vriend zit in Afghanistan

quote:

Op zaterdag 3 januari 2009 19:41 schreef NicoleColl het volgende:
Hey Itt,

Hoewel ik eigenlijk liever niet op deze berichten reageer denk ik wel dat ik weet wat jij bedoelt, mijn ´´vriend´´.. naja.. soort van latrelatie is ook militair en heeft twee jaar terug voor 5 maanden in Kamp Holland gezeten. Hij zit bij een speciale eenheid en was alleen maar op pad. Dit was inderdaad soms moordend, maar hij vindt het zo belangrijk dat er steun komt vanuit het thuisfront. Het enige wat ik kon doen was hem ellenlange brieven schrijven, zoals hierboven gezegd met name over onzinnige dingen die je normaal nooit zou vertellen. Maar dat deed hem echt supergoed, hij hoorde normale verhalen zeg maar en kon zich zodoende op andere dingen richten dan op vechten. Mijn zorgen vertelde ik hem niet, naar mijn mening heeft hij daar ook niks aan; hij heeft al genoeg aan zijn hoofd.. Hij mailde me ongeveer eens in de twee/drie weken als hij op de basis was, doordat hij me niet vertelde wanneer hij wat ging doen (wat ook niet mocht..) stelde ik me daar ook niet op in. Iedere mail was dan weer een welkome verrassing!

Door brieven te schrijven kon hij die ook lezen wanneer en waar (niet alle informatie wil je lezen als er allemaal andere mannen om je heen zitten) hij wilde en was hij niet afhankelijk van de computers.

Het is zwaar maar bedenk dat ze er super hard voor gewerkt hebben en dat een ongeluk vaak letterlijk in een klein hoekje zit. Steun hem waar je kan en zoek idd mensen waarmee je hierover kunt praten, misschien inderdaad via zo´n lotgenotendag of met vriendinnen van andere jongens die daar zitten.

Heel veel sterkte!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:07 schreef NicoleColl het volgende:
Eiegnlijk hebben we het dus hetzelfde aangepakt

Tja.. hoe was hij toen hij thuiskwam. Ik leerde hem 1 maand voordat hij wegging kennen, en toen hebben we zovel mogelijk tijd samen doorgebracht. Maar echt goed kende ik hem natuurlijk niet.
Toen hij terug kwam zijn we gelijk samen een week op vakantie geweest (is echt een aanrader haha, je haalt alle schade in, hebt alle tijd voor elkaar EN je hebt beide iets superleuks om naar toe te leven) en schrok hij bijvoorbeeld wel als er ergens ballonnen klapten. Tegen mij heeft hij nauwelijks iets losgelaten, dat heeft hij al met zn maten en psychologen daar besproken zegt hij. Iedereen in zijn omgeving vindt dat hij niet veranderd is, hij had altijd al wel typisch militaire trekjes haha. Ik kende hem niet goed genoeg om te beoordelen ofdat hij veranderd is, maar toch.. je houdt er echt wel een klap aan over.
Maar ook dan kan ik hem alleen maar steunen, heel soms vraag ik er iets over en als hij wil praten dan komt dat vanzelf wel. Dit blijft altijd een moeilijk punt. Aan de ene kant wil jij alles weten zodat je weet wat hij heeft meegemaakt en omdat je hem wilt begrijpen. Maar hij wil vaak liever niks kwijt, zo zijn ze ´opgevoed´ en ze willen je niet ongerust maken als je weet in wat voor situaties je mannetje belandt.

Gelukkig is jouw vriend al bijna op de helft! Het echte aftellen kan dus gaan beginnen! Maar remember; de laatste loodjes wegen ook in Afghanistan het zwaarst.. Sterkte dus nog even!
Mocht je nog vragen hebben, dan hoor ik graag van je!

quote:

Op zondag 4 januari 2009 14:43 schreef Bob-B het volgende:
Ik wil nog even als militair zeggen dat ik jullie twee toffe vriendinnen vind hoe jullie omgaan met de situatie. Veel mensen denken dat de militairen het zwaar hebben op uitzending, maar vergeten voor het gemak nog even dat ook het thuisfront het niet makkelijk heeft. Ik denk dat jullie een ware steun zijn voor jullie vriend.

quote:

Op zondag 4 januari 2009 17:16 schreef MoChe het volgende:

[..]

Niet om je ongerust te maken ofzo maar het is niet alsof de Taliban zich alleen houdt aan aanslagen BUITEN de poorten

quote:

Op zondag 4 januari 2009 19:16 schreef MoChe het volgende:
Tja dat is kut. Maar hij is militair, hij heeft zich er zelf voor opgegeven en hij wist wat de risico's waren. Je gaat niet het leger in met de veronderstelling dat het een scouting uitje gaat worden en dat er geen kans is dat je neergeschoten kan worden.

quote:

Op maandag 5 januari 2009 10:37 schreef Karrs het volgende:
Nou TS, ik heb een zwager die er ook drie maanden heeft gezeten, vaak buiten de poort... het is geen pretje, inderdaad.

Gelukkig vallen er relatief weinig slachtoffers aan Nederlandse kant, dus op procentenbasis zit je wel goed... dat is wat wij ons telkens maar voorhielden. Dat hij actie ziet is vrijwel onvermijdelijk...

Sterkte gewenst.

quote:

Op maandag 5 januari 2009 04:41 schreef MoChe het volgende:

[..]

tuurlijk komt het dichtbij en natuurlijk is het erg maar om nou te zeggen dat het onverwacht is? Ze worden naar gebieden gestuurd waar ze op elk moment neergeschoten kunnen worden. Niet echt een verassing als het, ik hoop het niet voor jullie en de rest die familie heeft in het leger, zover komt. Je weet wat de gevaren zijn dus waarom zou je je ongerust maken. Je kunt je veel beter al laten wennen aan het idee dat mocht hij of zij sterven dat het dan iig voor een 'goed doel' is geweest etc etc.

quote:

Op maandag 5 januari 2009 12:31 schreef Rave_NL het volgende:
Figuren als MoChe...