NASA: voorbereiden op verwoestende zonnestorm 2012

quote:

Op zondag 23 januari 2011 04:48 schreef vergezocht het volgende:
En zoals iemand al schreef, kunnen we niet gewoon back-ups maken van alle transformatoren (maar niet volledig en niet aangesloten), en ze in een loden doos leggen zodat we na de storm ze uit de doos kunnen halen om alles snel weer werkend te krijgen?

quote:

Op zondag 31 oktober 2010 09:15 schreef RolloGreb het volgende:
Kijk, de Amerikanen hebben het beste met de wereld voor:
http://www.scientias.nl/n(...)m-te-doorstaan/18804

quote:

Het hele plan is nogal experimenteel en moet zijn echte vuurdoop nog krijgen. Maar naar verwachting hoeft het Solar Shield daar niet lang meer op te wachten: de zonne-activiteit piekt in 2013 en mogelijk kan NASA ons dan redden.

quote:

Op zondag 23 januari 2011 14:25 schreef vergezocht het volgende:
Terwijl er in verschillende andere bronnen (waaronde NASA zelf) 2012 als jaar wordt aangegeven als de piek. En deze bron citeert NASA ook nog. Dat vind ik vreemd. Waar komt dit verschil vandaan?

quote:

Op zondag 23 januari 2011 14:25 schreef vergezocht het volgende:

[..]

Volgens dit artikel:

[..]

Terwijl er in verschillende andere bronnen (waaronde NASA zelf) 2012 als jaar wordt aangegeven als de piek. En deze bron citeert NASA ook nog. Dat vind ik vreemd. Waar komt dit verschil vandaan?

quote:

Het kan niet. En toch is het gemeten. ‘Iets’ afkomstig van de zon beïnvloedt radioactief verval. De natuurkunde staat voor een groot raadsel.

‘Wat wij suggereren is dat iets dat eigenlijk nooit ergens mee reageert dat nu dus wel doet – en daarbij iets verandert dat eigenlijk niet kàn veranderen.’ Aldus de samenvatting van atoomfysicus Jere Jenkins, van een artikel dat hij in juli publiceerde, samen met collega’s Efraïm Fischbach en Peter Sturrock. Een artikel dat in de natuurwetenschappelijke wereld met ongeloof en grote twijfel is ontvangen. Want het probleem reikt wellicht veel verder dan dat ‘iets’ iets onmogelijks doet. Als de waarnemingen die zij hebben gedaan kloppen, is het complete bouwwerk van de moderne natuurkunde toe aan een grondige verbouwing.

Kern van deze spectaculaire ontwikkeling is het verschijnsel ‘radioactief verval’, het spontaan uiteenvallen van zware, instabiele atoomkernen in een lichtere kern en een of meer elementaire deeltjes. Spontaan – daar draait het om. Het is het pure gevolg van interne stabiliteit. Natuurkundigen kunnen verval uiteraard uitlokken door die kernen te bombarderen, maar in principe gebeurt verval spontaan, ‘zomaar’, zonder enige oorzaak. En de kans op verval, die verandert nooit. Ieder zwaar atoom heeft zijn unieke ‘vervaltijd’, en niets en niemand kan daar iets aan veranderen. Die overtuiging is praktisch een dogma in de moderne natuurkunde – en het fundament onder de C-14-dateringsmethode.

Seizoenseffect

Dat bracht natuurkundige Efraïm Fischbach van de Purdue Universiteit jaren geleden op het idee om radioactief verval te gebruiken om een random number generator te maken, een apparaat dat volstrekt willekeurige getalreeksen produceert. In de natuurkunde is dat een zeer nuttig ding – maar uiterst lastig te maken omdat ze in de meest gevallen net niet echt random zijn, vanwege invloeden van buitenaf. Radioactief verval moest uitkomst brengen. Maar dat bleek lastiger dan gedacht. De uiterst nauwkeurige metingen van vervaltijden die hij verzamelde, liepen frustrerend flink uiteen. En toen Fischbach dankzij het Amerikaanse Brookhaven National Laboratory en de Fysikalisch-Technische Bundesanstalt een groot aantal meet-reeksen van vervaltijden in handen kreeg, ontdekte hij iets héél merkwaardigs: een seizoenseffect. De vervalsnelheid veranderde door het jaar heen: ze was een fractie groter in de winter. Alsof de zon (die in de winter iets dichter bij de aarde staat) dat verval beïnvloedt.

Maar Fischbachs eerste reactie was uiteraard dat dit een fout moest zijn in de meetapparatuur. Het wisselen der seizoenen (temperatuur, vochtigheid, zoiets) had blijkbaar invloed op de meting. Maar andere series, op compleet andere wijze verkregen, lieten hetzelfde effect zien. En alle speurwerk ten spijt, kon die oorzaak niet worden opgespoord. Vier jaar geleden kwam Jere Jenkins met het raadsel in aanraking: in december 2006 veroorzaakte een spectaculaire zonnevlam, een gigantische ‘storm’ op het oppervlak van de zon, een merkwaardige ‘dip’ in het vervaltempo van een testmonster (van het radioactievemangaan-54). Toeval? Weer een foutje in de apparatuur, nu veroorzaakt door de zonnevlam? Het was om hopeloos van te worden.

Subtiele schommelingen

Fischbach en Jenkins publiceerden hun gegevens, en korte tijd later ontmoetten ze Peter Sturrock, emeritushoogleraar van de universiteit van Stanford. Sturrock is een expert op het gebied van zonneneutrino’s: die kleinste en lichtste aller deeltjes die in de kern van de zon ontstaan (als afvalproduct van de kernfusie daar) maar verder overal doorheen vliegen. Fischbach en Jenkins dachten dat neutrino’s de schuldigen waren. Sturrock achtte dat uitgesloten: die botsen werkelijk bijna nooit op wat voor kern dan ook. Maar hij had wel een tip: als de zon hier iets mee te maken had, moest er in die meetseries niet alleen een jaarlijkse ‘golf’ zitten, maar wellicht ook een ‘golfje’ dat samenhing met de rotatie van de zon. In Brookhaven haalde Jenkins de series door de computer – en kijk: radioactief verval vertoont een subtiele schommeling van 33 dagen. Niet 28 dagen: de tijd die de buitenste lagen van de zon nodig hebben om een rotatie te volbrengen, maar 33: de rotatieperiode van de kern van de zon. Dààr moest de oplossing van het raadsel zitten. Hier was werkelijk iets héél vreemds aan de hand. Begin juli publiceerden ze hun resultaten.

Onbekend deeltje

Zijn de neutrino’s schuldig? Zijn zij het ‘iets’ dat vanuit de zon op radioactieve elementen inwerkt? Het is nauwelijks voorstelbaar. Deze deeltjes worden weliswaar in de zon in astronomische aantallen geproduceerd, maar ze zijn elektrisch neutraal en vliegen echt overal dwars doorheen – inclusief de aarde. Of toch? Het mysterieuze aan Jenkins’ meting was dat de ‘dip’ ’s nachts optrad, terwijl de zon aan de andere kant van de aarde stond. Zijn het dan toch neutrino’s? Is het het werk van een ander, nog onbekend deeltje, dat ook in de kern van de zon ontstaat? In dat geval moet niet alleen de natuurkunde, maar ook alle bestaande kennis over de zon grondig in de revisie. Hoe dan ook, als het niemand lukt deze metingen grondig onderuit te halen, staat de natuurkunde voor héél grote problemen.

quote:

Op dinsdag 25 januari 2011 16:50 schreef kleinduimpje3 het volgende:

[..]

http://www.depers.nl/wete(...)nde-op-zijn-kop.html

quote:

De filmmakers maakten hier gebruik van de publieke bezorgdheid over het einde van onze wereld, gebaseerd op de omstreden suggestie dat de kalender van de Mayas afloopt op 21 december 2012, zei NASA-medewerker Donald Yeomans in The Sunday Times. Volstrekt ongeloofwaardig. Neutrinos kunnen nooit zon invloed hebben.
http://www.nrcnext.nl/blo(...)fwaardige-film-ooit/

quote:

Op vrijdag 28 januari 2011 22:36 schreef pinine het volgende:
de krachten die de melkweg uitoefend moeten niet onderschat worden, als het klopt dat de aarde, zon en middelpunt melkweg in 2012 in één lijn staan zou dit zeker wel effect kunnen hebben en ervoor en erna ook, dus op de activiteit van de zon of al die vulkanen die de laatste tijd actief zijn geworden

quote:

Op vrijdag 28 januari 2011 22:55 schreef kleinduimpje3 het volgende:

[..]

De zon heeft een omlooptijd rond de Melkweg van 230 miljoen jaar, dus per jaar verschilt de hoek ongeveer 1 miljoenste graad, ongelofelijk weinig dus.

Er is dus geen enkele reden om aan te nemen dat deze omloopstijd aanleiding zou kunnen geven tot bijzondere effecten.

quote:

Op 21 december 2012 zijn er naar verluidt 13 periodes van 144.000 dagen verstreken sinds het begin van de Mayakalender. Er wordt beweerd dat de Maya’s geloofden dat er hierna een nieuw tijdperk zal aanbreken. Volgens velen is het geen toeval dat de laatste dag van het huidige tijdperk samenvalt met de jaarlijkse winterwende. Dat hadden de oude Maya’s blijkbaar al uitgerekend. Ze zouden ook hebben geweten dat de zon op deze dag precies op de galactische evenaar staat, bijna op één lijn met het centrum van het Melkwegstelsel

quote:

Op zondag 23 januari 2011 22:01 schreef cynicus het volgende:

[..]

Misschien omdat de huidige zonnecyclus wat langzamer op gang komt dan eerder verwacht, waardoor de piek niet in 2012 valt maar in 2013 en dus een zware uitbarsting in 2013 een groter kans heeft?

quote:

Op zaterdag 29 januari 2011 00:23 schreef vergezocht het volgende:

[..]

Het gaat niet om de verandering, of de afgeleide, maar de eindpositie in het heelal.

Of kijk anders hier even:

[ afbeelding ]

http://www.skepsis.nl/mayakalender-2012.html

De bovenstaande afbeelding toont hoe de hemel er op 21 december 2012 boven Amsterdam uitziet, wanneer de zon in het zuiden op het hoogste punt staat.

[..]

Het gaat dus erom dat de ster en planeten zich op een bepaalde positie bevinden in verhouding tot elkaar. Dat ze een of andere grote lijn vormen dus. En dat valt weer samen met de jaarlijkse winterwende.

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 10:19 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Ik vind allerlei tegenstrijdige berichten op het internet. Wat is nu de meest precieze voorspelling voor Solar Flares in de komende jaren?

quote:

Op zaterdag 5 februari 2011 10:19 schreef Probably_on_pcp het volgende:
Ik vind allerlei tegenstrijdige berichten op het internet. Wat is nu de meest precieze voorspelling voor Solar Flares in de komende jaren?

En laat aub die Maya onzin achterwege

quote:

Op zaterdag 29 januari 2011 00:23 schreef vergezocht het volgende:

[..]

Het gaat niet om de verandering, of de afgeleide, maar de eindpositie in het heelal.

Of kijk anders hier even:

[ afbeelding ]

http://www.skepsis.nl/mayakalender-2012.html

De bovenstaande afbeelding toont hoe de hemel er op 21 december 2012 boven Amsterdam uitziet, wanneer de zon in het zuiden op het hoogste punt staat.