De doelloosheid van het zgn. 'home life'

quote:

Op maandag 30 maart 2009 14:41 schreef RRGJL het volgende:
Kan ik deels in mee gaan.

Op zich ben ik op dit moment ook gelukkig, terwijl ik geen erg avontuurlijk leven leid (momenteel!). Maar wanneer ik me dan afvraag hoe dat komt, is dat puur de zinvolheid van dit alles. Ik leef ergens naartoe. Naar mijn universitaire studie straks. En vervolgens naar een in mijn ogen interessante en nuttige baan waarmee ik, wederom in mijn beleving, iets toevoeg (dat van significant nut is, want ook een vuilnisman voegt iets toe natuurlijk) aan de wereld.

Wat vind jij precies een nuttige baan? Ik hoor het namelijk vaker, studenten die iets nuttigs willen gaan doen. En dan vraag ik me af, waarom moet je werk nuttig zijn?

quote:

Maar zelfs wanneer ik gelukkig ben heb ik wel die neiging te blijven denken en zoeken. Hoe kan het beter, hoe kan ik meer, hoe kan ik anders, waarom zo... etc. Niet omdat ik per se NOG gelukkiger wil zijn, maar omdat ik sowieso de afwisseling nodig heb en daarnaast zoals ik al zei omdat je eigenlijk pas echt kunt zeggen dat je ooit gelukkig bent geweest wanneer je het ergens tegenover kunt stellen. Het is in mijn ogen ook zonde om je zo snel ergens bij neer te leggen. Ik vind dat eigenlijk een beetje een redenatie van 'we hebben een planeet gevonden buiten ons melkwegstelsel die wij makkelijk kunnen bereiken en waar we eventueel verder kunnen leven als mensheid, mocht er ooit iets gebeuren. Aangezien we nu een backup hebben, gaan we maar niet verder zoeken naar andere opties. We zijn veilig en gelukkig met onze nieuwe planeet'. Sommige dingen doe je ook voor de uitdaging, uit nieuwsgierigheid, of omdat je nooit weet of er ergens misschien nog wel iets beters te vinden is. Dat wil dus niet zeggen dat je een streber moet worden en altijd maar meer en beter willen. Je moet gewoon bewust blijven leven en niet vervallen in routine. Je ogen open houden, bewust blijven van waar je mee bezig bent en niet gewoon je leven leven als een robot.

Dit kan ook een zwaktebod zijn, altijd iets anders willen. Zo blijf je steeds opzoek en kan eigenlijk nooit gelukkig zijn. Je geeft zelf aan dat als je gelukkig bent dat je toch de drang blijft hebben te zoeken naar 'anders' - ben je dan wel gelukkig?

quote:

Op maandag 30 maart 2009 03:14 schreef Maanvis het volgende:
Vaak zijn mensen avontuurlijk als ze jong zijn, maar het gaat er doorgaans vanzelf uit. Als je kinderen krijgt gaan een hoop van die avontuurlijke opties verloren aangezien je je kinderen niet achter je aan kunt slepen naar het buitenland of ze in financiële onzekerheid kunt laten verkeren. Daarnaast isv het hebben van een erg goedbetaalde baan vaak een reden dat je er dag en nacht mee bezig bent en eigenlijk geen hobbies meer overhoudt.

En dat klinkt mij dan weer erg beperkt in de oren... M'n hobbies geven m'n leven kleur. Werk kan daar zeker (meer dan) complementair aan zijn, maar ik werk me geen slag in de rondte slechts voor geld.

Daar is voor mij, vanuit mijn positie gewoon geen logica in te ontwaren.

Zodra je het 'avontuurlijke' verliest stop je met leven. Oké, dat is wel erg dramatisch, maar je zou iedere dag verbaast moeten zijn. De zekerheid van onzekerheid (onzekerheid wat er gaat komen). Dat betekent dat je zodra iets een sleur wordt je iets nieuws moet proberen. Dat kan zijn: het volgen van een cursus, je kledingstijl drastisch veranderen of een wereldreis maken. Maar ik denk dat je op een gegeven moment realiseert dat hetgene wat TS als sleur beschrijft, nodig is. Als je een eigen huis heb je vaste lasten waardoor je vast werk moet hebben. Ik denk dat veel mensen op dat moment de passie voor vernieuwing verliezen. Daarom is 'geld maakt niet gelukkig' deels onzin. Want als je genoeg geld had om alleen maar leuke dingen te doen maakt dat wel gelukkig. Het nadeel daarvan is echter weer dat je je levensstandaard dan hebt verhoogd en minder plezier beleefd aan dingen waar minder bedeelde alleen van kunnen dromen. Ach, iets met voordelen en nadelen...over dit onderwerp kun je eeuwig filosoferen.

@RRGJL: heb je weleens films als Fight Club of Into the Wild gezien? Dat gaat ook deels over dit dilemma.

BONUS:

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 12% gewijzigd door DeuceFour op 30-03-2009 20:38:25 ]

Weet je wat het lullig is van "een avontuurlijke levensstijl". Ook dat wordt een sleur op ten duur. Blijf jezelf verrassen en durf eens burgerlijk te zijn. Er gaat een wereld voor je open

Ik denk dat het echte avontuur maar voor heel weinig mensen is weggelegd. Pas als je echt op eigen benen gaat staan (nee, op kamers wonen valt daar nog net niet onder) merk je hoe erg alles om geld draait. De vraag is of je daar in meegaat of niet en welke eisen je aan bepaalde dingen stelt.

Daar komt bij dat als je jong bent en gestudeerd hebt de baantjes met een leuk salaris redelijk binnen handbereik zijn. Er zijn ook een hoop mensen die dat geluk niet hebben. Die worden dus opgeslokt door de stroom en moeten keihard werken om alleen al hun rekeningen te kunnen betalen. Tel daarbij op dat je in het 'volwassen leven' ook heel veel tijd kwijt bent aan dingen als reistijd en het regelen van dingen in huis (boodschappen, koken, wassen, schoonmaken en dat soort ongein).

Ik vind het eigenlijk best wel jammer voor je dat je niet inziet hoe geweldig het is om een beetje rond te fladderen en nestjes te bouwen.

Dus volgens jou leef je pas goed als je ook daadwerkelijk iets toevoegt? Maar wanneer ben je dat dan? Als je afwisselende dingen doet? En niet nestjesbouwer speelt?
Iedereen geeft weer een eigen doel aan z'n leven. Waar hij/zij gelukkig van word. Jij wil graag iets betekenen. Iets wat jou het recht geeft om op deze aarde rond te lopen. Maar de ander geeft niet om dat idee.

De 1 wil graag veel geld verdienen om de meest dure huizen te kunnen kopen. Weer een ander die werkt hard om te zorgen dat z'n kinderen het zo goed mogelijk hebben. Hebben die dan minder recht om op deze wereld rond te lopen? Alleen omdat ze aan zichzelf denken / hun kinderen?
D'r is gewoon geen way of life die beter is dan de andere. Iedereen heeft z'n eigen kijk daarop .

quote:

Op zondag 29 maart 2009 23:16 schreef Horloge het volgende:


Nee, doe mij dan maar een wat minder 'gebonden' leven, veel leuker!

wel grappig dat er onder je Nickname staat

''Zoals het klokje thuis tikt.''

Het heeft toch allemaal wel wat? De wereld is groot, en vraagt erom om verkend te worden.. Aan de andere kant: Huisje, boompje, beestje kan net zo prettig zijn.. Ik genoot iedere dag van mijn stiefkinderen.. (Eén van de weinige positieve dingen in mijn gewezen relatie, )

quote:

Op maandag 30 maart 2009 17:59 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Het is geen kwestie van 'zoveel tijd hebben'. De een hangt in de kroeg, de ander denkt liever over dingen na. Beetje de pot verwijt de ketel, jouw verhaal.

Net alsof mensen die een 'saai' en 'voorspelbaar' leven leiden niet nadenken.
En alsof jij nu zo interessant bent hier een topic te openen over jouw geweldige gedachtes.

Je bent nog aan het puberen joh.

quote:

Op maandag 30 maart 2009 17:31 schreef Logician het volgende:
Redelijk normaal voor mensen om rond je 18e -25e zo te denken, het is zo'n fase waar men vaak het gevoel heeft dingen in te zien/realiseren die anderen niet zien etc..

Bewustwording enz

Inderdaad.

Ik herken mezelf er ook in van een paar jaar geleden. Zullen de laatste stuiptrekkingen van de pubertijd geweest zijn. Even nog tegen alles zijn wat 'normaal' en burgelijk is.

quote:

Op vrijdag 3 april 2009 23:06 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Tja elk zijn ding. Ik voel me graag nuttig en voeg graag iets toe aan de wereld. Ik vind niet dat de nestjesbouwers (en dan heb ik het over de echte stereotypen) zo gek veel toevoegen aan de wereld. Ze zijn ontzettend vervangbaar, buiten hun sociale kring. Ik moet niet denken aan zo een leven. Een mens zou zich af kunnen vragen wat nou precies het nut is geweest van specifiek jouw leven, wanneer je zo een leven hebt geleefd. Dat had immers iedereen kunnen doen. Wat heeft jou het recht gegeven om op deze wereldbol rond te lopen, van dit leven te mogen genieten? Ik zou dan kunnen zeggen: Ik heb gedaan wat ik kon om deze wereld te verbeteren. Ik heb ervoor gezorgd (al was dat wellicht niet het uitgangspunt, dat doet daar niets aan af) dat de volgende generaties het weer net iets beter hebben. Dat kan zo een werkmier niet zeggen. Dat klinkt denigrerend, maar dat is heel bewust want zo zie ik het ook. Heeft niets met arrogantie te maken maar met een way of life. Ik vind dat zo een mensen een hoop mogelijkheden negeren, en hun gift van het hier op deze wereld rond lopen voor lief nemen.

Het is een heel bekrompen visie, imo.
En om even op jouw denigrerende manier van praten door te gaan: de werkmier die vervangbaar is in het groot is dat wellicht niet in het klein. Heeft in de einge sociale kring een grote invloed op vrienden familie, kinderen. Heeft in het klein wellicht een groot mens opgevoed, die iets heel bijzonders kan bijdragen aan de hele wereld. Of misschien op zijn/haar beurt weer in het klein in de eigen sociale kring.

Ik vind het helemaal niet raar of erg dat je voor jezelf een ander pad denkt te gaan bewandelen en dat je (nu nog, je bent nog jong) denkt iets heel bijzonders denkt te kunnen toevoegen aan de wereld, maar ik vind het wel triest dat je daarbij neerkijkt op mensen die een andere keuze hebben gemaakt, vrijwillig danwel noodgedwongen. Het siert je niet.

Ach waar je het over hebt hangt ook gewoon heel erg samen met je persoonlijkheid. Met name de eigenschap 'openheid voor ervaringen':

Openness to experience is one of five major domains of personality discovered by psychologists.[1][2] Openness involves active imagination, aesthetic sensitivity, attentiveness to inner feelings, preference for variety, and intellectual curiosity.[3] A great deal of psychometric research has demonstrated that these qualities are statistically correlated. Thus, openness can be viewed as a global personality trait consisting of a set of specific traits, habits, and tendencies that cluster together.
Openness tends to be normally distributed with a small number of individuals scoring extremely high or low on the trait, and most people scoring near the average. People who score low on openness are considered to be closed to experience. They tend to be conventional and traditional in their outlook and behavior. They prefer familiar routines to new experiences, and generally have a narrower range of interests. They could be considered practical and down to earth.
People who are open to experience are no different in mental health from people who are closed to experience. There is no relationship between openness and neuroticism, or any other measure of psychological wellbeing. Being open and closed to experience are simply two different ways of relating to the world.

Iedereen heeft wel eens een tijd in z'n leven dat het allemaal niet meezit.
Dat je op een prachtig blauwe ochtend wakker wordt en tóch de zon niet kunt zien. Dat je het liefste de gordijnen dicht laat in je grijze bestaan. Als je weer eens wordt achtervolgd door een of andere oude angstdroom.
Je moet je leven zélf weer op de rails zien te krijgen. Of je je hoofd even leeg moet halen. Er is niemand die dat voor je opknapt. Denk niet dat iedereen op jouw problemen zit te wachten. Je moet ze zelf oplossen. En als je dan ook nog het geloof in jezelf verliest, weet je dat je het heft in eigen handen moet nemen.

Want als je dan 's ochtends de gordijnen weer openschuift, en je ziet een helblauwe lucht voor je, vraag je dan opnieuw af of je nog wel vrij bent. Of je alle kansen in het leven met beide handen wel hebt aangegrepen.
Als het antwoord "nee" is, gooi die ramen dan open. Laat die verfrissende wind door je haren waaien. Ga naar buiten en vergeet alles. Want het is tijd om te gaan en de deur achter je dicht te trekken. Op weg naar iets nieuws.

quote:

Op vrijdag 3 april 2009 23:06 schreef RRGJL het volgende:

[..]

Tja elk zijn ding. Ik voel me graag nuttig en voeg graag iets toe aan de wereld. Ik vind niet dat de nestjesbouwers (en dan heb ik het over de echte stereotypen) zo gek veel toevoegen aan de wereld. Ze zijn ontzettend vervangbaar, buiten hun sociale kring. Ik moet niet denken aan zo een leven. Een mens zou zich af kunnen vragen wat nou precies het nut is geweest van specifiek jouw leven, wanneer je zo een leven hebt geleefd. Dat had immers iedereen kunnen doen. Wat heeft jou het recht gegeven om op deze wereldbol rond te lopen, van dit leven te mogen genieten? Ik zou dan kunnen zeggen: Ik heb gedaan wat ik kon om deze wereld te verbeteren. Ik heb ervoor gezorgd (al was dat wellicht niet het uitgangspunt, dat doet daar niets aan af) dat de volgende generaties het weer net iets beter hebben. Dat kan zo een werkmier niet zeggen. Dat klinkt denigrerend, maar dat is heel bewust want zo zie ik het ook. Heeft niets met arrogantie te maken maar met een way of life. Ik vind dat zo een mensen een hoop mogelijkheden negeren, en hun gift van het hier op deze wereld rond lopen voor lief nemen.

Wie ben jij om te zeggen dat iemand een zinloos leven heeft. Volgens mij is er nix mis met het krijgen van kinderen. Daarmee zorg je wel dat het leven op deze aarde doorgaat. En als diegene daar zielsgelukkig mee is.

Avontuurlijk betekent absoluut niet hetzelfde als gelukkig. Neem een wereldreis. Prachtig allemaal, al die nieuwe dingen. Maar je raakt ook spuugzat van dat vluchtige leven. Vrijwel geen diepgang in de contacten die je opdoet en alles is slechts tijdelijk. Wat is er dan mooier dan ergens iets opbouwen voor de rest van je leven?

Dus houd op met oordelen en laat iedereen in zijn/haar waarde.