Waarom kinderen # 2

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:52 schreef motorbloempje het volgende:
nou ja, dan vind jij mij maar een lonely-planet-wannabe-hipper (is dat een woord?) maar voor mezelf wil ik alles gezien hebben wat ik wíl zien. En dat is veel maar als de een kinderen nu leuk vindt, en de ander reizen, wat is dan 'beter' of 'significanter' aan kinderen?

Zelf vind ik kinderen in mijn leven (nu op dit moment, ik zeg nooit nooit!) veel minder bgrijk dan reizen hoor

Nou, en dat is toch prima, Ik vond tot een paar jaar geleden elke weekend stappen veel belangrijker dan kinderen. Ik had ook echt niet eerder een kind willen krijgen dan dat ik heb gedaan (32) . Maar nu was het gewoon de tijd en het was goed . En het is ook goed dat ik al die dingen uit mijn systeem heb, anders had ik me nu behoorlijk opgesloten gevoelt wrs .

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:55 schreef Vivi het volgende:
Zo praatte ik destijds (3 jaar geleden ) ook met mijn toemalige vriend (en nee, dat is niet de vader van mijn zoontje ) Onze relatie was het belangrijkst en stond voorop. Dáárna het kind. Maar zo werkt het dus echt niet. Die allesverterende liefde heb je gewoon niet voor je partner, die heb je alleen voor je kind.

En dit is prachtig en zo zou het idealiter ook moeten zijn maar ook hier ontbreekt de nuance. Werkend met jongeren heb ik inmiddels genoeg voorbeelden gezien van kinderen die totaal ondergeschikt werden gemaakt aan de liefde voor de (vaak nieuwe) partner.

Neemt niet weg dat je het schitterend omschrijft hoor en dat dit ook is hoe het zou moeten zijn. Maar zoals het voor jou werkt, werkt het helaas voor lang niet alle ouders.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Wij hebben een hele goede liefdevolle relatie, dank je.

Wij kijken er dan ook beiden op dezelfde manier tegenaan.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:58 schreef ShadyLane het volgende:

[..]

En dit is prachtig en zo zou het idealiter ook moeten zijn maar ook hier ontbreekt de nuance. Werkend met jongeren heb ik inmiddels genoeg voorbeelden gezien van kinderen die totaal ondergeschikt werden gemaakt aan de liefde voor de (vaak nieuwe) partner.

Neemt niet weg dat je het schitterend omschrijft hoor en dat dit ook is hoe het zou moeten zijn. Maar zoals het voor jou werkt, werkt het helaas voor lang niet alle ouders.

Ik pretendeer dan ook niet voor een ander te spreken .

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef ColdFeet het volgende:

[..]

Een klein beetje zelf-ontplooiing tegenover een heel nieuw mens op de wereld zetten vind ik idd wel een verschil in significantie. Maar allez, je bent nu nog jong, je hebt genoeg tijd om eerst het een te doen en dan na te gaan denken over het ander.

Don't get me wrong: ik hou echt wel van reizen, en ik ga de komende jaren, al dan niet op kosten van mijn baas, de hele wereld overvliegen, maar ik zou het geen reden vinden om alsnog nadrehand niet aan kinderen te beginnen. daar heb ik andere redenen voor

de hoofdreden dat ik geen kinderen wil is dan ook niet dat ik liever reis dan kinderen krijg, (dat is op dit moment nu wel zo, ok!), maar die discussie is een tijd geleden in Slank ook al gevoerd

Het zijn persoonlijke zaken, dingen die ik heb meegemaakt die mij hebben doen besluiten dat ik naar alle waarschijnlijkheid zelf geen moeder wil worden Dat heeft niets met slechte ervaringen met mijn ouders te maken, maar meer met de rest van de mensheid

Een kind, vind ik, moet je niet overal tegen willen beschermen, dan stikt het, maar helaas kun je het ook niet tegen alles wat slecht is beschermen, want dingen gebeuren nu eenmaal. En die grens trekken, die dingen opzoeken, tussen genoeg maar niet teveel beschermen en de dingen die onvermijdelijk kunnen zijn, dat is voor mij heel lastig en ik denk niet dat ik mijn kind het risico wil laten lopen dat ik het teveel verstik óf juist op de verkeerde momenten te los laat

Ik zit nu niet te wachten op een 'dat komt vanzelf wel, dan weet je wel wat je moet doen', want ja, als je kinderen hebt zul je vast wel beter weten hoe je met een dan niet meer fictieve situatie omgaat, maar ondanks dat mijn ouders het aller-aller-allerbeste hebben gedaan wat ze konden, zijn er dingen gebeurd met mij waarvan ik niet eens wil dat mijn kind het risico loopt datzelfde mee te maken.

Dit is een grote reden, maar er zijn nog genoeg kleinere redenen voor mij om te zeggen dat ik een toekomst met kind(eren) niet voor mij zie Maar als anderen dat wél zien, voor zichzelf, dan heb ik daar ook geen problemen mee.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Ach kom, liefde voor je partner of voor je kind, dat is gewoon onvergelijkbaar. Zou niet best wezen, als dat hetzelfde was.

@Vivi: dat stukje waarin je je gevoel naar je kind beschrijft, wow. Mooi, maar ook eng!
Je weet pas wat het met je doet als je het doet.
Mijn ouders zeggen ook altijd wat een rijkdom het hebben van kinderen is, en dan rol ik nog altijd met m'n ogen. Ach, we zien wel. Ik sta er niet meer onwelwillend tegenover. Ik geef het nog even de tijd totdat ik de 'oerdrang' voel.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Dat is geen insteek, zo werkt het. De liefde voor de partner verandert niet, je krijgt er een liefde bij die met niets te vergelijken is. Het is inderdaad rauw maar puur tot op het bot. Ik herken dus ook precies wat Vivi schrijft. Het is geen verarming van de relatie maar het is een verrijking van een liefde die je niet eens kon voorstellen dat die bestond.

Oké, zelf word ik er ook iew van maar het is niet anders.

Ik houd ook wel van reizen, Amber kan mee, maar m'n beestjes niet (Daarom is het ook niet heel praktisch ieder jaar op vakantie te gaan).
Over 6 weken zit Ambertje met ons op Tenerife, ik zou het niet over m'n hart kunnen verkrijgen haar thuis te laten, ik wil die dingen juist delen met d'r ook al is ze nog zo jong.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:54 schreef ShadyLane het volgende:

[..]

En het grote grijze gebied daartussen.
Wat ik bedoelde te zeggen over de verzuchting van MM is dat ik hem wel begrijp, omdat je je als je er alles aan gedaan hebt om kinderen te krijgen, niet meer hoeft te verantwoorden. Het is dan een enorm verdriet, mensen stellen er vragen over, pijnlijk, maar je weet wel: "ik heb er alles aan gedaan" en dat kun je ook tegen anderen zeggen.

Terwijl als je kinderloosheid mede het gevolg is van een keuze, een heel moeilijke keuze soms, gevolg van een pijnlijk proces, omdat je misschien wel zou willen, of nog niet weet of je zou willen, maar het gewoon 'beter is van niet' (of beter lijikt van niet), om medische redenen, dingen met erfelijkheid, omstandigheden, of om welke andere reden dan ook, je nooit rust krijgt. Mensen zullen dat niet gauw begrijpen.

En ben je dan bewust kinderloos vanwege een vrolijke 'vrijheid blijheid' oid, dan zijn die vragen allemaal niet zo erg. Maar was het een mede door omstandigheden of medische historie ingegeven keuze, dan zijn die vragen pijnlijk en kunnen een hoop twijfels opnieuw doen oprakelen. In dat licht begrijp ik zo'n verzuchting als die van MM wel.

Het is niet zwart-wit. Er zit een enorm gebied tussen 'kinderen gekregen omdat ik dat zo graag wilde' en 'geen kinderen gekregen omdat ik ze totaal niet wilde' of 'geen kinderen gekregen ondanks dat ik ze wel per se wilde'. Die nuance ontbreekt in dit soort discussies nogal eens. Het gaat vaak zo recht tegen elkaar in.

Mooie post.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Zou ik 3 jaar geleden ook gezegd hebben.

@MoBlo: dat weet ik, en daar hoef je je wmb absoluut niet voor te verdedigen. Er zijn massa's redenen te bedenken waarom je geen kinderen zou willen! Ik heb ze ook.

Zelf vind ik de reden 'dat je beperkt wordt in je vrijheid om te reizen' een beetje mager. En als dan vervolgens iedereen in het geweer schiet van 'ja maar dat kan met kinderen ook', dan denk ik dat er aan het fenomeen reizen een beetje teveel waarde wordt gehecht. Dus ik dacht, ik stuur de discussie even bij

Mocht ik ooit nog aan kinderen durven beginnen, dan ga ik gewoon lekker iedere zomer met ze naar de Wadden

Vivi wat mooi omschreven!
k word er een beetje stil van.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 14:05 schreef cinnamongirl het volgende:
@Vivi: dat stukje waarin je je gevoel naar je kind beschrijft, wow. Mooi, maar ook eng!
Je weet pas wat het met je doet als je het doet.
Mijn ouders zeggen ook altijd wat een rijkdom het hebben van kinderen is, en dan rol ik nog altijd met m'n ogen. Ach, we zien wel. Ik sta er niet meer onwelwillend tegenover. Ik geef het nog even de tijd totdat ik de 'oerdrang' voel.

Het is ook mooi. En eng. Er hoeft maar een gek dronken in de auto te stappen, er hoeft zich maar een cel verkeerd te gaan delen....ik ben nog nooit zo kwetsbaar geweest, besef ik me nu.

Maar het is ook zo leuk, bepaalde trekjes van jezelf terug te zien, en dat kleine stemmetje 's ochtends als ie wakker is "Maamaa!" , en dan zo'n stralend hoofdje als je hem gaat halen .

En ik ben dus écht echt ECHT niet iemand die "van kinderen houdt". Baby's deden me niks hoor, en nog steeds vind ik andermans kinderen niet leuk of speciaal, over het algemeen. Ik kan er wel wat geduldiger mee zijn, omdat ik besef dat anderen hetzelfde voor hún kinderen voelen als ik voor de mijne .

Vlak de hormonen niet uit. Zeker in en na de zwangerschap spelen die een belangrijke rol als het om de binding tussen moeder en kind gaat. Er komt oxytosine vrij en de moeder krijgt het gevoel "ik wil, nee, ik moet voor je zorgen en ik hou van je".
Eng idee eigenlijk, dat je emoties zo makkelijk te beinvloeden zijn door een paar stofjes. Aan de andere kant is het ook weer een soort garantie dat een moeder van haar kind houdt.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 13:57 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Lekkere insteek voor een relatie zeg.

Daar kan jij helemaal niet over oordelen.

Het wordt aardig geromantiseerd zo te horen.

@Shady:

dat het 'minder erg' is als je bewust voor een kinderloos leven kiest, ben ik opzich niet met je eens.
Misschien dat de pijn minder erg is dan wanneer, omdat het iets is wat je heel graag wilt en het niet (zelf) voor elkaar kunt krijgen, of omdat je bang bent dat jouw kroost dezelfde ziekte zal krijgen als dat jij hebt, of als dat jouw moeder had, omdat het een generatie overslaat, er zijn zoveel factoren die mensen ongewenst kinderloos kunnen houden..

Maar elke keer als mijn moeder weer begint over kinderen, elke keer als ze vraagt of 't er echt niet inzit. Als ik zie hoe ze naar kleine kinderen kijkt en doet, als ik besef hoe graag ze stiekem wel oma zou willen worden, dan voel ik me ergens ook schuldig. Dat ik haar onthoud wat ze zo graag wil, ondanks dat ze zo goed voor mij heeft gezorgd, ondanks dat ik weet hoe dol ik met mijn oma (haar moeder) was en hoe graag ze hetzelfde voor mijn eventuele kinderen wil doen.

Het irriteert mij als vreemden er over beginnen en aankomen met het 'ja, wacht maar' verhaal, maar het kan mij heel verdrietig maken als mijn moeder er over begint... Dus het ligt er aan bij wie deze vraag vandaan komt bij mij, maar het doet me wel degelijk pijn, zeg maar. Weet niet of ik het zo op een goede manier heb omschreven, maar soit, beter wordt het even niet

quote:

Op woensdag 12 november 2008 14:13 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Daar kan jij helemaal niet over oordelen.

Ik lees, dus ik oordeel.

Zoals Vivi het omschrijft, zo is het precies, al heb ik de goede woorden er nooit voor kunnen vinden. Waarvoor dank Viev, ik heb het opgeslagen .

En vergeet niet, die vent komt in de relatie niets te kort, die heeft namelijk dat zelfde gevoel over jullie kind als het goed is. Ik verwacht ook van mijn vent dat ie in geval van nood éérst de kinderen redt, niet mij.

tvp

quote:

Op woensdag 12 november 2008 14:14 schreef Leah het volgende:
Zoals Vivi het omschrijft, zo is het precies, al heb ik de goede woorden er nooit voor kunnen vinden. Waarvoor dank Viev, ik heb het opgeslagen .

En vergeet niet, die vent komt in de relatie niets te kort, die heeft namelijk dat zelfde gevoel over jullie kind als het goed is. Ik verwacht ook van mijn vent dat ie in geval van nood éérst de kinderen redt, niet mij.

Instinct doet juist wat anders.

Leah, zo ís het niet, jij vindt persoonlijk dat het precies omschrijft zoals jij het persoonlijk voor jouzelf ook voelt





_{dit was een grapje, écht waar!}

quote:

Op woensdag 12 november 2008 14:13 schreef motorbloempje het volgende:
@Shady:

dat het 'minder erg' is als je bewust voor een kinderloos leven kiest, ben ik opzich niet met je eens.
Misschien dat de pijn minder erg is dan wanneer, omdat het iets is wat je heel graag wilt en het niet (zelf) voor elkaar kunt krijgen, of omdat je bang bent dat jouw kroost dezelfde ziekte zal krijgen als dat jij hebt, of als dat jouw moeder had, omdat het een generatie overslaat, er zijn zoveel factoren die mensen ongewenst kinderloos kunnen houden..

Maar elke keer als mijn moeder weer begint over kinderen, elke keer als ze vraagt of 't er echt niet inzit. Als ik zie hoe ze naar kleine kinderen kijkt en doet, als ik besef hoe graag ze stiekem wel oma zou willen worden, dan voel ik me ergens ook schuldig. Dat ik haar onthoud wat ze zo graag wil, ondanks dat ze zo goed voor mij heeft gezorgd, ondanks dat ik weet hoe dol ik met mijn oma (haar moeder) was en hoe graag ze hetzelfde voor mijn eventuele kinderen wil doen.

Oja *zucht* moeders met oma-aspiraties. Ik gun het ze van harte hoor, ze zouden beide fantastische opa's en oma's zijn. En dat steekt ook wel, dat jij ze verdriet doet omdat je ze dat (bewust) onthoudt.

quote:

Het irriteert mij als vreemden er over beginnen en aankomen met het 'ja, wacht maar' verhaal, maar het kan mij heel verdrietig maken als mijn moeder er over begint... Dus het ligt er aan bij wie deze vraag vandaan komt bij mij, maar het doet me wel degelijk pijn, zeg maar. Weet niet of ik het zo op een goede manier heb omschreven, maar soit, beter wordt het even niet

Heel herkenbaar.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 14:13 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Ik lees, dus ik oordeel.

Die hokjes waar je zo'n hekel aan hebt .