Hoe verschillende generaties de kredietcrisis ervaren

Leuk topic .

Zelf merk ik er nog niet zo gek veel van. Ben in 2007 afgestudeerd van m'n tweede studie heb nu m'n tweede 'echte' baan. Vorig jaar een appartementje gekocht. Dus vooralsnog zit ik in een goede positie waardoor ik er vooral op vooruit ga.
Maar voor het eerst zie ik inderdaad wel vrienden en bekenden die hun baan verliezen buiten hun directe schuld om of waarvan de baan niet echt zeker meer is. Ben dus heel benieuwd hoe het zich gaat ontwikkelen al denk ik er zelf niet direct heel veel nadeel van te gaan ondervinden.

Ik merk er ook niet zo veel van, en zie de hele crisis meer als een enorme correctie op het onbeperkte lenen van geld wat er eigenlijk niet is...

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:16 schreef RemcoDelft het volgende:
Ik merk er ook niet zo veel van, en zie de hele crisis meer als een enorme correctie op het onbeperkte lenen van geld wat er eigenlijk niet is...

Zo zie ik het ook.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:26 schreef LXIV het volgende:

[..]

Zo zie ik het ook.

maar..het is er nog wel!

Alleen opgeslurpt door staten..

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:36 schreef JoeThePlumber het volgende:

[..]

maar..het is er nog wel!

Alleen opgeslurpt door staten..

Het geld waarmee bijvoorbeeld al die hypotheken afgesloten zijn is gewoon bedacht geld. Zoveel geld kan er ook helemaal niet zijn, want dan zou iedere Nederlander naast een hypotheek ook nog een spaartegoed van vele tonnen moeten hebben.

Het probleem is juist geweest dat een enorme schuld met de lage rente, hoge inflatie en vooral de HRA zo ontzettend gemakkelijk te financieren was. Je hoefde echt niet zoveel te verdienen om toch drie ton schuld op je te nemen. Terwijl wanneer je gaat kijken hoe lang zoiemand zou moeten werken om dat bedrag daadwerkelijk te vergaren het welhaast onmogelijk is.

Ik weet niet eens hoe mijn generatie heet (geboren in 1984) nintendogeneratie, patatgeneratie, achterbankgeneratie heb ik weleens gehoord. Denk dat de meeste van mijn generatiegenoten zorgeloos zijn opgegroeid in voorspoed, ik ben lange tijd ook absoluut niet bang geweest voor de toekomst. Nu wel, op diverse vlakken waaronder deze crisis. Concreet is er nu in mijn leven nog niet zoveel aan de hand mbt de crisis maar dat stelt me echt niet gerust.

Ik ben 23 en heb nog nooit sociale onrust meegemaakt, de crisis laat zien dat niet alles vanzelfsprekend is. Bijvoorbeeld de stijging van de huizenprijs, die daalt nu voor 't eerst in m'n leven. Concreet laat ik me niet door beïnvloeden, zolang je je baan houdt is er (nog) weinig aan de hand .

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:26 schreef LXIV het volgende:

[..]

Zo zie ik het ook.

De crisis heeft nu wel invloed op tastbare zaken, zoals bijvoorbeeld banen e.d.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:55 schreef Halcon het volgende:

[..]

De crisis heeft nu wel invloed op tastbare zaken, zoals bijvoorbeeld banen e.d.

Maar vooralsnog heel beperkt. In ieder geval voor de generatiegenoten die ik ken. Een aantal zijn gedwongen naar een andere baan op zoek gegaan. Maar dat zijn dan vooral de types die toch al erg baanhopten.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:55 schreef Halcon het volgende:

[..]

De crisis heeft nu wel invloed op tastbare zaken, zoals bijvoorbeeld banen e.d.

Precies, en ik hou mijn hart vast voor wat er nog gaat komen. Ik laat me dus echt niet meer geruststellen door "deskundigen" die bij NOVA, Pauw & Witteman of waar dan ook aanschuiven om te vertellen dat we er nog goed voorstaan. Het zal allemaal best maar jullie zagen de crisis niet aankomen (op een uitzondering na) en ook jullie hebben geen enkel idee waar dit heengaat. En even voor de goede orde, ik ben niet zo iemand die hoopt op grote onrust in de samenleving. Dus ik ben alleen maar blij als straks blijkt dat ik onnodig druk heb lopen maken.

Ach...

Put a smile on your face and the world will smile back...

quote:

Op zondag 1 februari 2009 13:02 schreef Zero2Nine het volgende:

[..]

Precies, en ik hou mijn hart vast voor wat er nog gaat komen. Ik laat me dus echt niet meer geruststellen door "deskundigen" die bij NOVA, Pauw & Witteman of waar dan ook aanschuiven om te vertellen dat we er nog goed voorstaan. Het zal allemaal best maar jullie zagen de crisis niet aankomen (op een uitzondering na) en ook jullie hebben geen enkel idee waar dit heengaat. En even voor de goede orde, ik ben niet zo iemand die hoopt op grote onrust in de samenleving. Dus ik ben alleen maar blij als straks blijkt dat ik onnodig druk heb lopen maken.

Van welke generatie ben je? Of zit dat doemdenken in elke generatie ?

Ik ben hier een column over aan 't schrijven. Over hoe ik ben geboren op een keerpunt in de geschiedenis (1989), en hoe in mijn hele leven mateloos kapitalisme, vercommercialisering, privatisering (in '89 bijv. de PTT), de EU, Amerika en popcultuur overheerst hebben.

Nu gaat dat allemaal enorm veranderen. Eigenlijk zag 'onze generatie' (1980-nu, zeg maar FOK!) het met 9/11 al een nasty turn nemen - iets wat wij niet gewend waren, maar de ouderen met WO2, Indië, Korea, Vietnam, etc. allang meegemaakt hadden.

Ik moet zeggen: nadat ik ons land aan de EU verkocht heb zien worden, de zorg en het onderwijs down the drain, de belastingen, corruptie, overheidsmacht en -surveillance omhoog en nu dus de beurzen, huizenprijzen, het BBP, de werkgelegenheid in een rechte lijn omlaag, en dat alles onder de bezielende leiding van Balkiebalk en Bushiebush - ik zal blíj zijn als ik weer eens in een miljoenenmars kan meelopen. Good ole days.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 13:11 schreef du_ke het volgende:

[..]

Van welke generatie ben je? Of zit dat doemdenken in elke generatie ?

geboren in hetzelfde jaar als de titel van een boek van George Orwell

Maar om even op dat doemdenken in te gaan, het is meer door een veranderend wereldbeeld, juist doordat mijn generatie denk ik, zoals superworm ook zegt, in eerste instantie juist in ongekende voorspoed is opgegroeid.

Zie wel om mij heen mensen ontslagen worden, bonussen werden niet uitgedeeld, leaseauto's die beloofd waren gaan niet door, baan zoeken is iets lastiger.

Nergens last van nergens bang voor. Sowieso is er in mijn sector werk zat ( webontwikkeling ) en ik ben door de vele prutsbaantjes en vrijwilligers werk erachter gekomen dat je altijd wel aan werk kan komen of in ieder geval aan geld

quote:

Op zondag 1 februari 2009 13:15 schreef Zero2Nine het volgende:

[..]

geboren in hetzelfde jaar als de titel van een boek van George Orwell

Maar om even op dat doemdenken in te gaan, het is meer door een veranderend wereldbeeld, juist doordat mijn generatie denk ik, zoals superworm ook zegt, in eerste instantie juist in ongekende voorspoed is opgegroeid.

Ik ben van 3 jaar eerder dus voor het gemak dezelfde generatie. En ik heb er vertrouwen in dat die voorspoed voorlopig nog wel aanhoudt. Er is nu sprake van een stevige correctie maar de meeste van mijn, veelal hoog opgeleide, generatiegenoten hoeft dat geen probleem te zijn.

_{Mooie herstart van mijn topic.}

42 en weet wat een crisis is....
Heb de Dot-com crisis overleefd, met een hypotheek.
In de periode 2001-2003 heb ik onder 4 constructies bij hetzelfde bedrijf gewerkt.

Uitgeleend (via een derde partij).

Uitgeleend (via het moeder bedrijf).

In dienst genomen

Na een jaar uit dienst gegaan (crisis) en hierna nog een tijdje freelancer geweest (bij weer hetzelfde bedrijf)

Bijzonder lastige periode ...ben toen wat anders gaan doen.

Via wat flexwerk... van aansturing van uitzendkrachten (planning). Geef ik nu leiding over een complete afdeling (en over afdelingsgrenzen heen). Deze keer non-IT.
De downfall na 2003 is nu mijn troefkaart in 2009 (non cyclisch bedrijf). En ik heb het gevoel dat ik deze keer spot on ben (of beter ik ben aan het overwinteren gelet op mijn CV).

En ja, creatief ben ik zeker (was ik toen al...). Maar deze crisis is erger dan dot-com maar ik heb op tijd een schuilkelder gevonden en daarin geïnvesteerd.

Ik ben van '86. Het duurt nog minimaal anderhalf jaar voor ik afgestudeerd ben, dus de crisis raakt mij voorlopig niet. Ik heb geen eigen huis, geen baan die ik kan verliezen en zolang de inflatie niet de spuigaten uitloopt ook nog wat spaarcentjes waarmee ik kan kopen wat ik nodig heb.

In mijn situatie, waarbij ik heb vanaf de zijlijn kan beschouwen, is het natuurlijk ook waanzinnig interessant om de wereld te zien veranderen. Ik denk dat mijn generatie de wereld in hoog tempo ziet veranderen. Eerst met 9/11, de war on terror, de politieke moorden in Nederland en nu de ineenstorting van de huizenmarkt, de dood van het neo-liberalisme, de dood van het postmodernisme (denk ik). Over dertig, veertig jaar zullen we denk ik terugkijken op dit decennium als een keerpunt in de geschiedenis, maar nu hebben we eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Maar ik ben niet bang voor grote rampen ofzo...

je klinkt wazig in je post DH

quote:

Op zondag 1 februari 2009 16:42 schreef du_ke het volgende:
je klinkt wazig in je post DH

Ghe..... ik ben wazig.
De boodschap is duidelijk. Durf te ondernemen. Durf dingen te zien... en daarop te anticiperen.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 12:40 schreef Zero2Nine het volgende:
Ik weet niet eens hoe mijn generatie heet (geboren in 1984) nintendogeneratie, patatgeneratie, achterbankgeneratie heb ik weleens gehoord. Denk dat de meeste van mijn generatiegenoten zorgeloos zijn opgegroeid in voorspoed, ik ben lange tijd ook absoluut niet bang geweest voor de toekomst. Nu wel, op diverse vlakken waaronder deze crisis. Concreet is er nu in mijn leven nog niet zoveel aan de hand mbt de crisis maar dat stelt me echt niet gerust.

Dit plus dat ik nog niet erge zorgen heb want heb nog 1,5 jaar te gaan met mijn studie en ben er laatst weer stevig op voorruit gegaan laatst net als mijn (hoog) opgeleide vrienden.

En je kunt altijd het leger nog in

[ Bericht 9% gewijzigd door icecreamfarmer_NL op 01-02-2009 17:29:40 ]

quote:

Op zondag 1 februari 2009 16:41 schreef Schadenfreude het volgende:
Ik ben van '86. Het duurt nog minimaal anderhalf jaar voor ik afgestudeerd ben, dus de crisis raakt mij voorlopig niet. Ik heb geen eigen huis, geen baan die ik kan verliezen en zolang de inflatie niet de spuigaten uitloopt ook nog wat spaarcentjes waarmee ik kan kopen wat ik nodig heb.

In mijn situatie, waarbij ik heb vanaf de zijlijn kan beschouwen, is het natuurlijk ook waanzinnig interessant om de wereld te zien veranderen. Ik denk dat mijn generatie de wereld in hoog tempo ziet veranderen. Eerst met 9/11, de war on terror, de politieke moorden in Nederland en nu de ineenstorting van de huizenmarkt, de dood van het neo-liberalisme, de dood van het postmodernisme (denk ik). Over dertig, veertig jaar zullen we denk ik terugkijken op dit decennium als een keerpunt in de geschiedenis, maar nu hebben we eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Maar ik ben niet bang voor grote rampen ofzo...

mee eens precies mijn ding behalve dat ik werk heb met een contract voor onbepaalde tijd

quote:

Op zondag 1 februari 2009 16:41 schreef Schadenfreude het volgende:
Ik ben van '86. Het duurt nog minimaal anderhalf jaar voor ik afgestudeerd ben, dus de crisis raakt mij voorlopig niet. Ik heb geen eigen huis, geen baan die ik kan verliezen en zolang de inflatie niet de spuigaten uitloopt ook nog wat spaarcentjes waarmee ik kan kopen wat ik nodig heb.

In mijn situatie, waarbij ik heb vanaf de zijlijn kan beschouwen, is het natuurlijk ook waanzinnig interessant om de wereld te zien veranderen. Ik denk dat mijn generatie de wereld in hoog tempo ziet veranderen. Eerst met 9/11, de war on terror, de politieke moorden in Nederland en nu de ineenstorting van de huizenmarkt, de dood van het neo-liberalisme, de dood van het postmodernisme (denk ik). Over dertig, veertig jaar zullen we denk ik terugkijken op dit decennium als een keerpunt in de geschiedenis, maar nu hebben we eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Maar ik ben niet bang voor grote rampen ofzo...

Dat idee heb ik ook, precies dingen die gebeurde in een periode dat ik net een beejte interesse in politiek begon te ontwikkelen. Tijdens paars was het eigenlijk heel saai op politiek gebied. Denk ook dat er vanaf mijn geboorte tot aan de moord op Fortuyn (tot mijn 17e) weinig schokkends in Nederland heeft plaatsgevonden. Misschien vergeet ik nu wat dingen die ik niet echt bewust heb meegemaakt maar er schiet me echt even niets te binnen. Natuurlijk was er Srebrenica, waardoor paars2 is omgevallen, en het (voor de zoveelste keer) exploderen van de Balkan maar dat was toch ver van ons bed.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 17:17 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

Dit plus dat ik nog niet erge zorgen heb want heb nog 1,5 jaar te gaan met mijn studie en ben er laatst weer stevig op voorruit gegaan laatst net als mijn (hoog) opgeleide vrienden.

En je kunt altijd het leger nog in

In mijn omgeving valt het ook wel mee. Er is nog maar 1 iemand die vast werkt (die is al wélL netjes afgestudeerd ) en de rest heeft bijbaantjes, meestal in de IT. Er is nog niemand ontslagen maar diegene met de fulltime baan die heeft wel mensen op zijn afdeling er uit zien vliegen, dus dan komt het ook dicht bij. Ik heb bij hetzelfde bedrijf ook een bijbaantje maar ik krijg een laag loon en heb een 0-uurcontract dus druk niet zo zwaar op de balans.

Ik werd in 1983 heel vaderlijk toegesproken door de plaatselijke rabo-beambte toen ik een hypotheek van 120.000 gulden wilde. Of ik wel wist waar ik aan begon enzo.
Uiteindelijk toch gekregen......

quote:

Op zondag 1 februari 2009 17:49 schreef Zero2Nine het volgende:

[..]

In mijn omgeving valt het ook wel mee. Er is nog maar 1 iemand die vast werkt (die is al wélL netjes afgestudeerd ) en de rest heeft bijbaantjes, meestal in de IT. Er is nog niemand ontslagen maar diegene met de fulltime baan die heeft wel mensen op zijn afdeling er uit zien vliegen, dus dan komt het ook dicht bij. Ik heb bij hetzelfde bedrijf ook een bijbaantje maar ik krijg een laag loon en heb een 0-uurcontract dus druk niet zo zwaar op de balans.

Hier zoeken ze nog steeds mensen en dat is retail

quote:

Op zondag 1 februari 2009 17:46 schreef Zero2Nine het volgende:

[..]

Dat idee heb ik ook, precies dingen die gebeurde in een periode dat ik net een beejte interesse in politiek begon te ontwikkelen. Tijdens paars was het eigenlijk heel saai op politiek gebied. Denk ook dat er vanaf mijn geboorte tot aan de moord op Fortuyn (tot mijn 17e) weinig schokkends in Nederland heeft plaatsgevonden. Misschien vergeet ik nu wat dingen die ik niet echt bewust heb meegemaakt maar er schiet me echt even niets te binnen. Natuurlijk was er Srebrenica, waardoor paars2 is omgevallen, en het (voor de zoveelste keer) exploderen van de Balkan maar dat was toch ver van ons bed.

Ja, de jaren negentig waren heel zorgeloos volgens mij. Economie ging goed, we hadden een liberale regering was en alles ging z'n gangetje. En toen ik 15 was vlogen er ineens twee vliegtuigen in twee torens en sindsdien is er een constante onrust en lijken grote gebeurtenissen elkaar steeds sneller op te volgen.

1978. Toen ik 21 was werd ik er kort na m'n studie tijdens de dotcom crisis vrij onverwacht uitgekegeld en heb ik wat woelige jaren doorgemaakt. Maar hey, dat heb ik ook overleefd, dit gaat ook wel goedkomen.

Eigenlijk kan ik me best voorstellen dat ik er financieel op achteruit zal gaan; niemand is imuun voor een stevige crisis, maar dat zal dan waarschijnlijk wel tijdelijk zijn en ondanks m'n huidige luxe leventje weet ik dat ik met weinig geld ook goed rond kan komen en gelukkig zal zijn.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 20:04 schreef Schadenfreude het volgende:

[..]

Ja, de jaren negentig waren heel zorgeloos volgens mij. Economie ging goed, we hadden een liberale regering was en alles ging z'n gangetje. En toen ik 15 was vlogen er ineens twee vliegtuigen in twee torens en sindsdien is er een constante onrust en lijken grote gebeurtenissen elkaar steeds sneller op te volgen.

Idd, dat vat het wel mooi samen.

Hier eentje uit begin 1980. Lang gestudeerd, dus de dotcom ellende ging volledig aan mij voorbij. Nu ongeveer 3 jaar aan het werk en ik zit nu erg zeker en met een goed salaris. Eigenlijk weinig om me zorgen over te maken. Ik werk in de financiele industrie, dus had eigenlijk al drie jaar geleden, toen ik begon, geaccepteerd dat ik met de cycle moet leven. Dus niet te hard van stapel lopen in de goede jaren en gewoon accepteren dat het minder is in de slechte.

Ben van 1970., dat is volgens mij het eind van Generation X\Baby bust generation

Heb de crisis van begin jaren 80 wel meegemaakt, maar mijn vader heeft een anti-cyclisch beroep.
Het ging dus heel goed met zijn bedrijf en in begin jaren 80 kochten "we" ons eerste huis.
In 1987 zat ik nog op school
Begin jaren 90 had ik een afgeronde HBO studie en hoewel eind jaren 80, ten ik begon, werd gezegd dat iedereen heel snel een baan zou vinden viel dat erg tegen.
Dat had ik al in de gaten tijdens mijn stage\afstuderen dus heb ik er nog 3 jaar uni aangeplakt.
Het was nog steeds slecht, in de chemie, maar de IT was booming. Dus kwam ik daar terecht.
Vanaf 1997 werkte ik in de IT.
De dotcom bust van 2001 heeft voor mij persoonlijk geen gevolgen gehad, anders dan geen salaris verhoging. Maar bij mijn werkgever is wel 10% van het personeel ontslagen.
In de vestiging Groningen tenminste. Bij de 'buren' van CMG vielen veel meer ontslagen.
Een niet erg plezierige periode, maar de ontslagen collega's waar ik nog contact mee had zijn allemaal wel weer redelijk snel aan een baan gekomen.

Sinds een paar maanden ben ik overgestapt naar een ander bedrijf. Nu werk ik op een IT afdeling van een nuts bedrijf.
Met een jaar contract, dus dat is wel een risico.
Aan de andere kant stond deze vacature bijna 1 jaar open en bestaan mijn kamergenoten voor de helft uit externen. Zolang ik normaal functioneer zit dat dus wel goed denk ik. De kennis die ik heb is vrij schaars

Ik maak me nog niet zoveel zorgen. Probeer niet al te veel geld uit geven en mijn financiële buffer weer een beetje op te bouwen. Die was na het kopen van mijn huis bijna verdwenen.
Aan de andere kant heb ik wel net een auto gekocht, maar wel 1 met een prijs aan de onderkant van mijn budget
Het is de eerste auto die echt van mij is. Hiervoor altijd lease gereden.

Ik merk er helemaal niks van, sterker nog ik heb het nog nooit zo goed gehad. Afgelopen jaar een vastcontract gekregen en een flinke loonsverhoging.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 11:29 schreef Doc het volgende:
Zelf ben ik van de No future generation. en bij deze kredietcrisis komen er wat herinneringen boven: werkloosheid, armoede, sociale onrust. Dat het helemaal niet zeker was dat je een baan kreeg na je studie etc. Bij mij heeft het wel altijd een houding gegeven dat ik de welvaart die we afgelopen jaren hadden niet " for granted" nam.


Hebben andere generatie-genoten dat gevoel ook?

Herkenbaar.

Ik behoor tot de generatie die van 1980-86 op de middelbare school zat. Vooral dat eerste stuk van de jaren '80 was doom en gloom (in elk geval in mijn herinnering). Je had de koude oorlog die intensiveerde, hoge inflatie (wel gewoon 8,5% rente op je junior Blauw spaarrekening ), krakersrellen, steeds verder oplopende werkloosheid (Lubbers zou opstappen als het miljoen bereikt zou worden).

De hele stemming was eigenlijk negatief, wat ook werd weerspiegeld in liedjes zoals





http://www.youtube.com/watch?gl=NL&hl=nl&v=R71m3I6O9-Q





Voor mijzelf was het altijd een schrikbeeld om werkloos te worden en het heeft mij zeker beinvloed in studiekeuze en dergelijke. Nu scheelt het ook dat mijn pa als kind nog echt honger heeft geleden in de Hongerwinter in Den Haag, dus dat vertaalde zich ook naar een opvoeding die tamelijk sober was in materiele zin (al woonden we wel in een mooi huis, zij het dan met 9 mensen). Ik heb ook meegekregen dat schulden maken evil was en afgezien van een paar honderd euri rood staan in mijn studententijd heb ikzelf nooit schulden gehad en mijn ouders ook niet (afgezien van de hypotheek).

Natuurlijk is de welvaart vooral in de jaren '90 enorm toegenomen en vooral in de tweede helft van de jaren '90 kon het allemaal niet op. Ik heb me eigenlijk altijd verbaasd over hoe latere generaties dit allemaal maar normaal vonden en ook dat krediet om onzin dingen te kopen zoals televisies allemaal maar normaal werd.

Midden jaren '90 werd het ook opeens heel normaal om over geld te praten (wat vroeger not done was). Op feestjes werd er opgeschept over hoeveel je huis nu waard was en wat je had verdiend met aandelen. Zelf was ik altijd al geinteresseerd in financiele markten en zodra ik inkomen had begon ik met beleggen. Vrienden en collegas vonden dat allemaal maar riskant. Maar zo rond 1997 begon heel Nederland opeens massaal te beleggen en rond 2000 was het domweg angstaanjagend: al die saaie conservatieve collegas hadden plotseling hun spaarpot geplunderd en hadden de meest obscure internet aandelen gekocht. Zelf had ik de aandelenmarkt in de zomer van 1997 al grotendeels verlaten, vanwege de veel te hoge waarderingen.

De crash van 2000-2003 kwam dus ook volkomen verwacht, zij het dan een stuk later dan ik voor mogelijk had gehouden. Eigenlijk had ik toen de afrekening verwacht die we nu zien, maar er werd een nieuwe bubble opgeblazen.

Nu lijkt dan eindelijk dat de excessen van de jaren '90 en '00 worden weggewerkt, huizen en aandelen weer naar reeele niveaus gaan. Ik ben er alleen maar blij om. Voor jonge mensen is het goed nieuws, want over een aantal jaren kunnen zij weer voor een normale prijs een huis kopen en het wordt weer mogelijk om te beleggen in aandelen, nadat de aandelenmarkt zo'n 15 jaar lang veel te duur was.

Ik ben van dezelfde generatie als Selang. Met uitzondering van groen-roze Doe-Maar buttons kan ik me eigenlijk weinig herinneren van crisis. Op zaterdag gingen we auto's wassen of aardbeien plukken, daar was altijd wel vraag naar. En daar kochten we dan diskettes van voor de commodore 64.

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 17:58 schreef LXIV het volgende:
Ik ben van dezelfde generatie als Selang. Met uitzondering van groen-roze Doe-Maar buttons kan ik me eigenlijk weinig herinneren van crisis. Op zaterdag gingen we auto's wassen of aardbeien plukken, daar was altijd wel vraag naar. En daar kochten we dan diskettes van voor de commodore 64.

Ik herinner me nog de goudbubble van 1980!
Mensen gingen hun gouden sieraden verpatsen want dat was opeens veel geld waard.

Wat me ook nog goed bijstaat is de enorme politieke polarisatie die er was. De conservatieve PvdA en andere linksen die vasthielden aan het oude verkwisten van de jaren '70 en het (toen) vooruitstrevende CDA en VVD die probeerden om het beleid om te buigen. Dat ging hard tegen hard. Het was toen ondenkbaar dat PvdA en VVD nog eens samen in een paars kabinet zouden gaan zitten!

Bezuinigingen in het onderwijs. Mijn school heeft 2 weken (!) compleet gestaakt als protest! Twee weken thuisblijven dus! Was wel ideaal, want in die twee weken heb ik mezelf BASIC programmeren geleerd op een TI-99/4A . Dat was in november 1982. Dat weet ik nog precies want Breznjev werd toen begraven en dat was live op TV.

En de Thatcher jaren in Engeland, rellen met stakende mijnwerkers, etc.

Damm, mijn generatie is echt saai. Ik kreeg echt niks meer van de grote wereld, alles ging toch wel langzaam door lijkt het wel. Tot de middelbare school in ieder geval en daarna werd alles langzaam steeds maar weer beter in aanloop naar de IT bubble. Toen die knapte was het wel grappig om te zien hoe "dure" vriendjes opeens met hun ouders moesten verhuizen van de villa in de duinen naar iets in het dorp. Papa was immers de briljant investeerder die heel handig een tweede hypotheek had weten te krijgen voor een pakketje Worldonline aandelen.

Maar goed, toen ging ik studeren en had ik toch nergens last van. Ik kon mezelf altijd goed bedruipen en ben geboren met twee handige handjes, dus had met een baantje en wat stufi een luxe-leventje. Na afstuderen lekker naar Londen gegaan om bij een bank te werken, kon allemaal weer niet op. En toen net voor de bubbel barstte uitgestapt en elders gaan werken, meer aan de investeringskant.

Nog te jong om echt klappen gehad te hebben, denk ik. Ook nu kan de downturn me eigenlijk nauwelijk raken. Ik heb tenslotte geen gezin, geen huis, geen schulden en verdien meer dan ik ooit verdiend heb. Zelfs al valt mijn baan weg, dan zijn mijn vooruitzichten niet hopeloos en kan ik ook een paar jaar in Thailand op het strand gaan liggen.

Ik bereid me voor op de volgende downturn, als er wellicht mensen van mij afhankelijk zijn (hoewel de huidige vriendin nu meer verdiend dan ik... ).

Ik ben geboren in 1970.

De meeste crisisen zijn bij mij voorbij getrokken zonder dat ik er personlijk iets van merkte.

Ik verbaasde me er wel over dat er premie a en b huizen met gebouwd werden. Dat er dus voor sommige huizen subidies verstrekt werden. Daar hebben ze nu de koopsusbidie voor uitgevonden.

Als middelbare school de middenschool gehad. Dat was een soort test school om te kijken of een wat bredere opleiding bij een middelbare school ook kon werken. Hilarisch onze mentor zei de eerste les al noem me bij de voornaam ik heet vester. Muziekles daar gehad van Ge reinders.
In de "fok"volksmond zou het nu een links bolwerk genoemd worden.

In ieder geval die school afgesloten na 4 jaar op een mavo-d niveau, daarna 2 jaar havo gedaan, en vervolgens WTB op de HTS.

Toen ik in okt 1993 uit dienst kwam heb ik alleen wel 1 jaar kabeltjes aan elkaar zitten te solderen omdat er in de WTB hoek geen werk te vinden was.

Nu werk ik in een hopelijk niet voor deze crisis gevoelige sector. We maken vormen voor de chocolade industrie, chocolade is een goedkoop luxe product wat toch wel gegeten blijft worden, zolang de marketing afdelingen bij de nestle's en kraft groep maar blijven geloven dat ze nieuwe modellen moeten hebben

Ik ben zelf van 1974. Opgegroeid met: Doe maar, met vrienden lekker sleutelen aan je brommer op je 16e. Ik had een Honda MB.
We hadden thuis als een van de eerste een Personal Computers : een Sinclair ZX spectrum:


Daarna verder op de commodore 64. illegaal bandjes kopieren voor games of programma's
Toen waren dit soort dingen voor een kleine groep. Tegenwoordig zijn er bijna geen mensen meer zonder PC.
Begin jaren 90 begon ik als elektromonteur in de bouw. In de jaren daarna heb ik me opgewerkt als Autocad-tekenaar en later E-technicus. Ik kreeg toen ook veel kansen vanwege de economische groeiperiode.
Rond 2001 mijn eerste huis gekocht wat ik in 2008 (op de top van de markt) weer heb verkocht. Uiteindelijk kwam het neer op een waardestijging van 40%. Nu zit ik heel voordelig in een sociale huurwoning in een leuke buurt in het centrum van een grote stad.
In al die tijd nooit zonder werk gezeten en alleen maar meer gaan verdienen. In de beschreven periode heb ik nooit stilgestaan bij een crisis of recessie. Wel heb ik geprofiteerd van de groei in de jaren 90.
Nu werk ik bij een woningbouwvereniging. Op zich ben ik blij om in deze tijden bij een bedrijf te werken wat niet afhankelijk is van opdrachten.
Alleen is wel te hopen dat de economie zich snel hersteld. Ik ervaar het namelijk als een bepaalde vrijheid om overal aan de slag te kunnen waar je wilt.
Daarnaast is het vrij kortzichtig om alleen naar je eigen situatie te kijken. Als de wereld om je heen het slechter krijgt ga je dat hoe dan ook merken!
Daarnaast hou ik de rente en huizenprijzen in de gaten want de komende tijd zie ik als een mooie kans om te profiteren van een dalende (lage) koopsom in combinatie met een lage rente. De hypotheekrente moet dan wel nog verder dalen.
Die situatie zal vervolgens niet al te lang duren voordat een van beide factoren gaat wijzigen.

[ Bericht 0% gewijzigd door ozzyat105 op 04-03-2009 19:58:42 ]

Ik ben van '75, en heb altijd in normale luxe geleefd, nooit gestreeft naar rijkdom, nooit arm geweest.
Voor mij heeft het geen enkel effect, omdat ik geld vrij onbelangrijk vind en me niet bezig hou met investeren, of zelfverrijkking.
Ik ben verzekerd, heb een goede pensioensregeling, spaar soms een beetje, geef soms alles ook weer uit.
Mensen die geld hebben en er nog steeds constant mee bezig zijn, meer willen, zijn zacht gezegd niet mijn mensen. (nog nooit zo genuanceerd geweest als dit overigens.. )

Mensen die te weinig hebben, daar baal ik wel van, zeker als ze werken of de mogelijkheid niet krijgen om te kunnen werken, al willen ze wel. Ook kinderen die in relatieve armoede opgroeien buiten hun schuld om in dit land erger ik me aan.

Ik heb het niet voor het kiezen, voor mij verandert er geen flikker, maar als er iets zou moeten gebeuren, is het grote egocentrische zelfverrijkers aanpakken, omdat ze gebrek aan sociaal gevoel hebben.
Ik zie het nog wel eens gebeuren ook.
Zal alleen nog heel lang duren...

Ik kom uit 81 en in mijn jeugd nooit bewust iets meegekregen van economische problemen terwijl mijn ouders wel een aantal keren in de rats hebben gezeten om hun werk. In de jaren 90 groeiden de bomen tot in de hemel en je moest 'iets' in de ICT gaan doen want dan reed je zeker een Mercedes. Niet zo mijn ding en toen ik in 2003 mijn ir. kreeg was in Zuid-Limboland met geen mogelijkheid fatsoenlijk werk te vinden. Toen maar verhuisd en een andere studie gedaan (was toch nog jong) en werk nu al drie jaar.

Ik voorzie niet veel problemen want ik doe specialistisch advieswerk in de zorg. Deze hele shit is volkomen terecht en wat dat betreft vind ik het niet erg om een stapje terug te doen mocht het zover komen. Tekenend was dat toen mijn vriendin en ik ongeveer een jaar geleden voor een hypotheek gingen kijken voor een huis van rond de 2 ton de adviseur ons voor gek verklaarde (we verdienen samen bijna een ton bruto en hebben spaargeld). Toen dacht ik: we zijn gek met z'n allen, het gaat alleen nog maar om geld, niet om wat je er mee wilt of wat nodig is, nee puur het bedrag. Waanzin. We huren nu nog steeds trouwens.

Het cynische vind ik wel dat als we hier bovenop komen je zeker weet dat het uiteindelijk toch grandioos fout gaat want het systeem is door en door verrot.

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 20:21 schreef juliotheman het volgende:
Ik kom uit 81 en in mijn jeugd nooit bewust iets meegekregen van economische problemen terwijl mijn ouders wel een aantal keren in de rats hebben gezeten om hun werk. In de jaren 90 groeiden de bomen tot in de hemel en je moest 'iets' in de ICT gaan doen want dan reed je zeker een Mercedes. Niet zo mijn ding en toen ik in 2003 mijn ir. kreeg was in Zuid-Limboland met geen mogelijkheid fatsoenlijk werk te vinden. Toen maar verhuisd en een andere studie gedaan (was toch nog jong) en werk nu al drie jaar.

Ik voorzie niet veel problemen want ik doe specialistisch advieswerk in de zorg. Deze hele shit is volkomen terecht en wat dat betreft vind ik het niet erg om een stapje terug te doen mocht het zover komen. Tekenend was dat toen mijn vriendin en ik ongeveer een jaar geleden voor een hypotheek gingen kijken voor een huis van rond de 2 ton de adviseur ons voor gek verklaarde (we verdienen samen bijna een ton bruto en hebben spaargeld). Toen dacht ik: we zijn gek met z'n allen, het gaat alleen nog maar om geld, niet om wat je er mee wilt of wat nodig is, nee puur het bedrag. Waanzin. We huren nu nog steeds trouwens.

Het cynische vind ik wel dat als we hier bovenop komen je zeker weet dat het uiteindelijk toch grandioos fout gaat want het systeem is door en door verrot.

Wat fijn dat er nog echt mensen bestaan met een gezond perspectief.

aardige invalshoek, tvp, en later een uitgebreide(re) post hopelijk

Mensen die de vorige economische neergang, in de jaren 80 meegemaakt hebben, zullen dit gebeuren nog enigzins kunnen nuanceren.

En ik zeg enigzins, want ik heb die jaren meegemaakt, en het lijkt er nu beduidend erger voor te staan.

De generaties die na de reaganomics zijn geboren/zijn opgegroeid, voor hun zal het heel interresant zijn ja. Die hebben feitelijk geleeft in decennia van opgang, maken nu voor het eerst een neergang mee.

Een beetje de generatie bij wie 'MSN'en' een werkwoord is, die een mobiele telefoon als een vanzelfsprekendheid beschouwd.

Goeie topic wel

Deze generatie gaat gigantisch op z'n bek vallen, dat is het leuke hieraan. We zijn zo fucking afhankelijk geworden van ipods en plasma schermen, dat we gewoon niet meer zonder kunnen. Deze economische crash is dus gewoon een flinke correctie als het gaat om de doorgedraaide hebzucht die tegenwoordig heerst.

1972.
Heb dus de staart van de ellende van de jaren 80 nog net mee gekregen als scholier. Voor mijn gevoel was de sfeer in die tijd een stuk grimmiger dan het nu is. Polarisatie links-rechts was enorm, werkeloosheid was echt een wijdverspreid probleem, en er reden zelfs tanks rond in a'dam tijdens de krakers rellen.
Ook veel mensen die het niet breed hadden, maar toch, echte armoede? Nee, ik herinner me niet dat er toen iets als een voedsel-bank bestond of nodig was?

Daarna kwamen de halleluja jaren. Ben in 1998 in de IT begonnen en heb dus in het begin een paar jaar complete waanzin mogen aanschouwen. Alles mocht, alles kon, en het ging maar door. Na de crash rond 2003 had ik de hoop dat het ergste wel voorbij was, maar heb in de loop der jaren een nieuwe bubble zien ontstaan, alleen dit keer niet beperkt tot een specifieke afgebakende sector. En de impact van het ploffen van deze zal dus een stuk groter zijn m.i.

Ik vrees dat als deze crisis echt doorzet de sociale gevolgen erger zullen zijn dan in de jaren 80. Het sociale vangnet wat toen nog bestond (lees redelijk comfortabele uitkeringen) is inmiddels gedecimeerd en de gevolgen voor mensen die in dat circus terecht komen zullen qua levenstandaard heftiger zijn dan in die jaren.

En voor mijzelf? Ach. Ik heb geen gezin te onderhouden. Bovendien is mij al een schuurtje met moestuin toegezegd bij vrienden mocht de nood echt toeslaan dus ik overleef het vast wel denk ik ;-) Maar in dezelfde relatieve luxe als nu? Geen idee..

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 21:24 schreef ExTec het volgende:
Een beetje de generatie bij wie 'MSN'en' een werkwoord is, die een mobiele telefoon als een vanzelfsprekendheid beschouwd.

Ik weet precies wat je bedoelt. Mijn neef onlangs begon me uit te lachen omdat ik een Pretium aansluiting had genomen om geld te besparen. Hij weigert om zelfs maar na te denken over zijn mobiel. En maar klagen dat hij niet met me kan sms'en of een twit kan sturen of zoiets. Ik heb het gevoel dat deze generatie veel klets, de hele tijd maar door. Wie werkt er nog echt?

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 22:44 schreef altijdmot het volgende:
Wie werkt er nog echt?

Goede vraag trouwens, want ik hoor functiebeschrijvingen van mensen, en ze kunnen het me 10 keer uitleggen, maar ik snap daarna nog steeds niet wat ze daadwerkelijk uitvoeren, behalve een beetje mijnenvegen op de pc op werk en mailen naar collega's.
Kunnen dat soort lui niet het eerst op straat komen?
Als het dan toch moet...

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 22:44 schreef altijdmot het volgende:

[..]

Ik weet precies wat je bedoelt. Mijn neef onlangs begon me uit te lachen omdat ik een Pretium aansluiting had genomen om geld te besparen. Hij weigert om zelfs maar na te denken over zijn mobiel. En maar klagen dat hij niet met me kan sms'en of een twit kan sturen of zoiets. Ik heb het gevoel dat deze generatie veel klets, de hele tijd maar door. Wie werkt er nog echt?

Tja, dat komt ook omdat het echte werk allemaal gemechaniseerd is of zelfs geautomatiseerd. Vroeger werkten duizenden vrouwen op telefooncentrales. Nu doet een chip dat. Maar er zijn wel mensen die chips ontwerpen en produceren. En dat geld eigenlijk voor alles.

1983;
Nu m'n 2e master aan het afronden. Ik merk eigenlijk verdomd weinig van de crisis, op één lullig puntje na:
De branche waarin ik aan de slag wil ligt volledig stil; overal is een aannamestop. Ik hoor kreten als: "Wil je nog aangenomen worden hier dan moet je over water kunnen lopen". Concreet houdt dat dus in dat ik de lat een stuk(je) lager moet leggen voor het eerste (half) jaar van m'n werkzame leven...

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 10:11 schreef Xtreem het volgende:
1983;
Nu m'n 2e master aan het afronden. Ik merk eigenlijk verdomd weinig van de crisis, op één lullig puntje na:
De branche waarin ik aan de slag wil ligt volledig stil; overal is een aannamestop. Ik hoor kreten als: "Wil je nog aangenomen worden hier dan moet je over water kunnen lopen". Concreet houdt dat dus in dat ik de lat een stuk(je) lager moet leggen voor het eerste (half) jaar van m'n werkzame leven...

zoiets hoor ik ook nu, 1986 en eerste master maar de voortekenen zijn niet gunstig.
Overigens waren de jaren 90 niet echt hosanna jaren voor mij en mijn familie en ik kan dus wel leven met minder

Geboren in 1984 en heb tot nog toe nergens last van als student zijnde. Zelfs gister een contract aangeboden gekregen bij het bedrijf waar ik de laatste maanden via het uitzendbureau werkte. Het is geen geweldig werk, maar zeker nu ik nog met mijn master bezig ben is het prima. Ik kan er van rond komen en zodra ik bij het bedrijf direct in dienst treed ga ik er qua salaris zelfs zo'n 10-15% op vooruit.

Sowieso merk ik er in mijn omgeving nog weinig van. Mijn moeder werkt in de zorg en daar is altijd wel vraag naar personeel, mijn vader loopt tegen de 60 en kan al met pensioen al zou hij ontslagen worden. Vrienden zijn allemaal nog aan het studeren en hier in Amsterdam is er altijd wel iets aan werk te doen. Het is vooral een beetje uitzitten tot alles weer aantrekt, maar zolang het niet langer dan 2 jaar gaat duren zie ik het allemaal wel goedkomen voor mezelf. Ik woon goedkoop (studentenflatje, maar het is een dak boven me hoofd dus ik klaag niet ) ), zit hier voorlopig nog prima (hoewel ik soms wel wat meer ruimte dan 18m2 zou willen, maar goed, beggars can't be choosers) en ach, ik studeer geschiedenis dus de arbeidsmarkt is voor mij altijd wel kut, of het nu economisch goed of slecht gaat.

De jaren '90 en '00 waren dan wel hosanna jaren, mijn uitgaven patroon is sinds mijn eerste baan (1991) eigenlijk nauwelijks veranderd (afgezien van inflatie). Altijd blijven huren en dus weinig aan huisvesting uitgegeven en geen kapitaal beslag gehad. En tot voor kort had ik nooit autos die nieuwer waren dan 10 jaar (pas vorig jaar een één jaar oude auto gekocht).

Het grappige is: hoewel ik altijd met financiele markten bezig ben geweest geef ik eigenlijk geen flikker om geld en materiele dingen. Mijn PC is 5 jaar oud, mijn TV 11 jaar. Ik heb een 8 jaar oud mobieltje met prepaid kaart, die ik overigens haast nooit gebruik want ik haat die dingen. Ik kan zonder problemen de mooiste nieuwste prullen kopen als ik dat zou willen zonder mijn kapitaalpositie significant aan te tasten, maar het boeit me domweg niet.

Waar ik wel altijd veel geld aan heb uitgegeven zijn dingen die met hobbies en interesses te maken hebben. Dus een mooie fiets mag wat kosten, en vooral reizen heb ik wel altijd veel aan uitgegeven (heb aardig wat van de wereld gezien, maar backpacken is helemaal niet zo duur).

Dankzij toch wel erg goed betaalde (expat) banen (vooral de laatste jaren) en een feitelijk altijd 'onder mijn stand' te hebben geleefd was ik vorig jaar financieel onafhankelijk (op m'n 39ste) en ben gestopt met werken. Nu heb ik de ultieme vrijheid en tijd voor dingen waar ik eerst niet aan toekwam.

Voor mij persoonlijk is de creditcrunch een zegen, vooral omdat de koopkracht van spaargeld in termen van de hoeveelheid kapitaal genererende assets die ermee kunnen worden gekocht enorm is toegenomen. Tijdens de bubble was het niet mogelijk om met mijn kapitaal genoeg inkomen te verwerven om comfortabel te kunnen leven, maar nu kan dat wel. Ik heb de crisis jaren geleden aan zien komen en daar mijn financiele toekomstplan op gebaseerd. Tot nu toe loopt alles zoals gehoopt en gepland.

1973 hier. Ik ben eind jaren 80 naar het MBO gegaan en daar ben ik begin jaren 90 met certificaten van het derde jaar maar mee gestopt. Er kwam een einde aan de werkeloosheid en het geld verdienen trok. Van oudere vrienden weet ik nog dat ze in de jaren 80 bewust voor het leger hebben gekozen omdat er geen werk was.

Halverwege de jaren 90 ben ik deels gaan leren naast mijn werk en uiteindelijk, afgestudeerd aan de EUR. Toen de dot com crisis begon werkte ik voor UPC. Ik weet nog goed dat ik een aandelen pakketje kreeg wat in een hele korte tijd 80% van zijn waarde verloor. Kort ervoor ging UPC sky high en was al een keer gesplitst enz. Dat zette mij al aan het denken. Ik ben toen zelfstandig aan de slag gegaan en dat heb ik eigenlijk tot aan heden volgehouden. Heb een paar keer, al dan niet gedwongen door tegenslag, een zijstap gemaakt waardoor ik een jaar in loondienst kwam.

Nu is het zo dat ik mijzelf niet 1,2,3 zorgen maak alhoewel dat met name komt omdat ik de regie over mijn leven zelf in handen heb genomen en bewust ben geëmigreerd naar een belasting staatje. Hierdoor kan ik met weinig toe en zit het mijn tijd wel uit. Verhaal is wel zo dat ik weinig vertrouwen heb in een eventueel herstel op korte termijn.

De economische koelte van de jaren 80 heb ik zelf nooit meegemaakt, daar was ik nog veel te jong voor. De IT-bubble heb ik wel meegemaakt, op mijn 12e (denk ik) heb ik een beleggingsrekening geopend (zal in 1997 geweest zijn), geld wat ik verdiende met een krantenwijk en kreeg op mijn verjaardag ging naast computers en computersspellen vooral naar de beleggingsrekening toe. Ik had eigenlijk alleen maar IT en telecom gerelateerde aandelen, KPN, AMSL, en het Postbank IT-beleggingsfonds, dat ging dus echt als een raket omhoog dus dat was heel erg leuk. Zo rond het jaar 2000 begon mijn interesse in beleggen echter af te nemen, ik had er geen zin meer in om dagelijks de koersen te volgen dus ik heb uit puur toeval al mijn aandelen begin 2000 verkocht en op een spaarrekening gezet, achteraf gezien geen slechte deal.

In 2002 ben ik Civiele Techniek gaan studeren. Na 3 jaar was echter mijn motivatie weg om nog verder te studeren, na lang twijfelen ben ik toen gestopt en ben ik een jaar gaan werken bij een verzekeringsmaatschappij. ik werkte er op een afdeling waar claims op een arbeidsongeschiktheidsverzekering (betreft dus een particuliere verzekering voor ondernemers) werden afgehandeld. Ik heb daar echt heel veel waardering gekregen voor de manier waarop het bedrijf met zijn klanten om gaat, samen met klant en de arts wordt geprobeerd de situatie zo in te richten dat de klant/ondernemer nog gewoon zijn werk kan blijven uitvoeren als dat mogelijk is. Sindsdien ben ik er dan ook echt van overtuigd dat veel sociale verzekeringen prima in een commerciele situatie kunnen gedijen. Ook voor sociale verzekeringen heeft de vrije markt een passende oplossing, prachtig .

Die baan heeft ook mijn interesse in markten/economie sterk aangewakkerd zodat ik in 2006 begonnen ben met een studie Economie in Rotterdam. Rotterdam, omdat een van de pijlers van de Nederlandse economie is, je zit als Economie student daar echt op het vuur van de werking van markten. In dat eerste jaar bleek dat mij de studie prima af ging, doordat ik al veel wiskunde kennis heb kon ik makkelijk om gaan met de economische modellen (marketing en accounting daarentegen ), ook vanwege mijn interesse in markten motivatie was dus verzekerd.

Omdat ik, als van huis uit zijnde een beta, ook interesse heb in techniek, en omdat ik eigenlijk niks van de financiele wereld moet hebben (waar je als zuivere economie student toch al snel terecht komt), ben ik ook Werktuigbouwkunde gaan studeren. De afwisseling tussen beide studies (WB en Ec dus) bevalt mij ook erg goed want je ziet toch dat er veel overlap is, immers een ingenieur werkt vaak voor opdrachtgevers die niet over een oneindige hoeveelheid geld beschikt.

Het studeren bevalt mij dus wel, maar toch probeer ik over 2 of 3 jaar afgestudeerd te zijn, mag dan ook wel. Ik maak mij totaal geen zorgen over de economische omstandigheden, ik heb dan twee goede studies afgerond dus daar kan het niet aan liggen. Ik ben ook totaal niet materialistisch, ik heb geld zat (voor een student zeker) en ik heb ook mooie spullen staan voor mijn computers, maar een groot huis, dure auto of half-jaarlijkse vakantie kan mij weinig schelen (ik ga het liefst fietsen of zeilen).

De economische crisis vind ik ook uitermate interessant, ik ben er als vanaf mei 2008 eigenlijk iedere dag mee bezig, en ik vind het echt mega tof dat ik dat nu, tijdens mijn economie studie, mee kan maken. Verder ben ik creatief genoeg om altijd wel een oplossing te bedenken voor problemen die ik op mijn bord krijg, mocht ik geen werk kunnen vinden dan richt ik wel een eigen onderneming op, ik heb er in ieder geval groot vertrouwen in dat ik linksom of rechtsom kan voorzien in mijn levensonderhoud. En omdat ik niet materialistisch ben maakt het mij ook niet uit als het een paar jaar allemaal wat minder is, het tast mij op geen enkel manier in mijn welvaart aan. Ook zie ik tegenslagen juist als een uitdaging, analyseer rustig de situatie, bedenk een plan van aanpak en je kunt echt ieder probleem de baas. Daarom heb ik ook altijd zo'n enorme hekel aan het problematiserende gedrag van socialisten, en helemaal als zij dan ook nog eens de rekening bij anderen leggen. De oplossing van problemen ligt altijd bij jezelf en nooit bij anderen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bolkesteijn op 05-03-2009 19:58:41 ]

Dit topic is wel een flinke trap waard.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 16:41 schreef Schadenfreude het volgende:
Ik ben van '86. Het duurt nog minimaal anderhalf jaar voor ik afgestudeerd ben, dus de crisis raakt mij voorlopig niet. Ik heb geen eigen huis, geen baan die ik kan verliezen en zolang de inflatie niet de spuigaten uitloopt ook nog wat spaarcentjes waarmee ik kan kopen wat ik nodig heb.

In mijn situatie, waarbij ik heb vanaf de zijlijn kan beschouwen, is het natuurlijk ook waanzinnig interessant om de wereld te zien veranderen. Ik denk dat mijn generatie de wereld in hoog tempo ziet veranderen. Eerst met 9/11, de war on terror, de politieke moorden in Nederland en nu de ineenstorting van de huizenmarkt, de dood van het neo-liberalisme, de dood van het postmodernisme (denk ik). Over dertig, veertig jaar zullen we denk ik terugkijken op dit decennium als een keerpunt in de geschiedenis, maar nu hebben we eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Maar ik ben niet bang voor grote rampen ofzo...

Exact hetzelfde geldt voor mij. 1986

Ik ben bijna 28 jaar (nog 3 dagen ) en hang voor mijn gevoel tussen 2 generaties in. Wij hadden het thuis niet slecht maar ook zeker niet luxe. We gingen 1 keer per jaar op vakantie (kamperen) maar konden verder niet veel gekke dingen doen. Een gameboy of nike air max schoenen waren echt te duur en ook bij het boodschappen doen was het een luxe als we (ik en zus) voor 1 gulden een zakje chips mochten uitzoeken.

Mijn ouders leefden volgens het principe: als je iets wil hebben spaar je er maar voor en wij kregen dan ook zakgeld om voor dingen te sparen.

De 'generatie' na mij (dus die in de jaren 90 geboren zijn) hadden het een stukje ruimer heb ik het idee.

Ik ervaar de crisis momenteel gelaten. Ik heb nog een baan en kan nog altijd met gemak mijn vaste lasten betalen, wel is het erg vervelend dat mijn belegginshypotheek ( ! ) de helft in waarde is gedaald en dat woningen nauwelijks verkocht worden (erg fijn als je wilt gaan samenwonen )
Heb dankzij mijn opvoeding een redelijk spaarpotje opgebouwd dus mocht ik ontslagen worden dan heb ik alsnog niet direct een probleem en kan ik makkelijk een half jaar lang (en als het moet een klein jaar) mijn vaste lasten van mijn spaargeld betalen (je weet maar nooit met die uitkeringsinstanties). Ik leef al vrij sober dus ik heb er geen problemen mee om terug te moeten schakelen op enkel de basisbehoeftes.

Wel zie ik de toekomst wat onzeker momenteel maar ik ben er van overtuigd dat de boel binnenkort weer aantrekt. De crisis is naar mijn idee vooral een crisis veroorzaakt door de hebberigheid van beleggers en door het idiote leengedrag in dit land.

[ Bericht 2% gewijzigd door Metro2005 op 22-07-2009 10:29:52 ]

Ik denk dat het voor de mensen van mijn generatie ('80) om mij heen allemaal vrij aardig gaat. Meeste van mijn kennissen zijn hoger opgeleid, werken net een jaar of drie en hebben meestal geen koopwoning met hypotheek of andere financiële verplichtingen. De meeste wonen in grote steden (Londen, Amsterdam, Rotterdam of Den Haag) en hebben vaak niet eens een auto. Enfin, ze kunnen het allemaal wel even uitzingen. Qua baan zijn ze redelijk veilig en mocht het toch mis gaan, dan zijn de kosten laag en kunnen ze altijd nog goedkoper ergens gaan huren.

Eigenlijk allemaal wel prima dus.

1977, en het is in feite almaar beter geworden. Grote gebeurtenissen zijn Tchernobyl, de val van de muur enz. Afgestudeerd in 2000, het hoogtepunt van de dotcomhype - werk zoeken, zelf met mijn opleiding, was een makkie. Als je geen zin had om veel tijd te spenderen aan het zoeken naar een job, dan ging je bij een bank of verzekeraar, want die hadden zoveel volk nodig dat je daar van de ene dag op de andere kon beginnen.
Toen ergens in een stabiele sector terechtgekomen, geen last van de dotcombubble. In mijn stad een flat gekocht net voor de grote prijzenstijgingen. Intussen 2 jobs verder - vaste job, hoog inkomen. Dus van die crisis heb ik totaal geen last. En ik ben altijd een ongelofelijke spaarder geweest, dus zelfs als het mis zou lopen, dan heb ik de eerste 5 jaar nergens last van.

Ik ben van '83, heb nooit echt het gevoel gehad in ongekende voorspoed te leven door mijn thuissituatie. Ik heb ook helemaal niet het gevoel dat dit nou een megacrisis is. Er is weinig veranderd voor mij persoonlijk, al m'n vrienden en kennissen hebben nog steeds werk, het bedrijf waar ik werk draait nog steeds goed. Ook het opvolgen van grote gebeurtenissen zie ik helemaal niet zo. Ik zag een paar voorgangers van mijn generatie dat zeggen, maar ik denk dat dat meer komt omdat je ouder wordt en je dus bewuster wordt van dingen. Dat wij ons de golfoorlog niet kunnen herinneren, betekent niet dat ie niet is geweest - inclusief de raketdreigingen. Mijn moeder heeft nog verteld dat ze eens van haar werk is thuisgebleven daarvoor, omdat ze mij niet alleen wilde laten. Dus blijkbaar speelde dat best wel. Verder inderdaad Tsjernobyl, de Bijlmerramp, de jaarlijkse overstromingen in Limburg, de vuurwerkramp in Enschede, etc.

Mensen zelf zijn wel veranderd. Ik denk dat de samenleving in zekere zin wel harder is geworden en dat (daardoor) het politieke klimaat ook veranderd is, alhoewel we ook zeker het verleden niet moeten idealiseren. Toen waren er ook moorden, verkrachtingen, etc. Politieke moorden hier niet, maar in het buitenland wel. Dat Nederland wat dat betreft rust had, betekent natuurlijk niet dat het er allemaal niet was. We vielen er alleen toevallig net buiten.