Wie heeft er allemaal geen contact meer met hun ouders??

Ik had mijn halfzus van moeders kant niet meer gezien sinds mijn 10e.

Toen ik huis uit gezet was begon ik naar haar te zoeken (ik wist nog haar oude adres) maar daar woonde ze niet meer. Gelukkig had ze haar eigen achternaam gehouden (andere dan mijne wegens andere vader) en vond ik haar op internet terug.

En toen kwam natuurlijk voor mij de keuze. Stuur ik haar een email of laat ik het rusten. Na weken nadenken uiteindelijk een mail gestuurd met daarin uitgelegd wie ik was. En wat dingen van verleden rechtgezet en de belangrijke vraag natuurlijk of ze contact zou willen. 2 weken later is ze langs gekomen en hebben we hele dag gepraat over van alles en nog wat en natuurlijk ook wat er in de 10 jaar gebeurd is dat we elkaar niet zagen.

Pas 2 jaar later ben ik op zoek gegaan naar mijn half broer + half zussen van mijn vaders kant. Uiteindelijk vond ik cntact gegeven van 1 van mijn halfzussen. Al duurde het maanden voor ik uiteindelijk een mail gestuurd had. Vooral ook omdat ik die half zus nog nooit gezien had. Uiteindelijk toch een mail gestuurd en ook daaruit kwam toen ook contact en via haar ook met mijn halfbroer en andere halfzus(beide 14 jaar toen niet gezien)

Toen alleen nog mijn zusje die ik ook al 5 jaar niet gezien meer had. Ik had haar een mail gestuurd 3 weken ofzo voor mijn moeder overleed met gewoon vraag hoe het met haar ging en omdat ik via via hoorde dat ze op zichzelf woorde hoopte ik nu wel contact met haar te krijgen. Dit ging niet echt goed en door verhalen die ze gehoord had wou ze eigenlijk niks met mij te maken hebben.

Paar dagen voor crematie en crematie zelf was het ook nog niet goed. Maar toch ondanks dat hielp ik haar met huis op te ruimen van onze moeder. Ik bood haar ook aan dat ze altijd langs mocht komen als het nodig was. En omdat het met haar vriend niet lekker ging mocht ze ook altijd bij mij komen wonen als ze wou.

2 weken later kreeg ik telefoon of mijn aanbod nog stond. En woonde ze 6 maanden bij mij. Iets wat heel goed is geweest voor onze onderlinge relatie. En sindsdien zijn we eigenlijk enorm close ook al woon ik 9000km verder

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 01:42 schreef RPG het volgende:
Ik had mijn halfzus van moeders kant niet meer gezien sinds mijn 10e.

Toen ik huis uit gezet was begon ik naar haar te zoeken (ik wist nog haar oude adres) maar daar woonde ze niet meer. Gelukkig had ze haar eigen achternaam gehouden (andere dan mijne wegens andere vader) en vond ik haar op internet terug.

En toen kwam natuurlijk voor mij de keuze. Stuur ik haar een email of laat ik het rusten. Na weken nadenken uiteindelijk een mail gestuurd met daarin uitgelegd wie ik was. En wat dingen van verleden rechtgezet en de belangrijke vraag natuurlijk of ze contact zou willen. 2 weken later is ze langs gekomen en hebben we hele dag gepraat over van alles en nog wat en natuurlijk ook wat er in de 10 jaar gebeurd is dat we elkaar niet zagen.

Pas 2 jaar later ben ik op zoek gegaan naar mijn half broer + half zussen van mijn vaders kant. Uiteindelijk vond ik cntact gegeven van 1 van mijn halfzussen. Al duurde het maanden voor ik uiteindelijk een mail gestuurd had. Vooral ook omdat ik die half zus nog nooit gezien had. Uiteindelijk toch een mail gestuurd en ook daaruit kwam toen ook contact en via haar ook met mijn halfbroer en andere halfzus(beide 14 jaar toen niet gezien)

Toen alleen nog mijn zusje die ik ook al 5 jaar niet gezien meer had. Ik had haar een mail gestuurd 3 weken ofzo voor mijn moeder overleed met gewoon vraag hoe het met haar ging en omdat ik via via hoorde dat ze op zichzelf woorde hoopte ik nu wel contact met haar te krijgen. Dit ging niet echt goed en door verhalen die ze gehoord had wou ze eigenlijk niks met mij te maken hebben.

Paar dagen voor crematie en crematie zelf was het ook nog niet goed. Maar toch ondanks dat hielp ik haar met huis op te ruimen van onze moeder. Ik bood haar ook aan dat ze altijd langs mocht komen als het nodig was. En omdat het met haar vriend niet lekker ging mocht ze ook altijd bij mij komen wonen als ze wou.

2 weken later kreeg ik telefoon of mijn aanbod nog stond. En woonde ze 6 maanden bij mij. Iets wat heel goed is geweest voor onze onderlinge relatie. En sindsdien zijn we eigenlijk enorm close ook al woon ik 9000km verder

Aha.. zo kan dat dus gaan, vanwaar die twijfel?

En, hoe groot moet de stap zijn geweest dat je nu ineens 9000KM verderop zit?

Vooral door dingen die er gebeurt waren in verleden. Het is sowieso natuurlijk ook maar of ze dan opeens wel weer contact met je willen hebben. Helemaal als ze je nooit gekend hebben.

Ik ben reis gek en woon nu in zuid afrika

Maar volgens mij kapen we het topic nu

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 01:59 schreef RPG het volgende:
Vooral door dingen die er gebeurt waren in verleden. Het is sowieso natuurlijk ook maar of ze dan opeens wel weer contact met je willen hebben. Helemaal als ze je nooit gekend hebben.

Ik ben reis gek en woon nu in zuid afrika

Maar volgens mij kapen we het topic nu

Dat kan ik me ook wel goed voorstellen ja, het had natuurlijk erg anders kunnen uitpakken.

Tof dat het wél goed heeft uitgepakt

En idd, laat de rest maar weer spreken..

Ik ga trouwens ook maar naar bed, langste Fok! sessie ooit van mij

Ik heb je verhaal gezelen. Ik kan me voorstellen dat het verleden aan je begint te knagen. Waarschijnlijk omdat je graag wilde dat alles anders is verlopen en dat je niet door je vader was afgewezen. Waarschijnlijk heeft hij gevoelt dat hij geen keus had. Waarschijnlijk is hij ook al die jaren gevoelt door zijn vriendin met negatieve dingen over jou !

Er komt een tijd dat zij door de mand valt en dat hij erover na gaat denken.


Het is vooral onmacht waar je te maken mee hebt, en dat kan zich uiten tot boosheid, agressie, het niet vertrouwen van mensen... etc..

Als ik je een tip mag meegeven. Dat is dat je de hoop moet hebben dat het wel weer goed komt. In die tussentijd is het van belang dat jij sterker wordt.. en dat je daar aan gaat werken, dan je nooit meer in zo'n situatie terecht zal komen. Dat betekent dat je aanjezelf moet gaan werken voor jezelf en als je dan weer contact krijgt met je vader is het mooi meegenomen, maar jij kan ook gelukkig worden zonder hem !!

sterkte

Ik spreek mijn vader al zo'n anderhalf jaar niet meer (ben 18) . Hij draagt niets bij, aan gezelligheid niet en ook niet aan mijn studiekosten. Ik zag hem als kind ook nooit, omdat ie 80 uur per week werkte. Dus ik mis hem ook niet...
TS wel naar dat je zo'n moeder hebt zeg! Ze had wel even kunnen wachtten tot je het huis uit was!

quote:

Op woensdag 11 maart 2009 00:22 schreef angel1984 het volgende:
Hoi, dank je wel voor jullie lieve reacties allemaal, nu weet ik in ieder geval dat ik niet de enige ben... nee ik heb nog nooit gesproken met een psycholoog hierover, hoewel het inderdaad een grote inpact op mijn leven heeft gehad

Weet je, we hebben allemaal problemen. De een heeft er alleen iets meer dan de andere.

Mijn vader is een schizofrene looney tune die mijn moeder, mijn broer (6), mijn broertje (paar maanden) en ik (3) het huis uit heeft geschopt omdat we teveel geld kostten. Dit is bijna 22 jaar geleden. Behandeling tegen de ziekte was mogelijk, maar de wet zit een beetje krom in elkaar. Hij wou niet behandeld wilt worden, dus hoeft het ook niet. Het feit dat er 3 jonge kinderen in het spel waren die een vader nodig hadden was minder belangrijk. Mijn moeder is overleden aan kanker toen ik 12 was.

Sinds mijn 17de denk ik kan ik zeggen dat ik "er overheen ben" en dat ik de draad weer opgepakt heb. Ik kan weer genieten van alle mooie dingen die het leven te bieden heeft maar nog belangrijker: ik kan weer van mensen houden.

Maar contact met mijn vader hoef ik niet meer. Geen behoefte meer aan. Ik voel geen pijn en haat meer vanwege alles wat hij heeft gedaan. Als ik al pijn en haar voel komt dan omdat ik boos bent vanwege alles wat hij mijn moeder heeft aangedaan. Ze is door een hel gegaan en mijn vader heeft het haar allemaal heel erg moeilijk gemaakt. Ook na de scheiding. (Ze werd bedeigd, hij ontvoerde mijn broer en probeerde via allerlei manieren geld van haar afhandig te maken terwijl ze in de bijstand zat.) Ik heb haar vaak zien huilen en als je dat zien voel je je als kind machteloos.

Ik ga hier deze week even op reageren..

Ik heb nog wel contact met mijn ouders, al gaat het niet altijd even soepel. Vroeger nogal wat ellende gehad door moeders die haar handen niet thuis kon houden en vader die het geen zak kon schelen. De echte rotzooi begon toen mijn ouders gingen scheiden na jarenlange haat en ruzie. Ze wilden al scheiden toen ik 4 was, maar besloten te wachten tot mijn broertje en ik 'oud genoeg' waren. Ik was op het moment dat ze gingen scheiden 16 jaar en nog niet van plan om op kamers te gaan. Mijn ouders dwongen me te kiezen bij wie ik wilde gaan wonen. Ik koos uiteindelijk voor mijn vader, omdat hij wat makkelijker was in dingen. Mijn vader besloot vervolgens dat het hem niet zo goed uit kwam als ik bij hem introk, waardoor ik maar naar mijn moeder ging. Die gaf aan dat ze zich maar een 'tweede keus' voelde, en eiste dat ik zo snel mogelijk op kamers ging.

Inmiddels is het al 5 jaar geleden dat ik uit huis ging. Mijn moeder is vrij aardig bijgedraaid. Ze heeft haar fouten toegegeven en doet erg haar best om alsnog een lieve moeder te zijn. Mijn vader is af en toe nog bezig de schuld op mijn moeder af te schuiven. Hij is inmiddels hertrouwt, en zijn nieuwe vrouw is gelukkig erg begripvol en wijs. Ze zorgt er ook voor dat hij inziet dat sommige dingen zeker zijn schuld waren. Ik zie en spreek mijn ouders allebei vrij regelmatig. Mijn vader spreek ik elke maand wel een keertje, en ik zie hem keer of drie per jaar. Mijn moeder belt me wekelijks op en ik ga ongeveer om de twee maanden bij haar langs.

Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik nog redelijk contact met ze heb. Al is het maar om het zelf een beetje een plekje te kunnen geven. Er zijn nog steeds dingen die me dwars zitten, maar ik denk dat ik er veel meer last van zou hebben als ik niet de mogelijkheid had om in de toekomst meer antwoorden te krijgen.

'Het blijven je ouders' vind ik niet eens zo'n stomme uitspraak. Als iemand anders me dezelfde dingen had aangedaan als mijn ouders had ik hem allang uit mijn leven verbannen. Ik denk dat iedereen instinctief behoefte heeft aan een goed contact met zijn ouders, aangezien je hele bestaansrecht bij hen begonnen is. Dit hele gedoe heeft me ook geleerd om dingen te laten rusten en geen wrok te koesteren.

Al die verhalen hier...

Ik heb geen slechte jeugd gehad maar mijn moeder had wel altijd kritiek op mij. Ik heb lang alleen gewoond maar sinds een aantal jaren heb ik een vriend. Die is in haar ogen niet goed genoeg voor mij en voor ons zoontje. Ze laat ook niet na om dat te vermelden. Niet alleen tegen mij maar ook tegen ons zoontje

Omdat ze altijd maar kritiek heeft heb ik besloten om haar niet te vertellen dat we gingen trouwen. Zeker niet vooraf, omdat ik wist dat ik daardoor weer ladingen gezeik over me heen zou krijgen.

Inmiddels is ze erachter gekomen en kreeg ik een verwijtend mailtje met het hele al verwachte verhaal. Daarin geeft ze aan geen contact meer te willen. Want "ik heb mijn moeder slecht behandeld"

Dat ze nu geen contact meer met haar kleinzoon heeft neemt ze kennelijk op de koop toe, maar uiteraard "is het mijn schuld dat hij daar nu de dupe van wordt".

Hoewel ik een dergelijke reactie wel verwacht had, ben ik er toch verdrietig om. Zeker vanwege mijn zoontje. Maar aan de andere kant ben ik al die eeuwige verwijten en kritiek en het opstoken van mijn zoontje tegen mijn man ook zat natuurlijk.

Dus dan maar niet...

quote:

Wie heeft er allemaal geen contact meer met hun ouders??

Ik op het moment voorlopig even niet met mn vader.
Die vond het nodig om eerst een nieuw huis te bouwen en toen dat net klaar was tegen mn moeder te vertellen dattie een vriendin heeft en een echtscheiding wil en dat zij (mn moeder) voorlopig nog wel even in dat nieuwe huis kan blijven wonen, maar dat het toch echt de bedoeling is dat hij daar met zn mokkel gaat wonen en dat mn moeder maar moet kijken hoe en wat.



Ja, dan ben ik ook even klaar met je ja. Misschien bel ik hem nog wel eens. Misschien ook niet.

quote:

Op maandag 27 juli 2009 19:02 schreef vosss het volgende:

[..]

Ik op het moment voorlopig even niet met mn vader.
Die vond het nodig om eerst een nieuw huis te bouwen en toen dat net klaar was tegen mn moeder te vertellen dattie een vriendin heeft en een echtscheiding wil en dat zij (mn moeder) voorlopig nog wel even in dat nieuwe huis kan blijven wonen, maar dat het toch echt de bedoeling is dat hij daar met zn mokkel gaat wonen en dat mn moeder maar moet kijken hoe en wat.



Ja, dan ben ik ook even klaar met je ja. Misschien bel ik hem nog wel eens. Misschien ook niet.

Kan het me voorstellen. Wat erg voor je moeder, en voor jou.

Ik heb vanaf mijn 21e geen contact meer met mijn moeder. Zolang ik me kan herinneren was ze altijd heel negatief over mijn vader en mij. 's Morgens als ik naar school ging, stond zij echt niet op. Ik smeerde zelf mijn brood en ging alleen naar school. (vader was al naar werk) Als ik thuis kwam kon er nooit iets vriendelijks vanaf, gewoon eens vragen hoe mijn dag was geweest, was er echt niet bij. Verder heeft ze altijd heel veel kritiek en commentaar op mij gehad. Ik was in haar ogen maar een slome, kon niets en wilde niets. Net als mijn vader, want daar deugde ook niets aan. Ze kon gewoon als we bezoek hadden zeggen dat ik niets deed en lui was, terwijl ze zelf de hele dag op de bank lag. Of zeggen dat ik vervelend was en niets wilde. Dat er helemaal niets in mij zat.
Op latere leeftijd kreeg ik andere dingen naar mijn hoofd geslingerd: ze vond de honden belangrijker dan mij, als ze alles van tevoren geweten had, had ze me liever niet gehad. Toen ik 18 werd feliciteerde ze me niet, maar ze zei dat ik nu niet moest denken dat ik alles kon flikken omdat ik 18 was. En ook toen ik uit huis ging had ze die dag niet eens de moeite genomen om uit bed te komen. Haar laatste woorden waren dat ik er rekening mee moest houden dat mijn vriend een homo was.

7 jaar ben ik er vanaf, van dat eeuwige commentaar en kritiek. De hele negatieve sfeer. Ik vind het erg dat ik zo'n moeder heb gehad. Het ergste vind ik nog dat zij wist dat ik erg gepest werd op school. Toch bleef ze me kleineren. Ik kan dat niet begrijpen. Het is niet ideaal zo, maar wel het beste. Wat zij deed was echt niet normaal.

Inmiddels heb ik een schoonloeder die ook trekjes van mijn eigen moeder heeft. Zij kraakt haar eigen kind ook behoorlijk af. Altijd probeert ze haar zoon te kleineren. Leest hem de les over van alles en nog was: kleding, gespreksonderwerpen, gewicht, enz enz. Ook maakt ze onze vrienden belachelijk. Als ze bij ons op bezoek komt heeft ze commentaar op van alles. Het gaat er altijd om wat ZIJ wil en wat ZIJ zou doen. Ook heeft ze opmerkingen over beeldjes die scheef staan, lampen die te hoog zouden hangen, het aantal pakken vla dat je in huis hebt enz enz. Als ze d'r zin niet krijgt (en jij dus niet doet wat zij wil of haar geen gelijk geeft) wordt ze kwaad en begint ze te schreeuwen en drammen. Ik word helemaal gestoord van dat mens met d'r grote bek. Wat zou ik haar graag eruit flikkeren, maar dat wil mijn vriend dan weer niet.

Er zou eigenlijk een soort institituut moeten bestaan waar je dit soort ouders kunt aangeven voor mentale mishandeling. Ze hebben vaak geen idee wat ze hun kinderen aandoen en hoe onzeker en vooral niet assertief hun kinderen hiervan kunnen worden. Dit heeft zeker nadelen in de rest van hun leven.

Ik heb nu al zo'n 2 jaar geen contact meer met m'n vader. Er heeft bij ons thuis nooit echt een gezellige liefdevolle sfeer gehangen, er werd wel goed voor ons gezorgd maar dat was het dan ook. Ik heb een gehandicapt broertje en de zorg daarvoor heeft eigenlijk altijd voor veel stress gezorgd en natuurlijk veel tijd gekost. Tussen mijn ouders hing eigenlijk altijd een gespannen sfeer. Het kwam dan ook niet echt als een verrassing dat mijn ouders 3 jaar geleden uit elkaar gingen en ik vond het ook niet erg. Mijn broertje, zusje en ik zijn bij mijn moeder blijven wonen.
Toen begon het, ik heb nooit echt een band met m'n vader gehad maar dat hij zich zo zou gedragen tijdens de scheiding had ik niet verwacht. Nu 3 jaar later loopt de scheiding nog steeds, hij gunt mijn moeder NIETS en vice versa. Dit gaat allemaal over materiële zaken en dat zal allemaal wel, maar hij neemt totaal zijn verantwoordelijkheid niet voor mijn broertje. Hij wil mijn broertje maar 1 weekend per maand hebben omdat hij anders geen tijd heeft voor z'n vriendin. Waar hij overigens al heel snel mee samenwoonde, ik ben ervan overtuigd dat hij dat mens al had voor mijn ouders uit elkaar gingen. Ik kan gewoon niet begrijpen dat hij mijn broertje zo laat vallen, ik hoef dus ook geen contact meer met hem en ik mis 'm ook totaal niet.

M'n moeder is weer een heel ander verhaal. Het is een ontzettend moeilijk mens en weet totaal niet hoe een ouder-kind relatie zou moeten zijn. Er zou een enorme last van m'n schouders vallen als ik geen contact meer met haar zou hebben maar zover is het nog niet gekomen..

Ik heb geen contact met mn vader. Hoe en wat vind ik een te lang en te naar verhaal, ik hou het er op dat ik niet veilig was bij hem. Met mijn moeder is het contact verbroken geweest maar weer hersteld, daar ben ik erg blij mee. Maar bij mijn moeder waren de oorzaken van voorbijgaande aard, bij mijn vader gaat het om zijn persoon dus ik probeer me er bij neer te leggen dat het niet zal veranderen. Ik vind dat wel erg moeilijk, vooral omdat hij van alles probeert om te zorgen dat ik weer contact opneem. Ik heb contact met een psycholoog om het te verwerken, dat lukte me niet in mijn eentje. Ik merkte toen pas hoe erg het eigenlijk is, omdat de psycholoog aanraadde meerdere jaren in therapie te gaan terwijl ik dacht met een paar gesprekken klaar te zullen zijn

Ik pink een traantje weg voor al die FOK!ers die door hun ouders in de steek gelaten, teleurgesteld, verlaten, verneukt en verzwegen zijn. Ik vind het heel knap van jullie dat jullie een keuze konden maken voor jezelf, en je niet meer verder te laten koeieneren.

Tjsa, het is allemaal wat. Ik snap ook niet hoe ouders dat hun kinderen aan kunnen doen.

Ik heb mn pa nou niet meer gezien sinds begin mei.
Ik mis hem wel.

Zeker nu het over is met mn meisje en alles. En mn moeder zit met haar eigen gezeik en alles.

Al met al mooi een kutsituatie, dat kan ik je wel vertellen.

Maargoed, ik weet bij god niet hoe ik er mee om moet gaan, dus ik reageer maar niet om smsjes en mailtjes van zijn kant.

Anyway, het is weekend. Laten we elkaar niet helemaal de put in praten hier !

quote:

Op vrijdag 31 juli 2009 20:16 schreef vosss het volgende:
Maargoed, ik weet bij god niet hoe ik er mee om moet gaan, dus ik reageer maar niet om smsjes en mailtjes van zijn kant.

Heel herkenbaar, ik heb ook geen idee wat ik soms moet denken of doen. M'n vader stuurt me soms nog wel smsjes maar ik reageer hier ook nooit op. Ten eerste natuurlijk omdat ik boos op 'm ben maar ook om er maar niet over na te hoeven denken.

Ik heb inmiddels precies vijf maanden geen contact meer met m'n ouders. Heb nu even geen zin om het hele verhaal van hoe en waarom op te schrijven.

Het is wel lastig, ik zou op zich wel normaal contact willen maar het schijnt niet te kunnen. Met m'n vader zou ik mss. nog wel contact willen, maar met m'n moeder heb ik het een beetje gehad. Het is ook geen prettig gevoel om niet te weten of je überhaupt van je ouders houdt. Er is zo veel gebeurd dat ik alle gevoelens en gedachten niet meer uit elkaar kan houden.

Verder spreek ik nu m'n opa en oma ook niet en dat vind ik wel jammer. Probleem is alleen dat ik geen zin heb om alles aan hun uit te leggen (want dat loopt al jaren terug en is nogal persoonlijk ook - ik heb nog nooit wat persoonlijks met ze besproken, zo'n soort band heb ik gewoon niet met ze). Daarnaast weet ik 100% zeker dat alles wat ik zeg ook doorverteld wordt aan m'n ouders. Kortom, ik kan niks tegen opa & oma zeggen waarvan ik niet wil dat m'n ouders het weten of waar m'n ouders weer boos op zullen reageren, daarnaast blijft mijn vader hun zoon dus zullen ze het ook niet leuk vinden als ik negatieve dingen over hem zeg en in die situatie wil ik ze niet brengen. Daarnaast mag mijn oma mijn moeder niet dus ik wil ook geen negatieve dingen over haar tegen m'n oma zeggen, want dan breng ik m'n vader weer in een nare positie en dat vind ik ook niet nodig. Dat ik geen contact met ze heb, betekent niet dat ik iedereen tegen ze op wil stoken, ik wil gewoon m'n rust houden.

Het was overigens de keuze van mijn ouders, alhoewel ik zelf al meerdere malen op het punt gestaan heb het contact te verbreken (ook op dat moment). Steeds deed ik dat maar niet, omdat ik mezelf dan een slechte dochter voelde of omdat andere mensen me maar voor bleven houden dat dat niet goed was, 'want het zijn toch m'n ouders'. Tja.

Ik vraag me ook af wanneer het nu 'normaal' wordt geen contact te hebben. Voor de breuk hadden we ruzie, tot het punt dat ik geen zin meer had om m'n bed uit te komen vanwege al het gezeik. Uiteindelijk kwam de breuk dan en ik was er echt de hele dag mee bezig, het zat constant in m'n hoofd. Op een gegeven moment kon ik het wel uit m'n gedachten zetten, maar ik dacht er toch dagelijks aan. Het wordt toch steeds minder pijnlijk, maar het blijft raar. Ik hoop dat het snel went.

quote:

Op donderdag 30 april 2009 00:21 schreef Electrocute het volgende:
Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik nog redelijk contact met ze heb. Al is het maar om het zelf een beetje een plekje te kunnen geven. Er zijn nog steeds dingen die me dwars zitten, maar ik denk dat ik er veel meer last van zou hebben als ik niet de mogelijkheid had om in de toekomst meer antwoorden te krijgen.

'Het blijven je ouders' vind ik niet eens zo'n stomme uitspraak. Als iemand anders me dezelfde dingen had aangedaan als mijn ouders had ik hem allang uit mijn leven verbannen. Ik denk dat iedereen instinctief behoefte heeft aan een goed contact met zijn ouders, aangezien je hele bestaansrecht bij hen begonnen is. Dit hele gedoe heeft me ook geleerd om dingen te laten rusten en geen wrok te koesteren.

Is het wel zo goed dan om mensen in je leven te houden die je er normaalgesproken allang uitgetrapt zou hebben? Dat bedoel ik niet naar jou persoonlijk hoor, maar in het algemeen. Juist dat 'het blijven toch je ouders'-verhaal is wat me tegengehouden heeft voor mezelf te kiezen en waardoor ik me altijd maar in allerlei bochten gewrongen heb om het goed te doen, wat toch niet lukte. Misschien bedenk ik me over een tijdje wel, maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.

* maar op dit moment voel ik me zekerder over mezelf dan ooit, vrijer, stabieler en gelukkiger. Ik voel me alsof ik na jaren eindelijk uit een dwangbuis ontsnapt ben om tot de ontdekking te komen dat ik helemaal niet gek ben.*

ik pik dit stukje even uit je antwoord. Dit was precies het gevoel en is precies het gevoel dat ik heb sinds het contact met mijn ouders verbroken is. Dat is zeker ook zo gebleven. Af en toe hoor ik nog wel s wat van ze via via,hoe het nu gaat en hoe ze nu reageren en dat versterkt mijn gevoel alleen maar. Ik zou ze echt noooit meer terug willen,en dan heb ik het nog niet eens over hen als ouders,maar gewoon als personen in mijn leven. Ik zou wel gek zijn als zo´n mensen in mn leven om me heen zou hebben wat een idioten

Wow ik ben blij dat ik zo'n aardige ouders heb als ik dit allemaal lees.

ik heb ook het idee, dat er mensen zijn die beter helemaal niet aan kinderen kunnen beginnen, omdat ze dat gewoon niet kunnen.

quote:

Op zaterdag 1 augustus 2009 16:35 schreef thyron het volgende:
ik heb ook het idee, dat er mensen zijn die beter helemaal niet aan kinderen kunnen beginnen, omdat ze dat gewoon niet kunnen.

Niet iedereen begint met opzet aan kinderen... En er zijn er ook die zich bedenken als het kind er eenmaal is

verschrikkelijk voor je zeg.

Ik heb geen contact meer met mijn biologische vader, hij heeft wat dingen bij mij en mijn nichtje gedaan die niet horen en is gevlucht naar de Philipijnen.
Daar heeft hij nu een vrouw, 2 stiefzoons, 1 stiefdochter en nog een zoontje en dochtertje gekregen met zijn huidige vrouw.
Mijn halfzusje en halfbroertje heb ik ook nooit meer gezien.

Maar ik mis hem niet, ik heb een lieve stiefvader.