Haruki Murakami - deel 2

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2009 10:52 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Ja Bol heeft die allemaal in de 3 halen 2 betalen actie maar er zitten maar 2 titels in die ik nog niet heb dus daar heb ik niks aan
Ik heb ze allemaal gewoon in die versie hoor, letters zijn prima te doen en papier is niks niet dun hoor.

Oh, ik heb ook geen problemen met het papier en de lettertjes, maar sommigen zijn nu eenmaal kritischer. Voor vakantie is het juist wel handig, meesleeptechnisch gezien.

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2009 10:52 schreef oh-oh het volgende:

[..]

Ja Bol heeft die allemaal in de 3 halen 2 betalen actie maar er zitten maar 2 titels in die ik nog niet heb dus daar heb ik niks aan
Ik heb ze allemaal gewoon in die versie hoor, letters zijn prima te doen en papier is niks niet dun hoor.

Zitten er geen niet-Murakami's in die actie die interessant voor je zijn? .

quote:

Op vrijdag 7 augustus 2009 10:55 schreef Viking84 het volgende:

[..]

Zitten er geen niet-Murakami's in die actie die interessant voor je zijn? .

Nee, ik wilde er nog een paar maar die zitten er niet in helaas en ik heb ook nog een megastapel niet Murakami's liggen om te lezen

quote:

Op zaterdag 14 februari 2009 18:03 schreef _Arual_ het volgende:
Ik heb Kafka op het strand eindelijk gelezen. Heb me er helemaal in ondergedompeld, vorig weekend. Ik heb niet de illusie dat ik het boek helemaal op de juiste manier begrepen heb, maar het smaakt absoluut naar meer.

Maar wat een afschuwelijke, betweterige vertaler zeg. Sommige voetnoten hadden achterwege mogen blijven, wat mij betreft.

Die vertaler, die wilde ik ook wurgen ja "Hallo lezers, letten jullie goed op mijn kennis van de Japanse cultuur? Kijk eens, deze Japanse, alom gewaardeerde schrijvers zijn nog helemaal niet vertaald in het Nederlands (nudge nudge, wink wink). Ach, de grote Murakami haalt hier toch mooi twee soorten sfinxen door elkaar, dat zie ik als vertaler toch maar even. En voor wie blijkbaar over het halve boek heenleest: hier gaat het dus weer over Truffaut hè. Dat kan natuurlijk geen toeval zijn!"

Verder ben ik deze vakantie in een roes bezig geweest zoveel mogelijk boeken van Murakami te lenen en te lezen. Nadat ik als eerste Ten zuiden van de grens had gelezen, kwam er een soort koorts over me en moest en zou ik iedere dag Murakami lezen.

Alleen is een stel engelstaligen me voor in onze bibliotheek (of ergert iedereen zich aan deze vertaler), want alle engelstalige versies zijn constant uitgeleend. Behalve 'What I talk about when I talk about running', die vond ik nog tussen de fitnessboeken Ik zal me dus nog even met de polderkleivertalingen van Jaques Westenhoven moeten behelpen

Heb onlangs Ten zuiden van de grens gelezen. Kan niet zeggen dat ik erdoor overdonderd ben.
Wel aardig, ja. Wel aardig. Briljant allerminst. En bijzonder origineel ook al niet.

quote:

Op maandag 17 augustus 2009 21:59 schreef De-oneven-2 het volgende:
Heb onlangs Ten zuiden van de grens gelezen. Kan niet zeggen dat ik erdoor overdonderd ben.
Wel aardig, ja. Wel aardig. Briljant allerminst. En bijzonder origineel ook al niet.

Was dan ook begonnen met Norwegian Wood . Die is helemaal .

quote:

Op maandag 17 augustus 2009 22:24 schreef Viking84 het volgende:

[..]

Was dan ook begonnen met Norwegian Wood . Die is helemaal .

Beginnen met Norwegian Wood en daarna Ten zuiden van de grens lezen, maakt het laatsgenoemde boek niet beter, lijkt mij?

Het heeft op mij in ieder geval ook weinig indruk gemaakt.

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2009 11:56 schreef DevilsAndDust het volgende:

[..]

Beginnen met Norwegian Wood en daarna Ten zuiden van de grens lezen, maakt het laatsgenoemde boek niet beter, lijkt mij?

Het heeft op mij in ieder geval ook weinig indruk gemaakt.

Ik heb de boeken in die volgorde gelezen en ik vond South of the border zelfs enigszins teleurstellend.

Ik heb de boeken ook in die volgorde gelezen, maar ik vond South of the Border ook fantastisch. Er zat bij mij wel ongeveer twee jaar tussen, misschien heeft dat invloed gehad.

quote:

Op dinsdag 18 augustus 2009 11:56 schreef DevilsAndDust het volgende:

[..]

Beginnen met Norwegian Wood en daarna Ten zuiden van de grens lezen, maakt het laatsgenoemde boek niet beter, lijkt mij?

Het heeft op mij in ieder geval ook weinig indruk gemaakt.

Nee, maar als je eerste ervaring met Murakami teleurstellend is ben je vast niet zo gauw bereid nog een Murakami te lezen, right? .

*edit: je kunt ook op een normale manier vragen of Murakami ook in Japan fans heeft.

[ Bericht 80% gewijzigd door DaMart op 20-08-2009 09:07:05 ]

quote:

Op donderdag 20 augustus 2009 00:00 schreef herzberg het volgende:
-oorspronkelijke bericht aangepast-

Ik las net in Het Parool dat er in Japan van zijn nieuwe roman, IQ84, in twee weken tijd 1 miljoen exemplaren zijn verkocht, en dan schijnt het te gaan om een boek van meer dan 1000 pagina's, dus ja, zijn soortgenoten gaan ook voor de bijl

Ik ben halverwege Norwegian Wood, dat ik mee had genomen op vakantie, en het is pas mijn eerste 'Murakami'-ervaring, maar het is een prachtig boek. Het is me alleen totaal onduidelijk waarom het zo goed is, en zo mooi. Ik kan er de vinger maar niet op leggen. Uit bovenstaande reacties begrijp ik dat deze roman onder het meer 'realistische' werk valt, dus misschien is het helemaal geen typisch Murakami-boek, ik heb geen idee. Maar ik wil zo graag weten wat dit werk zo bijzonder maakt, ik bedoel: tijdens het lezen heb ik me voortdurend afgevraagd waarom deze schrijver zo'n ongelooflijk succes heeft, want Norwegian Wood is geen plotgedreven boek. Bij succesromans denk ik toch aan plotgedreven boeken, potboilers of verhalen waarin de lezer wordt uitgenodigd om mee te denken over de ontknoping. Dat is hier allemaal niet aan de hand. Het is een kabbelend verhaal, ik ben ongeveer op de helft en ik heb nog geen moment het idee gehad dat er van mij, de lezer, iets verwacht werd. Je kunt dit boek gewoon ondergaan, het wijst zich vanzelf, het gaat ogenschijnlijk nergens naartoe.

Vreemd, hoor. Maar ik vind het wel heel leuk om als een onbeschreven blad aan zo'n populaire schrijver te beginnen, om geen enkele voorkennis te hebben - want ik weet niks van de man, ik weet niks van Japanse literatuur, en op de een of andere manier is dat volgens mij wel een goede startpositie. Intussen, tijdens het lezen, probeer ik toch steeds voor mezelf onder woorden te brengen waarom dit zo goed is. Maar ik kom niet verder dan wat steekwoorden: zuiver, simpel, naïef, vervreemdend, alledaags, onopgesmukt, direct, niet-pretentieus. Ik zie dat er heel veel verwijzingen in zitten naar andere (Westerse) literatuur: J.D. Salinger, Thomas Mann, Scott Fitz Gerald, etc., maar toch zijn die verwijzingen totaal pretentieloos, er spreekt alleen een grote leespassie uit (van de personages). En ja, de personages zijn allemaal beschadigd, ze zijn geconfronteerd met de dood (zelfmoord, dodelijke tumoren) en met de slechtheid van sommige mensen, en die traumatische ervaring heeft ze een tik van de molen gegeven. Ze zijn een beetje getikt, en in die getiktheid vinden ze elkaar.

Wat ik heel leuk vind, is die vervreemding in combinatie met de alledaagsheid, met andere woorden: het zijn niet de gebeurtenissen die de vervreemding opwekken (zoals meestal in romans), het is de taal. Denk ik. Want de gebeurtenissen zijn heel gewoon, al gebeuren er wel rare dingen, maar het is nooit absurd of uitzonderlijk, het is eerder herkenbaar.

Ik zag toen ik thuiskwam dat er een Vrij Nederland in de brievenbus lag met daarin een lange recensie van de nieuwe verhalenbundel van Murakami. Ik hoopte dat dit stuk mij verder zou helpen, dat daarin zou worden geopenbaard wat het geheim is van deze schrijver, waarin die aantrekkingskracht schuilt, maar ik heb het net gelezen en ik ben alleen maar verder van huis. Erg ingewikkeld. Deze recensent kan er trouwens ook geen chocola van maken; hij schrijft dat Murakami niet te 'verklaren' is: "Je kunt er dan ook het best over blijven 'peinzen', als een kat die zit te staren naar de vallende regen." Dat is dan wel weer mooi gezegd.

Toch blijft het wonderlijk dat zo'n 'ongrijpbare' schrijver zoveel succes heeft. Iemand een idee?

[ Bericht 1% gewijzigd door DaMart op 20-08-2009 09:07:50 (Quote aangepast :).) ]

Ik heb maar 2 boeken van Murakami gelezen: Kafka en Norwegian wood en hoewel het 2 heel verschillende boeken zijn, (Kafka is veel surrealistischer), is voor mij de melancholie die uit beide boeken spreekt heel herkenbaar. Het is alsof de personages zich in een droomwereld bevinden, die ook de mijne zou kunnen zijn. Je herkent bepaalde karaktereigenschappen in bepaalde personages en je zou willen dat je een Naoko was, terwijl je meer van Midori weghebt. De personages verlangen naar iets wat op de een of andere manier onbereikbaar is. Terwijl hetgene wat ze verlangen nu niet echt heel hooggegrepen is.

Verder zijn de dialogen echt erg goed geschreven vind ik. En er komen her en der filosofietjes in voor die je doen glimlachen, want herkenbaar. Maar soms ook dat je daardoor werd verrast, omdat je niet wist dat je er zo over dacht.

Ik ben het met je eens dat het moeilijk is om precies de juiste woorden te vinden, om te vertellen waarom je Murakami zo mooi vindt.. En zijn boeken zijn inderdaad ook geen plotgedreven pageturners. Soms moest ik het even wegleggen zelfs, omdat ik er te triestig van werd.

Het gaat idd meer om de algemene sfeer in de boeken dan om het daadwerkelijke verhaal, je verdwijnt echt in die wereld en in die rare sfeer. Ik heb het nu bv heel erg druk en dan kan ik niet even snel een paar bladzijdes Murakami lezen, ik moet daar echt ff ontspannen voor gaan zitten, dus het boek blijft voorlopig helaas even liggen, maar ergens is dat ook niet erg want je wil zo een boek helemaal niet uit lezen.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2009 10:55 schreef conleche het volgende:
Ik heb maar 2 boeken van Murakami gelezen: Kafka en Norwegian wood en hoewel het 2 heel verschillende boeken zijn, (Kafka is veel surrealistischer), is voor mij de melancholie die uit beide boeken spreekt heel herkenbaar. Het is alsof de personages zich in een droomwereld bevinden, die ook de mijne zou kunnen zijn. Je herkent bepaalde karaktereigenschappen in bepaalde personages en je zou willen dat je een Naoko was, terwijl je meer van Midori weghebt. De personages verlangen naar iets wat op de een of andere manier onbereikbaar is. Terwijl hetgene wat ze verlangen nu niet echt heel hooggegrepen is.

Verder zijn de dialogen echt erg goed geschreven vind ik. En er komen her en der filosofietjes in voor die je doen glimlachen, want herkenbaar. Maar soms ook dat je daardoor werd verrast, omdat je niet wist dat je er zo over dacht.

Door het woord 'surrealistisch' zou ik me normaal gesproken laten afschrikken, ik denk daarbij aan pratende dieren en andere bovennatuurlijke gebeurtenissen, maar naar Kafka ben ik nu wel heel benieuwd, dus dat wordt mijn volgende Murakami-ervaring.

Wat je schrijft over Naoko en Midori kopt

quote:

Ik ben het met je eens dat het moeilijk is om precies de juiste woorden te vinden, om te vertellen waarom je Murakami zo mooi vindt.. En zijn boeken zijn inderdaad ook geen plotgedreven pageturners. Soms moest ik het even wegleggen zelfs, omdat ik er te triestig van werd.

Ja, daarom bn ik zo vebaasd over zijn ongekende populariteit. Of misschien heeft het te maken met de toegankelijkheid van zijn schrijfstijl, het is zo simpel opgeschreven allemaal, totaal niet verheven, maar dan nog is het verrassend dat deze treurige romans zo'n groot publiek bereiken. Ik zou zo snel geen andere schrijver kunnen noemen die met soortgelijke boeken (qua thematiek) zoveel succes heeft. Dat bedoel ik niet lullig, het maakt me niks uit dat ook de 'Libelle'-lezeres (zoals ik hierboven ergens las) van Murakami houdt, maar over het algemeen zijn bestsellers goed te verfilmen - er zit een plot in, een sterk verhaal. Volgens mij is Murakami niet te verfilmen, of hooguit als Japanse art house film, in zwart-wit gedraaid en dan met somber kijkende acteurs die raadselachtige gesprekken voeren.

quote:

Op donderdag 20 augustus 2009 11:04 schreef oh-oh het volgende:
Het gaat idd meer om de algemene sfeer in de boeken dan om het daadwerkelijke verhaal, je verdwijnt echt in die wereld en in die rare sfeer.

Ja, dat klopt denk ik wel. Het einde/plot vind ik vaak zelfs ronduit teleurstellend. Bij de boeken die wat 'magischer' worden lees ik verder ondanks het verhaal. Het gaat meer om het verwijlen in de wereld die Murakami schept.

Hij vertelt er ook zo liefdevol over, en intelligent maar bescheiden. (Daar kan Jeroen Brouwers nog wat van leren.) De vergelijking is misschien een beetje raar, maar ik krijg eenzelfde soort gevoel bij de serie Mad Men. De maker Matthew Weiner zei in een interview:

“If you’re really worried about Don’s relationship with Betty, then her finding that phone bill is a serious piece of tension. Whereas in a normal [show] – on ‘Desperate Housewives,’ people find that all the time, and then all the drama is them throwing [things] at each other. So I try to take that stuff seriously, and the way I approach story, usually is, I have incidents and I have a theme and I try to approach it from character. How is that person going to behave in those circumstances? (...) “I mean, this really trivializes the show, but I think a lot of what draws people into [the show is akin to when] someone’s expecting a phone call and they walk into the room and the phone is ringing but they don’t answer it right away. They don’t want to know what it is. Which is the way we are. "

Murakami heeft ook geen drama's nodig. Het gaat vooral om de personages, hoe zij de wereld om zich heen beleven.

Oh Claudia even off topic: is het je ook opgevallen dat Ayn Rand telkens terug komt in Mad Men???

quote:

Op donderdag 20 augustus 2009 11:50 schreef conleche het volgende:
Oh Claudia even off topic: is het je ook opgevallen dat Ayn Rand telkens terug komt in Mad Men???

Ja, er zitten twee of drie verwijzingen in het eerste seizoen. Het schijnt dat de aflevering met de Atlas Shrugged-verwijzing samenviel met het 50-jarige jubileum van het boek. Het is vast geen toeval.

Over Murakami: hij schrijft in een van zijn boeken zo liefdevol over een vrouw met een mank been dat ik zelf ook van manke mensen ben gaan houden.

Het leuke is dat ik tijdens het lezen van Murakami me ook weer even het kind van vroeger voel, dat het je bijna pijn doet als een boek afgelopen is. En dan héél erg zuinig gaan doen met het laatste stukje, echt knierten

Dat het bij de meer realistische boeken een verhaal is dat je waarschijnlijk al 100 x eerder hebt gezien (zoals hierboven, toen het over Ten zuiden van de grens ging - mijn beginboek èn vreemde favoriet-) maakt me dan helemaal niets uit. Tenslotte komt 99% van alle boeken toch altijd uit op Boy Meets Girl.
Behalve de dialogen vind ik ook de landschapsbeschrijvingen (waar ik meestal bij anderen verveeld overheenlees) erg mooi, omdat ze altijd precies een stemming verwoorden. Raker dan wanneer er gevoelens beschreven zouden staan.

Ook is het heel prettig dat iedereen in zijn boeken zo sympathiek is. Ik vind het altijd heel fijn om van de mensen in een boek een beetje te gaan houden. Dat doet me dan eerder aan de serie Heimat denken dan aan Mad Men, daar ligt de nadruk toch vaker op de lullige eigenschappen van de personages.

_{Oh, en Co: ik ben vrees ik juist een Naoko die dolgraag meer een Midori wil zijn}

Het zijn echt boeken waarin je kan genieten van hoe de hoofdpersoon koffie drinkt of over straat loopt

Ja, dat altijd nauwgezet al het eten en drinken wordt beschreven is ook zo leuk!
_{Waarom vind ik dit eigenlijk?}

quote:

Op donderdag 20 augustus 2009 12:18 schreef Laureline het volgende:
Ja, dat altijd nauwgezet al het eten en drinken wordt beschreven is ook zo leuk!
_{Waarom vind ik dit eigenlijk?}

Ik heb dat ook!!!



_{Wij houden gewoon van eten, Lau!!}

Wie dat leuk vindt moet ECHT Meir Shalev gaan lezen, alles behalve de kus van Esau

Ik wil ook Midori zijn .

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Is er al iets bekend over wanneer de Engelse (of Nederlandse) vertaling van 1Q84 uitkomt?