lange OP waarschuwinginleiding
Nog even getwijfeld of ik dit onder een kloon zou doen, maar hé dit is wie ik ben en wat mijn leven van mij gemaakt heeft. So take it or leave it. Irl weet iedereen die ik redelijk goed ken mijn verhaal, dus waarom niet een stukje hiervan op FOK! gewoon onder mijn eigenlijke username.
Ik heb in mijn jeugd de nodige dingen mogen meemaken. Dit zijn: incest, geestelijke misbruik, onderwereld (Amsterdamse Penose) moord, drankmisbruik, huiselijk geweld en zwerversbestaan (in willekeurige volgorde). Yeps, BX heeft een heftige jeugd gehad
Ik ga niet inhoudelijk in op bovenstaande zaken. Iedereen kan zelf wel een beeld vormen wat er zoal onder de diverse categoriën valt. En ja, zo heftig als je bedenkt zal het zeer waarschijnlijk geweest zijn. Ter aanvulling wil ik nog wel geven: als het toevallig zo ter sprake komt bij mensen die ik niet zo goed ken en tekst en uitleg is wat meer gewenst, dan zeg ik wel eens: "Neem de Telegraaf, pak alle familie-ellende die er op een gemiddelde dag te vinden is in de krant, mix dat met wat penose en Hell's Angels, overgiet dit alles met een lekker sjuutje Dutroux en je hebt een aardig beeld van mijn jeugd."
Kortom, ik heb het nodige meegemaakt, maar ik doe niet moeilijk over mijn jeugd. Ik ben eruit gekomen, ik heb inmiddels een goed en leuk leven met goede vrienden, een goede baan en inmiddels ook een leuk huisje. Ik bevind mij sinds vier jaar op een zeer goede plek op deze aardkloot en in mijzelf.
waarom dit topic
Ik heb meerdere redenen om dit topic te openen. Enerzijds een laatste stukje afsluiting voor mijzelf, anderzijds een stukje ervaringen delen met anderen die ook zaken als hiervoor omschreven hebben meegemaakt.
Ongeveer 9 jaar geleden is mijn vader overleden, en twee jaar geleden mijn moeder. Ik heb vanaf mijn 19e jaar geen contact gehad met beiden (BX is inmiddels 37).
Mijn ouders zijn dus inmiddels overleden. Ik heb na het overlijden van de laatste van de twee het overlijden van beiden op mijn eigen manier een plek gegeven. Ik heb naar één familie en naar een aantal vrienden die allen een hele belangrijke plek in mijn leven innemen een rouwkaart gestuurd (zie onderaan). Want hoewel ik nooit van mijn ouders heb mogen/kunnen houden, zijn (waren) het nog wel steeds mijn ouders. En daar 'moet' je wat mee. Er is rouw. Of je nou wil of niet. Wellicht niet zozeer om de ouders die je verloren bent, maar rouw om de ouders die je nooit gehad hebt. De pijn en verdriet van het overal alleen voor staan, zonder de onvoorwaardelijke liefde van je ouders. Alles zelf oplossen, zelf uitvinden, alleen moeten confronteren. Zonder de veiligheid en geborgenheid van een thuisbasis.
De reacties van betreffende famillie en mijn vrienden waren zonder uitzondering heel mooi en steunend voor mij. Bijna allemaal hebben ze met tranen in de ogen (sommigen echt huilend) aan de telefoon gehangen of zijn langsgeweest. Dat was een goede en mooie extra steun.
Ja tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.
Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.
extra toelichting
Het overlijden van mijn vader was een heftige ervaring. Ik hoorde het via-via, en wilde het niet geloven voordat ik een overlijdensakte in mijn handen had. Deze ben ik de dag dat ik het hoorde gelijk gaan halen. Het was voor mij iets wat gewoon niet mogelijk was. Hij dood! Maar het was echt zo.
Het overlijden van mijn moeder was ook een heftige ervaring, maar op een andere manier. Bij mijn vader was het de jarenlange angst om gevonden te worden, om weer onder zijn juk te komen. Dit was nu weggevallen. Radeloos was ik. Wist nauwelijks hoe er mee om te gaan. Maar mijn moeder bracht chaos en berusting tegelijkertijd. Enige wat ik nog wist was dat het is nu echt over was. Nu is het echt afgelopen. Weg angst, weg onzekerheid, weg bewegingsvrijheid! Ik kan ademen, ik kan bepaalde woonplaatsen van NL bezoeken zonder bang te hoeven zijn. Nu is de tijd van definitieve afsluiting. Met die laatste was ik al bezig, maar op meerdere fronten was het nog niet helemaal mogelijk. Mijn jeugd en vervolg is, zoals je al kon lezen, heftig geweest.
De finale afsluiting door middel van onderstaande kaart heb ik pas kunnen doen nadat ik de kaart had verstuurd. En die kon ik pas versturen een jaar nadat mijn moeder was overleden.
Samenvatting:
Er lopen hier veel mensen rond (of in ieder geval genoeg) die net zoals ik een 'minder leuke' jeugd hebben gehad. Mijn nieuwsgierigheid is naar lotgenoten (vreselijk woord vind ik dat, maar weet geen betere) waarbij net als ik (een van) de ouders is overleden en hoe je dat een plek hebt gegeven. Hoe is dat bij jou gegaan? Hoe heb je er uiting aan gegeven? Hoe ging je omgeving daarmee om?
Buitenkant rouwkaart
Binnenkant rouwkaart
Dit was het, vragen staan vrij, de mate waarin ik antwoord kan echter beperkt zijn
[ Bericht 1% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:42:08 ]
Sterkte!
quote:Dank je.
Heel mooi gedaan.
Bij mij zijn ze nog niet dood, dus verder helpen kan ik je niet
quote:
Thanks.quote:Ook thanks.Op maandag 10 november 2008 00:47 schreef timmmmm het volgende:
Respect dat je dit zomaar durft te posten hier
Bij mij zijn ze nog niet dood, dus verder helpen kan ik je niet
wat heb je allemaal geprobeerd en gedaan om er zo mee om te kunnen gaan?
God kind, ik zou je zo uitnodigen om onderdeel van onze familie te worden.
Iedereen verdient liefhebbende ouders.Sterkte met het verwerken van wat was en wat had kunnen (moeten) zijn.
quote:poeh, te veel om op te noemen...Op maandag 10 november 2008 00:49 schreef Re het volgende:
intens
wat heb je allemaal geprobeerd en gedaan om er zo mee om te kunnen gaan?
De belangrijkste dingen zijn toch wel:
Ik ben van nature een vrolijk en opgewekt persoon. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat altijd ben gebleven, en mijn jeugdomstandigheden dat niet van mij af hebben gepakt. Heb ik daar iets voor gedaan? Nee, helemaal niets. Het is gewoon een gegeven dat het zo is.
Verder, zolang ik me kan herinneren heb ik altijd diep van binnen iets gehad van: "dit is niet mijn leven. Dit is niet zoals het moet zijn!"
maar de belangrijkste factor is geweest dat op de momenten dat de hel weer eens voor de zoveelste keer losbarstte, mijn 'ik' als het ware een klein klompje werd ergens in mijn borst (waarvan ik er nu achter ben dat dat je 'tsi' of je 'ka' schijnt te zijn). En wat er ook met mijn lijf gebeurde, of om mij heen, mijn eigenlijke ik was beschermd doordat het zich kon terug trekken naar die plek. Ik kon mij helemaal buitensluiten (of insluiten is wsch. een beter woord).
Groot nadeel is wel dat ik tot een paar jaar terug bij het minste geringste mijn gevoelens helemaal af kon sluiten voor wat dan ook. Ik kon letterlijk een knop omzetten en niets meer voelen. Gelukkig kan ik dat niet zo makkelijk meer en durf ik steeds meer en steeds vaker echt te voelen.
[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:59:30 (toegevoegd: steeds meer en steeds vaker ) ]
Kun je nog wel gewoon mensen oprecht in vertrouwen nemen of een relatie aangaan waarin je je helemaal geeft of blijft er toch altijd een zekere mate van afstand omdat ik hier niets van terug lees in je verhaal behalve dat je een leuk huis hebt een leuke baan en leuke vrienden ?
[ Bericht 24% gewijzigd door Superfast op 10-11-2008 01:36:43 ]
BrandX, waarom denken mensen altijd dat je een man bent?
quote:Op maandag 10 november 2008 01:25 schreef Superfast het volgende:
Mooi , confronterend en in zekere mate ook ontroerend verhaal.
Kun je nog wel gewoon mensen oprecht in vertrouwen nemen of een relatie aangaan waarin je je helemaal geeft of blijft er toch altijd een zekere mate van afstand omdat ik hier niets van terug lees in je verhaal behalve dat je een leuk huis hebt een leuke baan en leuke vrienden ?
Ten tweede vraag ik me af ben jij een homo?
Normaal kunnen mannen niet zo goed over hun diepere gevoelens praten etc
BX is een vrouw!en daar viel een lurker uit de kast
quote:En dan nog spuit 11 ook
Ik ben niet helemaal wakkerquote:Op maandag 10 november 2008 01:36 schreef KapiteinGasthof het volgende:
[..]
En dan nog spuit 11 ook
Ik dacht ook echt dat het een man was 
Misschien de sarcastische toon en durf die in het verhaal naar voren komt?
Anderzijds denk ik wel dat TS nog een bepaalde muur om dr heeft maar dat is volkomen logisch ben ook vanaf mijn 14e het huis uit echter met minder drama dus RESPECT voor de prestaties maar bepaalde littekens blijven altijd aanwezig hoe goed het ook lijkt te gaan en dat is soms wel moeilijk lijkt me.....
De vergissing chick/dude wordt regelmatig gemaakt, mede ook door mijn ava en zulks, dus no problemo
Oh, en ik ben ook niet lesbisch Voor wat betreft je vragen:
Ik heb momenteel geen relatie. Al een aantal jaar niet. ik heb twee relaties gehad en nee, die waren geen pretje. Wat men zegt bleek van mij op toepassing, namelijk dat misbruikte vrouwen in relaties terecht komen waarbij dat ook gebeurt. Helaas. Ik ben nu dus zeer voorzichtig. Wellicht te voorzichtig. Is er een muur? Absoluut. Heel veel mensen mogen heel erg dichtbij komen, maar dat laatste stukje... Daar staat dan ook een metersdikke muur voor ja. Dan moet je van goede huize komen wil je daar doorheen breken. En the right guy to do that is nog niet langsgekomen.
Inmiddels, door gebeurtenissen en mensen die ik in de afgelopen vier jaar heb mogen leren kennen, staat er wel een deur in die muur. Die staat inmiddels zelfs op een kier. Doch ik ben nog steeds heel voorzichtig. En ik kan inmiddels ook weer genieten van sex. Heb (eindelijk
) ontdekt dat dat heel erg leuk en lekker kan zijn 
Voor wat betreft mijn sarcastische toon, ik ben een van die vrouwen die gewoon zegt waar het op staat. Dat schijnen niet veel vrouwen te doen dus vandaar wellicht dat de toon in de OP mannelijk overkomt
Respect.
Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'
Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.
Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.
Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.
quote:Als anderen dit niet willen delen, hoeft dat natuurlijk niet, tis maar mijn nieuwsgierigheidJa tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.
Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.
En verdere vragen aan/over mij mogen ook nog steeds natuurlijk.
quote:ik post mijn aanvulling en jij post dit netOp maandag 10 november 2008 09:30 schreef Copycat het volgende:
Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.
Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'
Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.
Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.
Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.
Mooi verhaal, Cc. Vooral het stukje van die bidprent is herkenbaar. Ik heb weinig verstand van bidprentjes, maar ik denk dat het ongeveer te vergelijken is met mijn invulling op de rouwkaart.
Erg tof dat je op deze wijze jouw afsluiting hebt kunnen vinden. En knap dat je niet alsnog naar het ziektebed van je pa bent geweest. Ik denk dat meesten wel gegaan waren. Vaak alleen al om de sociale druk van 'het is toch je vader!'
Ik heb overigens geen contact met wie dan ook in mijn familie. Dus wat ik me afvraag, hoe ging dat tussen jou en jouw broer en zus die nog wel gewoon contact hadden met je vader? was dat niet lastig?
quote:Op maandag 10 november 2008 09:36 schreef Copycat het volgende:
Nee. Negeer mijn gedeelde smart maar.
quote:Toentertijd had ik heel weinig contact met mijn broer en zus. En tijdens de gelegenheden (verjaardagen, feestdagen) dat we wel samen waren, werd dit onderwerp altijd vermeden. Zelfs zodanig dat mijn broer en zus er wel altijd voor zorgden dat mijn vader en ik nooit op hetzelfde tijdstip of dezelfde dag op verjaardagsvisite kwamen.
Ik heb overigens geen contact met wie dan ook in mijn familie. Dus wat ik me afvraag, hoe ging dat tussen jou en jouw broer en zus die nog wel gewoon contact hadden met je vader? was dat niet lastig?
Nu nog steeds praten we er eigenlijk nooit over. Dat hoeft ook niet voor mij. Ze weten half half wat er tussen hem en mij is voorgevallen en hebben me ook nooit aangevallen op het feit dat ik van de een op de andere dag alle contact heb afgekapt. Andersom heb ik het hun nooit echt kwalijk genomen dat zij wel contact met hem hielden. Hun beeld van hun vader is totaal anders dan het mijne.
Muurtjes zijn prima , dan filter je de mensen die toch geen moer om je geven er meteen uit want die komen toch niet over dat muurtje heen.
quote:Phoe! Toch knap. Van zowel jou als hun. Lijkt me dat het zo nu en dan toch best ongemakkelijk moet zijn geweest. Mooi dat het contact nu wel meer/beter is.
[..]
Toentertijd had ik heel weinig contact met mijn broer en zus. En tijdens de gelegenheden (verjaardagen, feestdagen) dat we wel samen waren, werd dit onderwerp altijd vermeden. Zelfs zodanig dat mijn broer en zus er wel altijd voor zorgden dat mijn vader en ik nooit op hetzelfde tijdstip of dezelfde dag op verjaardagsvisite kwamen.
Nu nog steeds praten we er eigenlijk nooit over. Dat hoeft ook niet voor mij. Ze weten half half wat er tussen hem en mij is voorgevallen en hebben me ook nooit aangevallen op het feit dat ik van de een op de andere dag alle contact heb afgekapt. Andersom heb ik het hun nooit echt kwalijk genomen dat zij wel contact met hem hielden. Hun beeld van hun vader is totaal anders dan het mijne.
quote:Geforceerde reactieOp maandag 10 november 2008 10:01 schreef BrandX het volgende:
[..]
Phoe! Toch knap. Van zowel jou als hun. Lijkt me dat het zo nu en dan toch best ongemakkelijk moet zijn geweest. Mooi dat het contact nu wel meer/beter is.
quote:Doe ik niet, en heb ik gelukkig van jongs af aan al nooit laten gebeuren. zoals ik hier zeg:
Laat niemand het moois dat in jou zit je door anderen afnemen.
Muurtjes zijn prima , dan filter je de mensen die toch geen moer om je geven er meteen uit want die komen toch niet over dat muurtje heen.
quote:Dat was mijn bescherming. Met mijn lichaam mocht gebeuren wat men wilde, maar van mijn echte 'ik' bleven ze af. Daar kon niemand aankomen. Dat ik dit altijd al heb gedaan is naar mijn mening dan ook de belangrijkste reden dat ik zo relatief ongeschonden de strijd uit ben gekomen. Laat ik het zo zeggen, het kostte de psych de nodige tijd en moeite om te zien dat ik de meeste dingen ook echt een redelijk goede plek heb gegeven. Dat leek haar in eerste instantie vrij onmogelijk.maar de belangrijkste factor is geweest dat op de momenten dat de hel weer eens voor de zoveelste keer losbarstte, mijn 'ik' als het ware een klein klompje werd ergens in mijn borst (waarvan ik er nu achter ben dat dat je 'tsi' of je 'ka' schijnt te zijn). En wat er ook met mijn lijf gebeurde, of om mij heen, mijn eigenlijke ik was beschermd doordat het zich kon terug trekken naar die plek. Ik kon mij helemaal buitensluiten (of insluiten is wsch. een beter woord).
(ik heb een jaar bij de psych gelopen)
quote:
wat bedoel je? Ik meen wat ik daar zeg? 
Ik kon zelf namelijk onmogelijk contact hebben met mijn broer, die nog wel beide ouders zag. Ook nu ze dood zijn is het voor mij niet mogelijk. Ergens zou ik het wel willen, maar er ligt zoveel onbesproken tussen ons in, onbesproken zaken die ik niet niet zou kunnen bespreken, dat het voor mij niet mogelijk is. Ik vind het serieus knap dat Cc dat wel heeft kunnen doen.
quote:Dan heb je een sterke persoonlijkheid de meeste mensen kroppen dingen op en dat vreet ze dan vervolgens van binnenuit op .Op maandag 10 november 2008 10:05 schreef BrandX het volgende:
[..]
Doe ik niet, en heb ik gelukkig van jongs af aan al nooit laten gebeuren. zoals ik hier zeg:
[..]
Dat was mijn bescherming. Met mijn lichaam mocht gebeuren wat men wilde, maar van mijn echte 'ik' bleven ze af. Daar kon niemand aankomen. Dat ik dit altijd al heb gedaan is naar mijn mening dan ook de belangrijkste reden dat ik zo relatief ongeschonden de strijd uit ben gekomen. Laat ik het zo zeggen, het kostte de psych de nodige tijd en moeite om te zien dat ik de meeste dingen ook echt een redelijk goede plek heb gegeven. Dat leek haar in eerste instantie vrij onmogelijk.
(ik heb een jaar bij de psych gelopen)
Anderzijds misschien is het goed om niet het volledige besef te hebben van gedane zaken of deze weg te dringen .
Wat ik wel raar vind is het rouwgebeuren. Hoezo zou je van je ouders moeten houden, na alles wat ze je aan hebben gedaan? Ik geloof zelf niet zozeer in de "nature" benadering van mensen, waarbij iedereen geboren wordt met een soort genetische blauwgrond en dat je dus sowieso wel op je ouders gaat lijken. Want kan jij je identificeren met je ouders, al is het maar op sommige punten, of zie je het bloedverwantschap, zoals bij mij persoonlijk, als louter toevallig?
Ik heb een pleegzus. Mijn ouders hebben haar 'geadopteerd', toen ze al meerderjarig was. Zij heeft een soortgelijke achtergrond als jij en had helemaal niemand om op terug te vallen. Bij mijn ouders voelde ze zich veilig en mijn ouders hebben haar in hun gezin opgenomen. Zij heeft sinds haar achttiende ook geen contact meer met de mensen bij wie ze is opgegroeid (die zijn waarschijnlijk niet haar biologische ouders, ze is waarschijnlijk een buitenechtelijk kind dat haar opvoeders uit Marokko hebben meegenomen om een familielid de schaamte van een buitenechtelijk kind te besparen).
Ben zelf 33 en heb mn moeder 4 jaar geleden verloren.
We hebben nooit echt een heel sterke band gehad,maar ik mis haar zeker wel.
Knap dat je er zo mee om kan gaan
quote:Het scheelt denk ik als je de instelling hebt dat je niet wil dat je leven verpest wordt door dat wat is geweest, maar wil leven! Hoe? Ik heb de pijn, verdriet en woede die ik had om kunnen zetten in strijdlust. En ik bevond mij in de gelukkige omstandigheid dat ik de juiste mensen om mij heen had om dit te kunnen doen (dat is die familie). Of wellicht wel andersom. Doordat deze mensen er waren kon ik het omzetten in strijdlust. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik toch niet meer veranderen wat is geweest, maar wat ik wel in de hand had is wat de toekomst brengt.
Ik wil als eerste zeggen dat ik er ook echt heel veel respect voor hebt hoe je dit schrijft, nog meer dan dat je het schrijft. Niet alleen is het op een leuke, interessante manier maar ook is elke vorm van zelfmedelijden, overrechtvaardiging of iets anders om met je kutgeschiedenis te compenseren nergens te bekennen. Ik ken mensen en ik weet dat dit iets zeldzaams is en alleen voorkomt bij personen die een soort innerlijke vrede hebben (gevonden). Vreselijk dat iemand als jij dit mee hebt moeten maken. Sowieso vreselijk dat er mensen zijn die dit moeten meemaken, maar dat terzijde.
En voor wat betreft innerlijke vrede: ja en nee. Er woedt nog redelijk wat onrust in mij, maar dat komt denk ik vooral dat ik nog wel echte geborgenheid mis. En daar behoefte aan heb. Steeds meer grappig genoeg
Maar ik zit inderdaad op een goede plek in mijzelf. Ik heb vrede met wie ik ben en wat is geweest.quote:my thoughts exactly. En gelukkig was mijn psych het daar ook mee eens (anders had ik gelijk weggeweestWat ik wel raar vind is het rouwgebeuren. Hoezo zou je van je ouders moeten houden, na alles wat ze je aan hebben gedaan? Ik geloof zelf niet zozeer in de "nature" benadering van mensen, waarbij iedereen geboren wordt met een soort genetische blauwgrond en dat je dus sowieso wel op je ouders gaat lijken. Want kan jij je identificeren met je ouders, al is het maar op sommige punten, of zie je het bloedverwantschap, zoals bij mij persoonlijk, als louter toevallig?
) Maar de maatschappij verwacht doorgaans toch dat je nog contact opneemt/houdt. Je hoort toch vaak zat de opmerking 'maar het zijn toch nog steeds je ouders'. Wat mij betreft dus bullshit. Zij hielden geen rekening met het feit dat ik hun kind was die vooral andere aandacht nodig had dan wat zij gaven, dus waarom zou ik rekening met hun moeten houden. Zij hadden de vrije keus, ik had geen keus. Later dus wel, en die keus heb ik gemaakt. En ik heb nu dus ook de instelling: als iemand niet bevalt dat ik zo over mijn ouders denk, doeiiii, daar is het gat van de deur. Dit is mijn keuze. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je hebt het wat mij betreft wel te respecteren en accepteren. Kan je dat niet, wil je de discussie telkens aan, dan is het gewoon
Wat ik prachtig vind om te zien is dat jij ook ondanks alles jezelf bent geworden, de ik die je altijd van binnen al bij je droeg.
Ik heb het altijd zo verwoord: "Ik ben niet en wil niet zijn wat me overkomen is, ik ben wat ik wens, wat ik denk, wat ik liefheb, ik ben mijn passies, mijn dromen, mijn toekomst!" en zo voelt het ook.
Dan het afscheid van iets wat je eigenlijk al niet had.. zover is het bij mij nog niet maar het spookt wel eens door mijn hoofd.
Ik heb het mijn vader ook geschreven in een brief twee en een half jaar geleden toen een vriendin overleed, dat zijn de momenten waarop je stil staat bij die dingen.
Ik heb toen onder andere geschreven dat ik niet weet hoe ik me zou voelen als hij overlijdt en dat ik het liefst zou zeggen dat ik hem zou missen en verdrietig zou zijn, maar dat dat niet zo is.
Daar zat ook de vraag bij aan hem of hij er nog iets aan ging doen bij leven (in iets andere bewoordingen dan wel). Al met al werd het een brief van drie kantjes waarin ik mn hart uitstortte.
De enige reactie die ik toen kreeg was een mailtje van drie regels met iets als "Dat hoort bij het leven, soms gebeuren leuke dingen, soms minder leuke dingen. (refererend aan overlijden van mijn vriendin)
Met mij gaat het goed, ik ga bijna met pensioen, ben gitaarlessen aan het geven en heb me opgegeven voor *insert random tvtalentenjacht"*
Van oma hoorde ik dat je getrouwd bent en een dochter hebt, gefeliciteerd nog.
Mvg
B."
Dan heb ik het afgelopen jaar nog 1 keer geprobeerd tegen beter weten in toen een jaar na mijn opa mijn oma ook overleed (zijn ouders). Heb ook iets gezegd toen als dat het me erg rot leek om nou geen ouders meer boven je te hebben, maar dat zijn kinderen er nog wel waren en zijn kleinkinderen en dat hij er ook nog was.
In de mail die ik daarop als antwoord kreeg stonden dingen als "ik zag op een foto bij oma dat je lichamelijk nogal gegroeid bent, helaas is dat geestelijk niet het geval"
ik was toen zwanger, maar soit
en meer van dat soort opmerkingen...
Nu heb ik de deur definitief dichtgegooid, ik heb hem ook niet geopend omdat ik vond dat hij het verdiende, maar omdat ik vond dat ik het verdiende.
Zoals ik er nu overdenk, zal ik ook niet op komen draven als hij wel op zijn sterfbed ligt, de papa die ik vroeger ooit had toen ik een kleuter was, is er allang niet meer, daar heb ik al om gerouwd (en soms nog even)
De manier waarop jij dit nu laat zien en gedaan hebt zou me zomaar eens een eind kunnen helpen als ik er een dezer jaren zelf eens voor sta.
Dank daarvoor!
quote:Ja, dat de onrust blijft is onvoormijdelijk. Sowieso is dat natuurlijk, en vooral als er dingen zijn die je niet, of niet in voldoende mate hebt mogen ervaren is het heel natuurlijk als je daar naar gaat verlangen.Op maandag 10 november 2008 10:27 schreef BrandX het volgende:
mooie posting
[..]
Het scheelt denk ik als je de instelling hebt dat je niet wil dat je leven verpest wordt door dat wat is geweest, maar wil leven! Hoe? Ik heb de pijn, verdriet en woede die ik had om kunnen zetten in strijdlust. En ik bevond mij in de gelukkige omstandigheid dat ik de juiste mensen om mij heen had om dit te kunnen doen (dat is die familie). Of wellicht wel andersom. Doordat deze mensen er waren kon ik het omzetten in strijdlust. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik toch niet meer veranderen wat is geweest, maar wat ik wel in de hand had is wat de toekomst brengt.
En voor wat betreft innerlijke vrede: ja en nee. Er woedt nog redelijk wat onrust in mij, maar dat komt denk ik vooral dat ik nog wel echte geborgenheid mis. En daar behoefte aan heb. Steeds meer grappig genoeg
[..]
Maar dat je er steeds meer behoefte aan hebt, ik neem aan dat je daarmee bedoelt sinds de laatste tijd (mogen ook jaren zijn)? Ik denk namelijk dat dit best wat te maken kan hebben met het feit dat je sinds vier jaar (dacht ik gelezen te hebben, geen zin om terug te bladeren voor OP
) pas een normaler, rustiger leven hebt. Als je hiervoor een gevaarlijk, spannend, impulsief en intens (qua emotionele ervaringen) leven hebt gehad sta je vaak ook niet stil bij alles. Het gaat zo snel weer anders, er gebeuren zoveel nieuwe dingen, je krijgt zoveel nieuwe indrukken, dat houdt je bezig. Het is een soort substituut voor wat je echt mist.Zit ik er helemaal naast, of kan je er wel iets in herkennen?
quote:Vanzelfsprekend, ja. Er zijn ook genoeg mensen binnen de psychologie die denken dat je biologisch bent geprogrammeerd om van je ouders te houden, wat ik verwerp. En als er mensen zijn die je iets in die zin proberen door te drukken, realiseer je dan dat zij er geen flauw benul van hebben hoe het voelt om dergelijke dingen te ervaren. Ga je vooral niet alleen voelen, alsof het raar is dat je niks voor je ouders voelt en ieder ander dat wel doet.my thoughts exactly. En gelukkig was mijn psych het daar ook mee eens (anders had ik gelijk weggeweest
Wat mij betreft dus bullshit. Zij hielden geen rekening met het feit dat ik hun kind was die vooral andere aandacht nodig had dan wat zij gaven, dus waarom zou ik rekening met hun moeten houden. Zij hadden de vrije keus, ik had geen keus. Later dus wel, en die keus heb ik gemaakt. En ik heb nu dus ook de instelling: als iemand niet bevalt dat ik zo over mijn ouders denk, doeiiii, daar is het gat van de deur. Dit is mijn keuze. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je hebt het wat mij betreft wel te respecteren en accepteren. Kan je dat niet, wil je de discussie telkens aan, dan is het gewoon
Het is trouwens heel interessant dat je het rouwproces beschrijft als het missen van de ouders die je nooit gehad hebt, in plaats van het schamele, instabiele idee dat je ouders wel iets van betekenis voor je moeten hebben en het dus sociaal wenselijk is het rouwproces te ondergaan. Ik zou het ook zo houden, dit gevoel. Het is helder en je kan er iets mee, je hebt het al geaccepteerd maar zie dit als je final statement dat het voorbij is.
quote:Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
[..]
Ja, dat de onrust blijft is onvoormijdelijk. Sowieso is dat natuurlijk, en vooral als er dingen zijn die je niet, of niet in voldoende mate hebt mogen ervaren is het heel natuurlijk als je daar naar gaat verlangen.
Maar dat je er steeds meer behoefte aan hebt, ik neem aan dat je daarmee bedoelt sinds de laatste tijd (mogen ook jaren zijn)? Ik denk namelijk dat dit best wat te maken kan hebben met het feit dat je sinds vier jaar (dacht ik gelezen te hebben, geen zin om terug te bladeren voor OP
Zit ik er helemaal naast, of kan je er wel iets in herkennen?
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).
quote:
Het raakt me op heel veel vlakken.
Wat ik prachtig vind om te zien is dat jij ook ondanks alles jezelf bent geworden, de ik die je altijd van binnen al bij je droeg.
Ik heb het altijd zo verwoord: "Ik ben niet en wil niet zijn wat me overkomen is, ik ben wat ik wens, wat ik denk, wat ik liefheb, ik ben mijn passies, mijn dromen, mijn toekomst!" en zo voelt het ook.
Dan het afscheid van iets wat je eigenlijk al niet had.. zover is het bij mij nog niet maar het spookt wel eens door mijn hoofd.
Ik heb het mijn vader ook geschreven in een brief twee en een half jaar geleden toen een vriendin overleed, dat zijn de momenten waarop je stil staat bij die dingen.
Ik heb toen onder andere geschreven dat ik niet weet hoe ik me zou voelen als hij overlijdt en dat ik het liefst zou zeggen dat ik hem zou missen en verdrietig zou zijn, maar dat dat niet zo is.
Daar zat ook de vraag bij aan hem of hij er nog iets aan ging doen bij leven (in iets andere bewoordingen dan wel). Al met al werd het een brief van drie kantjes waarin ik mn hart uitstortte.
De enige reactie die ik toen kreeg was een mailtje van drie regels met iets als "Dat hoort bij het leven, soms gebeuren leuke dingen, soms minder leuke dingen. (refererend aan overlijden van mijn vriendin)
Met mij gaat het goed, ik ga bijna met pensioen, ben gitaarlessen aan het geven en heb me opgegeven voor *insert random tvtalentenjacht"*
Van oma hoorde ik dat je getrouwd bent en een dochter hebt, gefeliciteerd nog.
Mvg
B."
Dan heb ik het afgelopen jaar nog 1 keer geprobeerd tegen beter weten in toen een jaar na mijn opa mijn oma ook overleed (zijn ouders). Heb ook iets gezegd toen als dat het me erg rot leek om nou geen ouders meer boven je te hebben, maar dat zijn kinderen er nog wel waren en zijn kleinkinderen en dat hij er ook nog was.
In de mail die ik daarop als antwoord kreeg stonden dingen als "ik zag op een foto bij oma dat je lichamelijk nogal gegroeid bent, helaas is dat geestelijk niet het geval"
ik was toen zwanger, maar soit
en meer van dat soort opmerkingen...
Nu heb ik de deur definitief dichtgegooid, ik heb hem ook niet geopend omdat ik vond dat hij het verdiende, maar omdat ik vond dat ik het verdiende.
Zoals ik er nu overdenk, zal ik ook niet op komen draven als hij wel op zijn sterfbed ligt, de papa die ik vroeger ooit had toen ik een kleuter was, is er allang niet meer, daar heb ik al om gerouwd (en soms nog even)
De manier waarop jij dit nu laat zien en gedaan hebt zou me zomaar eens een eind kunnen helpen als ik er een dezer jaren zelf eens voor sta.
Dank daarvoor!
Voor mezelf pratende is het de beste keuze geweest om gewoon totaal geen contact meer te hebben. Zij zijn fout geweest, ik niet. Als zij genoeg spijt hebben, dan moeten ze maar contact met mij opnemen. Ik niet met hun. Dat vind ik de omgekeerde wereld.
Mijn broertje belde mij een jaar of twee nadat ik het contact verbroken had. Mijn moeder wilde weten hoe het met me was, dat ze best wel spijt had en me wel wilde spreken. Mijn antwoord was simpel: Als dat zo is, laat haar zelf bellen. Ik begrijp dat ze dat eng vind (ik ben nou eenmaal nooit een bang kwetsbaar meiske geweest, maar ving alles rechtop staand op, zonder een spier te vertrekken. Die kracht heeft haar altijd wat beangstigd, zelfs als zij zelf uitdeelde), maar als ze me wil spreken, moet zij dat zelf doen, en niet via jou.
En toen heb ik de hoorn opgelegd.
Nogmaals my two cents:
Ik hoop van harte dat als de onvermijdelijke tijd voor jou genaderd is dat je vader komt te overlijden, dat jij een voor jou passende manier vind om daar mee om te gaan en het een plaats te geven. En als dat op gelijksoortige manier is zoals ik dat heb gedaan, moet je dat gewoon doen! Als het maar is wat jou het beste helpt/steunt. En niet je omgeving, hoe dicht bij die misschien ook is. Het is jouw rouw, jouw afsluiting.
quote:Ik ben ook nooit eenzaam, wel altijd alleen. Ik heb een wantrouwingscomplex, laat andere mensen ook nooit dichtbij, heb een heel erg wisselvallig zelfbeeld (van narcisme naar doorgeslagen bescheidenheid) en kan me bij iedereen die wat om me lijkt te geven zelden voorstellen waarom ik het waard zou zijn, waardoor ik uitingen van liefde of aantrekking van anderen als sarcastisch of leugenachtig ervaar. Het maakt het toch allemaal maar lastig, maar er zal wel iemand zijn die met me om kan gaan door me terug te fluiten als ik mezelf laat gaan in zelfvertrouwen en onbescheidenheid, en me op kan hemelen als ik mezelf als waardeloze, vervangbare idioot zie.Op maandag 10 november 2008 11:00 schreef BrandX het volgende:
[..]
Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).
Vertrouwen blijven hebben dat je ergens wel genegenheid vindt, ooit, lijkt me de enige optie. Jezelf voorhouden dat je het niet nodig hebt werkte een tijdje bij me, maar maakte het erger, die geforceerde onverschilligheid. Cynisme werkt beangstigend goed maar schept nog meer afstand en voedt uiteindelijk je eigen droefgeestigheid. Hoop is denk ik toch het enige wat je een beetje in stand kan houden.
quote:Tof om te lezen hoe jij er mee omgaat. En het klopt. En ik herken dat wantrouwen wel. Ik benoem het ook gewoon tegen mijn vrienden. Als ik onzeker wordt over waarom iemand iets voor mij doet, zeg ik het nu. En ik zeg hoe ik me er bij voel. Dat helpt wel. Het is niet makkelijk, en voor sommige vrienden ook confronterend. Het helpt mij bij het steeds accepteren dat de mensen om mij heen mij tof vinden. Shit, op de boksschool ben ik ronduit populair
[..]
Ik ben ook nooit eenzaam, wel altijd alleen. Ik heb een wantrouwingscomplex, laat andere mensen ook nooit dichtbij, heb een heel erg wisselvallig zelfbeeld (van narcisme naar doorgeslagen bescheidenheid) en kan me bij iedereen die wat om me lijkt te geven zelden voorstellen waarom ik het waard zou zijn, waardoor ik uitingen van liefde of aantrekking van anderen als sarcastisch of leugenachtig ervaar. Het maakt het toch allemaal maar lastig, maar er zal wel iemand zijn die met me om kan gaan door me terug te fluiten als ik mezelf laat gaan in zelfvertrouwen en onbescheidenheid, en me op kan hemelen als ik mezelf als waardeloze, vervangbare idioot zie.
Vertrouwen blijven hebben dat je ergens wel genegenheid vindt, ooit, lijkt me de enige optie. Jezelf voorhouden dat je het niet nodig hebt werkte een tijdje bij me, maar maakte het erger, die geforceerde onverschilligheid. Cynisme werkt beangstigend goed maar schept nog meer afstand en voedt uiteindelijk je eigen droefgeestigheid. Hoop is denk ik toch het enige wat je een beetje in stand kan houden.
Als ik een keer niet kom krijg ik allerlei smsjes waarom ik er niet was, wanneer ik er weer ben, dat ik gemist ben. En elke keer weer moet ik mezelf ervan weerhouden om te denken: "ze menen het toch niet, ze doen dat omdat dat van hun verwacht wordt". Een hele kromme gedachte, maar dat gebeurt nou eenmaal.quote:denk je dat je ooit nog iets van een gezin zou kunnen vormen of is dat echt geheel achter de horizon?Op maandag 10 november 2008 11:00 schreef BrandX het volgende:
[..]
Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).
quote:Dat hoop ik wel. Of in ieder geval een echte/vaste relatie. Of ik kinderen van mezelf wil weet ik echter niet. Heb altijd nee geroepen omdat ik bang was dat ik het niet de liefde zou kunnen geven die hij/zij verdient, maar inmiddels weet ik dat ik dat wel zou kunnen. Maar inmiddels word ik ook ouder, en ik weet niet of ik mijn kind nou zo'n plezier doe met n bejaarde mama.Op maandag 10 november 2008 12:23 schreef Re het volgende:
[..]
denk je dat je ooit nog iets van een gezin zou kunnen vormen of is dat echt geheel achter de horizon?
* MarMar heeft wel een gezinnetje.
Weliswaar met een dochter uit een eerdere poging, maar toch
Het muurtje hebben en altijd maar tot zover iemand toelaten herken ik wel, dat heeft heeeeeeeeeel lang geduurd.
Nu is het nah, niet dat het me niet kan schelen als ik gekwetst word, dat ook weer niet, maar ik weet dat het me echt niet stuk krijgt, dus kom maar op.
Ik ervaar nu dat ik door zelf een gezin te hebben terug krijg wat ik niet had. Ik kan mijn kinderen zoveel geven en ben zo bewust van wat ik eigenlijk heb.
Het werkt helend en het geeft een enorme boost om te zien waartoe ik als moeder toch maar even toe in staat ben.
Of je het wilt of niet, of het ooit op je pad komt, dat is helemaal niet aan mij, maar misschien heb jij op je beurt er iets aan dat ik dit met je deel.
Het zal nooit een kwestie zijn van dat je het niet zou kunnen, daar ben ik iig van overtuigd als ik je zo zie typen.
quote:als het op mijn pad komt, denk ik ook dat het wel ongeveer zo zal gaan ja.
Even inhakend op bovenstaande post van RE
* MarMar heeft wel een gezinnetje.
Weliswaar met een dochter uit een eerdere poging, maar toch
Het muurtje hebben en altijd maar tot zover iemand toelaten herken ik wel, dat heeft heeeeeeeeeel lang geduurd.
Nu is het nah, niet dat het me niet kan schelen als ik gekwetst word, dat ook weer niet, maar ik weet dat het me echt niet stuk krijgt, dus kom maar op.
Ik ervaar nu dat ik door zelf een gezin te hebben terug krijg wat ik niet had. Ik kan mijn kinderen zoveel geven en ben zo bewust van wat ik eigenlijk heb.
Het werkt helend en het geeft een enorme boost om te zien waartoe ik als moeder toch maar even toe in staat ben.
Of je het wilt of niet, of het ooit op je pad komt, dat is helemaal niet aan mij, maar misschien heb jij op je beurt er iets aan dat ik dit met je deel.
Het zal nooit een kwestie zijn van dat je het niet zou kunnen, daar ben ik iig van overtuigd als ik je zo zie typen.
Inmiddels weet ik datik wel liefde kan geven. Ik wil het ook geven. Maar het krijgen van een kind is voor mij geen must, hoewel het mij wel een geweldig iets lijkt. Ik ga mijn hoofd er in ieder geval niet over breken. Wat dat betreft is het voor mij hetzelfde als een relatie aangaan. Als het komt komt het. Ik ga het niet persee najagen. Ook niet om het alleen zijn weg te halen.
Maar dank je voor het delen van jouw ervaringen (en die van anderen ook natuurlijk!) Het is een extra bevestiging dat het pad wat ik gekozen heb ook daadwerkelijk de goede is. En het is krom, maar het is fijn te weten dat ik niet de enige ben die met deze zaken om moet leren gaan.
quote:Precies zo is het ook altijd voor mij geweest!Op maandag 10 november 2008 12:46 schreef BrandX het volgende:
[..]
als het op mijn pad komt, denk ik ook dat het wel ongeveer zo zal gaan ja.
ik wel liefde kan geven. Ik wil het ook geven. Maar het krijgen van een kind is voor mij geen must, hoewel het mij wel een geweldig iets lijkt. Ik ga mijn hoofd er in ieder geval niet over breken. Wat dat betreft is het voor mij hetzelfde als een relatie aangaan. Als het komt komt het. Ik ga het niet persee najagen. Ook niet om het alleen zijn weg te halen.
quote:Het is altijd fijn om te weten dat je ergens niet de enige in bent, dat maakt alleen zijn ook weer wat minder alleenMaar dank je voor het delen van jouw ervaringen (en die van anderen ook natuurlijk!) Het is een extra bevestiging dat het pad wat ik gekozen heb ook daadwerkelijk de goede is. En het is krom, maar het is fijn te weten dat ik niet de enige ben die met deze zaken om moet leren gaan.
Ik heb het net zo hoor!quote:Hier wil ik eigenlijk nog even op in gaan, ik zie dat ik dat nog niet had gedaan
Het is trouwens heel interessant dat je het rouwproces beschrijft als het missen van de ouders die je nooit gehad hebt, in plaats van het schamele, instabiele idee dat je ouders wel iets van betekenis voor je moeten hebben en het dus sociaal wenselijk is het rouwproces te ondergaan. Ik zou het ook zo houden, dit gevoel. Het is helder en je kan er iets mee, je hebt het al geaccepteerd maar zie dit als je final statement dat het voorbij is.
De reden waarom de rouw voor mij zo is verlopen, komt omdat ik, ondanks dat ik al 20 was, liefdevol in een gezin ben opgenomen waar men echt, echt van elkaar hield. Verder waren er ook geen problemen. Tuurlijk was er wel een een flinke discussie als men het niet met elkaar eens was, maar het bleef altijd normaal. Daarmee bedoel ik, men sloeg elkaar de hersens niet in
Het duurde maanden voordat ik daar een beetje aan gewend was (ben ik nog steeds niet helemaal trouwens). Maar goed, ik heb bij hun kunnen ervaren hoe het is om in een gewoon normaal gezin te leven. Hoe het is om daar vast onderdeel van te zijn. Om te delen in alles. En daarom weet ik erg goed wat ik gemist heb, omdat ik het dus 2,5 jaar zo intens heb mogen meemaken hoe het anders kan. Daarom mijn droefenis aan hetgeen mijn ouders niet alleen mij nooit hebben gegeven, maar ook wat ze zichzelf niet gegund hebben of hebben kunnen gunnen.
Dus ik zal het ook zeker zo blijven voelen.
knap van je
quote:had dr ff de tijd voor, dus maar ff gedaan.
mijn vader is 3 juni jl. overleden na een lang ziekbed.
tot ongeveer 3 jaar geleden was ons contact erg slecht, ruzies etc.
we hebben in 3 jaar heel veel goed gemaakt, maar gvd wat mis ik die kerel nu
Nee. Ik heb sinds mijn 19e met helemaal niemand meer contact, en ik mis het ook niet. Dus heb ook geen last van misplaatste (vind ik) loyaliteitsgevoelens. Maar let wel! Dit zeg ik, in wat ik heb beleeft. Dit kan voor iedereen totaal anders zijn!
Enige naar wie ik af en toe wel nieuwsgierig ben, is hoe het met mijn broertje is. Maar daar ik met hem als kind al nauwelijks contact had, is dat doorgaans niet meer dan een gedachtenflard, en dus puur nieuwsgierigheid, en geen loyaliteitskwestie. Mijn broertje en ik leefden eigenlijk volledig ons eigen leven, langs elkaar heen. Hij zat eigenlijk altijd op zijn kamer, en zolang ik met name mijn pa bij hem vandaan kon houden door op de voorgrond te blijven, vond ik het wel best.
Dit laatste impliceert dat ik vroeger in ieder geval wel van mijn broer moet hebben gehouden. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. VOor hoe ik het herinner was het voor mij toen vooral een bewuste keuze tussen goed en kwaad. Ik kon de gebeurtenissen handelen, mijn broertje was toendertijd een bonk neuroot (niet zo gek natuurlijk
) Dus hield hem zo veel mogelijk buiten van wat er verder gebeurde. Zo bezien moet ik ergens in ieder geval wel om hem gegeven hebben, maar ik kan me dat gevoel niet als dusdanig herinneren. Hoe vreemd of bekrompen dit misschien ook klinkt Ik geloof dat ik dit hier al een keer gezegd heb. Ik leer pas sinds een paar jaar hoe het is om genegenheid te voelen, om mezelf toe te staan om om mensen te geven. Het gaat goed, maar merk dat als er lastige dingen gebeuren, of wanneer ik slecht in mijn vel zit, ik iedereen nog steeds veel te makkelijk buitensluit en mezelf ver en diep terugtrek in mezelf. Die kleine ik waar ik het over heb gehad.
Mocht na het lezen van alles vragen hebben, hoor ik ze wel
quote:het ergste hier van is dat ik nu angst heb om me weer aan iemand te gaan hechten.Op dinsdag 20 januari 2009 12:15 schreef Het_hupt het volgende:
[..]
had dr ff de tijd voor, dus maar ff gedaan.
mijn vader is 3 juni jl. overleden na een lang ziekbed.
tot ongeveer 3 jaar geleden was ons contact erg slecht, ruzies etc.
we hebben in 3 jaar heel veel goed gemaakt, maar gvd wat mis ik die kerel nu
liever geen pijn meer, de angst van verlaten
quote:Yups, dat snap ik heel goed.
[..]
het ergste hier van is dat ik nu angst heb om me weer aan iemand te gaan hechten.
liever geen pijn meer, de angst van verlaten
bij mij ligt dat iets anders, bij mij is het meer zelfbescherming in de zin van: als mijn ouders al nooit om mij hebben kunnen geven, waarom zou iemand anders dat ooit wel kunnen doen wel. En hoewel ik rationeel weet dat dit de grootste kul is, is dat wel wat er bij mij voor zorgt dat ik zeer sceptisch ben wanneer mensen verder gaan dan bepaalde grenzen.
Ik laat mensen toe, en mensen kunnen heel close met me raken, ik vertel heel makkelijk heel veel, maar daarbij doe ik dus juist daarmee de blokkade die er nog steeds zit, verstevigen. En dat geldt voor zowel vriendschap als liefde.
quote:iig heel knap van je, zeker hoe open je hier geeft.Op dinsdag 20 januari 2009 12:39 schreef BrandX het volgende:
[..]
Yups, dat snap ik heel goed.
bij mij ligt dat iets anders, bij mij is het meer zelfbescherming in de zin van: als mijn ouders al nooit om mij hebben kunnen geven, waarom zou iemand anders dat ooit wel kunnen doen wel. En hoewel ik rationeel weet dat dit de grootste kul is, is dat wel wat er bij mij voor zorgt dat ik zeer sceptisch ben wanneer mensen verder gaan dan bepaalde grenzen.
Ik laat mensen toe, en mensen kunnen heel close met me raken, ik vertel heel makkelijk heel veel, maar daarbij doe ik dus juist daarmee de blokkade die er nog steeds zit, verstevigen. En dat geldt voor zowel vriendschap als liefde.
ik merk bij mij zelf dat ik nog steeds de bevestiging zoekt op die muur overeind te houden, ipv hem af te breken.
wie weet, dat het ooit eens zal gebeuren.
quote:Niet om het topic verder te kapen, maar ik vond dit een interresante reactie. Dit is mij namelijk al vaker opgevallen, ook tot mijzelf. Ik heb een redelijk goed leven iig een hele goede jeugd gehad en toen ik vorig jaar voor het eerst een echte tik kreeg, heb ik daar dan ook absurd hard op gereageerd en het heeft me veel tijd gekost om daar van bij te komen.Op maandag 10 november 2008 10:16 schreef Isegrim het volgende:
Ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het moet zijn als je eerste basis, je vertrekpunt, onveilig is. Ik ben als kind vreselijk gepest en dáár heb ik al de nodige tikken van opgelopen en dát heeft me al jaren gekost om te verwerken en achter me te laten. Ik wil niet weten hoeveel kracht het kost om iets als dit achter je te laten.
Mijn gedachten daarover is dat het net zo is als een verwend kind. Als je verwend bent ga je je daar ook naar gedragen. Als je 'verwend' wordt met een goede jeugd, ga je langzaam denken dat de wereld zo is, dat jij dat goede leven als het ware verdiend.
Als je veel shit meemaakt wordt je vroeg gedwongen om in te zien dat de wereld niet eerlijk is, dat er veel rotzooi is en dat je slechts zelf een klein beetje invloed kan uitoefenen. Dan krijg je eerder een soort "shit happens" mentaliteit, waardoor je dus niet vind dat 'de wereld' jou onrecht doet, slechts de direct betrokkenen. Daardoor zul je ook niet of minder in zelfmedelijden vervallen.
Even afgezien van karaktertrekken die hier natuurlijk veel invloed op hebben.
Maar goed, ik benijd de TS niet, maar respecteer met name de lessen die ze heeft getrokken. Na zo'n kutjeugd een goed leven opbouwen vereist veel kracht.
[edit]Ik moet eerder naar de datum kijken
Maargoed, doet niets af aan mijn reactie...
quote:doch ben van mening dat je dit dus niet buiten beschouwing kan laten.Even afgezien van karaktertrekken die hier natuurlijk veel invloed op hebben.
Ik heb echt, echt geen idee waarom, maar ik heb altijd een gevoel gehad van: dit is het neit, dit is niet waar ik in wil zitten voor de rest van mijn leven. Dit stukje bewustzijn, wat ik voor zover ik me kan herinneren altijd al heb gehad, zat er gewoon. Heb ik niets voor gedaan, en ik neem daar dan ook totaal geen credit voor. Echter het was wel hetgeen wat mij heeft beschermd (die kleine ik diep van binnen) en mij de kracht gaf om hier uit te kunnen stappen en wat van mijn leven te maken.
Daarnaast heb ik ook van nature een heel vrolijk en heel opgewekt karakter. Dat helpt ook. Als je van nature bijvoorbeeld wat negatiever bent ingesteld, zou ik me zo kunnen voorstellen dat het lastiger is. Ik ben wat dat betreft ook niet zozeer 'trots' op het feit dat ik het gered heb, ik ben eerder heel dankbaar voor mijn karakter. En karakter wordt je grotendeels mee geboren, dus daar kan ik geen credits voor nemen. Vind ik dan. En ja, ik weet het, uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Maar door het karakter wat je hebt kan je het dus daar makkelijker of moeilijker mee hebben.
De verschillende onderdelen van het karakter is, denk ik dan, een heel erg groot onderdeel van hoe je dingen kan verwerken. Zo hoor je zat verhalen van mensen die zelfmoord plegen omdat ze een keer in hun leven zijn verkracht en daar geen uitweg in vonden. Leg dat neer tegenover mensen die veel meer hebben meegemaakt... Waarom kan de een het wel en de ander niet? Ik vind dat zelf een hele interessante vraag. Waarom is het mij wel gelukt, en lukt het anderen niet of lang zo 'goed' niet.
Daarom waarschijnlijk dat ik mijn eigen verhaal zo relativeer. De een zijn ervaringen, hoewel theoretisch wellicht minder veel/groot kan in de praktijk een veel crucialere impact hebben dan bij iemand die op papier 'ernstigere' dingen heeft meegemaakt. Het is gewoon allemaal zo relatief. Karakter, maar ook de omstandigheden en de mensen op de cruciale momenten om je heen hebben kunnen dag en nacht verschil maken.
Wat voor mij bijvoorbeeld ook heel veel heeft uitgemaakt, is dat wij een halve dierentuin aan huisdieren hadden. Daar kon ik een hoop genegenheid kwijt, en kreeg ik een hoop genegenheid terug. En ook was ik erg veel op de manege (jaja cliché) tussen de paarden te vinden. Dieren zijn wat mij betreft heelmeesters nummero uno geweest. Daar kon ik mijn verdriet en pijn kwijt. En deed dat ook.
VOor zover ik heb kunnen nagaan (maar dan heb ik niet gruwelijk diep gezocht) zijn naar deze dingen nooit echt diepgaande onderzoeken gedaan. Misschien wel juist omdat er zo verschrikkelijk veel variabelen zijn. En dan bedoel ik onderzoek naar het omgaan met dit soort 'familiedrama c.q. opgroei-situaties' Het lijkt mij in ieder geval een complex verhaal om goed te kunnen onderzoeken.
mijn jeugd is ook niet wat je noemt normaal geweest, met allerhande problemen van verschillende aard (bedreigingen, vernederingen, misbruik, totaal niet geliefd voelen door mijn ouders, pesten ed).
Op mijn 21e pas, ik mocht niet eerder, ben ik uit huis gegaan en ging ik in een studentenhuis wonen. Daar werd ik pas goed wakker, en kwam de klap van mijn jeugd des te harder aan. Daar merkte ik ook hoe hoog mijn muur was die ik om me heen opgebouwd had. Eigenlijk was ik al sinds mijn jonge tienerjaren depressief maar ik was eigenlijk nog geen echte persoonlijkheid en dus kwam dat ook niet echt naar boven. (klinkt dit vreemd?) Na een hele grote ruzie thuis heb ik de deur achter mij dichtgetrokken en geschreeuwd dat ik mijn ouders nooit meer wilde zien. Ik heb hen toen een brief geschreven waarin ik mijn hart lucht en eindelijk uitspreek waar ik al zo lang boos over was. Mijn moeder zal toen voor het eerst gehoord hebben van het misbruik. Ik kreeg een kaart van hun waarin ze schreven dat er toch wel over te praten was en dat ze niet boos op me waren... toen barstte bij mij helemaal de bom!
Na een paar maanden overleed mijn oma, mijn huisgenoot en vriend waar ik verliefd op was wou mij niet, het contactverbreken met mijn ouders, zorgde ervoor dat ik in een zware depressie terecht kwam.
Ik ben vrijwel gedwongen door mijn vrienden om naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu dik 10 jaar verder en ik heb buitenom een email die ik naar mijn moeder gestuurd heb (en waar ik een zeer teleurstellende reactie op kreeg...) nooit meer contact met mijn ouders gehad. Mijn vader heeft inmiddels meerdere hartinfarcten gehad, dit was voor mij de ultieme test om erachter te komen hoe ik zou reageren als hij zou komen te overlijden, of ik dan naar hem toewilde. Maar ik had daar totaal geen behoefte aan. Ik ben zelf enorm gegroeid en kan nu goed terugkijken op mijn jeugd.
Ik heb een aantal motto's :
ik ben geworden wie ik ben niet ondanks mijn ouders maar dankzij mijn ouders.
Ik schaam mij nooit meer voor iets wat ik zelf niet heb gedaan. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
En van alle gebeurtenissen hoe vreselijk ook, je leert er altijd iets goeds van.
Ik herken je verhaal over de mensen om je heen die zeggen: het zijn toch je ouders...moet je er niet toch een keer heen? Maar daar kan ik tegenwoordig veel beter mee omgaan.
Op meerdere punten herken ik je verhaal, mijn muur is zo hoog en zo dik, dfat ik hem maar moeilijk afgebroken krijg. Ik zou iemand moeten tegenkomen die mij daarmee helpt. Maar mijn muur is zo dik dat ik maar niemand vind
ik heb het gevoel nu ver te zijn met mijn ontwikkeling en klaar te zijn voor een mooie relatie. De laatste tijd heb ik het er ook steeds moeilijker mee alleen te zijn. Ik ben inmiddels 33, heb nog nooit een echte relatie gehad, heb een kinderwens maar niet ten koste van alles. Ik zal bv nooit een kind willen hebben om mijn alleenzijn te verdrijven en zal nooit een kind willen terwijl ik alleen ben,zonder relatie.
Vroeger was ik bang om kinderen te krijgen omdat ik dacht dat ik niet wist hoe je een goede moeder kon zijn,maar nu ben ik van mening dat ik juist heel goed weet hoe het niet moet en daardoor juist een hele goede moeder zou zijn.
In maart vorig jaar is mij iets vreselijks overkomen (http://frontpage.fok.nl/nieuws/89105) en ik heb hier op fok nog nooit over gesproken. Maar door mijn ervaringen in het verleden en de groei die ik daardoor gemaakt heb, heb ik deze ervaring goed kunnen doorstaan. De dader is opgepakt door mijn uitzonderlijk goede beschrijving van zijn uiterlijk en gebeurtenissen. Hij is veroordeeld tot 3 jaar cel, maar er komt nog een hoger beroep. Ik denk er nog steeds iedere dag aan, maar vanaf dag 1 heb ik gezegd mij is dit overkomen zodat deze man opgepakt kan worden en gestraft . Toen wist ik nog niet dat hij een zedendelinquent was die al 21 jaar gevangenis in en uitgaat. Dat werd pas duidelijk tijdens de rechtszaak. Toen werd mijn idee dus volledig bevestigd. Hoe vreselijk een gebeurtenis ook je leert er altijd iets van en er komt iets goeds uit .
Pff wat een verhaal, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen ik herken je verhaal en vind het super dat het nu goed met je gaat! En ik ben het volledig met je eens dat je je genen meekrijgt en ook je jeugd,maar wat er uiteindelijk van je terechtkomt daar ben je zelf verantwoordelijk voor.
quote:niets verkeerds lijkt mij.
Daar was en is nog steeds dit topic voor bedoeld. Het bespreken en delen van ervaringen bij (een soort van) rouw om het gemis van een familie c.q. het overlijden hiervan, wanneer je geen of nauwelijks nog banden hebt meer met die familie.
quote:dat hoeft niet. Je verhaal van je vader en de rouw na het hervonden goede contact past hier prima natuurlijk
quote:Ik heb je bijzondere post gelezen. Bijzonder verhaal hoor! En inderdaad, en hoop raakvlakken met hoe ik het ervaren heb en er mee om ben gegaan. Vanavond of morgen nog eens rustig teruglezen. Grote kans dat ik daar nog op reageer
ik had trouwens ook geen enkele contact met mijn familie, zeker niet van vaders kant, maar 9 januari ben ik met mijn tantes en aangetrouwde tantes en nichtjes gaan wokken, en dat was erg leuk! Ik heb nooit een band met hen opgebouwd als kind zijnde voornamelijk door mijn vader die dat afhield en verhalen over heb vertelde, Nu weet ik via een aangetrouwde tante waarom de familie geen contact meer met hem heeft, en heb ik zoiets van, waarom zou ik dan geen contact met hen hebben? Zij hebben mij nooit wat misdaan. Dus zowaar nu heb ik plotseling familie
En het hervonden contact met je familie is super! Ben heel blij voor je. Het is toch wel iets wat ik mis!
Geniet er inderdaad van!
quote:nah, lijkt mij geen goed idee, remember?Op dinsdag 20 januari 2009 16:06 schreef BrandX het volgende:
[..]
dat hoeft niet. Je verhaal van je vader en de rouw na het hervonden goede contact past hier prima natuurlijk
quote:Yups.
[..]
nah, lijkt mij geen goed idee, remember?
quote:komt nog wel als de tijd dr voor rijp is
) moet ik toch even kwijt dat ik de OP bijzonder cool vind. TS straalt min of meer toch geluk uit. En dat is redelijk knap na de gebeurtenissen Chapeau, TS
. Ik zou niet weten hoe dat voelt, ik heb zelf een erg gelukkige jeugd gehad.Ik zit zelf nog middenin het "rouwproces" mijn vader is 3 jaar geleden overleden na een jaar of 3 gevochten te hebben tegen kanker.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en mijn moeder heeft mij jarenlang bij mijn vader weggehouden pas na een jaar of 20 ontdekte ik dat dat was omdat mijn opa een pedofiel is.
Jarenlang heeft mijn moeder niet van mij durven houden omdat ze bang was dat ik zodra het kon naar mijn vader zou vertrekken dit had als gevolg dat wij een behoorlijke haat-liefde verhouding kregen.
De afgelopen 6 jaar hebben wij constant ruzie en dan weer niet en anderhalf jaar geleden is dat geëscaleerd.
Ik was bij mijn exvriend weggegaan en woonde tijdelijk met mijn zoon en hond bij mijn moeder. Van de een op de andere dag trapte ze me met mijn kind en hond op straat.
Ik mocht hier niet boos om worden en kreeg opmerkingen als "het is maar goed dat je vader dood is" en "je bent het niet waard iemands dochter te zijn" naar mijn hoofd.
Zij snapt niet dat ik kan huilen om de dood van mijn vader die ik nooit zag terwijl ik haar zo behandel.
Pas sinds anderhalf jaar terug heb ik besloten dat ik beter af ben zonder moeder. Heel soms heb ik het er moeilijk mee want ondanks alle ruzies hadden wij wel een rare band.
Ik merk wel dat ik rustiger ben geworden, niet meer zo rebels. Ik hoef nu ook niet meer te strijden om aandacht van mijn moeder. Dat deed ik altijd en omdat negatieve aandacht makkelijker te krijgen was ging ik daar maar voor. Mijn zusje was altijd al het lievelingetje en ik de bitch van het gezin. Dus ging ik me daarnaar gedragen. Ik ben wel blij dat ik ondanks dat slechte voorbeeld het toch redelijk goed doe met mijn zoon.
Ik zal even het volledige verhaal vertellen, zal vast wel dingen vergeten, maar vraag maar
Toen ik 8 jaar was had mijn vader een ongeluk gekregen, hij had zijn hand tussen de schuurdeur gehad, slagaderlijke bloeding, na afloop bleek dat zn hand half verlamd was en hij dus niet meer zijn oude beroep kon uitvoeren, hij was lasser namelijk.. 3 jaar geleden vertelde mijn moeder dat dit zijn eerste zelfmoordpoging was..
We zijn toen verhuisd naar een andere plaats en mijn ouders hebben daar een dierenwinkel overgekocht. Mijn vader is toen steeds meer en meer gaan drinken.. Hij werd alcoholist, was soms dagen niet thuis.. Maar soms waren wij ook op de camping zonder mijn vader.. Wij is trouwens ik, mn broer, mn zusje en mn moeder.. Mijn moeder moest dus een winkel runnen en 3 kids opvoeden.. Steun van familie had ze niet echt, sterker nog, de kant van mijn vader deed gewoon helemaal niks.. Mn vader heeft ook een tijd een eigen huis gehad, maar mijn moeder ging daar nog wel wekelijks heen, vuilniszakken vol jenever en andere sterke drank werd er dan uit huis gehaald.. Mijn vader heeft mij zelfs een keer dronken achter het stuur van mn tante opgehaald toen ik daar een paar dagen logeerde, mijn broer moest toen nog een keer het stuur recht trekken (hij was toen 11 jaar denk ik!).. We hebben hem regelmatig naar verschillende afkickcentra gebracht, maarja als je 18+ bent kun je ook zo weer weglopen.. 1 keer woonde hij zelfs in een huis, ging geloof ik ook van een of andere stichting uit, maar daar was toen gewoon drank in huis.. Een stichting die je van de drank af probeert te helpen, niet echt slim van die drank dus..
Met de winkel ging het niet goed, met mijn vader wel iets beter, maar drinken deed ie nog steeds.. Deze periode heeft zo'n 3/4 jaar geduurd.. We zijn toen weer verhuisd en daar is mijn moeder toen gaan werken en mijn vader die ging een cursus volgen.. Nog enkele keren hebben we mn vader toen uit het park moeten vissen.. Maar hij kreeg last van zijn hart en moest gedotterd worden, toen is hij eigenlijk gelijk met drank gestopt.. En sindsdien heeft hij ook geen druppel meer aangeraakt (nu al ongeveer 12 jaar).. Hij slikt nog wel behoorlijk veel kalmeringstabletten zoals Prozac e.d., wij liggen daar een paar dagen van te slapen wat hij op 1 dag inneemt.. Hierdoor was hij soms ook wel erg onredelijk.. Emoties waren er niet meer..
Het ging eigenlijk weer een beetje goed, ik was 14 jaar, maar het mocht niet zo zijn want toen bleek mijn moeder baarmoederhalskanker te hebben.. Uiteindelijk heeft dit een jaar geduurd na verschillende bestralingen en chemokuren.. Ik was toen 15 jaar.. Op school ging het niet goed, ik bleef zitten dat jaar.. Zat in de 3e klas Havo.. Maar ben toen gewoon nog een keer dat jaar gaan doen en dat uiteindelijk wel gehaald..
Maar toen begon het gezeik tussen mijn ouders.. Mijn vader was liever weg dan thuis.. Hij kon niet meer met mijn moeder door 1 deur, ook veel gezeik over geld.. Bleek dat ze heel erg veel schulden hadden.. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld haar jaarplaats op de camping aanhouden terwijl dit helemaal niet kon.. En ook mijn vader gaf weleens meer geld uit dan dat er was.. Eerder was er trouwens ook wel vaak ruzie of dat mijn vader dreigde weg te gaan, weet nog in de 2e klas (toen was ik 14) dat ze toen uit elkaar zouden gaan..
Uiteindelijk zijn ze gescheiden toen ik 17 was.. Wij bleven bij mijn moeder wonen.. Maar mijn zusje begon zich raar te gedragen.. Liep bij een psycholoog en ze dachten misschien dat ze borderline had, maar de diagnose kunnen ze pas stellen als ze 18 is.. Maar het kwam erop neer dat mijn zusje alles kon doen waar ze zin in had en ik overal en nergens straf voor kreeg, want het kon weleens zo zijn dat mijn zusje zelfmoord zou plegen (nou ze leeft nog steeds hoor).. Ik geloofde niet zo in borderline, het was meer aandacht trekken was mijn idee.. Of misbruik van de situatie maken..
Ik wilde weg en wel heel snel.. Ik deed dat jaar SPW, maar ik had er gewoon geen zin in, gooide er met de pet naar en zat ook veel in het ziekenhuis toen omdat ik al lange tijd last had van opgezette klieren, ze dachten lympheklierkanker (volgens mij schrijf je dat anders), maar bleek achteraf de bof te zijn in een of andere vage variant.. Maar daar ben ik toen mee gestopt.. Thuis ging het ook niet echt veel beter, in het weekend was ik nooit thuis, altijd bij mijn toenmalige vriendje..
Ik was inmiddels aan Havo 4 begonnen, maar in november stond ik er nou niet echt geweldig voor.. Maar ik kon het opzich nog wel redden als ik wilde, als ik wilde inderdaad, maar ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop en thuis ging het nog niet echt beter, heb zelfs nog een aantal weken bij mijn vader gewoond, maar die woonde echt in de middle of nowhere dus dat was geen optie.. Oke dan maar weer terug.. Mijn toenmalige vriendje verbrook de relatie, was maar beter ook, want die gozer gebruikte me alleen maar en had me psychisch behoorlijk de grond in getrapt, maar ik was wat dat betreft ook wel heel makkelijk, want wat had ik nou? Alleen hem toch? Tenminste zo voelde het toen tenminste..
Ik leerde op mijn 18e verjaardag mijn toenmalige vriend kennen via een chatbox op tmf.. Had er in eerste instantie weinig aandacht aan gegeven, maar toch spraken we elkaar steeds vaker op msn en bleek het toch wel behoorlijk goed te klikken, ik begon hem toch ook wel een beetje heel erg leuk te vinden.. Bellen, smsen en webcammen.. En toen hebben we elkaar ontmoet in februari 2004, hij een vriend mee en ik een vriendin mee naar Amsterdam.. Vanaf toen was dat aan, want het was eigenlijk meer een bevestiging die we moesten hebben.. Hij was mijn steun en toeverlaar.. Heb verschillende keren met mijn koffers in de hand gestaan in een park om hem op te bellen dat ik weg wilde thuis.. Dat ging niet..
Hij woonde nog thuis.. Zijn ouders waren inmiddels ook op de hoogte hoe het bij mij thuis ging en mijn verleden zo'n beetje.. We zijn toen in mei op vakantie geweest naar het buitenland.. ik was inmiddels weer gestopt met school, mijn energie was op.. En ook mijn beetje zelfvertrouwen wat ik had.. Zijn ouders hebben toen aangeboden om een tijdje te blijven bij hun en mijn vriend om een beetje tot rust te komen.. Ik ben uiteindelijk gewoon gebleven en dat is alweer 4,5 jaar geleden..
Mijn vader is in de eerste paar maanden dat ik daar woonde snel een keer langsgekomen.. Mijn moeder is tot op heden nog nooit langsgeweest of heeft zelfs niet gevraagd of ze langs mocht komen.. Nu is het ook wel een eind, 4,5 uur met OV en mijn moeder moet rondkomen van een bijstand + kostgeld van mijn broer.. Maar toch, je wil toch wel weten waar je dochter woont?? Nou niet dus.. Maar wij gingen daar nog regelmatig naartoe in het weekend, enkeltje 18 euro p.p. maar ik had het ervoor over.. Toen ik uit huis ging kreeg mijn moeder nog 100 euro van mij, die had ik geleend.. Ik had het eerste jaar nogal moeite met werken dus dat kon ik niet gelijk terug betalen.. Maar ze bleef erover zeuren.. Ook over mijn vriend, hij beinvloedde mij nogal, doet ie ook wel, maar wel op een positieve manier.. Wij kwamen niet meer zo vaak langs want ik zat nog niet echt stabiel qua werk en mijn vriend ging dat natuurlijk ook niet iedere keer voorschieten, logisch.. Je zou zeggen dat mijn moeder dan zou zeggen; nou hou die 100 euro maar.. Maar nee..
Mijn moeder hield nadat mijn vader was gestopt wel heel erg van een wijntje, wel heel heel erg.. Best vaak zat ze 's avonds dronken op de bank.. Ook had op toen niet zulk geweldig contact met mijn vader.. Onderling zaten ze elkaar zwart te maken.. En dat was ik beu, want ik had het idee dat ik moest kiezen.. Geuit tegenover mijn vader en die hield er toen wel mee op, maar mijn moeder niet waardoor ik wat meer afstand nam.. Maar mijn moeder belde mij alleen nog maar als ze gezopen had, dat hoor je aan mijn moeder, want dan praat ze met dubbele tong of gaat ze heel emotioneel doen.. Dit was in 2005 denk ik.. ik was toen 19 jaar.. We werden uitgenodigd om oud en nieuw te vieren bij haar en haar nieuwe vriend die ook nogal wat invloed had op de hele situatie.. Want mijn moeder zei dat ze egoistischer zou zijn, ze had al teveel gezeik meegemaakt.. Ze wilde nu eerst haar eigen leven op orde.. Dat betekende dus ook gelijk dat wij op de laatste plaats kwamen.. Wij zijn nog oud en nieuw wezen vieren bij mn moeder, haar vriend, zijn kinderen, mn broer en zusje.. Was opzich heel gezellig, maar dus de laatste keer dat ik haar had gezien..
Voor de kinderen van haar nieuwe vriend wilde ze wel een moeder zijn.. En toen hoorde ik dus dat die vriend haar dochter liefdesverdriet had (relatie van 2 jaar uit) en dat mijn moeder haar toen wel opbelde.. Toen was het voor mij min of meer klaar.. Heb toen nooit met zoveel woorden gezegd dat ik het contact wou vebreken.. Maar heb gewoon niks meer van me laten horen.. Ik had toen inmiddels een leuke nieuwe baan en ik merkte dat dat hele gezeik mijn werk en alles eromheen behoorlijk beinvloedde.. Nog een paar keer geprobeerd het goed te maken, ook op aanraden van mijn vriend en schoonouders, maar iedere keer kreeg ik weer verwijten naar mn kop geslingerd en ook al gaf ik toe dat ik sommige dingen misschien beter had kunnen aanpakken.. Nee hoor onvoorwaardelijk ken mijn moeder niet..
Maar toen mijn moeder dronken naar mijn mobiel belde en ik de hoorn erop gooide ging ze dus naar het thuisnummer van mijn schoonouders bellen, mijn schoonouders hebben toen duidelijk gemaakt dat ik haar niet wilde spreken.. Maar ze bleven toen naar dat nummer bellen terwijl die lieve mensen er helemaal niks mee te maken hadden/hebben.. Toen had ze het dus vebruid bij mn schoonouders en mn vriend, ook het feit dat ze helemaal niet is langsgekomen zat mn schoonouders ook niet lekker.. Hun gezin en nu ook mijn gezin is heel erg warm en verre van hoe het bij mij thuis ging.. Ook dit deed me natuurlijk wel veel pijn..
Vorig jaar januari dacht ik dat het eindelijk goed zou komen, nou ja er was een hele goede kans.. Ik was nog wel sceptisch, want ik was toen al 5 keer van de kouwe kermis thuis gekomen.. Het leek ook heel goed te gaan totdat mijn broer in een psychose kwam en ik dus ineens maar naar haar moest bellen.. Dat het dus volledig van mijn kant kwam.. Kijk ik begrijp best dat zoiets veel tijd in beslag neemt.. Maar dan kun je toch wel even de tijd nemen om iets van je te laten weten of interesse te tonen naar mij.. Nee, fout gedacht, dat kon dus niet..
Ik heb toen een afspraak gemaakt met de psycholoog, was al eens eerder bij GGZ geweest, maar hun wilden het eerst over het verleden hebben en daarna pas over wat er op dat moment speelde.. De psycholoog, gewoon een plaatselijke praktijk, heeft me daar toen heel erg bij geholpen.. Want ik ben er toen achter gekomen dat ik eem moeder wil zoals een moeder zich hoort te gedragen en dus niet wat ik nu had.. En ik kan niet accepteren dat het contact zo verloopt..
Ik heb mijn moeder toen een e-mail gestuurd met wat ik ervan vond en hoe ik me daarbij voelde.. Ik voelde me heel erg in de steek gelaten en heb dat ook in de e-mail gezet.. En dat ik het jammer vond dat ze geen interesse toonde en geen initiatief nam.. Ik kreeg een e-mail terug dat dat allemaal onzin was.. En weer veel verwijten naar mij toen.. Ohja dat ze haar prive-dingen niet met mij hoefde te delen.. Iets in die trant.. Toen was ik er echt helemaal klaar mee..
Met mijn broer en zusje heb ik geen contact meer.. Mijn vader heeft met mijn zusje geen contact meer en mijn broer ziet ie af en toe.. Het contact met mijn vader is ook niet zoals het tussen dochter en vader hoort te zijn, maar hij toont wel interesse en ik kan hem bellen als ik ergens mee zit (of ik er dan ook mee opschiet is een tweede), maar hij luistert wel.. Mijn moeder zou zeggen; ik heb genoeg aan mijn eigen sores.. Ook kan ze maar niet geloven dat ik nu de persoon ben die ik ben, ik kom namelijk voor mezelf op.. Iets waar ik nog weleens moeite heb bij mijn moeder.. Ook omdat zij veel heeft meegemaakt.. Ik bewaar liever de vrede zeg maar..
Ook heeft ze mijn oma (moeder van mn moeder) een kaart laten sturen waarop ik haar natuurlijk ging bellen om te bedanken.. Had ik beter niet kunnen doen, want ik moest het maar goedmaken en om nou het hele verhaal uit te leggen, nee dat doe je niet bij je oma.. Uiteindelijk hing zij huilend op.. Nee leuk zoiets..
Met kerst had ze weer een e-mail gestuurd en we hadden nog een kerstkaar gehad, maar heb er geen reactie op gegeven.. Mijn vriend moedigde me wel aan.. Maar ik stelde het uit en inmiddels is het alweer bijna maart.. Heb er helemaal geen zin in, ben eindelijk weer eens wat vaker vrolijk dan down en kan weer genieten van de natuur e.d., ben bezig met doorgroeien op mijn werk.. Mijn vriend en ik zijn alvast beginnend aan het rondkijken voor een eigen huisje, financieel heb ik het aardig op de rit.. Ik ben bang dat het weer allemaal verpest wordt door zoiets..
Maar mijn vriend zei dus; wat als je moeder ineens overlijdt, wat doe je dan? Vind je het niet kut dan dat je het eerst niet hebt goedgemaakt? Tja.. Ik zei keihard dat ik dan wel een beetje verdriet zou hebben, maar dat ik me niet schuldig zou gaan voelen.. Ik zou wel naar de begrafenis gaan, maar niet bij familie gaan zitten..
Wat ik nou eigenlijk met deze post wil bereiken, geen idee.. Ja het lucht weer eens lekker op..
Ik ben van mezelf niet zo'n positief iemand, zie altijd het negatieve van alles in.. Ik moet zeggen dat ik nu pas begin met volwassen worden (ben 23 jaar) en dat ik nu pas van dingen leer die ik dagelijks meemaak.. Maar ik laat mensen nu wel dichterbij komen als ik ze een tijdje ken en durf tegenwoordig zowaar ook gewoon mn mond open te trekken als ik het ergens niet mee eens ben..
Ik las van iemand anders over die depressie, ik denk dat ik tot vorig jaar mei ook jarenlang een depressie heb gehad.. Vanaf vorig jaar mei kon ik namelijk weer echt genieten van bijvoorbeeld de zon die schijnt..
En mijn zelfvertrouwen is ook heel erg gegroeid vorig jaar, ook door het werk, maar ook omdat ik er eigenlijk achterkwam dat ik toch best veel heb om trots op te zijn en wat ik wel zelf had bereikt.. Ook mijn rijbewijs behalen heeft daarin heel veel punten gescoord, dat moet je namelijk echt helemaal in je eentje doen..
Ik heb zelf die periode ervaren als heel eenzaam. Ik deel niet m'n hele hebben en houwen met collega's en vage kennissen, dus veel mensen wisten alleen van het naderend overlijden en verder niets. Dan krijg je allemaal blijken van medeleven die compleet de plank misslaan en ik liet het maar zo, dacht "dit is een logische, goedbedoelde reactie van iemand die geen klap van de situatie af weet", maar voelde me in stilte schuldig omdat er verwacht werd dat ik meer verdriet had dan ik had (of nee, niet 'meer verdriet', ander verdriet).
Kan me inmiddels nauwelijks meer voorstellen dat ik ooit in zo'n situatie heb gezeten, het ligt ver achter me en ik dank de hemel dat ik nu een zoveel leuker leven heb. Ik vind het wel hinderlijk dat het hechten nog niet zo goed lukt of beter gezegd het geloven dat iemand zich aan mij zou willen hechten. Ik heb wel ooit een relatie van drie jaar gehad, dus ik ga er maar vanuit dat als er 1x iemand door de muur heen heeft weten te breken, er vast nog wel ooit eens iemand in slaagt
. Ik vond je openingspost herkenbaar, al is mijn verhaal (heel) veel minder heftig. Ik vind het knap (en slim, want in de misere blijven hangen is doorgaans niet per se de slimste optie) dat je er zo goed bovenop hebt weten te komen. Alle respect!
quote:Ja ben blij dat ik de rust terug gevonden heb en gewoon voor mijn eigen geluk gaOp zaterdag 21 februari 2009 21:08 schreef BrandX het volgende:
Heerlijk om te lezen Heleeeen. Daarmee bedoel ik dus dat je ondanks alles toch voor jezelf hebt kunnen kiezen en je eigen geluk opzoekt. En weer gelooft in jezelf enz.
Wat dat betreft heb ik nog wel het meeste geleerd van mijn werk, werk in een winkel als verkoopster en kan zeer binnenkort waarschijnlijk doorgroeien.. Vandaag ook weer een best boze klant in de winkel gehad die nogal agressief was en niet weg wilde, politie erbij.. Vorig jaar had ik die man mij voor van alles en nog wat laten uitmaken, maar nu niet.. Hetzelfde met uiten, ik heb gemerkt dat mijn kritiek juist gewardeerd wordt en dat ik ook gewoon alles kan en mag zeggen.. Ik durf dat nog altijd niet even goed, maar ik merk dat hoe vaker ik het doe het wel makkelijker wordt..
Het enigste wat ik ook nog over mijn moeder kan zeggen is dat ik het jammer vind hoe het gelopen is.. En dat het heel misschien ooit nog eens goed komt, maar dat ik er ook wel mee kan leven als dat niet gebeurt..
Eigenlijk is dat toch ook een soort rouwverwerking? Misschien dat ik mensen nu voor het hoofd stoot, maar je neemt toch in feite ook afscheid van een persoon ondanks dat ie er nog wel is zeg maar?
Deze vragen stelde mijn vriend een keertje aan mij.. En toen kon ik eigenlijk niks opnoemen waar ik direct iets aan kon doen.. Ik zeg niet dat ik blaak van het zelfvertrouwen hoor, want op het punt waar ik nu zit heeft ook 4 jaar geduurd, nou ja langer dan als je mn puberjaren erbij optelt.. Maar bekijk het eens vanaf de andere kant..
Ik heb niet alle andere verhalen gelezen, nog, misschien een beetje te heftig in één keer.
Ik ga even een nachtje erover slapen en nadenken of ik hier ook wat durf te/wil/kan/etc posten. Mijn vader leeft nog, maar ik heb vaak nagedacht over het 'hoe zou ik reageren als...'. Maar ik zeg er dus gelijk bij dat ik niet beloof dat ik het voor elkaar krijg, ik ben niet voor niets in therapie
en mijn vader heeft al een keer een advocaat erbij gehaald omdat ik op internet iets over 'm schreef. Toen ik veertien was .In elk geval volg ik dit topic graag.
Je bent een kanjer gewoon.
[ Bericht 0% gewijzigd door OxygeneFRL op 13-12-2009 11:00:31 ]
quote:inmiddels is het hoger beroep geweest en is de dader dankzij de veroordeling in mijn zaak ook veroordeeld kunnen worden in n oudere zaak en heeft hij in totaal 6 jaar gevangenis en daarna TBS gekregen dus die zien we voorlopig niet terug
quote:6 jaar is niet gillend veel, maar wel een grote overwinning
[..]
inmiddels is het hoger beroep geweest en is de dader dankzij de veroordeling in mijn zaak ook veroordeeld kunnen worden in n oudere zaak en heeft hij in totaal 6 jaar gevangenis en daarna TBS gekregen dus die zien we voorlopig niet terug
En de TBS is niet lichtzinnig te nemen, dus dat is een mooi iets. Gefeliciteerd.
Best heftig
Ik heb 2,5jr. geleden m'n moeder uit m'n leven gegooid.
Vond dat een bijzonder goeie beslissing die me veel rust heeft gebracht.
Een half jaar geleden ging haar hond dood en daar was ik best kapot van want ik heb hem zelf ook 9 jaar gekend. Ik heb dan na 2 jaar volledige radiostilte een e-mail gestuurd om haar sterkte te wensen bij het verlies van haar trouwe maatje.
Ze was erg blij met de mail en ik kreeg direct een antwoord terug.
Ze wilde me graag weer eens zien (eindigde haar mail en nog enkele volgende mails steevast met "tot...?" wat ik telkens negeerde) en om een lang verhaal kort te maken werden er weer sporadische mailtjes (interval van 3/4 weken) over en weer gestuurd (wat in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling was).
Dit ging zo een maand of 5 door tot ik plots een mail kreeg waarin ze zichzelf als vanouds weer in de slachtofferrol plaatste. Triest als je weet dat ze 15 jr. van mijn leven tot een hel gemaakt heeft.
Ik moest zo kotsen van die mail dat ik 6 weken geleden besloten heb om het contact weer terug te verbreken (maakt niet uit hoeveel honden er nu nog doodgaan).
Ik moet zeggen dat ik er 2,5 jr. geleden best wel moeite mee had (rouwproces, verdriet) maar deze keer laat het me helemaal koud. Waarschijnlijk omdat ik dat proces toen al eens doorgemaakt heb.
Indien ze zou overlijden dan zou me ook enkel lichte (ook dit lijkt weg te ebben of te minderen) spijt resten voor de moeder die ik nooit heb gehad.
Terug contact opnemen uit menselijkheid (om haar even een hart onder de riem te steken) was jammer genoeg een grote fout. Het heeft me wel doen inzien dat ik er ondanks 2,5 jr. therapie (5 jaar geleden) nog steeds niet helemaal klaar mee ben en dat er toch behoorlijk wat emoties weer oplaaien. Heb dan ook vorige week een intake gehad en we gaan weer maar eens wat spitten om er nu voorgoed komaf mee te maken.
Ik zou graag iedereen in dit topic die uit een dysfunctioneel gezin komt hééél veel warmte, liefde, guts en overwinningen willen toewensen voor het jaar dat voor de deur staan. We komen er wel. Langzaam maar zeker quote:Op zich herkenbaar
Net heel het topic gelezen.
Best heftig
Ik heb 2,5jr. geleden m'n moeder uit m'n leven gegooid.
Vond dat een bijzonder goeie beslissing die me veel rust heeft gebracht.
Een half jaar geleden ging haar hond dood en daar was ik best kapot van want ik heb hem zelf ook 9 jaar gekend. Ik heb dan na 2 jaar volledige radiostilte een e-mail gestuurd om haar sterkte te wensen bij het verlies van haar trouwe maatje.
Ze was erg blij met de mail en ik kreeg direct een antwoord terug.
Ze wilde me graag weer eens zien (eindigde haar mail en nog enkele volgende mails steevast met "tot...?" wat ik telkens negeerde) en om een lang verhaal kort te maken werden er weer sporadische mailtjes (interval van 3/4 weken) over en weer gestuurd (wat in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling was).
Dit ging zo een maand of 5 door tot ik plots een mail kreeg waarin ze zichzelf als vanouds weer in de slachtofferrol plaatste. Triest als je weet dat ze 15 jr. van mijn leven tot een hel gemaakt heeft.
Ik moest zo kotsen van die mail dat ik 6 weken geleden besloten heb om het contact weer terug te verbreken (maakt niet uit hoeveel honden er nu nog doodgaan).
Ik moet zeggen dat ik er 2,5 jr. geleden best wel moeite mee had (rouwproces, verdriet) maar deze keer laat het me helemaal koud. Waarschijnlijk omdat ik dat proces toen al eens doorgemaakt heb.
Indien ze zou overlijden dan zou me ook enkel lichte (ook dit lijkt weg te ebben of te minderen) spijt resten voor de moeder die ik nooit heb gehad.
Terug contact opnemen uit menselijkheid (om haar even een hart onder de riem te steken) was jammer genoeg een grote fout. Het heeft me wel doen inzien dat ik er ondanks 2,5 jr. therapie (5 jaar geleden) nog steeds niet helemaal klaar mee ben en dat er toch behoorlijk wat emoties weer oplaaien. Heb dan ook vorige week een intake gehad en we gaan weer maar eens wat spitten om er nu voorgoed komaf mee te maken.
Ik heb er ook nooit spijt van gehad dat ik met mijn ouders gebroken heb, maar af en toe, als ik vrienden van mij zo blij zie zijn met hun ouders en de dingen die ze met hun doen/meemaken, dan steekt het wel eens. En ik denk zelf eerlijk gezegd dat het altijd wel iets zal doen met als je weer eens wat tegen het lijf loopt. Al zit je nog 100 jaar in therapie. Ik zou me (maar dat is persoonlijk) daar niet te druk om maken.En verder idd: iedereen een waardevol 2010, in alle opzichten
quote:Ik herken echt ontzettend veel in je verhaal BX, terwijl ik maar een ouder ben verloren.Op maandag 10 november 2008 00:29 schreef BrandX het volgende:
...
Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.
...
Bij mijn vader was het de jarenlange angst om gevonden te worden, om weer onder zijn juk te komen. Dit was nu weggevallen. Radeloos was ik. Wist nauwelijks hoe er mee om te gaan. Maar mijn moeder bracht chaos en berusting tegelijkertijd. Enige wat ik nog wist was dat het is nu echt over was. Nu is het echt afgelopen. Weg angst, weg onzekerheid, weg bewegingsvrijheid! Ik kan ademen, ik kan bepaalde woonplaatsen van NL bezoeken zonder bang te hoeven zijn. Nu is de tijd van definitieve afsluiting. Met die laatste was ik al bezig, maar op meerdere fronten was het nog niet helemaal mogelijk.
...
Ik vond het lastigst dat mensen meteen ervanuit gaan dat je vader verliezen het ergste in de wereld is. Je kan toch niet gaan werken de dag dat je dat telefoontje kreeg. Het liefste wilde ik gewoon dat niemand erover begon tegen mij. Voor mij betekende het niets. Ik was juist verlost van alle 'angsten' die ik als kind had. Al die dingen die hij me aan heeft gedaan konden nu iig niet meer gebeuren. Mijn twee zussen wilden al die jaren nog contact met hem, ik denk omdat zij nog wel de goede jaren hebben meegemaakt, en ik alleen de slechte. Dit besef kwam na jaren en jaren, maar nog gelooft niemand me daarin, mijn zussen en mijn moeder niet. Mijn vader was niet iemand van de afspraken nakomen, ik wist dat, en om mezelf te beschermen heb ik dat ook nooit gewild, hij mocht me niet langer meer kwetsen. Dat mijn hele jeugd ervoor heeft gezorgd dat ik de afgelopen jaren depressief was/ben en dat mensen nooit dichtbij mij kunnen komen, dat is allemaal zijn schuld en die van mijn moeder.
Toen dat telefoontje. Ik lag in bed, en mijn moeder kwam het vertellen, ik moest paar uur later werken, maar het eerste wat ik dacht was, ik moet hier weg van al die rouwende mensen, want zo voel ik me totaal niet, wil niet meegesleept worden daarin. Ik ben juist blij, ookal klinkt dat heel raar. Op het werk het verteld, dan voel je toch die druk om meteen uit te leggen hoe de hele band was, maar eigenlijk gaat het hun helemaal niet aan. Toen wel hem nog gezien in het mortuarium, het deed me niets, en dat terwijl de rest van het gezin daar huilend zat. Waarom huilen jullie, hij was degene die ons leven heeft verpest?! Toen bij de crematie geweest, dat was wel emotioneel, vooral bij zijn levensverhaal. Maar voor mij was het daarna klaar. Ben van hem af. En het ergste is nog wel dat hij iets van tien dagen voor mijn verjaardag overleed, en twee dagen ofzo voor mijn verjaardag is gecremeerd, net alsof hij in zijn doodsbed mij nog een laatste keer wilde kwetsen, zorgen dat ik nooit meer een leuke verjaardag heb omdat mijn dichtste familie dan met hele andere dingen in hun hoofd zit.
[ Bericht 1% gewijzigd door Tegan op 15-12-2009 16:13:37 ]
maar verder als mens? Nee ik ben niet rouwig om zijn afwezigheid. Totaal niet. Heb daar ook geen schaamte voor, maar het is inderdaad af en toe lastig naar de buitenwereld toe die dat vaak toch niet begrijpt idd.
quote:he bah,ja ik kan me voorstellen dat dat voelt als een ontzettende k*utstreek. Op mijn werk hebben ze mijn depressie en mijn psychische verandering van dichtbij meegemaakt, en de laatste jaren ben ik iets opener geworden over die periode. In het begin hadden mensen moeite ermee als ik slecht of anders gezegd onemotioneel over mijn ouders sprak. Nu kennen een aantal mensen een beetje van het verhaal en mijn gevoelens en afwegingen daarover en respecteren dat. Mijn vriendinnen hebben (gelukkig) ook allemaal een , laten we zeggen, bijzondere opvoeding gehad,dus we begrijpen elkaar als geen ander ,dat is wel fijn.Op dinsdag 15 december 2009 16:04 schreef Tegan het volgende:
[..]
Ben van hem af. En het ergste is nog wel dat hij iets van tien dagen voor mijn verjaardag overleed, en twee dagen ofzo voor mijn verjaardag is gecremeerd, net alsof hij in zijn doodsbed mij nog een laatste keer wilde kwetsen, zorgen dat ik nooit meer een leuke verjaardag heb omdat mijn dichtste familie dan met hele andere dingen in hun hoofd zit.
Nou, inmiddels weet ik helaas hoe het met mijn broertje is. Ik kom er net achter dat hij drie maanden geleden opgepakt is voor misbruik van kleine kinderen, zijn computer is leeggehaald en daar hebben ze duizenden pedofoto's van af gehaald enz. en ze hebben foto's van hem met een kind van 2.quote:Op dinsdag 20 januari 2009 12:30 schreef BrandX het volgende:
Enige naar wie ik af en toe wel nieuwsgierig ben, is hoe het met mijn broertje is. Maar daar ik met hem als kind al nauwelijks contact had, is dat doorgaans niet meer dan een gedachtenflard, en dus puur nieuwsgierigheid, en geen loyaliteitskwestie. Mijn broertje en ik leefden eigenlijk volledig ons eigen leven, langs elkaar heen. Hij zat eigenlijk altijd op zijn kamer, en zolang ik met name mijn pa bij hem vandaan kon houden door op de voorgrond te blijven, vond ik het wel best.
Dit laatste impliceert dat ik vroeger in ieder geval wel van mijn broer moet hebben gehouden. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. VOor hoe ik het herinner was het voor mij toen vooral een bewuste keuze tussen goed en kwaad. Ik kon de gebeurtenissen handelen, mijn broertje was toendertijd een bonk neuroot (niet zo gek natuurlijk
HIj is dus hetzelfde geworden als mijn pa
god ik ben zo vreselijk boos, verdrietig, kwaad, pislink, en alles, en het doet ook vreselijk veel pijn! De klootzak!
sorry voor de kick maar mijn twee beste vrienden zijn op vakantie/niet bereikbaar en ik moet het gewoon ff kwijt
gelukkig mag ik me zo fysiek helemaal uitleven op de badkamermuren slopen.
GODVERDOMME!
Mijn moeder is zo sterk geweest dat te doorbreken. En zo zijn er vele anderen.quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:14 schreef Isegrim het volgende:
Slachtoffers van misbruik worden niet zelden later daders van misbruik...
Veel sterkte, Brand.
Gelukkig wel. Ik vind het me ook moeilijk voor te stellen, als je weet hoe dat is...quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:43 schreef Psy-freak het volgende:
[..]
Mijn moeder is zo sterk geweest dat te doorbreken. En zo zijn er vele anderen.
Heel lastig. Ik kan het me ook niet voorstellen, wel de haat naar de dader.quote:
[..]
Gelukkig wel. Ik vind het me ook moeilijk voor te stellen, als je weet hoe dat is...
haat, gemengd met angst en (helaas toch ook) schuldgevoel.quote:
[..]
Heel lastig. Ik kan het me ook niet voorstellen, wel de haat naar de dader.
Ontzettend pijnlijke ontdekking en natuurlijk zijn er allerlei 'excuses' voor je broer te bedenken. Bottom line is dat hij de chain niet heeft weten te doorbreken. Jij wel.
Heel veel sterkte!
Ik ken het van m'n zus en maquote:Op zaterdag 13 augustus 2011 12:20 schreef BrandX het volgende:
thanks allemaal.
[..]
haat, gemengd met angst en (helaas toch ook) schuldgevoel.
Je realiseert je wel dat het niet jou schuld is nu, hoop ik?
Dikke knuffel. Leef je maar lekker uit op de badkamer
thanks ga ik zeker doen zo!quote:
[..]
Ik ken het van m'n zus en ma
Je realiseert je wel dat het niet jou schuld is nu, hoop ik?
Dikke knuffel. Leef je maar lekker uit op de badkamer
thanks Ccquote:
Dat 'helaas' bij je schuldgevoel is omdat je zelf ook wel inziet dat jou niets te verwijten valt, hè?
Ontzettend pijnlijke ontdekking en natuurlijk zijn er allerlei 'excuses' voor je broer te bedenken. Bottom line is dat hij de chain niet heeft weten te doorbreken. Jij wel.
Heel veel sterkte!
Met het helaas is voor mij idd dat ik weet - rationeel gezien- idd dat mij niets te verwijten valt. Het kloterige emotionele hersenspinseltje 'wat had ik anders kunnen doen' knalt ook nu gewoon wel weer door mijn hoofd. Ik dacht altijd dat alleen ik misbruikt werd. Maar erg aannemelijk, nu helemaal, dat hij ook slachtoffer is van mijn pa. Of mss wel mijn ma die het wist van mij maar niets deed.
en dan denk je dus: had ik toen wel wat moeten zeggen/doen whatever. Terwijl je idd weet dat dat wsch gewoon niet had gekunt.
binnen nu en een half uur komen twee stoere dudes mij helpen met breken, ff afreageren en veilig voelen
Goedzo! Fijn dat er iemand komt.quote:
[..]
thanks ga ik zeker doen zo!
[..]
thanks Cc
Met het helaas is voor mij idd dat ik weet - rationeel gezien- idd dat mij niets te verwijten valt. Het kloterige emotionele hersenspinseltje 'wat had ik anders kunnen doen' knalt ook nu gewoon wel weer door mijn hoofd. Ik dacht altijd dat alleen ik misbruikt werd. Maar erg aannemelijk, nu helemaal, dat hij ook slachtoffer is van mijn pa. Of mss wel mijn ma die het wist van mij maar niets deed.
en dan denk je dus: had ik toen wel wat moeten zeggen/doen whatever. Terwijl je idd weet dat dat wsch gewoon niet had gekunt.
binnen nu en een half uur komen twee stoere dudes mij helpen met breken, ff afreageren en veilig voelen
Het is gebeurt, je kunt er niets meer aan doen. Alleen een plekje geven.
Wel kut dat je erachter ben gekomen dat je broertje in de voetsporen van je vader is gevolgd, maar wat anderen ook al zeiden. Hier kan jij niks aan doen. het voelt natuurlijk wel *** (kan er geen goed woord voor vinden) om te weten dat een direct familielid dat soort dingen doet, zeker als je het zelf ook meegemaakt heb. Wens je ook heel veel sterkte om dit een plekje te geven.
Verder kan ik me goed inleven in je verhaal en van menig ander wat ik heb gelezen.
Ook ik heb in mijn jeugd een en ander meegemaakt, waar ik verder even niet over uit wil wijden. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was en in 31 jaar heb ik mijn vader 1 keer gezien.
Ik wist dat hij hertrouwd was en dat daaruit 2 kinderen zijn voortgekomen. Sporadisch had ik via sociale netwerken contact met mijn halfzusje (ook die heb ik samen met mijn halfbroertje 1 keer gezien).
Vorig jaar sprak ze me aan dat mijn vader ongeneeslijk ziek was en waarschijnlijk nog 1 tot 1 1/2 jaar te leven had en of ik erover na wilde denken langs te komen. Dit was een wens van mijn vader.
Na erover nagedacht te hebben en besproken met mijn vriend en wat andere vrienden besloten dit niet te doen. Ik wist alleen niet hoe ik dit moest vertellen aan hun.
Twee maanden later lag er een rouwkaart in de brievenbus, hij was overleden. Ik was toen best verward. Vond het erger voor zijn gezin dan voor hem zelf. Wist niet of ik verdrietig moest zijn of niet. Eigenlijk heb ik het nog steeds niet echt een plekje gegeven. De man die mij op de wereld gezet heeft is er niet meer, maar heb nog steeds moeite om hem vader te noemen.
Het is een korter stukje geworden dan ik gedacht had, meer omdat ik niet teveel details neer wil zetten.
Het verleden is gebeurd en daar kunnen we niets aan veranderen, toch soms als mijn gedachten die richting op dreigen te gaan dan krijgen emoties de overhand.
heerlijk uitgeleefd, jongens waren superlief tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
[ Bericht 97% gewijzigd door ayumu op 14-08-2011 01:54:55 ]
Misschien kun je hem toch eens opzoeken. Als afsluiting of niet. Dat is prive en aan jou alleen. Voel dat niet als een smet op jou. Daden zijn afschuwelijk maar wellicht krijg je antwoorden op je vragen. En verder wat al gezegd is, voel je nooit schuldig.quote:
ik heb me mega uitgeleefd. Handen zijn geschaafd
tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
Jij kunt het verleden niet veranderen, je was zelf kind en flink beschadigd als ik het allemaal zo lees en je hebt je eigen pad gekozen. Dat heb jij zelf op eigen kracht gedaan.
Heftig allemaal. Ook trouwens wat Ayumu schrijft. Wat een afschuwelijke narigheid maken mensen mee. Sterkte, ook aan sommige meelezers die zelf met hun verleden kampen want niemand klikt dit topic qua onderwerp zomaar even aan.
quote:
Net heel het topic gelezen.
Best heftig
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-08-2011 00:22:21 ]
Thanksquote:
Op En ook wat Staal zegt, je hebt helemaal gelijk en mooi verwoord, Staal! Heel veel lezers die (heel begrijpelijk) anoniem willen blijven door niet te posten maar wel mee te lezen. Hopelijk put men toch wat kracht uit dit topic en de verhalen van de mensen hier.
edit: het klint wat cheesy en goedkoop deze post als ik hem zo terug lees
hopelijk snapt iedereen die het leest hoe ik het bedoel.[ Bericht 7% gewijzigd door BrandX op 14-08-2011 00:34:04 ]
Heftig .... ik weet niet echt wat ik moet zeggen.
Sterkte?
[ Bericht 4% gewijzigd door Madame_Paon op 15-08-2011 02:30:48 ]
Ik lees dit topique net voor het eerst, wat een kut jeugd heb jij meegemaakt zeg. Mijn jeugd was ook nie tperfect moet ik zeggen, veel ziekte en ellende in m'n familie waardoor er weinig aandacht naar mij kon gaan + de schuldgevoelens die kinderen zichzelf aanpraten als fact of life. Maar m'n familie probeerde er iig wel altijd voor mij te zijn, al lukte dat niet altijd. Genoeg over mij.quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:06 schreef BrandX het volgende:
[..]
Nou, inmiddels weet ik helaas hoe het met mijn broertje is. Ik kom er net achter dat hij drie maanden geleden opgepakt is voor misbruik van kleine kinderen, zijn computer is leeggehaald en daar hebben ze duizenden pedofoto's van af gehaald enz. en ze hebben foto's van hem met een kind van 2.
HIj is dus hetzelfde geworden als mijn pa
god ik ben zo vreselijk boos, verdrietig, kwaad, pislink, en alles, en het doet ook vreselijk veel pijn! De klootzak!
sorry voor de kick maar mijn twee beste vrienden zijn op vakantie/niet bereikbaar en ik moet het gewoon ff kwijt
gelukkig mag ik me zo fysiek helemaal uitleven op de badkamermuren slopen.
GODVERDOMME!
Hoe klote het ook is dat je broertje een pedofiel is geworden, ik denk persoonlijk dat je je boosheid niet op hem moet richten (weet niet goed waar je je boosheid naar richtte).
Maar je hebt gezien wat voor jeugd ie heeft gehad. Mensen worden niet kwaadaardig geboren, die worden zo gevormd door wat ze meemaken. Klaarblijkelijk is je broertje het als 'fact of life' gaan zien dat misbruik normaal is. Iemand die niets heeft en alleen ellende om zich heen meemaakt moet wel in erg sterke schoenen staan om niet precies zo te worden. Hopelijk vind je een gepaste manier om hiermee om te gaan, boos op hem zijn heeft eigenlijk niet zoveel zin en is (lijkt mij) niet terecht.
Hoe dan ook, hopelijk opent dit z'n ogen zodat ie vanaf nu zijn leven kan verbeteren.
Goedzo meid! Jammer van de waterleiding, maar dat komt ook wel weer goed.quote:
ik heb me mega uitgeleefd. Handen zijn geschaafd
tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
Ik kan me voorstellen dat je dit vol ongeloof volgt, op afstand ook nog. En het lijkt me vreselijk om deze verhalen via de pers te moeten horen ipv. van je eigen broer.
Mag ik vragen: heb je therapie gehad om je gevoel een plek te kunnen geven?
Ik heb zelf twee jaar geleden ook gebroken met mijn ouders, en door hun bemoeienis kan ik ook geen contact meer hebben met de rest van mijn familie.
Het is 'fijn' om te zien dat er nog meer mensen zijn die zo sterk zijn geweest om op deze manier voor zichzelf te kiezen (het is immers voor de buitenwereld vaak 'not done' om het contact met je familie te verbreken), en het is een opsteker dat het veel van jullie zo goed vergaat. Het is moeilijk om op die manier afstand te doen van je familie, vooral omdat inderdaad zoveel mensen roepen dat het toch je familie is. Ook de familie lijkt te denken dat het jou niks doet, omdat jij het immers afkapt, maar daar is een aanleiding, en veel kracht en besluitvaardigheid voor nodig.
Props voor iedereen, vind het knap dat jullie het zo ver hebben geschopt, en BrandX, heel veel sterkte gewenst..
ik wist dat ik een half zus had. Een dochter van mijn vader uit zijn huwelijk voordat hij met mijn moeder trouwde. We hebben elkaar 2x ontmoet. 1 keer toen ik 4 was en wat ik me dus maar slecht herinner. En later, in 2008; echter was ik toen zelf enorm in een depressie (ook al wist ik dat toen nog niet) en was er bij haar ook eea mis.
time goes by........................
Iets meer dan een jaar geleden zag ik op mijn facebook dat 'overig' (zie dat niet meer op facebook trouwens
) duidelijk zichtbaar stond (witte letters, ipv uitgegrijsd zeg maar).ik opende dat en zag dat ik een bericht had van iemand die ik op het eerste gezicht niet kende.
Ik opende het bericht en zag dat het een bericht was van de zoon (inmiddels toen 27) van mijn zus was. Hij zocht mij en vroeg eigenlijk alleen maar of het goed met mij ging.
tot mijn stomme verbazing las ik het bericht. Ik kon er op dat moment eigenlijk niets mee, behalve dan dat ik mij wezeloos was geschrokken.
Hij zocht in eerste instantie vooral contact met mij voor zijn moeder, oftewel mijn (half)zus.
Ik sprak hierover met mijn psych (inmiddels loop ik dus bij een psychiater (heeft de lead) met een ondersteunende psychotherapeut (psychomotorische therapie, werkzaam voor mijn psych). Ik was compleet in de war. Van een familie-eenzame wereld was daar op eens vanuit het niets contact met een neef die contact zocht namens zijn moeder, ofwel mijn zus.
na een week of twee met daarbinnen gesprekken met beiden psychen berichtte ik hem terug dat het op zich goed met mij ging en dat ik het leuk vond van hem te horen (was ook zo). Hij reageerde terug dat hij blij was dat ik reageerde, en dat hij het leuk zou vinden als ik contact op nam met zijn moeder (mijn zus dus) omdat hij zeker wist dat ze dat heel leuk zou vinden.
Dat kostte mij even wat moeite. Ik bedoel, ik leefde al ruim 20 jaar met de belevingswereld: ik ben alleen en heb geen familie. NIets noppes nada, alleen een paar goede en veel minder goede vrienden.
Uiteindelijk met trillende handen haar een bericht gestuurd via facebook. Zij vond het net zo spannend als ik. Lang verhaal kort: haar moeder vertrok kort na haar geboorte van mijn vader, omdat hij haar en haar paar maanden oude kind (mijn zus dus) flink sloeg. Haar moeder deed dus wat mijn moeder niet durfde. Ze vertrok. Ze was dus verstandiger dan mijn moeder.
We hebben kort daarna een paar hele spannende telefoongesprekken gehad. Doodeng vonden we het beiden. Zij is getrouwd en heeft dus een (geweldige) zoon. We hebben drie keer uitgebreid gebeld met elkaar en daarna de onvermijdelijke afspraak gemaakt elkaar te ontmoeten.
Het woord 'half' bestaat niet in haar wereld. Haar moeder hertrouwde een jaar nadat zij brak met mijn vader. Daar is een zoon uit gekomen. Deze zoon is dus een half broer van mijn zus. Maar zo ziet en voelt (!) zij dat niet. Het is haar volle broer en die man is haar gevoelsvader (biologisch dus niet dezelfde vader als ik), en daarmee ziet zij die zoon als haar volle broer. Zo ziet mij ook als haar volle zus. Half bestaat voor haar niet.
elkaar inmiddels een aantal keer ontmoet, en het gaat enorm tof. We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ook haar man en haar zoon - mijn neef dus - kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ik heb familie. En dat is iets wat nog steeds enorm vreemd en gek is. Zij snappen dat gelukkig ook heel erg goed.
lastig uit te leggen, maar het doet mij verschrikkelijk veel goed. We hebben regelmatig contact via whatsapp en facebook en hebben elkaar in een jaar tijd nu 5 keer irl ontmoet (we wonen 2,5 uur rijden bij elkaar vandaan). Het is nog allemaal nog steeds heel vreemd, maar de klik is er en erg goed. We leren elkaar langzaamaan steeds beter kennen en tof genoeg is het elke ontmoeting steeds hechter en beter.
ik ben superblij, Deze ontwikkeling is mede de oorzaak dat ik geen mod meer ben
. Verder heb ik dus intensieve therapie. Om de week bij een (waanzinnig goede) psychiater en de andere om de week bij een (minstens zo waanzinnig goede) ondersteunde psychomotorische therapeut. Zij helpen mij enorm goed. Het is vaak erg moeilijk om zaken onder ogen te zien en te snappen. Om te zien waarom ik doe zoals ik doe terwijl ik dat niet (meer) wil. Maar ik maak grote stappen.
Naar het zich laat aanzien ben ik daar voorlopig nog wel even mee bezig. Belangrijkste doelen zijn het vinden van mijzelf, van het alles wat ik heb weggestopt om (letterlijk) te overleven. Ook alles wat ik nog niet wist toen ik dit topic opende. Het is een weg waar ik nog wel even mee bezig ben, maar het is goed. Ik ben steeds meer mezelf en heb inmiddels familie!!!!
[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 04-09-2016 23:48:47 ]
Ik lees je post nu nog eens en ook al vertel je in deze post niet waarom de relatie met je vader zo verstoord was, realiseer ik mij dat ik het nu pas dat ik je post enigzins op waarde kan schatten.quote:
Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.
Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'
Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.
Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.
Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.
Toen ik dit topic opende zat ik nog enorm in de knoop met mezelf, wat ik toen nog niet wist. Dit moet een enorme verwarrende periode geweest zijn voor jou. Ook omdat je dus voor je vader richting zijn vriendin niet bestond totdat zij jou leerde kennen. Kan me dat eigenlijk niet voorstellen hoe dat moet zijn geweest. Mea culpa; alsnog/wederom bedankt voor je openhartigheid.
Ik heb je op FOK! leren kennen als een stoere, sterke chick met een klein hartje. Mijn allergrootste waardering daarvoor
Zelfde soort jeugd gehad zoals jij. Na het overlijden van mijn moeder ( vader geen contact maar hij heeft niet lange meer ) kwam ik erachter dat er " dubbele rouw " was, is! Het rouwen mbt tot mijn moeder en het rouwen van een verloren jeugd. En die tweede deed echt zeer en was zeer verwarrend.
Na het overlijden was het definitief! Klinkt raar, ik was 40, maar had het gevoel of mijn jeugd definitief verpest was. Altijd de hoop gehad dat het goed zo komen. Maar de één van de aanstichters was dood. Kon niet meer mijn boosheid kwijt op de schuldigen. Ik was aan mijn zelf overgelaten moest die gevoelens zelf verwerken en toen kwam de rouw.......en die was rauw.
Klinkt vaag maar kan het niet anders verwoorden
Ik vind het niet onsamenhangend. Vind het vooral fijn om te lezen dat je de lijn omhoog hebt gevonden. Dat is fantastisch; hou vol. Je hebt het verdiend en gaat er komen!quote:
mss is het bovenstaande wat onsamenhangend, stel vooral vragen als je dat wil
ik denk dat ik enigzins begrijp wat je bedoelt.quote:
Korte reactie:
Zelfde soort jeugd gehad zoals jij. Na het overlijden van mijn moeder ( vader geen contact maar hij heeft niet lange meer ) kwam ik erachter dat er " dubbele rouw " was, is! Het rouwen mbt tot mijn moeder en het rouwen van een verloren jeugd. En die tweede deed echt zeer en was zeer verwarrend.
Na het overlijden was het definitief! Klinkt raar, ik was 40, maar had het gevoel of mijn jeugd definitief verpest was. Altijd de hoop gehad dat het goed zo komen. Maar de één van de aanstichters was dood. Kon niet meer mijn boosheid kwijt op de schuldigen. Ik was aan mijn zelf overgelaten moest die gevoelens zelf verwerken en toen kwam de rouw.......en die was rauw.
Klinkt vaag maar kan het niet anders verwoorden
Voor mij was het dat bij het overlijden van mijn vader een hoop angst weg viel.
Bij het overlijden van mijn moeder (zo blijkt nu) is mijn jeugd definitief vervallen. Wat raar klinkt. Maar ten tijde van het openen van dit topic wist ik nog niet wat ik nu weet. Toen overheerste de triomph van overwinnen. Ik leefde nog en hoe! En zij zijn dood!
nu pas kan ik met behulp van mijn profs en mijn vrienden in (beginnen te) zien wat en hoe er nu echt speelde en welke impact het had en nog steeds heeft.
Dank jequote:
[..]
Ik vind het niet onsamenhangend. Vind het vooral fijn om te lezen dat je de lijn omhoog hebt gevonden. Dat is fantastisch; hou vol. Je hebt het verdiend en gaat er komen!
strandwandelingen ftw
Ik moet er nog vaak aan denken. Wat een gekkigheidquote:
was een mooie ervaringquote:
[..]
Ik moet er nog vaak aan denken. Wat een gekkigheid
. bijzonder hoe het tot stand kwam en hoe wel elkaar daarin konden vinden
Volmondig: ja, eensch!quote:
was een mooie ervaring
bijzonder hoe het tot stand kwam en hoe wel elkaar daarin konden vinden
Ooit moeten we het nog eens doen
Altijd goedquote:
[..]
Volmondig: ja, eensch!
Ooit moeten we het nog eens doen
Wat enorm lief!quote:
Ik lees je post nu nog eens en ook al vertel je in deze post niet waarom de relatie met je vader zo verstoord was, realiseer ik mij dat ik het nu pas dat ik je post enigzins op waarde kan schatten.
Toen ik dit topic opende zat ik nog enorm in de knoop met mezelf, wat ik toen nog niet wist. Dit moet een enorme verwarrende periode geweest zijn voor jou. Ook omdat je dus voor je vader richting zijn vriendin niet bestond totdat zij jou leerde kennen. Kan me dat eigenlijk niet voorstellen hoe dat moet zijn geweest. Mea culpa; alsnog/wederom bedankt voor je openhartigheid.
Ik heb je op FOK! leren kennen als een stoere, sterke chick met een klein hartje. Mijn allergrootste waardering daarvoor
Ik moest het ook weer even opnieuw lezen. Maar eerlijk gezegd: met dat gedoe met zijn vriendin en de uitvaart leek de verwarring eerder op te lossen. Het was op slag helder: voor mijn pa was ik een gesloten boek. Al die twijfel over wel of niet hem bezoeken op zijn sterfbed, werd weggevaagd. Daar had ik een goede beslissing in genomen en me gelukkig niet door mijn wensdenken laten leiden.
Met de dood van mijn vader zijn een hoop obstakels verdwenen, banden versterkt. Een van de betere dingen die hij bij leven deed was doodgaan. Cru, maar ik meen het oprecht.
En ik wens jou alle succes in jouw tocht naar jezelf, samen met je familie!
Sterkte met alles en bovenal veel plezier je "nieuwe" familie.
Wat een megakick na 5 jaar!quote:
[..]
6 jaar is niet gillend veel, maar wel een grote overwinning
Gefeliciteerd.
Wat super voor je dat je nu plotseling familie hebt
Ik heb nog steeds contact met mijn familie, we lopen niet de deur bij elkaar plat (ik ben het ook zo gewend om geen familie te hebben dat ik het vergeet) maar met een aantal tantes gaan we geregeld wandelen.
Om terug te komen op mijn dader, die zit nog steeds in TBS, dat is in 2015 met 2 jaar verlengd
Ik ben naar de hoorzitting geweest en heb hem daar gezien en ook zijn familie. Ontzettend vreemd en spannend, zeker toen hij toen hij de rechtbank uitging, mij recht aankeek met een dodelijke blik. Gelukkig ben ik daar ook in getraind, dus die kon hij terug ontvangen, maar damn wat was dat hartklopping veroorzakend! Mei 2017 is er weer een zitting. Ik ga weer, dat hij mijn gezicht ook nooit mag vergeten Mijn ouders heb ik nog steeds geen contact mee, ondanks dat mijn vader de nodige operaties en ziekten onder de leden heeft. Voelt goed, al 17 jaar.
Heel veel succes met je familie!
En likewise natuurlijk
Mijn vader is een identiteitsloze man met narcistische trekken die het liefst achter de krant zat. Uit zichzelf deed hij geen dingen met ons, de kinderen (mijn broers en ik). Daar had ie geen belangstelling voor.
Mijn moeder is een half jaar na mijn geboorte ingestort. Ze kon zich niet staande houden doordat mijn vader emotioneel afwezig was. Ze was een borderliner maar mentaal bovenmatig sterk.
Zo lang als ik me kan herinneren is er koude oorlog bij ons thuis geweest. Mijn moeder wilde met alle geweld contact met mijn vader krijgen en mijn vader wilde alleen maar met rust gelaten worden en zijn krant lezen.
De combinatie borderliner/narcist is een enge. De één sloopt de ander. Achteraf denk ik dat wij kinderen, de tentharingen van mijn moeders tent zijn geweest: wij hielden haar overeind. Om ons ging ze door, maar ze heeft jarenlang stúk gezeten. Depressief, afwezig, onder de pillen, enkel bezig met haar strijd met mijn vader.
Ik ben als kind gevlucht in altruïsme: ik ging óp in anderen en verliet mezelf al vroeg. (Heel opvallend: mijn andere broer vluchtte in narcisme/egoïsme en kreeg uiteindelijk precies de tegenovergestelde symptomen/klachten als die ik kreeg. We zijn beiden ook opgenomen geweest en beiden inmiddels, nog steeds zoveel jaren later, 24/7 bezig om terug te buigen naar enigszins normaal.)
Toen mijn ouders scheidden toen ik 16 was, was ik één van de familie, ik stond niet op eigen benen. Ik had me niet tot één zelfstandig persoon kunnen ontwikkelen. Na de scheiding ben ik uiteindelijk ook ontspoord met alle nare dingen die je daarbij kunt verzinnen.
Dat is kennelijk mijn manier geweest om het te redden: opgaan in anderen. En alle enge dingen gooide ik achter me op een hoop. En dat wreekt zich uiteindelijk.
Hoort er ook bij.