Raissa; mijn hemel wát een dag heb je gehad (Donderdag en) Vrijdag. Wat een achtbaanrit heb je al voor je kiezen gehad.

En zoveel weken ziekenhuis daar heb ik toch echt geen woorden voor. Hoe gaat het nu met de pijn? En hoe voel je je verder?

Ik hoop zo dat de medicijnen wat voor je gaan doen en je thuis mag/kunt blijven.
juttertje; kan me de schrik goed voorstellen! Gelukkig is alles goed met je baby.
Diaan; sterkte met de migraine, wat ontzettend rot!
owlet; ik kan me goed voorstellen dat je die spanning wel wat vindt, niet weten wanneer de baby komt, dat afwachten heeft wel iets speciaals

(Dat lijkt mij zelf ook fijn om zo de 40-weken te halen, maar door het gedoe met m'n nieren loopt het allemaal iets anders denk ik...)
Marlieske; een dikke

wat knap om te lezen hoe je met alles omgaat! Ik duim zo dat de tijd tot de uitslag snel gaat en uiteraard nog veel harder dat het een goeie uitslag is voor jullie.
Vicky; wat fijn de 12-weken mijlpaal, erg bijzonder!
Reinhilde;

heel veel succes Dinsdag alvast, ik hoop dat het bespreken meevalt en uiteraard dat de tijd wat sneller voor je gaat allemaal!
DJMO; heel veel plezier morgen (inmiddels vandaag)

Ik denk dat je een hele mooie bruid gaat worden met die mooie jurk!

Geniet van jouw dag!
Dakota; oh jeetje, ik hoop echt dat het ook nog niet zover is en dat het loos alarm is, heel veel sterkte!
quote:
Lief dat je het vraagt

Niet zo geweldig, ik heb veel pijn, ben alweer een paar keer naar het ziekenhuis geweest. Deze week even kijken hoe het gaat en wat we gaan doen.
Thuis slaap ik veel, m'n reuma speelt zo erg op omdat ik al 10 weken op bed lig en geen enkele beweging meer heb... dus samen met de pijn in m'n nier slaap ik het liefst zodat ik zo min mogelijk last heb. En ik zit gewoon in een dip, door alles... veel alleen zijn en de muren om me af zien komen en weten dat dit nog wel een week of 15 zo zal zijn.
Het veel alleen zijn begint me een beetje op te breken, voornamelijk door de zorgen... Thuiszorg heb ik nog niet kunnen regelen. Allemaal lang papierwerk, terwijl ik niemand heb die iets voor me kan doen in huis en ik kan niks behalve in bed liggen. Ik voel me best machteloos. (Boodschappen kun je laten bezorgen, maar daar houdt het dan ook wel bij op). Ik had toch gehoopt dat na zoveel weken die thuiszorg wel iets voor me zou kunnen doen.
Ik ben ook al maanden druk op huizenjacht, ik probeer te hopen dat ik nog iets vind voor de bevalling, zodat ik iig dichterbij m'n moeder woon en wat hulp kan krijgen mocht ik geopereerd zijn en fysiek niet verder dan een rolstoel komen (en daarbij woon ik nu 2 hoog zonder lift, ook dat is inmiddels niet meer te doen). Maar het zal heel moeilijk worden. En voornamelijk dat beeld dat ik zo ver weg van alles zit straks met een baby vind ik heel moeilijk. Juist omdat er zo weinig hulp van buitenaf mogelijk is.
Verder probeer ik positief te blijven en "gewoon" veel hoop te houden, want zonder hoop is er niks meer en ik probeer me nu gewoon aan elk dingetje vast te houden.

Ik hoop dat ik straks ook een keer wat leuke positieve berichten kan plaatsen hier ipv al dat gedoe en negatief gemauwel