12 jaar trouwe dienst...

Weer een jaar verder. Waar ik het een jaar geleden al had over de verschillende dingen die in mijn leven aan de hand waren heb ik het dit jaar nog veel drukker. Ondertussen ben ik weer terug in het dorp waar ik jou heb gekregen en waar je je leven hebt geleden.

Een eigen huis waar jij het heel erg naar je zin zou kunnen hebben. Om de hoek van het bergje waar je zo trots op stonds in je laatste tijd bij ons. Ik heb nog steeds niks te klagen over mijn leven. Zelfs nog minder dan de vorige keer. Ik heb dus die twee nieuwe katten en ik ben daar ontzettend blij mee. Maar hoe hard het ook klinkt is dat niet hetzelfde.

Ik mis je iedere keer weer en eens in de zoveel tijd zie ik jou nog steeds lopen. Ik kijk nog eens beter en zie dat het een andere hoogbejaarde Golden is. Gelukkig aan de ene kant (Ik zou wat gemist hebben namelijk) maar aan de andere kant maakt mijn hart iedere keer weer een sprongetje. Nog steeds loop ik rond mijn verjaardag aan je te denken. Ik heb gisteren bij het verhuizen met een traan in mijn oog de foto's opgehangen op een mooie plek in het nieuwe huis. Misschien ga ik dat nog wel verplaatsen zodat je foto's ongeveer hangen op de plek waar jouw mand zou hebben gestaan.

Ik mis je, en ik denk dat ik dat altijd blijf doen.

_{Ik heb in mijn huidige huis nog geen internetverbinding om de traditie van hier posten vol te houden rond een uurtje of 0.00. Ik heb gisterenavond voor ik doodvermoeid in slaap viel wel heel veel aan je moeten denken. En het is suf maar ik kan er niks aan doen. Sorry dat deze post zo laat komt}

Heel veel sterkte.

Mijn hond heb ik bewust niet laten inslapen. Gewoon wachten tot de dag er is, uiteindelijk is hij 18 geworden. Zo'n laatste week zou me echt slopen als je dat weet. Dan heb ik liever dat het zomaar opeens voorbij is.

quote:

Op maandag 25 maart 2002 22:46 schreef Knut het volgende:

Knut, heb net de foto bekeken: je hond ziet er inderdaad ontzettend lief en trouw uit. Een soort golden retriever/labrador mix is ie?
Ik heb nooit een hond gehad. Wel altijd een gewild. Durf er niet goed aan te beginnen, juist omdat ik bang ben er een beste vriend in te vinden, en die dieren leven maar een decennium of zo. En dat verdriet zoals Knut nu mee moet leven...weet niet of ik dat aan zou kunnen.

Maar Knut, je moet maar zo denken, zoals the saying goes,

"BETTER TO HAVE LOVED & LOST THAN TO NOT HAVE LOVED AT ALL". En zo is het.

Ai knut, dit is ontzettend moeilijk altijd...
Ik heb het zelf ook een paar keer mee moeten maken..
heb jij al besloten of je erbij wil blijven of niet ?

woorden die mijn zoontje van 6 tegen zijn vader zei toen vorige week zijn opa overleed...
"het is wel heel zielig, maar je moet niet verdrietig zijn hoor. Je moet wel huilen, maar hij gaat toch niet weheg ? Hij zit toch gewoon in je hartje als je aan hem denkt ?
En ook kan hij nu vliegen. Hier op aarde kunnen wij niet alles, maar als je naar de maan en de sterren gaat dan kan je wel alles. Dan kan je ook vliegen.
En dan wordt je blij.

Je mag daar ook wachten op je kindjes of je papa of mama en dan kan je samen alles doen wat je wil. Want je kan daar echt alles wat je wil."

Tegen jou zou hij waarschijnlijk gezegd hebben dat er honderd duizend hondebotjes en tennisballen op jouw trouwe vriend wachten.

Voor jou is het moeilijk, voor hem ongetwijfeld het beste.
Hij heeft voor zover ik kan zien een heel fijn thuis gehad. Geef hem een dikke knuffel van mij !


edit: ik zie nu pas de data

Sterkte Knut

quote:

Op zondag 2 april 2006 00:21 schreef Walrik het volgende:

[..]

Knut, heb net de foto bekeken: je hond ziet er inderdaad ontzettend lief en trouw uit. Een soort golden retriever/labrador mix is ie?
Ik heb nooit een hond gehad. Wel altijd een gewild. Durf er niet goed aan te beginnen, juist omdat ik bang ben er een beste vriend in te vinden, en die dieren leven maar een decennium of zo. En dat verdriet zoals Knut nu mee moet leven...weet niet of ik dat aan zou kunnen.

Maar Knut, je moet maar zo denken, zoals the saying goes,

"BETTER TO HAVE LOVED & LOST THAN TO NOT HAVE LOVED AT ALL". En zo is het.

zo is het idd. Wat een mooi herdenkingstopic is dit geworden, ik heb er een brok van in m'n strot gekregen.

Sterkte Knut!

Huisdieren leven veels te kort..

edit : 4 jaar te laat..

Ik krijg trouwens tranen in mijn ogen bij het lezen van alle reacties..

Knut, respect voor je topic om je hond te herdenken.
Ook ik heb een golden gehad (14 jaar) die met mij veel vreugde maar ook verdriet heeft gedeeld. Ze is bij mij thuis, met haar kop in mijn handen ingeslapen. Nooit zal ik haar vergeten, iedere dag denk ik nog aan haar!

Inmiddels 4 jaar later ben ik toch weer begonnen aan een nieuwe hond. Toch weer een golden omdat het gewoon de hond is die bij me past. Deze keer een reu, om zeker te zijn dat ik geen vergelijking ging maken. Maar dat is nooit gebeurd, iedere hond is uniek en geen enkele hond kan een andere vervangen. Wel beleef ik veel plezier aan mijn nieuwe vriend en zie ik vooral veel leuke dingen van vroeger terug. Als je situatie het toelaat, denk eens over een andere hond, je zal zien dat het je goed doet en dat je daardoor de andere hond zeker niet te kort doet of hem zal vergeten.

Pedro

Als je dieren leert kennen zie je pas dat mensen beesten zijn!

quote:

Op zondag 2 april 2006 00:40 schreef Mirage het volgende:
woorden die mijn zoontje van 6 tegen zijn vader zei toen vorige week zijn opa overleed...
"het is wel heel zielig, maar je moet niet verdrietig zijn hoor. Je moet wel huilen, maar hij gaat toch niet weheg ? Hij zit toch gewoon in je hartje als je aan hem denkt ?
En ook kan hij nu vliegen. Hier op aarde kunnen wij niet alles, maar als je naar de maan en de sterren gaat dan kan je wel alles. Dan kan je ook vliegen.
En dan wordt je blij.."

Wat cute

Mooi verwoord knut!
Nog steeds sterkte ermee, sommige dingen vergeet je nooit meer.

Sterkte Knut !

Ik zal niet vaak zeggen dat een topic me raakt, maar bij dit topic moest ik toch even slikken. Ik het één keer meegemaakt dat we een hond hebben moeten laten inslapen en vond ik al moeilijk, alhoewel mijn band met die hond niet zo hecht was. Hij was al een paar jaar oud toen hij bij ons kwam en op de één of andere manier ben ik nooit echt diep aan hem gehecht geraakt. Maar als ik er aan denk dat ik mijn "huidige" hond ga verliezen... Afschuwelijke gedachte. Ik kan me de dag nog herinneren dat we hem gingen halen als puppie van acht weken en eigenlijk alle memorabele momenten die er tussenzaten tot de acht-en-een-half jaar die hij nu is. Ik ben na het lezen van dit topic toen straks maar even bij hem gaan zitten en toen hij me met zijn bruine ogen aankeek, z'n pootje op m'n knie legde, over mijn hand likte... Damned, ik schoot echt vol.

honden
Afscheid nemen van ze

lees niet alles, heb ook net een hond moeten laten inslapen..

maar bedenk wel iets, je kunt gelukkig voor het dier het lijden zo min mogelijk houden, dat is ook een teken van liefde voor het dier!

en believe me, het gat zal kleiner worden

/edit zie nu ook pas de data... maja dan klopt nog wel wat ik zeg

Ik moest huilen van dit topic

Ik wens je heel,heel,heel erg veel sterkte. Alsnog.Ook al is het topic zo oud. Je blijft je maatje altijd missen. Sterkte knut

[ Bericht 17% gewijzigd door Zwaffel op 11-04-2006 21:59:16 ]

kick

Op verzoek verwijderd.

[ Bericht 94% gewijzigd door Felixa op 01-04-2012 11:31:12 ]

Lieverd ik huil met je mee nu, dikke tranen, maar ook dankbaar voor de mooie jaren die we met hem gehad hebben, he really was a good dog.

'Als leven lijden wordt, komt de dood als een verlossing'.

Lieve Knut. Ik weet exact hoe jij je destijds moest voelen. Ik heb 'mijn' hondje twee weken voor Kerst moeten laten inslapen. Het beestje was zestien jaar, en mentaal was hij soms net een puppie, maar zijn lijfje liet hem in de steek. Hij kreeg een opgezette prostaat, en plaste puur bloed. We wisten als gezin dat het moment daar was. En er is nooit een 'juist' moment om afscheid te nemen van je vriendje. Nooit.

Het was een vrijdagavond, toen we met ons hondje naar de dierenarts gingen. Het vlammetje in zijn ogen was opgebrand. Hij is in mijn moeder's armen ingeslapen, en ik heb geschreeuwd en gehuild in die kamer. Ons hondje.. Ik heb mijn vader nog nooit zien huilen, maar dat was de eerste keer. Mijn vader heeft me vastgepakt, en fluisterde zacht: 'Ik had drie kinderen. Twee dochters, en een zoontje'. Zo heeft mijn vader dat altijd ervaren. Ons leven als gezin, ons wereldje, hebben we al die jaren aangepast aan ons hondje. Op vakanties moest de hond mee kunnen, anders gingen we niet.

Mijn zusje en ik zijn groot geworden met hem, en we konden lezen en schrijven met hem. We hebben als gezin ontzettend veel van hem geleerd, bewust en onbewust. Zijn taak zat er op, in ons gezin.

We hebben hem laten cremeren, en toen hij daar zo bijzonder mooi lag opgebaard, heb ik onderstaand gedichtje voor gelezen.

<sub>Als twee bruine ogen vragen,
Help me, want ik voel me niet zo fijn.
Mag je dan, omdat je voelt, dit is het einde..
Egoistisch zijn?

Als je van de dokter hoort,
Dit komt nooit meer goed.
En hij krijgt steeds meer pijn.
Mag je dan, omdat je hem niet wilt missen..
Egoistisch zijn?

Als twee lieve bruine ogen zich sluiten gaan, voorgoed.
En je zonder hem naar huis toe moet.
Met zijn riempje in je hand en een hart vol pijn.
Dan probeer je jezelf te overtuigen,
Ik mocht niet egoistisch zijn.

Vele jaren was hij bij ons,
Elke dag samen was een feest.
En in al die jaren, is hij zelf niet een keer..
Egoistisch geweest.</sub>

Ik heb - midden in het zonnetje, het mooiste plekje in mijn appartement - een kleine urn staan, met daarin een beetje as van hem. Daarnaast staat een foto van hem, van de laatste dagen dat hij er was. Hij was een schat van een hond, die mij veel over het leven heeft geleerd. En ook al heb ik nu zelf twee lieve honden.. Hij is nooit vervangbaar. En hij heeft een heel bijzonder plaatsje in mijn hart veroverd.

Knut, een hele warme, liefdevolle knuffel. Mocht je er nog behoefte aan hebben om er over te willen praten, staat mijn PM-box voor je open.

Sorry, ik had helemaal niet naar de datum van de OP gekeken. Daarom hier en daar mijn post een beetje aangepast.

Huisdieren zijn de beste homies. Ik mis mijn kat nog iedere dag.

Lief Knut, dat je na zoveel jaar nog met zoveel liefde aan je hond terugdenkt.

Wat een mooi en ontroerend berichtje.

Ik heb 3 weken geleden te horen gekregen dat mijn hond van net 8 jaar hartfalen heeft, ik ben nu blij met iedere extra dag.
Maar oh wat zie ik op tegen "het" moment

Daarom (nou ja, niet alleen daarom, smerige leugenaar ) neem ik dus ook geen hond of kat.

Sterkte.

Eigenlijk snap ik dit soort topics pas sinds hier thuis ook een hond rondloopt. Gelukkig heeft die nog een hoop jaren te gaan.

Knutje

Ik was lichtelijk verbaasd, dit topic.. actief... Toch eens kijken, ik lees de OP, ik denk.. Ja, 10 jaar...
10 jaar geleden, dat we samen zaten te janken achter onze pc om en voor Roald.
Het gemis blijft, dat merk ik ook.. en heel soms kost het wel wat tranen.

Ik weet zeker dat Roald tof was geweest met je kids (kolere.. tijd gaat hard!!! 2kids joh!!)
En als ie het voor het kiezen had gehad, had hij gekozen voor het eeuwige leven. Wat was Roald gek met jou en jij met hem!

Vandaag toch een beetje Roald dag!

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

[ Bericht 12% gewijzigd door dolfina-chica op 01-04-2012 17:58:10 ]

Ik moest hieraan denken toen ik de foto's op Facebook zag.

Het wordt een mooi nieuw hoofdstuk.

Wat een poepie. Wij hebben onze hond in mei moeten laten inslapen. Ziekte van Cushing. Ze was 11. Je komt er nooit echt overheen, al was het volgens mij wat ze zelf het liefste wilde. Ze kon amper meer staan en die blik in haar ogen... Op weg naar de dierenarts zat ze rechtop achterin en keek rond, alsof ze wist dat het haar laatste ritje was en ze alles nog een keer wilde bekijken.

Onze kat bleef achter en gedroeg zich duidelijk alsof ze eenzaam was. We hebben er dus twee kittens bij genomen voor haar. En dat heeft geholpen.

D'awww

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 08:08 schreef Knut het volgende:
Daar zit ik dan, het is ondertussen 12 jaar na de orginele openingspost, 12 jaar waarin zoveel veranderd is.

Vandaag is toch wel weer een beetje bijzonder, of eigenlijk, gisteren was toch een beetje bijzonder. Gisteren is Voljin bij ons komen wonen. Voljin, de 7 weken oude golden retriever.

Niet voor mezelf, al vind ik het wel heel erg fijn, maar vooral voor mijn kinderen, om hun hetzelfde plezier te geven als jij mij gegeven hebt. Ik denk nog steeds met regelmaat aan je Roald alle pijn is ondertussen weg, het zijn alleen nog maar goede gevoelens, blije gevoelens. En hopelijk krijgen we die straks ook met Voljin!

[ afbeelding ]

Cool! Lieve pup!
Vriend voor het leven

Ach, wat goed zeg.
Ik herinner je eerste post als gisteren. Daar hield ik het niet bij droog.

Veel plezier met jullie nieuwe viervoeter

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 08:08 schreef Knut het volgende:
Daar zit ik dan, het is ondertussen 12 jaar na de orginele openingspost, 12 jaar waarin zoveel veranderd is.

Vandaag is toch wel weer een beetje bijzonder, of eigenlijk, gisteren was toch een beetje bijzonder. Gisteren is Voljin bij ons komen wonen. Voljin, de 7 weken oude golden retriever.

Niet voor mezelf, al vind ik het wel heel erg fijn, maar vooral voor mijn kinderen, om hun hetzelfde plezier te geven als jij mij gegeven hebt. Ik denk nog steeds met regelmaat aan je Roald alle pijn is ondertussen weg, het zijn alleen nog maar goede gevoelens, blije gevoelens. En hopelijk krijgen we die straks ook met Voljin!

[ afbeelding ]

Awww, wat een schat. Hij doet me zo denken aan mijn Golden als pup.

Tevens wat tranen gelaten door een aantal posts in dit topic. Deed me denken aan de Labrador die ik sinds mijn vierde levensjaar had en waar ik mee ben opgegroeid. Inmiddels ben ik bijna 23 en is ze al bijna 6 jaar overleden. Ik mis haar nog elke dag, ondanks dat ik inmiddels weer een hond heb.

Wel heel bijzonder dat er nog steeds updates komen in dit topic.

Veel plezier met de nieuwe hond cute.

Zo, dit is pas een topickick zeg.

Maar wel

quote:

Op vrijdag 26 september 2014 08:08 schreef Knut het volgende:
Daar zit ik dan, het is ondertussen 12 jaar na de orginele openingspost, 12 jaar waarin zoveel veranderd is.

Vandaag is toch wel weer een beetje bijzonder, of eigenlijk, gisteren was toch een beetje bijzonder. Gisteren is Voljin bij ons komen wonen. Voljin, de 7 weken oude golden retriever.

Niet voor mezelf, al vind ik het wel heel erg fijn, maar vooral voor mijn kinderen, om hun hetzelfde plezier te geven als jij mij gegeven hebt. Ik denk nog steeds met regelmaat aan je Roald alle pijn is ondertussen weg, het zijn alleen nog maar goede gevoelens, blije gevoelens. En hopelijk krijgen we die straks ook met Voljin!

[ afbeelding ]

Wie is wie? .

Cool beest en cool topic zo .

Liefde is toch wel een geweldig iets. Als je 1 kind hebt, kun je je niet voorstellen dat je nogmaals zoveel liefde op kan brengen als er een tweede kind in je leven komt. Er is gewoon nog genoeg plek in je hart over om nogmaals zoveel liefde voor een mensje of dier te voelen zonder dat er plek afgenomen wordt van je eerste liefde.

Roald zal altijd zijn plekkie in jouw (en ons) hart houden. Ook bij mij liepen de tranen over mijn wangen toen ik dit topic weer doorlas.

Maar dit nieuwe mormeltje is ook weer geweldig. Toen ik hem gisteren voor het eerst zag, en zag hoe hij vol vertrouwen bij jullie was en hoe hij naar jullie keek was het gewoon goed.

Welkom lieve Voljin, we gaan allemaal van je houden.

Edit: doe eens normaal.

[ Bericht 45% gewijzigd door Snakey op 26-09-2014 14:48:27 ]