Wie heeft er allemaal geen contact meer met hun ouders??

Ik had mijn halfzus van moeders kant niet meer gezien sinds mijn 10e.

Toen ik huis uit gezet was begon ik naar haar te zoeken (ik wist nog haar oude adres) maar daar woonde ze niet meer. Gelukkig had ze haar eigen achternaam gehouden (andere dan mijne wegens andere vader) en vond ik haar op internet terug.

En toen kwam natuurlijk voor mij de keuze. Stuur ik haar een email of laat ik het rusten. Na weken nadenken uiteindelijk een mail gestuurd met daarin uitgelegd wie ik was. En wat dingen van verleden rechtgezet en de belangrijke vraag natuurlijk of ze contact zou willen. 2 weken later is ze langs gekomen en hebben we hele dag gepraat over van alles en nog wat en natuurlijk ook wat er in de 10 jaar gebeurd is dat we elkaar niet zagen.

Pas 2 jaar later ben ik op zoek gegaan naar mijn half broer + half zussen van mijn vaders kant. Uiteindelijk vond ik cntact gegeven van 1 van mijn halfzussen. Al duurde het maanden voor ik uiteindelijk een mail gestuurd had. Vooral ook omdat ik die half zus nog nooit gezien had. Uiteindelijk toch een mail gestuurd en ook daaruit kwam toen ook contact en via haar ook met mijn halfbroer en andere halfzus(beide 14 jaar toen niet gezien)

Toen alleen nog mijn zusje die ik ook al 5 jaar niet gezien meer had. Ik had haar een mail gestuurd 3 weken ofzo voor mijn moeder overleed met gewoon vraag hoe het met haar ging en omdat ik via via hoorde dat ze op zichzelf woorde hoopte ik nu wel contact met haar te krijgen. Dit ging niet echt goed en door verhalen die ze gehoord had wou ze eigenlijk niks met mij te maken hebben.

Paar dagen voor crematie en crematie zelf was het ook nog niet goed. Maar toch ondanks dat hielp ik haar met huis op te ruimen van onze moeder. Ik bood haar ook aan dat ze altijd langs mocht komen als het nodig was. En omdat het met haar vriend niet lekker ging mocht ze ook altijd bij mij komen wonen als ze wou.

2 weken later kreeg ik telefoon of mijn aanbod nog stond. En woonde ze 6 maanden bij mij. Iets wat heel goed is geweest voor onze onderlinge relatie. En sindsdien zijn we eigenlijk enorm close ook al woon ik 9000km verder

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 01:42 schreef RPG het volgende:
Ik had mijn halfzus van moeders kant niet meer gezien sinds mijn 10e.

Toen ik huis uit gezet was begon ik naar haar te zoeken (ik wist nog haar oude adres) maar daar woonde ze niet meer. Gelukkig had ze haar eigen achternaam gehouden (andere dan mijne wegens andere vader) en vond ik haar op internet terug.

En toen kwam natuurlijk voor mij de keuze. Stuur ik haar een email of laat ik het rusten. Na weken nadenken uiteindelijk een mail gestuurd met daarin uitgelegd wie ik was. En wat dingen van verleden rechtgezet en de belangrijke vraag natuurlijk of ze contact zou willen. 2 weken later is ze langs gekomen en hebben we hele dag gepraat over van alles en nog wat en natuurlijk ook wat er in de 10 jaar gebeurd is dat we elkaar niet zagen.

Pas 2 jaar later ben ik op zoek gegaan naar mijn half broer + half zussen van mijn vaders kant. Uiteindelijk vond ik cntact gegeven van 1 van mijn halfzussen. Al duurde het maanden voor ik uiteindelijk een mail gestuurd had. Vooral ook omdat ik die half zus nog nooit gezien had. Uiteindelijk toch een mail gestuurd en ook daaruit kwam toen ook contact en via haar ook met mijn halfbroer en andere halfzus(beide 14 jaar toen niet gezien)

Toen alleen nog mijn zusje die ik ook al 5 jaar niet gezien meer had. Ik had haar een mail gestuurd 3 weken ofzo voor mijn moeder overleed met gewoon vraag hoe het met haar ging en omdat ik via via hoorde dat ze op zichzelf woorde hoopte ik nu wel contact met haar te krijgen. Dit ging niet echt goed en door verhalen die ze gehoord had wou ze eigenlijk niks met mij te maken hebben.

Paar dagen voor crematie en crematie zelf was het ook nog niet goed. Maar toch ondanks dat hielp ik haar met huis op te ruimen van onze moeder. Ik bood haar ook aan dat ze altijd langs mocht komen als het nodig was. En omdat het met haar vriend niet lekker ging mocht ze ook altijd bij mij komen wonen als ze wou.

2 weken later kreeg ik telefoon of mijn aanbod nog stond. En woonde ze 6 maanden bij mij. Iets wat heel goed is geweest voor onze onderlinge relatie. En sindsdien zijn we eigenlijk enorm close ook al woon ik 9000km verder

Aha.. zo kan dat dus gaan, vanwaar die twijfel?

En, hoe groot moet de stap zijn geweest dat je nu ineens 9000KM verderop zit?

Vooral door dingen die er gebeurt waren in verleden. Het is sowieso natuurlijk ook maar of ze dan opeens wel weer contact met je willen hebben. Helemaal als ze je nooit gekend hebben.

Ik ben reis gek en woon nu in zuid afrika

Maar volgens mij kapen we het topic nu

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 01:59 schreef RPG het volgende:
Vooral door dingen die er gebeurt waren in verleden. Het is sowieso natuurlijk ook maar of ze dan opeens wel weer contact met je willen hebben. Helemaal als ze je nooit gekend hebben.

Ik ben reis gek en woon nu in zuid afrika

Maar volgens mij kapen we het topic nu

Dat kan ik me ook wel goed voorstellen ja, het had natuurlijk erg anders kunnen uitpakken.

Tof dat het wél goed heeft uitgepakt

En idd, laat de rest maar weer spreken..

Ik ga trouwens ook maar naar bed, langste Fok! sessie ooit van mij

Ik heb je verhaal gezelen. Ik kan me voorstellen dat het verleden aan je begint te knagen. Waarschijnlijk omdat je graag wilde dat alles anders is verlopen en dat je niet door je vader was afgewezen. Waarschijnlijk heeft hij gevoelt dat hij geen keus had. Waarschijnlijk is hij ook al die jaren gevoelt door zijn vriendin met negatieve dingen over jou !

Er komt een tijd dat zij door de mand valt en dat hij erover na gaat denken.


Het is vooral onmacht waar je te maken mee hebt, en dat kan zich uiten tot boosheid, agressie, het niet vertrouwen van mensen... etc..

Als ik je een tip mag meegeven. Dat is dat je de hoop moet hebben dat het wel weer goed komt. In die tussentijd is het van belang dat jij sterker wordt.. en dat je daar aan gaat werken, dan je nooit meer in zo'n situatie terecht zal komen. Dat betekent dat je aanjezelf moet gaan werken voor jezelf en als je dan weer contact krijgt met je vader is het mooi meegenomen, maar jij kan ook gelukkig worden zonder hem !!

sterkte

Ik spreek mijn vader al zo'n anderhalf jaar niet meer (ben 18) . Hij draagt niets bij, aan gezelligheid niet en ook niet aan mijn studiekosten. Ik zag hem als kind ook nooit, omdat ie 80 uur per week werkte. Dus ik mis hem ook niet...
TS wel naar dat je zo'n moeder hebt zeg! Ze had wel even kunnen wachtten tot je het huis uit was!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 00:22 schreef angel1984 het volgende:
Hoi, dank je wel voor jullie lieve reacties allemaal, nu weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben... nee ik heb nog nooit gesproken met een psycholoog hierover, hoewel het inderdaad een grote inpact op mijn leven heeft gehad

Weet je, we hebben allemaal problemen. De een heeft er alleen iets meer dan de andere.

Mijn vader is een schizofrene looney tune die mijn moeder, mijn broer (6), mijn broertje (paar maanden) en ik (3) het huis uit heeft geschopt omdat we teveel geld kostten. Dit is bijna 22 jaar geleden. Behandeling tegen de ziekte was mogelijk, maar de wet zit een beetje krom in elkaar. Hij wou niet behandeld wilt worden, dus hoeft het ook niet. Het feit dat er 3 jonge kinderen in het spel waren die een vader nodig hadden was minder belangrijk. Mijn moeder is overleden aan kanker toen ik 12 was.

Sinds mijn 17de denk ik kan ik zeggen dat ik "er overheen ben" en dat ik de draad weer opgepakt heb. Ik kan weer genieten van alle mooie dingen die het leven te bieden heeft maar nog belangrijker: ik kan weer van mensen houden.

Maar contact met mijn vader hoef ik niet meer. Geen behoefte meer aan. Ik voel geen pijn en haat meer vanwege alles wat hij heeft gedaan. Als ik al pijn en haar voel komt dan omdat ik boos bent vanwege alles wat hij mijn moeder heeft aangedaan. Ze is door een hel gegaan en mijn vader heeft het haar allemaal heel erg moeilijk gemaakt. Ook na de scheiding. (Ze werd bedeigd, hij ontvoerde mijn broer en probeerde via allerlei manieren geld van haar afhandig te maken terwijl ze in de bijstand zat.) Ik heb haar vaak zien huilen en als je dat zien voel je je als kind machteloos.

Ik ga hier deze week even op reageren..

Ik heb nog wel contact met mijn ouders, al gaat het niet altijd even soepel. Vroeger nogal wat ellende gehad door moeders die haar handen niet thuis kon houden en vader die het geen zak kon schelen. De echte rotzooi begon toen mijn ouders gingen scheiden na jarenlange haat en ruzie. Ze wilden al scheiden toen ik 4 was, maar besloten te wachten tot mijn broertje en ik 'oud genoeg' waren. Ik was op het moment dat ze gingen scheiden 16 jaar en nog niet van plan om op kamers te gaan. Mijn ouders dwongen me te kiezen bij wie ik wilde gaan wonen. Ik koos uiteindelijk voor mijn vader, omdat hij wat makkelijker was in dingen. Mijn vader besloot vervolgens dat het hem niet zo goed uit kwam als ik bij hem introk, waardoor ik maar naar mijn moeder ging. Die gaf aan dat ze zich maar een 'tweede keus' voelde, en eiste dat ik zo snel mogelijk op kamers ging.

Inmiddels is het al 5 jaar geleden dat ik uit huis ging. Mijn moeder is vrij aardig bijgedraaid. Ze heeft haar fouten toegegeven en doet erg haar best om alsnog een lieve moeder te zijn. Mijn vader is af en toe nog bezig de schuld op mijn moeder af te schuiven. Hij is inmiddels hertrouwt, en zijn nieuwe vrouw is gelukkig erg begripvol en wijs. Ze zorgt er ook voor dat hij inziet dat sommige dingen zeker zijn schuld waren. Ik zie en spreek mijn ouders allebei vrij regelmatig. Mijn vader spreek ik elke maand wel een keertje, en ik zie hem keer of drie per jaar. Mijn moeder belt me wekelijks op en ik ga ongeveer om de twee maanden bij haar langs.

Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik nog redelijk contact met ze heb. Al is het maar om het zelf een beetje een plekje te kunnen geven. Er zijn nog steeds dingen die me dwars zitten, maar ik denk dat ik er veel meer last van zou hebben als ik niet de mogelijkheid had om in de toekomst meer antwoorden te krijgen.

'Het blijven je ouders' vind ik niet eens zo'n stomme uitspraak. Als iemand anders me dezelfde dingen had aangedaan als mijn ouders had ik hem allang uit mijn leven verbannen. Ik denk dat iedereen instinctief behoefte heeft aan een goed contact met zijn ouders, aangezien je hele bestaansrecht bij hen begonnen is. Dit hele gedoe heeft me ook geleerd om dingen te laten rusten en geen wrok te koesteren.

Al die verhalen hier...

Ik heb geen slechte jeugd gehad maar mijn moeder had wel altijd kritiek op mij. Ik heb lang alleen gewoond maar sinds een aantal jaren heb ik een vriend. Die is in haar ogen niet goed genoeg voor mij en voor ons zoontje. Ze laat ook niet na om dat te vermelden. Niet alleen tegen mij maar ook tegen ons zoontje

Omdat ze altijd maar kritiek heeft heb ik besloten om haar niet te vertellen dat we gingen trouwen. Zeker niet vooraf, omdat ik wist dat ik daardoor weer ladingen gezeik over me heen zou krijgen.

Inmiddels is ze erachter gekomen en kreeg ik een verwijtend mailtje met het hele al verwachte verhaal. Daarin geeft ze aan geen contact meer te willen. Want "ik heb mijn moeder slecht behandeld"

Dat ze nu geen contact meer met haar kleinzoon heeft neemt ze kennelijk op de koop toe, maar uiteraard "is het mijn schuld dat hij daar nu de dupe van wordt".

Hoewel ik een dergelijke reactie wel verwacht had, ben ik er toch verdrietig om. Zeker vanwege mijn zoontje. Maar aan de andere kant ben ik al die eeuwige verwijten en kritiek en het opstoken van mijn zoontje tegen mijn man ook zat natuurlijk.

Dus dan maar niet...

quote:

Wie heeft er allemaal geen contact meer met hun ouders??

Ik op het moment voorlopig even niet met mn vader.
Die vond het nodig om eerst een nieuw huis te bouwen en toen dat net klaar was tegen mn moeder te vertellen dattie een vriendin heeft en een echtscheiding wil en dat zij (mn moeder) voorlopig nog wel even in dat nieuwe huis kan blijven wonen, maar dat het toch echt de bedoeling is dat hij daar met zn mokkel gaat wonen en dat mn moeder maar moet kijken hoe en wat.



Ja, dan ben ik ook even klaar met je ja. Misschien bel ik hem nog wel eens. Misschien ook niet.

quote:

Op maandag 27 juli 2009 19:02 schreef vosss het volgende:

[..]

Ik op het moment voorlopig even niet met mn vader.
Die vond het nodig om eerst een nieuw huis te bouwen en toen dat net klaar was tegen mn moeder te vertellen dattie een vriendin heeft en een echtscheiding wil en dat zij (mn moeder) voorlopig nog wel even in dat nieuwe huis kan blijven wonen, maar dat het toch echt de bedoeling is dat hij daar met zn mokkel gaat wonen en dat mn moeder maar moet kijken hoe en wat.



Ja, dan ben ik ook even klaar met je ja. Misschien bel ik hem nog wel eens. Misschien ook niet.

Kan het me voorstellen. Wat erg voor je moeder, en voor jou.

Ik heb vanaf mijn 21e geen contact meer met mijn moeder. Zolang ik me kan herinneren was ze altijd heel negatief over mijn vader en mij. 's Morgens als ik naar school ging, stond zij echt niet op. Ik smeerde zelf mijn brood en ging alleen naar school. (vader was al naar werk) Als ik thuis kwam kon er nooit iets vriendelijks vanaf, gewoon eens vragen hoe mijn dag was geweest, was er echt niet bij. Verder heeft ze altijd heel veel kritiek en commentaar op mij gehad. Ik was in haar ogen maar een slome, kon niets en wilde niets. Net als mijn vader, want daar deugde ook niets aan. Ze kon gewoon als we bezoek hadden zeggen dat ik niets deed en lui was, terwijl ze zelf de hele dag op de bank lag. Of zeggen dat ik vervelend was en niets wilde. Dat er helemaal niets in mij zat.
Op latere leeftijd kreeg ik andere dingen naar mijn hoofd geslingerd: ze vond de honden belangrijker dan mij, als ze alles van tevoren geweten had, had ze me liever niet gehad. Toen ik 18 werd feliciteerde ze me niet, maar ze zei dat ik nu niet moest denken dat ik alles kon flikken omdat ik 18 was. En ook toen ik uit huis ging had ze die dag niet eens de moeite genomen om uit bed te komen. Haar laatste woorden waren dat ik er rekening mee moest houden dat mijn vriend een homo was.

7 jaar ben ik er vanaf, van dat eeuwige commentaar en kritiek. De hele negatieve sfeer. Ik vind het erg dat ik zo'n moeder heb gehad. Het ergste vind ik nog dat zij wist dat ik erg gepest werd op school. Toch bleef ze me kleineren. Ik kan dat niet begrijpen. Het is niet ideaal zo, maar wel het beste. Wat zij deed was echt niet normaal.

Inmiddels heb ik een schoonloeder die ook trekjes van mijn eigen moeder heeft. Zij kraakt haar eigen kind ook behoorlijk af. Altijd probeert ze haar zoon te kleineren. Leest hem de les over van alles en nog was: kleding, gespreksonderwerpen, gewicht, enz enz. Ook maakt ze onze vrienden belachelijk. Als ze bij ons op bezoek komt heeft ze commentaar op van alles. Het gaat er altijd om wat ZIJ wil en wat ZIJ zou doen. Ook heeft ze opmerkingen over beeldjes die scheef staan, lampen die te hoog zouden hangen, het aantal pakken vla dat je in huis hebt enz enz. Als ze d'r zin niet krijgt (en jij dus niet doet wat zij wil of haar geen gelijk geeft) wordt ze kwaad en begint ze te schreeuwen en drammen. Ik word helemaal gestoord van dat mens met d'r grote bek. Wat zou ik haar graag eruit flikkeren, maar dat wil mijn vriend dan weer niet.

Er zou eigenlijk een soort institituut moeten bestaan waar je dit soort ouders kunt aangeven voor mentale mishandeling. Ze hebben vaak geen idee wat ze hun kinderen aandoen en hoe onzeker en vooral niet assertief hun kinderen hiervan kunnen worden. Dit heeft zeker nadelen in de rest van hun leven.

Ik heb nu al zo'n 2 jaar geen contact meer met m'n vader. Er heeft bij ons thuis nooit echt een gezellige liefdevolle sfeer gehangen, er werd wel goed voor ons gezorgd maar dat was het dan ook. Ik heb een gehandicapt broertje en de zorg daarvoor heeft eigenlijk altijd voor veel stress gezorgd en natuurlijk veel tijd gekost. Tussen mijn ouders hing eigenlijk altijd een gespannen sfeer. Het kwam dan ook niet echt als een verrassing dat mijn ouders 3 jaar geleden uit elkaar gingen en ik vond het ook niet erg. Mijn broertje, zusje en ik zijn bij mijn moeder blijven wonen.
Toen begon het, ik heb nooit echt een band met m'n vader gehad maar dat hij zich zo zou gedragen tijdens de scheiding had ik niet verwacht. Nu 3 jaar later loopt de scheiding nog steeds, hij gunt mijn moeder NIETS en vice versa. Dit gaat allemaal over materiële zaken en dat zal allemaal wel, maar hij neemt totaal zijn verantwoordelijkheid niet voor mijn broertje. Hij wil mijn broertje maar 1 weekend per maand hebben omdat hij anders geen tijd heeft voor z'n vriendin. Waar hij overigens al heel snel mee samenwoonde, ik ben ervan overtuigd dat hij dat mens al had voor mijn ouders uit elkaar gingen. Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij mijn broertje zo laat vallen, ik hoef dus ook geen contact meer met hem en ik mis 'm ook totaal niet.

M'n moeder is weer een heel ander verhaal. Het is een ontzettend moeilijk mens en weet totaal niet hoe een ouder-kind relatie zou moeten zijn. Er zou een enorme last van m'n schouders vallen als ik geen contact meer met haar zou hebben maar zover is het nog niet gekomen..

Ik heb geen contact met mn vader. Hoe en wat vind ik een te lang en te naar verhaal, ik hou het er op dat ik niet veilig was bij hem. Met mijn moeder is het contact verbroken geweest maar weer hersteld, daar ben ik erg blij mee. Maar bij mijn moeder waren de oorzaken van voorbijgaande aard, bij mijn vader gaat het om zijn persoon dus ik probeer me er bij neer te leggen dat het niet zal veranderen. Ik vind dat wel erg moeilijk, vooral omdat hij van alles probeert om te zorgen dat ik weer contact opneem. Ik heb contact met een psycholoog om het te verwerken, dat lukte me niet in mijn eentje. Ik merkte toen pas hoe erg het eigenlijk is, omdat de psycholoog aanraadde meerdere jaren in therapie te gaan terwijl ik dacht met een paar gesprekken klaar te zullen zijn

Ik pink een traantje weg voor al die FOK!ers die door hun ouders in de steek gelaten, teleurgesteld, verlaten, verneukt en verzwegen zijn. Ik vind het heel knap van jullie dat jullie een keuze konden maken voor jezelf, en je niet meer verder te laten koeieneren.

Tjsa, het is allemaal wat. Ik snap ook niet hoe ouders dat hun kinderen aan kunnen doen.

Ik heb mn pa nou niet meer gezien sinds begin mei.
Ik mis hem wel.

Zeker nu het over is met mn meisje en alles. En mn moeder zit met haar eigen gezeik en alles.

Al met al mooi een kutsituatie, dat kan ik je wel vertellen.

Maargoed, ik weet bij god niet hoe ik er mee om moet gaan, dus ik reageer maar niet om smsjes en mailtjes van zijn kant.

Anyway, het is weekend. Laten we elkaar niet helemaal de put in praten hier !

quote:

Op vrijdag 31 juli 2009 20:16 schreef vosss het volgende:
Maargoed, ik weet bij god niet hoe ik er mee om moet gaan, dus ik reageer maar niet om smsjes en mailtjes van zijn kant.

Heel herkenbaar, ik heb ook geen idee wat ik soms moet denken of doen. M'n vader stuurt me soms nog wel smsjes maar ik reageer hier ook nooit op. Ten eerste natuurlijk omdat ik boos op 'm ben maar ook om er maar niet over na te hoeven denken.

Ik heb inmiddels precies vijf maanden geen contact meer met m'n ouders. Heb nu even geen zin om het hele verhaal van hoe en waarom op te schrijven.

Het is wel lastig, ik zou op zich wel normaal contact willen maar het schijnt niet te kunnen. Met m'n vader zou ik mss. nog wel contact willen, maar met m'n moeder heb ik het een beetje gehad. Het is ook geen prettig gevoel om niet te weten of je überhaupt van je ouders houdt. Er is zo veel gebeurd dat ik alle gevoelens en gedachten niet meer uit elkaar kan houden.

Verder spreek ik nu m'n opa en oma ook niet en dat vind ik wel jammer. Probleem is alleen dat ik geen zin heb om alles aan hun uit te leggen (want dat loopt al jaren terug en is nogal persoonlijk ook - ik heb nog nooit wat persoonlijks met ze besproken, zo'n soort band heb ik gewoon niet met ze). Daarnaast weet ik 100% zeker dat alles wat ik zeg ook doorverteld wordt aan m'n ouders. Kortom, ik kan niks tegen opa & oma zeggen waarvan ik niet wil dat m'n ouders het weten of waar m'n ouders weer boos op zullen reageren, daarnaast blijft mijn vader hun zoon dus zullen ze het ook niet leuk vinden als ik negatieve dingen over hem zeg en in die situatie wil ik ze niet brengen. Daarnaast mag mijn oma mijn moeder niet dus ik wil ook geen negatieve dingen over haar tegen m'n oma zeggen, want dan breng ik m'n vader weer in een nare positie en dat vind ik ook niet nodig. Dat ik geen contact met ze heb, betekent niet dat ik iedereen tegen ze op wil stoken, ik wil gewoon m'n rust houden.

Het was overigens de keuze van mijn ouders, alhoewel ik zelf al meerdere malen op het punt gestaan heb het contact te verbreken (ook op dat moment). Steeds deed ik dat maar niet, omdat ik mezelf dan een slechte dochter voelde of omdat andere mensen me maar voor bleven houden dat dat niet goed was, 'want het zijn toch m'n ouders'. Tja.

Ik vraag me ook af wanneer het nu 'normaal' wordt geen contact te hebben. Voor de breuk hadden we ruzie, tot het punt dat ik geen zin meer had om m'n bed uit te komen vanwege al het gezeik. Uiteindelijk kwam de breuk dan en ik was er echt de hele dag mee bezig, het zat constant in m'n hoofd. Op een gegeven moment kon ik het wel uit m'n gedachten zetten, maar ik dacht er toch dagelijks aan. Het wordt toch steeds minder pijnlijk, maar het blijft raar. Ik hoop dat het snel went.

quote:

Op donderdag 30 april 2009 00:21 schreef Electrocute het volgende:
Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik nog redelijk contact met ze heb. Al is het maar om het zelf een beetje een plekje te kunnen geven. Er zijn nog steeds dingen die me dwars zitten, maar ik denk dat ik er veel meer last van zou hebben als ik niet de mogelijkheid had om in de toekomst meer antwoorden te krijgen.

'Het blijven je ouders' vind ik niet eens zo'n stomme uitspraak. Als iemand anders me dezelfde dingen had aangedaan als mijn ouders had ik hem allang uit mijn leven verbannen. Ik denk dat iedereen instinctief behoefte heeft aan een goed contact met zijn ouders, aangezien je hele bestaansrecht bij hen begonnen is. Dit hele gedoe heeft me ook geleerd om dingen te laten rusten en geen wrok te koesteren.

Is het wel zo goed dan om mensen in je leven te houden die je er normaalgesproken allang uitgetrapt zou hebben? Dat bedoel ik niet naar jou persoonlijk hoor, maar in het algemeen. Juist dat 'het blijven toch je ouders'-verhaal is wat me tegengehouden heeft voor mezelf te kiezen en waardoor ik me altijd maar in allerlei bochten gewrongen heb om het goed te doen, wat toch niet lukte. Misschien bedenk ik me over een tijdje wel, maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.

* maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.*

ik pik dit stukje even uit je antwoord. Dit was precies het gevoel en is precies het gevoel dat ik heb sinds het contact met mijn ouders verbroken is. Dat is zeker ook zo gebleven. Af en toe hoor ik nog wel s wat van ze via via,hoe het nu gaat en hoe ze nu reageren en dat versterkt mijn gevoel alleen maar. Ik zou ze echt noooit meer terug willen,en dan heb ik het nog niet eens over hen als ouders,maar gewoon als personen in mijn leven. Ik zou wel gek zijn als zo´n mensen in mn leven om me heen zou hebben wat een idioten

Wow ik ben blij dat ik zo'n aardige ouders heb als ik dit allemaal lees.

ik heb ook het idee, dat er mensen zijn die beter helemaal niet aan kinderen kunnen beginnen, omdat ze dat gewoon niet kunnen.

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 16:35 schreef thyron het volgende:
ik heb ook het idee, dat er mensen zijn die beter helemaal niet aan kinderen kunnen beginnen, omdat ze dat gewoon niet kunnen.

Niet iedereen begint met opzet aan kinderen... En er zijn er ook die zich bedenken als het kind er eenmaal is

verschrikkelijk voor je zeg.

Ik heb geen contact meer met mijn biologische vader, hij heeft wat dingen bij mij en mijn nichtje gedaan die niet horen en is gevlucht naar de Philipijnen.
Daar heeft hij nu een vrouw, 2 stiefzoons, 1 stiefdochter en nog een zoontje en dochtertje gekregen met zijn huidige vrouw.
Mijn halfzusje en halfbroertje heb ik ook nooit meer gezien.

Maar ik mis hem niet, ik heb een lieve stiefvader.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 19:18 schreef bijdehand het volgende:
Sommige van die ouders die jullie hier beschrijven zou ik koelbloedig kunnen vermoorden... om je kinderen zó in de steek te laten terwijl je er zelf voor gekozen hebt, bah bah.

quote:

Op maandag 2 maart 2009 02:06 schreef angel1984 het volgende:
Op mijn 15de zei mijn moeder tegen mij dat ze weg wou gaan bij mijn vader omdat hij haar altijd geslagen had, toen ik 16 was verhuisde ze met haar nieuwe vriend naar de andere kant van het land, helaas was er geen plaats voor mij in de nieuwe woning, en mijn moeder vertelde me dat ze al 15 jaar voor mij gezorgd had en zich dus ook al 15 jaar opgeofferd had voor mij, en het nu genoeg was geweest en ze voor zichzelf ging kiezen, met andere woorden.. ze ging weg.. en ik bleef bij mijn vader achter, ook hierna wou mijn moeder geen contact meer met mij, ze zei dat ik te lastig was en dat ze nu een nieuw leven had waar ik niet in hoorde, ik hield toendertijd nog heel veel van mijn moeder en ik was er kapot van.
Met mijn vader heb ik nooit een band gehad, vrijwel meteen had ook mijn vader een nieuwe vriendin, helaas heeft mijn vader veel geld en zijn nieuwe vriendin was alleen maar op het geld uit, in de 2 jaar die volgden, deed zijn nieuwe vriendin alles om mij het huis uit te krijgen, ik durfde meestal nog niet eens naar huis te komen, omdat ik bang was dat ze weer ruzie ging zoeken en dat liep meestal uit op een drama, mijn vader zei altijd tegen haar dat ik te jong was om op eigen benen te staan en hij mij niet op straat ging zetten totdat ik 18 was,
2 maanden na mijn 18de verjaardag was ik op een dag alleen thuis met de vriendin van mijn vader, ze liep zonder dat er iets aan de hand was op me af en ze sloeg me in het gezicht, ik sloeg terug, ze belde mijn vader om te zeggen dat ik haar had geslagen, zonder tegen hem te zeggen dat zij was begonnen, en deze zei tegen mij dat ik meteen kon vertrekken, hierna heeft ook mijn vader mij duidelijk gemaakt dat hij geen contact meer wou met mij, hij koos immers voor zijn vriendin en voor haar kinderen
Nu is het 6 jaar later en heb ik mijn leven weer een beetje op orde, ik heb leuk werk gevonden, leuke mensen om me heen en ik kan eindelijk op voor mijn rijbewijs, toch heb ik constand een knagend gevoel over mijn verleden, ook heb ik moeite met me te binden in een relatie, als iemand lief voor me is, ren ik het liefste heel hard weg en ik weet niet hoe ik daarvan af kan komen,

Zijn er mensen die ook zoiets hebben meegemaakt en hoe gaan jullie ermee om?

groetjes Angel

Wha heb alleen de op nog gelezen zou iig die vriendin van je pa nog een keer opzoeken en haar de tering in slaan gewoon ff voor het gnaagende gevoel lucht denk ik wel op

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 09:15 schreef scrub_nurse het volgende:
* maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.*

ik pik dit stukje even uit je antwoord. Dit was precies het gevoel en is precies het gevoel dat ik heb sinds het contact met mijn ouders verbroken is. Dat is zeker ook zo gebleven. Af en toe hoor ik nog wel s wat van ze via via,hoe het nu gaat en hoe ze nu reageren en dat versterkt mijn gevoel alleen maar. Ik zou ze echt noooit meer terug willen,en dan heb ik het nog niet eens over hen als ouders,maar gewoon als personen in mijn leven. Ik zou wel gek zijn als zo´n mensen in mn leven om me heen zou hebben wat een idioten

Dat is denk ik ook het lamme eraan: dit soort situaties laat je zelf denken dat je niet helemaal 100 bent en niet anders verdient. En de tijd die dat kost om erachter te komen dat het niet aan jou ligt en dat je gewoon normaal bent en dat zij juist degene waren die rare dingen deden, nou ja dat kost je dus jaren kwaliteit van leven, als je er al ooit helemaal overheen komt.

ja precies

Inderdaad. Ik zie het aan mijn vriend. Zijn moeder heeft altijd commentaar op hem gehad en heeft altijd laten merken dat zijn zusje alles beter wist en kon dan hem. Ze heeft hem het gevoel en idee gegeven dat zij en zijn zusje superieur zijn aan hem. Dit is heel goed in hun relatie met elkaar te zien. Zijn moeder en zusje trekken heel veel met elkaar op en doen heel veel dingen samen. Mijn vriend wordt er heel vaak buiten gehouden. Ook hebben zijn moeder en zusje vaak veel commentaar en negatieve opmerkingen tegen hem. Mijn vriend slik alles voor zoete koek want hij denkt dat dit normaal is. Hij is juist altijd heel aardig tegen hen en houdt heel veel rekening met hen. Zij zijn helemaal niet aardig tegen hem, en houden totaal geen rekening met mijn vriend. Dit vind ik heel erg. Het gaat inderdaad ten koste van de kwaliteit van iemands leven. Mijn vriend heeft door deze houding nooit geleerd voor zichzelf op te komen. Dit zie je ook in de omgang met andere mensen. Daarin wordt ook vaak niet netjes met hem omgegaan. Verder heeft hij altijd geleerd dat wat hij doet of wil, niet goed is. Hierdoor zegt hij vaak dat hij dingen niet kan. Iets wat ik ook heel erg vind.
Inmiddels gaat hij wat meer tegen zijn moeder en zusje in. Opvallend is dat zij helemaal niet tegen kritiek blijken te kunnen, terwijl ze mijn vriend niets anders geven. Dat vind ik altijd zwak van mensen die zo zijn. Verder hebben zij nooit iets verkeerds gedaan en ligt het altijd aan een ander.
De beste oplossing is denk ik dit soort mensen links te laten liggen. Als zij niet tegen jou praten op een verjaardag, gewoon niet meer komen. Als zij je niet willen betrekken hij hun zoon/dochter, gewoon geen aandacht meer aan dat kindje besteden. Hebben ze kritiek op jouw huis, gewoon niet meer uitnodigen. Wordt je met een smoesje uit huis gezet, gewoon nooit meer langsgaan. enz enz. Zo zou ik het doen. Mijn vriend durft dit nog niet. Misschien komt het nog.

Mijn eigen moeder was ook altijd kleinerend naar mij toe. In tegenstelling tot mijn vriend ben ik nooit onderdanig geweest. Ik ben er van kinds af aan tegenin gegaan. Heb haar er altijd op gewezen dat wat zij deed niet goed was. Niet dat het hielp, want ze ging gewoon door. Toch ben ik voor mijzelf er blij om dat ik er altijd tegenin ben gegaan.
Ik ben er nu gelukkig vanaf.

quote:

Op donderdag 30 juli 2009 22:40 schreef Dipkip het volgende:
Ik merkte toen pas hoe erg het eigenlijk is, omdat de psycholoog aanraadde meerdere jaren in therapie te gaan terwijl ik dacht met een paar gesprekken klaar te zullen zijn

Herkenbaar, de psycholoog vroeg mij donderdag geschokt of echt nooit iemand geprobeerd had mij uit huis te laten plaatsen. Toen realiseerde ik me pas dat ik me niet aanstel en dat het niet aan mij lag en dat het echt erg was. Ik zit ook nog wel 1 a 2 jaar in therapie, vrees ik.

Mijn moeder had waarschijnlijk borderline. Ze had vaak hysterische aanvallen en richtte al haar agressie op mij. Ik was heel bang voor haar. Ze was daarentegen dol op mijn zusje die mooier en rustiger was. Mijn vader was alcoholist en bemoeide zich nergens mee. Hij sloeg minder vaak maar wel langer en harder. Ze zijn gescheiden toen ik 12 was en ik ben verder opgevoed door mijn vader omdat het bij mijn moeder niet veilig nog onveiliger was.

Ik heb uiteindelijk het contact met mijn moeder verbroken op mijn 25e verjaardag. Ze kwam al helemaal over de rooie bij me omdat ze net uit elkaar was met haar (zoveelste) vriend. Ze verbood mij om ooit nog contact met hem te hebben. Ik was volwassen, ik heb haar uitgelegd dat zij niet kon bepalen met wie ik wel of niet contact kon hebben. Toen duwde ze me uit een rijdende auto. Einde verjaardag.

Uiteindelijk heb ik na een paar maanden toch weer contact opgenomen omdat het enorm aan me knaagde. Ik kon er niet tegen. Uiteindelijk hebben we tot 2005 nog af en aan contact gehoudfen, zo goed en kwaad als het ging. Dat was niet makkelijk want het verleden was nooit bespreekbaar en alles wat er misging in haar leven was mijn schuld.

In 2005 is ze overleden en sindsdien heb ik ook geen contact meer met mijn biologische zuis. Mijn vader was al overleden in 2000. Soms vind ik het heel zwaar om helemaal geen directe familie meer te hebben maart er is nu wel eindelijk ruimte om aan de verwerking te beginnen. Dat was er niet zolang ik nog contact met haar had.

Waarom heb je geen contact meer met je biologische zus?

misschien hetzelfde verhaal als bij mijn vriend? Zus is altijd voorgetrokken en heeft het respectloze gedrag van moeder overgenomen??

Ik bedoel Loudgirl.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:41 schreef nummer_zoveel het volgende:
Waarom heb je geen contact meer met je biologische zus?

Ik ben altijd al gemeen geweest tegen haar en mama, alles wat er vroeger gebeurd is was gewoon mijn eigen schuld enz. Zij heeft trouwens het contact verbroken, ik niet.

weet ik nummer zoveel, maar dat zou toch zo kunnen zijn?

[ Bericht 14% gewijzigd door cat2 op 02-08-2009 12:52:56 ]

hetzelfde verhaal als mijn vriend dus.
zus is voorgetrokken. Heeft zich altijd respectloos tov jou kunnen gedragen. Als je commentaar hebt ligt alles aan jou.
jammer zulke mensen.

Jammer loud girl, maar je mist er dus niets aan. Kies lekker voor jezelf, is veel belangrijker.

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 02:17 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Is het wel zo goed dan om mensen in je leven te houden die je er normaalgesproken allang uitgetrapt zou hebben? Dat bedoel ik niet naar jou persoonlijk hoor, maar in het algemeen. Juist dat 'het blijven toch je ouders'-verhaal is wat me tegengehouden heeft voor mezelf te kiezen en waardoor ik me altijd maar in allerlei bochten gewrongen heb om het goed te doen, wat toch niet lukte. Misschien bedenk ik me over een tijdje wel, maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.

Ik denk dat ik gewoon meer vergevingsgezind ben ten opzichte van mensen met wie ik een 'speciale' band heb.

Toen ik net het huis uit moest voelde ik me ook heerlijk vrij. Na 5 jaar is dat effect wel een beetje weg en heb je af en toe behoefte aan een soort onvoorwaardelijke geborgenheid die alleen je ouders je kunnen geven. Ik heb een aantal moeilijk momenten gehad waarop ik dacht, ik wil nu gewoon een knuffel van een van mijn ouders. Ik wil dat ze me vertellen dat het allemaal goed komt en het gevoel hebben dat ze er altijd voor me zijn. Een soort van Michael Jackson effect Als volwassene kreeg ik ineens de neiging om gaten uit mijn verleden te vullen. Ik weet dat ze er vroeger niet altijd voor me waren, maar toch heb ik geprobeerd het contact zodanig te verbeteren dat ze een tweede kans kregen. Mijn moeder heeft die kans met beide handen aangegrepen en achteraf ben ik daar eigenlijk wel heel erg blij mee.

Ik denk dat het verschil tussen ons misschien wel is dat ik niet 'vast' zat, maar eerder teveel losgelaten werd. Het grootste gebrek van mijn ouders was dat ze zich nooit met mij bezig hielden. Ik was destijds blij om van ze weg te zijn, omdat ik me dan niet te min hoefde te voelen. Weggaan is dan meer een tijdelijke optie, omdat ik eigenlijk gewoon wilde dat ze zouden laten zien dat ik een waardevolle toevoeging op hun leven ben.

[/emo]

mooi electrocute!

Ik zie dit alleen niet bij mijn vriend en zijn moeder en zusje gebeuren, omdat ze denken het leven mijn vriend te moeten regisseren en zich ontzettend superieur naar hem toe gedragen.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 12:57 schreef Electrocute het volgende:

[..]

Ik denk dat ik gewoon meer vergevingsgezind ben ten opzichte van mensen met wie ik een 'speciale' band heb.

Toen ik net het huis uit moest voelde ik me ook heerlijk vrij. Na 5 jaar is dat effect wel een beetje weg en heb je af en toe behoefte aan een soort onvoorwaardelijke geborgenheid die alleen je ouders je kunnen geven. Ik heb een aantal moeilijk momenten gehad waarop ik dacht, ik wil nu gewoon een knuffel van een van mijn ouders. Ik wil dat ze me vertellen dat het allemaal goed komt en het gevoel hebben dat ze er altijd voor me zijn. Een soort van Michael Jackson effect Als volwassene kreeg ik ineens de neiging om gaten uit mijn verleden te vullen. Ik weet dat ze er vroeger niet altijd voor me waren, maar toch heb ik geprobeerd het contact zodanig te verbeteren dat ze een tweede kans kregen. Mijn moeder heeft die kans met beide handen aangegrepen en achteraf ben ik daar eigenlijk wel heel erg blij mee.

Ik voelde me helemaal niet vrij toen ik uit huis ging. Mijn ouders hebben geholpen met de verbouwing en verhuizing en hoewel ik daar blij mee was, werd ik daardoor weer onder druk gezet om dingen zo te doen zoals zij ze zouden doen. Ook mijn vriend heeft een paar keer de wind van voren gekregen om hele kleine dingen. Ze wonen ook vlak bij en mijn moeder belde regelmatig om alles te zeggen wat haar dwars zat. Ook voor de breuk is het zo geweest dat mijn moeder in een week tijd meerdere malen belde over hetzelfde onderwerp waarvan zij vond dat ik het verkeerd aanpakte. Ik vond dat echt abnormaal. Ze vonden ook altijd dat ik te weinig contact zocht. Waren beledigd dat ik na drie maanden samen verbouwen even niet zo veel liet horen - ik had het wel gehad na drie maanden op elkaars lip zitten, is het dan gek dat je een weekje niet belt?

Ik heb helemaal geen gevoel van geborgenheid bij m'n ouders en er zijn maar een paar momenten geweest dat dat wel zo was. Maar meestal had ik het gevoel dat ik op eieren moest lopen.

Ik had toen ik een tijdje uit huis was wel het gevoel dat het beter ging tussen mij en mijn ouders. Een beetje meer afstand, wat minder ruzie en irritatie. Als ik dan op visite ging en ze deden vervelend, kon ik het makkelijker van me afzetten of ik ging gewoon naar huis als ik er geen zin meer in had. Ik geloof dat het bij m'n ouders toen ook wel een beetje doorgedrongen is dat ik geen zin had in zo veel contact als zij hadden gewild en dat ze ook wel geprobeerd hebben wat minder bemoeizuchtig te zijn. Maar uiteindelijk kunnen ze blijkbaar toch niet veranderen.

We hebben voorafgaand aan de breuk nog flinke ruzie gehad. Via e-mail grotendeels. Ik had ze al gezegd dat ik ze niet meer telefonisch wilde spreken, omdat ik iedere keer te ver over de zeik was en geen zin had om ruzie te maken op de momenten dat hun dat uit kwam. Zij belden en ik kon met dikke ogen naar m'n werk, daar had ik ook geen zin in. Op dat moment had ik voor het eerst het gevoel dat ik geen zin meer had om in alles maar rekening met ze te houden. Ik heb vroeger nooit gezegd wat ik dacht, want dan kregen we weer ruzie. Ook wilde ik ze niet te erg kwetsen - ik kon het mijn moeder nooit 100% kwalijk nemen omdat ze zelf mishandeld is vroeger en daardoor soms niet beter weet misschien. Ze was ook ziek en daardoor slecht gehumeurd en had hormonale problemen waardoor ze nogal kon omslaan. Daarmee praatte ik het allemaal maar goed voor haar. Maar toen we eenmaal ruzie hadden, heb ik gewoon gezegd wat ik dacht, ongeacht of het kwetsend was. Ze moesten eindelijk maar eens weten hoe ik het allemaal ervaren heb. Helaas is het kwartje daarbij niet gevallen geloof ik.

Mijn ouders vinden dat ze het goed gedaan hebben, ook al hebben ze vast weleens wat fout gedaan. Ik vind dat ze het belabberd hebben gedaan, ook al hebben ze weleens wat goed gedaan. Er viel ook nooit over mijn opvoeding te praten, achteraf. Mijn moeder sloeg regelmatig. Ik ben ervan overtuigd dat slaan niet goed is, niet voor het kind en daarnaast ook opvoedkundig totaal niets bijdraagt: slaan is een uiting van frustratie, meer niet. Mijn moeder kon daar verder niet normaal op reageren, ze reageerde met opmerkingen als dat ik er toch niks aan overgehouden heb (nee, fysiek niet) en dat slaan tenminste lekker oplucht. Tja, dan valt er ook niet met iemand te praten.

Ik verwijt mijn ouders dat ze er niet zijn geweest toen ik depressief was. Ik ben nog voor m'n 12e in een depressie geraakt. Aanvankelijk wist ik dat zelf niet eens - hoe moet je als dertienjarige nou weten hoe rot je je precies mag voelen om het nog gewoon puberteit te mogen noemen? Tot op zekere hoogte geloof ik wel dat mijn ouders ook niet beter wisten. Maar op een bepaalde leeftijd moet het toch erg duidelijk geweest zijn. Achteraf blijkt ook dat docenten het door hadden - helaas heeft niemand ook maar iets gemeld. Vanaf m'n dertiende werd het alleen erger - mijn moeders vader is overleden toen ze dertien was en vanaf dat moment was ze bang dat mijn vader dood zou gaan. Als m'n vader na een ruzie boos wegging en in de auto stapte, werd ze boos op mij dat het mijn schuld zou zijn als m'n vader dood ging. Ik begon toen ook een eetstoornis te ontwikkelen - hoewel ik er van overtuigd ben dat het niet anders kan dan dat ze daar iets van gemerkt moeten hebben, hebben ze er nooit wat over gezegd. Ja, dat ik te dik was. Mijn vader maakte nare opmerkingen in de hoop dat ik af zou gaan vallen, mijn moeder heeft dat uiteindelijk wel gestopt. Maar als je kind al erg somber is en daarnaast meer dan een kilo per week aankomt, merk je dat dan echt niet? Denk je dan niet, goh, misschien is er iets aan de hand? Als je kind de halve dag loopt te janken, te moe is om te sporten, snel geirriteerd is, al jarenlang aan blijft komen, geen vrienden heeft en op het laatst 20 uur per dag slaapt, dan maak je me echt niet wijs dat je dat zes jaar lang niet merkt. Echt niet. Zeker niet als achteraf blijkt dat mijn vader zelf depressief is, maar dat wist ik destijds niet, want over dat soort dingen werd nooit gepraat. Mijn vader is heel gesloten, ik ook en mijn moeder is iemand waar je niet van mag klagen als er wat is.

Ik had in die periode veel ruzie met mijn moeder, die gedurende die periode in de WAO kwam en dus hele dagen thuis was. Dagelijks ruzie. Op een gegeven moment ging ik naar de huisarts voor mijn depressie en ik kreeg antidepressiva. Mijn moeder was boos dat ik die pillen ging slikken, want nu kon ik geen rijles volgen en ze had zogenaamd rijlessen geregeld voor op m'n verjaardag. Ik heb dit nooit geloofd. Al wekenlang zei ze bij alles wat ik 'fout' deed dat ik geen rijlessen kreeg en dat ik het zelf moest betalen. Altijd had ze gezegd dat zij ze zouden betalen en nu kwam het waarschijnlijk te dicht in de buurt en wilde ze er vanaf. Mijn moeder is nl. altijd min of meer jaloers geweest op alles wat ik had: aan een kant wilde ze alles voor mij, aan de andere kant was ze boos op mij dat ik alles had wat zij nooit gehad heeft als kind. Begrijpelijk, maar erg moeilijk mee te leven als je als kind uitgescholden word omdat je moeder je verwend vindt omdat jij iets hebt wat ze zelf voor je gekocht heeft.

Maar goed, ik begon met de antidepressiva en ik merkte al heel snel effect. Met drie dagen was het ergste depressieve gevoel al weg. Mijn vader merkte ook al snel verschil, mijn moeder zei gewoon dat ze geen verschil merkte en het kwam er eigenlijk op neer dat ik dus nog steeds hetzelfde vervelende kind was als altijd. Mijn vader werd toen boos, dat het nergens op sloeg dat ze dat zei omdat de verandering in zo'n korte tijd echt enorm was. Mijn moeder gaf toen toe dat ze emotioneel gezien gewoon afstand van me had genomen en dus eigenlijk gewoon al heel lang geen aandacht aan me besteedde.

Al die ruzie en die afstand heeft er eigenlijk toen al voor gezorgd dat ik nooit een normale band met m'n moeder heb kunnen hebben. Ergens rond m'n 13e is het foutgegaan en niet meer goed gekomen. Ik heb bij haar altijd het gevoel gehad dat ze meer een goede bekende was dan familie - net als een buurvrouw die al 20 jaar naast je woont en die je tante noemt terwijl je weet dat ze het niet is, zoiets. Ik heb daar heel lang mee gezeten, wilde graag een normale band maar het lukte niet. Toen ik op mezelf woonde hadden we wel een 'normale' relatie in die zin dat we gewoon konden praten zonder ruzie en ik zelfs weleens op visite ging en soms was het zelfs nog wel gezellig ook.

Mijn vader is door reorganisaties op z'n werk en ziekte op een gegeven moment thuis komen te zitten - mijn moeder zat al tien jaar ziek thuis met dagelijks onhoudbare pijnen en mijn vader kwam voor zijn gevoel 'afgedankt' door z'n baas en depressief thuis, terwijl er net een ziekte bij hem geconstateerd was. Bijna twee jaar is ie thuis geweest. Het mag duidelijk zijn dat het geen vrolijke boel was bij ons thuis in die periode. Ik was toen eenentwintig geloof ik, moest eigenlijk een scriptie schrijven, maar onder die omstandigheden lukte dat niet. Hoewel ik het met mijn vader altijd wel redelijk kon vinden en mijn vader altijd degene was die alles voor me deed (ophalen als je de bus gemist had of een lekke band had - terwijl mijn moeder dan zei 'dan gaat ze maar lopen'), was het moeilijk om te gaan met zijn buien. Hij was geirriteerd, agressief soms (verbaal, maar voornamelijk in die zin dat je de woede bijna van hem af kon voelen stralen), depressief, dan weer juist heel druk en aanhankelijk omdat hij zijn buien probeerde te onderdrukken. Hij was ook heel dwars. Het ene moment vond ie dit, het andere moment iets anders. Hij wilde het gewoon niet met je eens zijn soms, ook al betekende dat dat hij iets moest verdedigen waarvan ie normaal altijd zei dat ie er fel tegen was.

Het grootste probleem is dat ze niet begrijpen of niet willen begrijpen wat die hele periode met mij gedaan heeft en ook met onze 'relatie'. Toen we ruzie hadden, kreeg ik ze niet aan hun verstand dat het niet alleen maar ging om dat specifieke onderwerp, maar het dat het voor mij ook nog eens bovenop al deze dingen kwam. Zij zien dat niet. Er was vroeger helemaal niks mis, als je het aan hun vraagt.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:03 schreef cat2 het volgende:
mooi electrocute!

Ik zie dit alleen niet bij mijn vriend en zijn moeder en zusje gebeuren, omdat ze denken het leven mijn vriend te moeten regisseren en zich ontzettend superieur naar hem toe gedragen.

Gezien de vele topics die je al hebt geopend over dit onderwerp, vraag ik me af of jij je vriend ook niet gebruikt als instrument tegen je schoonfamilie, die jij zelf absoluut niet mag.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:32 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Gezien de vele topics die je al hebt geopend over dit onderwerp, vraag ik me af of jij je vriend ook niet gebruikt als instrument tegen je schoonfamilie, die jij zelf absoluut niet mag.

als instrument om je eigen verleden te accepteren en een 'medestander' te vinden.

Probeer je vriend niet te dwingen dezelfde keuzes te maken als jij. Accepteer je eigen keuzes en accepteer dat hij misschien andere keuzes wil maken.

Hun gedrag is ten koste gegaan van het zelfvertrouwen en zelfbeeld van mijn vriend. Ik vind dit niet kunnen. Ik zou graag zien dat mijn vriend zichzelf weer terugvindt zodat hij niet meer denkt dat hij niets kan of dat alles wat hij zegt of doet niets voorstelt. Dat hij weer vertrouwen in zichzelf krijgt.

Een belangrijk punt om dit te bereiken is zijn moeder en zusje een halt toe te roepen. Dit zal hij zelf moeten doen. Voordat hij dit doet moet hij eerst inzien hoe de verhoudingen tussen hun 3-en echt in elkaar zitten. Dat wat zij scharen onder naam bezorgd zijn en eigen bestwil, niets met liefde of goede bedoelingen te maken heeft. Dat is wat Nummer Zoveel benoemt als inzetten als instrument. Ik zie dat anders. Mijn vriend kan er gewoon achterkomen dat hij zichzelf ook wel redt en veel meer kan dan hij zelf denkt. Hij zal hier nooit achter komen als hij zich laat kleineren door die 2. Zij moeten maar iemand anders zoeken bij wie ze dit gedrag kunnen handhaven. Ik denk niet dat ze snel iemand zullen vinden, omdat er maar weinig mensen zullen zijn die dit pikken.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:34 schreef Maeghan het volgende:

[..]

als instrument om je eigen verleden te accepteren en een 'medestander' te vinden.

Probeer je vriend niet te dwingen dezelfde keuzes te maken als jij. Accepteer je eigen keuzes en accepteer dat hij misschien andere keuzes wil maken.

Maar dat moet je vriend ze duidelijk maken, niet jij.
En als hij niet te behoefte heeft hier wat van te zeggen, moet je het zo laten. Je kunt samen het contact op een lager pitje zetten. Ik ben het ook niet eens met hoe m'n vriend vaak door z'n moeder wordt aangesproken, maar als ik me daarmee ga bemoeien is de kans groot dat het helemaal uit de hand loopt. Het is zijn probleem en hij moet dat dan oplossen.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:37 schreef cat2 het volgende:
Hun gedrag is ten koste gegaan van het zelfvertrouwen en zelfbeeld van mijn vriend. Ik vind dit niet kunnen. Ik zou graag zien dat mijn vriend zichzelf weer terugvindt zodat hij niet meer denkt dat hij niets kan of dat alles wat hij zegt of doet niets voorstelt. Dat hij weer vertrouwen in zichzelf krijgt.

Een belangrijk punt om dit te bereiken is zijn moeder en zusje een halt toe te roepen. Dit zal hij zelf moeten doen. Voordat hij dit doet moet hij eerst inzien hoe de verhoudingen tussen hun 3-en echt in elkaar zitten.

Dat is waar. Maar hij zal het ook zelf moeten inzien. Je kan hem niet dwingen de situatie te zien zoals jij die ziet. Het is een proces van jaren en dat zal iedereen die in die situatie heeft gezeten beamen. En hoe veel jij ook om je vriend geeft en hoe graag jij ook zou zien dat hij iets tegen zijn zus en moeder zegt, hij moet het wel zelf willen.

Investeer gewoon in je relatie met je vriend en probeer hem te geven wat hij van z'n moeder en zus niet krijgt. Als ze zeggen dat hij iets niet goed doet, laat dan weten dat jij vindt dat hij het wel goed doet (zonder meteen zijn zus/moeder af te kraken). Of stimuleer hem het er eens met een ander over te hebben, als hij iets doet en z'n moeder vindt het niet goed. Als hij meningen van anderen hoort en die zijn het wel met hem eens, zal het kwartje ook wel vallen.

Maar alles wat jij doet tegen zijn moeder of zus gaat tenkoste van je relatie.

Meer wil ik er niet over zeggen, het moet geen discussie worden hier, maar denk er gewoon eens over na.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:42 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat is waar. Maar hij zal het ook zelf moeten inzien. Je kan hem niet dwingen de situatie te zien zoals jij die ziet. Het is een proces van jaren en dat zal iedereen die in die situatie heeft gezeten beamen. En hoe veel jij ook om je vriend geeft en hoe graag jij ook zou zien dat hij iets tegen zijn zus en moeder zegt, hij moet het wel zelf willen.

Investeer gewoon in je relatie met je vriend en probeer hem te geven wat hij van z'n moeder en zus niet krijgt. Als ze zeggen dat hij iets niet goed doet, laat dan weten dat jij vindt dat hij het wel goed doet (zonder meteen zijn zus/moeder af te kraken). Of stimuleer hem het er eens met een ander over te hebben, als hij iets doet en z'n moeder vindt het niet goed. Als hij meningen van anderen hoort en die zijn het wel met hem eens, zal het kwartje ook wel vallen.

Maar alles wat jij doet tegen zijn moeder of zus gaat tenkoste van je relatie.

Helemaal mee eens.

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:37 schreef nummer_zoveel het volgende:

[..]

Maar dat moet je vriend ze duidelijk maken, niet jij.
En als hij niet te behoefte heeft hier wat van te zeggen, moet je het zo laten. Je kunt samen het contact op een lager pitje zetten. Ik ben het ook niet eens met hoe m'n vriend vaak door z'n moeder wordt aangesproken, maar als ik me daarmee ga bemoeien is de kans groot dat het helemaal uit de hand loopt. Het is zijn probleem en hij moet dat dan oplossen.

Hij is niet anders gewend en denkt dat dit normaal is. Verder is hij bang voor zijn moeder en durft niet goed tegen haar in te gaan. Ik heb er boeken over gelezen, over dit soort ouders en het effect wat hun gedrag op hun kinderen heeft. Daar wordt je niet vrolijk van. De kinderen stellen zich als onderdanen op tov hun ouders, durven er niet tegenin te gaan. De ouder zal daarom nooit stoppen met het kleinerende gedrag.
Ik laat mijn vriend inzien dat hun gedrag niet normaal is en dat het ten koste is gegaan van zijn zelfvertrouwen. Je kan dat slecht noemen. Ik vind dat ik mijn vriend er een dienst mee bewijs als hij het inziet en dat hij er veel sterker uit komt.

TVP

quote:

Op zondag 2 augustus 2009 14:45 schreef cat2 het volgende:

[..]

Hij is niet anders gewend en denkt dat dit normaal is. Verder is hij bang voor zijn moeder en durft niet goed tegen haar in te gaan. Ik heb er boeken over gelezen, over dit soort ouders en het effect wat hun gedrag op hun kinderen heeft. Daar wordt je niet vrolijk van. De kinderen stellen zich als onderdanen op tov hun ouders, durven er niet tegenin te gaan. De ouder zal daarom nooit stoppen met het kleinerende gedrag.
Ik laat mijn vriend inzien dat hun gedrag niet normaal is en dat het ten koste is gegaan van zijn zelfvertrouwen. Je kan dat slecht noemen. Ik vind dat ik mijn vriend er een dienst mee bewijs als hij het inziet en dat hij er veel sterker uit komt.

Je helpt hem in ieder geval niet door ruzie te gaan maken met z'n moeder en zus.