Het grote 'rammelaars-topic', deel 21

Ah leuk verhuizen ik ben benieuwd hoe het wordt als het helemaal af-af is hoor!
Jammer dat de poging niet gelukt is hopelijk geeft de kijkoperatie meer uitsluitsel.
Jullie beebje wacht gewoon tot het huisje helemaal ingericht is voor hem/haar dus het kan niet anders dan dat 2009 jullie jaar wordt hoor!

Wel, ik toon je binnen een paar jaar eens een foto als het af-af is Nee, het zal wel instapklaar zijn, maar er zal nog veel moeten gebeuren eens we er in zitten. But, who cares hé

Ik heb mijn baarmoeder ook al aangesproken en heb gezegd dat het binnen 9 maand echt wel helemaal OK zal zijn in ons huis, maar ik denk dat die nogal eigenwijs is en er gewoon eerst wil wonen. Het zou wel een beetje bij mijn karakter passen, ja

Hihi, leuk, een eigenwijsje

Het wordt een tof kind, dat geef ik jou nu al op een blaadje

Uiteraard, dat kan niet anders

Welkom Zigeunermeisje!

En wat fijn dat dit topic langzaam leegstroomt!

Helaas zit ik hier nog wel even.. Nog een jaar of twee minstens te gaan.. Soms vind ik dat echt veel en veel te lang en soms ben ik ook wel blij dat het nog even niet kan. Klinkt raar als ik het zo opschrijf maar het is stiekem ook wel eng natuurlijk, een kindje.

Ik kreeg net een mailtje van mijn mamma, met daarin foto's van haar en mijn stiefvader met de één maand oude baby van een vriendinnetje van mijn mams...

Zo lief! Zowel de baby als mijn mams en stiefpaps met zo'n frummelig hoopje op schoot. En ze keken zo trots...

Ik moest (en moet) er helemaal van huilen omdat ik gewoon echt niet meer weet wat ik nou wil. En omdat ik vind dat ze zo naar mijn baby moeten kijken. Daar zit ik dan met al mijn rationele redenen om niet aan kinderen te gaan.
Verdomde biologische klok en eierstokken die kunnen rammelen!!

quote:

Op maandag 15 december 2008 20:21 schreef Yoni het volgende:
Ik kreeg net een mailtje van mijn mamma, met daarin foto's van haar en mijn stiefvader met de één maand oude baby van een vriendinnetje van mijn mams...

Zo lief! Zowel de baby als mijn mams en stiefpaps met zo'n frummelig hoopje op schoot. En ze keken zo trots...

Ik moest (en moet) er helemaal van huilen omdat ik gewoon echt niet meer weet wat ik nou wil. En omdat ik vind dat ze zo naar mijn baby moeten kijken. Daar zit ik dan met al mijn rationele redenen om niet aan kinderen te gaan.
Verdomde biologische klok en eierstokken die kunnen rammelen!!

Wat is het toch verdomde lastig wanneer je gevoel en verstand niet op één lijn zitten! Stomme biologische klok en rammelende eierstokken ook! Knuffel voor jou!

Gets Yoni, is dit iets wat bij jou pas recent is gaan spelen?

Nee, ik heb jaren gerammeld, ben zelfs een adoptieprocedure begonnen in m'n eentje. Helaas heb ik hier heel snel mee moeten stoppen omdat er voor alleenstaanden vrijwel geen opties meer waren tot adoptie en het me wel handen vol geld zou gaan kosten.

Ik heb alleen nooit zo de behoefte gehad aan een 'eigen' kindje (zie ook eerder in dit topic), maar dat begint nu dus ineens wel te komen.

Ow jee Yoni... Da's dan wel even niet leuk nee...

Naja, het zal wel weer wegzakken. Ik kan toch ook niet ineens een vent tevoorschijn toveren die wel wil of een land zover krijgen dat ze ineens wel weer alleenstaanden laten adopteren, dus veranderen gaat er toch niks voorlopig. En gelukkig gaat rammelen altijd in vlagen (alleen nu een beetje boel!)

yoni, ik las nu pas je antwoord van laatst. da's wel een heel lastige situatie inderdaad... wat moeilijk zeg! en ik wist wel dat je met die procedure gestart was, maar niet dat je er ook weer mee gestopt was.
waarom wil je vriend 't zo pertinent niet? dat argument van die wereld, daar kan ik me erg goed iets bij voorstellen overigens. ik denk ook regelmatig 'wat doen we ze eigenlijk aan...' (niet dat ik je andere argumenten onlogisch vind hoor, maar dit is er een die mij ook bezighoudt, vandaar).

Idd gaat rammelen in vlagen, de ene keer wat meer en de andere keer wat minder. Ik kan het ook wel wat minder laten rammelen als ik over alle nadelen denk. Maar als ik dan een minuut later een baby zie rammel weer net zo hard Hoop dat het rammelen snel minder wordt of dat je een oplossing vindt om het rammelen op een andere manier te laten stoppen.

Is pleegmoeder zijn niet iets om over na te denken?

Tja, waarom wil mijn vriend niet. Om heel eerlijk te zijn, ken ik zijn precieze beweegredenen niet (behalve dan vrijheid etc). Hij wil het gewoon niet Nooit gewild ook.

Hij is wel al jaren mentor/bewindvoerder van een zwaar verstandelijk gehandicapte jongen van 23, maar goed dat is wel weer heel wat anders. En dat is weer iets waar ik niks mee kan. Sowieso deed en doet hij dat met zijn ex samen en ik 'kan' niet zoveel met iemand met zoveel beperkingen.

Nu is hij ook nog een stuk ouder dan ik ben (we schelen 14 jaar) dus voor hem is het ook echt wel een afgesloten hoofdstuk wat dat betreft. Wat ik wel heel jammer vind, is dat hij ook geen pleegzorg wil overwegen, terwijl dat iets is wat heel erg in zijn straatje past (jaren in jeugdzorg gewerkt e.d.).

En ja, dat adopteren. Ik denk soms wel eens dat ik misschien toch te snel gestopt ben, maar het zag er zo uitzichtloos uit op dat moment. Aan alle kanten werden alle kanalen gesloten en om dan in je uppie zoveel geld te gaan investeren....
Berekenend haast, maar ja. Ik hou wel de ontwikkelingen in de gaten, het is altijd een weg die ik alsnog kan inslaan (in ieder geval tot ik een jaar of 40 ben... dus heb nog even ).

Duidelijk verhaal hoor, helaas niks aan te doen aan een man die niet wil. Enige is een goed gesprek aangaan en jouw wensen kenbaar maken en hopen dat hij ooit bijdraait.

_{Of een andere man zoeken, maar da's ook weer zoiets...}

Hoeveel tijd heb je nog tot je 40e?
Ik vind het een moeilijk iets, je leeft maar 1 keer en gelijk ook zonder of met kinderen. Ook later, als we groot zijn en weer kleiner worden, bedoel ik.

Ja je kunt niet kiezen om het ene leven met en het andere leven zonder te leven. Best jammer, want zowel een leven met als een leven zonder kinderen lijkt lijkt mij fijn. Wil ik wel een leven zonder kinderen én zonder rammelende eierstokken.

quote:

Op maandag 15 december 2008 22:58 schreef Zigeunermeisje het volgende:
Hoeveel tijd heb je nog tot je 40e?
Ik vind het een moeilijk iets, je leeft maar 1 keer en gelijk ook zonder of met kinderen. Ook later, als we groot zijn en weer kleiner worden, bedoel ik.

Ik heb nog 10,5 jaar tot mijn 40e (ik word in juni 30). Dus ik heb nog wel eventjes.

Het gekke is dat ik vroeger nooit heb getwijfeld. Ik zou 'gewoon' gaan trouwen en kindjes maken. Klaar. Maar zo 'gewoon' is dat allemaal dus niet.

En inderdaad, je leeft maar één keer....

Yoni, moeilijk... Rond de 30 is echt zo' n leeftijdsomslagpunt. Ik heb destijds de keus gemaakt om zelf die keus en kans te maken ipv voor eeuwig op mijn ex-partner te wachten en mijn relatie toen beeindigd. Dan maar alleen en zonder kinderen, dacht ik...
2 mnd later had ik een nieuwe vriend, juist wat ik helemaaaaal niet wilde. Ik wilde graag een tijdje single zijn.
En 12 maand later was ik uitgerekend... En ik heb nooit spijt gehad.

Hoi, ik heb teveel in het babyfototopic gelurkt en nu rammel ik aan alle kanten. Help. .

ha ha burdie, erg he baby's en foto's daarvan zijn heel erg......zodra ik weer een kleine van vrienden op schoot heb zegt meteen iedereen "staat je goed" Jaaaaaaahaaaaa dat weet ik. pppffff rammelen, vermoeiend!

Zo had ik op het doopfeest van mijn neefje een tijd lang mijn neefje op mijn schoot. De priester vroeg wie ik precies was en vroeg of ik al kinderen had want het leek blijkbaar zo natuurlijk. Even slikken, mijn zus die niet wist welke kant ze moest opkijken en dan maar zeggen dat het nog eventjes zal duren. Kwestie van niet nog meer mensen ongemakkelijk te maken Maar auw, wat was dat even een pijnlijk moment.

Sja, ik ben een 'kindermagneet'... waar ik ook ben, als er kinderen zijn, ben ik binnen no-time met ze aan het spelen, stoeien, geinen, etc .
Ik rammel gelukkig niet altijd even hard, maar afgelopen week had ik gedroomd dat ik zwanger was. Voor mij tijd om even iets minder in OUD te lurken (maar het is zo leuheuheuheuheuk! ).
als het niet lukt, lijkt het rammelen me nog veel moeilijker .

Ter zelfbescherming kijk ik ook bijna nooit in bepaalde topics, hoor, Burdie.
Soms moet ik ook gewoon minder posten of lurken in OUD omdat ik me er soms slechter door voel. Onlangs zat ik te snotteren aan mijn pc toen ik hier aan het posten was (waarschijnlijk na minder goed nieuws van de gyn). Reactie van mijn man: als dit door FOK! komt, kan je daar wat mij betreft direct mee stoppen. Hard, maar het helpt wel voor mij

Het rammelen makkelijker of moeilijker? Ik weet het niet Doordat ik weet dat we er mee bezig zijn, rammel ik soms minder, maar op het moment dat ik minder goed nieuws krijg, is de mentale klap wel groter en wordt het rammelen weer erger. Het is echt dubbel voor mij eigenlijk. Dat met de priester was gewoon ff pijnlijk omdat ik eerder zin had om het uit te schreeuwen dat we echt al een tijdje bezig zijn, maar daar is die man natuurlijk niet mee gebaat