Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?

Wow, ik word er stil van..
Sterkte!

Je bent tof!
Heel mooi gedaan.

Respect dat je dit zomaar durft te posten hier

Bij mij zijn ze nog niet dood, dus verder helpen kan ik je niet

intens

wat heb je allemaal geprobeerd en gedaan om er zo mee om te kunnen gaan?

Niet dat ik iets zinnigs toe te voegen heb want mijn ouders leven nog en ik heb een gelukkige jeugd gehad maar ik wil toch even zeggen dat ik het heel erg vind dat je dit mee hebt moeten maken.
God kind, ik zou je zo uitnodigen om onderdeel van onze familie te worden. Iedereen verdient liefhebbende ouders.
Sterkte met het verwerken van wat was en wat had kunnen (moeten) zijn.

Mooi , confronterend en in zekere mate ook ontroerend verhaal.

Kun je nog wel gewoon mensen oprecht in vertrouwen nemen of een relatie aangaan waarin je je helemaal geeft of blijft er toch altijd een zekere mate van afstand omdat ik hier niets van terug lees in je verhaal behalve dat je een leuk huis hebt een leuke baan en leuke vrienden ?

[ Bericht 24% gewijzigd door Superfast op 10-11-2008 01:36:43 ]

O je bent een chick excuus!

BrandX, waarom denken mensen altijd dat je een man bent?

quote:

Op maandag 10 november 2008 01:25 schreef Superfast het volgende:
Mooi , confronterend en in zekere mate ook ontroerend verhaal.

Kun je nog wel gewoon mensen oprecht in vertrouwen nemen of een relatie aangaan waarin je je helemaal geeft of blijft er toch altijd een zekere mate van afstand omdat ik hier niets van terug lees in je verhaal behalve dat je een leuk huis hebt een leuke baan en leuke vrienden ?

Ten tweede vraag ik me af ben jij een homo?

Normaal kunnen mannen niet zo goed over hun diepere gevoelens praten etc

BX is een vrouw!

_{en daar viel een lurker uit de kast}

quote:

Op maandag 10 november 2008 01:27 schreef Superfast het volgende:
O je bent een chick excuus!

En dan nog spuit 11 ook Ik ben niet helemaal wakker

maar goed, weer ontopic enzo

quote:

Op maandag 10 november 2008 01:36 schreef KapiteinGasthof het volgende:

[..]

En dan nog spuit 11 ook Ik ben niet helemaal wakker

Ik dacht ook echt dat het een man was

Misschien de sarcastische toon en durf die in het verhaal naar voren komt?

Anderzijds denk ik wel dat TS nog een bepaalde muur om dr heeft maar dat is volkomen logisch ben ook vanaf mijn 14e het huis uit echter met minder drama dus RESPECT voor de prestaties maar bepaalde littekens blijven altijd aanwezig hoe goed het ook lijkt te gaan en dat is soms wel moeilijk lijkt me.....

Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.

Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'

Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.

Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.

Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.

Nee. Negeer mijn gedeelde smart maar.

quote:

Op maandag 10 november 2008 09:37 schreef BrandX het volgende:
Ik heb overigens geen contact met wie dan ook in mijn familie. Dus wat ik me afvraag, hoe ging dat tussen jou en jouw broer en zus die nog wel gewoon contact hadden met je vader? was dat niet lastig?

Toentertijd had ik heel weinig contact met mijn broer en zus. En tijdens de gelegenheden (verjaardagen, feestdagen) dat we wel samen waren, werd dit onderwerp altijd vermeden. Zelfs zodanig dat mijn broer en zus er wel altijd voor zorgden dat mijn vader en ik nooit op hetzelfde tijdstip of dezelfde dag op verjaardagsvisite kwamen.
Nu nog steeds praten we er eigenlijk nooit over. Dat hoeft ook niet voor mij. Ze weten half half wat er tussen hem en mij is voorgevallen en hebben me ook nooit aangevallen op het feit dat ik van de een op de andere dag alle contact heb afgekapt. Andersom heb ik het hun nooit echt kwalijk genomen dat zij wel contact met hem hielden. Hun beeld van hun vader is totaal anders dan het mijne.

Laat niemand het moois dat in jou zit je door anderen afnemen.

Muurtjes zijn prima , dan filter je de mensen die toch geen moer om je geven er meteen uit want die komen toch niet over dat muurtje heen.

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:01 schreef BrandX het volgende:

[..]

Phoe! Toch knap. Van zowel jou als hun. Lijkt me dat het zo nu en dan toch best ongemakkelijk moet zijn geweest. Mooi dat het contact nu wel meer/beter is.

Geforceerde reactie

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:05 schreef BrandX het volgende:

[..]

Doe ik niet, en heb ik gelukkig van jongs af aan al nooit laten gebeuren. zoals ik hier zeg:
[..]

Dat was mijn bescherming. Met mijn lichaam mocht gebeuren wat men wilde, maar van mijn echte 'ik' bleven ze af. Daar kon niemand aankomen. Dat ik dit altijd al heb gedaan is naar mijn mening dan ook de belangrijkste reden dat ik zo relatief ongeschonden de strijd uit ben gekomen. Laat ik het zo zeggen, het kostte de psych de nodige tijd en moeite om te zien dat ik de meeste dingen ook echt een redelijk goede plek heb gegeven. Dat leek haar in eerste instantie vrij onmogelijk.

(ik heb een jaar bij de psych gelopen)

Dan heb je een sterke persoonlijkheid de meeste mensen kroppen dingen op en dat vreet ze dan vervolgens van binnenuit op .
Anderzijds misschien is het goed om niet het volledige besef te hebben van gedane zaken of deze weg te dringen .

Ik wil als eerste zeggen dat ik er ook echt heel veel respect voor hebt hoe je dit schrijft, nog meer dan dat je het schrijft. Niet alleen is het op een leuke, interessante manier maar ook is elke vorm van zelfmedelijden, overrechtvaardiging of iets anders om met je kutgeschiedenis te compenseren nergens te bekennen. Ik ken mensen en ik weet dat dit iets zeldzaams is en alleen voorkomt bij personen die een soort innerlijke vrede hebben (gevonden). Vreselijk dat iemand als jij dit mee hebt moeten maken. Sowieso vreselijk dat er mensen zijn die dit moeten meemaken, maar dat terzijde.

Wat ik wel raar vind is het rouwgebeuren. Hoezo zou je van je ouders moeten houden, na alles wat ze je aan hebben gedaan? Ik geloof zelf niet zozeer in de "nature" benadering van mensen, waarbij iedereen geboren wordt met een soort genetische blauwgrond en dat je dus sowieso wel op je ouders gaat lijken. Want kan jij je identificeren met je ouders, al is het maar op sommige punten, of zie je het bloedverwantschap, zoals bij mij persoonlijk, als louter toevallig?

Ik word er altijd verdrietig van als mensen een slechte relatie met hun ouders hebben, laat staan zoiets als dit. Mijn ouders steunen mij altijd onvoorwaardelijk en ze zijn er altijd voor me. Ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het moet zijn als je eerste basis, je vertrekpunt, onveilig is. Ik ben als kind vreselijk gepest en dáár heb ik al de nodige tikken van opgelopen en dát heeft me al jaren gekost om te verwerken en achter me te laten. Ik wil niet weten hoeveel kracht het kost om iets als dit achter je te laten.

Ik heb een pleegzus. Mijn ouders hebben haar 'geadopteerd', toen ze al meerderjarig was. Zij heeft een soortgelijke achtergrond als jij en had helemaal niemand om op terug te vallen. Bij mijn ouders voelde ze zich veilig en mijn ouders hebben haar in hun gezin opgenomen. Zij heeft sinds haar achttiende ook geen contact meer met de mensen bij wie ze is opgegroeid (die zijn waarschijnlijk niet haar biologische ouders, ze is waarschijnlijk een buitenechtelijk kind dat haar opvoeders uit Marokko hebben meegenomen om een familielid de schaamte van een buitenechtelijk kind te besparen).

Heftig hoor!

Ben zelf 33 en heb mn moeder 4 jaar geleden verloren.
We hebben nooit echt een heel sterke band gehad,maar ik mis haar zeker wel.

Knap dat je er zo mee om kan gaan

Het raakt me op heel veel vlakken.

Wat ik prachtig vind om te zien is dat jij ook ondanks alles jezelf bent geworden, de ik die je altijd van binnen al bij je droeg.
Ik heb het altijd zo verwoord: "Ik ben niet en wil niet zijn wat me overkomen is, ik ben wat ik wens, wat ik denk, wat ik liefheb, ik ben mijn passies, mijn dromen, mijn toekomst!" en zo voelt het ook.

Dan het afscheid van iets wat je eigenlijk al niet had.. zover is het bij mij nog niet maar het spookt wel eens door mijn hoofd.
Ik heb het mijn vader ook geschreven in een brief twee en een half jaar geleden toen een vriendin overleed, dat zijn de momenten waarop je stil staat bij die dingen.
Ik heb toen onder andere geschreven dat ik niet weet hoe ik me zou voelen als hij overlijdt en dat ik het liefst zou zeggen dat ik hem zou missen en verdrietig zou zijn, maar dat dat niet zo is.
Daar zat ook de vraag bij aan hem of hij er nog iets aan ging doen bij leven (in iets andere bewoordingen dan wel). Al met al werd het een brief van drie kantjes waarin ik mn hart uitstortte.

De enige reactie die ik toen kreeg was een mailtje van drie regels met iets als "Dat hoort bij het leven, soms gebeuren leuke dingen, soms minder leuke dingen. (refererend aan overlijden van mijn vriendin)
Met mij gaat het goed, ik ga bijna met pensioen, ben gitaarlessen aan het geven en heb me opgegeven voor *insert random tvtalentenjacht"*
Van oma hoorde ik dat je getrouwd bent en een dochter hebt, gefeliciteerd nog.

Mvg
B."

Dan heb ik het afgelopen jaar nog 1 keer geprobeerd tegen beter weten in toen een jaar na mijn opa mijn oma ook overleed (zijn ouders). Heb ook iets gezegd toen als dat het me erg rot leek om nou geen ouders meer boven je te hebben, maar dat zijn kinderen er nog wel waren en zijn kleinkinderen en dat hij er ook nog was.

In de mail die ik daarop als antwoord kreeg stonden dingen als "ik zag op een foto bij oma dat je lichamelijk nogal gegroeid bent, helaas is dat geestelijk niet het geval"
_{ik was toen zwanger, maar soit}
en meer van dat soort opmerkingen...

Nu heb ik de deur definitief dichtgegooid, ik heb hem ook niet geopend omdat ik vond dat hij het verdiende, maar omdat ik vond dat ik het verdiende.

Zoals ik er nu overdenk, zal ik ook niet op komen draven als hij wel op zijn sterfbed ligt, de papa die ik vroeger ooit had toen ik een kleuter was, is er allang niet meer, daar heb ik al om gerouwd (en soms nog even)

De manier waarop jij dit nu laat zien en gedaan hebt zou me zomaar eens een eind kunnen helpen als ik er een dezer jaren zelf eens voor sta.

Dank daarvoor!

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:27 schreef BrandX het volgende:
mooie posting
[..]

Het scheelt denk ik als je de instelling hebt dat je niet wil dat je leven verpest wordt door dat wat is geweest, maar wil leven! Hoe? Ik heb de pijn, verdriet en woede die ik had om kunnen zetten in strijdlust. En ik bevond mij in de gelukkige omstandigheid dat ik de juiste mensen om mij heen had om dit te kunnen doen (dat is die familie). Of wellicht wel andersom. Doordat deze mensen er waren kon ik het omzetten in strijdlust. Ik was tot de conclusie gekomen dat ik toch niet meer veranderen wat is geweest, maar wat ik wel in de hand had is wat de toekomst brengt.

En voor wat betreft innerlijke vrede: ja en nee. Er woedt nog redelijk wat onrust in mij, maar dat komt denk ik vooral dat ik nog wel echte geborgenheid mis. En daar behoefte aan heb. Steeds meer grappig genoeg Maar ik zit inderdaad op een goede plek in mijzelf. Ik heb vrede met wie ik ben en wat is geweest.
[..]

Ja, dat de onrust blijft is onvoormijdelijk. Sowieso is dat natuurlijk, en vooral als er dingen zijn die je niet, of niet in voldoende mate hebt mogen ervaren is het heel natuurlijk als je daar naar gaat verlangen.

Maar dat je er steeds meer behoefte aan hebt, ik neem aan dat je daarmee bedoelt sinds de laatste tijd (mogen ook jaren zijn)? Ik denk namelijk dat dit best wat te maken kan hebben met het feit dat je sinds vier jaar (dacht ik gelezen te hebben, geen zin om terug te bladeren voor OP ) pas een normaler, rustiger leven hebt. Als je hiervoor een gevaarlijk, spannend, impulsief en intens (qua emotionele ervaringen) leven hebt gehad sta je vaak ook niet stil bij alles. Het gaat zo snel weer anders, er gebeuren zoveel nieuwe dingen, je krijgt zoveel nieuwe indrukken, dat houdt je bezig. Het is een soort substituut voor wat je echt mist.

Zit ik er helemaal naast, of kan je er wel iets in herkennen?

quote:

my thoughts exactly. En gelukkig was mijn psych het daar ook mee eens (anders had ik gelijk weggeweest ) Maar de maatschappij verwacht doorgaans toch dat je nog contact opneemt/houdt. Je hoort toch vaak zat de opmerking 'maar het zijn toch nog steeds je ouders'.
Wat mij betreft dus bullshit. Zij hielden geen rekening met het feit dat ik hun kind was die vooral andere aandacht nodig had dan wat zij gaven, dus waarom zou ik rekening met hun moeten houden. Zij hadden de vrije keus, ik had geen keus. Later dus wel, en die keus heb ik gemaakt. En ik heb nu dus ook de instelling: als iemand niet bevalt dat ik zo over mijn ouders denk, doeiiii, daar is het gat van de deur. Dit is mijn keuze. Daar hoef je het niet mee eens te zijn, maar je hebt het wat mij betreft wel te respecteren en accepteren. Kan je dat niet, wil je de discussie telkens aan, dan is het gewoon

Vanzelfsprekend, ja. Er zijn ook genoeg mensen binnen de psychologie die denken dat je biologisch bent geprogrammeerd om van je ouders te houden, wat ik verwerp. En als er mensen zijn die je iets in die zin proberen door te drukken, realiseer je dan dat zij er geen flauw benul van hebben hoe het voelt om dergelijke dingen te ervaren. Ga je vooral niet alleen voelen, alsof het raar is dat je niks voor je ouders voelt en ieder ander dat wel doet.

Het is trouwens heel interessant dat je het rouwproces beschrijft als het missen van de ouders die je nooit gehad hebt, in plaats van het schamele, instabiele idee dat je ouders wel iets van betekenis voor je moeten hebben en het dus sociaal wenselijk is het rouwproces te ondergaan. Ik zou het ook zo houden, dit gevoel. Het is helder en je kan er iets mee, je hebt het al geaccepteerd maar zie dit als je final statement dat het voorbij is.

quote:

Op maandag 10 november 2008 11:00 schreef BrandX het volgende:

[..]

Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).

Ik ben ook nooit eenzaam, wel altijd alleen. Ik heb een wantrouwingscomplex, laat andere mensen ook nooit dichtbij, heb een heel erg wisselvallig zelfbeeld (van narcisme naar doorgeslagen bescheidenheid) en kan me bij iedereen die wat om me lijkt te geven zelden voorstellen waarom ik het waard zou zijn, waardoor ik uitingen van liefde of aantrekking van anderen als sarcastisch of leugenachtig ervaar. Het maakt het toch allemaal maar lastig, maar er zal wel iemand zijn die met me om kan gaan door me terug te fluiten als ik mezelf laat gaan in zelfvertrouwen en onbescheidenheid, en me op kan hemelen als ik mezelf als waardeloze, vervangbare idioot zie.
Vertrouwen blijven hebben dat je ergens wel genegenheid vindt, ooit, lijkt me de enige optie. Jezelf voorhouden dat je het niet nodig hebt werkte een tijdje bij me, maar maakte het erger, die geforceerde onverschilligheid. Cynisme werkt beangstigend goed maar schept nog meer afstand en voedt uiteindelijk je eigen droefgeestigheid. Hoop is denk ik toch het enige wat je een beetje in stand kan houden.

quote:

Op maandag 10 november 2008 11:00 schreef BrandX het volgende:

[..]

Dat klopt wel denk ik. Ik kan me nu openstellen voor mensen. Echt om ze geven. Ik kon voorheen alles voelen, behalve genegenheid. Ik liet dat niet toe. Niet omdat ik bang was gekwetst te worden, maar omdat ik bang was teleurgesteld te worden. Dat is een heel anders iets. Ik heb inmiddels mogen ervaren hoe het is om samen met iemand die om je geeft en interesse in je heeft in een huis te wonen. Was een bijzondere ervaring. Ik dacht dat ik dat onmogelijk kon. Nu dat voorbij is merk ik dat ik inmiddels dus wel behoefte heb aan het samen zijn met iemand. Het niet meer alleen zijn.
(let wel, alleen zijn is niet eenzaam! Ik ben zeer zeker niet eenzaam. Maar voel me de laatste tijd wel steeds vaker alleen).

denk je dat je ooit nog iets van een gezin zou kunnen vormen of is dat echt geheel achter de horizon?

Even inhakend op bovenstaande post van RE

* MarMar heeft wel een gezinnetje.
Weliswaar met een dochter uit een eerdere poging, maar toch

Het muurtje hebben en altijd maar tot zover iemand toelaten herken ik wel, dat heeft heeeeeeeeeel lang geduurd.
Nu is het nah, niet dat het me niet kan schelen als ik gekwetst word, dat ook weer niet, maar ik weet dat het me echt niet stuk krijgt, dus kom maar op.

Ik ervaar nu dat ik door zelf een gezin te hebben terug krijg wat ik niet had. Ik kan mijn kinderen zoveel geven en ben zo bewust van wat ik eigenlijk heb.
Het werkt helend en het geeft een enorme boost om te zien waartoe ik als moeder toch maar even toe in staat ben.

Of je het wilt of niet, of het ooit op je pad komt, dat is helemaal niet aan mij, maar misschien heb jij op je beurt er iets aan dat ik dit met je deel.
Het zal nooit een kwestie zijn van dat je het niet zou kunnen, daar ben ik iig van overtuigd als ik je zo zie typen.

quote:

Op maandag 10 november 2008 12:46 schreef BrandX het volgende:

[..]

als het op mijn pad komt, denk ik ook dat het wel ongeveer zo zal gaan ja. Inmiddels weet ik dat
ik wel liefde kan geven. Ik wil het ook geven. Maar het krijgen van een kind is voor mij geen must, hoewel het mij wel een geweldig iets lijkt. Ik ga mijn hoofd er in ieder geval niet over breken. Wat dat betreft is het voor mij hetzelfde als een relatie aangaan. Als het komt komt het. Ik ga het niet persee najagen. Ook niet om het alleen zijn weg te halen.

Precies zo is het ook altijd voor mij geweest!

quote:

Maar dank je voor het delen van jouw ervaringen (en die van anderen ook natuurlijk!) Het is een extra bevestiging dat het pad wat ik gekozen heb ook daadwerkelijk de goede is. En het is krom, maar het is fijn te weten dat ik niet de enige ben die met deze zaken om moet leren gaan.

Het is altijd fijn om te weten dat je ergens niet de enige in bent, dat maakt alleen zijn ook weer wat minder alleen Ik heb het net zo hoor!

wow
knap van je

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 12:10 schreef BrandX het volgende:
Dank je. Ook voor het lezen.

had dr ff de tijd voor, dus maar ff gedaan.
mijn vader is 3 juni jl. overleden na een lang ziekbed.
tot ongeveer 3 jaar geleden was ons contact erg slecht, ruzies etc.
we hebben in 3 jaar heel veel goed gemaakt, maar gvd wat mis ik die kerel nu

Ik ga dit topic later nog eens helemaal doorspitten. De relatie met mijn familie is ook niet eenvoudig maar zeker niet slecht. Wat voor mij lastig mee om te gaan is, de loyaliteit naar je familie toe. BrandX, voel jij ondanks alles dat er gebeurd is nog steeds loyaliteit naar de overleden of levende mensen in jouw familie? En ook na zo'n lange tijd nog?

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 12:15 schreef Het_hupt het volgende:

[..]

had dr ff de tijd voor, dus maar ff gedaan.
mijn vader is 3 juni jl. overleden na een lang ziekbed.
tot ongeveer 3 jaar geleden was ons contact erg slecht, ruzies etc.
we hebben in 3 jaar heel veel goed gemaakt, maar gvd wat mis ik die kerel nu

het ergste hier van is dat ik nu angst heb om me weer aan iemand te gaan hechten.
liever geen pijn meer, de angst van verlaten

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 12:39 schreef BrandX het volgende:

[..]

Yups, dat snap ik heel goed.
bij mij ligt dat iets anders, bij mij is het meer zelfbescherming in de zin van: als mijn ouders al nooit om mij hebben kunnen geven, waarom zou iemand anders dat ooit wel kunnen doen wel. En hoewel ik rationeel weet dat dit de grootste kul is, is dat wel wat er bij mij voor zorgt dat ik zeer sceptisch ben wanneer mensen verder gaan dan bepaalde grenzen.

Ik laat mensen toe, en mensen kunnen heel close met me raken, ik vertel heel makkelijk heel veel, maar daarbij doe ik dus juist daarmee de blokkade die er nog steeds zit, verstevigen. En dat geldt voor zowel vriendschap als liefde.

iig heel knap van je, zeker hoe open je hier geeft.
ik merk bij mij zelf dat ik nog steeds de bevestiging zoekt op die muur overeind te houden, ipv hem af te breken.
wie weet, dat het ooit eens zal gebeuren.

quote:

Op maandag 10 november 2008 10:16 schreef Isegrim het volgende:
Ik kan me maar moeilijk voorstellen hoe het moet zijn als je eerste basis, je vertrekpunt, onveilig is. Ik ben als kind vreselijk gepest en dáár heb ik al de nodige tikken van opgelopen en dát heeft me al jaren gekost om te verwerken en achter me te laten. Ik wil niet weten hoeveel kracht het kost om iets als dit achter je te laten.

Niet om het topic verder te kapen, maar ik vond dit een interresante reactie. Dit is mij namelijk al vaker opgevallen, ook tot mijzelf. Ik heb een redelijk goed leven iig een hele goede jeugd gehad en toen ik vorig jaar voor het eerst een echte tik kreeg, heb ik daar dan ook absurd hard op gereageerd en het heeft me veel tijd gekost om daar van bij te komen.

Mijn gedachten daarover is dat het net zo is als een verwend kind. Als je verwend bent ga je je daar ook naar gedragen. Als je 'verwend' wordt met een goede jeugd, ga je langzaam denken dat de wereld zo is, dat jij dat goede leven als het ware verdiend.
Als je veel shit meemaakt wordt je vroeg gedwongen om in te zien dat de wereld niet eerlijk is, dat er veel rotzooi is en dat je slechts zelf een klein beetje invloed kan uitoefenen. Dan krijg je eerder een soort "shit happens" mentaliteit, waardoor je dus niet vind dat 'de wereld' jou onrecht doet, slechts de direct betrokkenen. Daardoor zul je ook niet of minder in zelfmedelijden vervallen.
Even afgezien van karaktertrekken die hier natuurlijk veel invloed op hebben.

Maar goed, ik benijd de TS niet, maar respecteer met name de lessen die ze heeft getrokken. Na zo'n kutjeugd een goed leven opbouwen vereist veel kracht.

[edit]Ik moet eerder naar de datum kijken
Maargoed, doet niets af aan mijn reactie...

jouw verhaal heeft veel weg van mijn verhaal. Ik twijfelde even of ik wel zou posten vanwege mijn zusje die ook fok rondrent,maar goed zij kent het verhaal natuurlijk al.
mijn jeugd is ook niet wat je noemt normaal geweest, met allerhande problemen van verschillende aard (bedreigingen, vernederingen, misbruik, totaal niet geliefd voelen door mijn ouders, pesten ed).
Op mijn 21e pas, ik mocht niet eerder, ben ik uit huis gegaan en ging ik in een studentenhuis wonen. Daar werd ik pas goed wakker, en kwam de klap van mijn jeugd des te harder aan. Daar merkte ik ook hoe hoog mijn muur was die ik om me heen opgebouwd had. Eigenlijk was ik al sinds mijn jonge tienerjaren depressief maar ik was eigenlijk nog geen echte persoonlijkheid en dus kwam dat ook niet echt naar boven. (klinkt dit vreemd?) Na een hele grote ruzie thuis heb ik de deur achter mij dichtgetrokken en geschreeuwd dat ik mijn ouders nooit meer wilde zien. Ik heb hen toen een brief geschreven waarin ik mijn hart lucht en eindelijk uitspreek waar ik al zo lang boos over was. Mijn moeder zal toen voor het eerst gehoord hebben van het misbruik. Ik kreeg een kaart van hun waarin ze schreven dat er toch wel over te praten was en dat ze niet boos op me waren... toen barstte bij mij helemaal de bom!
Na een paar maanden overleed mijn oma, mijn huisgenoot en vriend waar ik verliefd op was wou mij niet, het contactverbreken met mijn ouders, zorgde ervoor dat ik in een zware depressie terecht kwam.
Ik ben vrijwel gedwongen door mijn vrienden om naar de huisarts te gaan om hulp te zoeken. Om een lang verhaal kort te maken, we zijn nu dik 10 jaar verder en ik heb buitenom een email die ik naar mijn moeder gestuurd heb (en waar ik een zeer teleurstellende reactie op kreeg...) nooit meer contact met mijn ouders gehad. Mijn vader heeft inmiddels meerdere hartinfarcten gehad, dit was voor mij de ultieme test om erachter te komen hoe ik zou reageren als hij zou komen te overlijden, of ik dan naar hem toewilde. Maar ik had daar totaal geen behoefte aan. Ik ben zelf enorm gegroeid en kan nu goed terugkijken op mijn jeugd.
Ik heb een aantal motto's :
ik ben geworden wie ik ben niet ondanks mijn ouders maar dankzij mijn ouders.
Ik schaam mij nooit meer voor iets wat ik zelf niet heb gedaan. Iedereen is verantwoordelijk voor zijn eigen daden.
En van alle gebeurtenissen hoe vreselijk ook, je leert er altijd iets goeds van.

Ik herken je verhaal over de mensen om je heen die zeggen: het zijn toch je ouders...moet je er niet toch een keer heen? Maar daar kan ik tegenwoordig veel beter mee omgaan.

Op meerdere punten herken ik je verhaal, mijn muur is zo hoog en zo dik, dfat ik hem maar moeilijk afgebroken krijg. Ik zou iemand moeten tegenkomen die mij daarmee helpt. Maar mijn muur is zo dik dat ik maar niemand vind ik heb het gevoel nu ver te zijn met mijn ontwikkeling en klaar te zijn voor een mooie relatie. De laatste tijd heb ik het er ook steeds moeilijker mee alleen te zijn. Ik ben inmiddels 33, heb nog nooit een echte relatie
gehad, heb een kinderwens maar niet ten koste van alles. Ik zal bv nooit een kind willen hebben om mijn alleenzijn te verdrijven en zal nooit een kind willen terwijl ik alleen ben,zonder relatie.
Vroeger was ik bang om kinderen te krijgen omdat ik dacht dat ik niet wist hoe je een goede moeder kon zijn,maar nu ben ik van mening dat ik juist heel goed weet hoe het niet moet en daardoor juist een hele goede moeder zou zijn.

In maart vorig jaar is mij iets vreselijks overkomen (http://frontpage.fok.nl/nieuws/89105) en ik heb hier op fok nog nooit over gesproken. Maar door mijn ervaringen in het verleden en de groei die ik daardoor gemaakt heb, heb ik deze ervaring goed kunnen doorstaan. De dader is opgepakt door mijn uitzonderlijk goede beschrijving van zijn uiterlijk en gebeurtenissen. Hij is veroordeeld tot 3 jaar cel, maar er komt nog een hoger beroep. Ik denk er nog steeds iedere dag aan, maar vanaf dag 1 heb ik gezegd mij is dit overkomen zodat deze man opgepakt kan worden en gestraft . Toen wist ik nog niet dat hij een zedendelinquent was die al 21 jaar gevangenis in en uitgaat. Dat werd pas duidelijk tijdens de rechtszaak. Toen werd mijn idee dus volledig bevestigd. Hoe vreselijk een gebeurtenis ook je leert er altijd iets van en er komt iets goeds uit .

Pff wat een verhaal, ik wil eigenlijk alleen maar zeggen ik herken je verhaal en vind het super dat het nu goed met je gaat! En ik ben het volledig met je eens dat je je genen meekrijgt en ook je jeugd,maar wat er uiteindelijk van je terechtkomt daar ben je zelf verantwoordelijk voor.

wat heb ik met mijn kick aangericht

door een verbroken liefde kan je natuurlijk ook in een vorm van rouw komen

klopt, ik ben dr weer mee weg

ik had trouwens ook geen enkele contact met mijn familie, zeker niet van vaders kant, maar 9 januari ben ik met mijn tantes en aangetrouwde tantes en nichtjes gaan wokken, en dat was erg leuk! Ik heb nooit een band met hen opgebouwd als kind zijnde voornamelijk door mijn vader die dat afhield en verhalen over hen vertelde, Nu weet ik via een aangetrouwde tante waarom de familie geen contact meer met hem heeft, en heb ik zoiets van, waarom zou ik dan geen contact met hen hebben? Zij hebben mij nooit wat misdaan. Dus zowaar nu heb ik plotseling familie

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 16:06 schreef BrandX het volgende:

[..]

dat hoeft niet. Je verhaal van je vader en de rouw na het hervonden goede contact past hier prima natuurlijk

nah, lijkt mij geen goed idee, remember?

quote:

Op dinsdag 20 januari 2009 16:24 schreef BrandX het volgende:

[..]

Yups.

komt nog wel als de tijd dr voor rijp is

Slechts als voorbijganger (mijn jeugd was verder prima ) moet ik toch even kwijt dat ik de OP bijzonder cool vind. TS straalt min of meer toch geluk uit. En dat is redelijk knap na de gebeurtenissen

Chapeau, TS

Respect voor je verhaal . Ik zou niet weten hoe dat voelt, ik heb zelf een erg gelukkige jeugd gehad.

Jeetje BX ik was er stil van!

Ik zit zelf nog middenin het "rouwproces" mijn vader is 3 jaar geleden overleden na een jaar of 3 gevochten te hebben tegen kanker.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 2 was en mijn moeder heeft mij jarenlang bij mijn vader weggehouden pas na een jaar of 20 ontdekte ik dat dat was omdat mijn opa een pedofiel is.
Jarenlang heeft mijn moeder niet van mij durven houden omdat ze bang was dat ik zodra het kon naar mijn vader zou vertrekken dit had als gevolg dat wij een behoorlijke haat-liefde verhouding kregen.

De afgelopen 6 jaar hebben wij constant ruzie en dan weer niet en anderhalf jaar geleden is dat geëscaleerd.
Ik was bij mijn exvriend weggegaan en woonde tijdelijk met mijn zoon en hond bij mijn moeder. Van de een op de andere dag trapte ze me met mijn kind en hond op straat.
Ik mocht hier niet boos om worden en kreeg opmerkingen als "het is maar goed dat je vader dood is" en "je bent het niet waard iemands dochter te zijn" naar mijn hoofd.

Zij snapt niet dat ik kan huilen om de dood van mijn vader die ik nooit zag terwijl ik haar zo behandel.

Pas sinds anderhalf jaar terug heb ik besloten dat ik beter af ben zonder moeder. Heel soms heb ik het er moeilijk mee want ondanks alle ruzies hadden wij wel een rare band.

Ik merk wel dat ik rustiger ben geworden, niet meer zo rebels. Ik hoef nu ook niet meer te strijden om aandacht van mijn moeder. Dat deed ik altijd en omdat negatieve aandacht makkelijker te krijgen was ging ik daar maar voor. Mijn zusje was altijd al het lievelingetje en ik de bitch van het gezin. Dus ging ik me daarnaar gedragen. Ik ben wel blij dat ik ondanks dat slechte voorbeeld het toch redelijk goed doe met mijn zoon.

Ik wilde begin van de week eigenlijk een topic openen over iets soortgelijks.. Enigste verschil is dat mijn moeder en vader nog wel leven, maar ik kreeg vorige week de vraag van mijn vriend, wat als je moeder nu ineens overlijdt.. Ja wat dan?? Heb mijn moeder voor het laatst gezien met oud en nieuw 2005/2006.. Met mijn vader is het contact redelijk..

Ik zal even het volledige verhaal vertellen, zal vast wel dingen vergeten, maar vraag maar

Toen ik 8 jaar was had mijn vader een ongeluk gekregen, hij had zijn hand tussen de schuurdeur gehad, slagaderlijke bloeding, na afloop bleek dat zn hand half verlamd was en hij dus niet meer zijn oude beroep kon uitvoeren, hij was lasser namelijk.. 3 jaar geleden vertelde mijn moeder dat dit zijn eerste zelfmoordpoging was..

We zijn toen verhuisd naar een andere plaats en mijn ouders hebben daar een dierenwinkel overgekocht. Mijn vader is toen steeds meer en meer gaan drinken.. Hij werd alcoholist, was soms dagen niet thuis.. Maar soms waren wij ook op de camping zonder mijn vader.. Wij is trouwens ik, mn broer, mn zusje en mn moeder.. Mijn moeder moest dus een winkel runnen en 3 kids opvoeden.. Steun van familie had ze niet echt, sterker nog, de kant van mijn vader deed gewoon helemaal niks.. Mn vader heeft ook een tijd een eigen huis gehad, maar mijn moeder ging daar nog wel wekelijks heen, vuilniszakken vol jenever en andere sterke drank werd er dan uit huis gehaald.. Mijn vader heeft mij zelfs een keer dronken achter het stuur van mn tante opgehaald toen ik daar een paar dagen logeerde, mijn broer moest toen nog een keer het stuur recht trekken (hij was toen 11 jaar denk ik!).. We hebben hem regelmatig naar verschillende afkickcentra gebracht, maarja als je 18+ bent kun je ook zo weer weglopen.. 1 keer woonde hij zelfs in een huis, ging geloof ik ook van een of andere stichting uit, maar daar was toen gewoon drank in huis.. Een stichting die je van de drank af probeert te helpen, niet echt slim van die drank dus..

Met de winkel ging het niet goed, met mijn vader wel iets beter, maar drinken deed ie nog steeds.. Deze periode heeft zo'n 3/4 jaar geduurd.. We zijn toen weer verhuisd en daar is mijn moeder toen gaan werken en mijn vader die ging een cursus volgen.. Nog enkele keren hebben we mn vader toen uit het park moeten vissen.. Maar hij kreeg last van zijn hart en moest gedotterd worden, toen is hij eigenlijk gelijk met drank gestopt.. En sindsdien heeft hij ook geen druppel meer aangeraakt (nu al ongeveer 12 jaar).. Hij slikt nog wel behoorlijk veel kalmeringstabletten zoals Prozac e.d., wij liggen daar een paar dagen van te slapen wat hij op 1 dag inneemt.. Hierdoor was hij soms ook wel erg onredelijk.. Emoties waren er niet meer..

Het ging eigenlijk weer een beetje goed, ik was 14 jaar, maar het mocht niet zo zijn want toen bleek mijn moeder baarmoederhalskanker te hebben.. Uiteindelijk heeft dit een jaar geduurd na verschillende bestralingen en chemokuren.. Ik was toen 15 jaar.. Op school ging het niet goed, ik bleef zitten dat jaar.. Zat in de 3e klas Havo.. Maar ben toen gewoon nog een keer dat jaar gaan doen en dat uiteindelijk wel gehaald..

Maar toen begon het gezeik tussen mijn ouders.. Mijn vader was liever weg dan thuis.. Hij kon niet meer met mijn moeder door 1 deur, ook veel gezeik over geld.. Bleek dat ze heel erg veel schulden hadden.. Mijn moeder wilde bijvoorbeeld haar jaarplaats op de camping aanhouden terwijl dit helemaal niet kon.. En ook mijn vader gaf weleens meer geld uit dan dat er was.. Eerder was er trouwens ook wel vaak ruzie of dat mijn vader dreigde weg te gaan, weet nog in de 2e klas (toen was ik 14) dat ze toen uit elkaar zouden gaan..

Uiteindelijk zijn ze gescheiden toen ik 17 was.. Wij bleven bij mijn moeder wonen.. Maar mijn zusje begon zich raar te gedragen.. Liep bij een psycholoog en ze dachten misschien dat ze borderline had, maar de diagnose kunnen ze pas stellen als ze 18 is.. Maar het kwam erop neer dat mijn zusje alles kon doen waar ze zin in had en ik overal en nergens straf voor kreeg, want het kon weleens zo zijn dat mijn zusje zelfmoord zou plegen (nou ze leeft nog steeds hoor).. Ik geloofde niet zo in borderline, het was meer aandacht trekken was mijn idee.. Of misbruik van de situatie maken..

Ik wilde weg en wel heel snel.. Ik deed dat jaar SPW, maar ik had er gewoon geen zin in, gooide er met de pet naar en zat ook veel in het ziekenhuis toen omdat ik al lange tijd last had van opgezette klieren, ze dachten lympheklierkanker (volgens mij schrijf je dat anders), maar bleek achteraf de bof te zijn in een of andere vage variant.. Maar daar ben ik toen mee gestopt.. Thuis ging het ook niet echt veel beter, in het weekend was ik nooit thuis, altijd bij mijn toenmalige vriendje..

Ik was inmiddels aan Havo 4 begonnen, maar in november stond ik er nou niet echt geweldig voor.. Maar ik kon het opzich nog wel redden als ik wilde, als ik wilde inderdaad, maar ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop en thuis ging het nog niet echt beter, heb zelfs nog een aantal weken bij mijn vader gewoond, maar die woonde echt in de middle of nowhere dus dat was geen optie.. Oke dan maar weer terug.. Mijn toenmalige vriendje verbrook de relatie, was maar beter ook, want die gozer gebruikte me alleen maar en had me psychisch behoorlijk de grond in getrapt, maar ik was wat dat betreft ook wel heel makkelijk, want wat had ik nou? Alleen hem toch? Tenminste zo voelde het toen tenminste..

Ik leerde op mijn 18e verjaardag mijn toenmalige vriend kennen via een chatbox op tmf.. Had er in eerste instantie weinig aandacht aan gegeven, maar toch spraken we elkaar steeds vaker op msn en bleek het toch wel behoorlijk goed te klikken, ik begon hem toch ook wel een beetje heel erg leuk te vinden.. Bellen, smsen en webcammen.. En toen hebben we elkaar ontmoet in februari 2004, hij een vriend mee en ik een vriendin mee naar Amsterdam.. Vanaf toen was dat aan, want het was eigenlijk meer een bevestiging die we moesten hebben.. Hij was mijn steun en toeverlaar.. Heb verschillende keren met mijn koffers in de hand gestaan in een park om hem op te bellen dat ik weg wilde thuis.. Dat ging niet..

Hij woonde nog thuis.. Zijn ouders waren inmiddels ook op de hoogte hoe het bij mij thuis ging en mijn verleden zo'n beetje.. We zijn toen in mei op vakantie geweest naar het buitenland.. ik was inmiddels weer gestopt met school, mijn energie was op.. En ook mijn beetje zelfvertrouwen wat ik had.. Zijn ouders hebben toen aangeboden om een tijdje te blijven bij hun en mijn vriend om een beetje tot rust te komen.. Ik ben uiteindelijk gewoon gebleven en dat is alweer 4,5 jaar geleden..

Mijn vader is in de eerste paar maanden dat ik daar woonde snel een keer langsgekomen.. Mijn moeder is tot op heden nog nooit langsgeweest of heeft zelfs niet gevraagd of ze langs mocht komen.. Nu is het ook wel een eind, 4,5 uur met OV en mijn moeder moet rondkomen van een bijstand + kostgeld van mijn broer.. Maar toch, je wil toch wel weten waar je dochter woont?? Nou niet dus.. Maar wij gingen daar nog regelmatig naartoe in het weekend, enkeltje 18 euro p.p. maar ik had het ervoor over.. Toen ik uit huis ging kreeg mijn moeder nog 100 euro van mij, die had ik geleend.. Ik had het eerste jaar nogal moeite met werken dus dat kon ik niet gelijk terug betalen.. Maar ze bleef erover zeuren.. Ook over mijn vriend, hij beinvloedde mij nogal, doet ie ook wel, maar wel op een positieve manier.. Wij kwamen niet meer zo vaak langs want ik zat nog niet echt stabiel qua werk en mijn vriend ging dat natuurlijk ook niet iedere keer voorschieten, logisch.. Je zou zeggen dat mijn moeder dan zou zeggen; nou hou die 100 euro maar.. Maar nee..

Mijn moeder hield nadat mijn vader was gestopt wel heel erg van een wijntje, wel heel heel erg.. Best vaak zat ze 's avonds dronken op de bank.. Ook had op toen niet zulk geweldig contact met mijn vader.. Onderling zaten ze elkaar zwart te maken.. En dat was ik beu, want ik had het idee dat ik moest kiezen.. Geuit tegenover mijn vader en die hield er toen wel mee op, maar mijn moeder niet waardoor ik wat meer afstand nam.. Maar mijn moeder belde mij alleen nog maar als ze gezopen had, dat hoor je aan mijn moeder, want dan praat ze met dubbele tong of gaat ze heel emotioneel doen.. Dit was in 2005 denk ik.. ik was toen 19 jaar.. We werden uitgenodigd om oud en nieuw te vieren bij haar en haar nieuwe vriend die ook nogal wat invloed had op de hele situatie.. Want mijn moeder zei dat ze egoistischer zou zijn, ze had al teveel gezeik meegemaakt.. Ze wilde nu eerst haar eigen leven op orde.. Dat betekende dus ook gelijk dat wij op de laatste plaats kwamen.. Wij zijn nog oud en nieuw wezen vieren bij mn moeder, haar vriend, zijn kinderen, mn broer en zusje.. Was opzich heel gezellig, maar dus de laatste keer dat ik haar had gezien..

Voor de kinderen van haar nieuwe vriend wilde ze wel een moeder zijn.. En toen hoorde ik dus dat die vriend haar dochter liefdesverdriet had (relatie van 2 jaar uit) en dat mijn moeder haar toen wel opbelde.. Toen was het voor mij min of meer klaar.. Heb toen nooit met zoveel woorden gezegd dat ik het contact wou vebreken.. Maar heb gewoon niks meer van me laten horen.. Ik had toen inmiddels een leuke nieuwe baan en ik merkte dat dat hele gezeik mijn werk en alles eromheen behoorlijk beinvloedde.. Nog een paar keer geprobeerd het goed te maken, ook op aanraden van mijn vriend en schoonouders, maar iedere keer kreeg ik weer verwijten naar mn kop geslingerd en ook al gaf ik toe dat ik sommige dingen misschien beter had kunnen aanpakken.. Nee hoor onvoorwaardelijk ken mijn moeder niet..

Maar toen mijn moeder dronken naar mijn mobiel belde en ik de hoorn erop gooide ging ze dus naar het thuisnummer van mijn schoonouders bellen, mijn schoonouders hebben toen duidelijk gemaakt dat ik haar niet wilde spreken.. Maar ze bleven toen naar dat nummer bellen terwijl die lieve mensen er helemaal niks mee te maken hadden/hebben.. Toen had ze het dus vebruid bij mn schoonouders en mn vriend, ook het feit dat ze helemaal niet is langsgekomen zat mn schoonouders ook niet lekker.. Hun gezin en nu ook mijn gezin is heel erg warm en verre van hoe het bij mij thuis ging.. Ook dit deed me natuurlijk wel veel pijn..

Vorig jaar januari dacht ik dat het eindelijk goed zou komen, nou ja er was een hele goede kans.. Ik was nog wel sceptisch, want ik was toen al 5 keer van de kouwe kermis thuis gekomen.. Het leek ook heel goed te gaan totdat mijn broer in een psychose kwam en ik dus ineens maar naar haar moest bellen.. Dat het dus volledig van mijn kant kwam.. Kijk ik begrijp best dat zoiets veel tijd in beslag neemt.. Maar dan kun je toch wel even de tijd nemen om iets van je te laten weten of interesse te tonen naar mij.. Nee, fout gedacht, dat kon dus niet..

Ik heb toen een afspraak gemaakt met de psycholoog, was al eens eerder bij GGZ geweest, maar hun wilden het eerst over het verleden hebben en daarna pas over wat er op dat moment speelde.. De psycholoog, gewoon een plaatselijke praktijk, heeft me daar toen heel erg bij geholpen.. Want ik ben er toen achter gekomen dat ik eem moeder wil zoals een moeder zich hoort te gedragen en dus niet wat ik nu had.. En ik kan niet accepteren dat het contact zo verloopt..

Ik heb mijn moeder toen een e-mail gestuurd met wat ik ervan vond en hoe ik me daarbij voelde.. Ik voelde me heel erg in de steek gelaten en heb dat ook in de e-mail gezet.. En dat ik het jammer vond dat ze geen interesse toonde en geen initiatief nam.. Ik kreeg een e-mail terug dat dat allemaal onzin was.. En weer veel verwijten naar mij toen.. Ohja dat ze haar prive-dingen niet met mij hoefde te delen.. Iets in die trant.. Toen was ik er echt helemaal klaar mee..

Met mijn broer en zusje heb ik geen contact meer.. Mijn vader heeft met mijn zusje geen contact meer en mijn broer ziet ie af en toe.. Het contact met mijn vader is ook niet zoals het tussen dochter en vader hoort te zijn, maar hij toont wel interesse en ik kan hem bellen als ik ergens mee zit (of ik er dan ook mee opschiet is een tweede), maar hij luistert wel.. Mijn moeder zou zeggen; ik heb genoeg aan mijn eigen sores.. Ook kan ze maar niet geloven dat ik nu de persoon ben die ik ben, ik kom namelijk voor mezelf op.. Iets waar ik nog weleens moeite heb bij mijn moeder.. Ook omdat zij veel heeft meegemaakt.. Ik bewaar liever de vrede zeg maar..

Ook heeft ze mijn oma (moeder van mn moeder) een kaart laten sturen waarop ik haar natuurlijk ging bellen om te bedanken.. Had ik beter niet kunnen doen, want ik moest het maar goedmaken en om nou het hele verhaal uit te leggen, nee dat doe je niet bij je oma.. Uiteindelijk hing zij huilend op.. Nee leuk zoiets..

Met kerst had ze weer een e-mail gestuurd en we hadden nog een kerstkaar gehad, maar heb er geen reactie op gegeven.. Mijn vriend moedigde me wel aan.. Maar ik stelde het uit en inmiddels is het alweer bijna maart.. Heb er helemaal geen zin in, ben eindelijk weer eens wat vaker vrolijk dan down en kan weer genieten van de natuur e.d., ben bezig met doorgroeien op mijn werk.. Mijn vriend en ik zijn alvast beginnend aan het rondkijken voor een eigen huisje, financieel heb ik het aardig op de rit.. Ik ben bang dat het weer allemaal verpest wordt door zoiets..

Maar mijn vriend zei dus; wat als je moeder ineens overlijdt, wat doe je dan? Vind je het niet kut dan dat je het eerst niet hebt goedgemaakt? Tja.. Ik zei keihard dat ik dan wel een beetje verdriet zou hebben, maar dat ik me niet schuldig zou gaan voelen.. Ik zou wel naar de begrafenis gaan, maar niet bij familie gaan zitten..

Wat ik nou eigenlijk met deze post wil bereiken, geen idee.. Ja het lucht weer eens lekker op..

Dat muurtje herken ik wel.. Ik heb zelf ook een gigantische muur om me heen..
Ik ben van mezelf niet zo'n positief iemand, zie altijd het negatieve van alles in.. Ik moet zeggen dat ik nu pas begin met volwassen worden (ben 23 jaar) en dat ik nu pas van dingen leer die ik dagelijks meemaak.. Maar ik laat mensen nu wel dichterbij komen als ik ze een tijdje ken en durf tegenwoordig zowaar ook gewoon mn mond open te trekken als ik het ergens niet mee eens ben..

Ik las van iemand anders over die depressie, ik denk dat ik tot vorig jaar mei ook jarenlang een depressie heb gehad.. Vanaf vorig jaar mei kon ik namelijk weer echt genieten van bijvoorbeeld de zon die schijnt..
En mijn zelfvertrouwen is ook heel erg gegroeid vorig jaar, ook door het werk, maar ook omdat ik er eigenlijk achterkwam dat ik toch best veel heb om trots op te zijn en wat ik wel zelf had bereikt.. Ook mijn rijbewijs behalen heeft daarin heel veel punten gescoord, dat moet je namelijk echt helemaal in je eentje doen..