PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 11

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Haha wat lief, vroeger vond ik dat moeilijk maar nu niet meer dus die knuffel neem ik graag in ontvangst

jullie kennen de quickquote he

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:05 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Succes

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 14:02 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Je hebt een nieuw avatar zie ik.

Waar ga je werken?

Ja, een paar mensen vonden die avatar nogal lelijk enzo. Dat was die ook trouwens.
Bij een groothandel voor ziekenhuizen. Gewoon wat dozen inpakken enzo.

TVP

euh, ik maak er wel tijd voor om te lezen, het is zoveel

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Gefeliciteerd!!!

Dat geeft weer moed, he?

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Ik hield er ook niet zo van, met mensen dan, wel met sommige (knuffel)dieren.

Mijn moeder zag dat ik als kind al anders was, ik knuffelde mensen niet of nauwelijks bv. maar een toen voor mij enorme Robijnbeer die ik kreeg voor bij het slapen daar was ik gelijk 'verliefd' op volgens mijn moeder , het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

[ Bericht 1% gewijzigd door zakjapannertje op 19-01-2009 21:22:41 ]

Hee iedereen Ik lees nog steeds mee, maar als ik op alles ga reageren ben ik zo weer een uur verder. Ik doe het maar weer als ik het niet zo druk heb.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:03 schreef dutch-mamma het volgende:

[..]

Jammer, dat veel auti's niet van knuffelen houden (mijn kinderen gelukkig wel), want je verdient er eentje!



(je mag wegduiken en met een vies gezicht je wang afvegen!)

Van de juiste mensen vind ik een knuffel helemaal niet erg.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 20:06 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Inderdaad, even een paar dagen werken.
Ik hoop dat ik snel weer werk heb. En niet af en toe een dagje. Maar iets is in ieder geval beter dan niets.

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

quote:

Op zondag 18 januari 2009 21:15 schreef dutch-mamma het volgende:
Herkennen jullie dit?

Mijn jongste (10) is een kamikazepiloot in het verkeer. Soms gaat het dagen goed tijdens het fietsen, en dan opeens kan hij zich, als we oversteken willen, zomaar voor een aanrijdende auto storten als ik niet oplet.
We wonen in een redelijk verkeersveilige buurt, maar ik kan hem echt niet alleen op de fiets weg laten gaan.

Ik begin nu het idee te krijgen dat én op het verkeer letten én goed fietsen (rechts rijden, niet slingeren, niet omvallen) even iets teveel prikkels geven.

Klopt dat? Herkenning? Andere suggesties?

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 01:03 schreef childintime het volgende:

[..]

Ik lees dit nu pas en reageer toch even. Ik zie dit ook bij dochter. Zwaaien of roepen naar iemand die ergens loopt levert bijna een valpartij op. Als ik zeg "volgende straat linksaf" en daar niet bij zeg dat ze moet afstappen dan stort ze zich tussen de auto's. Wegen die ze goed kent kan ze nu alleen rijden. Maar als het een weg is die redelijk nieuw is, dan ga ik met haar mee.

De route volgen, op het verkeer letten, fietsen; dat is allemaal teveel ineens. Als ik haar dat wel alleen laat doen, dan wordt ze duizelig en kan niet meer fietsen. Ik doe het ook niet; ze heeft al een keer of 5 bovenop een auto gezeten. Gelukkig tot nu toe nog steeds met goede afloop (fiets in de kreukels maar kind niet).

Dat bedoel ik. Ik voel me soms echt een tomtom... (en ook dát levert weer prikkels op bij jongste zoon!)

Ik ga binnenkort eens experimenteren met "van school naar huis LOPEN" in plaats van fietsen. Ik heb het vermoeden dat dat minder prikkels op kan leveren.

Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:22 schreef BONG4002 het volgende:
Dankje

Helaas is de mijne nog wel online, maar schaam me er niet voor, het is geweest zoals het is, leuk was het niet maar helaas was het toen wel de waarheid, nu is dat gelukkig heel anders

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:23 schreef Stupendous76 het volgende:
Dat ik zelf ook prekerig overkom. Meestal weet ik redelijk goed waartoe gaan leiden, het zijn meestal dingen die logisch heel goed te beredeneren zijn, en hé, daar ben ik net een kei in. Wat ik dus vaak niet zie is dat er ook wel eens emotionele zaken meespelen. En het feit dat ik door mijn eerlijkheid direct zeg wat er gaat gebeuren en mensen nemen je dat vaak niet in dank af, zowel de botte eerlijkheid als het feit dat jij *alweer* gelijk hebt.

Dat is kut ja. Maar wel tof dat je zo'n goed inzicht hebt in situaties Ik denk niet dat ik heel goed kan voorspellen.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:30 schreef Stupendous76 het volgende:
Even verduidelijken:
Als mensen mij druk opleggen is het 11 van de 10 gevallen dat ik compleet omsla en als een saboteur ga werken (en oh, dat kan ik dan goed... )

Moet je zien waar ik nu mee bezig ben

quote:

Daarom ben ik behoorlijk blij met mijn baan waarin ik redelijk zelf mag bepalen hoeveel druk er is.

Lang leve de zelfstandigheid.

quote:

Maar ik vermoed dat dat ook de reden is waarom ik tot op zeker niveau 'underachieve': meer druk is (helaas nog steeds) meer ellende, plus dat ik absoluut ook niet weet wat ik dan wel zou moeten doen. Ik zie wel dingen die ik leuk(er) vind, maar niet de minder leuke dingen die daar ook bij horen. En hoe moet je daar uberhaupt aan toekomen? Dus praat ik mijzelf maar toe dat het huidige werk goed genoeg is, dat ik toch niet de juiste opleiding heb _{wat trouwens ook zo is, maar waardoor anderen zich blijkbaar niet laten tegenhouden?}, etc. Een soort rem, die aan de ene kant heel goed is en beschermt, maar daardoor ook kansen tegenhoudt.

Misschien. Ik vind dat je aan de ene kant niet meer druk op je moet nemen dan je aan kan omdat je anders kapot gaat. Aan de andere kant, het is zo moeilijk om de grens te bepalen en soms kun je maar beter net een beetje te roekeloos dan veel te voorzichtig zijn.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:36 schreef dutch-mamma het volgende:
Okee, daar ben ik dan eindelijk

Bedankt voor je reactie!

Wat jammer dat je je zo'n zorgen hebt gemaakt over mijn reactie... Was niet nodig geweest, hoor!

Ik ben af en toe nog steeds zo onzeker als de pest en ik houd het liefste rekening met onaangename scenario's om te voorkomen dat ik verrast word. Want ja, verrassing kan ik niet zo goed hebben..

quote:

Ik denk namelijk dat je een punt hebt. Vooral het praten onderweg, kijk, daar heb ik nog niet eens bij stil gestaan, en eerlijk gezegd denk ik dat jij daar gelijk in hebt... Het is óók een prikkel.
Het is voor mij als niet-PDD-er vanzelfsprekend, maar voor jullie niet altijd, en daar word ik me steeds meer van bewust.

Dat is mooi Maar ik denk dat je de verkeerde oplossing kiest. Samen lopen maakt je zoon niet onafhankelijker en het teveel aan binnenkomende informatie dat veroorzaakt wordt door het feit dat het kind ergens heen moet én tegelijkertijd moet communiceren blijft. Als ik druk pratend met een studiegenoot over straat loop heb ik nog steeds het gevaar dat ik fietsers over het hoofd zie, niet meer goed kan opletten op voorbij komende auto's en vergeet dat ik allang afscheid had moeten nemen en een andere kant op had moeten lopen. Ik begrijp dat je prioriteit op dit moment is om het gevaar te verminderen en natuurlijk ben als voetganger langzamer dan een fietser en bots je als voetganger ergens minder hard tegen aan dan een fietser. Maar het is geen oplossing van het probleem.

quote:

Over het loslaten, het alleen laten fietsen... Mogelijk/waarschijnlijk heb je daar ook gelijk in. Maar afgelopen week heb ik hem nog maar net op tijd (letterlijk) in zijn kraag kunnen pakken, vlak voor een aanstormende bus... Misschien afgeleid omdat we zoveel praatten onderweg?
Overigens is hij de grootste kletskous maar je hebt me wel aan het denken gezet over dat praten.

Ik begrijp je angst, maar wat ik wil zeggen is dat je zoon die bus misschien/waarschijnlijk wél had gezien als hij alleen was geweest.

quote:

En je laatste opmerking over liever dat ongeluk dan nooit alleen leren fietsen geeft me ook stof tot nadenken!

Enorm bedankt voor je reactie, en dat meen ik heel serieus!

Ik wens je veel sterkte in het balanceren van de vele goede dingen die je je kind graag wil meegeven in zijn opvoeding.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 00:56 schreef dutch-mamma het volgende:
"Normale" mensen (en ik zit me nu te schamen voor mijn "soortgenoten") staan snel klaar met etiketjes. Ik zie het bij mijn kinderen. Geweldige personen, maar vooral de oudste is kapot gepest, o.a. vanwege zijn taalgebruik (één van de belangrijkste kenmerken van asperger). En als we verhaal gingen halen (op een nette manier) konden we met de staart tussen de poten afdruipen, want "hij lokt het zelf uit"...
Ik heb wel eens het idee dat autisten minder snel pesten dan "normale" mensen, die alles uitkotsen dat maar enigszins afwijkt... Natuurlijk heb je onder autisten ook etterbakken, maar hoe meer ik me er in verdiep, hoe meer respect ik voor jullie heb en hoe dieper ik me schaam voor wat "normaal" wordt genoemd...

Ik denk niet dat dit een gezond wereldbeeld is. Autisten zijn ook maar mensen. Alle nare dingen die jij op noemt kunnen in meer of mindere mate net zo goed voorkomen bij een autist. Sterker nog, etiketjes, vooroordelen en de angst voor afwijkend gedrag wijzen op een gebrek aan inlevingsvermogen bij "normale" mensen dat mij sterk doet denken aan de mindere kanten van autisme. Wat is "normaal"? Mijn advies aan jou is om de tegenstelling "autistisch vs. normaal" los te koppelen van "normaal" in de betekenis van bijvoorbeeld "moreel goed te keuren gedrag". Het heeft namelijk niets met elkaar te maken. Als je het moeilijk vindt, probeer dan het woord "neurotypisch" te gebruiken voor mensen die geen autist zijn. Zo vermijd je verwarring van begrippen en vergeet je niet dat ook autisten onmenselijk kunnen zijn.

quote:

Ik ben geen psych en mag geen diagnoses stellen, maar ik herken best veel van jou terug in mijn ex en kinderen (en dat bedoel ik niet beledigend, maar puur als herkenning!).

Ja, ik heb het toch wel he... Ook moeilijk te ontkennen op dit moment.

quote:

Toen ik nog niets wist van asperger e.d., kon ik daar woedend om worden. Potverdomme, overdrijf niet, stel je niet aan, etcetera... Ik schaam me met terugwerkende kracht voor mijn onwetendheid...

quote:

En dat is weer iets wat IK, als moeder en ex van aspergers, moet leren. En ik moet bekennen dat dat één van de moeilijkste aspecten is. Ik kan dus wel die nuances zien. Voor mij is het vanzelfsprekend, en hoewel ik een heel aardig empathisch vermogen heb, is het voor mij heel moeilijk om voor te stellen hoe het is als je dat niet kan.
Ik weet nu waarom mijn ex enorme woede-aanvallen kon krijgen als ik gewoon iets vroeg, een grapje maakte (terwijl we elkaar wel heel goed aanvoelden met woordgrapjes!), etcetera. Hij kon mijn gezicht niet "lezen".
Ik weet nu waarom mijn jongste van 10 soms eindeloos kan doorvragen "mamma, ben je blij?". Hij heeft in dagbehandeling geleerd wat emoties zijn, hoe ze onder woorden te brengen, maar het is voor hem soms nog behoorlijk abstract en vreemd.

Erm.. Ik ben inmiddels wel zo ver dat ik gezichten aardig kan lezen en alle basisemoties heb ik onder de knie. Maar als iemand je starend aankijkt, kan dat om allerlei redenen zijn. En als zo'n persoon uiteindelijk zegt "nee ik wil niet" weet je niet of die persoon je toch al uit beleefdheid aankeek of dat hij na een lange afweging besloot maar niets te nemen. Nou kan ik het mis hebben, maar ik heb het vermoeden dat je ervaring als verkoper moet hebben om dat te kunnen zien en daar adequaat mee om te gaan (d.w.z. iemand zodanig manipuleren dat je hem/haar alsnog achterlaat met een koffie en een chocoladereep).

quote:

Mede dankzij jullie leer ik steeds meer!

Graag gedaan hoor

En nu moet ik maken dat ik weg kom.

heb het proces dan eindelijk in werking gezet om me te laten testen (op asperger) mn vader wint nog info in bij een vriend die psycholoog is, en daarna zal ik na een jaar oid dan naar de dokter stappen voor een doorverwijsbriefje

quote:

Op maandag 19 januari 2009 22:58 schreef DeHovenier het volgende:

[..]

Ik zit nu ook in een rustige periode kwa werk. Steeds vrij gehad, dan een dagje werken, dan weer niet... en ondetussen rijlessen volgen

't is wel irritant, maar om deze tijd is het altijd rustig op de zaak vanwege de winter. Er is weinig werk te doen.

Jij hebt tenminste nog werk. Ik ben werkloos.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 09:42 schreef Black_Tulip het volgende:
Goed, ik heb wat aan mijn huiswerk gedaan en ik neem nu even de tijd om op wat dingen te reageren voordat ik naar college moet.
[..]

Ik schaam me er wel voor. Ik heb jaren lang op dat forum gezeten wat tot gevolg heeft gehad dat het mijn persoonlijke ontwikkeling op dat forum staat. En geloof me, een puberende autist is geen mooi gezicht Mijn ouders vonden me al erg toen, maar ze hebben geen idee dat ik het overgrote deel van mijn stemmingswisselingen en andere grillen daar heb achtergelaten.

Ik weet nog dat iemand anoniem oude topics omhoog had gekickt waarin ik me als een tiran gedroeg. En ik kon me totaal niet meer indenken wat mijn gedachtegang en emoties moeten zijn geweest toen ik die dingen postte. Dat ik het niet meer in mezelf kan herkennen is vooruitgang zullen we dan maar denken...

Dat ja.

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil. Soms word ik boos en loop ik weg, soms volgt er een huilbui (gecombineerd met 'wegkruipen' in 'mijn' stoel in 'mijn' kamertje of ik ga in bed liggen). Vaak heb ik wel een heel sterk gevoel van 'ik moet hier weg, ik ga naar huis' en dat krijg ik dan ook niet meer uit m'n hoofd. Op zo'n moment weet ik ook echt niet of ik wel of niet boos ben, wel of geen honger heb, wel of geen dorst heb, of er iets anders is wat ik wil doen... Ik moet gewoon weg.

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Morgen acht maanden geleden ben ik gestopt bij mijn vorige baan. Ik heb daar 4 jaar samengewerkt met twee meiden en ik had eigenlijk gedacht dat we nadat ik weg zou gaan ook wel contact zouden houden. Het waren niet echt vriendinnen, maar we zijn weleens naar de bios geweest en we praatten ook over persoonlijke dingen. Voor mijn gevoel hadden het wel vriendinnen kunnen worden...

Maar goed, vlak voordat ik daar stopte praatten ze niet meer tegen me. Eentje negeerde me echt compleet. Eerst dacht ik dat ze zich misschien niet lekker voelde, niet lekker in haar vel zat. Later hadden we een afscheidsetentje voor iemand anders die wegging en toen zat ik tegenover de een en links naast me zaten de ander en haar zus. Ook toen werd ik genegeerd, maar wel op een heel opvallende manier. De een keek me helemaal niet aan en de ander reageerde alleen met "hm" als ik wat zei of vroeg. Die week heb ik op het werk aan dat tweede meisje gevraagd wat er was, of ik iets verkeerd had gedaan of gezegd. Ze reageerde met "dat weet je zelf ook wel". Dat wist ik dus niet. Dat zei ik ook en ik vroeg wat er was. Vervolgens zei ze dat ze gehoord had dat ik verhaaltjes over haar vertelde. Dat was niet zo, dat zei ik ook en ik vroeg wat ik dan gezegd zou hebben (met het idee dat het misschien iets was wat iemand verkeerd begrepen had of 'spannender' gemaakt wat bij ons in het bedrijf erg veel gebeurde) en volgens wie dat dan was. Ze zei dat ik dat zelf wel wist en wou er verder niets over zeggen, ook niet van wie dat verhaal kwam. Ik was heel boos, zei dat we zo lang samen hadden gewerkt en dat ze me dus blijkbaar niet vertrouwde, dat zomaar een verhaaltje van iemand geloofde (terwijl zij ook wist hoe het er in dat bedrijf aan toe ging) en ook dat ik het raar vond dat ze na zo lang me niet eens de kans gaf om mezelf te verdedigen of iets uit te leggen. Ze zei dat ze het van meerdere mensen had gehoord en dat dat ook de reden was dat ze er verder niks over gezegd had. Het kwam erop neer dat ze geen moeite wilde doen om uit te zoeken hoe het zat of het uit te praten, omdat ik er toch nog maar twee weken zou werken (dat laatste zei ze letterlijk trouwens). Ik voelde me heel erg afgedankt, maar ik had ook het gevoel 'dit gebeurt niet, dit is niet waar, wanneer zegt ze dat het een grapje is?' omdat ik het gewoon niet kon geloven.

De rest van die twee weken hebben we helemaal niet meer met elkaar gesproken. Het was heel vervelend om zo te werken en ik heb meerdere malen op het punt gestaan helemaal niet meer naar m'n werk te gaan of om haar net zolang door elkaar te schudden tot ze zou zeggen wie het verzonnen had, omdat ik zo enorm gefrustreerd was, ik voelde me zo machteloos. Ik kon ook geen enkele van m'n collega's meer vertrouwen. Vlak daarvoor was er een vergelijkbaar incident geweest - toen werd ik door mijn bedrijfsleider aangesproken op iets wat ik gezegd zou hebben en toen was ik blijkbaar de laatste in het pand die de roddel hoorde... In dat geval kwamen we er echter na twee dagen achter hoe het verhaal de wereld ingeholpen was en werd mijn naam gezuiverd. Maar goed, daardoor had ik ook zoiets van 'waarom steeds ik?'. En wie verzint dat soort dingen en waarom? Normaalgesproken werd er altijd geld ingezameld als mensen weg gingen en dan werden er cadeautjes gekocht... Ik heb toen zelf tegen een andere collega gezegd dat ik niets wilde, dat ze geen geld in hoefde te zamelen en dat ook duidelijk aan de rest van het pand mocht laten weten, omdat ik niets kon accepteren zolang ik niet wist wie die dingen gezegd had. Uiteindelijk waren zij en nog een ander meisje eigenlijk de enige waar ik nog contact mee had die laatste dagen en ze hebben toen zelf nog een paar kleinigheidjes gekocht voor me. Sommige andere mensen heb ik niet eens meer gesproken. Ik heb de laatste dag nog gewerkt alsof het een normale werkdag was, de mensen die er nog waren een fijn weekend gewenst en dat was het. Mijn sleutels en werkkleding heb ik ingeleverd zonder dat iemand het merkte - ik heb de achterdeur opengemaakt, mijn spullen op het bureau van de bedrijfsleider achtergelaten en ben door de achterdeur weer weggegaan. Ik wilde niemand tegenkomen.

De andere van de twee ging op vakantie en die heb ik dus niet meer gezien. Ik heb haar nog een heel epistel gestuurd via hyves (privebericht), met de uitleg van mijn kant. Dat ik niets gedaan had naar mijn idee en dat als ik al wat verkeerd gezegd zou hebben, dat dat dan echt niet met kwade opzet is geweest. Verder heb ik gezegd dat ik er vanuit ging dat ik haar niet meer zou zien en haar daarom het beste gewenst met haar opleiding en haar vriend en haar nog een fijne vakantie gewenst. Het was dus geen haatdragende mail of zo, maar ik heb wel uitgelegd dat ik me gekwetst voelde dat ze zo weinig vertrouwen in me hadden na zo'n tijd (en ook in haar geval - ze is een tijdje mijn leidinggevende geweest en ik haar assistent en later was het andersom, dus we hebben wel nauw samengewerkt tijdens sommige periodes). Van haar heb ik helemaal nooit een reactie gekregen.

Een paar maanden later ben ik na een overname naar de heropening geweest - ik heb er vijf jaar gewerkt en ben vanaf het begin af aan bij het bedrijf geweest... Voor mij persoonlijk was het dus ook fijn om te zien hoe het was geworden en te 'verwerken' dat dat deel van m'n leven gewoon weg is, een soort afsluiting. Ook waren er twee of drie mensen die ik wel wilde spreken, maar dat was het dan ook. Die twee meiden waren er ook en ze negeerden me ook toen compleet, deden echt alsof ze me niet zagen.

Het probleem is dat ik dit niet kan afsluiten. Ik denk er heel vaak aan. In het begin iedere dag, nu nog steeds wekelijks. Ik lig er soms van wakker en ik droom erover. Dan droom ik dat ik het uitpraat met een van de twee, of dat ik er alsnog achter kom wie die verhalen verzonnen heeft. Ik wil het eigenlijk achter me laten, maar dat lukt gewoon niet goed. Ik voel me gewoon buitengesloten van iets waar ik 'bij hoor'. Ik spreek mijn excollega's helemaal niet meer omdat ik dus nooit meer naar die winkel ga en ik heb het idee dat sommige mensen ook anders tegen me doen vanwege dat gedoe toen en ik kan ze zelf ook niet vertrouwen. Als ik toevallig al iemand spreek (maanden geleden voor het laatst), dan denk ik constant 'misschien heb jij het wel verzonnen'. Een iemand verdenk ik sowieso - vlak voor dit speelde kwam zij met het verhaal dat ze problemen had om met een van hun te werken omdat ze haar zo arrogant vond... Het was (leek) een aardig meisje en ze voegde me ook toe op hyves en msn en was daar vaak te vinden. Toen ik weg was kon ze het opeens prima met dat ene meisje vinden en werkten ze zo leuk samen. Ze is nu ook nooit meer op msn. Soms droom ik dan ook dat ik haar opzoek en haar net zo lang met haar hoofd tegen de kassa sla tot ze toegeeft dat zij het idd is geweest. Ik kan er ook gewoon niet tegen om niet zeker te weten hoe het zit. En ook het feit dat ik niet kan bewijzen dat het niet waar is.

Daarnaast ook de wetenschap dat die twee nog wel veel met elkaar omgaan. Dat had ik natuurlijk ook wel gewild. Zoveel vrienden heb ik niet en ik dacht echt dat ik misschien nog wat meer over zou houden aan dat baantje dan zinloze werkervaring. Ergens mis ik ze ook gewoon, alhoewel dat al veel minder is dan in het begin. Maar het voelt nog steeds ook alsof die potentiele vriendschap iets is wat iemand me ontnomen heeft.

[ Bericht 1% gewijzigd door Maeghan op 20-01-2009 21:03:25 ]

Meagan,

Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Het was trouwens niet plotseling.. maar ik had al maanden last van paniekaanvallen en zo..


Ik vraag me trouwens af of je je wel zo druk moet maken over zulk soort mensen, die zo tegen je doen. _{Als die twee zo tegen mij zouden doen hadden ze wat mij betreft aan het gas gekunt.}

[ Bericht 17% gewijzigd door Green1 op 20-01-2009 21:22:32 ]

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:56 schreef Maeghan het volgende:
Even iets anders, niet geheel ontopic misschien (en toch ook wel) maar ik weet ff niet waar ik het anders kwijt moet.

Iets anders? Meer een compleet epistel

quote:

[knip]

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Als iemand weigert te spreken met jou, dan is dat bijzonder jammer, speciaal voor jou. Zeker als je er van overtuigd bent dat je niets verkeerd hebt gedaan maar niet de kans krijgt dit duidelijk te maken.

Wat te doen?
Eigenlijk niets, zeker niet als je er verder niet meer komt. Als de ander bewust jou negeert, kan je daar weinig aan doen, behalve de ander dat de ander gewoon zielig is, zowel als mens als collega. Kort en simpel gezegd: jij bent de betere persoon. Veel voordeel heb je er niet van, het is vaak alleen maar pijnlijk. Je kunt alleen maar hopen dat de ander _ooit tot inkeer komt, maar tot die tijd moet je vooral andere dingen gaan doen die wel leuk of nuttig zijn, het is jouw tijd en jouw leven en dat is er niet om op andere mafketels te wachten.

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:21 schreef Stupendous76 het volgende:
Iets anders? Meer een compleet epistel

Mijn topsnelheid is 396 aanslagen per minuut, dan is het makkelijk om alles op te schrijven wat je denkt.

quote:

Je kan natuurlijk eens iets gezegd hebben dat voor jou heel normaal was (eerlijk en bot, typisch autistisch) wat slecht is overgekomen of, en dat heb ik zelf best vaak, het komt compleet verkeerd aan. De ander hoort iets, maar geeft daar een totaal andere waarde aan dan jij bedoelde. Misverstanden die op die manier ontstaan zijn bijzonder lastig te achterhalen, zeker als de ander zich opsluit in zwijgen (en dus niet openstaat voor uitleg/informatie/whatever)

Ja, hoewel toen nog niet met Asperger in m'n hoofd, heb ik idd niet uitgesloten dat ik iets heb gezegd wat verkeerd is opgevat. Maar idd, ik kreeg geen kans...

quote:

Dat jij als laatste de roddels hoort klinkt heel erg bekend. Voordeel is dat je het redelijk rustig hebt, nadelen zijn:
- je weet niet of jij het onderwerp bent;
- indien nodig is ingrijpen moeilijk, want je weet er niet van;
- roddels kunnen soms nuttig zijn.

Ja, ik kan je wel zeggen dat je je behoorlijk lullig voelt als je baas je confronteert met het feit dat hij gehoord heeft dat je hebt gezegd dat je collega alcoholist is, terwijl haar vriend net de week ervoor is overleden. Ik kon wel door de grond zakken, zelfs al wist ik dat ik het niet had gedaan.

Of ze verder over mij roddelen maakt me niet uit (zolang ze dan maar niet zeggen dat ik over iemand anders roddel of zo...) en dat roddelen nuttig is krijg je mij niet wijsgemaakt denk ik

quote:

Dus: hoe lastig ook, trek het je niet aan, ga door met dingen die wel leuk zijn en laat de ander in zijn/haar sop gaar koken.

Moeilijk. Zeker ook omdat ik erover droom en dat komt dan ook op dagen dat ik er helemaal niet bewust mee bezig ben geweest. Dan word je er toch weer mee wakker en zie het dan maar uit je hoofd te krijgen. Dat had ik vandaag dus.

Daar ben ik weer.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 01:02 schreef dutch-mamma het volgende:
Mijn oudste leert nu: niet meer dan 5 zinnen achter elkaar. En dan weer luisteren...

Probeer daar niet te star in te zijn. Mijn ervaring is dat als ik eenmaal heb geleerd om iets op een bepaalde manier te doen, het heel moeilijk is om daar later nog wijzigingen in aan te brengen, ook al gaat het om de kleinste nuances. Het gevaar is dat je zoon zich vastbijt op die vijf zinnen (en als hij lange volzinnen weet te maken is dat alsnog niet leuk voor de luisteraar ) en niet in de gaten heeft dat het echte probleem het te lang zelf doorpraten is.

Nu wil ik Oxy niet beledigen, maar je, herinnert je, haar regels met, komma's nog wel geloof ik? Dat doet ze omdat ze rust moet nemen. Zoiets kan dwangmatig worden.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 12:41 schreef tijnbrein het volgende:
Dankje,
Ik ga morgen, donderdag en vrijdag ergens werken. En verder heb ik vanmorgen gereageerd op 2 nieuwe vacatures.

Dat is echt super! Ik ben heel blij voor je dat je eindelijk een doorbraak hebt. Veel succes op je werk Ik hoop dat het allemaal goed gaat.

quote:

Op maandag 19 januari 2009 21:00 schreef zakjapannertje het volgende:
het gericht zijn op dingen op die manier schijnt ook bij autisme te horen.

Yep.... Ik heb dat ook. Ik raak sterk gehecht aan bepaalde voorwerpen en dat maakt het moeilijker om dingen weg te gooien. Je kunt je voorstellen dat ik kapot was toen een keer een trolley van me vol met mijn kleren gestolen werd

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 20:29 schreef Maeghan het volgende:
Dat ja.

Wat zijn jouw ervaringen met dingen terug lezen van vroeger?

quote:

Je vroeg hoe mijn paniekaanvallen eruit zien. Vroeger dus als hyperventilatie, tegenwoordig is het voornamelijk intern. De meeste mensen merken niet dat ik in paniek ben. Of ze merken wel 'iets' maar weten niet wat. Het grootste probleem op dat moment is dat ik gewoon niks meer kan hebben. Ik heb het gevoel dat ik ga ontploffen, dat als er nog iets gebeurt dat ik in elkaar stort en ga gillen, zoiets. Ik reageer afwezig, gestresst, geprikkeld en ik weet niet meer wat ik wil.

Ok. Dus je hebt inwendige paniekbuien die meestal niet tot uitbarsting komen? Bij mij is het zo dat de spanning zich in me opbouwt tot een voor mij ondraaglijk niveau. Totdat het op dat niveau is, kan ik het nog redelijk goed verborgen houden dat ik me kut voel. Tot dat moment kan ik er ook wat aan doen om te voorkomen dat ik ga huilen. De enige oplossing is in feite maken dat ik weg kom van wat het ook is wat me zo op zit te fokken, maar dat gaat niet altijd. Als ik niet weg kan, knakt er uiteindelijk iets in me en ik kan ik alleen nog maar huilen en het maakt echt niet uit waar of met wie ik ben. Ik voel me eigenlijk pas echt doodongelukkig als ik dat punt heb bereikt. Het lijkt dan alsof huilen echt niet oplucht en alles alleen maar erger maakt. Maar voordat ik weer bedaar en weer verder kan zijn we weer een kwartier tot een half uur verder. En het duurt nog steeds een paar uur voordat ik me weer op mijn gemak voel.

quote:

Het kan erger hoor, dan heb ik het echt over de categorie hysterische aanval met huilen, compleet irrationele gedachtengangen (dit gaat mis, dus dan gaat dat ook mis, en dan maakt het aquarium kortsluiting en dan ontploft dat weer en daarna brandt m'n huis af etc. terwijl er eigenlijk niks aan de hand is).

Dat ken ik dan weer niet.

quote:

verhaal

Als ik jouw probleem met je collega's had meegemaakt, had ik waarschijnlijk precies hetzelfde gedacht en precies hetzelfde gevoeld, al schat ik mezelf zo in dat ik het wellicht sneller had weten op te lossen. Of misschien ook niet. Ik begrijp dat je je er nu nog zo naar over voelt en dat het zoveel voor je betekent. Je hebt geen ontknoping, geen 'closure', geen geruststelling, helemaal niks. Ook na al die tijd hebben ze niet het fatsoen om je uit te leggen wat er aan de hand was en dat terwijl je ze vertrouwde en had gehoopt dat ze vriendinnen zouden worden Aaaargh. Ik vind het erg voor je dat je dat hebt meegemaakt

Je zult het moeten los laten. Nee, daar ben ik ook niet goed in, maar ik hoop dat psychologen wel kunnen uitleggen hoe dat moet. Misschien helpt het om zoals Studendous76 al zei jezelf in te prenten dat het bitches zijn en dat ze jou niet waard zijn. Probeer genoegen te scheppen in de gedachte ze (en daarmee iedere gedachte aan hen) te negeren. Misschien helpt dat.

Ik hoor roddels meestal helemaal niet overigens

Ik vind 'roddels' niet zo erg, maar het is maar net hoe je het definieert. Het is niet tof als iemand achter je rug om je zwart probeert te maken zoals bij jou is gebeurd. Maar het moet kunnen dat erover je wordt gepraat terwijl je er niet bij bent. Dat kan ook juist in je voordeel werken.

Ik had last van gepest worden en buitengesloten worden, maar ik heb niet de indruk dat de echt nare dingen zich achter mijn rug om afspeelden. Iedereen vond mij maar vreemd en anders en zwartmaken was volgens mij niet echt nodig, pesten deden ze toch wel

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 21:11 schreef Green1 het volgende:
Ik herken dat ook wel. Ik ben ooit plotseling met school gestopt, ik deed toen VWO. Nadat ik heel veel gepest werd door leerlingen en leraren, ben ik een jaar of 3 thuis geweest. Ik had op die school een stuk of 3 vrienden.. al vanaf de basisschool. Maar die zaten in andere klassen, op de middelbare, en toen ik dus thuis was, heb ik nooit meer iets van hun vernomen. Ze hebben nooit gebeld of wat dan ook. En sindsdien hoef ik eigenlijk niks meer te weten van vrienden c.q. leeftijdsgenoten.

Weer zo'n naar verhaal. Dat de leraren meepestten.. Ongelofelijk Maar veel belangrijker, als jij niets meer wil hebben van vrienden of leeftijdsgenoten, waar haal je dan je sociale contact vandaan? Ik hoop dat ooit je vertrouwen in leeftijdsgenoten zich herstelt en dat je weer vrienden durft te maken.