Socialistische Partij zet Nederlandse militairen in de zeik

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 19:41 schreef moussie het volgende:

[..]

Er zijn er zo te zien meer die dat niet (willen) begrijpen .. waarvan sommigen politici die hebben ingestemd met die 'opbouwmissie', en die willen natuurlijk niet aangesproken worden op de leugen die zij hebben verkocht om die missie ondanks de grote weerstand ertegen toch door te laten gaan ..

Iets in de trend van: kankeren op links doet het goed op het moment, dus laten we die clip snel smakeloos noemen, er in alle toonaarden en luidkeels over klagen, ons verstoppen achter de brede schouders van de 'emotioneel kwetsbare' militairen (die wij trouwens net zo goed in de maling hebben genomen als de bevolking, maar voor die reageren zijn we 1 week verder) .. als we het goed spelen hoeven we niet inhoudelijk te reageren op deze aanklacht

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 19:43 schreef Dunckie het volgende:

[..]

Het lijkt wel politiek inderdaad

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 19:44 schreef capricia het volgende:

[..]

Daarom snap ik dus ook niet dat die Van Middelkoop zo'n reclame staat te maken voor dat filmpje.
Als hij zijn mond gehouden zou hebben, had ik het filmpje nooit gezien.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 19:48 schreef Dunckie het volgende:

[..]

Kun je zien wat een stuk onbenul het is.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 18:26 schreef Zith het volgende:
mijn vader is op dit moment in afganisthan.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 14:25 schreef moussie het volgende:

[..]

Hij zal wel de Russen bedoelen die om hulp werden gevraagd tegen de extremistische Islamitische strijders, dezelfde extremisten die eerst door de States werden geholpen en nu als zijnde terroristen bestreden moeten worden .. door oa de Nederlandse jongens en meiden

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:36 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Grappig. Toevallig vandaag in Het Historisch Nieuwsblad een stuk, dat de CIA al ruim een half jaar voor de Russische inval (die diezelfde CIA niet heeft zien aankomen) de Taliban aan het bewapenen was.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:36 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Grappig. Toevallig vandaag in Het Historisch Nieuwsblad een stuk, dat de CIA al ruim een half jaar voor de Russische inval (die diezelfde CIA niet heeft zien aankomen) de Taliban aan het bewapenen was.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:38 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Stond daar ook een bron bij?

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:45 schreef capricia het volgende:

[..]

Ik dacht dat het wel algemeen bekend was dat de CIA de Taliban geholpen heeft in die tijd.

quote:

VS steunden Afghaanse moslimstrijders al voor de Russische inval
Door: Maarten Muns


De Sovjetinvasie in Afghanistan in 1979 maakte een eind aan een periode van ontspanning in de Koude Oorlog. Volgens de officiële Amerikaanse lezing ging Washington als reactie op de invasie steun verlenen aan het islamitische verzet tegen de communisten. Alleen bij insiders is bekend dat de CIA daar al ruim een halfjaar eerder mee begonnen was.

Op 25 december 1979 was het Special Coordinating Committee, een werkgroep van de Amerikaanse regering die zich sinds een klein jaar met Afghanistan bezighield, bijeen in crisisberaad. Aan tafel zaten onder anderen minister van Buitenlandse Zaken Cyrus Vance, zijn onderminister Warren Christopher en de Nationale Veiligheidsadviseur van president Jimmy Carter, Zbigniew Brzezinski. De president zelf was op dat moment op zijn buitenverblijf Camp David.

Aanleiding voor de bijeenkomst waren de gebeurtenissen van de nacht daarvoor. Rond vier uur in de ochtend van die Eerste Kerstdag was het leger van de Sovjet-Unie met groot materieel de rivier Amoe Darja overgestoken, die de grens vormde met Afghanistan.

Vance en Christopher hadden tijdens het crisisoverleg grote moeite Brzezinski in toom te houden. Volgens Brzezinski kon het wapenbeheersingsverdrag SALT II, dat in de maanden daarvoor na moeizame onderhandelingen met de Sovjet-Unie was gesloten, onmiddellijk de prullenbak in. De invasie was het zoveelste bewijs voor de onbetrouwbaarheid en de agressieve neigingen van de Sovjetleiders als iets hun niet zinde.

Brzezinski was strijdlustig. ‘Nu kunnen we de Sovjets hun eigen Vietnam bezorgen,’ zei hij. De dag na het crisisberaad schreef hij een bericht aan Carter waarin hij erop aandrong dat de president zo snel mogelijk naar Washington terugkeerde om deze zware crisis het hoofd te bieden. Volgens Brzezinski zou er ‘geen enkel obstakel’ meer bestaan voor het Sovjetleger om door te stoten naar de warmwaterhavens aan de Indische Oceaan, iets wat Rusland al sinds de tijd van de tsaren zou hebben gewild. De tijd van ontspanning was, als het aan Brzezinski lag, definitief voorbij.

Paranoïde
Deze ontspanningspolitiek was het geesteskind van Henry Kissinger, die eerst als veiligheidsadviseur en later als minister van Buitenlandse Zaken diende onder de presidenten Richard Nixon en Gerald Ford. Eind jaren zestig vonden Nixon en Kissinger dat de openlijke vijandigheden van de Koude Oorlog simpelweg te gevaarlijk waren geworden.

Niet alleen voerde de Sovjet-Unie al in 1955 haar eerste succesvolle proef met een atoombom uit, sinds begin jaren zestig beschikte zij ook over langeafstandsraketten die met hun kernkoppen steden aan de oost- en westkust van de Verenigde Staten konden raken. Daarnaast gingen de Verenigde Staten gebukt onder een zware defensielast, vooral door de Vietnam-oorlog. Er was dus zowel een politieke als een economische noodzaak om de wapenwedloop te beperken.

Centraal in de detentepolitiek stond een serie gesprekken tussen Kissinger en zijn Sovjetcollega Gromyko, die afwisselend in Wenen en Helsinki werden gehouden. Deze Strategic Arms Limitation Talks (SALT) resulteerden in 1972 in een verdrag dat de wapenwedloop tussen de grootmachten moest beperken.
Hoewel Brzezinski vandaag de dag bekendstaat als de grote tegenstrever van Kissinger waar het gaat om de buitenlandse politiek – Kissinger steunde McCain, Brzezinski Obama in de afgelopen verkiezingsstrijd –, waren de heren begin jaren zeventig twee handen op één buik. Brzezinski kon zich toen nog prima vinden in de diplomatie van Kissinger tegenover de Sovjet-Unie en noemde deze in 1971 ‘effectief, en bij vlagen zelfs briljant’.

Maar in tegenstelling tot de nuchtere en relativerende Kissinger had Brzezinski een nogal paranoïde wereldbeeld. Hij was geboren in Warschau, zijn vader was diplomaat in achtereenvolgens nazi-Duitsland en de Sovjet-Unie. Vlak voor de Poolse Veldtocht en het uitbreken van de Tweede Wereldoorlog vertrok Brzezinski met zijn familie naar Canada. Vanwege de oorlog en de daaropvolgende Sovjetbezetting kon hij niet terugkeren naar Polen.

Uiteindelijk kwam Brzezinski in New York terecht, waar hij professor werd aan Columbia University. De eeuwenlange moeizame relatie tussen Polen en Russen en de communistische bezetting van zijn vaderland droegen eraan bij dat hij er zijn levenswerk van maakte de Amerikaanse beleidsmakers te wijzen op de onbetrouwbaarheid van de Sovjet-Unie.

Brzezinski hield zich tijdens de Koude Oorlog actief bezig met politiek. Hij was buitenlandadviseur tijdens de campagnes van de Democratische presidenten Kennedy, Johnson en Carter. Brzezinski was vaak radicaal in zijn adviezen, en het is maar goed dat er vaker niet dan wel naar hem geluisterd werd. In 1962, tijdens de Cuba-crisis, schreef hij aan Kennedy dat ‘hoe langer de VS wachten met het bombarderen van de raketinstallaties op Cuba, hoe minder ze hun voordeel kunnen doen in de onzekere situatie’.

In de loop van de jaren zeventig was Brzezinski steeds kritischer gaan denken over de detentepolitiek van Kissinger, de ‘tsaar van de buitenlandse politiek’, zoals hij wel genoemd werd. Brzezinski begreep niet dat Kissinger kon vasthouden aan zijn ontspanningspolitiek terwijl Moskou alleen maar bezig was zijn militaire potentieel te versterken. Zo had de Sovjet-Unie in 1978 ondanks de afgesproken wapenbeheersing nucleaire pariteit bereikt. De Sovjetleiders hadden er volgens Brzezinski helemaal geen belang bij om zich aan Kissingers spelregels te houden. Uiteindelijk wilden zij namelijk maar één ding, en dat was West-Europa – en als het even kon de hele wereld – in hun invloedssfeer krijgen.

Brzezinski was niet uit op een openlijke confrontatie met de Sovjet-Unie. ‘Detente is een goede zaak. Het is alleen verkeerd om te betogen dat het enige alternatief een oorlog is, zoals minister Kissinger doet,’ schreef hij in 1976 aan Carter. De Sovjets maakten zich volgens Brzezinski schuldig aan ‘selectieve detente’ door op sommige vlakken mee te werken aan de ontspanningspolitiek en die op andere gebieden juist bewust te frustreren. Een assertievere strategie van de Verenigde Staten was hard nodig om de Sovjetleiders te laten zien waar de grenzen lagen. Zo niet, dan kon de ontspanningspolitiek weleens een mislukking worden, met zeer negatieve gevolgen voor Amerika.

Wapenleveranties
In 1977 werd Brzezinski de Nationale Veiligheidsadviseur van Jimmy Carter. De internationale gebeurtenissen daarna zouden Brzezinski’s paranoïde wereldbeeld alleen maar verder bevestigen. Zo doopte het strategisch gelegen Jemen, aan de monding van de Rode Zee, zich in 1977 om tot ‘Democratische Volksrepubliek’. Ook de situatie in Ethiopië was voor de Amerikanen alarmerend. De Sovjet-Unie opende in 1978 een luchtbrug om socialistenleider Mengistu te steunen in zijn strijd tegen het door de Verenigde Staten gesteunde Somalië.

De militaire en ideologische aanwezigheid van de Sovjets in het strategisch belangrijke gebied rond de Rode Zee was voor Brzezinski reden genoeg om te denken dat het Kremlin zet voor zet bezig was de Verenigde Staten strategisch schaakmat te manoeuvreren. Een smeekbrief van de president van Soedan om tijdig te interveniëren stuurde Brzezinski met uitroeptekens erop door naar Carter, maar die deed niets.

Vanaf begin 1978 sprak Brzezinski over het hele gebied ten zuiden van de Sovjet-Unie als een arc of crisis. Het gebied was strategisch vitaal voor de Verenigde Staten, en Brzezinski meende te constateren dat de Sovjets erop aasden.

In april 1978 vond een communistische staatsgreep plaats in het straatarme Afghanistan. De Verenigde Staten hadden in de voorgaande decennia weinig belangstelling voor het dorre woestijnland gehad. Ze hadden in de jaren vijftig en zestig zelfs pogingen van de Afghanen om diplomatieke banden aan te knopen bewust afgehouden.

Ook de Sovjet-Unie was verbaasd over de revolutie, maar kon het niet laten de Afghaanse kameraden steun te bieden. Algauw ging het mis toen de communistische regering van Nur Mohammed Taraki ingrijpende sociale hervormingen doorvoerde in het islamitische land. Het gewapende verzet tegen het regime nam toe, en daarmee ook de steun die de Sovjetleiders toezegden.

In Washington waarschuwde Brzezinski voor de steeds groter wordende betrokkenheid van de Sovjets bij het Afghaanse conflict. Als de Sovjet-Unie haar invloedssfeer in Afghanistan kon handhaven, zou de toegang tot Pakistan en daarmee tot de Indische Oceaan openliggen. Na de islamitische revolutie in Iran en het definitieve verlies van dat land als regionale bondgenoot in februari 1979 werd dit een reëel toekomstscenario.

In de ogen van Brzezinski was het van groot belang te zorgen dat de Sovjets het communistische gezag in Afghanistan niet zouden kunnen herstellen. Brzezinski drukte ‘een beslissing door in de Nationale Veiligheidsraad om de sympathie van de Amerikanen voor het islamitische verzet te tonen’, zo zou hij later in zijn memoires schrijven.

De werkelijkheid achter deze vage omschrijving is inmiddels duidelijk geworden. In 1996 publiceerde de huidige minister van Defensie Robert Gates een boek waarin hij een bijeenkomst van regeringsfunctionarissen op 6 april 1979 beschrijft, waar verschillende opties voor geheime steun aan het Afghaanse verzet besproken werden. Onder andere werd nagedacht over directe financiële steun, wapenleveranties en ‘diverse trainings- en ondersteuningsoperaties’.

Geheime operatie
Op 6 juli 1979 ondertekende president Carter een opdracht aan de Amerikaanse geheime dienst CIA om de islamitische strijders of moedjahedien in het geheim te steunen. Dit was ruim zes maanden vóór de Sovjet-Unie Afghanistan binnenviel. Zo ontstond de paradoxale situatie dat de Verenigde Staten in het ene land, namelijk Iran, door islamisten onder de voet waren gelopen, terwijl ze deze islamisten in het andere land juist hielpen.

Brzezinski bevestigde deze geheime operatie in 1999 in het Franse weekblad Le Nouvel Observateur. ‘Volgens de officiële versie van de geschiedenis begon de steun aan de moedjahedien gedurende de jaren tachtig, dus na de inval van het Sovjetleger,’ zei hij. ‘De waarheid is altijd geheimgehouden, maar is volslagen anders.’

Er bestaat ook een internationale, Engelstalige versie van dit weekblad, die onder andere in de Verenigde Staten verschijnt. Deze is echter korter dan de originele Franse uitgave; het interview met Brzezinski werd hierin nooit opgenomen en is daarom ook nooit bij een groter Amerikaans publiek bekend geraakt.
Moskou besloot in Afghanistan te interveniëren nadat er een machtsstrijd was uitgebroken tussen Taraki en het hoofd van de Afghaanse inlichtingendienst, Hafizullah Amin. Die resulteerde erin dat Amin Taraki liet executeren en zelf president werd. Amin wilde weinig met de Sovjets te maken hebben en zette ambassadeur Puzanov het land uit. Het Kremlin vond hem pro-westers en onbetrouwbaar, en beschuldigde hem van banden met de CIA.

Amin zou zich vanwege het inmiddels onstuitbare islamitische verzet in zijn land weleens tot de Verenigde Staten kunnen richten, of anders zou zijn regime uiteindelijk toch ten onder gaan in het anticommunistische geweld. In beide gevallen was de Sovjet-Unie de grote verliezer, zo redeneerde het Kremlin. Uiteindelijk zat er niets anders op dan te interveniëren, wat gebeurde op 25 december 1979.

In de Amerikaanse regering waren de mogelijke gevolgen van steun aan de moedjahedien al besproken. Washington verwachtte niet dat de Sovjets werkelijk zouden binnenvallen, gezien de internationale verhoudingen en de felheid van het verzet. Maar met name Brzezinski was zich bewust van het feit dat het islamitische verzet weleens een interventie zou kunnen uitlokken. Dit zou vervolgens leiden tot een ‘Russisch Vietnam’: een niet te winnen oorlog die de Sovjet-Unie kapitalen zou kosten en jarenlang de handen zou binden.

Dat dit de bedoeling was van het Amerikaanse beleid ten aanzien van Afghanistan vóór de Sovjetinval is onwaarschijnlijk, maar Brzezinski was achteraf wel blij dat het dat effect had gehad. ‘Die geheime operatie was een prachtidee,’ zei hij in een interview in 2000. ‘Die lokte de Russen uiteindelijk in de Afghaanse val.’

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:59 schreef Atlanticus het volgende:
Meningen.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 18:06 schreef Atlanticus het volgende:

[..]

Ik ook hoor. De SP geeft geen biet om vrijheid en democratie in de wereld. Het zijn maoïsten en leugenaars.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:04 schreef Dunckie het volgende:

[..]

dit niet zeker

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:51 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Ja. Maar er wordt altijd gedacht dat deze hulp pas NA de inval op gang is gekomen. Maar al op 6 juli 1979 heeft Carter een opdracht getekend voor de CIA om de Mujahedin te gaan ondersteunen.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:06 schreef Klopkoek het volgende:
Btw, Brzezinski adviseert ook Obama op dit moment. Je houdt je hart vast.

Vandaar dat Obama met die Afghanistan-rommel verder gaat.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:07 schreef capricia het volgende:

[..]

De CIa heeft het toch ook gewoon helpen oprichten zo ongeveer?

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:59 schreef Atlanticus het volgende:
Meningen.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 20:50 schreef Lord_Vetinari het volgende:

[..]

Zbigniew Brzezinski¹, Power and Principle. Memoires of the national Security Adviser (1983)

Interview met Brzezinski in Le Nouvel Observateur 1999, waarin hij deze operatie toegeeft is (vertaald) te lezen op www.scribd.com

Jussi Hanihimaäki, The Flawed Architect. Henry Kissinger and America's Foreign Policy (2004)

Robert M. Gates, From the Shadows (1997)

_{1. Brzezinsky was de Nationale Veiligheidsadviseur van Jimmy Carter}

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:19 schreef Pietverdriet het volgende:

[..]

Intressant.
CIA heeft natuurlijk een geschiedenis in het omverwerpen van regeringen en de regering van Afganistan was een pro sovjet communistische regering.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 21:21 schreef Atlanticus het volgende:

[..]

Dat bedoel ik nou, meningen.

quote:

Op dinsdag 31 maart 2009 18:41 schreef Atlanticus het volgende:

[..]

Dat stelt hij niet.