quote:
Afgelopen week zag ik een interview met Marco van Basten op Ajax.tv. Het doel van het gesprek was om helder te krijgen hoe Marco met teleurstellingen om gaat.
Marco van Basten en ondergetekende zijn van hetzelfde bouwjaar; ik heb hem dus vanaf vak R in de Meer zien komen als speler. Ik heb hem in Milaan gevolgd via de televisie en heb hem via hetzelfde medium daar afscheid zien nemen van de actieve voetbalsport. Toen hij zijn afscheidsereronde door het San Siro liep, had ik kippenvel over mijn hele lichaam.
De voetbalsport nam afscheid van een bescheiden fenomeen, een rasartiest met een oogstrelende techniek.
Altijd ben ik Marco van Basten blijven volgen in alles wat hij deed. Hugo Borst heeft voor het programma Hard Gras een prachtige documentaire van hem gemaakt, die bij mij in het dvd kastje ligt.
Toen Marco van Basten gepresenteerd werd bij Ajax als de nieuwe coach, kwam bij mij dat gevoel weer terug van de terugkeer van Johan Cruijff in 1982 bij Ajax. Met een weergaloze boogbal liet hij Edward Metgod aan de grond genageld staan; de Meer ontplofte en de verloren zoon Johan Cruijff was weer thuis.
Met Marco van Basten hebben we weer een verloren zoon terug in de ArenA.
Maar ik vraag me al jaren af waarom Marco van Basten mij nog steeds zo aanspreekt! Als actief voetballer was Marco een genot om naar te kijken en was hij mijn idool.
Rinus Michels was mijn favoriet als trainer; de man had uitstraling en was een autoriteit. Rinus Michels was een man die beslissingen durfde te nemen zonder naar de status van de persoon te kijken. Maar Rinus Michels was vooral gewoon mens en liet zich niet vangen door de media en allerlei andere mensen die op zijn succes jaloers waren.
Marco van Basten heeft als voetballer de wereld aan zijn voeten gehad, maar ik heb hem nooit kunnen betrappen op vedette neigingen of andere buitensporige zaken. Marco is en blijft gewoon mens met al zijn beperkingen, dilemma’s en onzekerheden.
In het interview op Ajax.tv gaf Marco van Basten aan dat hij ook maar gewoon een mens was en gevoelig was voor teleurstellingen. Bij de sport hoort nu eenmaal winnen en verliezen en er zijn ergere zaken in de wereld.
Echter, “als verantwoordelijke doet het je wel pijn wat anderen daar over zeggen”, zegt Marco. Maar Marco houdt vast aan zijn plan en volgt zijn eigen pad. Mijn vraag is dus beantwoord; de mens van Basten spreekt me aan.
Hoe anders zijn sommige journalisten, tv-presentatoren en columnisten. Ze denken de aandacht op zichzelf te moeten vestigen middels prietpraat en laster jegens anderen.
Het is vrij gemakkelijk, als je geen verantwoordelijkheid draagt om verantwoordelijken tot de orde te roepen.
Het grootste voorbeeld is natuurlijk wel Johan Derksen. Deze mediageile hoofdredacteur verschijn te pas en te onpas op mijn televisiescherm.
Zijn tijdschrift Voetbal International lijkt tegenwoordig meer op een roddelblad dan op het kwaliteitsblad wat het pretendeert te zijn.
Afgelopen week hebben we in ons kleine kringetje van Ajax-sites kunnen lezen, wat het met mensen doet als een columnist zich boven de werkelijkheid stelt. Peter van de Rijt stelde in zijn zoveelste open brief aan Uri Coronel vast, dat het bij Ajax veel te rustig was. Dit kan volgens Peter niet, dus ging hij in allerlei hoeken zoeken of er iets te vinden was. Sinterklaas was hem goed gezind en liet zwarte pieten Keje en Theo de zogenaamde “hork”, Danny Blind in zijn schoen gooien.
Ernst Jan Wilhelmis, columnist van Ajaxlife.nl werd het te gortig en reageerde hier weer op met zijn open brief aan Peter van de Rijt. Deze column zorgde ook weer voor een hoop commotie en uiteraard kwam het onderwerp weer uit op vrije meningsuiting.
Twee weken geleden hoorde ik op een bijeenkomst een uitspraak die mij aansprak, “een goede manager heeft een plan, een slechte manager heeft een excuus”.
Met Marco van Basten heeft Ajax een manager in huis met een plan. Het plan is om Ajax in de komende vier jaar terug te brengen naar de top.
De spelregels in het plan zijn respect, vertrouwen en eerlijkheid.
Vrije meningsuiting is een gemeen goed, maar je moet er wel een plan mee hebben en je aan de spelregels houden, anders rest alleen het excuus.
Tot volgende week
Remko van der Ploeg
,,Je wist dat je bij hem niet kon verzaken. Eigenlijk wilde je als speler liever niet geblesseerd raken, want je wist dat je dan bij Bob terecht kwam. Bob had Ajax in het bloed. Er telde maar een ding en dat was deze club."