Ik heb rijles gehad en halverwege de les ging het ijzelen nou dan krijg je het spaans benauwd kan ik je vertellen, wel leerzaam maar vooral nat onder de oksels bij mij en de rijinstructeur. Auto wel heel thuis gebracht dat dan weer wel, tot tegenstelling van een andere leerling die toen ook les had met de andere instructeur van dezelfde rijschool.
Maar ik blijf ook thuis hoor als het echt super glad is, sneeuw is geen probleem voor me maar vastgevroren rommel is ellende.
Ik denk dat ik nu begrijp hoe mensen zich enigszins moeten voelen als ze depressief zijn, niet dat ik dat ben hoor (denk ik/hoop ik) maar ik voel me wel down en ben het allemaal goed zat, allemaal prima te begrijpen natuurlijk omdat we in de zenuwen zitten maar dat maakt het niet handiger voor mezelf, Isa of mijn man.
Zo goed als ik de eerste 2 weken kon relativeren zo waardeloos gaat dat vanaf afgelopen vrijdag, net of de kraan is opengezet ofzo alle frustratie komt eruit en je kan zelf niets doen, ik voel me zo machteloos.
Er met iemand goed over praten lukt me niet echt, ik moet toch positief proberen te blijven en dat lukt me niet zo goed als ik er te lang bij stil sta en na al ruim 2,5 week wachten valt me dat ook zwaar, je staat steeds vaker stil.
Ieder gesprek eindigt in dikke tranen en vol angst dat wij misschien wel eens niet onnodig in de spanning zitten, ik hoor namelijk zoveel positieve aflopen dat statistisch gezien toch iemand ook eens slecht nieuws moet krijgen wil het allemaal nog kloppen die cijfertjes. (hoe leg ik dit gevoel uit... verder als dit kom ik niet denk ik, het is zo lastig te verwoorden.)
Naja nog minder als 1 week tot de punctie maar alles om je heen gaat door Sinterklaas komt het land in, dat moet natuurlijk gevierd worden en ik heb er totaal geen zin in, kan mijn schoonzusje natuurlijk niet helpen die weet van niets maar ik geloof niet dat ik het ga trekken de hele avond cadeautjes uit te pakken voor ons kindje dat er misschien wel eens niet gaat komen, denk er dus serieus over na af te bellen op de dag zelf met een smoes van ziek zijn ofzo? maar kan ik dat maken? verpest er ook hun avond mee en dat vind ik dan weer egoīstisch van mezelf, maar tot hoever ga ik mijn gevoel uitschakelen om dat van hun te sparen?
aargh ik word gewoon vervelend van mezelf.
(ps. hier hoef je niet op te reageren hoor, ik ben al blij dat ik het kwijt ben. dat lucht al enorm op, maar af en toe loopt mijn hoofd nu over en opschrijven van mijn gedachte werkt misschien wel relativerend)