Werken en kinderen

Mijn neefje en nichtje gaan/gingen 1 of 2 dagen naar de peuterspeelzaal, en oma past thuis ook nog 1 dag op. Voor de rest werkt mijn zusje 3 dagen en mijn zwager 4, maar die ene vrije dag per week moet hij "verdienen" met overwerk de rest v/d week. Je kan dus als stel wel van alles willen, maar de werkgevers moeten er ook in mee gaan. Als ik zie hoeveel geregel het is, ben ik blij dat wij geen kinderen hebben.. Het is toch ergens compromissen sluiten, en bij twijfel ben ik van mening dat je dan altijd moet kiezen in het voordeel van het kind, niet de carrière/2e vakantie/nieuwe auto etc.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 10:12 schreef Koosje het volgende:

Dit vind ik een goede zaak!
Hier mag je kind met 2 jaar en drie maanden geplaatst worden in een Peuterspeelzaal. Ze sprongen een gat in de lucht toen ik mijn zoontje aan kwam melden.. Omdat er weinig aanmeldingen kwamen mocht hij meteen na zijn tweede verjaardag al komen.

Bij ons zit het anders in elkaar helaas, er is een wachtlijst maar het wordt niet op volgorde verwerkt. Als er een ouder kindje later wordt aangemeld dan gaat die voor. Zo willen ze een achterstand (als ze naar de kleuterschool moeten) voorkomen.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 09:09 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Serieus, ben je wel eens langer dan een maand aan 1 stuk thuis geweest?

Ja, in mijn detacheringstijd heb ik een tijdje zonder project gezeten en idd, dat was geen pretje. Maar goed, dat waren (voor mij persoonlijk dan) wel heel andere tijden, met andere prioriteiten. Ik denk dat ik er nu echt geen moeite mee zou hebben, de dagen met Anna samen vliegen om en ik vermaak me prima. Ik zie niet in waarom je daar geen 'voldoening' uit zou kunnen halen eigenlijk.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 10:43 schreef Jarno het volgende:

[..]

Ja, in mijn detacheringstijd heb ik een tijdje zonder project gezeten en idd, dat was geen pretje. Maar goed, dat waren (voor mij persoonlijk dan) wel heel andere tijden, met andere prioriteiten. Ik denk dat ik er nu echt geen moeite mee zou hebben, de dagen met Anna samen vliegen om en ik vermaak me prima. Ik zie niet in waarom je daar geen 'voldoening' uit zou kunnen halen eigenlijk.

Je kan er wel voldoening uithalen maar je dagen worden wel erg monochroom.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:00 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Je kan er wel voldoening uithalen maar je dagen worden wel erg monochroom.

imho hoeft dat niet per sé.
Toen ik alleen was met de oudste (vanaf haar derde maand) kwam ik gewoon overal samen met haar, kleintjes zijn tamelijk goed vervoerbaar in kinderwagens enzo
Natuurlijk pas je de dingen die je doet aan, de kroeg in met je koter gaat niet om maar eens een dom voorbeeld te geven, maar het is echt niet zo dat je niets anders meer kan dan de hele dag thuiszitten met je kind.

Ik doe best zinvol werk, vind ik zelf en ik heb ook leuk werk en soms ontwikkel ik me ook dmv cursussen en trainingen. Maar ik heb niet het gevoel dat ik me doordat ik werk meer ontwikkel als wanneer ik niet zou werken.

Ik heb natuurlijk ook verlof gehad en snap niet dat mensen het zo geestdodend vinden om voor hun kind te zorgen. Je kind ontwikkeld zich toch ook? (zelfs in vrij rap tempo)
Ik kan toch wel de hele dag met hem bezig zijn hoor en dan niet alleen met poepluiers maar ook met wandelen, spelen zijn ontwikeling stimuleren. Straks krijgen we nog zindelijkheidstraining etc.
Voor mijn gevoel kun je een klein kind niet optimaal stimuleren als er zoveel bij elkaar zijn.

Ontwikkelen kan ik thuis ook door boeken te lezen, bepaalde tv programma's te kijken. Contact met andere mensen kan ik opzoeken en ik heb ook nog een man met wie ik op volwassen niveau kan praten.

En misschien mogen er niet zoveel kinderen op een groep zijn, ik mag officieel ook niet in mijn eentje op 8 bewoners staan en toch gebeurd het als er zieken zijn en er geen inval is.
Met mazzel wordt er dan een uitzendkracht opgeroepen waarvan niemand de achtergrond weet, daar wordt je ook niet vrolijk van.

Nogmaals ik heb leuk werk maar als ik morgen de lotto win, zeg ik morgen mijn baan nog op om de hele dag met mijn kind door te kunnen brengen.

Ik werk aan de universiteit als onderzoeksassistent en op de redactie van een wetenschappelijk tijdschrift. Ik heb wel degelijk het gevoel dat ik me in mijn werk enorm ontwikkel en ik haal er ook ontzettend veel voldoening uit. Ik zou het voor geen goud willen missen. Overigens heb ik zes jaar gestudeerd en zou ik het wel erg zonde van de tijd en moeite vinden om nu fulltime thuis te gaan zitten en daarna een minimale baan in deeltijd te nemen.
Ik denk dat er redelijk onderschat wordt dat het (met name) voor vrouwen niet altijd meevalt om na een X aantal jaar thuiszitten weer in te stromen op hetzelfde niveau. De sector is verandert, je kennis is niet meegegroeid met de tijd en je moet eigenlijk weer opnieuw beginnen.
Verder is het bij ons thuis, starters op de arbeidsmarkt, ook niet mogelijk om van 1 fulltime salaris te leven. En dan wonen we echt niet in een duur koophuis in een hippe plaats en we hebben geen tweede auto, onze kinderwagen kostte 75 euro en naar de rest van de spullen zijn we echt op jacht gegaan om het zo goedkoop mogelijk te houden. Wellicht dat het kan als werkelijk ieder dubbeltje omgedraaid wordt maar wij willen wel graag dat onze dochter straks op een sport kan, dat ze later kan studeren (waarvoor we nu al extra geld opzij leggen!) om maar een paar dingen te noemen. En dus kiezen wij er liever voor om beide te werken, mijn lief waarschijnlijk fulltime, omdat de werkgevers voor startende mannen nou eenmaal terughoudender zijn met parttime banen uitdelen en ik 4 dagen waarbij ik de stinkende mazzel heb dat ik 3 dagen vanuit huis kan werken.
Er is ook een leven nadat je kind 3 of 4 is geweest en ik zie het niet zitten om dan alsnog met een flinke achterstand te moeten starten op een krappe arbeidsmarkt waarbij ik waarschijnlijk in een baan zou eindigen die mij geen voldoening geeft maar waarvan we het geld dan wel nodig hebben.

Ofzoiets. Warrig verhaal waarschijnlijk maar goed. My 2 cts.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 09:04 schreef Swetsenegger het volgende:
Je hebt niet zoiets dat je je een tikkie meer moeder voelt wanneer je de vieze luier verschoont of een levendige discussie over Bumba houdt dan wanneer je bezig bent met het inboeken van diverse crossposten ?

Nee.
Wat ik allemaal ben is voor mij geen state of mind. Als ik alleen met mijn man een dag of twee op stap ben, voel ik me ook niet méér echtgenote dan wanneer ik met de kinderen thuis ben of op mijn werk zit.

Verder sluit ik me geheel bij Sunprincess aan, precies hoe ik eea zie

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:21 schreef beefcake het volgende:

[..]

Nee.
Wat ik allemaal ben is voor mij geen state of mind. Als ik alleen met mijn man een dag of twee op stap ben, voel ik me ook niet méér echtgenote dan wanneer ik met de kinderen thuis ben of op mijn werk zit.

Verder sluit ik me geheel bij Sunprincess aan, precies hoe ik eea zie

Geloof ik niets van. Als je luiers staat te verschonen voel je je op dat exacte moment geen Captain Of Industry om maar eens te chargeren.

Nou.. sóms..

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:25 schreef Swetsenegger het volgende:

[..]

Geloof ik niets van. Als je luiers staat te verschonen voel je je op dat exacte moment geen Captain Of Industry om maar eens te chargeren.

Het staat je vrij om dat niet geloven, ik weet ook niet hoe ik het anders of beter uit kan leggen. Maar dit is hoe ik het ervaar. Misschien zit ik raar in elkaar, kan ook zijn

Ik heb hier een collega op de afdeling die haar kinderen altijd gebruikt om vrij te krijgen. Nu mag je natuurlijk vrij wanneer je dat wilt en het werk het toestaat, je hoeft het alleen te vragen. Nu kwam ze weer met de smoes over kinderen en vrij zijn, toevallig woon ik tegenover een lagere school en wist dus dat dat niet opging waarop ze ineens moest stotteren,....waarom liegt men hierover? Of is dit te offtopic?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:21 schreef beefcake het volgende:

[..]

Nee.
Wat ik allemaal ben is voor mij geen state of mind. Als ik alleen met mijn man een dag of twee op stap ben, voel ik me ook niet méér echtgenote dan wanneer ik met de kinderen thuis ben of op mijn werk zit.

Verder sluit ik me geheel bij Sunprincess aan, precies hoe ik eea zie

Nou, ik voel me wel meer partner van als we romantisch met zijn tweeen uit eten gaan, bijvoorbeeld. Zo voel ik me ook meer vriendin van als ik samen met mijn vriendinnetje iets leuks onderneem, en als ik met mijn mams en paps babykleertjes kan kijken, voel ik me toch weer echt even iets meer dochter van.

Zo kan ik me dus ook voorstellen dat ik me meer mama zal voelen als ik thuis ben met dochterlief en even wat afstand daarvan kan nemen en weer wat meer collega van ben als ik een dag ga werken.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:37 schreef Ronnie_bravo het volgende:
Ik heb hier een collega op de afdeling die haar kinderen altijd gebruikt om vrij te krijgen. Nu mag je natuurlijk vrij wanneer je dat wilt en het werk het toestaat, je hoeft het alleen te vragen. Nu kwam ze weer met de smoes over kinderen en vrij zijn, toevallig woon ik tegenover een lagere school en wist dus dat dat niet opging waarop ze ineens moest stotteren,....waarom liegt men hierover? Of is dit te offtopic?

Het is niet eens een heel klein beetje ontopic.

Ik werk drie dagen in de week en die drie dagen gaat Seb naar het kinderdagverblijf. Financieel gezien zouden we het met 1 salaris ook redden. Maar ik wil graag werken want ik vond verlof wel leuk maar op een gegeven moment werd ik er wel een beetje simpel van. Nou komt dat volgens mij ook omdat je weet dat je weer gaat werken binnen niet afzienbare tijd dus daarom zoek je niet naar andere bezigheden. Wanneer ik altjid thuis zou zijn dan zou ik wel iets van een hobby zoeken.

Ik ben nu net terug van verlof, het wennen aan weer werken valt me tegen, echt vreselijk tegen. Nou is mijn werkgever ook niet het meest inspirerende bedrijf om voor te werken, misschien dat dat ook een beetje tegen me werkt.

Mijn god zeg, wat een hoop gegeneraliseer, ouderwets gedoe en heilige boontjes in deze discussie.
Ik schrik er echt van dat deze discussie uberhaupt nog gevoerd moet worden.
En dan het geniale inzicht van iemand die zegt " ik vind eigenlijk dat moeders mogen werken, niet moeten.." Applaus hoor. Ik vind dat iedereen het even lekker zelf mag weten, en dat de rol van de vaders hier verschrikkelijk wordt vergeten.

Zo lust ik er dan ook nog wel een paar..
Ten eerste zijn de kinderen die fulltime naar een kdv gebracht worden volgens mij een enorme uitzondering, ik ken er tenminste geen een.
Ten tweede moet iedereen dat lekker voor zichzelf weten. Volgens mij is het vaak zo: gelukkige ouders, gelukkige kindertjes...
Ten derde moet ik er niet aan denken om fulltime thuis te zijn, (maar ik heb een leuke baan en een gezonde zoon die het prima vindt het op kdv (9 maanden, 2 dagen per week naar het kdv))
Ten vierde ken ik ook geen vrouwen die fulltime thuis zouden willen zijn, misschien verkeer ik in andere kringen dan diegene hier die beweerde dat 80% van de vrouwen thuis zouden willen zijn.
Ten vijfde word ik misselijk van het woord " baantje" in combinatie met werkende moeders, alsof vrouwen alleen maar " baantjes" hebben. Kom op zeg, zo wordt het dus nooit wat het het doorbreken van het glazen plafond. Ik heb een verantwoordelijk baan waarin ik serieus wordt genomen en mezelf nog elke dag ontwikkel.
En ten zesde zit ik me hier zo over op te winden dat ik maar even ophou

Maar wat is nou het verschil in dit verhaal tussen de papa en de mama? Ik heb nog nooit een vader gezien die zich moest verdedigen als die blijft werken, en hoe komt het dan toch dat vrouwen altijd een reden moeten geven waarom ze graag aan het arbeidsproces blijven deelnemen?

En kinderen zijn inderdaad niet geestdodend te noemen maar is het nou echt zo vreemd dat ik als vrouw meer uit het leven wil halen als kinderen en man verzorgen? Mag ik niet af en toe ook eens iets voor mijzelf doen?
En hobby's uitoefenen buiten de deur tijdens werktijden? is er dan geen opvang voor de koter nodig? Ik krijg namelijk vrij weinig voor mezelf gedaan met een uk van 1,5 jaar om me heen of heb ik dan de verkeerde hobby? en dan is Isa toch echt een super handig kind dat goed zelfstandig kan spelen.

en nu ga ik van dat schandalige kinderbijslag bedrag van ja zeker wel 194 hele euro's in het kwartaal kleren kopen voor onze meid.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 11:37 schreef Ronnie_bravo het volgende:
Ik heb hier een collega op de afdeling die haar kinderen altijd gebruikt om vrij te krijgen. Nu mag je natuurlijk vrij wanneer je dat wilt en het werk het toestaat, je hoeft het alleen te vragen. Nu kwam ze weer met de smoes over kinderen en vrij zijn, toevallig woon ik tegenover een lagere school en wist dus dat dat niet opging waarop ze ineens moest stotteren,....waarom liegt men hierover? Of is dit te offtopic?

Naja, het is wel gelieerd aan het vraagstuk .. En sommige ouders menen zich veel op hun werk te kunnen permitteren omdat een kind ziek is etc. Heb het wel eens meegemaakt dat een leidinggevende zei "jij hebt een kind, wij als bedrijf niet" toen er voor de zoveelste keer anderen moesten overwerken omdat een collega iets met haar kind had. Het moet niet zo zijn dat men niet krijgt waar men recht op heeft qua ouderschapsverlof etc, maar sommige mensen maken er ook misbruik van jammer genoeg..

Precies Marlieske, het gaat altijd alleen om de moeder. Vaders hebben nooit een "baantje" of " moeten zo nodig carriere maken" ...

En ik ben stapelgek op mijn zoon, maar vind het ook heerlijk om dagen even niet alleen maar thuis te zijn en met hem te spelen. Want sorry hoor, zo boeiend zijn de dagen met een jochie van 9 maanden niet: eten, drinken, poepen, wandelen, slapen. Dat is het zo'n beetje. Of doe ik het dan gewoon verkeerd?

Misschien ben ik dan toch een heel klein beetje ouderwets en ja, natuurlijk is een papa net zo goed een ouder als een moeder.
Maar een papa is nog geen mama.

Sorry als ik hiermee iemand voor de kop stoot, dat zal ongetwijfeld, maar ik denk toch dat als moeder je kind gedragen te hebben en te hebben gevoed met je eigen lijf een andere band met je kindjes creëert dan je als vader kan hebben, zeker die eerste maanden.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:05 schreef MarMar het volgende:
Misschien ben ik dan toch een heel klein beetje ouderwets en ja, natuurlijk is een papa net zo goed een ouder als een moeder.
Maar een papa is nog geen mama.

Sorry als ik hiermee iemand voor de kop stoot, dat zal ongetwijfeld, maar ik denk toch dat als moeder je kind gedragen te hebben en te hebben gevoed met je eigen lijf een andere band met je kindjes creëert dan je als vader kan hebben, zeker die eerste maanden.

En wat dan met de adoptieouders? Die kunnen nooit zo goed voor hun kind zorgen omdat geen één van de twee het kind heeft gedragen?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:05 schreef MarMar het volgende:

Maar een papa is nog geen mama.

En een mama is lekker geen papa. .

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:09 schreef leonieke het volgende:

[..]

En wat dan met de adoptieouders? Die kunnen nooit zo goed voor hun kind zorgen omdat geen één van de twee het kind heeft gedragen?

Het is the next best thing als je het mij vraagt; adoptie is noodzaak, niet het beste wat je kan overkomen als kind.
Dus inderdaad, adoptieouders kunnen wel goed voor hun kind zorgen, maar de lijfelijke band die een kind met een moeder heeft is er niet.
Dat wil niet zeggen dat het met dat kind niet goedkomt, maar het is wel degelijk een verschil en dat zie je zelf ook wel neem ik aan.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:05 schreef MarMar het volgende:
Misschien ben ik dan toch een heel klein beetje ouderwets en ja, natuurlijk is een papa net zo goed een ouder als een moeder.
Maar een papa is nog geen mama.

Sorry als ik hiermee iemand voor de kop stoot, dat zal ongetwijfeld, maar ik denk toch dat als moeder je kind gedragen te hebben en te hebben gevoed met je eigen lijf een andere band met je kindjes creëert dan je als vader kan hebben, zeker die eerste maanden.

Ik denk ook dat dat een andere band is.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:11 schreef Jarno het volgende:

[..]

En een mama is lekker geen papa. .

kopt als een bus

Papa is hier het klimrek, de ravotter, degene die ze leert fietsen en stoeien en mama knuffelt als het klimmen en het ravotten en het fietsen en het stoeien een keer mis gaat

Even lekker zwart wit gesteld, maar je snapt me vast wel

Er is imho gewoon echt een wezenlijk verschil tussen een mama en een papa.
En voor een ieder die beweert van niet: als mannen en vrouwen in jullie ogen zo hetzelfde zijn, waarom zijn jullie dan niet allemaal bi?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:16 schreef MarMar het volgende:

Er is imho gewoon echt een wezenlijk verschil tussen een mama en een papa.
En voor een ieder die beweert van niet: als mannen en vrouwen in jullie ogen zo hetzelfde zijn, waarom zijn jullie dan niet allemaal bi?

Is dit jouw inzending voor meest kromme vergelijking 2009?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:14 schreef MarMar het volgende:

[..]

Het is the next best thing als je het mij vraagt; adoptie is noodzaak, niet het beste wat je kan overkomen als kind.
Dus inderdaad, adoptieouders kunnen wel goed voor hun kind zorgen, maar de lijfelijke band die een kind met een moeder heeft is er niet.
Dat wil niet zeggen dat het met dat kind niet goedkomt, maar het is wel degelijk een verschil en dat zie je zelf ook wel neem ik aan.

Een verschil wel ja maar ik vind het nogal bizar dat je hier zomaar schrijft "dat het niet betekent dat het niet zou goed komen met het kind".
Ik ben niet geadopteerd, mijn ma heeft de eerste jaren van mijn leven grotendeels gemist door ziekte (in het ziekenhuis dus) maar ik ben blij om te zeggen dat het wel goedgekomen is met mij Een ideale situatie is het niet, maar ik krijg hier nogal fel de indruk dat als een kind z'n moeder niet bij zich heeft het bijna gedoemd is om te mislukken in het leven.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:05 schreef MarMar het volgende:
Misschien ben ik dan toch een heel klein beetje ouderwets en ja, natuurlijk is een papa net zo goed een ouder als een moeder.
Maar een papa is nog geen mama.

Sorry als ik hiermee iemand voor de kop stoot, dat zal ongetwijfeld, maar ik denk toch dat als moeder je kind gedragen te hebben en te hebben gevoed met je eigen lijf een andere band met je kindjes creëert dan je als vader kan hebben, zeker die eerste maanden.

Des te meer reden om de vader net zoveel ruimte en rechten te geven als de moeder, hem juist wel alleen te laten met het kind en net zo een band te creeeren.1

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:14 schreef Marrije het volgende:

[..]

Ik denk ook dat dat een andere band is.

Of is het eerder de schrik dat als je als moeder het kind niet 24/7 bij je hebt het misschien een betere band zal ontwikkelen met de papa?

Ik vind het zo jammer te zien dat de (veel?) werkende moeders (voor een baas, ja!) menen zo in de verdediging te moeten schieten. Stá gewoon voor wat je doet!

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:19 schreef Ardenlyn het volgende:
Een goede band maak je nog altijd zelf met een kind. Of hij/zij nou wel of niet uit haar flamoes komt.
Jah ik vind het heel speciaal dat Maarten uit mijn buik komt maar als ik er geen gevoel bij heb dan zal de band er ook niet zijn met hem.

Sterker nog, ik durf nog wel verder te gaan en te beweren dat een kind geen flauw benul heeft of -ie nou uit de buik van papa of mama of de buurvrouw komt. En dat 't hem/haar ook bijzonder weinig boeit.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:18 schreef leonieke het volgende:

[..]

Een verschil wel ja maar ik vind het nogal bizar dat je hier zomaar schrijft "dat het niet betekent dat het niet zou goed komen met het kind".
Ik ben niet geadopteerd, mijn ma heeft de eerste jaren van mijn leven grotendeels gemist door ziekte (in het ziekenhuis dus) maar ik ben blij om te zeggen dat het wel goedgekomen is met mij Een ideale situatie is het niet, maar ik krijg hier nogal fel de indruk dat als een kind z'n moeder niet bij zich heeft het bijna gedoemd is om te mislukken in het leven.

Twee ontkenningen in 1 zin is moeilijk?
Dat het niet betekent dat het niet goed zou komen, betekent dus wel dat het wel goed zou komen

Alleen is het natuurlijk beter en mooier en fijner als het kind zijn eigen moeder heeft die dan ook in staat is om moeder te zijn.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:20 schreef leonieke het volgende:

[..]

Of is het eerder de schrik dat als je als moeder het kind niet 24/7 bij je hebt het misschien een betere band zal ontwikkelen met de papa?

Nee. We hebben hier die situatie gehad (mijn man was thuis het eerste jaar van mijn oudste zoon en ik aan het werk) en ik ben alleen maar heel erg blij dat zij zo'n sterke band hebben gekregen. Of het een beter band is dan met mij zou ik niet willen zeggen, anders, dat wel.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:21 schreef Jarno het volgende:

[..]

Sterker nog, ik durf nog wel verder te gaan en te beweren dat een kind geen flauw benul heeft of -ie nou uit de buik van papa of mama of de buurvrouw komt. En dat 't hem/haar ook bijzonder weinig boeit.

Nog nooit gemerkt/gelezen/gezien hoe een pasgeborene direct reageert op de geur van mama?

En in geval van borstvoeding maakt mama of buurvrouw of papa ook geen verschil?

Kom op zeg, natuurlijk is er verschil, zeker als je borstvoeding geeft en zeker in die eerste maanden.
Ik doe dat stukje maar even vetgedrukt, want daar schijnt nogal over heen gelezen te zijn.

Is het zo eng om toe te geven dat er gewoon verschillen zijn tussen mama's en papa's en tussen mannen en vrouwen en dat een deel van die verschillen gewoon simpelweg biologisch bepaald zijn omdat mensen ook maar gewoon zoogdieren zijn?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:21 schreef Jarno het volgende:

[..]

Sterker nog, ik durf nog wel verder te gaan en te beweren dat een kind geen flauw benul heeft of -ie nou uit de buik van papa of mama of de buurvrouw komt. En dat 't hem/haar ook bijzonder weinig boeit.

Er komt een leeftijd dat het wel gaat boeien, er gaan niet voor niets zoveel adoptiekinderen op zoek naar hun biologische ouders. Maar goed, dit is een behoorlijke zijtak van de discussie.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:26 schreef MarMar het volgende:

[..]

Nog nooit gemerkt/gelezen/gezien hoe een pasgeborene direct reageert op de geur van mama?

En in geval van borstvoeding maakt mama of buurvrouw of papa ook geen verschil?

Kom op zeg, natuurlijk is er verschil, zeker als je borstvoeding geeft en zeker in die eerste maanden.
Ik doe dat stukje maar even vetgedrukt, want daar schijnt nogal over heen gelezen te zijn.

Is het zo eng om toe te geven dat er gewoon verschillen zijn tussen mama's en papa's en tussen mannen en vrouwen en dat een deel van die verschillen gewoon simpelweg biologisch bepaald zijn omdat mensen ook maar gewoon zoogdieren zijn?

Nou, het ligt nogal gevoelig Tuurlijk maakt het wel verschil en zéker bij hele jonge kinderen. Baby's leren in de buik al de stem van de moeder (en vader) herkennen en voelt zich daar dus ook na de geboorte vertrouwd mee.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:26 schreef MarMar het volgende:

[..]

Nog nooit gemerkt/gelezen/gezien hoe een pasgeborene direct reageert op de geur van mama?

En in geval van borstvoeding maakt mama of buurvrouw of papa ook geen verschil?

Dat is wat anders dan wat je net zei.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:14 schreef MarMar het volgende:

[..]

Het is the next best thing als je het mij vraagt; adoptie is noodzaak, niet het beste wat je kan overkomen als kind.
Dus inderdaad, adoptieouders kunnen wel goed voor hun kind zorgen, maar de lijfelijke band die een kind met een moeder heeft is er niet.
Dat wil niet zeggen dat het met dat kind niet goedkomt, maar het is wel degelijk een verschil en dat zie je zelf ook wel neem ik aan.

Ik denk dat je adoptieouders en geadopteerde kinderen nu schromelijk tekor doet.

Ik denk zeker wel dat vrouwen tijdens de zwangerschap al beginnen met een band opbouwe met hun kind, en dat de vaders daar een tijdelijke achterstand hebben. Logisch en niets aan te doen.

Daarna is imo de band veel meer dan alleen in wiens buik je gezeten hebt. Het is degene die je verzort, eten geeft, troost, vertroetelt, komt als je huilt, bij je is als je ziek bent.
En al die dingen kan een vader net zo goed, als hij dat wil en de kans voor krijgt!

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:22 schreef MarMar het volgende:

[..]

Twee ontkenningen in 1 zin is moeilijk?
Dat het niet betekent dat het niet goed zou komen, betekent dus wel dat het wel goed zou komen

Alleen is het natuurlijk beter en mooier en fijner als het kind zijn eigen moeder heeft die dan ook in staat is om moeder te zijn.

lol ik begrijp best de twee ontkenning in 1 zin. Wat ik niet begreep is dat die gedachten nog maar in je op komen als in... het zou misschien wel eens niet kunnen goed komen.
Ikzelf zou er nooit aan denken dat het anders zou aflopen met het kind als het niet door de moeder opgevoed wordt. Jij hebt het over "dat het wel zal goed komen".
Hetgeen ik bedoel komt er niet echt goed uit, maar als je tussen de regels door leest, begrijp je het vast wel

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:21 schreef Koosje het volgende:
Ik vind het zo jammer te zien dat de (veel?) werkende moeders (voor een baas, ja!) menen zo in de verdediging te moeten schieten. Stá gewoon voor wat je doet!

Mja, maar vaak zie je ook dat men de emo-kaart trekt (lees met een trillende onderlip en een o zo schattige foto van de kleine in de hand bijna staan te smeken in het kantoor van de chef) om dezelfde dag nog verlof te kunnen krijgen om dat er weet ik veel wat met één van de kids is, dat is soms wat lastig rijmen met het hele voor je rechten op komen verhaal in mijn beleving, daar zitten ook verplichtingen aan richting je werkgever, en in mijn ogen ook morele verplichtingen aan je collega's als die bij moeten springen om een ad-hoc verlof mogelijk te maken. Dit heb ik trouwens meegemaakt met zowel papa's als mama's, maar als vrouw zit je natuurlijk ook nog met instincten/hormonen, daar gaan sommige feministen nog wel eens erg gemakkelijk aan voorbij...

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:38 schreef fruityloop het volgende:

[..]

Mja, maar vaak zie je ook dat men de emo-kaart trekt (lees met een trillende onderlip en een o zo schattige foto van de kleine in de hand bijna staan te smeken in het kantoor van de chef) om dezelfde dag nog verlof te kunnen krijgen om dat er weet ik veel wat met één van de kids is, dat is soms wat lastig rijmen met het hele voor je rechten op komen verhaal in mijn beleving, daar zitten ook verplichtingen aan richting je werkgever, en in mijn ogen ook morele verplichtingen aan je collega's als die bij moeten springen om een ad-hoc verlof mogelijk te maken. Dit heb ik trouwens meegemaakt met zowel papa's als mama's, maar als vrouw zit je natuurlijk ook nog met instincten/hormonen, daar gaan sommige feministen nog wel eens erg gemakkelijk aan voorbij...

Toch komt dit mij allemaal erg onbekend over. Ik werk 20 jaar en ik heb bij heel veel verschillende bedrijven gewerkt, en dit scenario en zoals hierboven iemand het had over liegen enzo, ik heb het echt nog nooit meegemaakt.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:21 schreef Koosje het volgende:
Ik vind het zo jammer te zien dat de (veel?) werkende moeders (voor een baas, ja!) menen zo in de verdediging te moeten schieten. Stá gewoon voor wat je doet!

Oh maar dat doe ik hoor
Er zijn hier nog geen kinderen en we hebben al gepraat over hoe het zou gaan als er hier wel een kind zou zijn en dan zouden we allebei fulltime blijven werken.
Ik vind het gewoon jammer dat er hier de indruk wordt gewekt dat je geen goede moeder of vader bent als je niet zou thuisblijven voor je kind.

Hier is het ook gewoon zo dat mensen met kinderen een makkelijker "excuus" hebben dat mensen zonder. Als je zegt dat je thuis bent omdat je grut ziek is, accepteert men dat, als je zegt dat je thuis bent omdat je cavia ongesteld is, is dat opeens raar.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:36 schreef leonieke het volgende:

[..]

lol ik begrijp best de twee ontkenning in 1 zin. Wat ik niet begreep is dat die gedachten nog maar in je op komen als in... het zou misschien wel eens niet kunnen goed komen.
Ikzelf zou er nooit aan denken dat het anders zou aflopen met het kind als het niet door de moeder opgevoed wordt. Jij hebt het over "dat het wel zal goed komen".
Hetgeen ik bedoel komt er niet echt goed uit, maar als je tussen de regels door leest, begrijp je het vast wel

Ik denk dat het anders op je over komt dan ik het bedoel door jouw achtergrond?
Dat het wel goed zal komen bedoel ik precies zoals ik het zeg, dus ik bedoel niet dat het misschien niet goed zal komen.
Dat het een verschil is, dat het misschien harder werken en minder ideaal is dan door je eigen moeder te kunnen worden opgevoed, dat bedoel ik wel en dat geef je zelf ook al aan, je had het zelf ook liefst anders gezien toch? Niet alleen jij trouwens, voor je moeder moet het ook verdomd moeilijk zijn geweest om de zorg uit onmacht aan een ander over te laten.

Let wel, ik probeer hier helemaal geen waardeoordeel te geven of vingertjes te wijzen of een oordeel te geven over goed en fout, ik wil alleen maar aangeven dat er verschillen zijn.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:29 schreef Jarno het volgende:

[..]

Dat is wat anders dan wat je net zei.

Het zou ook niet zoveel zin hebben om mezelf te quoten toch?

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:40 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Toch komt dit mij allemaal erg onbekend over. Ik werk 20 jaar en ik heb bij heel veel verschillende bedrijven gewerkt, en dit scenario en zoals hierboven iemand het had over liegen enzo, ik heb het echt nog nooit meegemaakt.

Nou, ik herken er wel eea in. Mijn leidinggevende heeft ook weleens tegen een collega gezegd, die voor de zoveelste keer niet kon komen / vrij moest hebben ivm een ziek kindje thuis: 'je hebt toch ook een man'. Dat liegen heb ik ook weleens meegemaakt, weleens, dat was geen lopende band werk. Lang niet iedereen is zo.

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:30 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik denk dat je adoptieouders en geadopteerde kinderen nu schromelijk tekor doet.

Ik denk zeker wel dat vrouwen tijdens de zwangerschap al beginnen met een band opbouwe met hun kind, en dat de vaders daar een tijdelijke achterstand hebben. Logisch en niets aan te doen.

Daarna is imo de band veel meer dan alleen in wiens buik je gezeten hebt. Het is degene die je verzort, eten geeft, troost, vertroetelt, komt als je huilt, bij je is als je ziek bent.
En al die dingen kan een vader net zo goed, als hij dat wil en de kans voor krijgt!

Ik heb het ook niet over beter en slechter, ik heb het over anders!

En hoezo doe ik ze tekort?
Ik vind dat beweren dat een adoptie-ouder precies hetzelfde is als een natuurlijke ouder eerder een tekort doen..
Natuurlijk zullen adoptie ouders zielsveel van hun kind houden en vice versa, natuurlijk kunnen ze prima voor een kind zorgen en zullen ze er alles aan doen en natuurlijk zal dat kind er een heel fijn leven kunnen hebben, daar hoor je me niet over.
MAAR het is gewoon nooit leuk om je eigen moeder/ouders niet te kunnen hebben, om watvoor reden dan ook lijkt mij...

Zelf ben ik gestopt met werken omdat het met mijn kind niet goed ging bij de oppas en er in onze omgeving geen andere opvang was. Ik ben blij dat het kón. Dat wij, weliswaar met concessies, dit voor ons kind konden doen.

Toch denk ik dat er niemand is die moedwillig zijn kind tekort doet . Iedereen doet wat voor zijn of haar leven het beste is. Sommigen willen al die merkkleren, de 4 vakanties en wat daarbij hoort. Zéker voor hun kind en dus werken ze 5 dagen die zien daar blijkbaar ook geen nadelige effecten van. Mijn keuze is het niet, maar wie ben ik om daar over te oordelen. Mijn keuzes zijn die weer van een hele hoop anderen niet.
En voor veel mensen is het natuurlijk geen keuze meer. Die moeten wel beide werken. Gewoon om huis en eten mogelijk te maken. En weer anderen voelen zich er beter bij om te werken. Ik snap het volkomen.

Voor mijzelf ben ik blij dat ik thuis was bij mijn jongens tot de jongste naar school ging. Dat voelde goed. En nu ga ik ook met net zoveel plezier weer aan het werk.

Daar zou alleen wat moeten veranderen. Als je weer terug wilt op je oude niveau is dat bijna onmogelijk. Je wordt door de werkgevers eigenlijk gewoon gedwongen om aan het werk te blijven. Terwijl ik denk dat ik nu een veel relaxtere werknemer ben. Kinderen zijn minder vaak ziek want de weerstand is redelijk opgebouwd inmiddels, ben niet meer broeds, hoef er 's nachts niet meer zo vaak) uit, ben hormonaal stabiel kinderen redden zichzelf ook al aardig. Dat was toen ze net geboren waren allemaal niet hoor. (voor mijzelf sprekend dit hè)

quote:

Op dinsdag 7 april 2009 13:21 schreef Koosje het volgende:
Ik vind het zo jammer te zien dat de (veel?) werkende moeders (voor een baas, ja!) menen zo in de verdediging te moeten schieten. Stá gewoon voor wat je doet!

Ik vind het zo jammer dat de niet buitenshuis werkende moeders al dan niet subtiel menen te moeten opmerken dat moeders thuis bij de kinderen horen.

Ik sta achter onze keuzes en dat is ook niet wat ik denk te moeten verdedigen. Het boeit me weinig wat anderen vinden over mij. Ik vind het alleen zo jammer dat er in het algemeen nog steeds zo gedacht wordt. Het geeft zowel vaders als moeders minder kansen op allerlei gebied, en ik had toch echt gedacht (naief misschien) dat dat tegenwoordig beter ging allemaal.