R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
BDD, (body dysmorphic disorder) wat is het en hoe ga je ermee om?
Het eerder geopende topic raakte al snel erg vervuild, mede doordat de topic titel eerst anders was.
Hierdoor zijn er misschien mensen afgehaakt, terwijl ze er juist over willen praten met lotgenoten.
Eerst een stukje uitleg over wat het is:
WAT IS BDD?
Ingebeelde lelijkheid
Ontevredenheid over het eigen uiterlijk komt veel voor. Soms schiet het echter behoorlijk door en raken mensen geobsedeerd door lichaamsdelen die zij lelijk vinden. Deskundigen schatten zelfs dat in de westerse wereld inmiddels één op de honderd mensen lijdt aan één of andere vorm van ingebeelde lelijkheid. Neem Miranda. Een mooie vrouw van 32 die denkt dat haar gezichtshuid te bleek is en vol walgelijke vlekken zit. Elke dag is zij urenlang bezig haar huid zorgvuldig te camoufleren met make-up. Ze controleert zichzelf voortdurend in de spiegel. Soms neemt ze drastische maatregelen om er goed uit te zien. Ze wast haar gezicht met chloor om de vlekken te bleken en schuurt de huid met schuursponsjes om meer kleur te krijgen. Maar wat ze ook doet, niets kan de stem in haar hoofd die zegt dat ze foeilelijk is, tot zwijgen brengen. Ook geruststellingen door de omgeving halen niets uit. Haar obsessie met haar uiterlijk verpest haar leven, en dat van haar man en kinderen. Miranda lijdt aan Body Dysmorphic Disorder,BDD, een stoornis in de lichaamsbeleving met grote gevolgen.
Websites met informatie:
http://bdd-info.nl/
http://nieuws-uitgelicht.(...)erlandse-artsen.html
http://www.vriendin.nl/vriendschap/bdd
http://www.girlscene.nl/l(...)0e10a3cdadbb65f1a94d
Fok leden die eraan lijden zijn onder andere:
Lamon
4ppeltje
A_Soul1980
Fok users die er wel symptonen van herkennen:
Salt_Seafood
Tristessa
Enkele serieuze postings uit het andere topic:
Het eerder geopende topic raakte al snel erg vervuild, mede doordat de topic titel eerst anders was.
Hierdoor zijn er misschien mensen afgehaakt, terwijl ze er juist over willen praten met lotgenoten.
Eerst een stukje uitleg over wat het is:
WAT IS BDD?
Ingebeelde lelijkheid
Ontevredenheid over het eigen uiterlijk komt veel voor. Soms schiet het echter behoorlijk door en raken mensen geobsedeerd door lichaamsdelen die zij lelijk vinden. Deskundigen schatten zelfs dat in de westerse wereld inmiddels één op de honderd mensen lijdt aan één of andere vorm van ingebeelde lelijkheid. Neem Miranda. Een mooie vrouw van 32 die denkt dat haar gezichtshuid te bleek is en vol walgelijke vlekken zit. Elke dag is zij urenlang bezig haar huid zorgvuldig te camoufleren met make-up. Ze controleert zichzelf voortdurend in de spiegel. Soms neemt ze drastische maatregelen om er goed uit te zien. Ze wast haar gezicht met chloor om de vlekken te bleken en schuurt de huid met schuursponsjes om meer kleur te krijgen. Maar wat ze ook doet, niets kan de stem in haar hoofd die zegt dat ze foeilelijk is, tot zwijgen brengen. Ook geruststellingen door de omgeving halen niets uit. Haar obsessie met haar uiterlijk verpest haar leven, en dat van haar man en kinderen. Miranda lijdt aan Body Dysmorphic Disorder,BDD, een stoornis in de lichaamsbeleving met grote gevolgen.
Websites met informatie:
http://bdd-info.nl/
http://nieuws-uitgelicht.(...)erlandse-artsen.html
http://www.vriendin.nl/vriendschap/bdd
http://www.girlscene.nl/l(...)0e10a3cdadbb65f1a94d
Fok leden die eraan lijden zijn onder andere:
Lamon
4ppeltje
A_Soul1980
Fok users die er wel symptonen van herkennen:
Salt_Seafood
Tristessa
Enkele serieuze postings uit het andere topic:
quote:Op zaterdag 29 november 2008 20:57 schreef Lamon het volgende:
Ik heb door een aantal kut-ervaringen met vrouwen, nogal een complex ontwikkeld, vooral over mijn uiterlijk.
Ik ben een aantal malen ongelooflijk belazerd, waar ik verder liever niet over wil uitwijden omdat het nogal persoonlijk ligt.
In mijn hoofd heeft het resultaat van die ervaringen zich op de 1 of andere manier omgezet in een ongelooflijke onzekerheid over mijn uiterlijk.
Dat probleem wil ik zelf liever oplossen met bekenden, dan hier 1000 foto's te gaan neerzetten en te gaan janken of ik dan zo lelijk geworden ben, dus ik wil het algemeen houden.
Uiterlijk is alles tegenwoordig (samen met sociale status, maar dat is een heel ander verhaal) in een oppervlakkige samenleving, en omdat er toch een commercieel tintje uit voorvloeit, naar mijn idee..
Ik vind namelijk dat ook lelijke mensen best het recht mogen hebben te horen dat ze lelijk zijn, zonder daar meteen lacherig of lullig over te doen, zodat ze weten dat ze op andere vlakken hun kwaliteiten moeten zoeken en ontplooien. Velen zullen dat niet met me eens zijn misschien, maar je helpt er anderen echt niet mee om hun zelfbeeld onterecht ten goede te vervormen volgens mij.
Zijn daar meningen en/of ervaringen over?
quote:Op zaterdag 29 november 2008 21:32 schreef Karammel het volgende:
Waarom zou je je zo druk maken over je uiterlijk? Dat is iets wat tieners doen en waar je op latere leeftijd hard om kan lachen. Het gaat namelijk helemaal nergens over. Dat begrijp je na je tienerjaren meestal al wel.
Het doet er niet of nauwelijks toe hoe je eruit ziet. Zolang je je fatsoenlijk kleed en verzorgd hoef je je nergens druk om te maken. Het percentage mensen dat echt anders wordt behandeld doordat ze zo lelijk zijn is behoorlijk laag.
Vergelijk het met Hyves. Het zijn lang niet altijd de leukste mensen die de meeste Hyves vriendjes en vriendinnetjes hebben. Als je maar genoeg mensen toevoegt kan iedereen een shitload aan vriendjes krijgen op Hyves. Het zegt helemaal niets.
Maak je toch niet zo druk om wat anderen van je uiterlijk vinden.
quote:Op zaterdag 29 november 2008 22:26 schreef Karammel het volgende:
[..]
Waarom zou ik iemands negatieve punten benadrukken? Dan richt ik me liever op de punten die wel goed waren en heb ik het niet over de negatieve dingen. Wat kan iemand er aan doen als hij of zij lelijk is? Het is niet mijn bedoeling iemand onnodig te kwetsen. Als iemand ontzettend stinkt bijvoorbeeld is het dan wel weer een optie om er wat van te zeggen. Het zal niet even leuk overkomen, maar die persoon heeft dan wel de mogelijkheid er iets aan te doen.
Als iemand mij oprecht vraagt wat ik van zijn of haar uiterlijk vind ligt het volledig aan de situatie hoe mijn antwoord zal zijn. Het zal niet zo snel gebeuren dat ik aangeef dat iemand het niet van zijn of haar uiterlijk moet hebben. Nogal bot om dat te zeggen eigenlijk. Iemand kan er alsnog heel goed uitzien zonder dat ze van nature de knapste zijn. Kleding, uiterlijke verzorging en uitstraling spelen ook een grote rol.
Ik ben het niet met je eens dat uiterlijk een grotere rol speelt dan innerlijk tegenwoordig. Het zijn beide dingen die belangrijk zijn. Ik zou nooit iets kunnen beginnen met iemand die ontzettend dom is. "Je moet het niet van je intelligentie hebben, maar je ziet er goed uit!". Uiterlijk speelt een grote rol bij de eerste indruk. Vervolgens zullen andere factoren, waaronder het innerlijk, een rol gaan spelen. Zolang het uiterlijk niet desastreus is kunnen die andere factoren een heleboel goedmaken.
quote:Op zondag 30 november 2008 16:55 schreef m-niki het volgende:
wat wil je horen, dat uiterlijk belangrijk is in onze maatschappij? Er bestaan net zoveel onderzoeken die dat beweren als die het tegenspreken...
Als ik nu zeg dat uiterlijk 100% belangrijk is (nee, laat ik 90% zeggen om het geloofwaardiger te maken), ga jij dan in een hoekje zitten huilen omdat je zelf vindt dat je lelijk bent? Laat je het er dan bij zitten?
Ik zou me niet zo verdiepen in de algemeenheden, maar vooral in wat uiterlijk betekent voor jou. Je bent een paar keer in de steek gelaten door vrouwen en dat heeft een diepe deuk in je ego geslagen. Dat overkomt ons allemaal wel eens en iedereen weet hoe naar dat is. En hoe ego-damaging..
Jouw zwakke plek is blijkbaar je uiterlijk, misschien omdat iemand dat ooit gezegd heeft, misschien omdat je dat zelf ooit bedacht hebt. Niet echt belangrijk..
Punt is dat jij je uiterlijk verbindt aan samen zijn, aan populair zijn, aan succesvol zijn.. (zoek zelf even uit welke voor jou het meest belangrijk is, diep in je hart) Vraag jezelf af of deze verbinding, echt het antwoord is, of dat het hele 'antwoorden' zoeken je in de weg staat.
Doe gewoon je ding, houd je niet zo bezig met alle idiote dingen die in je hoofd spelen (want mééén wat zegt het vaak stomme dingen, zoals dat uiterlijk belangrijk is en dat je daar heel veel mee bezig moet zijn en gevoelens bij moet hebben enzo)
quote:Op zondag 30 november 2008 17:53 schreef Nembrionic het volgende:
[..]
Omdat het uiterlijk gewoon wél belangrijk is.
Even doodberedeneren:
Wij mensen zijn ook gewoon dieren. Onze uiterlijkheden zijn geen schutkleuren o.i.d. maar om een partner van aan te trekken. Dat is biologisch gezien heel normaal. Anders hadden we wel allemaal hetzelfde uiterlijk gehad.
Even terug naar de realiteit:
Je koopt leuke kleren, je doet je haar, je scheert je, zonnebankje,je doet make-up op. Waarom?
Veel gegeven antwoord: "Daar voel ik me prettig bij/dan voel ik me beter"
De enige reden: je voelt je daar prettig bij omdat je dan beter wordt geaccepteerd door je medemens/aantrekkelijker gevonden wordt door een partner.
Voorbeeldje: je krijgt een sollicitant op bezoek. De beste man heeft 3 tanden, draagt een spijkerbroek, een spijkerjas en sportschoenen. Hij heeft zijn haar op standje "net uit bed".
Wimpel je hem direct af of geef je het een serieuze kans? Mijn gok: 99% van de mensen zal in de boek schijten en hem zo snel mogelijk afwimpelen.
Misschien is de man een junk, misschien is de man een genie. Who knows? Jij niet want je hebt hem snel weggewerkt
Voorbeeldje 2: je loopt op straat/in de kroeg/in de disco. Je kijkt om je heen. Waarom? Je zoekt een lekker/interessant uitziend ding uit.
Gevolg: je ziet een lekker ding en als je je ballen hebt laten groeien stap je erop af. Na een tijdje weet je of die persoon ook nog eens inhoud heeft.
Wat NIET gebeurt: je ziet een willekeurig persoon staan waar je opstapt om een praatje te houden. Als die persoon ook nog eens heel tof blijkt te zijn volgt er meer.
Niemand stapt op een lelijk persoon af om eens te onderzoeken of hij/zij een hart van goud heeft.
Wat WEL gebeurt: 2 mensen kennen elkaar al langer en vervolgens kan er wat ontstaan en zal het uiterlijk onderschikt worden bevonden. Maar écht niet in eerste instantie. En daar moet je het vaak wel van hebben.
Voorbeeldje 3: op straat spreekt iemand je aan. Nog voor je geluisterd hebt heb jij je oordeel al klaar: is iemand die niet knap is dan reageer je anders dan wanneer het een lekker ding is.
Voorbeeldje 4: je werkt in een winkel. Wie help je beter? Een vadzige, lelijke vent/vrouw of een goed uitziende vent/vrouw?
Ik weet nu al dat je meer je best doet bij de goed uitziende versie.
Disclaimer: dit is post met uitersten. Ga me nou niet vastpinnen met post als: "maar ik en niet zo...".
Er zijn vast mensen die het anders zien. Maar over HET ALGEMEEN is het zo.
quote:Op zondag 30 november 2008 22:07 schreef m-niki het volgende:
[..]
niet zo heel eigenwijs gaan doen
en daarbij trek je het in extremen en kun je beter uit gaan van gemiddelden om een zo goed mogelijk beeld te krijgen van de werkelijkeid, want van gemiddelden zijn er nu eenmaal meer dan van extremen (duh). Jij komt met een voorbeeld en je kunt er vast nog meer opnoemen, maar er zijn genoeg voorbeelden te noemen die het tegendeel beweren. Net als het onderzocht is en er dus onderzoeken zijn die vinden dat je gelijk hebt, en onderzoeken die vinden dat je ongelijk hebt (uit sommig onderzoek komt juist dat heel knappe mensen benadeeld worden door hun uiterlijk!!). Het valt dus niet zo makkelijk te onderzoeken blijkbaar.. laat staan dat jij of ik er wat over kunnen zeggen, omdat we denken dat iedereen die we kennen het zo doet.
ik stap ook niet zomaar op een jongen met een bochel en scheve bek af, maar misschien vind jij mijn vriend wel aartslelijk) maar ik ben maar alleen en samen met Nembrionic zijn we met z'n drieeen en misschien krijgen we half (of zelfs 95% van FOK!!) wel mee, maar dan zegt het nóg niet zo heel veel, omdat je het niet kunt testen in echte situaties..
quote:Op maandag 1 december 2008 00:58 schreef Tristessa het volgende:
Nou, mocht het je helpen...
Ik herken heel veel dingen in je verhaal in mezelf. Ik heb ook al zolang ik het me kan herinneren een ontzettend negatief beeld over mijn uiterlijk. Ik ben me er inmiddels (vaker) van bewust dat ik dat deels zelf gecrëeerd heb, want mensen in mijn omgeving reageren (volgens wat ik weer van anderen hoor, ik kan / wil het zelf meestal niet zien) niet negatief op mij. Het is gelukkig bij mij niet meer zo erg als het een paar jaar geleden was maar ik heb nog steeds wel vaker last van "mezelf". Alsnog vind ik het ontzettend lastig om me altijd te realiseren dat ik het me voor een groot deel zelf aangepraat heb en ook voor zo'n lange tijd al. Het is iets wat al zo lang bij me is dat ik ook niet zo goed weet hoe ik anders over mezelf moet denken. En nou ja, het is ook gewoon een patroon en patronen zijn moeilijk te doorbreken.
quote:Op maandag 1 december 2008 01:29 schreef keesjeislief het volgende:
Er is niks mis met je hoor, je ziet er zeker niet slecht uit volgens mij. Het zou wat stoerder kunnen misschien, als ik toch ergens over moet zeuren. Van de mannen valt misschien 80% in dezelfde 'knapheidscategorie', daar ligt je probleem (dus) niet. Leren niet meer over je te laten lopen en niet meer te blind te vertrouwen zal veel belangrijker zijn gezien je verhaal. Succes!
quote:Op maandag 1 december 2008 02:23 schreef keesjeislief het volgende:
[..]
Het is wel een steeds meer opkomend fenomeen ja, de maatschappij wordt steeds directer, individualistischer, minder tolerant en met alle extra keuzes die je kunt maken komt er ook extra af te leggen verantwoording over die keuzes bij. Het is eigenlijk gewoon verveling, in de huidige tijd heeft iedereen een aardige baan, allerlei sociale voorzieningen en zekerheden, hoeft dus niet te knokken om in dagelijkse behoeftes te voorzien, er is weinig noodzaak meer tot het vormen van sociale collectieven en het nastreven van grootschalige maatschappelijke veranderingen, nieuwe (individualistischere) levensdoelen komen daarvoor in de plaats.
Het is in zeker opzicht natuurlijk belachelijk, er zijn miljarden en miljarden mensen voor je geweest die ook gewoon hun leven geleefd hebben, zonder extreem intelligent, knap, rijk of op wat voor andere manier dan ook uitzonderlijk te zijn geweest. De middelmaat op die gebieden komt nog steeds het meeste voor, alleen lijkt dat steeds minder acceptabel als norm.
Je moet wel oppassen dat je niet verandt in het "de maatschappij" de schuld geven van jouw problemen, voor zover het al klopt los je er niets mee op, je hebt alleen je eigen ontwikkeling in de hand. En Fok bestaat vooral uit pubers en internethelden he, heeft niet zoveel met de maatschappij als geheel te maken, niets mis met een paar goede tietenfoto's..
quote:Op dinsdag 2 december 2008 23:42 schreef Xanteh het volgende:
Ik heb het topic een beetje snel doorgelezen (m.a.w. misschien heb je de volgende vragen al beantwoord).
Maar ik vroeg mij af welk lichaamsdeel je niet accepteert. Of is het ingebeeld? En dit is misschien een rare vraag.. Waar kijk je als eerst naar als je een foto van jezelf ziet? Het komt vaak voor dat je automatisch naar de negatieve lichaamsdelen kijkt als je de foto ziet. Bekijk een aantal foto's van jezelf, en schrijf op per foto waar je het eerst naar kijkt (negatief en positief).
quote:Op dinsdag 2 december 2008 23:57 schreef Lamon het volgende:
[..]
'
Bij mij is het mijn gezicht. Ik heb een redelijk gespierd en athletisch lichaam, en daar heb ik geen moeite mee.
Geen vreemde vraag, want bdd concentreert zich ook op bepaalde delen van het lijf.
Het hoofd is geloof ik, maar dat weet ik niet helemaal zeker het meest voorkomende probleem.
In mijn geval zag ik altijd een te hoog voorhoofd en lelijke lippen.
Maar het kan ook betrekking hebben op hele andere lichaamsdelen.
quote:Op woensdag 3 december 2008 15:46 schreef A_Soul1980 het volgende:
Tja, ik heb het ook, al gaat het tegenwoordig wat beter. Ik durfde tot zo'n anderhalf jaar geleden me niet eens voor de spiegel te scheren. Dat deed ik voor het raam aan de achterkant van het huis. In de weerspiegeling van het raam kon ik genoeg zien om me te kunnen scheren, maar de details van mijn gezicht hoefde ik dan niet te zien.
Wat ik al zei, het gaat nu dus beter. Het begon bij een afscheid op mijn werk. Mijn baas ging met pensioen en het was het plan dat iedereen op de foto kwam. Ik wilde in eerste instantie echt niet, maar op den duur dacht ik: "Da's ook niet leuk voor hem." Dus ging ik toch bij de groep staan. Ik vond het vreselijk om mijzelf terug te zien; ik voelde mij niet de persoon die op de foto stond. Ik ben nu ook iets afgevallen en durf nu ook foto's van mezelf op Hyves neer te zetten, mits wel alle onvolkomenheden in mijn gezicht zijn weg gephotoshopt. Maar er zit dus wel vooruitgang in.
Het is heel dubbel: de ene keer voel ik mij een normale gozer en ik heb ook momenten dat ik ook kan zeggen dat ik er wel goed uitzie, het andere moment voel ik mij gewoon lelijk.
Ik ga bij mezelf ook regelmatig na hoe ik naar andere mensen kijk en dat is totaal anders. Ik beoordeel anderen niet op hun uiterlijk. In ieders gezicht kan ik wel iets aantrekkelijks zien (in ruime zin van het woord). Ik kijk ook naar iemands uitstraling, of iemand bijvoorbeeld sympathiek overkomt. Dan voel ik me juist goed, want dan weet ik dat mensen je kunnen beoordelen hoe je bent en niet hoe je eruitziet. Maar andere mensen kunnen mij wel 'triggeren'. Als iemand bijvoorbeeld iemand zeer zelfverzekerd lijkt door zijn uiterlijk en daarmee zijn succes weet te behalen, kan ik echt gewoon ter plekke een enorm kutgevoel krijgen, wat dan vaak genoeg kan leiden tot heftige angstgevoelens.
Ik weet inmiddels van mezelf dat het te maken heeft dat ik bang ben dat mensen hele hoge verwachtingen aan me gaan stellen, willen ze me accepteren. En die verwachtingen hebben eigenlijk juist helemaal niks met mijn uiterlijk te maken.
Ik snap heel goed dat je je foto's op internet wil laten beoordelen, maar het is juist hetgene wat je niet moet doen. Je houdt daarmee je obsessie in stand. Er zijn altijd mensen die een hoger cijfer hebben dan jij en daar ga je jezelf aan spiegelen, om jezelf vervolgens de grond in te trappen. Je moet je aandacht echt op andere dingen focussen. Schrijf bijvoorbeeld per dag in een schriftje wat je allemaal goed hebt gedaan. Onderhoudt je sociale contacten; ga leuke dingen doen met vrienden.
quote:Op woensdag 3 december 2008 23:03 schreef Lamon het volgende:
[..]
Eindelijk een verhaal wat ik helemaal herken.
Dat plaatsen en meten had ik zelf echt even nodig om het compleet lelijke weg te dwingen te denken. Maar ik heb het nu al meerdere malen met verschillende foto's gedaan, en blijf er inderdaad teveel mee bezig.
Ik merk nu al dat het obsessief mijn cijfer blijven bestuderen, al vervelend werkt.
Het enige verschil is, dat ik obsessief juist wel extreem veel in de spiegel ging kijken, ik bleef mijn haar kammen, mijn gezichtsuitdrukking veranderen, ik keek ook heel veel op internet naar sterren op IMDB, waarna ik me nog rotter ging voelen.
Ook met mij gaat het nu iets beter en ik ben gelukkig niet in een sociaal isolement geraakt, wat even dreeg te gebeuren.
Ik zoek nu zoveel mogelijk mensen op en ga zoveel mogelijk naar openbare gelegenheden.
Bedankt voor je serieuze reactie.
quote:Op maandag 12 januari 2009 21:29 schreef Salt_Seafood het volgende:
[..]
En hoe oud ben je? 33? Dan ben je er ook vroeg bij
Maar even ontopic:
Ik ben zelf ook onzeker over mijn uiterlijk, maar na het lezen van de beschrijving van BDD kan ik me niet voorstellen dat ik daaraan leidt; ja ik ben onzeker, ja dat wordt veroorzaakt door mijn uiterlijk, ja daardoor kan ik in situaties waar ik me niet vaak op mijn gemak voel moeilijk een houding aannemen en dat laatste heeft min of meer mijn relatie omzeep geholpen. Maar of het ook daadwerkelijk een obsessie is? Wellicht in mindere maten, maar als ik de omschrijving lees van BDD gaat dat toch wel een stukje verder.
Maar ik ga morgen naar de studentenpsycholoog en zal zelf niet met BDD aankomen, eerst kijken wat hij zelf zegt!
Je kan toch ook gewoon onzeker over jezelf (uiterlijk) zijn zonder gelijk BDD te hebben?
quote:Op dinsdag 13 januari 2009 21:17 schreef 4ppeltje het volgende:
ik heb t ook,sinds een paar maanden vastgesteld door psycholoog.fijn om te zien dat meer mensen t hebben want anderen hebben geen idee hoe eenzaam t is.en als ik dan anderen hoor zeggen dat ze onzeker zijn dan denk ik:je hebt geen idee!!ik durf amper naar buiten,heb wel sinds 3 jaar een baan(ben 34),mn eerste baan,nooit durven werken,dagen gehad dat ik niet naar de winkel durfde,dat gaat nu goed,maar stappen echt niet!!no way dat ik dat doe,winkelen is echt een ramp,overal spiegels,en t ergste wat er voor mij bestaat is een terrasje pikken,echt al 10 jaar niet gedaan.uit eten,vreselijk!!!dus alle leuke dingen in t leven durf ik niet,je kan je voorstellen dat relaties ook echt een drama waren.mensen aan kijken vind ik zo erg,maar t idee dat je zelf bekeken wordt is t ergste..elke dag is een gevecht,tegen mezelf zeggen heel de dag:t valt wel mee,je ziet er goed uit,niet ana denken....maar zodra je een raam of spiegel ziet,en je ziet jezelf er vlug in...dan weet ik weer dat ik eigenlijk te lelijk ben om te leven,en t zal nooit beter worden,want neimand word mooier als ie ouder word.foto's van mezelf heb ik niet,wil zelfs niet met mn kind op de foto,dat vind ik heel erg.als ik doodga,heeft ze bijna geen 1 foto van mij..ik lijk heel dramatisch zo,toch zal iedereen die mij kent zeggen dat ik de vrolijkste sociaalste gezelligste persoon ben die ze kennen.nooit n dag sjagerijnig,nooit gemeen tegen iemand,altijd tijd en aandacht voor iedereen,ze zullen denken dat ik de gelukkigste persoon op de wereld ben,zijn er maar een paar die weten hoe t echt zit,eigenlijk maar 1persoon als ik zo nadenk,aan wie ik alles eerlijk heb verteld,de rest denkt gewoon dat ik graag alleen thuis zit:)pff lang verhaal geworden,maar is ook al iets waar ik sinds mn 19e last van heb.ik hou dit topic in de gaten dus:)
Voor 4ppeltje:
Jij hebt het net zo extreem als ik het had.
Zoals ik al eerder zei, met mij gaat het nu stukken beter omdat ik het een beetje afgedwongen heb, door het op de spits te drijven. Wat wel een hele enge stap was.
Je zal ongetwijfeld van je psycholoog gehoord hebben dat cognitieve training een goede optie is.
Zo niet, dan zou ik je dat graag willen aanraden.
Dat helpt namelijk echt.
Ik herken ook dat vrolijke en aardige naar buiten zijn, maar van binnen doodsbenauwd zijn.
Waarschijnlijk heb je er ook angst en paniek aanvallen bij, tenminste daar had ik ook veel last van.
Een angstremmend middel als het te erg wordt is samen met die cognitieve training iets wat ik niet per definitie zou aanraden, omdat dat heel persoonlijk ligt, of je daaraan wil beginnen, maar sluit het ook niet uit. Soms is het echt nodig.
Jij hebt het net zo extreem als ik het had.
Zoals ik al eerder zei, met mij gaat het nu stukken beter omdat ik het een beetje afgedwongen heb, door het op de spits te drijven. Wat wel een hele enge stap was.
Je zal ongetwijfeld van je psycholoog gehoord hebben dat cognitieve training een goede optie is.
Zo niet, dan zou ik je dat graag willen aanraden.
Dat helpt namelijk echt.
Ik herken ook dat vrolijke en aardige naar buiten zijn, maar van binnen doodsbenauwd zijn.
Waarschijnlijk heb je er ook angst en paniek aanvallen bij, tenminste daar had ik ook veel last van.
Een angstremmend middel als het te erg wordt is samen met die cognitieve training iets wat ik niet per definitie zou aanraden, omdat dat heel persoonlijk ligt, of je daaraan wil beginnen, maar sluit het ook niet uit. Soms is het echt nodig.
ik ben nog niet zo heel lang bezig bij de psycholoog,
maar ze willen me eigenlijk heel graag aan de medicijnen hebben.
ik wil dit absoluut niet,ik durf t niet aan door alle bijwerkingen die je ervan kan krijgen,
en mijn grootste angst is dat ik door die bijwerkingen nog lelijker word,omdat t je doorbloeding enzo kan veranderen
en je kan er duizelig van worden en misselijk,en ik ben bang dat ik dus kei wit ervan word ofzo.
ook kan je dikker worden en zelfs kaal ofzo,nou dat ga ik natuurlijk dus niet slikken,
ik kan zoals ik er nu uitzie al niet met mezelf leven!
ik durf dus echt niet daaraan te beginnen helaas..
ik krijg nu allerlei tips van haar over hoe ik bijvoorbeeld een uurtje winkelen kan doorkomen,
zonder na 10 minuten in paniek te raken en meteen weer naar huis willen,
wat echt niet fijn is voor mn dochter,want die houd van winkelen;)
t is heel zwaar om heel de dag bezig te zijn met denken over hoe lelijk je bent,hoe mooi anderen zijn,dat er nooit iemand van je zal houden omdat je te lelijk bent..
dat mensen naar je kijken en van je walgen,altijd te schrikken van je eigen spiegelbeeld.
en als je tegen anderen zegt dat je erg onzeker bent zeggen ze toch altijd dat je kei mooi bent,
ja natuurlijk,er zal echt niemand eerlijk zeggen: ja inderdaad je ziet er echt niet uit!
dat zeg je gewoon niet tegen iemand,dus je weet dat iedereen liegt.
t liefst zou ik gewoon een keer niet meer wakker worden,ben al heel lang levensmoe,
want dit is geen leven,ik wou dat ik eens 1 dag kon wakker worden en mezelf mooi voelen,1 hele dag..
1 keer in de spiegel kijken en denken:ik ben mooi:):)
sorry voor de lange lap tekst steeds..;)
maar ze willen me eigenlijk heel graag aan de medicijnen hebben.
ik wil dit absoluut niet,ik durf t niet aan door alle bijwerkingen die je ervan kan krijgen,
en mijn grootste angst is dat ik door die bijwerkingen nog lelijker word,omdat t je doorbloeding enzo kan veranderen
en je kan er duizelig van worden en misselijk,en ik ben bang dat ik dus kei wit ervan word ofzo.
ook kan je dikker worden en zelfs kaal ofzo,nou dat ga ik natuurlijk dus niet slikken,
ik kan zoals ik er nu uitzie al niet met mezelf leven!
ik durf dus echt niet daaraan te beginnen helaas..
ik krijg nu allerlei tips van haar over hoe ik bijvoorbeeld een uurtje winkelen kan doorkomen,
zonder na 10 minuten in paniek te raken en meteen weer naar huis willen,
wat echt niet fijn is voor mn dochter,want die houd van winkelen;)
t is heel zwaar om heel de dag bezig te zijn met denken over hoe lelijk je bent,hoe mooi anderen zijn,dat er nooit iemand van je zal houden omdat je te lelijk bent..
dat mensen naar je kijken en van je walgen,altijd te schrikken van je eigen spiegelbeeld.
en als je tegen anderen zegt dat je erg onzeker bent zeggen ze toch altijd dat je kei mooi bent,
ja natuurlijk,er zal echt niemand eerlijk zeggen: ja inderdaad je ziet er echt niet uit!
dat zeg je gewoon niet tegen iemand,dus je weet dat iedereen liegt.
t liefst zou ik gewoon een keer niet meer wakker worden,ben al heel lang levensmoe,
want dit is geen leven,ik wou dat ik eens 1 dag kon wakker worden en mezelf mooi voelen,1 hele dag..
1 keer in de spiegel kijken en denken:ik ben mooi:):)
sorry voor de lange lap tekst steeds..;)
probeer BDD niet te verwarren met een negatief zelfbeeld qua uiterlijk, want het gaat iets verder dan dat Je neemt je lichaam namelijk compleet anders waar - in negatieve zin - dan anderen dat doen. Waar anderen hooguit een bv. grote neus zien, zie jij een neus van 50cm. Ik denk dat de beschrijvingen van Lamon en 4ppeltje heel erg helpen het uit te leggen...
En dan direct: sjesus wat lijkt me dat moeilijk en zwaar om te hebben!
Het moeilijke van het doorbreken van angst en gedragspatronen die daarbij komen kijken (vermijding bv.) is dat je toch écht door die angst heen moet. Het steeds maar vermijden ervan als het té eng wordt, houdt het probleem in stand. Vandaar dat angstremmende middelen uitkomst bieden voor een eerste paar zetjes in de rug. Je moet ergens leren dat jouw lichaam niet het middelpunt van de belangstelling is van anderen en daarvoor moet je echt kunnen kijken en niet alleen maar angstig bezig zijn met jezelf en zo snel mogelijk weer ergens weg willen. Je moet ergens ook leren dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet (niet zóveel in ieder geval), dat het bij jou ligt en niet bij anderen, dat je hoofd/verstand je voor de gek houdt eigenlijk...
Zoals 4ppeltje al heel terecht opmerkt: bijkomend nadeel is dat er een risico is op bijwerkingen in het uiterlijk door het slikken van angstremmende middelen en dáár ligt nu juist het probleem al om te beginnen!
Als je écht er vanaf wil, ga dan bij jezelf na of je bereid bent om de angsten die je nu ervaart toch wat op te laten lopen, geef je jezelf de kans om hierdoor heen te gaan en er beter uit te komen of ga je voor het korte termijn effect van een korte afname van de angst? Steeds maar weer, dag in dag uit, jaar in jaar uit?
Geef je jezelf die kans op een ander leven? Stel dat je lichaam wat verandert door de medicijnen, dan is dat niet onomkeerbaar, het is terug te draaien. Na drie weken slikken begin je te merken dat de angst wat afneemt, de angst om te veranderen door de medicijnen neemt dan ook af. Het is dus even nog meer afzien dan je gewend bent, maar het levert je zoveel meer op dan dat je tot nu toe hebt gehad...
Ik hoop zo dat je het jezelf gunt, ergens ben je al heel sterk doordat je dit redt elke dag weer, wellicht kun je dat ook aan! Sterkte!!
En dan direct: sjesus wat lijkt me dat moeilijk en zwaar om te hebben!
Het moeilijke van het doorbreken van angst en gedragspatronen die daarbij komen kijken (vermijding bv.) is dat je toch écht door die angst heen moet. Het steeds maar vermijden ervan als het té eng wordt, houdt het probleem in stand. Vandaar dat angstremmende middelen uitkomst bieden voor een eerste paar zetjes in de rug. Je moet ergens leren dat jouw lichaam niet het middelpunt van de belangstelling is van anderen en daarvoor moet je echt kunnen kijken en niet alleen maar angstig bezig zijn met jezelf en zo snel mogelijk weer ergens weg willen. Je moet ergens ook leren dat het niet uitmaakt hoe je eruit ziet (niet zóveel in ieder geval), dat het bij jou ligt en niet bij anderen, dat je hoofd/verstand je voor de gek houdt eigenlijk...
Zoals 4ppeltje al heel terecht opmerkt: bijkomend nadeel is dat er een risico is op bijwerkingen in het uiterlijk door het slikken van angstremmende middelen en dáár ligt nu juist het probleem al om te beginnen!
Als je écht er vanaf wil, ga dan bij jezelf na of je bereid bent om de angsten die je nu ervaart toch wat op te laten lopen, geef je jezelf de kans om hierdoor heen te gaan en er beter uit te komen of ga je voor het korte termijn effect van een korte afname van de angst? Steeds maar weer, dag in dag uit, jaar in jaar uit?
Geef je jezelf die kans op een ander leven? Stel dat je lichaam wat verandert door de medicijnen, dan is dat niet onomkeerbaar, het is terug te draaien. Na drie weken slikken begin je te merken dat de angst wat afneemt, de angst om te veranderen door de medicijnen neemt dan ook af. Het is dus even nog meer afzien dan je gewend bent, maar het levert je zoveel meer op dan dat je tot nu toe hebt gehad...
Ik hoop zo dat je het jezelf gunt, ergens ben je al heel sterk doordat je dit redt elke dag weer, wellicht kun je dat ook aan! Sterkte!!
[b]The devils water, it ain't so sweet, you don't wanna drink right now, but you can dip your feet, everyonce in a little while[/b]
maar eerst nog even dit: blablabla
maar eerst nog even dit: blablabla
Als ik dit lees heb ik duidelijk geen BDD, oke ik ben onzeker over mn uiterlijk en denk snel dat mensen me lelijk vinden en ook ontwijk ik spiegels zoveel mogelijk. Soms, heel soms als ik mn krullen heb en mn haar goed zit vind ik mezelf knap en dan kan ik zo heerlijk mezelf zijn, zonder dat benauwde gevoel van binnen, heerlijk is dat!quote:Op woensdag 14 januari 2009 18:38 schreef 4ppeltje het volgende:
ik ben nog niet zo heel lang bezig bij de psycholoog,
maar ze willen me eigenlijk heel graag aan de medicijnen hebben.
ik wil dit absoluut niet,ik durf t niet aan door alle bijwerkingen die je ervan kan krijgen,
en mijn grootste angst is dat ik door die bijwerkingen nog lelijker word,omdat t je doorbloeding enzo kan veranderen
en je kan er duizelig van worden en misselijk,en ik ben bang dat ik dus kei wit ervan word ofzo.
ook kan je dikker worden en zelfs kaal ofzo,nou dat ga ik natuurlijk dus niet slikken,
ik kan zoals ik er nu uitzie al niet met mezelf leven!
ik durf dus echt niet daaraan te beginnen helaas..
ik krijg nu allerlei tips van haar over hoe ik bijvoorbeeld een uurtje winkelen kan doorkomen,
zonder na 10 minuten in paniek te raken en meteen weer naar huis willen,
wat echt niet fijn is voor mn dochter,want die houd van winkelen;)
t is heel zwaar om heel de dag bezig te zijn met denken over hoe lelijk je bent,hoe mooi anderen zijn,dat er nooit iemand van je zal houden omdat je te lelijk bent..
dat mensen naar je kijken en van je walgen,altijd te schrikken van je eigen spiegelbeeld.
en als je tegen anderen zegt dat je erg onzeker bent zeggen ze toch altijd dat je kei mooi bent,
ja natuurlijk,er zal echt niemand eerlijk zeggen: ja inderdaad je ziet er echt niet uit!
dat zeg je gewoon niet tegen iemand,dus je weet dat iedereen liegt.
t liefst zou ik gewoon een keer niet meer wakker worden,ben al heel lang levensmoe,
want dit is geen leven,ik wou dat ik eens 1 dag kon wakker worden en mezelf mooi voelen,1 hele dag..
1 keer in de spiegel kijken en denken:ik ben mooi:):)
sorry voor de lange lap tekst steeds..;)
Maar over het algemeen ga jij veel verder erin dan ik.
De overeenkomsten die ik tegenkom zijn: spiegels/ramen ontwijken en dat constant benauwde gevoel van binnen. In al het overige ga je veel verder dan ik.
Toen ik wilde weten wat het beste bij mij stond (mensen in je directe omgeving zeggen inderdaad al snel iets positiefs en waar anders dan op fok! kan je een ongezouten mening verwachten
) heb ik dan ook met veel moeite dit topic geopend:Wat staat leuker bij mij, heel kort of lang
vooral bang voor de reacties, maar ik moest gewoon even weten wat men het best bij mij vind staan, dus het doel heiligde de middelen (ofzoiets
)Maar ik loop wel al heel lang met een soort zenuwachtig gevoel rond, ik vraag me af of dat hierdoor (wat jij wellicht als een doodsbenauwd gevoel omschrijft) komt.
[ Bericht 1% gewijzigd door Salt_Seafood op 14-01-2009 21:04:12 ]
<a href="http://steamcommunity.com/id/outlandos/" rel="nofollow" target="_blank">Seafood! on Steam</a>
m-niki:ik heb ook heel lang getwijfeld over de medicijnen,vooral ook
omdat mn psychologe ervan overtuigd is dat ik er baat bij zou hebben.
als ik bijv. wat dikker zou worden zou ik niet erg vinden,ik sta thuis elke dag een uur op de crosstrainer dus dat zal wel meevallen en is inderdaad wel weer goed te krijgen.
bij mij is t ook vooral mn gezicht dat ik zo lelijk vind,en als ik dan ook nog kaal zou worden ofzo,
en stel je voor dat dat niet meer terug groeit,dan ben ik nog verder van huis.
dat risico durf ik niet te nemen.
ook al weet ik dat mn leven misschien makkelijker zou worden,ik zal dat helaas nooit weten.
daar komt nog bij dat ik redelijk verslavings-gevoelig,om t zo maar te noemen,ben.
dus dat ik voor mij ook een kleine reden om t niet te doen.
maar ik snap heel goed wat je bedoelt als je zegt dat ik misschien toch die kans moet nemen,
heb er ook lang over getwijfeld maar de angst om nog lelijker te worden is helaas te groot..
salt_seafood:wat jij hebt is misschien toch wel een hele lichte vorm ervan maar ik
denk toch eerder dat t gewoon een beetje extreme onzekerheid is,niet dat t niet normaal is maar
ik bedoel dat je gewoon toch wel onzekerder bent dan je eigenlijk zou moeten zijn.
het is echt een rot gevoel om jezelf lelijk te voelen en spiegels te ontwijken omdat je jezelf liever niet ziet..
dus ik hoop dat je er toch aan gaat werken,want bij is t ook langzaam aan steeds erger geworden,
begonnen rond mn 19e.
dus probeer te voorkomen dat t erger wordt!
dat zenuwachtige gevoel herken ik,ik ben eigenlijk alleen op mn gemak als ik veilig thuis ben waar ik niemand hoef te zien.
tja en ik kan wel zeggen dat je er kei leuk uitziet,en dat meen ik echt!!maar ik weet ook dat je dat toch niet aanneemt als je jezelf onzeker voelt.maar het zou zo zonde zijn van je tijd en je leven
om jezelf niet goed genoeg te voelen,terwijl je gewoon kei leuk eruit ziet!!
maar dat zeggen mensen ook over mij,ben klein,slank,lang blond haar,blauwe ogen,eigenlijk zou je denken dat ik hartstikke blij moet zijn met hoe ik eruit zie,
en als ik soms iemand zie die bijv. heel dik is,of gewoon andere dingen die over t algemeen niet als heel mooi worden gezien,dan denk ik ook bij mezelf:mens wat zeur je nou?
maar dan loop iik weer langs een raam ofzo,en dan schrik ik echt van mezelf!echt schrikken dus he!
echt walgen van jezelf en schrikken dat je zo eruit ziet,en denken dat iedereen ook denkt:
gatverdamme wat ziet zij dr uit!?dat ze lekker binnen blijft!!
ik sta er mee op,ben er heel de dag mee bezig,en pas als t donker is dan voel ik me wat beter.
en snachts ga ik lekker met de hond wandelen als er niemand op straat is,en dan
geniet ik echt van t buiten zijn zonder die angst.
pfffff wat typ ik steeds veel,sorry!
omdat mn psychologe ervan overtuigd is dat ik er baat bij zou hebben.
als ik bijv. wat dikker zou worden zou ik niet erg vinden,ik sta thuis elke dag een uur op de crosstrainer dus dat zal wel meevallen en is inderdaad wel weer goed te krijgen.
bij mij is t ook vooral mn gezicht dat ik zo lelijk vind,en als ik dan ook nog kaal zou worden ofzo,
en stel je voor dat dat niet meer terug groeit,dan ben ik nog verder van huis.
dat risico durf ik niet te nemen.
ook al weet ik dat mn leven misschien makkelijker zou worden,ik zal dat helaas nooit weten.
daar komt nog bij dat ik redelijk verslavings-gevoelig,om t zo maar te noemen,ben.
dus dat ik voor mij ook een kleine reden om t niet te doen.
maar ik snap heel goed wat je bedoelt als je zegt dat ik misschien toch die kans moet nemen,
heb er ook lang over getwijfeld maar de angst om nog lelijker te worden is helaas te groot..
salt_seafood:wat jij hebt is misschien toch wel een hele lichte vorm ervan maar ik
denk toch eerder dat t gewoon een beetje extreme onzekerheid is,niet dat t niet normaal is maar
ik bedoel dat je gewoon toch wel onzekerder bent dan je eigenlijk zou moeten zijn.
het is echt een rot gevoel om jezelf lelijk te voelen en spiegels te ontwijken omdat je jezelf liever niet ziet..
dus ik hoop dat je er toch aan gaat werken,want bij is t ook langzaam aan steeds erger geworden,
begonnen rond mn 19e.
dus probeer te voorkomen dat t erger wordt!
dat zenuwachtige gevoel herken ik,ik ben eigenlijk alleen op mn gemak als ik veilig thuis ben waar ik niemand hoef te zien.
tja en ik kan wel zeggen dat je er kei leuk uitziet,en dat meen ik echt!!maar ik weet ook dat je dat toch niet aanneemt als je jezelf onzeker voelt.maar het zou zo zonde zijn van je tijd en je leven
om jezelf niet goed genoeg te voelen,terwijl je gewoon kei leuk eruit ziet!!
maar dat zeggen mensen ook over mij,ben klein,slank,lang blond haar,blauwe ogen,eigenlijk zou je denken dat ik hartstikke blij moet zijn met hoe ik eruit zie,
en als ik soms iemand zie die bijv. heel dik is,of gewoon andere dingen die over t algemeen niet als heel mooi worden gezien,dan denk ik ook bij mezelf:mens wat zeur je nou?
maar dan loop iik weer langs een raam ofzo,en dan schrik ik echt van mezelf!echt schrikken dus he!
echt walgen van jezelf en schrikken dat je zo eruit ziet,en denken dat iedereen ook denkt:
gatverdamme wat ziet zij dr uit!?dat ze lekker binnen blijft!!
ik sta er mee op,ben er heel de dag mee bezig,en pas als t donker is dan voel ik me wat beter.
en snachts ga ik lekker met de hond wandelen als er niemand op straat is,en dan
geniet ik echt van t buiten zijn zonder die angst.
pfffff wat typ ik steeds veel,sorry!
De eventuele uitwerkingen die kunnen optreden, treden zeer vaak in het geheel niet op.quote:Op woensdag 14 januari 2009 22:30 schreef 4ppeltje het volgende:
m-niki:ik heb ook heel lang getwijfeld over de medicijnen,vooral ook
omdat mn psychologe ervan overtuigd is dat ik er baat bij zou hebben.
Je kunt het beste met de medicijnen gewoon gaan beginnen, spreek echter met je partner en ouders bijvoorbeeld af dat ze het je gelijk vertellen zodra ze iets aan je zien wat inderdaad door die medicijnen veroorzaakt zou kunnen worden, dan ben je er nog snel genoeg bij om op een ander medicijn over te stappen.
Zelf lees ik de bijsluiter nooit geheel door ( gelukkig is mijn partner verpleegster dus die weet het allemaal wel) want ik zou dan ook niks meer durven slikken, als je de bijsluiter leest, is de oplossing altijd erger dan het middel, terwijl dat natuurlijk gewoon precies andersom is.
Het lijkt me wel heel moeilijk om BDD te hebben, ik kan je wel vertellen dat de mensen minder aan jouw denken dat jij denkt dat ze aan jouw denken, maar een gevoel zet je niet zonder meer opzij.
Ben blij dat het nu wat duidelijker staat, en er fatsoenlijke reacties komen..
4ppeltje, vraag je psycholoog iig naar cognitieve training. Dat kan geen kwaad en je kunt altijd stoppen als je wilt.
Toch denk ik echt gezien de ernst van je situatie, dat je er angstremmende middelen bij nodig hebt.
Je hoeft niet perse te denken aan antidepressiva, ik heb het met clorazepaat gedaan, en ik kan je verzekeren dat dat geen negatieve effecten heeft op je uiterlijk.
Ik ben er niet dikker, kaler, witter (ben zelfs hartstikke bruin dankzij af en toe een zonnebankje) van geworden.
Jij hebt het nu in de mate waarop ik het een jaar terug nog had, en misschien nog net iets erger. Doe er iig wel wat aan, want vroeg of laat zou je zelfs zelfmoordneigingen kunnen krijgen als je het laat gaan, blijkt uit statistieken, voor zover die betrouwbaar zijn.
Echt, help jezelf, heel belangrijk!!!
En Salt_Seafood, volgens mij (maar ik ben geen professional), heb jij het toch ook. Geziene je foto, en het topic wat je opende. Alleen denk ik dat jij net als ik zelf al een stap in de goede richting hebt gezet door een paar foto's te plaatsen, op een forum waar veel pubertjes je liever afkraken dan ophemelen, en als je dan positieve reacties krijgt, kun je berationaliseren, al zie je het zelf niet, dat je zelfbeeld gewoon niet klopt.
4ppeltje, vraag je psycholoog iig naar cognitieve training. Dat kan geen kwaad en je kunt altijd stoppen als je wilt.
Toch denk ik echt gezien de ernst van je situatie, dat je er angstremmende middelen bij nodig hebt.
Je hoeft niet perse te denken aan antidepressiva, ik heb het met clorazepaat gedaan, en ik kan je verzekeren dat dat geen negatieve effecten heeft op je uiterlijk.
Ik ben er niet dikker, kaler, witter (ben zelfs hartstikke bruin dankzij af en toe een zonnebankje) van geworden.
Jij hebt het nu in de mate waarop ik het een jaar terug nog had, en misschien nog net iets erger. Doe er iig wel wat aan, want vroeg of laat zou je zelfs zelfmoordneigingen kunnen krijgen als je het laat gaan, blijkt uit statistieken, voor zover die betrouwbaar zijn.
Echt, help jezelf, heel belangrijk!!!
En Salt_Seafood, volgens mij (maar ik ben geen professional), heb jij het toch ook. Geziene je foto, en het topic wat je opende. Alleen denk ik dat jij net als ik zelf al een stap in de goede richting hebt gezet door een paar foto's te plaatsen, op een forum waar veel pubertjes je liever afkraken dan ophemelen, en als je dan positieve reacties krijgt, kun je berationaliseren, al zie je het zelf niet, dat je zelfbeeld gewoon niet klopt.
Mijn 'afkeer' zit um ook in het gezicht en niet in mijn lichaam. Behalve dat ik mezelf te dun vind ben ik eigenlijk best wel tevreden met m'n lichaam.quote:Op woensdag 14 januari 2009 22:30 schreef 4ppeltje het volgende:
salt_seafood:wat jij hebt is misschien toch wel een hele lichte vorm ervan maar ik
denk toch eerder dat t gewoon een beetje extreme onzekerheid is,niet dat t niet normaal is maar
ik bedoel dat je gewoon toch wel onzekerder bent dan je eigenlijk zou moeten zijn.
het is echt een rot gevoel om jezelf lelijk te voelen en spiegels te ontwijken omdat je jezelf liever niet ziet..
dus ik hoop dat je er toch aan gaat werken,want bij is t ook langzaam aan steeds erger geworden,
begonnen rond mn 19e.
dus probeer te voorkomen dat t erger wordt!
dat zenuwachtige gevoel herken ik,ik ben eigenlijk alleen op mn gemak als ik veilig thuis ben waar ik niemand hoef te zien.
tja en ik kan wel zeggen dat je er kei leuk uitziet,en dat meen ik echt!!maar ik weet ook dat je dat toch niet aanneemt als je jezelf onzeker voelt.maar het zou zo zonde zijn van je tijd en je leven
om jezelf niet goed genoeg te voelen,terwijl je gewoon kei leuk eruit ziet!!
maar dat zeggen mensen ook over mij,ben klein,slank,lang blond haar,blauwe ogen,eigenlijk zou je denken dat ik hartstikke blij moet zijn met hoe ik eruit zie,
en als ik soms iemand zie die bijv. heel dik is,of gewoon andere dingen die over t algemeen niet als heel mooi worden gezien,dan denk ik ook bij mezelf:mens wat zeur je nou?
maar dan loop iik weer langs een raam ofzo,en dan schrik ik echt van mezelf!echt schrikken dus he!
echt walgen van jezelf en schrikken dat je zo eruit ziet,en denken dat iedereen ook denkt:
gatverdamme wat ziet zij dr uit!?dat ze lekker binnen blijft!!
ik sta er mee op,ben er heel de dag mee bezig,en pas als t donker is dan voel ik me wat beter.
en snachts ga ik lekker met de hond wandelen als er niemand op straat is,en dan
geniet ik echt van t buiten zijn zonder die angst.
pfffff wat typ ik steeds veel,sorry!
Maar in ieder geval bedankt voor je leuke reactie. Ik geloof serieus dat je het meent als je zegt dat je me leuk vindt en dat vind ik ook leuk om te horen, maar het is van zo'n korte duur, ik bedoel de eerst volgende keer dat ik in de spiegel kijk is dat gevoel (helaas) bijna alweer weg.
Dat zenuwachtige gevoel waar ik het over heb heb ik trouwens altijd, ook wanneer ik alleen ben. Dus het heeft (hopelijk?) niets met BDD te maken.
Ik ga binnenkort naar de studentenpsycholoog voor die onzekerheid, ik ben wel benieuwd of hijzelf met BDD aankomt of niet, ik zal er in ieder geval zelf niet (gelijk) meekomen. Misschien is het wel gewoon extreme onzekerheid. Want echte paniek voel ik zelden tot nooit.
En Lamon, ik heb dat ene topic niet geopend om te kijken of men mij wel of niet knap vind, maar om te zien wat men bij mij het leukst vind staan. Dat ik daarbij behoorlijk wat leuke reacties krijg ik mooi meegenomen, maar ook niet meer dan dat (zie hierboven over het waarom).
[ Bericht 1% gewijzigd door Salt_Seafood op 15-01-2009 12:57:28 ]
<a href="http://steamcommunity.com/id/outlandos/" rel="nofollow" target="_blank">Seafood! on Steam</a>
. TVP
klipper:ik weet t,heb mezelf ook echt proberen te overtuigen om de medicijnen te proberen
omdat t mijn leven misschien wel zoveel beter en makkelijker zou maken.
maar mijn grootste angst is dat je net zal zien dat er bij mij bijwerkingen optreden,bijv haarverlies of iets met mn doorbloeding ofzo
dus dat er dan iets gebeurt wat nooit meer goedkomt bijv kale plekken..als ik nu al zo'n hekel heb aan mezelf
hoe moet dat dan als dat er ook nog bijkomt?
en al zou ik weten dat er maar 0,01 % kans is op die bijwerking,dat is voor mij genoeg
om t niet aan te durven,hoe stom en onredelijk dat ook misschien klinkt.
voor mij is die kans dan nog te groot,want stel je voor....
en dat zijn dan nog maar een paar bijwerkingen want als je inderdaad de hele bijsluiter gaat lezen dan
durft toch niemand meer zoiets te slikken,zoveel enge bijwerkingen!
maar als ik ooit van gedachten verander kan ik alsnog meteen met de medicijnen beginnen:)
lamon:ben inderdaad bezig met cognitieve training,moet nu ook elke dag opschrijven in welke
situaties ik die gevoelens zo sterk krijg,maar ik zei al tegen haar dat ik vrees dat ik elke dag t zelfde op ga schrijven,ik vind t gewoon verschrikkelijk als iemand naar me kijkt,ik weet zeker dat ze dan denken:
zij is lelijk!!!!en daardoor voel ik me angstig en onzeker en verdrietig.
maar omdat nou elke dag op te moeten schrijven....maar ze zei dat ze ook wel verwacht dat
t steeds te zelfde is en dat is niet erg..
zelfmoord-gedachten heb ik al zolang,zeker al 10 jaar,ben er aan gewend om paar keer per dag te denken hoe graag ik dood zou zijn,maar gelukkig heb ik t sinds een paar weken weer een stuk minder.t is een tijd heel erg geweest.
dan zag ik ook steeds voor me hoe ik er een eind aan zou maken,wat voor manier.
klinkt luguber maar t gaf me een soort rust om bij mezelf te denken dat ik niet meer hoef te leven als ik echt niet meer wil.dat ik dan gewoon eruit mag stappen.
ben er van overtuigd dat ik t nooit echt zou doen,maar eraan denken lucht soms op..
zoals ik t begrijp gaat t met jou al wat beter en dat vind ik fijn om te horen,dat geeft wat hoop he;)
salt_seafood:ik weet van mezelf dat toen ik nog veel koffie dronk,ik ook de hele dag een soort van zenuwachtig gevoel had!klinkt heel simpel en de kans is klein dat dat t hele probleem is hoor, maar heel misschien kan dat al een beetje helpen,
iets minder koffie.of misschien drink je wel helemaal geen koffie:)
maar ik zou t wel in de gaten houden en het inderdaad bespreken met de psycholoog!
hoop dat t gauw beter met je gaat,maar naar die studenten psycholoog is een goed begin:)
ben benieuwd hoe dat gaat,hopelijk laat je t weten!
leven met BDD is inderdaad heel zwaar,eigenlijk is t geen leven te noemen,ik leef alleen maar naar t einde
toe heb ik t idee,en ondertussen probeer ik zoveel mogelijk mensen te ontwijken.
ben heel erg bang dat ik later op mn 80e zeg:ik zag er kei leuk uit,er was niks mis met mij!wat heb ik mn leven toch weggegooid..ik heb er
niks mee gedaan,niet van genoten,niet geleefd,alleen tijd verspild.
en dan zal t te laat zijn.
daarom ben er mee aan de slag gegaan nu,en hoop dat ik over een tijd kan zeggen dat t beter gaat,
wie weet he!
omdat t mijn leven misschien wel zoveel beter en makkelijker zou maken.
maar mijn grootste angst is dat je net zal zien dat er bij mij bijwerkingen optreden,bijv haarverlies of iets met mn doorbloeding ofzo
dus dat er dan iets gebeurt wat nooit meer goedkomt bijv kale plekken..als ik nu al zo'n hekel heb aan mezelf
hoe moet dat dan als dat er ook nog bijkomt?
en al zou ik weten dat er maar 0,01 % kans is op die bijwerking,dat is voor mij genoeg
om t niet aan te durven,hoe stom en onredelijk dat ook misschien klinkt.
voor mij is die kans dan nog te groot,want stel je voor....
en dat zijn dan nog maar een paar bijwerkingen want als je inderdaad de hele bijsluiter gaat lezen dan
durft toch niemand meer zoiets te slikken,zoveel enge bijwerkingen!
maar als ik ooit van gedachten verander kan ik alsnog meteen met de medicijnen beginnen:)
lamon:ben inderdaad bezig met cognitieve training,moet nu ook elke dag opschrijven in welke
situaties ik die gevoelens zo sterk krijg,maar ik zei al tegen haar dat ik vrees dat ik elke dag t zelfde op ga schrijven,ik vind t gewoon verschrikkelijk als iemand naar me kijkt,ik weet zeker dat ze dan denken:
zij is lelijk!!!!en daardoor voel ik me angstig en onzeker en verdrietig.
maar omdat nou elke dag op te moeten schrijven....maar ze zei dat ze ook wel verwacht dat
t steeds te zelfde is en dat is niet erg..
zelfmoord-gedachten heb ik al zolang,zeker al 10 jaar,ben er aan gewend om paar keer per dag te denken hoe graag ik dood zou zijn,maar gelukkig heb ik t sinds een paar weken weer een stuk minder.t is een tijd heel erg geweest.
dan zag ik ook steeds voor me hoe ik er een eind aan zou maken,wat voor manier.
klinkt luguber maar t gaf me een soort rust om bij mezelf te denken dat ik niet meer hoef te leven als ik echt niet meer wil.dat ik dan gewoon eruit mag stappen.
ben er van overtuigd dat ik t nooit echt zou doen,maar eraan denken lucht soms op..
zoals ik t begrijp gaat t met jou al wat beter en dat vind ik fijn om te horen,dat geeft wat hoop he;)
salt_seafood:ik weet van mezelf dat toen ik nog veel koffie dronk,ik ook de hele dag een soort van zenuwachtig gevoel had!klinkt heel simpel en de kans is klein dat dat t hele probleem is hoor, maar heel misschien kan dat al een beetje helpen,
iets minder koffie.of misschien drink je wel helemaal geen koffie:)
maar ik zou t wel in de gaten houden en het inderdaad bespreken met de psycholoog!
hoop dat t gauw beter met je gaat,maar naar die studenten psycholoog is een goed begin:)
ben benieuwd hoe dat gaat,hopelijk laat je t weten!
leven met BDD is inderdaad heel zwaar,eigenlijk is t geen leven te noemen,ik leef alleen maar naar t einde
toe heb ik t idee,en ondertussen probeer ik zoveel mogelijk mensen te ontwijken.
ben heel erg bang dat ik later op mn 80e zeg:ik zag er kei leuk uit,er was niks mis met mij!wat heb ik mn leven toch weggegooid..ik heb er
niks mee gedaan,niet van genoten,niet geleefd,alleen tijd verspild.
en dan zal t te laat zijn.
daarom ben er mee aan de slag gegaan nu,en hoop dat ik over een tijd kan zeggen dat t beter gaat,
wie weet he!
Juist als je nu al niet tevreden bent, kan 't alleen maar beter.quote:Op woensdag 14 januari 2009 18:38 schreef 4ppeltje het volgende:
ik ben nog niet zo heel lang bezig bij de psycholoog,
maar ze willen me eigenlijk heel graag aan de medicijnen hebben.
ik wil dit absoluut niet,ik durf t niet aan door alle bijwerkingen die je ervan kan krijgen,
en mijn grootste angst is dat ik door die bijwerkingen nog lelijker word,omdat t je doorbloeding enzo kan veranderen
en je kan er duizelig van worden en misselijk,en ik ben bang dat ik dus kei wit ervan word ofzo.
ook kan je dikker worden en zelfs kaal ofzo,nou dat ga ik natuurlijk dus niet slikken,
ik kan zoals ik er nu uitzie al niet met mezelf leven!
ik durf dus echt niet daaraan te beginnen helaas..
ik krijg nu allerlei tips van haar over hoe ik bijvoorbeeld een uurtje winkelen kan doorkomen,
zonder na 10 minuten in paniek te raken en meteen weer naar huis willen,
wat echt niet fijn is voor mn dochter,want die houd van winkelen;)
t is heel zwaar om heel de dag bezig te zijn met denken over hoe lelijk je bent,hoe mooi anderen zijn,dat er nooit iemand van je zal houden omdat je te lelijk bent..
dat mensen naar je kijken en van je walgen,altijd te schrikken van je eigen spiegelbeeld.
en als je tegen anderen zegt dat je erg onzeker bent zeggen ze toch altijd dat je kei mooi bent,
ja natuurlijk,er zal echt niemand eerlijk zeggen: ja inderdaad je ziet er echt niet uit!
dat zeg je gewoon niet tegen iemand,dus je weet dat iedereen liegt.
t liefst zou ik gewoon een keer niet meer wakker worden,ben al heel lang levensmoe,
want dit is geen leven,ik wou dat ik eens 1 dag kon wakker worden en mezelf mooi voelen,1 hele dag..
1 keer in de spiegel kijken en denken:ik ben mooi:):)
sorry voor de lange lap tekst steeds..;)
Anders zou je angst altijd de belemmering zijn voor verbetering. Dat lelijk voelen herken ik wel, ik heb het zeker niet zo extreem dat je 't BDD kan noemen even voor de duidelijkheid. (Dat geldt voor alle disorders wel, je zult je altijd wel in bep. symptomen kunnen vinden)
Meer een fase vroeger toen ik 15/16 was en heel erg met m'n uiterlijk bezig was. Wilde elke avond m'n haren in tandenstokers wikkelen (eigenlijk super slecht) omdat je dan mooie krullen kreeg. En als m'n haar niet zat was ik ook wel chagerijnig, wilde de deur niet uit
. Ergste is dan als iemand zegt, maar het zit wel leuk! 
En dus de verdere dag gewoon heel erg bewust zijn van hoe je eruit zit.Maar dat is nu anders, kan nog steeds wel een bad hairday hebben maar dan reageer ik er niet zo overdreven op
. Voel ik me in eerste instantie niet zo aantrekkelijk, maar door omstandigheden vergeet je 't weer. Door een leuk gesprek bijvoorbeeld. Ik ben me er ook minder mee bezig gaan houden.Je moet ook goed realiseren dat mensen meer reageren op je uitstraling. En daar heb je zelf alle invloed op. Je hoeft niet mooi te zijn om een aardige opmerking te maken aan 'n onbekende, door dat gevoel dat je naar die ander zend krijgt hij als 't ware al een beeld. Een positief beeld. Hoe meer je in een goed gevoel zit, hoe opener je bent naar je omgeving is m'n ervaring.
Het lastige is dat je je omgeving al hebt veroordeeld; ze vinden je namelijk lelijk, maak je al een slechte start.
Voor mezelf moet ik eraan denken dat als ik een dipje heb, me er niet in laat sleuren door me te isoleren met m'n negatieve gedachtes.
Ik had bijvoorbeeld een borrel gehad en had niet de moeite genomen om met mensen te praten, op dat soort momenten kan ik mezelf zo'n slappeling vinden. Dat ik niet een gesprek durf te beginnen. Confronterend is het dan. De keer daarop echter heb ik 't wel gedaan, en dan geeft dan ook zo'n goed gevoel. Dat je een stapje vooruit maakt.
Ik vind het wel vergelijkbaar omdat je op zo'n moment jezelf onzeker maakt door te denken dat er iets mis is met je. Hier gaat het om je uiterlijk, daar ging het om dat ik bang was dat ik niet leuk genoeg zou zijn of het gesprek niet kon gaande houden. In beide gevallen je eigen stomme gedachten die je belemmeren.
Geloof ook in de gouden regel: Maak zelf altijd de eerste stap.
Wacht niet tot een ander tot actie komt (dat heb je immers niet in de hand) en realiseer je dat je de ander het makkelijk kan maken door de eerste stap te doen.
In dit geval zou het kunnen zijn dat de meneer in de winkel je zo streng aankijkt omdat hij je lelijk vindt, jezelf stopt en positief probeert te kijken. Misschien zou die man wel lid zijn van 'ik-schijn-altijd-boos-te-kijken hyve' of heeft hij zijn dag niet en heeft het helemaal niks met jou te maken! Of je hecht er helemaal geen waarde aan wat die meneer nou vindt.
Jezelf met anderen vergelijken is ook zoiets, voel je je niet beter op.
Misschien helpt het ook om tegen jezelf te zeggen dat je gezien mag worden, net als ieder ander persoon. Ik vind het vreselijk om te horen dat je er zo onder lijdt.
M'n moeder had vroeger last van acné en voelde zich ook in haar jaren twintig erg onzeker over haar uiterlijk. Terwijl ze nu achteraf kijkend, zichzelf best een aantrekkelijk meisje vond. En dat is inderdaad wel jammer dat ze daar nu pas achter komt.
Ik herken wel veel wat Chrrris zegt. Meer dan dat van appel, zo erg is het namelijk bij mij ook weer niet.
Maar ik zou wel willen dat ik er net zo goed als Chrrris mee om zou kunnen gaan.
Zo maak ik zelden de eerste stap, bijvoorbeeld met uitgaan, simpel omdat wanneer ik een blauwtje loop dit mijn zelfbeeld bevestigd van iemand die ik leuk vind en dat is wel het laatste wat ik wil.
Zelfs bij mij ex, een meisje waar ik op het eerste gezicht verliefd werd, durfde ik niets te doen. Zelfs niet toen we een borrel op werk hadden en ik echt alle kans kreeg! Genoeg andere jongens/mannen spraken haar wel aan en ik dacht "ach dies toch onbereikbaar, laat maar zitten". Maar tot mijn verbazing kwam ze op mij af en sprak ze me aan, de rest is geschiedenis!
Wie weet hoeveel leuke meisjes ik zo wel niet gemist heb?!
Maar wat, behalve naar de studentenpsycholoog te gaan kan ik eraan doen? Ik heb het al sinds ik me kan herinneren, maar het wordt gelukkig niet erger.
En de dagen dat ik het niet heb zijn echt heerlijk, dan durf ik alles en gaat eigenlijk ook alles goed, zelfs met uitgaan!
Kortom, voor mij is het iets dat mijn leven in mate beïnvloed en zelfs soms controleert, maar een echte obsessie zou ik het niet durven/willen noemen en levensmoe ben ik (gelukkig) ook nog lang niet! Al was ik dat een maand geleden wel even maar dat kwam door iets anders!
Maar ik zou wel willen dat ik er net zo goed als Chrrris mee om zou kunnen gaan.
Zo maak ik zelden de eerste stap, bijvoorbeeld met uitgaan, simpel omdat wanneer ik een blauwtje loop dit mijn zelfbeeld bevestigd van iemand die ik leuk vind en dat is wel het laatste wat ik wil.
Zelfs bij mij ex, een meisje waar ik op het eerste gezicht verliefd werd, durfde ik niets te doen. Zelfs niet toen we een borrel op werk hadden en ik echt alle kans kreeg! Genoeg andere jongens/mannen spraken haar wel aan en ik dacht "ach dies toch onbereikbaar, laat maar zitten". Maar tot mijn verbazing kwam ze op mij af en sprak ze me aan, de rest is geschiedenis!
Wie weet hoeveel leuke meisjes ik zo wel niet gemist heb?!
Maar wat, behalve naar de studentenpsycholoog te gaan kan ik eraan doen? Ik heb het al sinds ik me kan herinneren, maar het wordt gelukkig niet erger.
En de dagen dat ik het niet heb zijn echt heerlijk, dan durf ik alles en gaat eigenlijk ook alles goed, zelfs met uitgaan!
Kortom, voor mij is het iets dat mijn leven in mate beïnvloed en zelfs soms controleert, maar een echte obsessie zou ik het niet durven/willen noemen en levensmoe ben ik (gelukkig) ook nog lang niet! Al was ik dat een maand geleden wel even maar dat kwam door iets anders!
<a href="http://steamcommunity.com/id/outlandos/" rel="nofollow" target="_blank">Seafood! on Steam</a>
chrisss:je hebt gelijk,t kan alleen maar beter worden dus zo positief probeer ik t ook te benaderen.
vooral ook door mensen uit mn omgeving,vrienden en werk,ben ik naar het ggz gegaan.
zij zeiden steeds tegen me hoe zonde het was,dat ik mezelf zo thuis opsluit,geen telefoon durf op
te nemen,bang dat iemand iets wil afspreken of langskomen.
ik weet ook dat ik een hele goede indruk achterlaat op mensen die ik ontmoet,
dat hoor ik altijd,dat ze me zo leuk vinden en zo lief en grappig en dat ik altijd vrolijk ben.
vreemd dat ik dat wel geloof dat ze dat echt vinden,want ik weet dat ik een goed hart heb,
maar al zeggen ze 100 keer dat ze me knap vinden,dat kan ik nooit geloven.
ik ben dus ook nooit onzeker over mn innerlijk,of mensen me wel aardig vinden,
BDD is eigenlijk echt alleen gericht op t uiterlijk,heel oppervlakkig dus.
ik zou nooit zomaar op iemand afstappen ergens op een feest ofzo om een praatje te maken,
ik ben altijd de laatste op een feestje en t eerst naar huis,en ik ga echt alleen als ik er niet onderuit kan.
wat ik wel doe,is als ik zie dat iemand niet op zn gemak is,of ergens nieuw is,dan ga ik er wel naar toe en maak een praatje,maar dat is puur omdat ik er niet tegen kan als ik zie dat iemand zich niet fijn voelt..
dus meer om die persoon zich wat fijner te laten voelen,maar voor mijzelf is dat helemaal niet fijn.
maar ik kan t dus wel,das wel goed om te weten;)
wat jij had met je haren is toch een soort van BDD,heb er over gelezen,dat je haar dus alles bepaald,
hoe je je voelt op een dag enzo.een soort obsessie over hoe je haar zit..
gelukkig heb je t nu veel minder,en ik moest wel een beetje lachen om je tandenstokers-haarkrul verhaal,
hopelijk vind je dat niet erg en kan je er nu zelf ook om lachen,maar toen was t voor jou natuurlijk
heel belangrijk en bloedserieus!
helaas kan ik geen afleiding vinden,want een praatje met iemand maken is voor mij een ramp,
want dan kijken ze me aan.
ik moet zeggen dat t bij mij wel vooral is met mannen..
bij vrouwen voel ik me 50% meer op mn gemak!
mijn BDD komt dan ook waarschijnlijk door een paar(stuk of 5) hele slechte relaties,waarin ik heel verkeerd
ben behandeld.lichamelijk en geestelijk goed "de grond in getrapt"..
zo vaak,dat ik ben gaan geloven dat ik niks waard ben.dat is waarschijnlijk de oorzaak denkt de psychologe.
wat je zegt over iemand in de winkel,bijv een kassa meisje wat niet vriendelijk doeii zegt,
ik denk dan inderdaad METEEN: als ik mooi was zou ze vriendelijker zijn..
stom dat ik dus voor andere mensen denk,want misschien heeft dr vriendje t net uitgemaakt
of is dr nagel gebroken,whatever,t kan aan zoveel dingen liggen..
maar nee,t komt allemaal omdat ik te lelijk ben;)
ik doe echt heel erg mn best om anders te gaan denken,en ook vooral niet voor anderen denken,wat
ik nu dus de hele dag doe.
en inderdaad mezelf hele de tijd vergelijken met anderen,terwijl ik inderdaad misschien over 20 jaar denk:
ik zag er echt leuk uit,wat zonde...net zoiets als t voorbeeld wat je gaf over je moeder..
nu is t weer lekker weekend dus hoef ik ff lekker niks,niemand hoef ik te zien,ik hoef geen telefoon op te nemen,alleen maar lekker in mn huisje lekker veilig op de bank genesteld:) 2 hele dagen alleen voor mij(en mn dochter maar bij haar heb ik natuurlijk gelukkig nergens last van)
heeeeeeeeeeeeeeeerlijk..
en ik moet zeggen dat ik t heel fijn vind om na al die jaren zo eenzaam en anders dan anderen en raar te hebben gevoeld,
t nu echt fijn is om mn verhaal hier kwijt te kunnen,en dat jullie tips en steun geven en vertellen over jullie
ervaringen en onzekerheid.daarom schrijf ik steeds te veel misschien,sorry daarvoor!
maar zit ook al 15 jaar in mn eentje te piekeren,dus nu komt er vanalles uit
dus allemaal nog bedankt!
vooral ook door mensen uit mn omgeving,vrienden en werk,ben ik naar het ggz gegaan.
zij zeiden steeds tegen me hoe zonde het was,dat ik mezelf zo thuis opsluit,geen telefoon durf op
te nemen,bang dat iemand iets wil afspreken of langskomen.
ik weet ook dat ik een hele goede indruk achterlaat op mensen die ik ontmoet,
dat hoor ik altijd,dat ze me zo leuk vinden en zo lief en grappig en dat ik altijd vrolijk ben.
vreemd dat ik dat wel geloof dat ze dat echt vinden,want ik weet dat ik een goed hart heb,
maar al zeggen ze 100 keer dat ze me knap vinden,dat kan ik nooit geloven.
ik ben dus ook nooit onzeker over mn innerlijk,of mensen me wel aardig vinden,
BDD is eigenlijk echt alleen gericht op t uiterlijk,heel oppervlakkig dus.
ik zou nooit zomaar op iemand afstappen ergens op een feest ofzo om een praatje te maken,
ik ben altijd de laatste op een feestje en t eerst naar huis,en ik ga echt alleen als ik er niet onderuit kan.
wat ik wel doe,is als ik zie dat iemand niet op zn gemak is,of ergens nieuw is,dan ga ik er wel naar toe en maak een praatje,maar dat is puur omdat ik er niet tegen kan als ik zie dat iemand zich niet fijn voelt..
dus meer om die persoon zich wat fijner te laten voelen,maar voor mijzelf is dat helemaal niet fijn.
maar ik kan t dus wel,das wel goed om te weten;)
wat jij had met je haren is toch een soort van BDD,heb er over gelezen,dat je haar dus alles bepaald,
hoe je je voelt op een dag enzo.een soort obsessie over hoe je haar zit..
gelukkig heb je t nu veel minder,en ik moest wel een beetje lachen om je tandenstokers-haarkrul verhaal,
hopelijk vind je dat niet erg en kan je er nu zelf ook om lachen,maar toen was t voor jou natuurlijk
heel belangrijk en bloedserieus!
helaas kan ik geen afleiding vinden,want een praatje met iemand maken is voor mij een ramp,
want dan kijken ze me aan.
ik moet zeggen dat t bij mij wel vooral is met mannen..
bij vrouwen voel ik me 50% meer op mn gemak!
mijn BDD komt dan ook waarschijnlijk door een paar(stuk of 5) hele slechte relaties,waarin ik heel verkeerd
ben behandeld.lichamelijk en geestelijk goed "de grond in getrapt"..
zo vaak,dat ik ben gaan geloven dat ik niks waard ben.dat is waarschijnlijk de oorzaak denkt de psychologe.
wat je zegt over iemand in de winkel,bijv een kassa meisje wat niet vriendelijk doeii zegt,
ik denk dan inderdaad METEEN: als ik mooi was zou ze vriendelijker zijn..
stom dat ik dus voor andere mensen denk,want misschien heeft dr vriendje t net uitgemaakt
of is dr nagel gebroken,whatever,t kan aan zoveel dingen liggen..
maar nee,t komt allemaal omdat ik te lelijk ben;)
ik doe echt heel erg mn best om anders te gaan denken,en ook vooral niet voor anderen denken,wat
ik nu dus de hele dag doe.
en inderdaad mezelf hele de tijd vergelijken met anderen,terwijl ik inderdaad misschien over 20 jaar denk:
ik zag er echt leuk uit,wat zonde...net zoiets als t voorbeeld wat je gaf over je moeder..
nu is t weer lekker weekend dus hoef ik ff lekker niks,niemand hoef ik te zien,ik hoef geen telefoon op te nemen,alleen maar lekker in mn huisje lekker veilig op de bank genesteld:) 2 hele dagen alleen voor mij(en mn dochter maar bij haar heb ik natuurlijk gelukkig nergens last van)
heeeeeeeeeeeeeeeerlijk..
en ik moet zeggen dat ik t heel fijn vind om na al die jaren zo eenzaam en anders dan anderen en raar te hebben gevoeld,
t nu echt fijn is om mn verhaal hier kwijt te kunnen,en dat jullie tips en steun geven en vertellen over jullie
ervaringen en onzekerheid.daarom schrijf ik steeds te veel misschien,sorry daarvoor!
maar zit ook al 15 jaar in mn eentje te piekeren,dus nu komt er vanalles uit
dus allemaal nog bedankt!
Voor alle anderen in dit topic, ook de mensen die misschien niet BDD hebben, maar wel er tegenaan zitten en die onzekerheid contstant voelen.
Ik heb weer iets geprobeerd, wat heel moeilijk is, maar weer heel veel hielp.
Neem een dag, waarop je met andere (liefst niet bekende) mensen te maken krijgt.
Dwing jezelf die dag (en dit is het moeilijkste, maar probeer het echt) net te doen alsof je jezelf ontzettend leuk en zeker voelt.
Probeer dat gevoel af te dwingen en, een open houding aan te nemen en te stralen. Behandel dan iedereen die je tegenkomt met vriendelijkheid en openheid, kijk mensen in hun ogen, niet te obsessief, maar geef ze gewoon een vriendelijke blik. Als je kans ziett om een gesprekje aan te gaan over een onderwerp, doe dat dan. Glimlach naar die persoon terwijl je praat (ook hier, niet proberen te overdrijven en een ongemeende glimlach ervan te maken, weer heel moeilijk, ik weet het, maar probeer het toch).
Let daarna, als je dat met meerdere mensen doet (want 1 persoon is geen bevestiging, zoals iemand al zei, iemand kan die dag gewoon chagrijnig zijn, of daar niet voor open staan) goed op de reactie die je krijgt.
Als je een leuk gesprek terug krijgt, al is het maar van een paar mensen, neem dat dan als bewijs dat wat jij in jezelf ziet niet de werkelijkheid kan zijn.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar echt, het kan je enorm helpen.
Wacht wel op een dag, waar je iets beter in je vel zit en je je beter voelt dan andere dagen, dan heeft het het meeste kans van slagen.
Ook dit heeft mij enorm geholpen, en daarom wil ik het toch even delen.
Ik heb weer iets geprobeerd, wat heel moeilijk is, maar weer heel veel hielp.
Neem een dag, waarop je met andere (liefst niet bekende) mensen te maken krijgt.
Dwing jezelf die dag (en dit is het moeilijkste, maar probeer het echt) net te doen alsof je jezelf ontzettend leuk en zeker voelt.
Probeer dat gevoel af te dwingen en, een open houding aan te nemen en te stralen. Behandel dan iedereen die je tegenkomt met vriendelijkheid en openheid, kijk mensen in hun ogen, niet te obsessief, maar geef ze gewoon een vriendelijke blik. Als je kans ziett om een gesprekje aan te gaan over een onderwerp, doe dat dan. Glimlach naar die persoon terwijl je praat (ook hier, niet proberen te overdrijven en een ongemeende glimlach ervan te maken, weer heel moeilijk, ik weet het, maar probeer het toch).
Let daarna, als je dat met meerdere mensen doet (want 1 persoon is geen bevestiging, zoals iemand al zei, iemand kan die dag gewoon chagrijnig zijn, of daar niet voor open staan) goed op de reactie die je krijgt.
Als je een leuk gesprek terug krijgt, al is het maar van een paar mensen, neem dat dan als bewijs dat wat jij in jezelf ziet niet de werkelijkheid kan zijn.
Ik weet dat het makkelijker gezegd dan gedaan is, maar echt, het kan je enorm helpen.
Wacht wel op een dag, waar je iets beter in je vel zit en je je beter voelt dan andere dagen, dan heeft het het meeste kans van slagen.
Ook dit heeft mij enorm geholpen, en daarom wil ik het toch even delen.
|
|
