Waarom kinderen?

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:01 schreef Jarno het volgende:

[..]

Waarom zeg je dan niet gewoon dat het zielig gezeik is en je het ronduit onbeschoft vindt om zich zo met je privé leven te bemoeien? Ik zou er vrij snel klaar mee zijn hoor, zeker als het me zo hoog zou zitten als je nu schetst...

"Hihihi, ligt het gevoelig? Dan zit er blijkbaar toch een kern van waarheid in. Nou laat maar weten als we de babykamer moeten komen schilderen hoor."

quote:

Op woensdag 12 november 2008 09:31 schreef Mone het volgende:

[..]

Geloof er geen reet van .

Negen van de tien keer komt er een reactie in de trant van: "Méén je dat nou? Waaróm dan niet? ". Dat is gewoon zo. Niet dat ik ermee zit, maar dat krijg je als je een keus maakt die niet de gebruikelijke / verwachte keus is. Net als met geen vlees eten bijvoorbeeld, dan willen mensen ook weten waarom.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:03 schreef miss_sly het volgende:
Doen alsof je ongewenst kinderloos bent vind ik overigens getuigen van weinig goede smaak en ruggegraat.

Wat moet ze dan, zich laten treiteren? Ik kan het me wel voorstellen, ook al verdient het geen schoonheidsprijs.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:03 schreef miss_sly het volgende:

Doen alsof je ongewenst kinderloos bent vind ik overigens getuigen van weinig goede smaak en ruggegraat.

Waarom zou ik mezelf en mijn keuze moeten blijven verdedigen tegenover mensen met zo'n plaat voor hun kop?

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:17 schreef moussy het volgende:

[..]

Wat moet ze dan, zich laten treiteren? Ik kan het me wel voorstellen, ook al verdient het geen schoonheidsprijs.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:18 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Waarom zou ik mezelf en mijn keuze moeten blijven verdedigen tegenover mensen met zo'n plaat voor hun kop?

Het is ook wel een beetje een keuze om je te laten treiteren, imo. Je kunt ook eenmaal zeggen waar het op staat en de volgende opmerkingen steevast negeren. En dan echt volkomen negeren. Je hoeft je namelijk niet te verdedigen.

Maar ga maar lekker zielig doen over ongewenst kinderloos zijn. Eens kijken of dat nou zoveel leuker en gemakkelijker is. Iedere keer de medelijdende, meevoelende blikken en gesprekken, opbeurende woorden en argumenten waarom je eigenlijk ook wel een beetje blij mag zijn dat het niet lukt. Is echt stukken leuker en gemakkelijker, hoor

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:02 schreef Vivi het volgende:

[..]

Deze post en je post hierboven lijkt er op te duiden dat je het hele topic uberhaupt niet hebt gelezen...je zit een beetje vast in je eigen defensiemechanisme geloof ik.

Nee hoor. De meeste mensen kómen toch niet verder dan dat? Geen problemen mee verder, ik constateer alleen dat van mensen die géén kinderen willen vaker wordt gevraagd dat ze zich hiervoor verantwoorden, terwijl zij natuurlijk evenmin als een ander verantwoording schuldig zijn.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:20 schreef SHE het volgende:

[..]

Ja, die eerste paar regels herken ik/wij.
Ik heb een hele zware post adolescentie gehad ( ) en ik wil nu eigenlijk wel een beetje genieten van mijn vrijheid/wijsheid.

Daarbij heb ik een milde vorm van Asperger en is zijn oom een schyzo ( best zwaar ook ). Ik vraag me dan af of onze genenpoel wel zo jofel is
Om de mijne maak ik me niet zoveel zorgen, ik heb ook een leuk/waardevol leven, maar ik ben wel doodsbang voor zijn kant. Een schyzofreen kind lijkt me gruwelijk en ik weet ook niet of ik dat aankan. Maar goed, dat is speculeren, want zeker weet je het nooit. Kan zomaar helemaal gezond zijn.

Is dit een keuze die jullie al definitief hebben genomen, of waar jullie wel weer over gaan nadenken als jullie wat meer geleefd hebben?

Ik vind dat ik die beslissing niet goed kan nemen omdat zij het meeste risico loopt.
Ze heeft een paar jaar geleden een hersenbloeding gehad en zou dus aan de bloedverdunners moeten mocht ze zwanger raken.
En dat is niet echt bevordelijk voor het vrucht en voor haar.
Daarbij komt ook schyzofrenie ook bij ons in de familie voor, dus ik snap je bezorgdheid.

Ik ken ook mensen die zeer blij met hun kroost zijn en die ons totaal accepteren zoals we zijn en de beslissing 100% begrijpen, logisch als vrienden zijnde.
Maar ik werk in de detachering, dus verander regelmatig van bedrijf zeg maar.
En elke keer komt de vraag of ik getrouwd ben, ja dat ben ik, en dan meteen er achter aan hoeveel kinderen ik dan al heb....

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:22 schreef miss_sly het volgende:

[..]


[..]

Het is ook wel een beetje een keuze om je te laten treiteren, imo. Je kunt ook eenmaal zeggen waar het op staat en de volgende opmerkingen steevast negeren. En dan echt volkomen negeren. Je hoeft je namelijk niet te verdedigen.

Maar ga maar lekker zielig doen over ongewenst kinderloos zijn. Eens kijken of dat nou zoveel leuker en gemakkelijker is. Iedere keer de medelijdende, meevoelende blikken en gesprekken, opbeurende woorden en argumenten waarom je eigenlijk ook wel een beetje blij mag zijn dat het niet lukt. Is echt stukken leuker en gemakkelijker, hoor

Je vergeet nog de 'ach joh, je bent er vast te veel mee bezig. De zus van de tante van de buurvrouw van Truus...' en de topper 'Whehehe... moet ik het even voordoen dan?'.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:22 schreef miss_sly het volgende:

[..]


[..]

Het is ook wel een beetje een keuze om je te laten treiteren, imo. Je kunt ook eenmaal zeggen waar het op staat en de volgende opmerkingen steevast negeren. En dan echt volkomen negeren. Je hoeft je namelijk niet te verdedigen.

Het is helemaal geen keuze om je te laten treiteren, dat zijn gewoon mensen die zich absoluut niet kunnen inleven!
Al zou ze 30x een grote bek optrekken, dit zijn waarschijnlijk ook de mensen die tegen jou zeggen of ze het even voor moeten doen, of dat de man maar even op de rug van man moet zitten om het tempo te leren.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:26 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Je vergeet nog de 'ach joh, je bent er vast te veel mee bezig. De zus van de tante van de buurvrouw van Truus...' en de topper 'Whehehe... moet ik het even voordoen dan?'.

Ow ja, die vergat ik nog. Die opmerkingen zijn echt helemaal niet vervelend ofzo

Maar goed, MinderMutsig gaat zich dat niet aantrekken, want zij zit er met haar gevoel niet in. Het is gewoon een fijne dekmantel om niet duidelijk en eerlijk te hoeven zijn

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:27 schreef moussy het volgende:

[..]

Het is helemaal geen keuze om je te laten treiteren, dat zijn gewoon mensen die zich absoluut niet kunnen inleven!
Al zou ze 30x een grote bek optrekken, dit zijn waarschijnlijk ook de mensen die tegen jou zeggen of ze het even voor moeten doen, of dat de man maar even op de rug van man moet zitten om het tempo te leren.

Die laatste kende ik nog niet, en dat wil toch wel wat zeggen

Daarom zeg ik ook dat ze die mensen ook zou kunnen negeren.

Besides, denk je niet dat ze aan ons dat soort vragen stellen. En hoewel ik vrij open ben, ga ik echt niet overal lopen verkondigen dat het niet lukt.

Ik krijg gewoon een heel naar gevoel bij het feit dat iemand overweegt om het oprechte verdriet van een ander te gaan exploiteren als 'gemakkelijke' manier om onder zulke opmerkingen uit te komen.

schizofrenie is inderdaad wel een heel ernstige aandoening, en heeft een erfelijke component. maar één schizofrene oom in de familie hoeft natuurlijk niet te betekenen dat jullie kind dit ook zal krijgen. bovendien is het al dan niet optreden van schizofrenie waarschijnlijk toch een combinatie van erfelijke componenten én triggerende factoren uit de omgeving. niet dat je alles in de hand kunt houden maar als je een stabiele basis weet mee te geven, kun je de kans erop zo klein mogelijk proberen te maken.

ik zou toch vooral van mezelf uitgaan bij de keuze wel of geen kinderen. allereerst wil je het echt, voel je je in staat tot enigszins stabiel ouderschap, acht je je relatie er geschikt en sterk genoeg voor, vind je je partner een leuke mede-ouder. sluiten jullie ideeën over opvoeding enigszins op elkaar aan?

mocht je nou echt over die genenpoel inzitten, dan zou je ook nog adoptie of pleegzorg kunnen overwegen?

.

[ Bericht 99% gewijzigd door BE op 12-11-2008 10:32:23 ]

quote:

Op woensdag 12 november 2008 09:32 schreef Netsplitter het volgende:

[..]

Uitgehoord is misschien een groot woord, maar men kijkt je wel vreemd aan.
Alsof je verplicht bent om kinderen te "nemen/krijgen".

Nee hoor.

Ik heb zelf ook wel vaker de vraag gehad, en voor de eerste er daadwerkelijk was werd er al gesproken over de 2e.
Maar ik ben nergens toe verplicht, en heb me ook nooit verplicht gevoeld iets te moeten verdedigen.
Kinderen nemen/krijgen is zoiets 'groots' dat je zelf die keuze bewust moet kunnen maken.
Een ander kan je dat niet opdringen.
Mijn vriend en ik hebben bewust lang gewacht, eerst tijd aan onszelf besteed. Wij hebben dus ook genoeg vragen gehad.

Ik heb de stap tot wel kinderen genomen uit gevoel, ondanks dat ik ook een leuk had zonder mama te zijn, had ik het toch niet willen missen en heb ik de gok gewaagd na ik een aantal dingen voor mezelf had zeker gesteld (praktische zaken, financien, emotioneel en geestelijk en lichamelijk klaar voor zijn). En toen ging het klokje heel hard tikken vorig jaar; en nog voor we zouden beginnen was ik al zwanger.
En ik ben blij dat ik het heb gedaan! Ik was al happy en gelukkiger, maar nu is m'n leventje nog intenser en kleurrijker (voonamelijk roze ). Maar vooral gaat het me om haar happy te maken en hopelijk goed te kunnen begeleiden tot een fijne jongedame.

We hebben zo'n mooi en lief meisje op de wereld gezet, met al een geheel eigen karaktertje, dat maakt het allemaal wel heel gemakkelijk.

En de zwangerschap zijn we heel goed doorgekomen met een rotsvast vertrouwen, zelf toen er een tijdelijke afwijking in de niertjes werd vastgesteld met 23 weken herstelde mijn vertrouwen vrij snel en gelukkig ook terecht. Ik ben dan gewoon een beetje koppig en dwing het goede dan bijna af. We hebben een combinatietest gedaan , maar met de insteek dat als het niet goed zou zijn het net zo welkom zou zijn maar we ons daar wel op willen voorbereiden emotioneel en vooral ook praktisch. Ik was meteen al verliefd op dat kleine leventje in m'n buik, dat had ik niet meer zomaar laten gaan.

Het plaatje klopte gewoon, ik ben blij dat we bewust hebben kunnen en mogen kiezen en dat we hiervan mogen genieten.

Amber is de kers op het toch al zo lekkere ijsje zeg maar
En daar zijn we extra zuinig mee en bewust van dat we ons erg gelukkig mogen prijzen.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:30 schreef miss_sly het volgende:

Ik krijg gewoon een heel naar gevoel bij het feit dat iemand overweegt om het oprechte verdriet van een ander te gaan exploiteren als 'gemakkelijke' manier om onder zulke opmerkingen uit te komen.

Is het wel eens in je opgekomen dat die opmerkingen mij ook oprecht verdriet doen?

Misschien moet je ze dat dan gewoon eens zeggen?
Echt, ik heb ze nog nooit gehoord, dat soort zogenaamd grappige opmerkingen, dus mss moet je je ook eens op je hoofd krabben over hoe leuk die mensen die ze maken echt zijn...

1 keer is er zo'n opmerking tegen mij gemaakt, op een verjaardag.
Stiefvader van een vriend van mij 'Ben je zwanger?' en ik zei 'Nee, ik ben gewoon dik.'
Ik heb hem de hele middag niet meer gehoord. Klaar dus.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:33 schreef MinderMutsig het volgende:

[..]

Is het wel eens in je opgekomen dat die opmerkingen mij ook oprecht verdriet doen?

Welke opmerkingen? Ik denk dat het krijgen van vragen die je niet wilt toch niet echt te vergelijken is met het niet kunnen krijgen van kinderen, eerlijk gezegd. Hoezo doen ze jouw verdriet?

En als het je werkelijk verdriet doet, moet je ze dat inderdaad eens zeggen. In ieder geval degenen die je zelf graag in je omgeving wilt houden. Heb ik namelijk ook gedaan, en het werkt wel. Mensen hebben vaak niet door wat een opmerking of vraag bij een ander kan doen. De overigen zou ik wellicht uit mijn lijstje van vrienden schrappen, maar ik kan dat dan ook prima als ik van iemand meer narigheid dan plezier meekrijg.

MinderMutsig, verwar je verdriet nu niet met irritatie of frustratie?

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:20 schreef SHE het volgende:

[..]

Ja, die eerste paar regels herken ik/wij.
Ik heb een hele zware post adolescentie gehad ( ) en ik wil nu eigenlijk wel een beetje genieten van mijn vrijheid/wijsheid.

Daarbij heb ik een milde vorm van Asperger en is zijn oom een schyzo ( best zwaar ook ). Ik vraag me dan af of onze genenpoel wel zo jofel is
Om de mijne maak ik me niet zoveel zorgen, ik heb ook een leuk/waardevol leven, maar ik ben wel doodsbang voor zijn kant. Een schyzofreen kind lijkt me gruwelijk en ik weet ook niet of ik dat aankan. Maar goed, dat is speculeren, want zeker weet je het nooit. Kan zomaar helemaal gezond zijn.

Is dit een keuze die jullie al definitief hebben genomen, of waar jullie wel weer over gaan nadenken als jullie wat meer geleefd hebben?

Dit is de reden waarom ik de keuze zo bewust heb gemaakt, met een moeder die heftig last heeft van manisch depressiviteit en psychoses; en dan nog directe familieleden met autisme en adhd.
Bij mij is er nooit wat gevonden qua dat, gelukkig, maar ik weet niet hoe bijv hetgeen van mijn moeder verder erft, de wetenschap is volgens mij nog niet eens volledig op de hoogte van het complete genetische plaatje.
Ook bij mijn vriend zit verderop in de familie schizofrenie; maar dat is redelijk ver weg in de familie; maar ik was wel bang voor wat ik zou doorgeven of wat de combi zou doen. Maar zoals bij mij in de familie schijnt het autisme ook 'gemaakt' te zijn (onthechte kinderen).

Daarom ben ik blij eerst zelf goed geleefd te hebben, mezelf eerst de tijd gegunt m ook het een en ander zelf te verwerken wat betret oa mijn moeder middels een stevige therapie, en zelf ook lichamelijk eerst hersteld van de darmziekte die ikzelf heb (met ontstekingen was het waarschijnlijk niet eens mogelijk normaal zwanger te raken aldus de internist; vrucht wodt dan afgestoten door de verstoorde afweer van het lichaam).
Ik heb ook heel wat kanten van het leven gezien voor ik daadwerkelijk volwassen werd, en heb dat eerst zelf goed op een rijtje moeten zetten.

Dus SHE; ik zou die keuze idd heel bewust maken en jezelf zekr stellen, ik ben blij dat ik het bewust heb gedaan!

Daardoor zeg ik vaak; ik heb er lang voor gespaard, maar ben er ook goed voor beloond!

Maar, k had net zo goed kunnen besluiten om zonder het mamaschap door het leven te gaan, ik had toch al mijn leven dusdanig ingericht dat ik me prima vermaakten zonder het mamaschap.

Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen wou, niks voor mij dacht ik. Maar ineens veranderde dat gevoel. Ik heb het een half jaar ofzo verzwegen omdat ik dacht dat t gevoel wel weg ging Dat gebeurde dus niet en nu hebben we een dochtertje van 4,5 maand

quote:

Op dinsdag 11 november 2008 21:25 schreef SHE het volgende:
Omdat het anders offtopic is in het kinderbijslag topic en ik hier eigenlijk ook wel benieuwd naar ben.
Dit omdat ik het moeilijk vind voor mezelf te formuleren waarom ik kinderen zou willen.

Waarom heb jij gekozen voor kinderen?
Was het een bewuste keuze, heb je de natuur zijn gang laten gaan, of is er echt sprake van family planning bij jou en je partner?


TS: twijfelt heel erg. Ik zou het niet doen om een 'kindje van ons samen' te hebben. En een kloon van mezelf lijkt me al helemaal niet leuk ( ik zou jaloers zijn ! )
Is het heel erg dat ik wel begin na te denken over de toekomst, en ik de gedachte om helemaal alleen oud te worden een heel enge vind?

Persoonlijk heb ik mijzelf al vanaf 20e ongeveer wel vader zien worden.. het gevoel dat het er bij hoort, of dat het leuk is om je kennis over te dragen aan een ander persoontje. Mee aan het handje te nemen en de valkuilen te laten zien, het helpen bij het opstaan als ze gevallen zijn.
En dan had ik zoiets van .. ja als ik kinderen wil.. dan wel graag voor mn 30e want ik wil geen oude pa zijn.

Heb je natuurlijk niet in de hand, je partner moet ook een kinderwens hebben. Maar uiteindelijk is mijn oudste geboren 2 dagen voor ik 30 werd

Dus zelf geen idee gehad van een kloon oid, maar het idee van vaderschap meer.. het gevoel van 'nu is het compleet' of dit moet ook gaan gebeuren in mijn leven omdat ik dat wil. Zonder er bij na te denken wat bijvoorbeeld de negatieve aspecten zijn. Die bedacht ik me eigenlijk pas bij de zwangerschap, het kost geld, je krijgt verantwoording, je leven verandert.
En ook al is dat allemaal waar, .. het gevoel wat je krijgt door het kijken naar je bloedeigen kind (let wel voor vrouwen misschien nog wel erger omdat ze het ook daadwerkelijk hebben gegroeid en gedragen) maar het gevoel wat je hebt als je kind ziet opgroeien, doet alle zorgen en alle problemen verbleken. Het maakt mij niet uit dat een kind geld kost, ik zou mn arm verkopen als het zou moeten, als ze maar gelukkig is en lacht.
Het genoegen wat je mag hebben als je je kind naar bed brengt, verhaaltje voorleest, en instopt dat is gewoon niet te betalen! Het samen hand in hand de straat oversteken, vertellen waar ze op moet letten.. etc etc. Nou ja goed, je ziet.. ik zou het zo weer doen.
Sterker nog.. na 2 meiden heb ik stiekem nog steeds een kinderwens

quote:

Op woensdag 12 november 2008 10:26 schreef SHE het volgende:
Maar waarom noemt iedereen het verantwoording?
Het is natuurlijk ook gewoon nieuwsgierigheid; ik bedoel..het is toch ook raar om geen kinderen te krijgen/nemen?
Iedereen doet het, dus het is op zijn minst bijzonder als je aangeeft er bewust niet voor te kiezen.

Ik wil ook altjid weten waarom iemand dat niet wil.

Het is misschien ook wel logisch en ik heb ook geen problemen met die vraag als die gewoon uit interesse gesteld wordt.

quote:

Op woensdag 12 november 2008 09:34 schreef Brighteyes het volgende:

[..]


Aanstellen dus idd!

Grappig.

Jarno heeft dit nooit meegemaakt en jij nu ook niet meer blijkbaar maar jullie hebben kindjes..

ooit in je opgekomen dat mensen anders kunnen doen tegen anderen zónder kinderen?

Dat jullie dat niet zien wil niet zeggen dat het niet voorkomt.