Ben je niet in orde als je geen kinderen wilt #4

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:12 schreef PurePoisonPerfume het volgende:

[..]

Mensen maken zich daar druk om, omdat zij het gewoon belangrijk vinden wat hun ouders denken. Je wilt graag (over het algemeen) dat ze trots op je zijn ed. Dit zou natuurlijk ook andersom moeten gelden: ouders moeten de wensen van hun kind ook respecteren, ook als die afwijken van wat hun verwachtingen zijn. Zowel kinderen als hun ouders moeten daarin een beetje schipperen, maar in de meeste gevallen komt dat echt wel goed.

En wat is volgens jou dan de oplossing voor dit probleem? Je zegt dat de ouder-kindrelatie een relatie is die uit afhankelijkheid ontstaat en dus per definitie moeilijk is. Moeten we dan maar helemaal stoppen met ons voortplanten?

Maar waarom wil je dat je ouders trots op je zijn? "gewoon", "zomaar"? Het wordt je van kleins af aan door je strot geramd dat je moet doen wat je ouders willen, dat is de reden dat jij je drie slagen in de rondte werkt om te zorgen dat je ouders trots zijn. Niks meer, niks minder.

Dat laatste lijkt me persoonlijk een hele verademing, maar de kans dat dat gebeurt is niet zo groot. Ik vind mensen toch al verschrikkelijk nutteloos.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:14 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat is dus iets wat ik bedoel met 'maatschappelijke verplichting'. Mijn ouders hebben geneukt zonder condoom, dus moet ik nu voor ze zorgen, want anders ben ik ondankbaar; daar komt het op neer. (In feite, zoals ik het zie, word ik dus gewoon opgezadeld met iets waar ik absoluut niet voor gekozen heb, mijn mening is nooit gevraagd toen ze besloten een kind op de wereld te zetten).

Ik wil niet in een zorgrol. Als ik in een zorgrol terecht had willen komen, had ik wel in de verpleging gaan werken.

Sorry, maar ik vind dit een beetje kinderachtig. Je bent dus opgezadeld met je leven? Je hoeft ze ook niet dankbaar te zijn dat ze je op de wereld gezet hebben, maar dankbaar voor het feit dat ze je hebben opgevoed en grootgebracht. Natuurlijk is iedere situatie anders, en jouw situatie zoals je hem beschrijft lijkt mij ook echt lastig, maar ik vind het een beetje kinderachtig om te zeggen dat je je ouders niet wilt bezoeken/verzorgen omdat het niet jouw keus was dat ze je hebben gekregen.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:19 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Maar waarom wil je dat je ouders trots op je zijn? "gewoon", "zomaar"? Het wordt je van kleins af aan door je strot geramd dat je moet doen wat je ouders willen, dat is de reden dat jij je drie slagen in de rondte werkt om te zorgen dat je ouders trots zijn. Niks meer, niks minder.

Dat laatste lijkt me persoonlijk een hele verademing, maar de kans dat dat gebeurt is niet zo groot. Ik vind mensen toch al verschrikkelijk nutteloos.

MIj is nooit opgedrongen dat ik moet doen wat mijn ouders willen. Ze hebben mij grootgebracht met het idee dat ze altijd van me zullen houden, ook als mijn keuzes niet degenen zijn die zij hadden gewild. Ik weet zeker dat ze hoe dan ook trots op me zijn.

Overigens ben je wel erg pessimistisch zeg..

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:19 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Maar waarom wil je dat je ouders trots op je zijn? "gewoon", "zomaar"? Het wordt je van kleins af aan door je strot geramd dat je moet doen wat je ouders willen, dat is de reden dat jij je drie slagen in de rondte werkt om te zorgen dat je ouders trots zijn. Niks meer, niks minder.

Dat laatste lijkt me persoonlijk een hele verademing, maar de kans dat dat gebeurt is niet zo groot. Ik vind mensen toch al verschrikkelijk nutteloos.

Ik wil dat ze trots op me zijn omdat ik wil dat het resultaat heeft dat ze zoveel voor me gedaan hebben Er is me niks opgedrongen, want ze vinden alles geweldig. Maar ik vind het heel lief als ik op mijn vader's werk langs ga en hij heeft al zijn collega's verteld over mijn werk en zo, gewoon omdat ie zo trots is

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:21 schreef PurePoisonPerfume het volgende:

[..]

Sorry, maar ik vind dit een beetje kinderachtig. Je bent dus opgezadeld met je leven? Je hoeft ze ook niet dankbaar te zijn dat ze je op de wereld gezet hebben, maar dankbaar voor het feit dat ze je hebben opgevoed en grootgebracht. Natuurlijk is iedere situatie anders, en jouw situatie zoals je hem beschrijft lijkt mij ook echt lastig, maar ik vind het een beetje kinderachtig om te zeggen dat je je ouders niet wilt bezoeken/verzorgen omdat het niet jouw keus was dat ze je hebben gekregen.

Dat zeg ik ook niet, je draait precies om wat ik bedoel. Ik bezoek ze wel, maar ik vind dat van kinderen erg veel verwacht wordt (zowel door ouders in het algemeen als door de hele maatschappij). Het feit dat ze mij hebben gekregen, vind ik op zich geen argument waarom ik ze zou moeten bezoeken. Als dat het enige is wat je met iemand bindt, dan vind ik het een inhoudsloos toneelstukje.

En ok, aan een kant klinkt het 'logisch' dat je dankbaar moet zijn om wat je hebt gekregen (maar hee, dat wordt je ook van kleins af aan ingeprent). Aan de andere kant, zij hebben gekozen om een kind te krijgen omdat zij dat wilden. Moet ik dankbaar zijn om het feit dat zij iets hebben gedaan wat zij wilden doen, waar ik geen inspraak in/invloed op heb gehad en waar ik niet per se blij mee ben? Dat klinkt toch onlogisch?

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:27 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat zeg ik ook niet, je draait precies om wat ik bedoel. Ik bezoek ze wel, maar ik vind dat van kinderen erg veel verwacht wordt (zowel door ouders in het algemeen als door de hele maatschappij). Het feit dat ze mij hebben gekregen, vind ik op zich geen argument waarom ik ze zou moeten bezoeken. Als dat het enige is wat je met iemand bindt, dan vind ik het een inhoudsloos toneelstukje.

En ok, aan een kant klinkt het 'logisch' dat je dankbaar moet zijn om wat je hebt gekregen (maar hee, dat wordt je ook van kleins af aan ingeprent). Aan de andere kant, zij hebben gekozen om een kind te krijgen omdat zij dat wilden. Moet ik dankbaar zijn om het feit dat zij iets hebben gedaan wat zij wilden doen, waar ik geen inspraak in/invloed op heb gehad en waar ik niet per se blij mee ben? Dat klinkt toch onlogisch?

Ze hebben je niet alleen gekregen, maar ook jarenlang moeite, liefde en tijd in je gestoken. Dus ik return the favour nu

Al ligt dat waarschijnlijk anders als ze dus niet al die liefde in je hebben gestoken, neem ik aan

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:27 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Dat zeg ik ook niet, je draait precies om wat ik bedoel. Ik bezoek ze wel, maar ik vind dat van kinderen erg veel verwacht wordt (zowel door ouders in het algemeen als door de hele maatschappij). Het feit dat ze mij hebben gekregen, vind ik op zich geen argument waarom ik ze zou moeten bezoeken. Als dat het enige is wat je met iemand bindt, dan vind ik het een inhoudsloos toneelstukje.

En ok, aan een kant klinkt het 'logisch' dat je dankbaar moet zijn om wat je hebt gekregen (maar hee, dat wordt je ook van kleins af aan ingeprent). Aan de andere kant, zij hebben gekozen om een kind te krijgen omdat zij dat wilden. Moet ik dankbaar zijn om het feit dat zij iets hebben gedaan wat zij wilden doen, waar ik geen inspraak in/invloed op heb gehad en waar ik niet per se blij mee ben? Dat klinkt toch onlogisch?

Ja, mits ze het goed hebben gedaan. Als je ouders jou zonder vorm van mishandeling of verwaarlozing en met de nodige liefde hebben grootgebracht, vind ik wel dat je ze daar dankbaar voor mag zijn ja. Er zijn genoeg voorbeelden van gezinnen waarin dat anders gaan. Net zoiets als dankbaar zijn voor een goede gezondheid: daar doe je ook niets voor, maar mag je wel blij mee zijn.

Wie moet je dankbaar zijn voor een goede gezondheid dan?

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:23 schreef PurePoisonPerfume het volgende:

[..]

MIj is nooit opgedrongen dat ik moet doen wat mijn ouders willen. Ze hebben mij grootgebracht met het idee dat ze altijd van me zullen houden, ook als mijn keuzes niet degenen zijn die zij hadden gewild. Ik weet zeker dat ze hoe dan ook trots op me zijn.

Overigens ben je wel erg pessimistisch zeg..

Jouw ouders hebben nooit gedreigd dat je bijvoorbeeld straf zou krijgen als je je kamer niet op zou ruimen? Dat je geen zakgeld zou krijgen als je iets kapot zou maken? Of juist omgekeerd, dat je geld zou krijgen als je goede cijfers haalde voor je rapport?

Dat zijn de dingen waarmee je van kleins af aan leert dat je moet doen wat je ouders willen, omdat het anders negatieve gevolgen voor je heeft. Zo leer je van kleins af aan om bang te zijn om dingen te doen die jij wil doen, maar die je ouders niet goedkeuren. In zekere zin is dat goed, want het zorgt ervoor dat je bijvoorbeeld geen terpentine opdrinkt of je hand op de barbecue legt. Aan de andere kant heeft het ook invloed op later en daarnaast kunnen veel ouders niet goed omgaan met die macht. Denk aan ouders die hun kinderen slaan: waarom sla je een kind? Je kunt het hebben, je kind zal het accepteren - het is namelijk afhankelijk van je. Je buurman is niet afhankelijk van je, dus slaat ie terug of hij doet aangifte, en als hij ruzie met je heeft doet dat er niet toe want hij zit in z'n eigen huis, verdient z'n eigen geld en zorgt zelf voor z'n eten.

Dat hele proces speelt ofwel in positieve of in negatieve zin een rol in je leven en dat is hetgene wat ervoor zorgt dat je dat later ook blijft doen.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:32 schreef Isegrim het volgende:
Wie moet je dankbaar zijn voor een goede gezondheid dan?

Nouja, niet iemand natuurlijk . Gewoon in het algemeen er blij mee zijn .

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:33 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Jouw ouders hebben nooit gedreigd dat je bijvoorbeeld straf zou krijgen als je je kamer niet op zou ruimen? Dat je geen zakgeld zou krijgen als je iets kapot zou maken? Of juist omgekeerd, dat je geld zou krijgen als je goede cijfers haalde voor je rapport?

Eigenlijk niet. Ik deed nooit echt vervelende dingen omdat ik niet wilde dat ik mijn ouders daar verdrietig mee zou maken. Ze werden ook nooit echt boos, maar ik vond het veel erger als ze teleurgesteld waren. En de enige beloningsafspraak die we hadden was dat ik mijn rijbewijs kreeg als ik niet ging roken

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:33 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Jouw ouders hebben nooit gedreigd dat je bijvoorbeeld straf zou krijgen als je je kamer niet op zou ruimen? Dat je geen zakgeld zou krijgen als je iets kapot zou maken? Of juist omgekeerd, dat je geld zou krijgen als je goede cijfers haalde voor je rapport?

Dat zijn de dingen waarmee je van kleins af aan leert dat je moet doen wat je ouders willen, omdat het anders negatieve gevolgen voor je heeft. Zo leer je van kleins af aan om bang te zijn om dingen te doen die jij wil doen, maar die je ouders niet goedkeuren. In zekere zin is dat goed, want het zorgt ervoor dat je bijvoorbeeld geen terpentine opdrinkt of je hand op de barbecue legt. Aan de andere kant heeft het ook invloed op later en daarnaast kunnen veel ouders niet goed omgaan met die macht. Denk aan ouders die hun kinderen slaan: waarom sla je een kind? Je kunt het hebben, je kind zal het accepteren - het is namelijk afhankelijk van je. Je buurman is niet afhankelijk van je, dus slaat ie terug of hij doet aangifte, en als hij ruzie met je heeft doet dat er niet toe want hij zit in z'n eigen huis, verdient z'n eigen geld en zorgt zelf voor z'n eten.

Dat hele proces speelt ofwel in positieve of in negatieve zin een rol in je leven en dat is hetgene wat ervoor zorgt dat je dat later ook blijft doen.

De dingen die jij noemt horen gewoon bij opvoeden en het systeem van straffen en belonen werkt nu eenmaal heel goed daarbij. Wat ik bedoel, is dat mijn ouders mij nooit iets hebben opgedrongen als een bepaalde opleiding, het uitmaken met een vriendje, ze hebben me zelfs nooit verboden om te roken als veertienjarige.

Natuurlijk zijn er ouders die niet goed kunnen omgaan met de afhankelijkheid van hun kinderen, maar dat zijn nog steeds uitzonderingen (gelukkig). In het merendeel van de gevallen is die relatie goed en voelen mensen zich echt niet overdreven gepusht om dingen niet of wel te doen voor hun ouders.

Misschien heb je het gewoon niet onthouden? Het zijn vaak kleine dingen, maar ik zie ouders het doorlopend doen. "Afblijven, niet doen, anders wordt mama boos", "Ophouden, als je vervelend doet gaan we naar huis". Vader gaat naar z'n werk en zegt "luisteren naar mama, anders krijg je met mij te maken". Moeder die roept "wacht maar tot je vader thuis is!". Ouders die hun kinderen in de supermarkt slaan, duwen of door elkaar schudden, etc. omdat ze ergens aan zitten of in de weg staan. Ouders die tegen hun kind zeggen dat ze straf zullen krijgen, dat ze geen zakgeld krijgen, dat ze niet naar het verjaardagsfeestje van hun vriendje mogen, dat ze geen cadeautje van Sinterklaas krijgen, als ze X (niet) doen.

Maar ja, sowieso... Ik werk al sinds m'n 16e in een supermarkt en als je ziet hoe mensen met hun kinderen omgaan... Echt niet normaal. De raarste dingen hoor je. Mensen die echt constant keihard tegen hun kind lopen te schreeuwen, vloeken, "als je nou nog een keer je schoenen uit doet hak ik je poten eraf", etc. Van 90% snap ik sowieso niet waarom ze niet gewoon een kapotje d'r omheen getrokken hebben.

quote:

Op zaterdag 10 januari 2009 23:03 schreef servus_universitas het volgende:
Mensen die kinderen krijgen omdat ze graag kinderen willen en vervolgens die kinderen voornamelijk dumpen bij een crèche of bij hun ouders en/of gastouders, die hebben er wellicht over nagedacht, maar er weinig van begrepen. Ik zie die mensen vooral als mensen die graag alles willen hebben wat maatschappelijk als ideaal worden gezien. Maar kinderen mogen vooral niet hun eigen leventje in gevaar brengen. Hun carrière en dergelijke. Oh nee, dat zou echt een ramp zijn.

Dit zijn ook allemaal maar moderne theorietjes over het ouderschap, een beetje verwend zelfs, want de generaties voor ons (ouders, maar vooral grootouders en overgrootouders) deden echt niet zo aanstellerig over het krijgen van kinderen. Die kregen ze gewoon, punt. Vaak tien of twaalf, en dacht je dat al die kinderen de hele dag door papa en mama werden rondgereden in de Bugaboo en meegesleept werden naar babyzwemlessen en al die andere opvoedflauwekul van tegenwoordig? Kinderen zijn een biologisch gegeven, en daar gingen ouders vroeger een stuk relaxter mee om, als je het vergelijkt met de pedagogische bullshit van tegenwoordig. Zo'n honderd jaar geleden ging het vaak gewoon om de poen: de kinderen konden meehelpen in 't boerenbedrijf of ze verdienden wat centjes bij in de fabriek. De kleintjes werden opgevoed en verzorgd door oudere broers en zussen. Kinderen hadden nauwelijks diep contact met hun ouders, daar hadden die mensen helemaal geen tijd voor.

Dan zit je als modern kind toch lekkerder op het kinderdagverblijf

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:44 schreef Maeghan het volgende:
Misschien heb je het gewoon niet onthouden? Het zijn vaak kleine dingen, maar ik zie ouders het doorlopend doen. "Afblijven, niet doen, anders wordt mama boos", "Ophouden, als je vervelend doet gaan we naar huis". Vader gaat naar z'n werk en zegt "luisteren naar mama, anders krijg je met mij te maken". Moeder die roept "wacht maar tot je vader thuis is!". Ouders die hun kinderen in de supermarkt slaan, duwen of door elkaar schudden, etc. omdat ze ergens aan zitten of in de weg staan. Ouders die tegen hun kind zeggen dat ze straf zullen krijgen, dat ze geen zakgeld krijgen, dat ze niet naar het verjaardagsfeestje van hun vriendje mogen, dat ze geen cadeautje van Sinterklaas krijgen, als ze X (niet) doen.

Maar ja, sowieso... Ik werk al sinds m'n 16e in een supermarkt en als je ziet hoe mensen met hun kinderen omgaan... Echt niet normaal. De raarste dingen hoor je. Mensen die echt constant keihard tegen hun kind lopen te schreeuwen, vloeken, "als je nou nog een keer je schoenen uit doet hak ik je poten eraf", etc. Van 90% snap ik sowieso niet waarom ze niet gewoon een kapotje d'r omheen getrokken hebben.

Nogmaals, die dingen horen gewoon bij de opvoeding. Je moet je kind nu eenmaal dingen afleren en aanleren. Natuurlijk niet met vloeken en tieren, dat vind ik ook niet kunnen. Maar een standje is echt heel normaal hoor. Dat is toch geen opdringen? Moet je je kind dan maar alles laten doen wat het wil? Dan krijg je pas ontuitstaanbare mensen..

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:37 schreef PurePoisonPerfume het volgende:

[..]

De dingen die jij noemt horen gewoon bij opvoeden en het systeem van straffen en belonen werkt nu eenmaal heel goed daarbij. Wat ik bedoel, is dat mijn ouders mij nooit iets hebben opgedrongen als een bepaalde opleiding, het uitmaken met een vriendje, ze hebben me zelfs nooit verboden om te roken als veertienjarige.

Natuurlijk zijn er ouders die niet goed kunnen omgaan met de afhankelijkheid van hun kinderen, maar dat zijn nog steeds uitzonderingen (gelukkig). In het merendeel van de gevallen is die relatie goed en voelen mensen zich echt niet overdreven gepusht om dingen niet of wel te doen voor hun ouders.

Nou, dat is dus precies wat ik tegen heb op ouder-kindrelaties. Het feit dat dit soort afhankelijkheid en straffen en belonen 'normaal' is. Er is geen enkele andere relatie waarbinnen zoiets geaccepteerd wordt (tja, tenzij je van SM houdt...). Ik houd gewoon niet van dit soort machtspelletjes.

En zoals ik al zei: het zorgt (of je nou denkt dat dat goed of slecht is, doet er even niet toe) voor afhankelijkheid op latere leeftijd.

Misschien ligt het aan mijn omgeving, maar ik ken dus echt wel veel mensen die zich enorm gepusht voelen door hun ouders, die gewoon niet geaccepteerd werden ivm bijvoorbeeld hun geaardheid, waar de ouders uitermate negatief waren over iemands opleiding of baan of waar sprake was van (het toestaan van) seksueel misbruik (door anderen), mishandeling of verwaarlozing.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 02:53 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Nou, dat is dus precies wat ik tegen heb op ouder-kindrelaties. Het feit dat dit soort afhankelijkheid en straffen en belonen 'normaal' is. Er is geen enkele andere relatie waarbinnen zoiets geaccepteerd wordt (tja, tenzij je van SM houdt...). Ik houd gewoon niet van dit soort machtspelletjes.

Misschien ligt het aan mijn omgeving, maar ik ken dus echt wel veel mensen die zich enorm gepusht voelen door hun ouders, die gewoon niet geaccepteerd werden ivm bijvoorbeeld hun geaardheid, waar de ouders uitermate negatief waren over iemands opleiding of baan of waar sprake was van seksueel misbruik, mishandeling of verwaarlozing.

Ten eerste IS die afhankelijkheid er nu eenmaal, een kind kan tot een bepaalde leeftijd nu eenmaal niet op eigen benen staan. Eerst moet het gevoed worden, aangekleed worden etcetera, later moet er iig op financieel niveau nog voor gezorgd worden: kinderen kunnen dat nu eenmaal niet zelf, dus om de afhankelijkheid kun je niet heen.

Ten tweede hebben ouders de plicht om hun kind zo goed mogelijk groot te brengen. Een onderdeel daarvan is het kind goed gedrag aan te leren en verkeerd gedrag af te leren, en dit gebeurt nu het best via een beloningssysteem. Dat zijn geen machtsspelletjes, dat is gewoon een goed werkend opvoedsysteem. Overigens mogen kinderen in de meeste gezinnen in Nederland gewoon onderhandelen over zaken: het is echt niet zo dat ouders als een soort dictators over hun kinderen regeren.

Ik leg het nog een keer uit en dan geef ik het op: het gaat er niet om of het 'normaal' is binnen opvoeden. Het gaat me erom dat opvoeding automatisch leidt tot afhankelijkheid (hee, zover ben je zelf ook al) doordat je constant ingeprent wordt dat je moet luisteren naar je ouders (iets waar je, zoals je zelf zegt, niet omheen kunt omdat een kind nu eenmaal dingen dient te leren). Dat is iets waar ik in essentie problemen mee heb, om twee redenen: het leidt m.i. vaak tot verkeerd gebruik van die 'macht' en het zorgt voor afhankelijkheid op latere leeftijd (en daardoor voor allerlei persoonlijke problemen zoals bijv. minderwaardige gevoelens omdat je niet aan verwachtingen voldoet).

Probéér het eens te begrijpen, ook al past het niet in je straatje van roze geluk met vanillesmaak.

Dit alles zorgt ervoor dat m.i. nooit sprake kan zijn van een echt goede, gelijkwaardige band tussen ouder en kind. Het kind blijft (doordat hem dat geleerd is en omdat hij onder druk gezet wordt door de maatschappij) altijd dingen doen en laten om gerespecteerd te worden door zijn ouders. Iedere ouder heeft wel iets wat hij zou willen veranderen aan z'n kind en ieder kind heeft wel iets wat hij anders zou willen in de band met zijn ouders of wat hij anders gewild had in z'n opvoeding. Iedereen die iets anders zegt, liegt.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:02 schreef Maeghan het volgende:
Ik leg het nog een keer uit en dan geef ik het op: het gaat er niet om of het 'normaal' is binnen opvoeden. Het gaat me erom dat opvoeding automatisch leidt tot afhankelijkheid (hee, zover ben je zelf ook al) doordat je constant ingeprent wordt dat je moet luisteren naar je ouders (iets waar je, zoals je zelf zegt, niet omheen kunt omdat een kind nu eenmaal dingen dient te leren). Dat is iets waar ik in essentie problemen mee heb, om twee redenen: het leidt m.i. vaak tot verkeerd gebruik van die 'macht' en het zorgt voor afhankelijkheid op latere leeftijd (en daardoor voor allerlei persoonlijke problemen zoals bijv. minderwaardige gevoelens omdat je niet aan verwachtingen voldoet).

Probéér het eens te begrijpen, ook al past het niet in je straatje van roze geluk met vanillesmaak.

Draai het een som. Jij geeft allerlei voorbeelden van disfunctionele ouder-kindrelaties, maar in de praktijk is de meerderheid van de relaties best gezond. Maar dat past waarschijnlijk niet in je straatje van grijze depressie met spruitjessmaak

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:02 schreef Maeghan het volgende:
Ik leg het nog een keer uit en dan geef ik het op: het gaat er niet om of het 'normaal' is binnen opvoeden. Het gaat me erom dat opvoeding automatisch leidt tot afhankelijkheid (hee, zover ben je zelf ook al) doordat je constant ingeprent wordt dat je moet luisteren naar je ouders (iets waar je, zoals je zelf zegt, niet omheen kunt omdat een kind nu eenmaal dingen dient te leren). Dat is iets waar ik in essentie problemen mee heb, om twee redenen: het leidt m.i. vaak tot verkeerd gebruik van die 'macht' en het zorgt voor afhankelijkheid op latere leeftijd (en daardoor voor allerlei persoonlijke problemen zoals bijv. minderwaardige gevoelens omdat je niet aan verwachtingen voldoet).

Probéér het eens te begrijpen, ook al past het niet in je straatje van roze geluk met vanillesmaak.

Er is geen reden om mij te gaan kleineren om iets waarover ik het gewoon niet met je eens ben. Dat ik wat optimistischer ben ingesteld, betekent nog niet dat ik zo naief ben als jij nu denkt.

We zijn het er blijkbaar over eens dat er in een ouder-kindrelatie sprake is van een afhankelijkheidssituatie en een situatie waarin het kind dient te luisteren naar zijn ouders, omdat het dingen moet leren.

Jij zegt nu dat het vaak leidt tot verkeerd gebruik van macht en zorgt voor afhankelijkheid op latere leeftijd. Ik ben het hier gewoon niet mee eens. Dit is niet 'vaak' het geval, dit zijn uitzonderingsgevallen. Het is niet zo dat heel Nederland vol zit met mensen die gefrustreerd zijn omdat ze vroeger door hun ouders gecorrigeerd werden. Het is niet zo dat men zijn ouders alleen bezoekt als een soort misplaatste gewetenskwestie, het gros doet dit gewoon uit liefde en omdat zij het zelf willen. Natuurlijk komt het voor dat de machtspositie van ouders misbruikt wordt, en dat dit leidt tot latere persoonlijkheidsproblemen, maar het is gewoon onzin dat dit heel vaak het geval zou zijn.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:05 schreef Ripley het volgende:

[..]

Draai het een som. Jij geeft allerlei voorbeelden van disfunctionele ouder-kindrelaties, maar in de praktijk is de meerderheid van de relaties best gezond. Maar dat past waarschijnlijk niet in je straatje van grijze depressie met spruitjessmaak

Dankje.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:05 schreef Ripley het volgende:

[..]

Draai het eens om. Jij geeft allerlei voorbeelden van disfunctionele ouder-kindrelaties, maar in de praktijk is de meerderheid van de relaties best gezond. Maar dat past waarschijnlijk niet in je straatje van grijze depressie met spruitjessmaak

Best gezond vind ik net zoiets als een beetje zwanger of een beetje dood. "Best" gezond geeft al aan dat het niet optimaal is. Ik begrijp niet waarom mensen massaal beginnen aan iets wat nooit helemaal voldoening zal geven, voor niemand. Voor mij persoonlijk is dat een reden om er zelf niet aan te beginnen. Je kan je vanalles voornemen ('ik word nooit zoals m'n moeder' of 'ik ga het allemaal anders doen'), maar uiteindelijk komt daar in de praktijk vaak geen moer van terecht. Mijn moeder heeft ook zat dingen gedaan waarvan ze altijd zei dat ze het nooit zou doen omdat ze het zo erg vond dat haar moeder dat deed. Ik wil zelf niet zo'n ouder worden - de enige manier om daar 100% zeker van te zijn is door helemaal geen ouder te worden.

Ach ja, ik zie eigenlijk weinig gezonde ouder-kindrelaties. Ik zie een hoop slechte ouders en vervelende kinderen en weinig normale omgang. Ik vind kinderen vervelend, ik vind ouders vaak nog vervelender en als je ze bij elkaar zet loopt het al helemaal op een drama uit. CTRL + ALT + DEL is nog steeds de beste oplossing voor de wereld, als je het mij vraagt.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:16 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Best gezond vind ik net zoiets als een beetje zwanger of een beetje dood. "Best" gezond geeft al aan dat het niet optimaal is. Ik begrijp niet waarom mensen massaal beginnen aan iets wat nooit helemaal voldoening zal geven, voor niemand. Voor mij persoonlijk is dat een reden om er zelf niet aan te beginnen. Je kan je vanalles voornemen ('ik word nooit zoals m'n moeder' of 'ik ga het allemaal anders doen'), maar uiteindelijk komt daar in de praktijk vaak geen moer van terecht. Mijn moeder heeft ook zat dingen gedaan waarvan ze altijd zei dat ze het nooit zou doen omdat ze het zo erg vond dat haar moeder dat deed. Ik wil zelf niet zo'n ouder worden - de enige manier om daar 100% zeker van te zijn is door helemaal geen ouder te worden.

Ach ja, ik zie eigenlijk weinig gezonde ouder-kindrelaties. Ik zie een hoop slechte ouders en vervelende kinderen en weinig normale omgang. Ik vind kinderen vervelend, ik vind ouders vaak nog vervelender en als je ze bij elkaar zet loopt het al helemaal op een drama uit. CTRL + ALT + DEL is nog steeds de beste oplossing voor de wereld, als je het mij vraagt.

Nouja, hier is natuurlijk gewoon niet meer tegen aan te redeneren.

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:08 schreef PurePoisonPerfume het volgende:

[..]

Er is geen reden om mij te gaan kleineren om iets waarover ik het gewoon niet met je eens ben. Dat ik wat optimistischer ben ingesteld, betekent nog niet dat ik zo naief ben als jij nu denkt.

We zijn het er blijkbaar over eens dat er in een ouder-kindrelatie sprake is van een afhankelijkheidssituatie en een situatie waarin het kind dient te luisteren naar zijn ouders, omdat het dingen moet leren.

Jij zegt nu dat het vaak leidt tot verkeerd gebruik van macht en zorgt voor afhankelijkheid op latere leeftijd. Ik ben het hier gewoon niet mee eens. Dit is niet 'vaak' het geval, dit zijn uitzonderingsgevallen. Het is niet zo dat heel Nederland vol zit met mensen die gefrustreerd zijn omdat ze vroeger door hun ouders gecorrigeerd werden. Het is niet zo dat men zijn ouders alleen bezoekt als een soort misplaatste gewetenskwestie, het gros doet dit gewoon uit liefde en omdat zij het zelf willen. Natuurlijk komt het voor dat de machtspositie van ouders misbruikt wordt, en dat dit leidt tot latere persoonlijkheidsproblemen, maar het is gewoon onzin dat dit heel vaak het geval zou zijn.

Geef mij dan eens een goede verklaring voor het feit dat mensen graag willen dat hun ouders trots op ze zijn, terwijl het ze geen zier zal interesseren of de buurvrouw (die ze misschien wel net zo lang kennen) trots op ze is? Je leert je hele kindertijd "als je ouders vinden dat je het goed doet, ben je een goed mens, ben je waardevol en interessant en je krijgt allerlei beloningen".Het zou wel heel toevallig zijn als het feit dat mensen hun hele onvolwassen leven leren dat ze moeten zorgen dat hun ouders tevreden zijn niets te maken heeft met het feit dat ze op latere leeftijd graag willen dat hun ouders tevreden zijn. Tenzij je mij een andere, plausibele theorie voor kunt schotelen, houd ik het toch bij deze hypothese.

Dat hoeft overigens niet gepaard te gaan met (veel) frustraties. Je kunt er ook voldoening uit halen, dat is zelfs logisch. Als je ouders jou goed bezig vinden, stijgt jouw gevoel van eigenwaarde, je krijgt er maatschappelijke waardering voor terug, en je kunt terugvallen op je ouders in moeilijke situaties. Daardoor denk je dat je vrijwillig en uit liefde op visite gaat bij je ouders - in realiteit is het gewoon een onbewuste herhaling van een proces wat je lang geleden hebt aangeleerd (goed gedrag => liefde, respect, bescherming).

quote:

Op zondag 11 januari 2009 03:16 schreef Maeghan het volgende:

[..]


Ach ja, ik zie eigenlijk weinig gezonde ouder-kindrelaties. Ik zie een hoop slechte ouders en vervelende kinderen en weinig normale omgang. Ik vind kinderen vervelend, ik vind ouders vaak nog vervelender en als je ze bij elkaar zet loopt het al helemaal op een drama uit. CTRL + ALT + DEL is nog steeds de beste oplossing voor de wereld, als je het mij vraagt.

Ik vind je redenaties best clever en zinnig en in grote lijnen ben ik het roerend met je eens. Maar die laatste alinea komt wat gefrustreerd over.
Er zijn wel degelijk harmonieuze relaties, net als dat er ongezonde zijn. Ik denk dat een fatsoenlijke keuze voor ouderschap voor elk mens moet bestaan uit een stukje zelfreflectie; kennis van erfelijkheidsfactoren en sociaal-maatschappelijke factoren.
Helaas wijst de praktijk wel uit dat zoals Ise het zo mooi zegt ' het gemiddelde IQ 100 is ' en mensen derhalve met apen moeten concurreren. Er zijn echter ook legio ouders die wel degelijk een meerwaarde bieden. Net als dat sommige kinderen een toevoeging voor deze wereld / hun eigen wereld zijn.


Je ondermijnt je eigen bestaan door die laatste zin en dat vind ik tragisch.