Hoe verschillende generaties de kredietcrisis ervaren

quote:

Op woensdag 4 maart 2009 22:44 schreef altijdmot het volgende:

[..]

Ik weet precies wat je bedoelt. Mijn neef onlangs begon me uit te lachen omdat ik een Pretium aansluiting had genomen om geld te besparen. Hij weigert om zelfs maar na te denken over zijn mobiel. En maar klagen dat hij niet met me kan sms'en of een twit kan sturen of zoiets. Ik heb het gevoel dat deze generatie veel klets, de hele tijd maar door. Wie werkt er nog echt?

Tja, dat komt ook omdat het echte werk allemaal gemechaniseerd is of zelfs geautomatiseerd. Vroeger werkten duizenden vrouwen op telefooncentrales. Nu doet een chip dat. Maar er zijn wel mensen die chips ontwerpen en produceren. En dat geld eigenlijk voor alles.

1983;
Nu m'n 2e master aan het afronden. Ik merk eigenlijk verdomd weinig van de crisis, op één lullig puntje na:
De branche waarin ik aan de slag wil ligt volledig stil; overal is een aannamestop. Ik hoor kreten als: "Wil je nog aangenomen worden hier dan moet je over water kunnen lopen". Concreet houdt dat dus in dat ik de lat een stuk(je) lager moet leggen voor het eerste (half) jaar van m'n werkzame leven...

quote:

Op donderdag 5 maart 2009 10:11 schreef Xtreem het volgende:
1983;
Nu m'n 2e master aan het afronden. Ik merk eigenlijk verdomd weinig van de crisis, op één lullig puntje na:
De branche waarin ik aan de slag wil ligt volledig stil; overal is een aannamestop. Ik hoor kreten als: "Wil je nog aangenomen worden hier dan moet je over water kunnen lopen". Concreet houdt dat dus in dat ik de lat een stuk(je) lager moet leggen voor het eerste (half) jaar van m'n werkzame leven...

zoiets hoor ik ook nu, 1986 en eerste master maar de voortekenen zijn niet gunstig.
Overigens waren de jaren 90 niet echt hosanna jaren voor mij en mijn familie en ik kan dus wel leven met minder

Geboren in 1984 en heb tot nog toe nergens last van als student zijnde. Zelfs gister een contract aangeboden gekregen bij het bedrijf waar ik de laatste maanden via het uitzendbureau werkte. Het is geen geweldig werk, maar zeker nu ik nog met mijn master bezig ben is het prima. Ik kan er van rond komen en zodra ik bij het bedrijf direct in dienst treed ga ik er qua salaris zelfs zo'n 10-15% op vooruit.

Sowieso merk ik er in mijn omgeving nog weinig van. Mijn moeder werkt in de zorg en daar is altijd wel vraag naar personeel, mijn vader loopt tegen de 60 en kan al met pensioen al zou hij ontslagen worden. Vrienden zijn allemaal nog aan het studeren en hier in Amsterdam is er altijd wel iets aan werk te doen. Het is vooral een beetje uitzitten tot alles weer aantrekt, maar zolang het niet langer dan 2 jaar gaat duren zie ik het allemaal wel goedkomen voor mezelf. Ik woon goedkoop (studentenflatje, maar het is een dak boven me hoofd dus ik klaag niet ) ), zit hier voorlopig nog prima (hoewel ik soms wel wat meer ruimte dan 18m2 zou willen, maar goed, beggars can't be choosers) en ach, ik studeer geschiedenis dus de arbeidsmarkt is voor mij altijd wel kut, of het nu economisch goed of slecht gaat.

De jaren '90 en '00 waren dan wel hosanna jaren, mijn uitgaven patroon is sinds mijn eerste baan (1991) eigenlijk nauwelijks veranderd (afgezien van inflatie). Altijd blijven huren en dus weinig aan huisvesting uitgegeven en geen kapitaal beslag gehad. En tot voor kort had ik nooit autos die nieuwer waren dan 10 jaar (pas vorig jaar een één jaar oude auto gekocht).

Het grappige is: hoewel ik altijd met financiele markten bezig ben geweest geef ik eigenlijk geen flikker om geld en materiele dingen. Mijn PC is 5 jaar oud, mijn TV 11 jaar. Ik heb een 8 jaar oud mobieltje met prepaid kaart, die ik overigens haast nooit gebruik want ik haat die dingen. Ik kan zonder problemen de mooiste nieuwste prullen kopen als ik dat zou willen zonder mijn kapitaalpositie significant aan te tasten, maar het boeit me domweg niet.

Waar ik wel altijd veel geld aan heb uitgegeven zijn dingen die met hobbies en interesses te maken hebben. Dus een mooie fiets mag wat kosten, en vooral reizen heb ik wel altijd veel aan uitgegeven (heb aardig wat van de wereld gezien, maar backpacken is helemaal niet zo duur).

Dankzij toch wel erg goed betaalde (expat) banen (vooral de laatste jaren) en een feitelijk altijd 'onder mijn stand' te hebben geleefd was ik vorig jaar financieel onafhankelijk (op m'n 39ste) en ben gestopt met werken. Nu heb ik de ultieme vrijheid en tijd voor dingen waar ik eerst niet aan toekwam.

Voor mij persoonlijk is de creditcrunch een zegen, vooral omdat de koopkracht van spaargeld in termen van de hoeveelheid kapitaal genererende assets die ermee kunnen worden gekocht enorm is toegenomen. Tijdens de bubble was het niet mogelijk om met mijn kapitaal genoeg inkomen te verwerven om comfortabel te kunnen leven, maar nu kan dat wel. Ik heb de crisis jaren geleden aan zien komen en daar mijn financiele toekomstplan op gebaseerd. Tot nu toe loopt alles zoals gehoopt en gepland.

1973 hier. Ik ben eind jaren 80 naar het MBO gegaan en daar ben ik begin jaren 90 met certificaten van het derde jaar maar mee gestopt. Er kwam een einde aan de werkeloosheid en het geld verdienen trok. Van oudere vrienden weet ik nog dat ze in de jaren 80 bewust voor het leger hebben gekozen omdat er geen werk was.

Halverwege de jaren 90 ben ik deels gaan leren naast mijn werk en uiteindelijk, afgestudeerd aan de EUR. Toen de dot com crisis begon werkte ik voor UPC. Ik weet nog goed dat ik een aandelen pakketje kreeg wat in een hele korte tijd 80% van zijn waarde verloor. Kort ervoor ging UPC sky high en was al een keer gesplitst enz. Dat zette mij al aan het denken. Ik ben toen zelfstandig aan de slag gegaan en dat heb ik eigenlijk tot aan heden volgehouden. Heb een paar keer, al dan niet gedwongen door tegenslag, een zijstap gemaakt waardoor ik een jaar in loondienst kwam.

Nu is het zo dat ik mijzelf niet 1,2,3 zorgen maak alhoewel dat met name komt omdat ik de regie over mijn leven zelf in handen heb genomen en bewust ben geëmigreerd naar een belasting staatje. Hierdoor kan ik met weinig toe en zit het mijn tijd wel uit. Verhaal is wel zo dat ik weinig vertrouwen heb in een eventueel herstel op korte termijn.

De economische koelte van de jaren 80 heb ik zelf nooit meegemaakt, daar was ik nog veel te jong voor. De IT-bubble heb ik wel meegemaakt, op mijn 12e (denk ik) heb ik een beleggingsrekening geopend (zal in 1997 geweest zijn), geld wat ik verdiende met een krantenwijk en kreeg op mijn verjaardag ging naast computers en computersspellen vooral naar de beleggingsrekening toe. Ik had eigenlijk alleen maar IT en telecom gerelateerde aandelen, KPN, AMSL, en het Postbank IT-beleggingsfonds, dat ging dus echt als een raket omhoog dus dat was heel erg leuk. Zo rond het jaar 2000 begon mijn interesse in beleggen echter af te nemen, ik had er geen zin meer in om dagelijks de koersen te volgen dus ik heb uit puur toeval al mijn aandelen begin 2000 verkocht en op een spaarrekening gezet, achteraf gezien geen slechte deal.

In 2002 ben ik Civiele Techniek gaan studeren. Na 3 jaar was echter mijn motivatie weg om nog verder te studeren, na lang twijfelen ben ik toen gestopt en ben ik een jaar gaan werken bij een verzekeringsmaatschappij. ik werkte er op een afdeling waar claims op een arbeidsongeschiktheidsverzekering (betreft dus een particuliere verzekering voor ondernemers) werden afgehandeld. Ik heb daar echt heel veel waardering gekregen voor de manier waarop het bedrijf met zijn klanten om gaat, samen met klant en de arts wordt geprobeerd de situatie zo in te richten dat de klant/ondernemer nog gewoon zijn werk kan blijven uitvoeren als dat mogelijk is. Sindsdien ben ik er dan ook echt van overtuigd dat veel sociale verzekeringen prima in een commerciele situatie kunnen gedijen. Ook voor sociale verzekeringen heeft de vrije markt een passende oplossing, prachtig .

Die baan heeft ook mijn interesse in markten/economie sterk aangewakkerd zodat ik in 2006 begonnen ben met een studie Economie in Rotterdam. Rotterdam, omdat een van de pijlers van de Nederlandse economie is, je zit als Economie student daar echt op het vuur van de werking van markten. In dat eerste jaar bleek dat mij de studie prima af ging, doordat ik al veel wiskunde kennis heb kon ik makkelijk om gaan met de economische modellen (marketing en accounting daarentegen ), ook vanwege mijn interesse in markten motivatie was dus verzekerd.

Omdat ik, als van huis uit zijnde een beta, ook interesse heb in techniek, en omdat ik eigenlijk niks van de financiele wereld moet hebben (waar je als zuivere economie student toch al snel terecht komt), ben ik ook Werktuigbouwkunde gaan studeren. De afwisseling tussen beide studies (WB en Ec dus) bevalt mij ook erg goed want je ziet toch dat er veel overlap is, immers een ingenieur werkt vaak voor opdrachtgevers die niet over een oneindige hoeveelheid geld beschikt.

Het studeren bevalt mij dus wel, maar toch probeer ik over 2 of 3 jaar afgestudeerd te zijn, mag dan ook wel. Ik maak mij totaal geen zorgen over de economische omstandigheden, ik heb dan twee goede studies afgerond dus daar kan het niet aan liggen. Ik ben ook totaal niet materialistisch, ik heb geld zat (voor een student zeker) en ik heb ook mooie spullen staan voor mijn computers, maar een groot huis, dure auto of half-jaarlijkse vakantie kan mij weinig schelen (ik ga het liefst fietsen of zeilen).

De economische crisis vind ik ook uitermate interessant, ik ben er als vanaf mei 2008 eigenlijk iedere dag mee bezig, en ik vind het echt mega tof dat ik dat nu, tijdens mijn economie studie, mee kan maken. Verder ben ik creatief genoeg om altijd wel een oplossing te bedenken voor problemen die ik op mijn bord krijg, mocht ik geen werk kunnen vinden dan richt ik wel een eigen onderneming op, ik heb er in ieder geval groot vertrouwen in dat ik linksom of rechtsom kan voorzien in mijn levensonderhoud. En omdat ik niet materialistisch ben maakt het mij ook niet uit als het een paar jaar allemaal wat minder is, het tast mij op geen enkel manier in mijn welvaart aan. Ook zie ik tegenslagen juist als een uitdaging, analyseer rustig de situatie, bedenk een plan van aanpak en je kunt echt ieder probleem de baas. Daarom heb ik ook altijd zo'n enorme hekel aan het problematiserende gedrag van socialisten, en helemaal als zij dan ook nog eens de rekening bij anderen leggen. De oplossing van problemen ligt altijd bij jezelf en nooit bij anderen.

[ Bericht 0% gewijzigd door Bolkesteijn op 05-03-2009 19:58:41 ]

Dit topic is wel een flinke trap waard.

quote:

Op zondag 1 februari 2009 16:41 schreef Schadenfreude het volgende:
Ik ben van '86. Het duurt nog minimaal anderhalf jaar voor ik afgestudeerd ben, dus de crisis raakt mij voorlopig niet. Ik heb geen eigen huis, geen baan die ik kan verliezen en zolang de inflatie niet de spuigaten uitloopt ook nog wat spaarcentjes waarmee ik kan kopen wat ik nodig heb.

In mijn situatie, waarbij ik heb vanaf de zijlijn kan beschouwen, is het natuurlijk ook waanzinnig interessant om de wereld te zien veranderen. Ik denk dat mijn generatie de wereld in hoog tempo ziet veranderen. Eerst met 9/11, de war on terror, de politieke moorden in Nederland en nu de ineenstorting van de huizenmarkt, de dood van het neo-liberalisme, de dood van het postmodernisme (denk ik). Over dertig, veertig jaar zullen we denk ik terugkijken op dit decennium als een keerpunt in de geschiedenis, maar nu hebben we eigenlijk geen idee wat ons te wachten staat. Maar ik ben niet bang voor grote rampen ofzo...

Exact hetzelfde geldt voor mij. 1986

Ik ben bijna 28 jaar (nog 3 dagen ) en hang voor mijn gevoel tussen 2 generaties in. Wij hadden het thuis niet slecht maar ook zeker niet luxe. We gingen 1 keer per jaar op vakantie (kamperen) maar konden verder niet veel gekke dingen doen. Een gameboy of nike air max schoenen waren echt te duur en ook bij het boodschappen doen was het een luxe als we (ik en zus) voor 1 gulden een zakje chips mochten uitzoeken.

Mijn ouders leefden volgens het principe: als je iets wil hebben spaar je er maar voor en wij kregen dan ook zakgeld om voor dingen te sparen.

De 'generatie' na mij (dus die in de jaren 90 geboren zijn) hadden het een stukje ruimer heb ik het idee.

Ik ervaar de crisis momenteel gelaten. Ik heb nog een baan en kan nog altijd met gemak mijn vaste lasten betalen, wel is het erg vervelend dat mijn belegginshypotheek ( ! ) de helft in waarde is gedaald en dat woningen nauwelijks verkocht worden (erg fijn als je wilt gaan samenwonen )
Heb dankzij mijn opvoeding een redelijk spaarpotje opgebouwd dus mocht ik ontslagen worden dan heb ik alsnog niet direct een probleem en kan ik makkelijk een half jaar lang (en als het moet een klein jaar) mijn vaste lasten van mijn spaargeld betalen (je weet maar nooit met die uitkeringsinstanties). Ik leef al vrij sober dus ik heb er geen problemen mee om terug te moeten schakelen op enkel de basisbehoeftes.

Wel zie ik de toekomst wat onzeker momenteel maar ik ben er van overtuigd dat de boel binnenkort weer aantrekt. De crisis is naar mijn idee vooral een crisis veroorzaakt door de hebberigheid van beleggers en door het idiote leengedrag in dit land.

[ Bericht 2% gewijzigd door Metro2005 op 22-07-2009 10:29:52 ]

Ik denk dat het voor de mensen van mijn generatie ('80) om mij heen allemaal vrij aardig gaat. Meeste van mijn kennissen zijn hoger opgeleid, werken net een jaar of drie en hebben meestal geen koopwoning met hypotheek of andere financiële verplichtingen. De meeste wonen in grote steden (Londen, Amsterdam, Rotterdam of Den Haag) en hebben vaak niet eens een auto. Enfin, ze kunnen het allemaal wel even uitzingen. Qua baan zijn ze redelijk veilig en mocht het toch mis gaan, dan zijn de kosten laag en kunnen ze altijd nog goedkoper ergens gaan huren.

Eigenlijk allemaal wel prima dus.

1977, en het is in feite almaar beter geworden. Grote gebeurtenissen zijn Tchernobyl, de val van de muur enz. Afgestudeerd in 2000, het hoogtepunt van de dotcomhype - werk zoeken, zelf met mijn opleiding, was een makkie. Als je geen zin had om veel tijd te spenderen aan het zoeken naar een job, dan ging je bij een bank of verzekeraar, want die hadden zoveel volk nodig dat je daar van de ene dag op de andere kon beginnen.
Toen ergens in een stabiele sector terechtgekomen, geen last van de dotcombubble. In mijn stad een flat gekocht net voor de grote prijzenstijgingen. Intussen 2 jobs verder - vaste job, hoog inkomen. Dus van die crisis heb ik totaal geen last. En ik ben altijd een ongelofelijke spaarder geweest, dus zelfs als het mis zou lopen, dan heb ik de eerste 5 jaar nergens last van.

Ik ben van '83, heb nooit echt het gevoel gehad in ongekende voorspoed te leven door mijn thuissituatie. Ik heb ook helemaal niet het gevoel dat dit nou een megacrisis is. Er is weinig veranderd voor mij persoonlijk, al m'n vrienden en kennissen hebben nog steeds werk, het bedrijf waar ik werk draait nog steeds goed. Ook het opvolgen van grote gebeurtenissen zie ik helemaal niet zo. Ik zag een paar voorgangers van mijn generatie dat zeggen, maar ik denk dat dat meer komt omdat je ouder wordt en je dus bewuster wordt van dingen. Dat wij ons de golfoorlog niet kunnen herinneren, betekent niet dat ie niet is geweest - inclusief de raketdreigingen. Mijn moeder heeft nog verteld dat ze eens van haar werk is thuisgebleven daarvoor, omdat ze mij niet alleen wilde laten. Dus blijkbaar speelde dat best wel. Verder inderdaad Tsjernobyl, de Bijlmerramp, de jaarlijkse overstromingen in Limburg, de vuurwerkramp in Enschede, etc.

Mensen zelf zijn wel veranderd. Ik denk dat de samenleving in zekere zin wel harder is geworden en dat (daardoor) het politieke klimaat ook veranderd is, alhoewel we ook zeker het verleden niet moeten idealiseren. Toen waren er ook moorden, verkrachtingen, etc. Politieke moorden hier niet, maar in het buitenland wel. Dat Nederland wat dat betreft rust had, betekent natuurlijk niet dat het er allemaal niet was. We vielen er alleen toevallig net buiten.