/doe (of juist niet ). Het gaat langzaam, maar het is er zéker wel!

Lastig blijft wel je omgeving. Het is zó moeilijk uit te leggen! Daarnaast vind ik het zelf ook moeilijk. Ik kan alles, ben gezond, heb een geweldig goed stel hersens (hoogbegaafd) en nog mislukt alles. Waarom kan ik niet gewoon m'n werk doen, m'n huishouden en financieen bijhouden etc. Waar slaat het op dat dat niet werkt. Waarom zit ik als een zoutzak te niksen en bedénk ik alleen maar wat ik allemaal moet doen. Enzovoort.

Ik kan het zelf al moeilijk vatten, laat staan iemand die niks heeft. En ik kan ook niet uitleggen hoe mijn hoofd werkt, want ik weet niet hoe hún hoofd werkt.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:45 schreef Chell het volgende:
Waarom kan ik niet gewoon m'n werk doen, m'n huishouden en financieen bijhouden etc. Waar slaat het op dat dat niet werkt. Waarom zit ik als een zoutzak te niksen en bedénk ik alleen maar wat ik allemaal moet doen.

Herkenbaar.

Zo...ik was net bij de arboarts en ik begon te vertellen over dat ik zo slecht geconcentreerd en gemotiveerd ben en geen discipline heb en overdag in slaap val enzo, als inleiding om te zeggen dat ik eraan denk dat ik misschien AD(H)D zou kunnen hebben. zegt ze halverwege mijn verhaal: ja nu je het zegt ik heb een idee (ik had zelf adhd nog niet genoemd) Dus ik zeg tegen haar: oh wat heb jij voor idee dan? Nou zegt ze, ik denk ineens aan ADHD...
Dus... ik ben niet de enige idioot die denkt dat ik dat misschien heb. Ze heeft me nu een trap onder mn kont gegeven dat ik me bij psyQ moet aanmelden dus dat heb ik net gedaan.
Ben benieuwd.

over de "discussie" hierboven over leeftijd: ik ben 34.... dus ehhh ja redelijk laat. Ik heb wel eens eerder gedacht dat ik adhd heb, maar nooit serieus op doorgegaan. Ik dacht dat ik misschien toch wel te rustig ben daarvoor (wist niet van ADD af) en ik wilde geen etiketjes verzamelaar zijn, en ik ben ook bang dat mensen zeggen dat ik me aanstel en gewoon een lui stuk vreten ben
Maargoed, we gaan het zien. Ik loop ook al bij de riagg dus ik ga het daar ook nog aankaarten. Kijk ik wel wie het eerste tijd heeft om een diagnose te stellen ;-)
Oja en nog wat over leeftijd: bij een vriend van me is het net ook vastgesteld dat ie adhd heeft en die is 44.... en hij kan er nog echt wel mee geholpen worden. Krijgt waarschijnlijk coaching om zn leven op de rit te houden/krijgen, en concerta.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:45 schreef Chell het volgende:
Ik kan alles, ben gezond, heb een geweldig goed stel hersens (hoogbegaafd) en nog mislukt alles. Waarom kan ik niet gewoon m'n werk doen, m'n huishouden en financieen bijhouden etc. Waar slaat het op dat dat niet werkt. Waarom zit ik als een zoutzak te niksen en bedénk ik alleen maar wat ik allemaal moet doen. Enzovoort.

Dat vraag ik me nu ook al heel lang af.... hoewel financien wel gaat.... ik was het zo zat dat ik elke keer geld bij mn moeder moest vragen (en dat nog op mn 26e!) , dat ik voortaan wel op mn geld let

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:49 schreef Krentenbol. het volgende:

[..]

Herkenbaar.

Echt de perfecte omschrijving

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:51 schreef Murmeli het volgende:
*knip*

Mooi! Schot in de zaak!

Wat leeftijd betreft, zeker ADD wordt vaak later opgemerkt omdat het niet zoals bij ADHD extraverte duidelijke kenmerken heeft. Juist doordat ADDers zo op de achtergrond aanwezig zijn maakt het moeilijker.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:45 schreef Chell het volgende:
Ik was 24 toen de diagnose ADHD gesteld werd (ik heb wel ook een H-tje, maar dat uit zich vooral in kleine dingen, ik ben niet extreem druk o.i.d.) en ik ben nog steeds heel blij dát die diagnose gesteld is.

Natuurlijk was het fijn geweest als het als kind al gevonden was. Maar ja, dat is nou eenmaal niet zo en de wetenschap dát ik het heb, helpt me gewoon wel bij bepaalde dingen. Ik zie ook echt wel verbetering in sommige dingen omdat ik snap waardoor ik zo reageer/doe (of juist niet ). Het gaat langzaam, maar het is er zéker wel!

Lastig blijft wel je omgeving. Het is zó moeilijk uit te leggen! Daarnaast vind ik het zelf ook moeilijk. Ik kan alles, ben gezond, heb een geweldig goed stel hersens (hoogbegaafd) en nog mislukt alles. Waarom kan ik niet gewoon m'n werk doen, m'n huishouden en financieen bijhouden etc. Waar slaat het op dat dat niet werkt. Waarom zit ik als een zoutzak te niksen en bedénk ik alleen maar wat ik allemaal moet doen. Enzovoort.

Ik kan het zelf al moeilijk vatten, laat staan iemand die niks heeft. En ik kan ook niet uitleggen hoe mijn hoofd werkt, want ik weet niet hoe hún hoofd werkt.

Same here. Ik was 23 toen het geconstateerd werd, al dacht ik daarvoor al dat er niet zo zeer iets mis met me was, maar dat ik alles net wat anders moet aanpakken. Planningen werken niet zo goed, ik maak ze liever dan dat ik ze uitvoer. Baal daar vervolgens weer van. Ga nieuwe planning maken, stop daar halverwege mee omdat het een stuk meer is geworden. Voer daarvan vervolgens weer een klein deel uit en zo gaat het maar door.

In de loop der jaren heb ik mezelf ermee leren leven en was eigenlijk al wel tevreden op het moment dat het geconstateerd werd. Zo heb ik mezelf anders leren studeren, anders leren kijken naar de reactie van mensen op mijn gedrag en mezelf aangeleerd geduld te hebben met mezelf en anderen.

Ik leg het aan anderen uit alsof er een continue storm door mijn hoofd raast. Dat is waarom ik af en toe met mijn hoofd bij iets anders zit en met moeite een verhaal zonder zijsprongen kan maken. Gelukkig ben ik een slimme vent en kan ik nog steeds mijn dromen waarmaken ook al moet ik er af en toe wat meer moeite voor doen om op het juiste pad te blijven. Vooral met verslavingsdrang is dat af en toe lastig. Gelukkig ben ik onlangs gestopt met blowen en het bevalt me goed. Het plotselinge vrijkomen van alle impulsen was schrikbarend, maar ik heb geprobeerd om dat op een positieve manier aan te wenden en dat gaf me een goed gevoel. Nu nog stoppen met roken...

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:55 schreef Krentenbol. het volgende:

[..]

Mooi! Schot in de zaak!

Wat leeftijd betreft, zeker ADD wordt vaak later opgemerkt omdat het niet zoals bij ADHD extraverte duidelijke kenmerken heeft. Juist doordat ADDers zo op de achtergrond aanwezig zijn maakt het moeilijker.

ja... en dan hopen dat het ook op te lossen is ik ben mezelf wel een beetje zat na me 34 jaar te ergeren hahaha

Oja, wat de arboarts nog zei tegen me: ga je je nu inschrijven bij PsyQ of ga je dat ook uitstellen?
ze heeft wel humor

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:24 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Initiatief als in: ergens aan beginnen. Dat kan huiswerk maken zijn, maar ook klusjes in het huis of zelfs ontspanning. Het is een soort laksheid, ik heb bij alles het idee: 'ach, dat kan later ook nog wel.' Maar medicatie kan dat niet wegnemen, het kan alleen de drempel lager maken wellicht.

De tweede soort initiatief die je noemt herken ik ook veel van mezelf in. Ik vind het bijvoorbeeld leuk om verhalen te schrijven en zo nu en dan ruim ik een hele avond in om er mee bezig te gaan. Het lukt me dan wel om er aan te beginnen, maar verder dan een paar regeltjes kom ik echter niet. Het is dan geen gebrek aan ideeën, maar een overvloed! Alsof mijn vingers de gedachtenstroom in mijn hoofd niet bij kunnen houden. Heel frustrerend, want aan het eind van de rit heb ik toch het idee dat ik mijn tijd vergooid heb omdat niets op papier staat.

Herkenbaar en precies hetzelfde heb ik ook (en ik heb echt geen ADHD dus om het daar op te schuiven is niet terecht imHo).
Ik merk dat ik het veel minder heb als ik bewust minder slaap op een nacht. Dus ipv 8 uur naar 5 of 6 uur slaap per nacht gaan.. dan kan ik m'n gedachten beter 'focussen'.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 12:59 schreef Murmeli het volgende:

[..]

ja... en dan hopen dat het ook op te lossen is ik ben mezelf wel een beetje zat na me 34 jaar te ergeren hahaha

Nou ja, op te lossen is het nooit. Maar manieren vinden om er mee om te gaan wellicht wel. Daarnaast misschien medicatie die hulp kunnen bieden.

Waar ik nu last van heb waardoor ik ben gaan zoeken naar een mogelijke oorzaak is bijv :

-ik heb last met mijzelf te ontspannen. Zoals iemand hierboven al beschreef is het een soort storm in mijn hoofd. Het is lastig te omschrijven wat je nou precies bedoeld, maar ik ben altijd bezig in mijn gedachten. Daardoor kan ik soms afwezig lijken en op het moment dat ik iets volg of in mij opneem kan ik als iemand wat tegen mij zegt de eerste paar woorden wel in mij opnemen, maar de rest van de zin komt niet tot mij aan.

-gevolg van dat van hierboven is dat ik mij snel verveel. Ik MOET bezig zijn. Als is het met iets kleins. Film kijken heb ik bijvoorbeeld geen last van. Maar wanneer bijvoorbeeld ik 's avonds rustig op de bank zit met mijn vriendin en er niets op de tv is, dan kan ik niet meer gewoon gezellig op de bank blijven zitten, maar dan gaat mijn drang om iets anders te doen overnemen. Erg vervelend. Merk dit nu vooral sinds ik per september ben gaan samenwonen en ook met nog iemand rekening moet houden. Als je op jezelf bent, heb je er niet zo'n last van omdat je het gewoon kan doen.

Maar als ik op vakantie ben, kan ik mij wel weer op een handdoekje positioneren in de zon en lekker liggen. Raar..

-verder heb ik een discussie-drang. Ik denk heel erg in logica en in oplossingen en neem aan de hand daarvan een standpunt waaraan ik vasthou. Ik ga vervolgens redelijk snel een discussie aan als dit nodig is en blijf net zo lang doorgaan met het weerleggen van andermans argumenten totdat de ander of overtuigd is van mijn gelijk of dat ze mijn standpunt hebben kunnen weerleggen. Heeft zo een + en een - puntje. Ben daar al wel mee bezig om mij te beheersen en dat het niet altijd nodig is om mijn gelijk te krijgen.

-Ik ben erg goed in het maken van een rotzooi thuis. Bureau, huiskamer, 'rommel'kamer (ironisch) maakt niet uit. Als ik ergens klaar mee ben, kan ik het gewoon zo laten liggen of het zo opzij leggen dat het voor mij in ieder geval niet meer in de weg ligt. Zo ga ik ook om met mijn rekeningen. Dat stel ik altijd uit tot het laatste moment en soms zelfs dat ik er herinneringen over krijg.. , sinds ik samenwoon en nog iemand heb die hierop let, is dat probleem wel verholpen. Maar ik voel mij soms af en toe wel schuldig omdat ik soms het idee krijg dat ze meer doet in het huishouden dan mij, terwijl ik toch wel goed mijn best doe en het in mijn opzicht op dat moment toch echt wel opgeruimd is. Mijn moeder noemde dat gewoon de rommel zo verschuiven dat het een ge-ordend rotzooitje is.

Zo kan ik nog even doorgaan.

Nu is het echter zo dat mocht ik een diagnose willen, ik naar een psychiater/huisarts/arts moet gaan. En om voor dit probleem naar zoiemand te gaan, is voor mij een erg grote stap die ik misschien nu zou nemen, maar als het erop aankomt toch liever niet zou nemen..

Ik weet niet of het een beetje duidelijk verwoord is, of dat het bekend klinkt.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 13:24 schreef Rikketik het volgende:

[..]

Het eerste is een soort van laksheid, dat heeft inderdaad niets met ADHD te maken. Het tweede denk ik wel, vanwege die duidelijke gedachtenstroom.

Maar dan zou ik ook ADHD moeten hebben, en dat heb ik niet?

quote:

Op woensdag 15 april 2009 13:30 schreef Maanvis het volgende:

[..]

Maar dan zou ik ook ADHD moeten hebben, en dat heb ik niet?

Maanvis, wat wil je nou bereiken? Jij hoeft mensen niet te zeggen dat ze geen adhd hebben ofzo omdat jij geen klachten hebt. iedereen heeft het al door deskundigen laten vaststellen dus het lijkt me nogal zinloos wat je doet. je zaait alleen maar onrust zo, net als in het medicatietopic. ga gewoon ff wat voor jezelf doen!

Een of enkele overeenkomstige karaktertrekjes die overkomen met.... zorgen er niet voor dat je dat dan wel of niet hebt.
Een grote verzameling van ".." wel.

quote:

Op woensdag 15 april 2009 13:33 schreef Murmeli het volgende:

[..]

Maanvis, wat wil je nou bereiken? Jij hoeft mensen niet te zeggen dat ze geen adhd hebben ofzo omdat jij geen klachten hebt. iedereen heeft het al door deskundigen laten vaststellen dus het lijkt me nogal zinloos wat je doet. je zaait alleen maar onrust zo, net als in het medicatietopic. ga gewoon ff wat voor jezelf doen!

Bemoei jij je eens met je eigen zaken, of als je je met mijn zaken bemoeit achterhaal dan tenminste even de bedoeling van mijn posts .
Maargoed, ik zal je een hint geven, ik ben benieuwd naar waar de grens ligt tussen 'dit komt door m'n ADHD' en 'dit is een karaktertrek die mensen ook kunnen hebben zonder ADHD te hebben'

Nog een voorbeeld van de gedachtenstroom van mij : Als ik internet klik ik op nieuwslinks/interviews/artikelen die me wel interessant lijken, en zodra ik desbetreffende pagina heb geopend lees ik het bericht niet eens en klik ik het weer weg en ga iets anders doen . Uiteindelijk kom ik toch wel weer eens terug op die pagina omdat ik het toch nog wel wil lezen.
Ook op FOK! post ik m'n berichten heel snel en zonder ze na te lezen. Als ik dan ineens bedenk dat ik toch nog iets toe wil voegen edit ik m'n bericht nog een keer. En dat gebeurt bij bijna 25% van m'n berichten .

Maanvis, je haalt symptomen door de war met daadwerkelijk diagnose van een psychiatrische ziekte. Dat jij bepaalde symptomen hebt betekent geheel niet dat je dus ADHD hebt. Een veel gemaakte fout bij symptoomhunters

Dat is in principe ook de vraag zoals ik hem bedoelde.

Hoe ga je ermee om na diagnose. Ga je dan bewust opeens met alles wat je doet proberen een link te leggen met je diagnose?