R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?
Ik ga dit topic later nog eens helemaal doorspitten. De relatie met mijn familie is ook niet eenvoudig maar zeker niet slecht. Wat voor mij lastig mee om te gaan is, de loyaliteit naar je familie toe. BrandX, voel jij ondanks alles dat er gebeurd is nog steeds loyaliteit naar de overleden of levende mensen in jouw familie? En ook na zo'n lange tijd nog?
That's quite enough, thank you.
Als je dit topic doorleest zie je hoe ik de loyaliteit zie. Maar om zo in eerste reactie op je vraag terug te komen:
Nee. Ik heb sinds mijn 19e met helemaal niemand meer contact, en ik mis het ook niet. Dus heb ook geen last van misplaatste (vind ik) loyaliteitsgevoelens. Maar let wel! Dit zeg ik, in wat ik heb beleeft. Dit kan voor iedereen totaal anders zijn!
Enige naar wie ik af en toe wel nieuwsgierig ben, is hoe het met mijn broertje is. Maar daar ik met hem als kind al nauwelijks contact had, is dat doorgaans niet meer dan een gedachtenflard, en dus puur nieuwsgierigheid, en geen loyaliteitskwestie. Mijn broertje en ik leefden eigenlijk volledig ons eigen leven, langs elkaar heen. Hij zat eigenlijk altijd op zijn kamer, en zolang ik met name mijn pa bij hem vandaan kon houden door op de voorgrond te blijven, vond ik het wel best.
Dit laatste impliceert dat ik vroeger in ieder geval wel van mijn broer moet hebben gehouden. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. VOor hoe ik het herinner was het voor mij toen vooral een bewuste keuze tussen goed en kwaad. Ik kon de gebeurtenissen handelen, mijn broertje was toendertijd een bonk neuroot (niet zo gek natuurlijk
) Dus hield hem zo veel mogelijk buiten van wat er verder gebeurde. Zo bezien moet ik ergens in ieder geval wel om hem gegeven hebben, maar ik kan me dat gevoel niet als dusdanig herinneren. Hoe vreemd of bekrompen dit misschien ook klinkt
Ik geloof dat ik dit hier al een keer gezegd heb. Ik leer pas sinds een paar jaar hoe het is om genegenheid te voelen, om mezelf toe te staan om om mensen te geven. Het gaat goed, maar merk dat als er lastige dingen gebeuren, of wanneer ik slecht in mijn vel zit, ik iedereen nog steeds veel te makkelijk buitensluit en mezelf ver en diep terugtrek in mezelf. Die kleine ik waar ik het over heb gehad.
Mocht na het lezen van alles vragen hebben, hoor ik ze wel
Nee. Ik heb sinds mijn 19e met helemaal niemand meer contact, en ik mis het ook niet. Dus heb ook geen last van misplaatste (vind ik) loyaliteitsgevoelens. Maar let wel! Dit zeg ik, in wat ik heb beleeft. Dit kan voor iedereen totaal anders zijn!
Enige naar wie ik af en toe wel nieuwsgierig ben, is hoe het met mijn broertje is. Maar daar ik met hem als kind al nauwelijks contact had, is dat doorgaans niet meer dan een gedachtenflard, en dus puur nieuwsgierigheid, en geen loyaliteitskwestie. Mijn broertje en ik leefden eigenlijk volledig ons eigen leven, langs elkaar heen. Hij zat eigenlijk altijd op zijn kamer, en zolang ik met name mijn pa bij hem vandaan kon houden door op de voorgrond te blijven, vond ik het wel best.
Dit laatste impliceert dat ik vroeger in ieder geval wel van mijn broer moet hebben gehouden. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. VOor hoe ik het herinner was het voor mij toen vooral een bewuste keuze tussen goed en kwaad. Ik kon de gebeurtenissen handelen, mijn broertje was toendertijd een bonk neuroot (niet zo gek natuurlijk
) Dus hield hem zo veel mogelijk buiten van wat er verder gebeurde. Zo bezien moet ik ergens in ieder geval wel om hem gegeven hebben, maar ik kan me dat gevoel niet als dusdanig herinneren. Hoe vreemd of bekrompen dit misschien ook klinkt Ik geloof dat ik dit hier al een keer gezegd heb. Ik leer pas sinds een paar jaar hoe het is om genegenheid te voelen, om mezelf toe te staan om om mensen te geven. Het gaat goed, maar merk dat als er lastige dingen gebeuren, of wanneer ik slecht in mijn vel zit, ik iedereen nog steeds veel te makkelijk buitensluit en mezelf ver en diep terugtrek in mezelf. Die kleine ik waar ik het over heb gehad.
Mocht na het lezen van alles vragen hebben, hoor ik ze wel
lolwut
het ergste hier van is dat ik nu angst heb om me weer aan iemand te gaan hechten.quote:Op dinsdag 20 januari 2009 12:15 schreef Het_hupt het volgende:
[..]
had dr ff de tijd voor, dus maar ff gedaan.
mijn vader is 3 juni jl. overleden na een lang ziekbed.
tot ongeveer 3 jaar geleden was ons contact erg slecht, ruzies etc.
we hebben in 3 jaar heel veel goed gemaakt, maar gvd wat mis ik die kerel nu
liever geen pijn meer, de angst van verlaten
If everything isn't black and white, I say, 'Why the hell not?'
Yups, dat snap ik heel goed.quote:Op dinsdag 20 januari 2009 12:34 schreef Het_hupt het volgende:
[..]
het ergste hier van is dat ik nu angst heb om me weer aan iemand te gaan hechten.
liever geen pijn meer, de angst van verlaten
bij mij ligt dat iets anders, bij mij is het meer zelfbescherming in de zin van: als mijn ouders al nooit om mij hebben kunnen geven, waarom zou iemand anders dat ooit wel kunnen doen wel. En hoewel ik rationeel weet dat dit de grootste kul is, is dat wel wat er bij mij voor zorgt dat ik zeer sceptisch ben wanneer mensen verder gaan dan bepaalde grenzen.
Ik laat mensen toe, en mensen kunnen heel close met me raken, ik vertel heel makkelijk heel veel, maar daarbij doe ik dus juist daarmee de blokkade die er nog steeds zit, verstevigen. En dat geldt voor zowel vriendschap als liefde.
lolwut
iig heel knap van je, zeker hoe open je hier geeft.quote:Op dinsdag 20 januari 2009 12:39 schreef BrandX het volgende:
[..]
Yups, dat snap ik heel goed.
bij mij ligt dat iets anders, bij mij is het meer zelfbescherming in de zin van: als mijn ouders al nooit om mij hebben kunnen geven, waarom zou iemand anders dat ooit wel kunnen doen wel. En hoewel ik rationeel weet dat dit de grootste kul is, is dat wel wat er bij mij voor zorgt dat ik zeer sceptisch ben wanneer mensen verder gaan dan bepaalde grenzen.
Ik laat mensen toe, en mensen kunnen heel close met me raken, ik vertel heel makkelijk heel veel, maar daarbij doe ik dus juist daarmee de blokkade die er nog steeds zit, verstevigen. En dat geldt voor zowel vriendschap als liefde.
ik merk bij mij zelf dat ik nog steeds de bevestiging zoekt op die muur overeind te houden, ipv hem af te breken.
wie weet, dat het ooit eens zal gebeuren.
If everything isn't black and white, I say, 'Why the hell not?'
Niet om het topic verder te kapen, maar ik vond dit een interresante reactie. Dit is mij namelijk al vaker opgevallen, ook tot mijzelf. Ik heb een redelijk goed leven iig een hele goede jeugd gehad en toen ik vorig jaar voor het eerst een echte tik kreeg, heb ik daar dan ook absurd hard op gereageerd en het heeft me veel tijd gekost om daar van bij te komen.quote:Op maandag 10 november 2008 10:16 schreef Isegrim het volgende:
Ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het moet zijn als je eerste basis, je vertrekpunt, onveilig is. Ik ben als kind vreselijk gepest en dáár heb ik al de nodige tikken van opgelopen en dát heeft me al jaren gekost om te verwerken en achter me te laten. Ik wil niet weten hoeveel kracht het kost om iets als dit achter je te laten.
Mijn gedachten daarover is dat het net zo is als een verwend kind. Als je verwend bent ga je je daar ook naar gedragen. Als je 'verwend' wordt met een goede jeugd, ga je langzaam denken dat de wereld zo is, dat jij dat goede leven als het ware verdiend.
Als je veel shit meemaakt wordt je vroeg gedwongen om in te zien dat de wereld niet eerlijk is, dat er veel rotzooi is en dat je slechts zelf een klein beetje invloed kan uitoefenen. Dan krijg je eerder een soort "shit happens" mentaliteit, waardoor je dus niet vind dat 'de wereld' jou onrecht doet, slechts de direct betrokkenen. Daardoor zul je ook niet of minder in zelfmedelijden vervallen.
Even afgezien van karaktertrekken die hier natuurlijk veel invloed op hebben.
Maar goed, ik benijd de TS niet, maar respecteer met name de lessen die ze heeft getrokken. Na zo'n kutjeugd een goed leven opbouwen vereist veel kracht.
[edit]Ik moet eerder naar de datum kijken
Maargoed, doet niets af aan mijn reactie...
Verdwaald in mijn eigen belevingswereld.
Ik denk dat je een juiste conclusie trekt met dit punt:
Ik heb echt, echt geen idee waarom, maar ik heb altijd een gevoel gehad van: dit is het neit, dit is niet waar ik in wil zitten voor de rest van mijn leven. Dit stukje bewustzijn, wat ik voor zover ik me kan herinneren altijd al heb gehad, zat er gewoon. Heb ik niets voor gedaan, en ik neem daar dan ook totaal geen credit voor. Echter het was wel hetgeen wat mij heeft beschermd (die kleine ik diep van binnen) en mij de kracht gaf om hier uit te kunnen stappen en wat van mijn leven te maken.
Daarnaast heb ik ook van nature een heel vrolijk en heel opgewekt karakter. Dat helpt ook. Als je van nature bijvoorbeeld wat negatiever bent ingesteld, zou ik me zo kunnen voorstellen dat het lastiger is. Ik ben wat dat betreft ook niet zozeer 'trots' op het feit dat ik het gered heb, ik ben eerder heel dankbaar voor mijn karakter. En karakter wordt je grotendeels mee geboren, dus daar kan ik geen credits voor nemen. Vind ik dan. En ja, ik weet het, uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Maar door het karakter wat je hebt kan je het dus daar makkelijker of moeilijker mee hebben.
De verschillende onderdelen van het karakter is, denk ik dan, een heel erg groot onderdeel van hoe je dingen kan verwerken. Zo hoor je zat verhalen van mensen die zelfmoord plegen omdat ze een keer in hun leven zijn verkracht en daar geen uitweg in vonden. Leg dat neer tegenover mensen die veel meer hebben meegemaakt... Waarom kan de een het wel en de ander niet? Ik vind dat zelf een hele interessante vraag. Waarom is het mij wel gelukt, en lukt het anderen niet of lang zo 'goed' niet.
Daarom waarschijnlijk dat ik mijn eigen verhaal zo relativeer. De een zijn ervaringen, hoewel theoretisch wellicht minder veel/groot kan in de praktijk een veel crucialere impact hebben dan bij iemand die op papier 'ernstigere' dingen heeft meegemaakt. Het is gewoon allemaal zo relatief. Karakter, maar ook de omstandigheden en de mensen op de cruciale momenten om je heen hebben kunnen dag en nacht verschil maken.
Wat voor mij bijvoorbeeld ook heel veel heeft uitgemaakt, is dat wij een halve dierentuin aan huisdieren hadden. Daar kon ik een hoop genegenheid kwijt, en kreeg ik een hoop genegenheid terug. En ook was ik erg veel op de manege (jaja cliché) tussen de paarden te vinden. Dieren zijn wat mij betreft heelmeesters nummero uno geweest. Daar kon ik mijn verdriet en pijn kwijt. En deed dat ook.
VOor zover ik heb kunnen nagaan (maar dan heb ik niet gruwelijk diep gezocht) zijn naar deze dingen nooit echt diepgaande onderzoeken gedaan. Misschien wel juist omdat er zo verschrikkelijk veel variabelen zijn. En dan bedoel ik onderzoek naar het omgaan met dit soort 'familiedrama c.q. opgroei-situaties' Het lijkt mij in ieder geval een complex verhaal om goed te kunnen onderzoeken.
doch ben van mening dat je dit dus niet buiten beschouwing kan laten.quote:Even afgezien van karaktertrekken die hier natuurlijk veel invloed op hebben.
Ik heb echt, echt geen idee waarom, maar ik heb altijd een gevoel gehad van: dit is het neit, dit is niet waar ik in wil zitten voor de rest van mijn leven. Dit stukje bewustzijn, wat ik voor zover ik me kan herinneren altijd al heb gehad, zat er gewoon. Heb ik niets voor gedaan, en ik neem daar dan ook totaal geen credit voor. Echter het was wel hetgeen wat mij heeft beschermd (die kleine ik diep van binnen) en mij de kracht gaf om hier uit te kunnen stappen en wat van mijn leven te maken.
Daarnaast heb ik ook van nature een heel vrolijk en heel opgewekt karakter. Dat helpt ook. Als je van nature bijvoorbeeld wat negatiever bent ingesteld, zou ik me zo kunnen voorstellen dat het lastiger is. Ik ben wat dat betreft ook niet zozeer 'trots' op het feit dat ik het gered heb, ik ben eerder heel dankbaar voor mijn karakter. En karakter wordt je grotendeels mee geboren, dus daar kan ik geen credits voor nemen. Vind ik dan. En ja, ik weet het, uiteindelijk moet je het wel zelf doen. Maar door het karakter wat je hebt kan je het dus daar makkelijker of moeilijker mee hebben.
De verschillende onderdelen van het karakter is, denk ik dan, een heel erg groot onderdeel van hoe je dingen kan verwerken. Zo hoor je zat verhalen van mensen die zelfmoord plegen omdat ze een keer in hun leven zijn verkracht en daar geen uitweg in vonden. Leg dat neer tegenover mensen die veel meer hebben meegemaakt... Waarom kan de een het wel en de ander niet? Ik vind dat zelf een hele interessante vraag. Waarom is het mij wel gelukt, en lukt het anderen niet of lang zo 'goed' niet.
Daarom waarschijnlijk dat ik mijn eigen verhaal zo relativeer. De een zijn ervaringen, hoewel theoretisch wellicht minder veel/groot kan in de praktijk een veel crucialere impact hebben dan bij iemand die op papier 'ernstigere' dingen heeft meegemaakt. Het is gewoon allemaal zo relatief. Karakter, maar ook de omstandigheden en de mensen op de cruciale momenten om je heen hebben kunnen dag en nacht verschil maken.
Wat voor mij bijvoorbeeld ook heel veel heeft uitgemaakt, is dat wij een halve dierentuin aan huisdieren hadden. Daar kon ik een hoop genegenheid kwijt, en kreeg ik een hoop genegenheid terug. En ook was ik erg veel op de manege (jaja cliché) tussen de paarden te vinden. Dieren zijn wat mij betreft heelmeesters nummero uno geweest. Daar kon ik mijn verdriet en pijn kwijt. En deed dat ook.
VOor zover ik heb kunnen nagaan (maar dan heb ik niet gruwelijk diep gezocht) zijn naar deze dingen nooit echt diepgaande onderzoeken gedaan. Misschien wel juist omdat er zo verschrikkelijk veel variabelen zijn. En dan bedoel ik onderzoek naar het omgaan met dit soort 'familiedrama c.q. opgroei-situaties' Het lijkt mij in ieder geval een complex verhaal om goed te kunnen onderzoeken.
lolwut
jouw verhaal heeft veel weg van mijn verhaal. Ik twijfelde even of ik wel zou posten vanwege mijn zusje die ook fok rondrent,maar goed zij kent het verhaal natuurlijk al.
mijn jeugd is ook niet wat je noemt normaal geweest, met allerhande problemen van verschillende aard (bedreigingen, vernederingen, misbruik, totaal niet geliefd voelen door mijn ouders, pesten ed).
Op mijn 21e pas, ik mocht niet eerder, ben ik uit huis gegaan en ging ik in een studentenhuis wonen. Daar werd ik pas goed wakker, en kwam de klap van mijn jeugd des te harder aan. Daar merkte ik ook hoe hoog mijn muur was die ik om me heen opgebouwd had. Eigenlijk was ik al sinds mijn jonge tienerjaren depressief maar ik was eigenlijk nog geen echte persoonlijkheid en dus kwam dat ook niet echt naar boven. (klinkt dit vreemd?) Na een hele grote ruzie thuis heb ik de deur achter mij dichtgetrokken en geschreeuwd dat ik mijn ouders nooit meer wilde zien. Ik heb hen toen een brief geschreven waarin ik mijn hart lucht en eindelijk uitspreek waar ik al zo lang boos over was. Mijn moeder zal toen voor het eerst gehoord hebben van het misbruik. Ik kreeg een kaart van hun waarin ze schreven dat er toch wel over te praten was en dat ze niet boos op me waren... toen barstte bij mij helemaal de bom!
Na een paar maanden overleed mijn oma, mijn huisgenoot en vriend waar ik verliefd op was wou mij niet, het contactverbreken met mijn ouders, zorgde ervoor dat ik in een zware depressie terecht kwam.
Ik ben vrijwel gedwongen door mijn vrienden om naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu dik 10 jaar verder en ik heb buitenom een email die ik naar mijn moeder gestuurd heb (en waar ik een zeer teleurstellende reactie op kreeg...) nooit meer contact met mijn ouders gehad. Mijn vader heeft inmiddels meerdere hartinfarcten gehad, dit was voor mij de ultieme test om erachter te komen hoe ik zou reageren als hij zou komen te overlijden, of ik dan naar hem toewilde. Maar ik had daar totaal geen behoefte aan. Ik ben zelf enorm gegroeid en kan nu goed terugkijken op mijn jeugd.
Ik heb een aantal motto's :
ik ben geworden wie ik ben niet ondanks mijn ouders maar dankzij mijn ouders.
Ik schaam mij nooit meer voor iets wat ik zelf niet heb gedaan. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
En van alle gebeurtenissen hoe vreselijk ook, je leert er altijd iets goeds van.
Ik herken je verhaal over de mensen om je heen die zeggen: het zijn toch je ouders...moet je er niet toch een keer heen? Maar daar kan ik tegenwoordig veel beter mee omgaan.
Op meerdere punten herken ik je verhaal, mijn muur is zo hoog en zo dik, dfat ik hem maar moeilijk afgebroken krijg. Ik zou iemand moeten tegenkomen die mij daarmee helpt. Maar mijn muur is zo dik dat ik maar niemand vind ik heb het gevoel nu ver te zijn met mijn ontwikkeling en klaar te zijn voor een mooie relatie. De laatste tijd heb ik het er ook steeds moeilijker mee alleen te zijn. Ik ben inmiddels 33, heb nog nooit een echte relatie
gehad, heb een kinderwens maar niet ten koste van alles. Ik zal bv nooit een kind willen hebben om mijn alleenzijn te verdrijven en zal nooit een kind willen terwijl ik alleen ben,zonder relatie.
Vroeger was ik bang om kinderen te krijgen omdat ik dacht dat ik niet wist hoe je een goede moeder kon zijn,maar nu ben ik van mening dat ik juist heel goed weet hoe het niet moet en daardoor juist een hele goede moeder zou zijn.
In maart vorig jaar is mij iets vreselijks overkomen (http://frontpage.fok.nl/nieuws/89105) en ik heb hier op fok nog nooit over gesproken. Maar door mijn ervaringen in het verleden en de groei die ik daardoor gemaakt heb, heb ik deze ervaring goed kunnen doorstaan. De dader is opgepakt door mijn uitzonderlijk goede beschrijving van zijn uiterlijk en gebeurtenissen. Hij is veroordeeld tot 3 jaar cel, maar er komt nog een hoger beroep. Ik denk er nog steeds iedere dag aan, maar vanaf dag 1 heb ik gezegd mij is dit overkomen zodat deze man opgepakt kan worden en gestraft . Toen wist ik nog niet dat hij een zedendelinquent was die al 21 jaar gevangenis in en uitgaat. Dat werd pas duidelijk tijdens de rechtszaak. Toen werd mijn idee dus volledig bevestigd. Hoe vreselijk een gebeurtenis ook je leert er altijd iets van en er komt iets goeds uit .
Pff wat een verhaal, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen ik herken je verhaal en vind het super dat het nu goed met je gaat! En ik ben het volledig met je eens dat je je genen meekrijgt en ook je jeugd,maar wat er uiteindelijk van je terechtkomt daar ben je zelf verantwoordelijk voor.
mijn jeugd is ook niet wat je noemt normaal geweest, met allerhande problemen van verschillende aard (bedreigingen, vernederingen, misbruik, totaal niet geliefd voelen door mijn ouders, pesten ed).
Op mijn 21e pas, ik mocht niet eerder, ben ik uit huis gegaan en ging ik in een studentenhuis wonen. Daar werd ik pas goed wakker, en kwam de klap van mijn jeugd des te harder aan. Daar merkte ik ook hoe hoog mijn muur was die ik om me heen opgebouwd had. Eigenlijk was ik al sinds mijn jonge tienerjaren depressief maar ik was eigenlijk nog geen echte persoonlijkheid en dus kwam dat ook niet echt naar boven. (klinkt dit vreemd?) Na een hele grote ruzie thuis heb ik de deur achter mij dichtgetrokken en geschreeuwd dat ik mijn ouders nooit meer wilde zien. Ik heb hen toen een brief geschreven waarin ik mijn hart lucht en eindelijk uitspreek waar ik al zo lang boos over was. Mijn moeder zal toen voor het eerst gehoord hebben van het misbruik. Ik kreeg een kaart van hun waarin ze schreven dat er toch wel over te praten was en dat ze niet boos op me waren... toen barstte bij mij helemaal de bom!
Na een paar maanden overleed mijn oma, mijn huisgenoot en vriend waar ik verliefd op was wou mij niet, het contactverbreken met mijn ouders, zorgde ervoor dat ik in een zware depressie terecht kwam.
Ik ben vrijwel gedwongen door mijn vrienden om naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu dik 10 jaar verder en ik heb buitenom een email die ik naar mijn moeder gestuurd heb (en waar ik een zeer teleurstellende reactie op kreeg...) nooit meer contact met mijn ouders gehad. Mijn vader heeft inmiddels meerdere hartinfarcten gehad, dit was voor mij de ultieme test om erachter te komen hoe ik zou reageren als hij zou komen te overlijden, of ik dan naar hem toewilde. Maar ik had daar totaal geen behoefte aan. Ik ben zelf enorm gegroeid en kan nu goed terugkijken op mijn jeugd.
Ik heb een aantal motto's :
ik ben geworden wie ik ben niet ondanks mijn ouders maar dankzij mijn ouders.
Ik schaam mij nooit meer voor iets wat ik zelf niet heb gedaan. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
En van alle gebeurtenissen hoe vreselijk ook, je leert er altijd iets goeds van.
Ik herken je verhaal over de mensen om je heen die zeggen: het zijn toch je ouders...moet je er niet toch een keer heen? Maar daar kan ik tegenwoordig veel beter mee omgaan.
Op meerdere punten herken ik je verhaal, mijn muur is zo hoog en zo dik, dfat ik hem maar moeilijk afgebroken krijg. Ik zou iemand moeten tegenkomen die mij daarmee helpt. Maar mijn muur is zo dik dat ik maar niemand vind
ik heb het gevoel nu ver te zijn met mijn ontwikkeling en klaar te zijn voor een mooie relatie. De laatste tijd heb ik het er ook steeds moeilijker mee alleen te zijn. Ik ben inmiddels 33, heb nog nooit een echte relatie gehad, heb een kinderwens maar niet ten koste van alles. Ik zal bv nooit een kind willen hebben om mijn alleenzijn te verdrijven en zal nooit een kind willen terwijl ik alleen ben,zonder relatie.
Vroeger was ik bang om kinderen te krijgen omdat ik dacht dat ik niet wist hoe je een goede moeder kon zijn,maar nu ben ik van mening dat ik juist heel goed weet hoe het niet moet en daardoor juist een hele goede moeder zou zijn.
In maart vorig jaar is mij iets vreselijks overkomen (http://frontpage.fok.nl/nieuws/89105) en ik heb hier op fok nog nooit over gesproken. Maar door mijn ervaringen in het verleden en de groei die ik daardoor gemaakt heb, heb ik deze ervaring goed kunnen doorstaan. De dader is opgepakt door mijn uitzonderlijk goede beschrijving van zijn uiterlijk en gebeurtenissen. Hij is veroordeeld tot 3 jaar cel, maar er komt nog een hoger beroep. Ik denk er nog steeds iedere dag aan, maar vanaf dag 1 heb ik gezegd mij is dit overkomen zodat deze man opgepakt kan worden en gestraft . Toen wist ik nog niet dat hij een zedendelinquent was die al 21 jaar gevangenis in en uitgaat. Dat werd pas duidelijk tijdens de rechtszaak. Toen werd mijn idee dus volledig bevestigd. Hoe vreselijk een gebeurtenis ook je leert er altijd iets van en er komt iets goeds uit .
Pff wat een verhaal, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen ik herken je verhaal en vind het super dat het nu goed met je gaat! En ik ben het volledig met je eens dat je je genen meekrijgt en ook je jeugd,maar wat er uiteindelijk van je terechtkomt daar ben je zelf verantwoordelijk voor.
niets verkeerds lijkt mij.quote:
Daar was en is nog steeds dit topic voor bedoeld. Het bespreken en delen van ervaringen bij (een soort van) rouw om het gemis van een familie c.q. het overlijden hiervan, wanneer je geen of nauwelijks nog banden hebt meer met die familie.
lolwut
door een verbroken liefde kan je natuurlijk ook in een vorm van rouw komen
If everything isn't black and white, I say, 'Why the hell not?'
ik had trouwens ook geen enkele contact met mijn familie, zeker niet van vaders kant, maar 9 januari ben ik met mijn tantes en aangetrouwde tantes en nichtjes gaan wokken, en dat was erg leuk! Ik heb nooit een band met hen opgebouwd als kind zijnde voornamelijk door mijn vader die dat afhield en verhalen over hen vertelde, Nu weet ik via een aangetrouwde tante waarom de familie geen contact meer met hem heeft, en heb ik zoiets van, waarom zou ik dan geen contact met hen hebben? Zij hebben mij nooit wat misdaan. Dus zowaar nu heb ik plotseling familie 
dat hoeft niet. Je verhaal van je vader en de rouw na het hervonden goede contact past hier prima natuurlijkquote:
lolwut
Ik heb je bijzondere post gelezen. Bijzonder verhaal hoor! En inderdaad, en hoop raakvlakken met hoe ik het ervaren heb en er mee om ben gegaan. Vanavond of morgen nog eens rustig teruglezen. Grote kans dat ik daar nog op reageerquote:
ik had trouwens ook geen enkele contact met mijn familie, zeker niet van vaders kant, maar 9 januari ben ik met mijn tantes en aangetrouwde tantes en nichtjes gaan wokken, en dat was erg leuk! Ik heb nooit een band met hen opgebouwd als kind zijnde voornamelijk door mijn vader die dat afhield en verhalen over heb vertelde, Nu weet ik via een aangetrouwde tante waarom de familie geen contact meer met hem heeft, en heb ik zoiets van, waarom zou ik dan geen contact met hen hebben? Zij hebben mij nooit wat misdaan. Dus zowaar nu heb ik plotseling familie
En het hervonden contact met je familie is super! Ben heel blij voor je. Het is toch wel iets wat ik mis!
Geniet er inderdaad van!
lolwut
nah, lijkt mij geen goed idee, remember?quote:Op dinsdag 20 januari 2009 16:06 schreef BrandX het volgende:
[..]
dat hoeft niet. Je verhaal van je vader en de rouw na het hervonden goede contact past hier prima natuurlijk
If everything isn't black and white, I say, 'Why the hell not?'
Yups.quote:
[..]
nah, lijkt mij geen goed idee, remember?
lolwut
komt nog wel als de tijd dr voor rijp isquote:
If everything isn't black and white, I say, 'Why the hell not?'
Slechts als voorbijganger (mijn jeugd was verder prima 
) moet ik toch even kwijt dat ik de OP bijzonder cool vind. TS straalt min of meer toch geluk uit. En dat is redelijk knap na de gebeurtenissen
Chapeau, TS
) moet ik toch even kwijt dat ik de OP bijzonder cool vind. TS straalt min of meer toch geluk uit. En dat is redelijk knap na de gebeurtenissen Chapeau, TS
- "Autisten met elkaar in contact brengen is net zoals delen door 0"
Respect voor je verhaal . Ik zou niet weten hoe dat voelt, ik heb zelf een erg gelukkige jeugd gehad.
. Ik zou niet weten hoe dat voelt, ik heb zelf een erg gelukkige jeugd gehad.
There is no rehab for stupidity.
Jeetje BX ik was er stil van!
Ik zit zelf nog middenin het "rouwproces" mijn vader is 3 jaar geleden overleden na een jaar of 3 gevochten te hebben tegen kanker.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en mijn moeder heeft mij jarenlang bij mijn vader weggehouden pas na een jaar of 20 ontdekte ik dat dat was omdat mijn opa een pedofiel is.
Jarenlang heeft mijn moeder niet van mij durven houden omdat ze bang was dat ik zodra het kon naar mijn vader zou vertrekken dit had als gevolg dat wij een behoorlijke haat-liefde verhouding kregen.
De afgelopen 6 jaar hebben wij constant ruzie en dan weer niet en anderhalf jaar geleden is dat geëscaleerd.
Ik was bij mijn exvriend weggegaan en woonde tijdelijk met mijn zoon en hond bij mijn moeder. Van de een op de andere dag trapte ze me met mijn kind en hond op straat.
Ik mocht hier niet boos om worden en kreeg opmerkingen als "het is maar goed dat je vader dood is" en "je bent het niet waard iemands dochter te zijn" naar mijn hoofd.
Zij snapt niet dat ik kan huilen om de dood van mijn vader die ik nooit zag terwijl ik haar zo behandel.
Pas sinds anderhalf jaar terug heb ik besloten dat ik beter af ben zonder moeder. Heel soms heb ik het er moeilijk mee want ondanks alle ruzies hadden wij wel een rare band.
Ik merk wel dat ik rustiger ben geworden, niet meer zo rebels. Ik hoef nu ook niet meer te strijden om aandacht van mijn moeder. Dat deed ik altijd en omdat negatieve aandacht makkelijker te krijgen was ging ik daar maar voor. Mijn zusje was altijd al het lievelingetje en ik de bitch van het gezin. Dus ging ik me daarnaar gedragen. Ik ben wel blij dat ik ondanks dat slechte voorbeeld het toch redelijk goed doe met mijn zoon.
Ik zit zelf nog middenin het "rouwproces" mijn vader is 3 jaar geleden overleden na een jaar of 3 gevochten te hebben tegen kanker.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en mijn moeder heeft mij jarenlang bij mijn vader weggehouden pas na een jaar of 20 ontdekte ik dat dat was omdat mijn opa een pedofiel is.
Jarenlang heeft mijn moeder niet van mij durven houden omdat ze bang was dat ik zodra het kon naar mijn vader zou vertrekken dit had als gevolg dat wij een behoorlijke haat-liefde verhouding kregen.
De afgelopen 6 jaar hebben wij constant ruzie en dan weer niet en anderhalf jaar geleden is dat geëscaleerd.
Ik was bij mijn exvriend weggegaan en woonde tijdelijk met mijn zoon en hond bij mijn moeder. Van de een op de andere dag trapte ze me met mijn kind en hond op straat.
Ik mocht hier niet boos om worden en kreeg opmerkingen als "het is maar goed dat je vader dood is" en "je bent het niet waard iemands dochter te zijn" naar mijn hoofd.
Zij snapt niet dat ik kan huilen om de dood van mijn vader die ik nooit zag terwijl ik haar zo behandel.
Pas sinds anderhalf jaar terug heb ik besloten dat ik beter af ben zonder moeder. Heel soms heb ik het er moeilijk mee want ondanks alle ruzies hadden wij wel een rare band.
Ik merk wel dat ik rustiger ben geworden, niet meer zo rebels. Ik hoef nu ook niet meer te strijden om aandacht van mijn moeder. Dat deed ik altijd en omdat negatieve aandacht makkelijker te krijgen was ging ik daar maar voor. Mijn zusje was altijd al het lievelingetje en ik de bitch van het gezin. Dus ging ik me daarnaar gedragen. Ik ben wel blij dat ik ondanks dat slechte voorbeeld het toch redelijk goed doe met mijn zoon.
If God was a woman, wouldn't sperm taste like chocolat?
[b]AirwiN schreef [/b]
De posts van Huppelmuts onderscheiden zich toch al door hun grammaticale correctheid en scherpe spitsvondigheden? Daar heb je geen UI voor nodig om ze te herkennen.
[b]AirwiN schreef [/b]
De posts van Huppelmuts onderscheiden zich toch al door hun grammaticale correctheid en scherpe spitsvondigheden? Daar heb je geen UI voor nodig om ze te herkennen.
Ik wilde begin van de week eigenlijk een topic openen over iets soortgelijks.. Enigste verschil is dat mijn moeder en vader nog wel leven, maar ik kreeg vorige week de vraag van mijn vriend, wat als je moeder nu ineens overlijdt.. Ja wat dan?? Heb mijn moeder voor het laatst gezien met oud en nieuw 2005/2006.. Met mijn vader is het contact redelijk..
Ik zal even het volledige verhaal vertellen, zal vast wel dingen vergeten, maar vraag maar
Toen ik 8 jaar was had mijn vader een ongeluk gekregen, hij had zijn hand tussen de schuurdeur gehad, slagaderlijke bloeding, na afloop bleek dat zn hand half verlamd was en hij dus niet meer zijn oude beroep kon uitvoeren, hij was lasser namelijk.. 3 jaar geleden vertelde mijn moeder dat dit zijn eerste zelfmoordpoging was..
We zijn toen verhuisd naar een andere plaats en mijn ouders hebben daar een dierenwinkel overgekocht. Mijn vader is toen steeds meer en meer gaan drinken.. Hij werd alcoholist, was soms dagen niet thuis.. Maar soms waren wij ook op de camping zonder mijn vader.. Wij is trouwens ik, mn broer, mn zusje en mn moeder.. Mijn moeder moest dus een winkel runnen en 3 kids opvoeden.. Steun van familie had ze niet echt, sterker nog, de kant van mijn vader deed gewoon helemaal niks.. Mn vader heeft ook een tijd een eigen huis gehad, maar mijn moeder ging daar nog wel wekelijks heen, vuilniszakken vol jenever en andere sterke drank werd er dan uit huis gehaald.. Mijn vader heeft mij zelfs een keer dronken achter het stuur van mn tante opgehaald toen ik daar een paar dagen logeerde, mijn broer moest toen nog een keer het stuur recht trekken (hij was toen 11 jaar denk ik!).. We hebben hem regelmatig naar verschillende afkickcentra gebracht, maarja als je 18+ bent kun je ook zo weer weglopen.. 1 keer woonde hij zelfs in een huis, ging geloof ik ook van een of andere stichting uit, maar daar was toen gewoon drank in huis.. Een stichting die je van de drank af probeert te helpen, niet echt slim van die drank dus..
Met de winkel ging het niet goed, met mijn vader wel iets beter, maar drinken deed ie nog steeds.. Deze periode heeft zo'n 3/4 jaar geduurd.. We zijn toen weer verhuisd en daar is mijn moeder toen gaan werken en mijn vader die ging een cursus volgen.. Nog enkele keren hebben we mn vader toen uit het park moeten vissen.. Maar hij kreeg last van zijn hart en moest gedotterd worden, toen is hij eigenlijk gelijk met drank gestopt.. En sindsdien heeft hij ook geen druppel meer aangeraakt (nu al ongeveer 12 jaar).. Hij slikt nog wel behoorlijk veel kalmeringstabletten zoals Prozac e.d., wij liggen daar een paar dagen van te slapen wat hij op 1 dag inneemt.. Hierdoor was hij soms ook wel erg onredelijk.. Emoties waren er niet meer..
Het ging eigenlijk weer een beetje goed, ik was 14 jaar, maar het mocht niet zo zijn want toen bleek mijn moeder baarmoederhalskanker te hebben.. Uiteindelijk heeft dit een jaar geduurd na verschillende bestralingen en chemokuren.. Ik was toen 15 jaar.. Op school ging het niet goed, ik bleef zitten dat jaar.. Zat in de 3e klas Havo.. Maar ben toen gewoon nog een keer dat jaar gaan doen en dat uiteindelijk wel gehaald..
Maar toen begon het gezeik tussen mijn ouders.. Mijn vader was liever weg dan thuis.. Hij kon niet meer met mijn moeder door 1 deur, ook veel gezeik over geld.. Bleek dat ze heel erg veel schulden hadden.. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld haar jaarplaats op de camping aanhouden terwijl dit helemaal niet kon.. En ook mijn vader gaf weleens meer geld uit dan dat er was.. Eerder was er trouwens ook wel vaak ruzie of dat mijn vader dreigde weg te gaan, weet nog in de 2e klas (toen was ik 14) dat ze toen uit elkaar zouden gaan..
Uiteindelijk zijn ze gescheiden toen ik 17 was.. Wij bleven bij mijn moeder wonen.. Maar mijn zusje begon zich raar te gedragen.. Liep bij een psycholoog en ze dachten misschien dat ze borderline had, maar de diagnose kunnen ze pas stellen als ze 18 is.. Maar het kwam erop neer dat mijn zusje alles kon doen waar ze zin in had en ik overal en nergens straf voor kreeg, want het kon weleens zo zijn dat mijn zusje zelfmoord zou plegen (nou ze leeft nog steeds hoor).. Ik geloofde niet zo in borderline, het was meer aandacht trekken was mijn idee.. Of misbruik van de situatie maken..
Ik wilde weg en wel heel snel.. Ik deed dat jaar SPW, maar ik had er gewoon geen zin in, gooide er met de pet naar en zat ook veel in het ziekenhuis toen omdat ik al lange tijd last had van opgezette klieren, ze dachten lympheklierkanker (volgens mij schrijf je dat anders), maar bleek achteraf de bof te zijn in een of andere vage variant.. Maar daar ben ik toen mee gestopt.. Thuis ging het ook niet echt veel beter, in het weekend was ik nooit thuis, altijd bij mijn toenmalige vriendje..
Ik was inmiddels aan Havo 4 begonnen, maar in november stond ik er nou niet echt geweldig voor.. Maar ik kon het opzich nog wel redden als ik wilde, als ik wilde inderdaad, maar ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop en thuis ging het nog niet echt beter, heb zelfs nog een aantal weken bij mijn vader gewoond, maar die woonde echt in de middle of nowhere dus dat was geen optie.. Oke dan maar weer terug.. Mijn toenmalige vriendje verbrook de relatie, was maar beter ook, want die gozer gebruikte me alleen maar en had me psychisch behoorlijk de grond in getrapt, maar ik was wat dat betreft ook wel heel makkelijk, want wat had ik nou? Alleen hem toch? Tenminste zo voelde het toen tenminste..
Ik leerde op mijn 18e verjaardag mijn toenmalige vriend kennen via een chatbox op tmf.. Had er in eerste instantie weinig aandacht aan gegeven, maar toch spraken we elkaar steeds vaker op msn en bleek het toch wel behoorlijk goed te klikken, ik begon hem toch ook wel een beetje heel erg leuk te vinden.. Bellen, smsen en webcammen.. En toen hebben we elkaar ontmoet in februari 2004, hij een vriend mee en ik een vriendin mee naar Amsterdam.. Vanaf toen was dat aan, want het was eigenlijk meer een bevestiging die we moesten hebben.. Hij was mijn steun en toeverlaar.. Heb verschillende keren met mijn koffers in de hand gestaan in een park om hem op te bellen dat ik weg wilde thuis.. Dat ging niet..
Hij woonde nog thuis.. Zijn ouders waren inmiddels ook op de hoogte hoe het bij mij thuis ging en mijn verleden zo'n beetje.. We zijn toen in mei op vakantie geweest naar het buitenland.. ik was inmiddels weer gestopt met school, mijn energie was op.. En ook mijn beetje zelfvertrouwen wat ik had.. Zijn ouders hebben toen aangeboden om een tijdje te blijven bij hun en mijn vriend om een beetje tot rust te komen.. Ik ben uiteindelijk gewoon gebleven en dat is alweer 4,5 jaar geleden..
Mijn vader is in de eerste paar maanden dat ik daar woonde snel een keer langsgekomen.. Mijn moeder is tot op heden nog nooit langsgeweest of heeft zelfs niet gevraagd of ze langs mocht komen.. Nu is het ook wel een eind, 4,5 uur met OV en mijn moeder moet rondkomen van een bijstand + kostgeld van mijn broer.. Maar toch, je wil toch wel weten waar je dochter woont?? Nou niet dus.. Maar wij gingen daar nog regelmatig naartoe in het weekend, enkeltje 18 euro p.p. maar ik had het ervoor over.. Toen ik uit huis ging kreeg mijn moeder nog 100 euro van mij, die had ik geleend.. Ik had het eerste jaar nogal moeite met werken dus dat kon ik niet gelijk terug betalen.. Maar ze bleef erover zeuren.. Ook over mijn vriend, hij beinvloedde mij nogal, doet ie ook wel, maar wel op een positieve manier.. Wij kwamen niet meer zo vaak langs want ik zat nog niet echt stabiel qua werk en mijn vriend ging dat natuurlijk ook niet iedere keer voorschieten, logisch.. Je zou zeggen dat mijn moeder dan zou zeggen; nou hou die 100 euro maar.. Maar nee..
Mijn moeder hield nadat mijn vader was gestopt wel heel erg van een wijntje, wel heel heel erg.. Best vaak zat ze 's avonds dronken op de bank.. Ook had op toen niet zulk geweldig contact met mijn vader.. Onderling zaten ze elkaar zwart te maken.. En dat was ik beu, want ik had het idee dat ik moest kiezen.. Geuit tegenover mijn vader en die hield er toen wel mee op, maar mijn moeder niet waardoor ik wat meer afstand nam.. Maar mijn moeder belde mij alleen nog maar als ze gezopen had, dat hoor je aan mijn moeder, want dan praat ze met dubbele tong of gaat ze heel emotioneel doen.. Dit was in 2005 denk ik.. ik was toen 19 jaar.. We werden uitgenodigd om oud en nieuw te vieren bij haar en haar nieuwe vriend die ook nogal wat invloed had op de hele situatie.. Want mijn moeder zei dat ze egoistischer zou zijn, ze had al teveel gezeik meegemaakt.. Ze wilde nu eerst haar eigen leven op orde.. Dat betekende dus ook gelijk dat wij op de laatste plaats kwamen.. Wij zijn nog oud en nieuw wezen vieren bij mn moeder, haar vriend, zijn kinderen, mn broer en zusje.. Was opzich heel gezellig, maar dus de laatste keer dat ik haar had gezien..
Voor de kinderen van haar nieuwe vriend wilde ze wel een moeder zijn.. En toen hoorde ik dus dat die vriend haar dochter liefdesverdriet had (relatie van 2 jaar uit) en dat mijn moeder haar toen wel opbelde.. Toen was het voor mij min of meer klaar.. Heb toen nooit met zoveel woorden gezegd dat ik het contact wou vebreken.. Maar heb gewoon niks meer van me laten horen.. Ik had toen inmiddels een leuke nieuwe baan en ik merkte dat dat hele gezeik mijn werk en alles eromheen behoorlijk beinvloedde.. Nog een paar keer geprobeerd het goed te maken, ook op aanraden van mijn vriend en schoonouders, maar iedere keer kreeg ik weer verwijten naar mn kop geslingerd en ook al gaf ik toe dat ik sommige dingen misschien beter had kunnen aanpakken.. Nee hoor onvoorwaardelijk ken mijn moeder niet..
Maar toen mijn moeder dronken naar mijn mobiel belde en ik de hoorn erop gooide ging ze dus naar het thuisnummer van mijn schoonouders bellen, mijn schoonouders hebben toen duidelijk gemaakt dat ik haar niet wilde spreken.. Maar ze bleven toen naar dat nummer bellen terwijl die lieve mensen er helemaal niks mee te maken hadden/hebben.. Toen had ze het dus vebruid bij mn schoonouders en mn vriend, ook het feit dat ze helemaal niet is langsgekomen zat mn schoonouders ook niet lekker.. Hun gezin en nu ook mijn gezin is heel erg warm en verre van hoe het bij mij thuis ging.. Ook dit deed me natuurlijk wel veel pijn..
Vorig jaar januari dacht ik dat het eindelijk goed zou komen, nou ja er was een hele goede kans.. Ik was nog wel sceptisch, want ik was toen al 5 keer van de kouwe kermis thuis gekomen.. Het leek ook heel goed te gaan totdat mijn broer in een psychose kwam en ik dus ineens maar naar haar moest bellen.. Dat het dus volledig van mijn kant kwam.. Kijk ik begrijp best dat zoiets veel tijd in beslag neemt.. Maar dan kun je toch wel even de tijd nemen om iets van je te laten weten of interesse te tonen naar mij.. Nee, fout gedacht, dat kon dus niet..
Ik heb toen een afspraak gemaakt met de psycholoog, was al eens eerder bij GGZ geweest, maar hun wilden het eerst over het verleden hebben en daarna pas over wat er op dat moment speelde.. De psycholoog, gewoon een plaatselijke praktijk, heeft me daar toen heel erg bij geholpen.. Want ik ben er toen achter gekomen dat ik eem moeder wil zoals een moeder zich hoort te gedragen en dus niet wat ik nu had.. En ik kan niet accepteren dat het contact zo verloopt..
Ik heb mijn moeder toen een e-mail gestuurd met wat ik ervan vond en hoe ik me daarbij voelde.. Ik voelde me heel erg in de steek gelaten en heb dat ook in de e-mail gezet.. En dat ik het jammer vond dat ze geen interesse toonde en geen initiatief nam.. Ik kreeg een e-mail terug dat dat allemaal onzin was.. En weer veel verwijten naar mij toen.. Ohja dat ze haar prive-dingen niet met mij hoefde te delen.. Iets in die trant.. Toen was ik er echt helemaal klaar mee..
Met mijn broer en zusje heb ik geen contact meer.. Mijn vader heeft met mijn zusje geen contact meer en mijn broer ziet ie af en toe.. Het contact met mijn vader is ook niet zoals het tussen dochter en vader hoort te zijn, maar hij toont wel interesse en ik kan hem bellen als ik ergens mee zit (of ik er dan ook mee opschiet is een tweede), maar hij luistert wel.. Mijn moeder zou zeggen; ik heb genoeg aan mijn eigen sores.. Ook kan ze maar niet geloven dat ik nu de persoon ben die ik ben, ik kom namelijk voor mezelf op.. Iets waar ik nog weleens moeite heb bij mijn moeder.. Ook omdat zij veel heeft meegemaakt.. Ik bewaar liever de vrede zeg maar..
Ook heeft ze mijn oma (moeder van mn moeder) een kaart laten sturen waarop ik haar natuurlijk ging bellen om te bedanken.. Had ik beter niet kunnen doen, want ik moest het maar goedmaken en om nou het hele verhaal uit te leggen, nee dat doe je niet bij je oma.. Uiteindelijk hing zij huilend op.. Nee leuk zoiets..
Met kerst had ze weer een e-mail gestuurd en we hadden nog een kerstkaar gehad, maar heb er geen reactie op gegeven.. Mijn vriend moedigde me wel aan.. Maar ik stelde het uit en inmiddels is het alweer bijna maart.. Heb er helemaal geen zin in, ben eindelijk weer eens wat vaker vrolijk dan down en kan weer genieten van de natuur e.d., ben bezig met doorgroeien op mijn werk.. Mijn vriend en ik zijn alvast beginnend aan het rondkijken voor een eigen huisje, financieel heb ik het aardig op de rit.. Ik ben bang dat het weer allemaal verpest wordt door zoiets..
Maar mijn vriend zei dus; wat als je moeder ineens overlijdt, wat doe je dan? Vind je het niet kut dan dat je het eerst niet hebt goedgemaakt? Tja.. Ik zei keihard dat ik dan wel een beetje verdriet zou hebben, maar dat ik me niet schuldig zou gaan voelen.. Ik zou wel naar de begrafenis gaan, maar niet bij familie gaan zitten..
Wat ik nou eigenlijk met deze post wil bereiken, geen idee.. Ja het lucht weer eens lekker op..
Ik zal even het volledige verhaal vertellen, zal vast wel dingen vergeten, maar vraag maar
Toen ik 8 jaar was had mijn vader een ongeluk gekregen, hij had zijn hand tussen de schuurdeur gehad, slagaderlijke bloeding, na afloop bleek dat zn hand half verlamd was en hij dus niet meer zijn oude beroep kon uitvoeren, hij was lasser namelijk.. 3 jaar geleden vertelde mijn moeder dat dit zijn eerste zelfmoordpoging was..
We zijn toen verhuisd naar een andere plaats en mijn ouders hebben daar een dierenwinkel overgekocht. Mijn vader is toen steeds meer en meer gaan drinken.. Hij werd alcoholist, was soms dagen niet thuis.. Maar soms waren wij ook op de camping zonder mijn vader.. Wij is trouwens ik, mn broer, mn zusje en mn moeder.. Mijn moeder moest dus een winkel runnen en 3 kids opvoeden.. Steun van familie had ze niet echt, sterker nog, de kant van mijn vader deed gewoon helemaal niks.. Mn vader heeft ook een tijd een eigen huis gehad, maar mijn moeder ging daar nog wel wekelijks heen, vuilniszakken vol jenever en andere sterke drank werd er dan uit huis gehaald.. Mijn vader heeft mij zelfs een keer dronken achter het stuur van mn tante opgehaald toen ik daar een paar dagen logeerde, mijn broer moest toen nog een keer het stuur recht trekken (hij was toen 11 jaar denk ik!).. We hebben hem regelmatig naar verschillende afkickcentra gebracht, maarja als je 18+ bent kun je ook zo weer weglopen.. 1 keer woonde hij zelfs in een huis, ging geloof ik ook van een of andere stichting uit, maar daar was toen gewoon drank in huis.. Een stichting die je van de drank af probeert te helpen, niet echt slim van die drank dus..
Met de winkel ging het niet goed, met mijn vader wel iets beter, maar drinken deed ie nog steeds.. Deze periode heeft zo'n 3/4 jaar geduurd.. We zijn toen weer verhuisd en daar is mijn moeder toen gaan werken en mijn vader die ging een cursus volgen.. Nog enkele keren hebben we mn vader toen uit het park moeten vissen.. Maar hij kreeg last van zijn hart en moest gedotterd worden, toen is hij eigenlijk gelijk met drank gestopt.. En sindsdien heeft hij ook geen druppel meer aangeraakt (nu al ongeveer 12 jaar).. Hij slikt nog wel behoorlijk veel kalmeringstabletten zoals Prozac e.d., wij liggen daar een paar dagen van te slapen wat hij op 1 dag inneemt.. Hierdoor was hij soms ook wel erg onredelijk.. Emoties waren er niet meer..
Het ging eigenlijk weer een beetje goed, ik was 14 jaar, maar het mocht niet zo zijn want toen bleek mijn moeder baarmoederhalskanker te hebben.. Uiteindelijk heeft dit een jaar geduurd na verschillende bestralingen en chemokuren.. Ik was toen 15 jaar.. Op school ging het niet goed, ik bleef zitten dat jaar.. Zat in de 3e klas Havo.. Maar ben toen gewoon nog een keer dat jaar gaan doen en dat uiteindelijk wel gehaald..
Maar toen begon het gezeik tussen mijn ouders.. Mijn vader was liever weg dan thuis.. Hij kon niet meer met mijn moeder door 1 deur, ook veel gezeik over geld.. Bleek dat ze heel erg veel schulden hadden.. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld haar jaarplaats op de camping aanhouden terwijl dit helemaal niet kon.. En ook mijn vader gaf weleens meer geld uit dan dat er was.. Eerder was er trouwens ook wel vaak ruzie of dat mijn vader dreigde weg te gaan, weet nog in de 2e klas (toen was ik 14) dat ze toen uit elkaar zouden gaan..
Uiteindelijk zijn ze gescheiden toen ik 17 was.. Wij bleven bij mijn moeder wonen.. Maar mijn zusje begon zich raar te gedragen.. Liep bij een psycholoog en ze dachten misschien dat ze borderline had, maar de diagnose kunnen ze pas stellen als ze 18 is.. Maar het kwam erop neer dat mijn zusje alles kon doen waar ze zin in had en ik overal en nergens straf voor kreeg, want het kon weleens zo zijn dat mijn zusje zelfmoord zou plegen (nou ze leeft nog steeds hoor).. Ik geloofde niet zo in borderline, het was meer aandacht trekken was mijn idee.. Of misbruik van de situatie maken..
Ik wilde weg en wel heel snel.. Ik deed dat jaar SPW, maar ik had er gewoon geen zin in, gooide er met de pet naar en zat ook veel in het ziekenhuis toen omdat ik al lange tijd last had van opgezette klieren, ze dachten lympheklierkanker (volgens mij schrijf je dat anders), maar bleek achteraf de bof te zijn in een of andere vage variant.. Maar daar ben ik toen mee gestopt.. Thuis ging het ook niet echt veel beter, in het weekend was ik nooit thuis, altijd bij mijn toenmalige vriendje..
Ik was inmiddels aan Havo 4 begonnen, maar in november stond ik er nou niet echt geweldig voor.. Maar ik kon het opzich nog wel redden als ik wilde, als ik wilde inderdaad, maar ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop en thuis ging het nog niet echt beter, heb zelfs nog een aantal weken bij mijn vader gewoond, maar die woonde echt in de middle of nowhere dus dat was geen optie.. Oke dan maar weer terug.. Mijn toenmalige vriendje verbrook de relatie, was maar beter ook, want die gozer gebruikte me alleen maar en had me psychisch behoorlijk de grond in getrapt, maar ik was wat dat betreft ook wel heel makkelijk, want wat had ik nou? Alleen hem toch? Tenminste zo voelde het toen tenminste..
Ik leerde op mijn 18e verjaardag mijn toenmalige vriend kennen via een chatbox op tmf.. Had er in eerste instantie weinig aandacht aan gegeven, maar toch spraken we elkaar steeds vaker op msn en bleek het toch wel behoorlijk goed te klikken, ik begon hem toch ook wel een beetje heel erg leuk te vinden.. Bellen, smsen en webcammen.. En toen hebben we elkaar ontmoet in februari 2004, hij een vriend mee en ik een vriendin mee naar Amsterdam.. Vanaf toen was dat aan, want het was eigenlijk meer een bevestiging die we moesten hebben.. Hij was mijn steun en toeverlaar.. Heb verschillende keren met mijn koffers in de hand gestaan in een park om hem op te bellen dat ik weg wilde thuis.. Dat ging niet..
Hij woonde nog thuis.. Zijn ouders waren inmiddels ook op de hoogte hoe het bij mij thuis ging en mijn verleden zo'n beetje.. We zijn toen in mei op vakantie geweest naar het buitenland.. ik was inmiddels weer gestopt met school, mijn energie was op.. En ook mijn beetje zelfvertrouwen wat ik had.. Zijn ouders hebben toen aangeboden om een tijdje te blijven bij hun en mijn vriend om een beetje tot rust te komen.. Ik ben uiteindelijk gewoon gebleven en dat is alweer 4,5 jaar geleden..
Mijn vader is in de eerste paar maanden dat ik daar woonde snel een keer langsgekomen.. Mijn moeder is tot op heden nog nooit langsgeweest of heeft zelfs niet gevraagd of ze langs mocht komen.. Nu is het ook wel een eind, 4,5 uur met OV en mijn moeder moet rondkomen van een bijstand + kostgeld van mijn broer.. Maar toch, je wil toch wel weten waar je dochter woont?? Nou niet dus.. Maar wij gingen daar nog regelmatig naartoe in het weekend, enkeltje 18 euro p.p. maar ik had het ervoor over.. Toen ik uit huis ging kreeg mijn moeder nog 100 euro van mij, die had ik geleend.. Ik had het eerste jaar nogal moeite met werken dus dat kon ik niet gelijk terug betalen.. Maar ze bleef erover zeuren.. Ook over mijn vriend, hij beinvloedde mij nogal, doet ie ook wel, maar wel op een positieve manier.. Wij kwamen niet meer zo vaak langs want ik zat nog niet echt stabiel qua werk en mijn vriend ging dat natuurlijk ook niet iedere keer voorschieten, logisch.. Je zou zeggen dat mijn moeder dan zou zeggen; nou hou die 100 euro maar.. Maar nee..
Mijn moeder hield nadat mijn vader was gestopt wel heel erg van een wijntje, wel heel heel erg.. Best vaak zat ze 's avonds dronken op de bank.. Ook had op toen niet zulk geweldig contact met mijn vader.. Onderling zaten ze elkaar zwart te maken.. En dat was ik beu, want ik had het idee dat ik moest kiezen.. Geuit tegenover mijn vader en die hield er toen wel mee op, maar mijn moeder niet waardoor ik wat meer afstand nam.. Maar mijn moeder belde mij alleen nog maar als ze gezopen had, dat hoor je aan mijn moeder, want dan praat ze met dubbele tong of gaat ze heel emotioneel doen.. Dit was in 2005 denk ik.. ik was toen 19 jaar.. We werden uitgenodigd om oud en nieuw te vieren bij haar en haar nieuwe vriend die ook nogal wat invloed had op de hele situatie.. Want mijn moeder zei dat ze egoistischer zou zijn, ze had al teveel gezeik meegemaakt.. Ze wilde nu eerst haar eigen leven op orde.. Dat betekende dus ook gelijk dat wij op de laatste plaats kwamen.. Wij zijn nog oud en nieuw wezen vieren bij mn moeder, haar vriend, zijn kinderen, mn broer en zusje.. Was opzich heel gezellig, maar dus de laatste keer dat ik haar had gezien..
Voor de kinderen van haar nieuwe vriend wilde ze wel een moeder zijn.. En toen hoorde ik dus dat die vriend haar dochter liefdesverdriet had (relatie van 2 jaar uit) en dat mijn moeder haar toen wel opbelde.. Toen was het voor mij min of meer klaar.. Heb toen nooit met zoveel woorden gezegd dat ik het contact wou vebreken.. Maar heb gewoon niks meer van me laten horen.. Ik had toen inmiddels een leuke nieuwe baan en ik merkte dat dat hele gezeik mijn werk en alles eromheen behoorlijk beinvloedde.. Nog een paar keer geprobeerd het goed te maken, ook op aanraden van mijn vriend en schoonouders, maar iedere keer kreeg ik weer verwijten naar mn kop geslingerd en ook al gaf ik toe dat ik sommige dingen misschien beter had kunnen aanpakken.. Nee hoor onvoorwaardelijk ken mijn moeder niet..
Maar toen mijn moeder dronken naar mijn mobiel belde en ik de hoorn erop gooide ging ze dus naar het thuisnummer van mijn schoonouders bellen, mijn schoonouders hebben toen duidelijk gemaakt dat ik haar niet wilde spreken.. Maar ze bleven toen naar dat nummer bellen terwijl die lieve mensen er helemaal niks mee te maken hadden/hebben.. Toen had ze het dus vebruid bij mn schoonouders en mn vriend, ook het feit dat ze helemaal niet is langsgekomen zat mn schoonouders ook niet lekker.. Hun gezin en nu ook mijn gezin is heel erg warm en verre van hoe het bij mij thuis ging.. Ook dit deed me natuurlijk wel veel pijn..
Vorig jaar januari dacht ik dat het eindelijk goed zou komen, nou ja er was een hele goede kans.. Ik was nog wel sceptisch, want ik was toen al 5 keer van de kouwe kermis thuis gekomen.. Het leek ook heel goed te gaan totdat mijn broer in een psychose kwam en ik dus ineens maar naar haar moest bellen.. Dat het dus volledig van mijn kant kwam.. Kijk ik begrijp best dat zoiets veel tijd in beslag neemt.. Maar dan kun je toch wel even de tijd nemen om iets van je te laten weten of interesse te tonen naar mij.. Nee, fout gedacht, dat kon dus niet..
Ik heb toen een afspraak gemaakt met de psycholoog, was al eens eerder bij GGZ geweest, maar hun wilden het eerst over het verleden hebben en daarna pas over wat er op dat moment speelde.. De psycholoog, gewoon een plaatselijke praktijk, heeft me daar toen heel erg bij geholpen.. Want ik ben er toen achter gekomen dat ik eem moeder wil zoals een moeder zich hoort te gedragen en dus niet wat ik nu had.. En ik kan niet accepteren dat het contact zo verloopt..
Ik heb mijn moeder toen een e-mail gestuurd met wat ik ervan vond en hoe ik me daarbij voelde.. Ik voelde me heel erg in de steek gelaten en heb dat ook in de e-mail gezet.. En dat ik het jammer vond dat ze geen interesse toonde en geen initiatief nam.. Ik kreeg een e-mail terug dat dat allemaal onzin was.. En weer veel verwijten naar mij toen.. Ohja dat ze haar prive-dingen niet met mij hoefde te delen.. Iets in die trant.. Toen was ik er echt helemaal klaar mee..
Met mijn broer en zusje heb ik geen contact meer.. Mijn vader heeft met mijn zusje geen contact meer en mijn broer ziet ie af en toe.. Het contact met mijn vader is ook niet zoals het tussen dochter en vader hoort te zijn, maar hij toont wel interesse en ik kan hem bellen als ik ergens mee zit (of ik er dan ook mee opschiet is een tweede), maar hij luistert wel.. Mijn moeder zou zeggen; ik heb genoeg aan mijn eigen sores.. Ook kan ze maar niet geloven dat ik nu de persoon ben die ik ben, ik kom namelijk voor mezelf op.. Iets waar ik nog weleens moeite heb bij mijn moeder.. Ook omdat zij veel heeft meegemaakt.. Ik bewaar liever de vrede zeg maar..
Ook heeft ze mijn oma (moeder van mn moeder) een kaart laten sturen waarop ik haar natuurlijk ging bellen om te bedanken.. Had ik beter niet kunnen doen, want ik moest het maar goedmaken en om nou het hele verhaal uit te leggen, nee dat doe je niet bij je oma.. Uiteindelijk hing zij huilend op.. Nee leuk zoiets..
Met kerst had ze weer een e-mail gestuurd en we hadden nog een kerstkaar gehad, maar heb er geen reactie op gegeven.. Mijn vriend moedigde me wel aan.. Maar ik stelde het uit en inmiddels is het alweer bijna maart.. Heb er helemaal geen zin in, ben eindelijk weer eens wat vaker vrolijk dan down en kan weer genieten van de natuur e.d., ben bezig met doorgroeien op mijn werk.. Mijn vriend en ik zijn alvast beginnend aan het rondkijken voor een eigen huisje, financieel heb ik het aardig op de rit.. Ik ben bang dat het weer allemaal verpest wordt door zoiets..
Maar mijn vriend zei dus; wat als je moeder ineens overlijdt, wat doe je dan? Vind je het niet kut dan dat je het eerst niet hebt goedgemaakt? Tja.. Ik zei keihard dat ik dan wel een beetje verdriet zou hebben, maar dat ik me niet schuldig zou gaan voelen.. Ik zou wel naar de begrafenis gaan, maar niet bij familie gaan zitten..
Wat ik nou eigenlijk met deze post wil bereiken, geen idee.. Ja het lucht weer eens lekker op..
Dat muurtje herken ik wel.. Ik heb zelf ook een gigantische muur om me heen..
Ik ben van mezelf niet zo'n positief iemand, zie altijd het negatieve van alles in.. Ik moet zeggen dat ik nu pas begin met volwassen worden (ben 23 jaar) en dat ik nu pas van dingen leer die ik dagelijks meemaak.. Maar ik laat mensen nu wel dichterbij komen als ik ze een tijdje ken en durf tegenwoordig zowaar ook gewoon mn mond open te trekken als ik het ergens niet mee eens ben..
Ik las van iemand anders over die depressie, ik denk dat ik tot vorig jaar mei ook jarenlang een depressie heb gehad.. Vanaf vorig jaar mei kon ik namelijk weer echt genieten van bijvoorbeeld de zon die schijnt..
En mijn zelfvertrouwen is ook heel erg gegroeid vorig jaar, ook door het werk, maar ook omdat ik er eigenlijk achterkwam dat ik toch best veel heb om trots op te zijn en wat ik wel zelf had bereikt.. Ook mijn rijbewijs behalen heeft daarin heel veel punten gescoord, dat moet je namelijk echt helemaal in je eentje doen..
Ik ben van mezelf niet zo'n positief iemand, zie altijd het negatieve van alles in.. Ik moet zeggen dat ik nu pas begin met volwassen worden (ben 23 jaar) en dat ik nu pas van dingen leer die ik dagelijks meemaak.. Maar ik laat mensen nu wel dichterbij komen als ik ze een tijdje ken en durf tegenwoordig zowaar ook gewoon mn mond open te trekken als ik het ergens niet mee eens ben..
Ik las van iemand anders over die depressie, ik denk dat ik tot vorig jaar mei ook jarenlang een depressie heb gehad.. Vanaf vorig jaar mei kon ik namelijk weer echt genieten van bijvoorbeeld de zon die schijnt..
En mijn zelfvertrouwen is ook heel erg gegroeid vorig jaar, ook door het werk, maar ook omdat ik er eigenlijk achterkwam dat ik toch best veel heb om trots op te zijn en wat ik wel zelf had bereikt.. Ook mijn rijbewijs behalen heeft daarin heel veel punten gescoord, dat moet je namelijk echt helemaal in je eentje doen..
Heerlijk om te lezen Heleeeen. Daarmee bedoel ik dus dat je ondanks alles toch voor jezelf hebt kunnen kiezen en je eigen geluk opzoekt. En weer gelooft in jezelf enz.
lolwut
Ondanks het trieste verhaal moest ik glimlachen om de openingspost. Triest verhaal met een goed einde, geschreven met veel humor en relativeringsvermogen.
Ik heb zelf die periode ervaren als heel eenzaam. Ik deel niet m'n hele hebben en houwen met collega's en vage kennissen, dus veel mensen wisten alleen van het naderend overlijden en verder niets. Dan krijg je allemaal blijken van medeleven die compleet de plank misslaan en ik liet het maar zo, dacht "dit is een logische, goedbedoelde reactie van iemand die geen klap van de situatie af weet", maar voelde me in stilte schuldig omdat er verwacht werd dat ik meer verdriet had dan ik had (of nee, niet 'meer verdriet', ander verdriet).
Kan me inmiddels nauwelijks meer voorstellen dat ik ooit in zo'n situatie heb gezeten, het ligt ver achter me en ik dank de hemel dat ik nu een zoveel leuker leven heb. Ik vind het wel hinderlijk dat het hechten nog niet zo goed lukt of beter gezegd het geloven dat iemand zich aan mij zou willen hechten. Ik heb wel ooit een relatie van drie jaar gehad, dus ik ga er maar vanuit dat als er 1x iemand door de muur heen heeft weten te breken, er vast nog wel ooit eens iemand in slaagt.
Ik vond je openingspost herkenbaar, al is mijn verhaal (heel) veel minder heftig. Ik vind het knap (en slim, want in de misere blijven hangen is doorgaans niet per se de slimste optie) dat je er zo goed bovenop hebt weten te komen. Alle respect!
Ik heb zelf die periode ervaren als heel eenzaam. Ik deel niet m'n hele hebben en houwen met collega's en vage kennissen, dus veel mensen wisten alleen van het naderend overlijden en verder niets. Dan krijg je allemaal blijken van medeleven die compleet de plank misslaan en ik liet het maar zo, dacht "dit is een logische, goedbedoelde reactie van iemand die geen klap van de situatie af weet", maar voelde me in stilte schuldig omdat er verwacht werd dat ik meer verdriet had dan ik had (of nee, niet 'meer verdriet', ander verdriet).
Kan me inmiddels nauwelijks meer voorstellen dat ik ooit in zo'n situatie heb gezeten, het ligt ver achter me en ik dank de hemel dat ik nu een zoveel leuker leven heb. Ik vind het wel hinderlijk dat het hechten nog niet zo goed lukt of beter gezegd het geloven dat iemand zich aan mij zou willen hechten. Ik heb wel ooit een relatie van drie jaar gehad, dus ik ga er maar vanuit dat als er 1x iemand door de muur heen heeft weten te breken, er vast nog wel ooit eens iemand in slaagt
. Ik vond je openingspost herkenbaar, al is mijn verhaal (heel) veel minder heftig. Ik vind het knap (en slim, want in de misere blijven hangen is doorgaans niet per se de slimste optie) dat je er zo goed bovenop hebt weten te komen. Alle respect!
Ja ben blij dat ik de rust terug gevonden heb en gewoon voor mijn eigen geluk gaquote:Op zaterdag 21 februari 2009 21:08 schreef BrandX het volgende:
Heerlijk om te lezen Heleeeen. Daarmee bedoel ik dus dat je ondanks alles toch voor jezelf hebt kunnen kiezen en je eigen geluk opzoekt. En weer gelooft in jezelf enz.
Wat dat betreft heb ik nog wel het meeste geleerd van mijn werk, werk in een winkel als verkoopster en kan zeer binnenkort waarschijnlijk doorgroeien.. Vandaag ook weer een best boze klant in de winkel gehad die nogal agressief was en niet weg wilde, politie erbij.. Vorig jaar had ik die man mij voor van alles en nog wat laten uitmaken, maar nu niet.. Hetzelfde met uiten, ik heb gemerkt dat mijn kritiek juist gewardeerd wordt en dat ik ook gewoon alles kan en mag zeggen.. Ik durf dat nog altijd niet even goed, maar ik merk dat hoe vaker ik het doe het wel makkelijker wordt..
Het enigste wat ik ook nog over mijn moeder kan zeggen is dat ik het jammer vind hoe het gelopen is.. En dat het heel misschien ooit nog eens goed komt, maar dat ik er ook wel mee kan leven als dat niet gebeurt..
Eigenlijk is dat toch ook een soort rouwverwerking? Misschien dat ik mensen nu voor het hoofd stoot, maar je neemt toch in feite ook afscheid van een persoon ondanks dat ie er nog wel is zeg maar?
Maar Shady, waarom zou iemand zich niet aan jou willen hechten? Jou niet aardig zou vinden? Niet met jou om zou willen gaan om wie je bent?
Deze vragen stelde mijn vriend een keertje aan mij.. En toen kon ik eigenlijk niks opnoemen waar ik direct iets aan kon doen.. Ik zeg niet dat ik blaak van het zelfvertrouwen hoor, want op het punt waar ik nu zit heeft ook 4 jaar geduurd, nou ja langer dan als je mn puberjaren erbij optelt.. Maar bekijk het eens vanaf de andere kant..
Deze vragen stelde mijn vriend een keertje aan mij.. En toen kon ik eigenlijk niks opnoemen waar ik direct iets aan kon doen.. Ik zeg niet dat ik blaak van het zelfvertrouwen hoor, want op het punt waar ik nu zit heeft ook 4 jaar geduurd, nou ja langer dan als je mn puberjaren erbij optelt.. Maar bekijk het eens vanaf de andere kant..
Poeh, wat een topic. Zware kost.. BrandX, ik ben erg onder de indruk van je verhaal, en inderdaad, hoe je het opschrijft en er mee om lijkt te gaan.
Ik heb niet alle andere verhalen gelezen, nog, misschien een beetje te heftig in één keer.
Ik ga even een nachtje erover slapen en nadenken of ik hier ook wat durf te/wil/kan/etc posten. Mijn vader leeft nog, maar ik heb vaak nagedacht over het 'hoe zou ik reageren als...'. Maar ik zeg er dus gelijk bij dat ik niet beloof dat ik het voor elkaar krijg, ik ben niet voor niets in therapie en mijn vader heeft al een keer een advocaat erbij gehaald omdat ik op internet iets over 'm schreef. Toen ik veertien was .
In elk geval volg ik dit topic graag.
Ik heb niet alle andere verhalen gelezen, nog, misschien een beetje te heftig in één keer.
Ik ga even een nachtje erover slapen en nadenken of ik hier ook wat durf te/wil/kan/etc posten. Mijn vader leeft nog, maar ik heb vaak nagedacht over het 'hoe zou ik reageren als...'. Maar ik zeg er dus gelijk bij dat ik niet beloof dat ik het voor elkaar krijg, ik ben niet voor niets in therapie
en mijn vader heeft al een keer een advocaat erbij gehaald omdat ik op internet iets over 'm schreef. Toen ik veertien was .In elk geval volg ik dit topic graag.
Ik heb tranen in mijn ogen! Echt serieus waar.
Je bent een kanjer gewoon.
Je bent een kanjer gewoon.
//Jij bent een user waar er meer van zouden moeten zijn, zhe devilll // Ik dacht dat je schreef Hitler ofzo//Huillie is mine!
He BX, je hebt me net het een en ander verteld en dit topic laten zien. Wist helemaal niet dat dit er was en speelde. Ik kan niet zeggen dat ik een moeilijke jeugd heb gehad...eigenlijk ging het allemaal op rolletjes dus ik ga je echt geen advies geven ofzo maar wil je op deze manier wel even laten weten dat ik aan je denk en hoop dat het nu goed met je gaat. x
[ Bericht 0% gewijzigd door OxygeneFRL op 13-12-2009 11:00:31 ]
[ Bericht 0% gewijzigd door OxygeneFRL op 13-12-2009 11:00:31 ]
inmiddels is het hoger beroep geweest en is de dader dankzij de veroordeling in mijn zaak ook veroordeeld kunnen worden in n oudere zaak en heeft hij in totaal 6 jaar gevangenis en daarna TBS gekregen dus die zien we voorlopig niet terugquote:
6 jaar is niet gillend veel, maar wel een grote overwinningquote:
[..]
inmiddels is het hoger beroep geweest en is de dader dankzij de veroordeling in mijn zaak ook veroordeeld kunnen worden in n oudere zaak en heeft hij in totaal 6 jaar gevangenis en daarna TBS gekregen dus die zien we voorlopig niet terug
En de TBS is niet lichtzinnig te nemen, dus dat is een mooi iets. Gefeliciteerd.
lolwut
Net heel het topic gelezen.
Best heftig
Ik heb 2,5jr. geleden m'n moeder uit m'n leven gegooid.
Vond dat een bijzonder goeie beslissing die me veel rust heeft gebracht.
Een half jaar geleden ging haar hond dood en daar was ik best kapot van want ik heb hem zelf ook 9 jaar gekend. Ik heb dan na 2 jaar volledige radiostilte een e-mail gestuurd om haar sterkte te wensen bij het verlies van haar trouwe maatje.
Ze was erg blij met de mail en ik kreeg direct een antwoord terug.
Ze wilde me graag weer eens zien (eindigde haar mail en nog enkele volgende mails steevast met "tot...?" wat ik telkens negeerde) en om een lang verhaal kort te maken werden er weer sporadische mailtjes (interval van 3/4 weken) over en weer gestuurd (wat in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling was).
Dit ging zo een maand of 5 door tot ik plots een mail kreeg waarin ze zichzelf als vanouds weer in de slachtofferrol plaatste. Triest als je weet dat ze 15 jr. van mijn leven tot een hel gemaakt heeft.
Ik moest zo kotsen van die mail dat ik 6 weken geleden besloten heb om het contact weer terug te verbreken (maakt niet uit hoeveel honden er nu nog doodgaan).
Ik moet zeggen dat ik er 2,5 jr. geleden best wel moeite mee had (rouwproces, verdriet) maar deze keer laat het me helemaal koud. Waarschijnlijk omdat ik dat proces toen al eens doorgemaakt heb.
Indien ze zou overlijden dan zou me ook enkel lichte (ook dit lijkt weg te ebben of te minderen) spijt resten voor de moeder die ik nooit heb gehad.
Terug contact opnemen uit menselijkheid (om haar even een hart onder de riem te steken) was jammer genoeg een grote fout. Het heeft me wel doen inzien dat ik er ondanks 2,5 jr. therapie (5 jaar geleden) nog steeds niet helemaal klaar mee ben en dat er toch behoorlijk wat emoties weer oplaaien. Heb dan ook vorige week een intake gehad en we gaan weer maar eens wat spitten om er nu voorgoed komaf mee te maken.
Ik zou graag iedereen in dit topic die uit een dysfunctioneel gezin komt hééél veel warmte, liefde, guts en overwinningen willen toewensen voor het jaar dat voor de deur staan. We komen er wel. Langzaam maar zeker
Best heftig
Ik heb 2,5jr. geleden m'n moeder uit m'n leven gegooid.
Vond dat een bijzonder goeie beslissing die me veel rust heeft gebracht.
Een half jaar geleden ging haar hond dood en daar was ik best kapot van want ik heb hem zelf ook 9 jaar gekend. Ik heb dan na 2 jaar volledige radiostilte een e-mail gestuurd om haar sterkte te wensen bij het verlies van haar trouwe maatje.
Ze was erg blij met de mail en ik kreeg direct een antwoord terug.
Ze wilde me graag weer eens zien (eindigde haar mail en nog enkele volgende mails steevast met "tot...?" wat ik telkens negeerde) en om een lang verhaal kort te maken werden er weer sporadische mailtjes (interval van 3/4 weken) over en weer gestuurd (wat in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling was).
Dit ging zo een maand of 5 door tot ik plots een mail kreeg waarin ze zichzelf als vanouds weer in de slachtofferrol plaatste. Triest als je weet dat ze 15 jr. van mijn leven tot een hel gemaakt heeft.
Ik moest zo kotsen van die mail dat ik 6 weken geleden besloten heb om het contact weer terug te verbreken (maakt niet uit hoeveel honden er nu nog doodgaan).
Ik moet zeggen dat ik er 2,5 jr. geleden best wel moeite mee had (rouwproces, verdriet) maar deze keer laat het me helemaal koud. Waarschijnlijk omdat ik dat proces toen al eens doorgemaakt heb.
Indien ze zou overlijden dan zou me ook enkel lichte (ook dit lijkt weg te ebben of te minderen) spijt resten voor de moeder die ik nooit heb gehad.
Terug contact opnemen uit menselijkheid (om haar even een hart onder de riem te steken) was jammer genoeg een grote fout. Het heeft me wel doen inzien dat ik er ondanks 2,5 jr. therapie (5 jaar geleden) nog steeds niet helemaal klaar mee ben en dat er toch behoorlijk wat emoties weer oplaaien. Heb dan ook vorige week een intake gehad en we gaan weer maar eens wat spitten om er nu voorgoed komaf mee te maken.
Ik zou graag iedereen in dit topic die uit een dysfunctioneel gezin komt hééél veel warmte, liefde, guts en overwinningen willen toewensen voor het jaar dat voor de deur staan. We komen er wel. Langzaam maar zeker
De fanfare van honger en dorst.
Op zich herkenbaarquote:
Net heel het topic gelezen.
Best heftig
Ik heb 2,5jr. geleden m'n moeder uit m'n leven gegooid.
Vond dat een bijzonder goeie beslissing die me veel rust heeft gebracht.
Een half jaar geleden ging haar hond dood en daar was ik best kapot van want ik heb hem zelf ook 9 jaar gekend. Ik heb dan na 2 jaar volledige radiostilte een e-mail gestuurd om haar sterkte te wensen bij het verlies van haar trouwe maatje.
Ze was erg blij met de mail en ik kreeg direct een antwoord terug.
Ze wilde me graag weer eens zien (eindigde haar mail en nog enkele volgende mails steevast met "tot...?" wat ik telkens negeerde) en om een lang verhaal kort te maken werden er weer sporadische mailtjes (interval van 3/4 weken) over en weer gestuurd (wat in eerste instantie helemaal niet mijn bedoeling was).
Dit ging zo een maand of 5 door tot ik plots een mail kreeg waarin ze zichzelf als vanouds weer in de slachtofferrol plaatste. Triest als je weet dat ze 15 jr. van mijn leven tot een hel gemaakt heeft.
Ik moest zo kotsen van die mail dat ik 6 weken geleden besloten heb om het contact weer terug te verbreken (maakt niet uit hoeveel honden er nu nog doodgaan).
Ik moet zeggen dat ik er 2,5 jr. geleden best wel moeite mee had (rouwproces, verdriet) maar deze keer laat het me helemaal koud. Waarschijnlijk omdat ik dat proces toen al eens doorgemaakt heb.
Indien ze zou overlijden dan zou me ook enkel lichte (ook dit lijkt weg te ebben of te minderen) spijt resten voor de moeder die ik nooit heb gehad.
Terug contact opnemen uit menselijkheid (om haar even een hart onder de riem te steken) was jammer genoeg een grote fout. Het heeft me wel doen inzien dat ik er ondanks 2,5 jr. therapie (5 jaar geleden) nog steeds niet helemaal klaar mee ben en dat er toch behoorlijk wat emoties weer oplaaien. Heb dan ook vorige week een intake gehad en we gaan weer maar eens wat spitten om er nu voorgoed komaf mee te maken.
Ik heb er ook nooit spijt van gehad dat ik met mijn ouders gebroken heb, maar af en toe, als ik vrienden van mij zo blij zie zijn met hun ouders en de dingen die ze met hun doen/meemaken, dan steekt het wel eens. En ik denk zelf eerlijk gezegd dat het altijd wel iets zal doen met als je weer eens wat tegen het lijf loopt. Al zit je nog 100 jaar in therapie. Ik zou me (maar dat is persoonlijk) daar niet te druk om maken.En verder idd: iedereen een waardevol 2010, in alle opzichten
lolwut
Ik herken echt ontzettend veel in je verhaal BX, terwijl ik maar een ouder ben verloren.quote:Op maandag 10 november 2008 00:29 schreef BrandX het volgende:
...
Je had ze wel, ze waren aanwezig, maar eigenlijk had je in eerste instantie beter af geweest als je:
- niet geboren was geweest
- zij verdwenen waren vanaf de dag dat je ter aarde geworpen werd.
...
Bij mijn vader was het de jarenlange angst om gevonden te worden, om weer onder zijn juk te komen. Dit was nu weggevallen. Radeloos was ik. Wist nauwelijks hoe er mee om te gaan. Maar mijn moeder bracht chaos en berusting tegelijkertijd. Enige wat ik nog wist was dat het is nu echt over was. Nu is het echt afgelopen. Weg angst, weg onzekerheid, weg bewegingsvrijheid! Ik kan ademen, ik kan bepaalde woonplaatsen van NL bezoeken zonder bang te hoeven zijn. Nu is de tijd van definitieve afsluiting. Met die laatste was ik al bezig, maar op meerdere fronten was het nog niet helemaal mogelijk.
...
Ik vond het lastigst dat mensen meteen ervanuit gaan dat je vader verliezen het ergste in de wereld is. Je kan toch niet gaan werken de dag dat je dat telefoontje kreeg. Het liefste wilde ik gewoon dat niemand erover begon tegen mij. Voor mij betekende het niets. Ik was juist verlost van alle 'angsten' die ik als kind had. Al die dingen die hij me aan heeft gedaan konden nu iig niet meer gebeuren. Mijn twee zussen wilden al die jaren nog contact met hem, ik denk omdat zij nog wel de goede jaren hebben meegemaakt, en ik alleen de slechte. Dit besef kwam na jaren en jaren, maar nog gelooft niemand me daarin, mijn zussen en mijn moeder niet. Mijn vader was niet iemand van de afspraken nakomen, ik wist dat, en om mezelf te beschermen heb ik dat ook nooit gewild, hij mocht me niet langer meer kwetsen. Dat mijn hele jeugd ervoor heeft gezorgd dat ik de afgelopen jaren depressief was/ben en dat mensen nooit dichtbij mij kunnen komen, dat is allemaal zijn schuld en die van mijn moeder.
Toen dat telefoontje. Ik lag in bed, en mijn moeder kwam het vertellen, ik moest paar uur later werken, maar het eerste wat ik dacht was, ik moet hier weg van al die rouwende mensen, want zo voel ik me totaal niet, wil niet meegesleept worden daarin. Ik ben juist blij, ookal klinkt dat heel raar. Op het werk het verteld, dan voel je toch die druk om meteen uit te leggen hoe de hele band was, maar eigenlijk gaat het hun helemaal niet aan. Toen wel hem nog gezien in het mortuarium, het deed me niets, en dat terwijl de rest van het gezin daar huilend zat. Waarom huilen jullie, hij was degene die ons leven heeft verpest?! Toen bij de crematie geweest, dat was wel emotioneel, vooral bij zijn levensverhaal. Maar voor mij was het daarna klaar. Ben van hem af. En het ergste is nog wel dat hij iets van tien dagen voor mijn verjaardag overleed, en twee dagen ofzo voor mijn verjaardag is gecremeerd, net alsof hij in zijn doodsbed mij nog een laatste keer wilde kwetsen, zorgen dat ik nooit meer een leuke verjaardag heb omdat mijn dichtste familie dan met hele andere dingen in hun hoofd zit.
[ Bericht 1% gewijzigd door Tegan op 15-12-2009 16:13:37 ]
Dat van het emotioneel zijn bij zijn levensverhaal... Emotioneel ben ik nooit geweest, maar de rare tegenstelling bij mij is, dat wanneer ik iemand vertel over wat hij voor leven heeft gehad (nog voor hij mijn moeder trouwde, toen was hij al 40) ben ik toch nog altijd trots. Hij heeft een heel bijzonder leven gehad. Waar ik ook veel van heb geleerd en overgedragen heb gekregen.
maar verder als mens? Nee ik ben niet rouwig om zijn afwezigheid. Totaal niet. Heb daar ook geen schaamte voor, maar het is inderdaad af en toe lastig naar de buitenwereld toe die dat vaak toch niet begrijpt idd.
maar verder als mens? Nee ik ben niet rouwig om zijn afwezigheid. Totaal niet. Heb daar ook geen schaamte voor, maar het is inderdaad af en toe lastig naar de buitenwereld toe die dat vaak toch niet begrijpt idd.
lolwut
he bah,ja ik kan me voorstellen dat dat voelt als een ontzettende k*utstreek. Op mijn werk hebben ze mijn depressie en mijn psychische verandering van dichtbij meegemaakt, en de laatste jaren ben ik iets opener geworden over die periode. In het begin hadden mensen moeite ermee als ik slecht of anders gezegd onemotioneel over mijn ouders sprak. Nu kennen een aantal mensen een beetje van het verhaal en mijn gevoelens en afwegingen daarover en respecteren dat. Mijn vriendinnen hebben (gelukkig) ook allemaal een , laten we zeggen, bijzondere opvoeding gehad,dus we begrijpen elkaar als geen ander ,dat is wel fijn.quote:Op dinsdag 15 december 2009 16:04 schreef Tegan het volgende:
[..]
Ben van hem af. En het ergste is nog wel dat hij iets van tien dagen voor mijn verjaardag overleed, en twee dagen ofzo voor mijn verjaardag is gecremeerd, net alsof hij in zijn doodsbed mij nog een laatste keer wilde kwetsen, zorgen dat ik nooit meer een leuke verjaardag heb omdat mijn dichtste familie dan met hele andere dingen in hun hoofd zit.
Nou, inmiddels weet ik helaas hoe het met mijn broertje is. Ik kom er net achter dat hij drie maanden geleden opgepakt is voor misbruik van kleine kinderen, zijn computer is leeggehaald en daar hebben ze duizenden pedofoto's van af gehaald enz. en ze hebben foto's van hem met een kind van 2.quote:Op dinsdag 20 januari 2009 12:30 schreef BrandX het volgende:
Enige naar wie ik af en toe wel nieuwsgierig ben, is hoe het met mijn broertje is. Maar daar ik met hem als kind al nauwelijks contact had, is dat doorgaans niet meer dan een gedachtenflard, en dus puur nieuwsgierigheid, en geen loyaliteitskwestie. Mijn broertje en ik leefden eigenlijk volledig ons eigen leven, langs elkaar heen. Hij zat eigenlijk altijd op zijn kamer, en zolang ik met name mijn pa bij hem vandaan kon houden door op de voorgrond te blijven, vond ik het wel best.
Dit laatste impliceert dat ik vroeger in ieder geval wel van mijn broer moet hebben gehouden. Eerlijk gezegd weet ik dat niet. VOor hoe ik het herinner was het voor mij toen vooral een bewuste keuze tussen goed en kwaad. Ik kon de gebeurtenissen handelen, mijn broertje was toendertijd een bonk neuroot (niet zo gek natuurlijk
HIj is dus hetzelfde geworden als mijn pa
god ik ben zo vreselijk boos, verdrietig, kwaad, pislink, en alles, en het doet ook vreselijk veel pijn! De klootzak!
sorry voor de kick maar mijn twee beste vrienden zijn op vakantie/niet bereikbaar en ik moet het gewoon ff kwijt
gelukkig mag ik me zo fysiek helemaal uitleven op de badkamermuren slopen.
GODVERDOMME!
lolwut
ikweetz. Ik had geen idee of mijn pa hem ook misbruikt heeft. Weet ik nog steeds niet natuurlijk, het was een fucked up jeugd voor ons beiden. maar gvd ik baal zo enorm, ben zo boos en teleurgesteld. En omg het doet gewoon fysiek pijn dit. Misselijk, overgeven gatver!
lolwut
Mijn moeder is zo sterk geweest dat te doorbreken. En zo zijn er vele anderen.quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:14 schreef Isegrim het volgende:
Slachtoffers van misbruik worden niet zelden later daders van misbruik...
zaterdag 13 augustus 2011 11:41 schreef RockNijntje het volgende:
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Hoeveel kan een mens hebben joh. Wat een verhaal en afschuwelijke ontdekking bij je broer.
Veel sterkte, Brand.
Veel sterkte, Brand.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Gelukkig wel. Ik vind het me ook moeilijk voor te stellen, als je weet hoe dat is...quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:43 schreef Psy-freak het volgende:
[..]
Mijn moeder is zo sterk geweest dat te doorbreken. En zo zijn er vele anderen.
Heel lastig. Ik kan het me ook niet voorstellen, wel de haat naar de dader.quote:
[..]
Gelukkig wel. Ik vind het me ook moeilijk voor te stellen, als je weet hoe dat is...
zaterdag 13 augustus 2011 11:41 schreef RockNijntje het volgende:
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
thanks allemaal.
haat, gemengd met angst en (helaas toch ook) schuldgevoel.quote:
[..]
Heel lastig. Ik kan het me ook niet voorstellen, wel de haat naar de dader.
lolwut
Dat 'helaas' bij je schuldgevoel is omdat je zelf ook wel inziet dat jou niets te verwijten valt, hè?
Ontzettend pijnlijke ontdekking en natuurlijk zijn er allerlei 'excuses' voor je broer te bedenken. Bottom line is dat hij de chain niet heeft weten te doorbreken. Jij wel.
Heel veel sterkte!
Ontzettend pijnlijke ontdekking en natuurlijk zijn er allerlei 'excuses' voor je broer te bedenken. Bottom line is dat hij de chain niet heeft weten te doorbreken. Jij wel.
Heel veel sterkte!
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Ik ken het van m'n zus en maquote:Op zaterdag 13 augustus 2011 12:20 schreef BrandX het volgende:
thanks allemaal.
[..]
haat, gemengd met angst en (helaas toch ook) schuldgevoel.
Je realiseert je wel dat het niet jou schuld is nu, hoop ik?
Dikke knuffel. Leef je maar lekker uit op de badkamer
zaterdag 13 augustus 2011 11:41 schreef RockNijntje het volgende:
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
|
|
Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?
