quote:
Rob de Nijs (69) wordt vader
BRON: Telegraaf
De liefste wens van Rob de Nijs en zijn Henriëtte lijkt nu dan toch echt in vervulling te gaan. Jet is in ’meer dan’ blijde verwachting en nu, vandaag, met haar zwangerschap van zestien weken, in de veiliger fase aanbeland. De vurige hoop die beiden zolang koesterden lijkt bewaarheid te worden.
Rob: „Dit is wat we beiden al zolang wilden, een droom die we al twee keer eerder beleefden maar die toen niet mocht uitkomen. Maar nu gaat alles goed, elke dag luisteren we naar het hartje. Dit is het mooiste cadeau wat ik haar kon geven…”
Het moet, tijdens hun vakantie in Spanje, een hysterisch moment zijn geweest. Henriëtte: „Ik werd ’s ochtends wakker en wist gewoon zeker dat ik zwanger was. Ik heb twee miskramen gehad, een met negen en een met tien weken. En ik dacht het nooit meer te zullen beleven, maar Het Gevoel was terug! Ik kon het wel uitschreeuwen.”
„Rob en ik gingen naar de plaatselijke apotheek. Daar stond ik dan. Wie weet nou wat ’zwangerschapstest’ is in het Spaans? In een bevlieging deed ik maar een dikke buik na en vroeg si or no? En dat begrepen ze! Die meisjes straalden helemaal. Si si! En daar kwam de test uit een la. Nou, het was bingo, hoor. Embarazada, zwanger! Al zo’n vijf à zes weken. We stonden perplex. Niet meer op gehoopt, laat staan op gerekend. We hadden besloten nog één ivf-poging te doen. En kijk nu eens, halverwege maart ben ik uitgerekend!’
Een lentebaby in de herfst van je leven!
Rob: „Ja, 69 ben ik dan. Nou ja, Charlie Chaplin, Yves Montand en Gary Grant waren ouder. Ach, het is ook geen recordpoging… Het was iets wat ik heel graag wilde voor Henriëtte. Zoals ik wel eens eerder vertelde: we zijn zo gelukkig samen. Maar je kunt verwachten dat zij mij ruimschoots zal overleven. En ze vindt het fijn dan een levende herinnering te hebben. Dat heeft ze vaak gezegd en dat was haar reden om zolang door te gaan met die wens te verwezenlijken. Want het is geen sinecure hoor, ivf. Al die hormonen, de spanning, de teleurstelling… Je moet wel héél graag willen om daar mee te kunnen omgaan. Maar dat wilde ze. We hadden, na de laatste miskraam van nu een jaar geleden, de hoop eigenlijk een beetje opgegeven. Maar de moed niet.”
Henriëtte: „We waren wel zo’n beetje aan het eind van ons Latijn, maar hadden afgesproken nog één keer die behandeling te doen. Als het niet zou aanslaan zouden we gewoon doorgaan met ons heerlijke leven samen. Dat was een hele stap voor me. Want eigenlijk had ik me nooit een voorstelling gemaakt van een leven zonder kinderen. Ik wist als meisje al dat ik moeder zou worden van één kind, en toen ik Rob had ontmoet wist ik ook zeker dat híjj de vader zou zijn. Ik was daar zó van overtuigd, dat ik me, naast alle ellende van zo’n miskraam, me er ook ongelooflijk over verbaasde. Ik zou toch een kind van hem krijgen!”
Wat zullen vandaag de reacties zijn, denken jullie?
Rob: „Nou, die kan ik vrij nauwkeurig voorspellen. Ouwe kerel achter een kinderwagen, wat ziet die meid erin… Maar die mensen moeten zich realiseren dat het óns privéleven is waarvan ze als ze willen een stukje kunnen meegenieten. Maar wíj willen dit graag, het is onze keuze, onze wens en ons geluk. En reken maar: we zijn de gelukkigste mensen. Dit is het mooiste cadeau wat ik Henriëtte kan geven, daar kan geen juweel, daar kan niets tegen op.”
Weten jouw zonen het al?
„We hebben het deze week aan Robbert verteld. Die raakte enorm geëmotioneerd, omdat hij zo blij was voor ons. Omdat hij van nabij heeft meegemaakt hoe graag we dit nog wilden… Henriëtte had in de winkel een T-shirtje gezien dat je je oudste kind kunt geven. Met de tekst Ik word de grote broer. Nou, heel gek, haha, die was er niet in zijn maat! Dus ze had een polo gekocht, daar die tekst op laten plakken en hem dat als cadeau gegeven.”
Henriëtte: ’Écht?’ vroeg hij. ’Écht?’ Hij kon het niet geloven en de tranen stonden in zijn ogen, zo blij was hij.”
Het zal jou ook moeite hebben gekost het voor je te houden?
Rob: „Verschrikkelijk! Nou is Henriëtte de hele tijd zó ziek geweest dat ze steeds thuis is gebleven, dus haar beginnende buikje kon haar ook niet verraden. Maar ook zij wilde het natuurlijk van de daken schreeuwen. We zagen natuurlijk ook op tegen die negende en tiende week; de periode waarin het de vorige keren misging. En ze was ziek, zíék! Zonder een softy te willen zijn; ik heb voor Jet en de kleine de stukken eraf gebeden. En ineens waren we die weken door; waren we verder dan bij haar vorige zwangerschappen.”
En nóg niemand iets vertellen…
Rob: „Vorige week was ik bij Koffietijd en de schrik sloeg me om het hart. Hoor ik Loretta zeggen ’en straks hebben we Rob de Nijs en die heeft groot klein nieuws voor ons!’ Ik dacht ’wat krijgen we nu?’ En ik vroeg haar langs mijn neus weg ’wat hebben jullie voor groot klein nieuws over me?’ ’Dat je in die nieuwe Kabouter Plop-film gaat spelen’ antwoordde ze. Ik kon nauwelijks mijn lachen houden…”
Hoe zie je het leven met opnieuw poepluiers voor je?
„Ja, wat dat betreft is het net zo als toen ik veertig was. Mijn leven speelt zich vaak ’savonds en ’snachts af, een hoop komt er neer op Henriëtte. Maar ik zal mijn plaats in het gezin wel vinden en zoveel mogelijk bijdragen aan de huishouding, dat heb ik ook gedaan toen Jet de laatste weken zo ziek was.”
En voetballen met de kleine?
„Geen idee of het een jongen of een meisje wordt, nog. Maar ook Robbert zal wel een beetje gaan vaderen over de kleine, dat bood hij spontaan al aan.”
Wie belt Rob even om hem eraan te herinneren dat hij nog een zoon heeft die hij het nog moet vertellen? Je weet wel Rob, die ene... Die niet helemaal was gelukt. Eh.. Yos... Yoshua... hoe heet 'ie ook weer, Rob?