De doelloosheid van het zgn. 'home life'

quote:

Op zaterdag 4 april 2009 20:46 schreef Terreros85 het volgende:

[..]

Wie ben jij om te zeggen dat iemand een zinloos leven heeft. Volgens mij is er nix mis met het krijgen van kinderen. Daarmee zorg je wel dat het leven op deze aarde doorgaat. En als diegene daar zielsgelukkig mee is.

Avontuurlijk betekent absoluut niet hetzelfde als gelukkig. Neem een wereldreis. Prachtig allemaal, al die nieuwe dingen. Maar je raakt ook spuugzat van dat vluchtige leven. Vrijwel geen diepgang in de contacten die je opdoet en alles is slechts tijdelijk. Wat is er dan mooier dan ergens iets opbouwen voor de rest van je leven?

Dus houd op met oordelen en laat iedereen in zijn/haar waarde.

quote:

Op vrijdag 3 april 2009 23:06 schreef RRGJL het volgende:
Tja elk zijn ding. Ik voel me graag nuttig en voeg graag iets toe aan de wereld.

quote:

Op vrijdag 3 april 2009 23:06 schreef RRGJL het volgende:
Wat heeft jou het recht gegeven om op deze wereldbol rond te lopen, van dit leven te mogen genieten?

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:04 schreef FictionalFenna het volgende:
Het zijn ook moedertjes en mensen die zgn. gesetteld zijn die denigrerend tegenover TS doen. Zegt genoeg lijkt me.

quote:

Op zondag 5 april 2009 08:43 schreef kingmob het volgende:
Ik vind dat er nogal denigrerend wordt gedaan tegen de TS. Dat veel (alle?) pubers en adolescenten denken dat ze bijzondere andere gedachten hebben en dat ze het heel anders gaan doen, betekent niet dat geen enkele daarvan daarin gelijk zullen krijgen.

Soms heeft iemand bijzondere ideeen of heeft simpelweg geen interesse in een 'standaard' leven. Daar hoort vanzelfsprekend hetzelfde onbegrip bij als wat pubers hebben, anders zouden ze het niet zo voelen. Dat betekent niet dat het dezelfde basis heeft.
1 ding lijkt me ontegenzeggelijk waar, veel mensen leven gewoon niet bewust. En dan bedoel ik bewust in de zin van "wat maakt mij gelukkig". Zodra een groot deel van je leven routine wordt, stop je gewoon met nadenken over die routine, dat is heel normaal.
Dan is er nog een 2e categorie die er wel over nadenkt maar gewoon hele rare conclusies trekt. Niet alleen in de ogen van buitenstaanders, maar ook als je hun eigen geluk in ogenschouw neemt.

Ik denk dat uiteindelijk iedereen wel redelijk uitkomt bij datgene wat het best past bij zijn/haar karakter en mogelijkheden, maar dat het bij de een wat langer duurt dan bij de ander.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:19 schreef RRGJL het volgende:
Ach wat een flauwekul, alsof een open minded persoon alleen maar mag observeren zonder te oordelen.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:16 schreef miss_sly het volgende:

[..]
Iemand met een echt open mind ziet voor zichzelf een ander leven dan hij bij anderen ziet, zonder het leven van een ander aan een negatief waardeoordeel te onderwerpen.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:12 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Nee hoor.

Het maakt niks uit als je avontuurlijk bent ingesteld of gruwelt van een burgelijk leven, maar respecteer het wel als anderen daar wel van genieten. En TS laat in zijn posts duidelijk doorschemeren dat hij neerkijkt op mensen die een 'saai' leven leiden. Hij kan dat niet begrijpen, dat ze er niet meer uithalen.
Naar mijn mening moet iemand doen waar hij gelukkig van wordt. Burgelijk of juist vrijgevochten, het maakt niet uit. Niemand heeft daar iets over te zeggen of over te oordelen. Het is jouw leven, als je maar zelf gelukkig bent. Dat is het belangrijkste.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:28 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

En er zijn geen bewijzen voor dat de ene manier van leven beter is dan de andere.
We hebben nog altijd het meeste aan gelukkige mensen, niet? Op wat voor manier ze hun leven dan ook inrichten....

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:34 schreef kingmob het volgende:

De TS heeft het duidelijke over toegevoegde waarde voor de mensheid, in dat geval kun je dergelijke conclusies echt wel trekken.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:35 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Alle mensen die kinderen krijgen, die zijn een toegevoegde waarde voor DE MENSHEID.

quote:

Op zondag 5 april 2009 12:40 schreef nummer_zoveel het volgende:
Hier in het Westen niet. Zeker gezien de vergrijzing.

quote:

Op vrijdag 3 april 2009 23:06 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Tja elk zijn ding. Ik voel me graag nuttig en voeg graag iets toe aan de wereld. Ik vind niet dat de nestjesbouwers (en dan heb ik het over de echte stereotypen) zo gek veel toevoegen aan de wereld. Ze zijn ontzettend vervangbaar, buiten hun sociale kring. Ik moet niet denken aan zo een leven. Een mens zou zich af kunnen vragen wat nou precies het nut is geweest van specifiek jouw leven, wanneer je zo een leven hebt geleefd. Dat had immers iedereen kunnen doen. Wat heeft jou het recht gegeven om op deze wereldbol rond te lopen, van dit leven te mogen genieten? Ik zou dan kunnen zeggen: Ik heb gedaan wat ik kon om deze wereld te verbeteren. Ik heb ervoor gezorgd (al was dat wellicht niet het uitgangspunt, dat doet daar niets aan af) dat de volgende generaties het weer net iets beter hebben. Dat kan zo een werkmier niet zeggen. Dat klinkt denigrerend, maar dat is heel bewust want zo zie ik het ook. Heeft niets met arrogantie te maken maar met een way of life. Ik vind dat zo een mensen een hoop mogelijkheden negeren, en hun gift van het hier op deze wereld rond lopen voor lief nemen.

quote:

Op zondag 29 maart 2009 22:54 schreef RRGJL het volgende:
Nuttig leven is dus eigenlijk bewust leven, vind ik. Zolang je maar begrijpt waar je mee bezig bent en waarom.

quote:

Op zondag 5 april 2009 13:46 schreef miss_sly het volgende:
Dat vind ik toch allemaal redelijk denigrerend klinken. Zoals ik ook al in mijn eerdere post in antwoord op deze post heb gezegd, is het imo niet nodig om in het groot op wereldniveau iets bijzonders bijgedragen te hebben om een goed en nuttig leven gehad te hebben. In het klein kun je ook bijzonder veel bijdragen.

quote:

Op zondag 5 april 2009 17:16 schreef Batsnek het volgende:
Wat een gelul toch weer, al die huismoeders en kantoormedewerkers zijn gelijk op hun pik getrapt als 1 persoon zegt dat hij er voor kiest om een onvoorspelbaar en uitdagend leven te leiden. Dit zijn vaak dezelfde mensen die gelijk negatief reageren als je zegt dat je op late leeftijd nog een studie wilt doen of naar een ander land wil verhuizen.
[...]
Toen ik een paar geleden begon met gitaarspelen kreeg ik te horen dat ik te oud was om het te leren, en dat ik geen ritmegevoel had. Ik merk dat mensen het heel interessant vinden om anderen te zien mislukken, en dan vooral mensen die een andere weg inslaan als zijzelf. Dat heeft niks met een andere kijk te maken, maar simpelweg met angst voor het onbekende.

quote:

Op zondag 5 april 2009 17:16 schreef Batsnek het volgende:
Wat een gelul toch weer, al die huismoeders en kantoormedewerkers zijn gelijk op hun pik getrapt als 1 persoon zegt dat hij er voor kiest om een onvoorspelbaar en uitdagend leven te leiden. Dit zijn vaak dezelfde mensen die gelijk negatief reageren als je zegt dat je op late leeftijd nog een studie wilt doen of naar een ander land wil verhuizen.

quote:

Ontsnappen aan het leven van het land
Bijdrage van Catrien Spijkerman
Friday, 3 October 2008

Van Afrika tot Azië, van Europa tot Australië, Clive Hamman vaart de hele wereld over in zijn schip. Een echte zeeman en avonturier die nooit heeft kunnen settelen. 'Als de feesten gezien zijn, de water-, drank- en voedselvoorrraad weer aangevuld, is het tijd te vertrekken.'

De dagen zijn hetzelfde. Je studeert of werkt. Je doet wat aan sport, of niet. Je gaat zo nu en dan een avond uit met vrienden. Soms ga je op vakantie, kort of lang. Je betaalt je huur of hypotheek, gas, water, licht.

En dan kom je Clive Hamman tegen. Hij ziet er uit als een zwerver, met zijn lange dreadachtige slierthaar en rubberen kaplaarzen, maar hij zegt gewoon: ‘Hey, ik heb een prachtige Chinese zeilboot. Ga je mee, dan we steken oceaan over.’ Je laat alles uit handen vallen, of zet het op z’n minst een periode op non-actief. Je volgt hem, de man met zijn twinkelende groenbruine ogen en z’n grote handen. Maanden op zee, door weer en wind. Je leert de zeilen hijsen en ziet de meest spectaculaire zonsop- en ondergangen, je komt haaien en piraten tegen en poept in een emmer in de openlucht op het dek.

Leven ten volle uit, vindt kapitein Clive Hamman (61). Al zeventien jaar vaart hij met zijn schip Nuthin Wong de wereldzeeën over. Zijn eerste wereldreis duurde negen jaar. De in Zuid-Afrika geboren Canadees vertrok vanuit zijn ‘woonplaats’ in Vancouver naar Australië, Indonesië en Thailand, en vaarde verder naar Afrika: Madagaskar, Kenia, Zuid-Afrika, Namibië. Hij stak de Zuid-Atlantische Oceaan over naar Brazilië, de Caribische eilanden en zeilde uiteindelijk noordwaarts, terug naar Canada. Inmiddels is hij bezig aan zijn tweede wereldreis, van Canada naar Ierland, Frankrijk, en Portugal. En nu ligt zijn boot in een kanaaltje in het Florapark. In Amsterdam.

Bemanning gezocht

‘M’n whiskey is op’, zegt hij verontschuldigend. Hij haalt de verroeste ketel van één van de twee pitten van zijn minifornuis en serveert mierzoete chocolademelk in mokken die niet stuk kunnen. De kajuit is klein en rommelig. Dat hier zeventien jaar lang met soms wel negen mensen op een paar vierkante meter is geleefd, is te zien en te ruiken. Kapitein Hamman zit nu nog alleen aan de kleine houten eettafel. Hij moet de boot wat opknappen, en legt de laatste hand aan zijn boek, No Fixed Adress. Binnen een paar weken zal het weer dringen zijn aan het eettafeltje. Dan zit zijn boot weer vol zijn met nog onbekende avonturiers, zijn nieuwe bemanning.

Kapitein Hamman vindt zijn crew door briefjes op te hangen in hostels, advertenties te zetten in plaatselijke kranten, en de mensen gewoon aan te spreken. Hij heeft plaats voor maximaal acht bemanningsleden, die allemaal bij elkaar in de punt van de boot slapen. ‘Als ze bij elkaar in bed willen, kunnen er acht mee. Meestal gaan er zes mee.’ Hij leert zijn bemanning zeilen, navigeren en overleven op zee. Een mooie missie, maar hij heeft zijn bemanning ook nodig. Zonder hen kan hij zijn reizen niet maken. ‘Ze betalen mee aan benzine, olie, en onderhoudskosten. Ieder geeft wat hij kan missen.’ Per week leggen alle bemanningsleden bovendien vijftien euro in om te kunnen eten. ‘Met een beetje ‘liddlelizen’ halen we het prima.’

Ontsnappen

In al die jaren heeft hij honderden bemanningsleden gehad, mensen van ‘all walks of life’. ‘Mijn oudste crewlid was een vrouw van zeventig, ze had twee weeshuizen in Mexico. De jongste was een jongen van zeventien uit Canada. Hij had problemen op school en zijn moeder klopte bij mij aan. Ze zei: ‘Neem mijn zoon alsjeblieft een paar maanden mee, misschien wordt hij dan groot’.’ En dat werd hij. ‘Die jongen kreeg het varen te pakken, haalde later zijn zeemansdiploma’s en werkt nu op een groot schip.’

De bemanning van kapitein Hamman bestaat vaak uit studenten, of net afgestudeerden. ‘Ze zitten tussen hun studie en de ‘echte wereld’ in. Maar altijd zijn het avonturiers, mensen die iets anders willen. Ze willen ontsnappen. Aan het normale leven, of aan nare dingen.’ Zo waren er de jongen en het meisje die probeerden af te kicken van de heroïne. ‘Dat lukte heel goed, totdat we aan land gingen. Toen gingen ze toch weer aan de drugs.’

‘Het land geeft een bepaalde energie, je draait vanzelf mee in de molen van het alledaagse leven, zonder erbij stil te staan. Als mensen bij mij aan boord komen, slapen ze vaak de eerste dagen. Daarna komen ze tot zichzelf. Tijdens het nachtwaken vertellen mensen mij hun diepste geheimen.’ Bij de tochten op openzee moet de bemanning per toerbeurt achter het roer: zes uur op, twaalf uur af. Het turen in de verte, terwijl de anderen slapen, heeft een bijzonder effect op mensen, vertelt Hamman glimlachend. ‘Achter het roer, met de pikzwarte zee onder zich, en al die sterren boven zich, hebben mensen de tijd om te reflecteren op zichzelf, op het leven. De taxichauffeur wiens rijbewijs was afgepakt wegens dronken rijden zag ineens in: ik kan een veel betere vader zijn.’

Leren te vertrekken

Soms gaan de bemanningsleden twee weken met hem mee, langs de kusten van een paradijselijk oord. Soms blijven ze maanden bij hem aan boord, op weg naar de andere kant van de wereld. Maar het is altijd tijdelijk. ‘Soms is dat moeilijk. Dan meren we aan en springt iedereen van boord, op weg naar de vlieghavens, op weg naar hun geliefden, terug naar hun leven. Ik blijf achter.’

Learning how to leave, noemden twee crewleden de film die zij maakten tijdens hun tochten met Nuthin Wong. ‘Veel mensen leren dat nooit’, zegt Hamman.‘Uiteindelijk willen ze een vaste plaats, een vast leven. Ik zou juist moeten leren not to leave. Ik heb wel eens gedacht: hier is het mooi, hier zou ik kunnen blijven. Dan meerden we aan bij een prachtige plek: veel groen, - ik hou van bomen -, fijne mensen. Maar na een week verandert het, altijd. Dan wil ik weg. Als de feesten gezien zijn, de water-, drank- en voedselvoorrraad weer aangevuld, is het tijd te vertrekken.’

Zo is het ook met Amsterdam. De stad heeft weliswaar een speciale plek in zijn hart, dertig jaar geleden heeft hij er een paar maanden gewoond. Op een woonboot aan de Zwanenburgwal. ‘Hoe kon ik een reis om de wereld maken en niet stoppen in Amsterdam? Al was het alleen maar om herinneringen op te halen. Amsterdam is bovendien prachtig met al haar waterwegen, en heel erg bootgeoriënteerd. Iedereen zwaait naar elkaar op het water, en mensen stoppen met hun fiets om te vragen wat voor boot dit is.’ Een prima plek om zijn boot op te knappen (‘er zijn hier zeldzaam goede plaatsen voor tweedehands bootonderdelen’), maar dan moet hij weer verder. ‘Hoe kan ik hier zijn zonder meer van Noord-Europa te zien?’

‘Simpel’ leven

Maar als je altijd onderweg bent, wat is dan je bestemming, wat is het doel? Hamman glimlacht, het antwoord is simpel. ‘Niet gevangen te raken in het systeem, kopje onder te gaan in het ‘normale leven’. Het hoeft allemaal niet moeilijk te zijn, vindt hij. ‘Ik heb heel weinig nodig. Ik zorg voor de boot, zodat de boot op zee voor mij zorgt. Simpele genoegens zijn genoeg. Stampen op de golven, een vis vangen of een zonsondergang bekijken. Ik heb nog nooit een creditcard gehad, zelfs geen bankrekening.’

Zelfs de liefde kon zijn drang om te vertrekken niet temperen. Twee echtgenotes heeft hij gehad. Met de eerste was hij tien jaar getrouwd. Ze wist wel dat hij nergens kon blijven, en reisde altijd met hem mee. Toen nog over land. ‘Negentig dagen, is de langste periode dat we ergens zijn gebleven. Nooit maakten we het te comfortabel, dan vergeet je waar je naar op weg was. Maar uiteindelijk wilde ze zich vestigen, en dat kan ik niet. Zo ging het ook met mijn tweede vrouw. I have loved them and left them. Nu settelen ze met iemand anders.’

Origamiboot

Toen hij op het punt stond zich met zijn eerste vrouw ergens te vestigen, ongeveer vijfentwintig jaar geleden, kocht hij C’est la Vie, zijn eerste grote zeilboot. Met dat schip begonnen de overzeese tochten. De boot liep echter op een koraalrif bij de Malediven, en zonk. Kapitein Hamman en zijn bemanning wisten te overleven. ‘In de reddingsboot onderweg naar het vasteland heb ik een tekening gemaakt, het ontwerp van mijn volgende boot. Die zou van staal zijn, veel steviger.’

Op het dek van Nuthin Wong staat een vlag met een Chinees teken, het staat voor ‘een nieuw begin’, vertelt Hamman. In de bedompte kajuit haalt Hamman een groot zwart fotoboek te voorschijn. Trots wijst hij op een vergeelde foto: stalen platen op een kale grond. ‘Dat is het begin.’ In negentien maanden bouwde hij samen met zijn vriend de boot die hij in het reddingssloepje getekend had. ‘Mijn vriend Brent had een boek, ‘Origami voor boten’, zoiets. Dat leek ons dé perfecte constructie. We hebben deze boot dus letterlijk met vouwtechniek in elkaar gezet. We sneden de platen in rare vormen en schoven ze in elkaar.’

Nieuwe verhalen

Hij bladert door de foto’s. Onder het blauwige schijnsel van de batterijlamp licht het montuur van zijn leesbril op, het is met witte tape aan elkaar geplakt. Iedere foto toont een andere plaats, een ander bemanningslid, een ander verhaal. ‘Dit is in de buurt van Bali, en dat is Jan, een Nederlander die in het leger had gezeten. Die heeft nog molotovcocktails gemaakt, toen de piraten te dichtbij kwamen. We hebben de bommen gelukkig niet hoeven gebruiken, maar spannend was het wel.’ Foto’s van vrouwen komen voorbij, allemaal jong en mooi. ‘Ik vind altijd vrouwen die een beetje voor me zorgen.’ Sommige liefdes pakt hij na jaren weer op, als hij in de buurt is. Soms zijn ze allang getrouwd. ‘Met een zakenman ofzo. Dat is niet erg, dan leer ik hem kennen en drinken we samen.’

‘Het mooie is, je bent altijd dicht bij een andere plaats.’ Kapitein Hamman maakt geen uitgebreide plannen, hij kijkt slechts ‘één zee vooruit’. In Portugal was hij dichtbij Frankrijk, en zijn riviertrip van Zuid-Frankrijk naar het noorden, bracht hem dicht bij Maastricht. Komende maanden vaart hij wat over de Nederlandse wateren, voor hij naar Denemarken, Zweden, Noorwegen vertrekt. En dan ziet hij wel weer. Of hij naar Engeland, en daarna richting Cuba trekt, of naar IJsland en Groenland. Eerst maar eens bemanning zoeken. Nieuwe avonturiers, die voor even willen ontsnappen.