Hoeveel kinderen is genoeg?

quote:

Op donderdag 9 april 2009 19:49 schreef Verbal het volgende:

Nogmaals, het zal mij jeuken of een vrouw elk jaar een kind uit haar schotwond laat komen tot ze desnoods d'r schaamlippen op haar knieën heeft hangen.

Subtiel V., subtiel. .

quote:

Op donderdag 9 april 2009 19:51 schreef Verbal het volgende:

[..]

...dus laten we er vooral meer van maken...

V.

Als je de wereld wil verbeteren met je eigen kinderen kan ik me voorstellen dat één niet genoeg is . Maarja, dan moet je ze ook opvoeden en dat soort lastige dingen, waardoor je nooit meer tijd hebt .

Keuzes keuzes .

quote:

Op donderdag 9 april 2009 20:04 schreef Verbal het volgende:

[..]

Dank je. Ik dacht: laat ik me inhouden

V.

Bescheidenheid siert je! .

Goed topic!
Nummer 1 kwam "omdat we kinderen wilden" en 4 jaar hiernaartoe gewerkt hadden, het stichten van een gezin, huisje boompje baby, burgerlijk
Nummer 2 "omdat die ene zo leuk was dat nog eentje vast nog leuker was"
Nummer 3 was eigenlijk de enige die zonder "goede" (lees: geen gevoelsmatige) reden kwam en was ironisch gezien de zwangerschap die het best begeleid was qua risicobeperking ivm erfelijke belasting van beide zijden (bleek inmiddels, wisten we ook niet bij de eerste twee...).

En nu zijn we klaar omdat ik altijd zei voor mn 30e klaar te zijn en ik was 29 bij de laatste en het qua aandacht, geld en tijd nu nog werkbaar is als de zon schijnt, niemand ziek is of een rotbui heeft. Maar dan ook net. En we hebben dus 2 gezonde kinderen nu en vinden het risico op nog een gehandicapt kind te groot, helemaal met de leeftijdsfactor die in het spel komt nu (30+)

quote:

Op donderdag 9 april 2009 14:38 schreef E.T. het volgende:

[..]

Maar in een goede relatie met wederzijds vertrouwen en de hele reutemeteut zou je er als man wel van uit mogen gaan dat als de vrouw zegt de pil trouw te slikken dat dat dan ook zo is.

En als alle verhalen van 'door de pil heen zwanger' waar zouden zijn, zou de pil volgens mij nog maar een betrouwbaarheidsgehalte van 50% hebben ipv de 99,99% die het werkelijk zou moeten zijn

Misschien spuit 11-reaktie, maar die laatste opmerking van ET schiet mij ook regelmatig door het hoofd. Als ik het al zo vaak hoor, waar komt dat betrouwbaarheidspercentage van de anticonceptiepil vandaan?

quote:

Op donderdag 9 april 2009 22:22 schreef Smirre het volgende:

[..]

Misschien spuit 11-reaktie, maar die laatste opmerking van ET schiet mij ook regelmatig door het hoofd. Als ik het al zo vaak hoor, waar komt dat betrouwbaarheidspercentage van de anticonceptiepil vandaan?

Het betrouwbaarheidspercentage is 99.8 %. Dit geldt echter alleen bij exact juist gebruik; dus elke dag netjes om de zelfde tijd innemen, geen antibiotica of ziekteverschijnselen.

Het percentage is iets minder wanneer het niet heel precies wordt ingenomen, en daalt drastisch bij gebruik van bijvoorbeeld medicijnen. Mensen kunnen dus wel door de pil heen zwanger worden, maar dit komt veelal door óf verkeerd gebruik, óf door gelijktijdig gebruik van bijv. medicijnen, waarvan men niet wist dat ze voor verminderde werkzaamheid zorgden.

Bij exact goed gebruik wordt echt maar 2 op de 1000 vrouwen toch zwanger.

quote:

Op donderdag 9 april 2009 17:33 schreef k_i_m het volgende:

[..]

Ik was 29, samenwonend, goede relatie, we hebben een half jaar voorwerk gedaan en iedereen vroeg of het EEN ONGELUKJE WAS . .

Kennelijk zijn andere mensen gewoon lomp als het om een zwangerschap gaat, dat heeft niks met een pil te maken wmb.

Bij ons dus ook, alleen was ik 23, maar ook getrouwd en gelukkig, weinig mensen ( alleen onze directe opmgeving) gingen er vanuit dat het echt een bewuste keuze was van ons om voor een kind te gaan en met de pil te stoppen.

Bij de 2de was dat overigens niet zo.

quote:

Op donderdag 9 april 2009 13:59 schreef k_i_m het volgende:
Weet je wat ik me ineens zat te bedenken; ik ken best een aantal mannen die er toch min of meer "ingeluisd" zijn door hun vrouwen. Die dan zonder wederzijdse instemming ineens zwanger blijken te zijn . En ondanks dat die mannen natuurlijk dan ook wel van die kinderen houden, waren ze er toch nog niet aan toe.

Ik ken wel zo'n vrouw... De ex van mijn vader! Ze waren al een tijdje uit elkaar!

En was toch opeens zwanger... Na 3 maanden, gokje, met de noorderzon vertrokken...
Nooit meer gezien! Heb dus ergens, adres is wel bekend bij me vader, een stiefbroertje van bijna 19!
Mijn vader is 70!

Dus niet alleen bij jonge meisjes...

maar als je besluit geen kinderen te nemen kijken mensen ook zo raar.. de eerste vraag die je gesteld krijgt als je een relatie hebt is: en wanneer beginnen jullie aan kinderen... of je dat nu wel of niet wilt die vraag krijg je automatisch.. ook niet altijd even leuk...
mensen denken niet na dat ze daar anderen mee kwetsen.. vooral als iemand bewust kinderloos blijft omdat de risico op een miskraam of een gehandicapt kind zeer groot is.. maar de kinderwens ook.. of mensen die geen kinderen kunnen krijgen maar dit wel willen... maar ook voor de mensen die bewust geen kinderen willen om wat voor reden doe je hier ook geen plezier mee....

En wanneer genoeg genoeg is... eerder gaf ik al 2 kinderen te willen en mijn partner 4... ik denk dat het ook een gevoelsmatig iets is.. vooral voor de vrouw.. het zwanger zijn, zo'n klein hummeltje in je armen.. dat dan moedergevoel weer komt boven borrelen..

Wij hebben best wat kindervrij en ook kinderloze vrienden maar gelukkig worden die niet zo vaak met die vraag geconfronteerd, wel 'willen jullie kinderen?' en dat vinden ze geen van allen een vreemde of vervelende vraag.

quote:

Op donderdag 9 april 2009 19:49 schreef Verbal het volgende:

Nogmaals, het zal mij jeuken of een vrouw elk jaar een kind uit haar schotwond laat komen tot ze desnoods d'r schaamlippen op haar knieën heeft hangen.

Maar zeieieieieieieik niet over dingen die daar vervolgens a u t o m a t i s c h bij horen. Want dan ga ik de vraag stellen: waarom wilde je er zoveel en wat in jou zorgde ervoor dat je niet eerder stopte? En die vraag geldt natuurlijk ook net zo goed voor de gulle zaaddonor.

Da's het enige, en vandaar dit topic.

V.

Het is met kinderen krijgen niet zo dat je steeds een nieuwe marmot krijgt, of een extra dwergkonijn voor erbij. Het grote verschil is dat kinderen zich ontwikkelen - heel snel - en dat die ontwikkeling heel bijzonder is, misschien wel zo bijzonder dat mensen tijdens dat proces (een kind dat ooit een baby was kan opeens praten en daarna kan het schrijven, voetballen of hockeyen enzovoort) bedenken hoe ongelooflijk leuk het is om dat mee te maken en te 'begeleiden', zeg maar.

Dat was voor mij tenminste de reden om een tweede kind te willen, en daarna - een tijd later - een derde. Ik was altijd een beetje huiverig voor het clichématige 'Unox-soep'-reclamebeeld van de papa en de mama en het zoontje en het dochtertje - zo'n keurig vierkantje aan een tafel, dat 'klopte' voor mijn gevoel teveel, dat had in mijn ogen iets tuttigs - ik bedoel eigenlijk dat ik zelf niet graag met mijn ouders in die vierkant-opstelling aan tafel zou hebben gezeten. (Wij hadden thuis ook 3 kinderen). Een gezin hoort een beetje chaotisch te zijn, vind ik, omdat kinderen dan meer vrijheid hebben (er kan er best even eentje buiten beeld zijn zonder dat je dat meteen in de gaten hebt) en omdat je er als ouder ook een beetje gemakkelijker van wordt, noodgedwongen: je kúnt met 3 kinderen niet voortdurend bovenop het nieuws zitten. Ook ben je eerder genoodzaakt de oudere kinderen 'los te laten', puur om logistieke redenen: ik laat mijn zoon zelf naar voetbal fietsen (dwars door het centrum van Amsterdam, hij is 12, maar toch... niet veel kinderen doen/mogen dat hier) omdat ik nog 2 kinderen heb, terwijl ik eigenlijk liever zijn hand zou blijven vasthouden, maar ja, het is ook wel goed dat hij zelfstandig wordt. Ik denk dat zulke dingen zich natuurlijker regelen in een groter gezin dan in een klein gezin.

En verder. Verder is het gewoon heel leuk om kinderen te zien opgroeien. Vandaag hadden wij een familie-hockeytournooi en mijn zoon (12) en dochter (10) kunnen opeens geweldig hockeyen. Hoe kan dat? Wanneer is dat gebeurd? Ik zag ook een meisje dat een oogje had op mijn zoon. Dat gaat nu ook allemaal beginnen: verliefdheden, feestjes, en vast ook drank en drugs - ik bedoel natuurlijk: het voorkomen van dat soort ellende ) - maar daarnaast hebben we ook nog een meisje van 4 dat zich de hele dag als Pippi Langkous verkleedt, voor het contrast, zeg maar, en hoewel het soms druk is, en vermoeiend, is het vooral heel erg bijzonder.

quote:

Op donderdag 9 april 2009 17:46 schreef Verbal het volgende:

[..]

Precies. Of mensen moeten na jaren definitief de moeilijke en pijnlijke keuze maken voor geen kindje omdat de medische risico's te groot zijn, en dan mensen over zich heen krijgen:

* "hebben jullie geen kinderen? Moet je doen, joh, wordt je leven zoveel waardevoller door"
- "ehh, dat ligt een beetje ingewikkeld en gevoelig..."
* "onzin... gewoon doen joh, je weet niet wat je mist..."

Enzo.

V.

Of als je gewoon geen kinderen wilt omdat je er gewoon geen zin in hebt.

"Hoeveel kinderen wil jij later?"
"Eh... wie zegt dat ik überhaupt kinderen wil?"
"Wil je dan echt geen kinderen? Waarom dan niet?!"
"Waarom wel?"
"Je krijgt er spijt van hoor!"

Echt, ik vind dat dus zo bot. Ik ga toch ook niet een zwangere vrouw overtuigen dat ze een abortus moet nemen omdat ze gegarandeerd spijt van het ouderschap gaat krijgen? Hoe lomp ben je dan.

Ja, in dit geval snap ik je maar al te goed...
Je gaat mij niet vertellen dat die relatie op rolletjes liep als hij ineens halverwege een zwangerschap weg loopt, dus dan vraag ik me idd af waarom je nog een 6e wilt.
En al helemaal niet als ik dan in de 2e regel lees dat ze (met 5 kinderen en eentje onderweg!!!!!) nog wel even dacht een HBO studie te gaan beginnen. Had dan je maatregelen getroffen om die 6e zwangerschap te voorkomen, of als het een bewuste keuze was had het dan dus niet gedaan.

En dan bladiebla buiten haar schuld om nu in de financiele problemen, heel zielig hoor... maar zo geheel buiten haar schuld om vind ik dit niet... Althans, van wat ik er zo van lees... 'kan niet werken' maar wel een studie gaan beginnen. Wie betaalt dan dat college-geld plus opvang voor 6 kinderen?

Oh en waarom zijn het ook altijd dit soort mensen (bij wie er al van alles niet lekker loopt) die binnenstormende buurmannen hebben enzo.

quote:

Op dinsdag 28 april 2009 23:49 schreef Verbal het volgende:
Dus.... Dringend hulp gezocht, crisis situatie!

V.

Good one.

Voor ons zit de waarde in kwaliteit; niet in kwantiteit.
Ik kan me absoluut voorstellen dat een groot gezin fijn kan zijn; maar voor ons is dat denk ik niet weggelegd.

We hebben iig de stap genomen van geen kinderen naar wel kinderen; ik heb absoluut moedergevoel; ben m'n hele leven al aan het moederen; maar zelf kinderen krijgen is niet vanzelfsprekend geweest.

Gelukkig denken mijn vriend en ik er hetzelfde over; onze dochter is echt het mooiste wat ons is overkomen, dat het zo mooi en leuk zou zijn hadden we ons niet voor ogen gehad!
We hadden al een redelijk ingericht leventje met zelf veel actieve hobby's; maar dit is echt het allermooiste geluk!

We zeggen wel eens gekscherend tegen elkaar; jeetje; zullen we nog zo'n mooi en leuk exemplaar maken? Maar vooralsnog hebben we daar heel sterk onze twijfels over; bang dat het minder leuk wordt (zelf beiden erg zelfstandig opgegroeid wegens teveel zelfredzaamheid en andere gezinsleden die meer zorg behoefden).

Een tweede zou nog kunnen; heel eventueel; er zijn wel voors; maar nog meer tegens vooralsnog. Maargoed; dochterlief is nog geen jaar; dus we hoeven ons vooralsnog geen zorgen te maken.

Ik vind het jammer dat toch door veel mensen het ook als zielig ervaren wordt als een kind zonder broertjes en zusjes opgroeid.

Ik ben heel erg blij dat wij heel bewust voor het ouderschap hebben kunnen kiezen zodra het voor ons goed en veilig voelde; zodat we er ook zonder problemen van kunnen genieten.

Ik ben me heel bewust dat het niet altijd zonder problemen gaat; ik heb daarvan al genoeg voorbeelden van dichtbij kunnen zien.

En of het wel of niet goed gaat binnen en gezin zit niet in de hoeveelheid kinderen; want er zijn genoeg grote gezinnen waarbij het gewoon prima gaat; en ook genoeg kleine gezinnen waarbij het juist niet goed gaat.