Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?

Dit topic kan confronterend zijn voor sommige mensen, ik ben straight to the point, dus wees gewaarschuwd als je verder leest!

lange OP waarschuwing

inleiding
Nog even getwijfeld of ik dit onder een kloon zou doen, maar hé dit is wie ik ben en wat mijn leven van mij gemaakt heeft. So take it or leave it. Irl weet iedereen die ik redelijk goed ken mijn verhaal, dus waarom niet een stukje hiervan op FOK! gewoon onder mijn eigenlijke username.

Ik heb in mijn jeugd de nodige dingen mogen meemaken. Dit zijn: incest, geestelijke misbruik, onderwereld (Amsterdamse Penose) moord, drankmisbruik, huiselijk geweld en zwerversbestaan (in willekeurige volgorde). Yeps, BX heeft een heftige jeugd gehad

Ik ga niet inhoudelijk in op bovenstaande zaken. Iedereen kan zelf wel een beeld vormen wat er zoal onder de diverse categoriën valt. En ja, zo heftig als je bedenkt zal het zeer waarschijnlijk geweest zijn. Ter aanvulling wil ik nog wel geven: als het toevallig zo ter sprake komt bij mensen die ik niet zo goed ken en tekst en uitleg is wat meer gewenst, dan zeg ik wel eens: "Neem de Telegraaf, pak alle familie-ellende die er op een gemiddelde dag te vinden is in de krant, mix dat met wat penose en Hell's Angels, overgiet dit alles met een lekker sjuutje Dutroux en je hebt een aardig beeld van mijn jeugd."

Kortom, ik heb het nodige meegemaakt, maar ik doe niet moeilijk over mijn jeugd. Ik ben eruit gekomen, ik heb inmiddels een goed en leuk leven met goede vrienden, een goede baan en inmiddels ook een leuk huisje. Ik bevind mij sinds vier jaar op een zeer goede plek op deze aardkloot en in mijzelf.

waarom dit topic
Ik heb meerdere redenen om dit topic te openen. Enerzijds een laatste stukje afsluiting voor mijzelf, anderzijds een stukje ervaringen delen met anderen die ook zaken als hiervoor omschreven hebben meegemaakt.

Ongeveer 9 jaar geleden is mijn vader overleden, en twee jaar geleden mijn moeder. Ik heb vanaf mijn 19e jaar geen contact gehad met beiden (BX is inmiddels 37).

Mijn ouders zijn dus inmiddels overleden. Ik heb na het overlijden van de laatste van de twee het overlijden van beiden op mijn eigen manier een plek gegeven. Ik heb naar één familie en naar een aantal vrienden die allen een hele belangrijke plek in mijn leven innemen een rouwkaart gestuurd (zie onderaan). Want hoewel ik nooit van mijn ouders heb mogen/kunnen houden, zijn (waren) het nog wel steeds mijn ouders. En daar 'moet' je wat mee. Er is rouw. Of je nou wil of niet. Wellicht niet zozeer om de ouders die je verloren bent, maar rouw om de ouders die je nooit gehad hebt. De pijn en verdriet van het overal alleen voor staan, zonder de onvoorwaardelijke liefde van je ouders. Alles zelf oplossen, zelf uitvinden, alleen moeten confronteren. Zonder de veiligheid en geborgenheid van een thuisbasis.

De reacties van betreffende famillie en mijn vrienden waren zonder uitzondering heel mooi en steunend voor mij. Bijna allemaal hebben ze met tranen in de ogen (sommigen echt huilend) aan de telefoon gehangen of zijn langsgeweest. Dat was een goede en mooie extra steun.

Ja tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.

Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.

extra toelichting
Het overlijden van mijn vader was een heftige ervaring. Ik hoorde het via-via, en wilde het niet geloven voordat ik een overlijdensakte in mijn handen had. Deze ben ik de dag dat ik het hoorde gelijk gaan halen. Het was voor mij iets wat gewoon niet mogelijk was. Hij dood! Maar het was echt zo.

Het overlijden van mijn moeder was ook een heftige ervaring, maar op een andere manier. Bij mijn vader was het de jarenlange angst om gevonden te worden, om weer onder zijn juk te komen. Dit was nu weggevallen. Radeloos was ik. Wist nauwelijks hoe er mee om te gaan. Maar mijn moeder bracht chaos en berusting tegelijkertijd. Enige wat ik nog wist was dat het is nu echt over was. Nu is het echt afgelopen. Weg angst, weg onzekerheid, weg bewegingsvrijheid! Ik kan ademen, ik kan bepaalde woonplaatsen van NL bezoeken zonder bang te hoeven zijn. Nu is de tijd van definitieve afsluiting. Met die laatste was ik al bezig, maar op meerdere fronten was het nog niet helemaal mogelijk. Mijn jeugd en vervolg is, zoals je al kon lezen, heftig geweest.

De finale afsluiting door middel van onderstaande kaart heb ik pas kunnen doen nadat ik de kaart had verstuurd. En die kon ik pas versturen een jaar nadat mijn moeder was overleden.

Samenvatting:
Er lopen hier veel mensen rond (of in ieder geval genoeg) die net zoals ik een 'minder leuke' jeugd hebben gehad. Mijn nieuwsgierigheid is naar lotgenoten (vreselijk woord vind ik dat, maar weet geen betere) waarbij net als ik (een van) de ouders is overleden en hoe je dat een plek hebt gegeven. Hoe is dat bij jou gegaan? Hoe heb je er uiting aan gegeven? Hoe ging je omgeving daarmee om?

Buitenkant rouwkaart


Binnenkant rouwkaart


Dit was het, vragen staan vrij, de mate waarin ik antwoord kan echter beperkt zijn

[ Bericht 1% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:42:08 ]

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:37 schreef Chloe- het volgende:
Wow, ik word er stil van..
Sterkte!

Dank je.

Overigens mocht iemand iets willlen vragen, vragen staat vrij.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:46 schreef wyccie het volgende:
Je bent tof!
Heel mooi gedaan.

Thanks.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:47 schreef timmmmm het volgende:
Respect dat je dit zomaar durft te posten hier

Bij mij zijn ze nog niet dood, dus verder helpen kan ik je niet

Ook thanks.

quote:

Op maandag 10 november 2008 00:49 schreef Re het volgende:
intens

wat heb je allemaal geprobeerd en gedaan om er zo mee om te kunnen gaan?

poeh, te veel om op te noemen...
De belangrijkste dingen zijn toch wel:
Ik ben van nature een vrolijk en opgewekt persoon. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat altijd ben gebleven, en mijn jeugdomstandigheden dat niet van mij af hebben gepakt. Heb ik daar iets voor gedaan? Nee, helemaal niets. Het is gewoon een gegeven dat het zo is.
Verder, zolang ik me kan herinneren heb ik altijd diep van binnen iets gehad van: "dit is niet mijn leven. Dit is niet zoals het moet zijn!"

maar de belangrijkste factor is geweest dat op de momenten dat de hel weer eens voor de zoveelste keer losbarstte, mijn 'ik' als het ware een klein klompje werd ergens in mijn borst (waarvan ik er nu achter ben dat dat je 'tsi' of je 'ka' schijnt te zijn). En wat er ook met mijn lijf gebeurde, of om mij heen, mijn eigenlijke ik was beschermd doordat het zich kon terug trekken naar die plek. Ik kon mij helemaal buitensluiten (of insluiten is wsch. een beter woord).
Groot nadeel is wel dat ik tot een paar jaar terug bij het minste geringste mijn gevoelens helemaal af kon sluiten voor wat dan ook. Ik kon letterlijk een knop omzetten en niets meer voelen. Gelukkig kan ik dat niet zo makkelijk meer en durf ik steeds meer en steeds vaker echt te voelen.

[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 10-11-2008 00:59:30 (toegevoegd: steeds meer en steeds vaker ) ]

@ Superfast:

De vergissing chick/dude wordt regelmatig gemaakt, mede ook door mijn ava en zulks, dus no problemo Oh, en ik ben ook niet lesbisch

Voor wat betreft je vragen:
Ik heb momenteel geen relatie. Al een aantal jaar niet. ik heb twee relaties gehad en nee, die waren geen pretje. Wat men zegt bleek van mij op toepassing, namelijk dat misbruikte vrouwen in relaties terecht komen waarbij dat ook gebeurt. Helaas. Ik ben nu dus zeer voorzichtig. Wellicht te voorzichtig. Is er een muur? Absoluut. Heel veel mensen mogen heel erg dichtbij komen, maar dat laatste stukje... Daar staat dan ook een metersdikke muur voor ja. Dan moet je van goede huize komen wil je daar doorheen breken. En the right guy to do that is nog niet langsgekomen.

Inmiddels, door gebeurtenissen en mensen die ik in de afgelopen vier jaar heb mogen leren kennen, staat er wel een deur in die muur. Die staat inmiddels zelfs op een kier. Doch ik ben nog steeds heel voorzichtig. En ik kan inmiddels ook weer genieten van sex. Heb (eindelijk ) ontdekt dat dat heel erg leuk en lekker kan zijn

Voor wat betreft mijn sarcastische toon, ik ben een van die vrouwen die gewoon zegt waar het op staat. Dat schijnen niet veel vrouwen te doen dus vandaar wellicht dat de toon in de OP mannelijk overkomt

Een deel van het waarom ik dit topic heb geopend, is al redelijk aan bod gekomen, het andere heb ik nog niemand over gehoord. HIerbij een herhaling van het andere:

quote:

Ja tof. Maar waar gaat dit topic dan dus over?
Anyways, dit topic gaat over het omgaan met het verlies/overlijden van ouders die nooit voor jou ouders zijn geweest. Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.

Dus enerzijds puur uit nieuwsgierigheid heb ik dit topic geopend, hoe mensen in soortgelijke omstandigheden (en nee, je hoeft heus niet alles meegemaakt te hebben, maar wellicht een of meerdere onderdelen) hiermee om zijn gegaan, anderzijds om anderen die in een van de situaties zitten een hart onder de riem te steken, wellicht het vertrouwen te geven dat er wel degelijk een uitweg is, dat een gelukkig en goed leven echt mogelijk is.

Als anderen dit niet willen delen, hoeft dat natuurlijk niet, tis maar mijn nieuwsgierigheid

En verdere vragen aan/over mij mogen ook nog steeds natuurlijk.

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:30 schreef Copycat het volgende:
Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.

Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'

Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.

Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.

Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.

ik post mijn aanvulling en jij post dit net

Mooi verhaal, Cc. Vooral het stukje van die bidprent is herkenbaar. Ik heb weinig verstand van bidprentjes, maar ik denk dat het ongeveer te vergelijken is met mijn invulling op de rouwkaart.

Erg tof dat je op deze wijze jouw afsluiting hebt kunnen vinden. En knap dat je niet alsnog naar het ziektebed van je pa bent geweest. Ik denk dat meesten wel gegaan waren. Vaak alleen al om de sociale druk van 'het is toch je vader!'

Ik heb overigens geen contact met wie dan ook in mijn familie. Dus wat ik me afvraag, hoe ging dat tussen jou en jouw broer en zus die nog wel gewoon contact hadden met je vader? was dat niet lastig?

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:36 schreef Copycat het volgende:
Nee. Negeer mijn gedeelde smart maar.

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:53 schreef Copycat het volgende:

[..]

Toentertijd had ik heel weinig contact met mijn broer en zus. En tijdens de gelegenheden (verjaardagen, feestdagen) dat we wel samen waren, werd dit onderwerp altijd vermeden. Zelfs zodanig dat mijn broer en zus er wel altijd voor zorgden dat mijn vader en ik nooit op hetzelfde tijdstip of dezelfde dag op verjaardagsvisite kwamen.
Nu nog steeds praten we er eigenlijk nooit over. Dat hoeft ook niet voor mij. Ze weten half half wat er tussen hem en mij is voorgevallen en hebben me ook nooit aangevallen op het feit dat ik van de een op de andere dag alle contact heb afgekapt. Andersom heb ik het hun nooit echt kwalijk genomen dat zij wel contact met hem hielden. Hun beeld van hun vader is totaal anders dan het mijne.

Phoe! Toch knap. Van zowel jou als hun. Lijkt me dat het zo nu en dan toch best ongemakkelijk moet zijn geweest. Mooi dat het contact nu wel meer/beter is.

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:58 schreef Superfast het volgende:
Laat niemand het moois dat in jou zit je door anderen afnemen.

Muurtjes zijn prima , dan filter je de mensen die toch geen moer om je geven er meteen uit want die komen toch niet over dat muurtje heen.

Doe ik niet, en heb ik gelukkig van jongs af aan al nooit laten gebeuren. zoals ik hier zeg:

quote:

maar de belangrijkste factor is geweest dat op de momenten dat de hel weer eens voor de zoveelste keer losbarstte, mijn 'ik' als het ware een klein klompje werd ergens in mijn borst (waarvan ik er nu achter ben dat dat je 'tsi' of je 'ka' schijnt te zijn). En wat er ook met mijn lijf gebeurde, of om mij heen, mijn eigenlijke ik was beschermd doordat het zich kon terug trekken naar die plek. Ik kon mij helemaal buitensluiten (of insluiten is wsch. een beter woord).

Dat was mijn bescherming. Met mijn lichaam mocht gebeuren wat men wilde, maar van mijn echte 'ik' bleven ze af. Daar kon niemand aankomen. Dat ik dit altijd al heb gedaan is naar mijn mening dan ook de belangrijkste reden dat ik zo relatief ongeschonden de strijd uit ben gekomen. Laat ik het zo zeggen, het kostte de psych de nodige tijd en moeite om te zien dat ik de meeste dingen ook echt een redelijk goede plek heb gegeven. Dat leek haar in eerste instantie vrij onmogelijk.

(ik heb een jaar bij de psych gelopen)

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:02 schreef Superfast het volgende:

[..]

Geforceerde reactie

wat bedoel je? Ik meen wat ik daar zeg?
Ik kon zelf namelijk onmogelijk contact hebben met mijn broer, die nog wel beide ouders zag. Ook nu ze dood zijn is het voor mij niet mogelijk. Ergens zou ik het wel willen, maar er ligt zoveel onbesproken tussen ons in, onbesproken zaken die ik niet niet zou kunnen bespreken, dat het voor mij niet mogelijk is. Ik vind het serieus knap dat Cc dat wel heeft kunnen doen.

mooie posting

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:15 schreef Syheriat het volgende:
Ik wil als eerste zeggen dat ik er ook echt heel veel respect voor hebt hoe je dit schrijft, nog meer dan dat je het schrijft. Niet alleen is het op een leuke, interessante manier maar ook is elke vorm van zelfmedelijden, overrechtvaardiging of iets anders om met je kutgeschiedenis te compenseren nergens te bekennen. Ik ken mensen en ik weet dat dit iets zeldzaams is en alleen voorkomt bij personen die een soort innerlijke vrede hebben (gevonden). Vreselijk dat iemand als jij dit mee hebt moeten maken. Sowieso vreselijk dat er mensen zijn die dit moeten meemaken, maar dat terzijde.

Het scheelt denk ik als je de instelling hebt dat je niet wil dat je leven verpest wordt door dat wat is geweest, maar wil leven! Hoe? Ik heb de pijn, verdriet en woede die ik had om kunnen zetten in strijdlust. En ik bevond mij in de gelukkige omstandigheid dat ik de juiste mensen om mij heen had om dit te kunnen doen (dat is die familie). Of wellicht wel andersom. Doordat deze mensen er waren kon ik het omzetten in strijdlust. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik toch niet meer veranderen wat is geweest, maar wat ik wel in de hand had is wat de toekomst brengt.

En voor wat betreft innerlijke vrede: ja en nee. Er woedt nog redelijk wat onrust in mij, maar dat komt denk ik vooral dat ik nog wel echte geborgenheid mis. En daar behoefte aan heb. Steeds meer grappig genoeg Maar ik zit inderdaad op een goede plek in mijzelf. Ik heb vrede met wie ik ben en wat is geweest.

quote:

Wat ik wel raar vind is het rouwgebeuren. Hoezo zou je van je ouders moeten houden, na alles wat ze je aan hebben gedaan? Ik geloof zelf niet zozeer in de "nature" benadering van mensen, waarbij iedereen geboren wordt met een soort genetische blauwgrond en dat je dus sowieso wel op je ouders gaat lijken. Want kan jij je identificeren met je ouders, al is het maar op sommige punten, of zie je het bloedverwantschap, zoals bij mij persoonlijk, als louter toevallig?

my thoughts exactly. En gelukkig was mijn psych het daar ook mee eens (anders had ik gelijk weggeweest ) Maar de maatschappij verwacht doorgaans toch dat je nog contact opneemt/houdt. Je hoort toch vaak zat de opmerking 'maar het zijn toch nog steeds je ouders'.
Wat mij betreft dus bullshit. Zij hielden geen rekening met het feit dat ik hun kind was die vooral andere aandacht nodig had dan wat zij gaven, dus waarom zou ik rekening met hun moeten houden. Zij hadden de vrije keus, ik had geen keus. Later dus wel, en die keus heb ik gemaakt. En ik heb nu dus ook de instelling: als iemand niet bevalt dat ik zo over mijn ouders denk, doeiiii, daar is het gat van de deur. Dit is mijn keuze. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je hebt het wat mij betreft wel te respecteren en accepteren. Kan je dat niet, wil je de discussie telkens aan, dan is het gewoon

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:51 schreef Syheriat het volgende:

[..]

Ja, dat de onrust blijft is onvoormijdelijk. Sowieso is dat natuurlijk, en vooral als er dingen zijn die je niet, of niet in voldoende mate hebt mogen ervaren is het heel natuurlijk als je daar naar gaat verlangen.

Maar dat je er steeds meer behoefte aan hebt, ik neem aan dat je daarmee bedoelt sinds de laatste tijd (mogen ook jaren zijn)? Ik denk namelijk dat dit best wat te maken kan hebben met het feit dat je sinds vier jaar (dacht ik gelezen te hebben, geen zin om terug te bladeren voor OP ) pas een normaler, rustiger leven hebt. Als je hiervoor een gevaarlijk, spannend, impulsief en intens (qua emotionele ervaringen) leven hebt gehad sta je vaak ook niet stil bij alles. Het gaat zo snel weer anders, er gebeuren zoveel nieuwe dingen, je krijgt zoveel nieuwe indrukken, dat houdt je bezig. Het is een soort substituut voor wat je echt mist.

Zit ik er helemaal naast, of kan je er wel iets in herkennen?

Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:51 schreef MarMar het volgende:
Het raakt me op heel veel vlakken.

Wat ik prachtig vind om te zien is dat jij ook ondanks alles jezelf bent geworden, de ik die je altijd van binnen al bij je droeg.
Ik heb het altijd zo verwoord: "Ik ben niet en wil niet zijn wat me overkomen is, ik ben wat ik wens, wat ik denk, wat ik liefheb, ik ben mijn passies, mijn dromen, mijn toekomst!" en zo voelt het ook.

Dan het afscheid van iets wat je eigenlijk al niet had.. zover is het bij mij nog niet maar het spookt wel eens door mijn hoofd.
Ik heb het mijn vader ook geschreven in een brief twee en een half jaar geleden toen een vriendin overleed, dat zijn de momenten waarop je stil staat bij die dingen.
Ik heb toen onder andere geschreven dat ik niet weet hoe ik me zou voelen als hij overlijdt en dat ik het liefst zou zeggen dat ik hem zou missen en verdrietig zou zijn, maar dat dat niet zo is.
Daar zat ook de vraag bij aan hem of hij er nog iets aan ging doen bij leven (in iets andere bewoordingen dan wel). Al met al werd het een brief van drie kantjes waarin ik mn hart uitstortte.

De enige reactie die ik toen kreeg was een mailtje van drie regels met iets als "Dat hoort bij het leven, soms gebeuren leuke dingen, soms minder leuke dingen. (refererend aan overlijden van mijn vriendin)
Met mij gaat het goed, ik ga bijna met pensioen, ben gitaarlessen aan het geven en heb me opgegeven voor *insert random tvtalentenjacht"*
Van oma hoorde ik dat je getrouwd bent en een dochter hebt, gefeliciteerd nog.

Mvg
B."

Dan heb ik het afgelopen jaar nog 1 keer geprobeerd tegen beter weten in toen een jaar na mijn opa mijn oma ook overleed (zijn ouders). Heb ook iets gezegd toen als dat het me erg rot leek om nou geen ouders meer boven je te hebben, maar dat zijn kinderen er nog wel waren en zijn kleinkinderen en dat hij er ook nog was.

In de mail die ik daarop als antwoord kreeg stonden dingen als "ik zag op een foto bij oma dat je lichamelijk nogal gegroeid bent, helaas is dat geestelijk niet het geval"
_{ik was toen zwanger, maar soit}
en meer van dat soort opmerkingen...

Nu heb ik de deur definitief dichtgegooid, ik heb hem ook niet geopend omdat ik vond dat hij het verdiende, maar omdat ik vond dat ik het verdiende.

Zoals ik er nu overdenk, zal ik ook niet op komen draven als hij wel op zijn sterfbed ligt, de papa die ik vroeger ooit had toen ik een kleuter was, is er allang niet meer, daar heb ik al om gerouwd (en soms nog even)

De manier waarop jij dit nu laat zien en gedaan hebt zou me zomaar eens een eind kunnen helpen als ik er een dezer jaren zelf eens voor sta.

Dank daarvoor!

Voor mezelf pratende is het de beste keuze geweest om gewoon totaal geen contact meer te hebben. Zij zijn fout geweest, ik niet. Als zij genoeg spijt hebben, dan moeten ze maar contact met mij opnemen. Ik niet met hun. Dat vind ik de omgekeerde wereld.

Mijn broertje belde mij een jaar of twee nadat ik het contact verbroken had. Mijn moeder wilde weten hoe het met me was, dat ze best wel spijt had en me wel wilde spreken. Mijn antwoord was simpel: Als dat zo is, laat haar zelf bellen. Ik begrijp dat ze dat eng vind (ik ben nou eenmaal nooit een bang kwetsbaar meiske geweest, maar ving alles rechtop staand op, zonder een spier te vertrekken. Die kracht heeft haar altijd wat beangstigd, zelfs als zij zelf uitdeelde), maar als ze me wil spreken, moet zij dat zelf doen, en niet via jou.

En toen heb ik de hoorn opgelegd.

Nogmaals my two cents:
Ik hoop van harte dat als de onvermijdelijke tijd voor jou genaderd is dat je vader komt te overlijden, dat jij een voor jou passende manier vind om daar mee om te gaan en het een plaats te geven. En als dat op gelijksoortige manier is zoals ik dat heb gedaan, moet je dat gewoon doen! Als het maar is wat jou het beste helpt/steunt. En niet je omgeving, hoe dicht bij die misschien ook is. Het is jouw rouw, jouw afsluiting.

quote:

Op maandag 10 november 2008 11:14 schreef Syheriat het volgende:

[..]

Ik ben ook nooit eenzaam, wel altijd alleen. Ik heb een wantrouwingscomplex, laat andere mensen ook nooit dichtbij, heb een heel erg wisselvallig zelfbeeld (van narcisme naar doorgeslagen bescheidenheid) en kan me bij iedereen die wat om me lijkt te geven zelden voorstellen waarom ik het waard zou zijn, waardoor ik uitingen van liefde of aantrekking van anderen als sarcastisch of leugenachtig ervaar. Het maakt het toch allemaal maar lastig, maar er zal wel iemand zijn die met me om kan gaan door me terug te fluiten als ik mezelf laat gaan in zelfvertrouwen en onbescheidenheid, en me op kan hemelen als ik mezelf als waardeloze, vervangbare idioot zie.
Vertrouwen blijven hebben dat je ergens wel genegenheid vindt, ooit, lijkt me de enige optie. Jezelf voorhouden dat je het niet nodig hebt werkte een tijdje bij me, maar maakte het erger, die geforceerde onverschilligheid. Cynisme werkt beangstigend goed maar schept nog meer afstand en voedt uiteindelijk je eigen droefgeestigheid. Hoop is denk ik toch het enige wat je een beetje in stand kan houden.

Tof om te lezen hoe jij er mee omgaat. En het klopt. En ik herken dat wantrouwen wel. Ik benoem het ook gewoon tegen mijn vrienden. Als ik onzeker wordt over waarom iemand iets voor mij doet, zeg ik het nu. En ik zeg hoe ik me er bij voel. Dat helpt wel. Het is niet makkelijk, en voor sommige vrienden ook confronterend. Het helpt mij bij het steeds accepteren dat de mensen om mij heen mij tof vinden. Shit, op de boksschool ben ik ronduit populair Als ik een keer niet kom krijg ik allerlei smsjes waarom ik er niet was, wanneer ik er weer ben, dat ik gemist ben. En elke keer weer moet ik mezelf ervan weerhouden om te denken: "ze menen het toch niet, ze doen dat omdat dat van hun verwacht wordt". Een hele kromme gedachte, maar dat gebeurt nou eenmaal.

quote:

Op maandag 10 november 2008 12:23 schreef Re het volgende:

[..]

denk je dat je ooit nog iets van een gezin zou kunnen vormen of is dat echt geheel achter de horizon?

Dat hoop ik wel. Of in ieder geval een echte/vaste relatie. Of ik kinderen van mezelf wil weet ik echter niet. Heb altijd nee geroepen omdat ik bang was dat ik het niet de liefde zou kunnen geven die hij/zij verdient, maar inmiddels weet ik dat ik dat wel zou kunnen. Maar inmiddels word ik ook ouder, en ik weet niet of ik mijn kind nou zo'n plezier doe met n bejaarde mama.

quote:

Op maandag 10 november 2008 12:36 schreef MarMar het volgende:
Even inhakend op bovenstaande post van RE

* MarMar heeft wel een gezinnetje.
Weliswaar met een dochter uit een eerdere poging, maar toch

Het muurtje hebben en altijd maar tot zover iemand toelaten herken ik wel, dat heeft heeeeeeeeeel lang geduurd.
Nu is het nah, niet dat het me niet kan schelen als ik gekwetst word, dat ook weer niet, maar ik weet dat het me echt niet stuk krijgt, dus kom maar op.

Ik ervaar nu dat ik door zelf een gezin te hebben terug krijg wat ik niet had. Ik kan mijn kinderen zoveel geven en ben zo bewust van wat ik eigenlijk heb.
Het werkt helend en het geeft een enorme boost om te zien waartoe ik als moeder toch maar even toe in staat ben.

Of je het wilt of niet, of het ooit op je pad komt, dat is helemaal niet aan mij, maar misschien heb jij op je beurt er iets aan dat ik dit met je deel.
Het zal nooit een kwestie zijn van dat je het niet zou kunnen, daar ben ik iig van overtuigd als ik je zo zie typen.

als het op mijn pad komt, denk ik ook dat het wel ongeveer zo zal gaan ja. Inmiddels weet ik dat
ik wel liefde kan geven. Ik wil het ook geven. Maar het krijgen van een kind is voor mij geen must, hoewel het mij wel een geweldig iets lijkt. Ik ga mijn hoofd er in ieder geval niet over breken. Wat dat betreft is het voor mij hetzelfde als een relatie aangaan. Als het komt komt het. Ik ga het niet persee najagen. Ook niet om het alleen zijn weg te halen.
Maar dank je voor het delen van jouw ervaringen (en die van anderen ook natuurlijk!) Het is een extra bevestiging dat het pad wat ik gekozen heb ook daadwerkelijk de goede is. En het is krom, maar het is fijn te weten dat ik niet de enige ben die met deze zaken om moet leren gaan.

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:51 schreef Syheriat het volgende:
Het is trouwens heel interessant dat je het rouwproces beschrijft als het missen van de ouders die je nooit gehad hebt, in plaats van het schamele, instabiele idee dat je ouders wel iets van betekenis voor je moeten hebben en het dus sociaal wenselijk is het rouwproces te ondergaan. Ik zou het ook zo houden, dit gevoel. Het is helder en je kan er iets mee, je hebt het al geaccepteerd maar zie dit als je final statement dat het voorbij is.

Hier wil ik eigenlijk nog even op in gaan, ik zie dat ik dat nog niet had gedaan

De reden waarom de rouw voor mij zo is verlopen, komt omdat ik, ondanks dat ik al 20 was, liefdevol in een gezin ben opgenomen waar men echt, echt van elkaar hield. Verder waren er ook geen problemen. Tuurlijk was er wel een een flinke discussie als men het niet met elkaar eens was, maar het bleef altijd normaal. Daarmee bedoel ik, men sloeg elkaar de hersens niet in Het duurde maanden voordat ik daar een beetje aan gewend was (ben ik nog steeds niet helemaal trouwens).

Maar goed, ik heb bij hun kunnen ervaren hoe het is om in een gewoon normaal gezin te leven. Hoe het is om daar vast onderdeel van te zijn. Om te delen in alles. En daarom weet ik erg goed wat ik gemist heb, omdat ik het dus 2,5 jaar zo intens heb mogen meemaken hoe het anders kan. Daarom mijn droefenis aan hetgeen mijn ouders niet alleen mij nooit hebben gegeven, maar ook wat ze zichzelf niet gegund hebben of hebben kunnen gunnen.

Dus ik zal het ook zeker zo blijven voelen.

Dank je. Ook voor het lezen.