R&P Relaties & Psychologie
Heb je relatieproblemen, of zit je in een diep psychologisch gat? Stort hier je hart uit, en heb steun aan de reacties van anderen.
Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?
thanks ga ik zeker doen zo!quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 12:27 schreef Psy-freak het volgende:
[..]
Ik ken het van m'n zus en ma
Je realiseert je wel dat het niet jou schuld is nu, hoop ik?
Dikke knuffel. Leef je maar lekker uit op de badkamer
thanks Ccquote:
Dat 'helaas' bij je schuldgevoel is omdat je zelf ook wel inziet dat jou niets te verwijten valt, hè?
Ontzettend pijnlijke ontdekking en natuurlijk zijn er allerlei 'excuses' voor je broer te bedenken. Bottom line is dat hij de chain niet heeft weten te doorbreken. Jij wel.
Heel veel sterkte!
Met het helaas is voor mij idd dat ik weet - rationeel gezien- idd dat mij niets te verwijten valt. Het kloterige emotionele hersenspinseltje 'wat had ik anders kunnen doen' knalt ook nu gewoon wel weer door mijn hoofd. Ik dacht altijd dat alleen ik misbruikt werd. Maar erg aannemelijk, nu helemaal, dat hij ook slachtoffer is van mijn pa. Of mss wel mijn ma die het wist van mij maar niets deed.
en dan denk je dus: had ik toen wel wat moeten zeggen/doen whatever. Terwijl je idd weet dat dat wsch gewoon niet had gekunt.
binnen nu en een half uur komen twee stoere dudes mij helpen met breken, ff afreageren en veilig voelen
lolwut
Goedzo! Fijn dat er iemand komt.quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 12:34 schreef BrandX het volgende:
[..]
thanks ga ik zeker doen zo!
[..]
thanks Cc
Met het helaas is voor mij idd dat ik weet - rationeel gezien- idd dat mij niets te verwijten valt. Het kloterige emotionele hersenspinseltje 'wat had ik anders kunnen doen' knalt ook nu gewoon wel weer door mijn hoofd. Ik dacht altijd dat alleen ik misbruikt werd. Maar erg aannemelijk, nu helemaal, dat hij ook slachtoffer is van mijn pa. Of mss wel mijn ma die het wist van mij maar niets deed.
en dan denk je dus: had ik toen wel wat moeten zeggen/doen whatever. Terwijl je idd weet dat dat wsch gewoon niet had gekunt.
binnen nu en een half uur komen twee stoere dudes mij helpen met breken, ff afreageren en veilig voelen
Het is gebeurt, je kunt er niets meer aan doen. Alleen een plekje geven.
zaterdag 13 augustus 2011 11:41 schreef RockNijntje het volgende:
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Leef je uit!
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Super sterk van je dat je dit heb durven posten. Heb bewondering voor de manier waarop je ermee omgegaan ben en het je niet je leven op grote schaal heb laten bepalen.
Wel kut dat je erachter ben gekomen dat je broertje in de voetsporen van je vader is gevolgd, maar wat anderen ook al zeiden. Hier kan jij niks aan doen. het voelt natuurlijk wel *** (kan er geen goed woord voor vinden) om te weten dat een direct familielid dat soort dingen doet, zeker als je het zelf ook meegemaakt heb. Wens je ook heel veel sterkte om dit een plekje te geven.
Verder kan ik me goed inleven in je verhaal en van menig ander wat ik heb gelezen.
Ook ik heb in mijn jeugd een en ander meegemaakt, waar ik verder even niet over uit wil wijden. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was en in 31 jaar heb ik mijn vader 1 keer gezien.
Ik wist dat hij hertrouwd was en dat daaruit 2 kinderen zijn voortgekomen. Sporadisch had ik via sociale netwerken contact met mijn halfzusje (ook die heb ik samen met mijn halfbroertje 1 keer gezien).
Vorig jaar sprak ze me aan dat mijn vader ongeneeslijk ziek was en waarschijnlijk nog 1 tot 1 1/2 jaar te leven had en of ik erover na wilde denken langs te komen. Dit was een wens van mijn vader.
Na erover nagedacht te hebben en besproken met mijn vriend en wat andere vrienden besloten dit niet te doen. Ik wist alleen niet hoe ik dit moest vertellen aan hun.
Twee maanden later lag er een rouwkaart in de brievenbus, hij was overleden. Ik was toen best verward. Vond het erger voor zijn gezin dan voor hem zelf. Wist niet of ik verdrietig moest zijn of niet. Eigenlijk heb ik het nog steeds niet echt een plekje gegeven. De man die mij op de wereld gezet heeft is er niet meer, maar heb nog steeds moeite om hem vader te noemen.
Het is een korter stukje geworden dan ik gedacht had, meer omdat ik niet teveel details neer wil zetten.
Het verleden is gebeurd en daar kunnen we niets aan veranderen, toch soms als mijn gedachten die richting op dreigen te gaan dan krijgen emoties de overhand.
Wel kut dat je erachter ben gekomen dat je broertje in de voetsporen van je vader is gevolgd, maar wat anderen ook al zeiden. Hier kan jij niks aan doen. het voelt natuurlijk wel *** (kan er geen goed woord voor vinden) om te weten dat een direct familielid dat soort dingen doet, zeker als je het zelf ook meegemaakt heb. Wens je ook heel veel sterkte om dit een plekje te geven.
Verder kan ik me goed inleven in je verhaal en van menig ander wat ik heb gelezen.
Ook ik heb in mijn jeugd een en ander meegemaakt, waar ik verder even niet over uit wil wijden. Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 6 was en in 31 jaar heb ik mijn vader 1 keer gezien.
Ik wist dat hij hertrouwd was en dat daaruit 2 kinderen zijn voortgekomen. Sporadisch had ik via sociale netwerken contact met mijn halfzusje (ook die heb ik samen met mijn halfbroertje 1 keer gezien).
Vorig jaar sprak ze me aan dat mijn vader ongeneeslijk ziek was en waarschijnlijk nog 1 tot 1 1/2 jaar te leven had en of ik erover na wilde denken langs te komen. Dit was een wens van mijn vader.
Na erover nagedacht te hebben en besproken met mijn vriend en wat andere vrienden besloten dit niet te doen. Ik wist alleen niet hoe ik dit moest vertellen aan hun.
Twee maanden later lag er een rouwkaart in de brievenbus, hij was overleden. Ik was toen best verward. Vond het erger voor zijn gezin dan voor hem zelf. Wist niet of ik verdrietig moest zijn of niet. Eigenlijk heb ik het nog steeds niet echt een plekje gegeven. De man die mij op de wereld gezet heeft is er niet meer, maar heb nog steeds moeite om hem vader te noemen.
Het is een korter stukje geworden dan ik gedacht had, meer omdat ik niet teveel details neer wil zetten.
Het verleden is gebeurd en daar kunnen we niets aan veranderen, toch soms als mijn gedachten die richting op dreigen te gaan dan krijgen emoties de overhand.
ik heb me mega uitgeleefd. Handen zijn geschaafd 
heerlijk uitgeleefd, jongens waren superlief
tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
heerlijk uitgeleefd, jongens waren superlief tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
lolwut
Misschien kun je hem toch eens opzoeken. Als afsluiting of niet. Dat is prive en aan jou alleen. Voel dat niet als een smet op jou. Daden zijn afschuwelijk maar wellicht krijg je antwoorden op je vragen. En verder wat al gezegd is, voel je nooit schuldig.quote:
ik heb me mega uitgeleefd. Handen zijn geschaafd
tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
Jij kunt het verleden niet veranderen, je was zelf kind en flink beschadigd als ik het allemaal zo lees en je hebt je eigen pad gekozen. Dat heb jij zelf op eigen kracht gedaan.
Heftig allemaal. Ook trouwens wat Ayumu schrijft. Wat een afschuwelijke narigheid maken mensen mee. Sterkte, ook aan sommige meelezers die zelf met hun verleden kampen want niemand klikt dit topic qua onderwerp zomaar even aan.
Un certain jeune homme
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
Saint-Mandé, 6 octobre 1929 - Paris, 7 août 2010.
Als je teveel denkt aan de tijd die je nog hebt vergeet je te leven.
quote:
Net heel het topic gelezen.
Best heftig
[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 14-08-2011 00:22:21 ]
Thanksquote:
Op En ook wat Staal zegt, je hebt helemaal gelijk en mooi verwoord, Staal! Heel veel lezers die (heel begrijpelijk) anoniem willen blijven door niet te posten maar wel mee te lezen. Hopelijk put men toch wat kracht uit dit topic en de verhalen van de mensen hier.
edit: het klint wat cheesy en goedkoop deze post als ik hem zo terug lees
hopelijk snapt iedereen die het leest hoe ik het bedoel.[ Bericht 7% gewijzigd door BrandX op 14-08-2011 00:34:04 ]
lolwut
Heftig .... ik weet niet echt wat ik moet zeggen.
Sterkte?
[ Bericht 4% gewijzigd door Madame_Paon op 15-08-2011 02:30:48 ]
There's a lesson that you always have to learn
Through the consequence of fire comes the burn
Through the consequence of fire comes the burn
Ik lees dit topique net voor het eerst, wat een kut jeugd heb jij meegemaakt zeg. Mijn jeugd was ook nie tperfect moet ik zeggen, veel ziekte en ellende in m'n familie waardoor er weinig aandacht naar mij kon gaan + de schuldgevoelens die kinderen zichzelf aanpraten als fact of life. Maar m'n familie probeerde er iig wel altijd voor mij te zijn, al lukte dat niet altijd. Genoeg over mij.quote:Op zaterdag 13 augustus 2011 11:06 schreef BrandX het volgende:
[..]
Nou, inmiddels weet ik helaas hoe het met mijn broertje is. Ik kom er net achter dat hij drie maanden geleden opgepakt is voor misbruik van kleine kinderen, zijn computer is leeggehaald en daar hebben ze duizenden pedofoto's van af gehaald enz. en ze hebben foto's van hem met een kind van 2.
HIj is dus hetzelfde geworden als mijn pa
god ik ben zo vreselijk boos, verdrietig, kwaad, pislink, en alles, en het doet ook vreselijk veel pijn! De klootzak!
sorry voor de kick maar mijn twee beste vrienden zijn op vakantie/niet bereikbaar en ik moet het gewoon ff kwijt
gelukkig mag ik me zo fysiek helemaal uitleven op de badkamermuren slopen.
GODVERDOMME!
Hoe klote het ook is dat je broertje een pedofiel is geworden, ik denk persoonlijk dat je je boosheid niet op hem moet richten (weet niet goed waar je je boosheid naar richtte).
Maar je hebt gezien wat voor jeugd ie heeft gehad. Mensen worden niet kwaadaardig geboren, die worden zo gevormd door wat ze meemaken. Klaarblijkelijk is je broertje het als 'fact of life' gaan zien dat misbruik normaal is. Iemand die niets heeft en alleen ellende om zich heen meemaakt moet wel in erg sterke schoenen staan om niet precies zo te worden. Hopelijk vind je een gepaste manier om hiermee om te gaan, boos op hem zijn heeft eigenlijk niet zoveel zin en is (lijkt mij) niet terecht.
Hoe dan ook, hopelijk opent dit z'n ogen zodat ie vanaf nu zijn leven kan verbeteren.
Trots lid van het 👿 Duivelse Viertal 👿
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Een gedicht over Maanvis
Het ONZ / [KAMT] Kennis- en Adviescentrum Maanvis Topics , voor al je vragen over mijn topiques!
Goedzo meid! Jammer van de waterleiding, maar dat komt ook wel weer goed.quote:
ik heb me mega uitgeleefd. Handen zijn geschaafd
tis wel een teringbende hier nu en we hebben met de kangooboor een waterleiding geraakt dus ik zit tot woensdag zonder water
Het dringt nog steeds maar half tot mij door. Net de berichtgeving rondom zijn hechtenis en uitspraak nog een paar keer op verschillende bronnen gelezen. Aantal jaar brommen en dan wordt hij het land uit gezet terug naar Nederland (hij woont al een jaar of 10 in het buitenland). Ik zit het echt vol ongeloof te lezen elke keer weer. Hij heeft een paar opmerkingen naar de pers gemaakt die gewoon eng zijn. Ook liet hij vrijwillig een trots alle foto's op zijn pc's en laptops aan de politie zijn. Hij gaf ze zelf. Vertelde ook trots dat hij wel mensen wist die met die foto's van hem met het kleine kind wel raad wisten. En met het kind ook.
Echt om zo misselijk van te worden. En dat is dan je bloedeigen broer.
ik had altijd nog de stille hoop dat het contact tussen mijn broertje en mij ooit, ooit, ooit nog eens zou herstellen/ontstaan. Ik heb helemaal geen familie meer, hij is de enige. En dan hier achter komen. Nou vergeet het maar, dat contact hoeft never nooit meer van mij
Ik kan me voorstellen dat je dit vol ongeloof volgt, op afstand ook nog. En het lijkt me vreselijk om deze verhalen via de pers te moeten horen ipv. van je eigen broer.
Mag ik vragen: heb je therapie gehad om je gevoel een plek te kunnen geven?
zaterdag 13 augustus 2011 11:41 schreef RockNijntje het volgende:
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Psy-freak heeft wel de schattigste UI van heel FOK!
FOK!-vriendin: Pixxie. & AdoraBelle
Wauw. Heftig topic.
Ik heb zelf twee jaar geleden ook gebroken met mijn ouders, en door hun bemoeienis kan ik ook geen contact meer hebben met de rest van mijn familie.
Het is 'fijn' om te zien dat er nog meer mensen zijn die zo sterk zijn geweest om op deze manier voor zichzelf te kiezen (het is immers voor de buitenwereld vaak 'not done' om het contact met je familie te verbreken), en het is een opsteker dat het veel van jullie zo goed vergaat. Het is moeilijk om op die manier afstand te doen van je familie, vooral omdat inderdaad zoveel mensen roepen dat het toch je familie is. Ook de familie lijkt te denken dat het jou niks doet, omdat jij het immers afkapt, maar daar is een aanleiding, en veel kracht en besluitvaardigheid voor nodig.
Props voor iedereen, vind het knap dat jullie het zo ver hebben geschopt, en BrandX, heel veel sterkte gewenst..
Ik heb zelf twee jaar geleden ook gebroken met mijn ouders, en door hun bemoeienis kan ik ook geen contact meer hebben met de rest van mijn familie.
Het is 'fijn' om te zien dat er nog meer mensen zijn die zo sterk zijn geweest om op deze manier voor zichzelf te kiezen (het is immers voor de buitenwereld vaak 'not done' om het contact met je familie te verbreken), en het is een opsteker dat het veel van jullie zo goed vergaat. Het is moeilijk om op die manier afstand te doen van je familie, vooral omdat inderdaad zoveel mensen roepen dat het toch je familie is. Ook de familie lijkt te denken dat het jou niks doet, omdat jij het immers afkapt, maar daar is een aanleiding, en veel kracht en besluitvaardigheid voor nodig.
Props voor iedereen, vind het knap dat jullie het zo ver hebben geschopt, en BrandX, heel veel sterkte gewenst..
tja vond wel dat ik een update moest plaatsen 
ik wist dat ik een half zus had. Een dochter van mijn vader uit zijn huwelijk voordat hij met mijn moeder trouwde. We hebben elkaar 2x ontmoet. 1 keer toen ik 4 was en wat ik me dus maar slecht herinner. En later, in 2008; echter was ik toen zelf enorm in een depressie (ook al wist ik dat toen nog niet) en was er bij haar ook eea mis.
time goes by........................
Iets meer dan een jaar geleden zag ik op mijn facebook dat 'overig' (zie dat niet meer op facebook trouwens) duidelijk zichtbaar stond (witte letters, ipv uitgegrijsd zeg maar).
ik opende dat en zag dat ik een bericht had van iemand die ik op het eerste gezicht niet kende.
Ik opende het bericht en zag dat het een bericht was van de zoon (inmiddels toen 27) van mijn zus was. Hij zocht mij en vroeg eigenlijk alleen maar of het goed met mij ging.
tot mijn stomme verbazing las ik het bericht. Ik kon er op dat moment eigenlijk niets mee, behalve dan dat ik mij wezeloos was geschrokken.
Hij zocht in eerste instantie vooral contact met mij voor zijn moeder, oftewel mijn (half)zus.
Ik sprak hierover met mijn psych (inmiddels loop ik dus bij een psychiater (heeft de lead) met een ondersteunende psychotherapeut (psychomotorische therapie, werkzaam voor mijn psych). Ik was compleet in de war. Van een familie-eenzame wereld was daar op eens vanuit het niets contact met een neef die contact zocht namens zijn moeder, ofwel mijn zus.
na een week of twee met daarbinnen gesprekken met beiden psychen berichtte ik hem terug dat het op zich goed met mij ging en dat ik het leuk vond van hem te horen (was ook zo). Hij reageerde terug dat hij blij was dat ik reageerde, en dat hij het leuk zou vinden als ik contact op nam met zijn moeder (mijn zus dus) omdat hij zeker wist dat ze dat heel leuk zou vinden.
Dat kostte mij even wat moeite. Ik bedoel, ik leefde al ruim 20 jaar met de belevingswereld: ik ben alleen en heb geen familie. NIets noppes nada, alleen een paar goede en veel minder goede vrienden.
Uiteindelijk met trillende handen haar een bericht gestuurd via facebook. Zij vond het net zo spannend als ik. Lang verhaal kort: haar moeder vertrok kort na haar geboorte van mijn vader, omdat hij haar en haar paar maanden oude kind (mijn zus dus) flink sloeg. Haar moeder deed dus wat mijn moeder niet durfde. Ze vertrok. Ze was dus verstandiger dan mijn moeder.
We hebben kort daarna een paar hele spannende telefoongesprekken gehad. Doodeng vonden we het beiden. Zij is getrouwd en heeft dus een (geweldige) zoon. We hebben drie keer uitgebreid gebeld met elkaar en daarna de onvermijdelijke afspraak gemaakt elkaar te ontmoeten.
Het woord 'half' bestaat niet in haar wereld. Haar moeder hertrouwde een jaar nadat zij brak met mijn vader. Daar is een zoon uit gekomen. Deze zoon is dus een half broer van mijn zus. Maar zo ziet en voelt (!) zij dat niet. Het is haar volle broer en die man is haar gevoelsvader (biologisch dus niet dezelfde vader als ik), en daarmee ziet zij die zoon als haar volle broer. Zo ziet mij ook als haar volle zus. Half bestaat voor haar niet.
elkaar inmiddels een aantal keer ontmoet, en het gaat enorm tof. We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ook haar man en haar zoon - mijn neef dus - kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ik heb familie. En dat is iets wat nog steeds enorm vreemd en gek is. Zij snappen dat gelukkig ook heel erg goed.
lastig uit te leggen, maar het doet mij verschrikkelijk veel goed. We hebben regelmatig contact via whatsapp en facebook en hebben elkaar in een jaar tijd nu 5 keer irl ontmoet (we wonen 2,5 uur rijden bij elkaar vandaan). Het is nog allemaal nog steeds heel vreemd, maar de klik is er en erg goed. We leren elkaar langzaamaan steeds beter kennen en tof genoeg is het elke ontmoeting steeds hechter en beter.
ik ben superblij, Deze ontwikkeling is mede de oorzaak dat ik geen mod meer ben.
Verder heb ik dus intensieve therapie. Om de week bij een (waanzinnig goede) psychiater en de andere om de week bij een (minstens zo waanzinnig goede) ondersteunde psychomotorische therapeut. Zij helpen mij enorm goed. Het is vaak erg moeilijk om zaken onder ogen te zien en te snappen. Om te zien waarom ik doe zoals ik doe terwijl ik dat niet (meer) wil. Maar ik maak grote stappen.
Naar het zich laat aanzien ben ik daar voorlopig nog wel even mee bezig. Belangrijkste doelen zijn het vinden van mijzelf, van het alles wat ik heb weggestopt om (letterlijk) te overleven. Ook alles wat ik nog niet wist toen ik dit topic opende. Het is een weg waar ik nog wel even mee bezig ben, maar het is goed. Ik ben steeds meer mezelf en heb inmiddels familie!!!!
[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 04-09-2016 23:48:47 ]
ik wist dat ik een half zus had. Een dochter van mijn vader uit zijn huwelijk voordat hij met mijn moeder trouwde. We hebben elkaar 2x ontmoet. 1 keer toen ik 4 was en wat ik me dus maar slecht herinner. En later, in 2008; echter was ik toen zelf enorm in een depressie (ook al wist ik dat toen nog niet) en was er bij haar ook eea mis.
time goes by........................
Iets meer dan een jaar geleden zag ik op mijn facebook dat 'overig' (zie dat niet meer op facebook trouwens
) duidelijk zichtbaar stond (witte letters, ipv uitgegrijsd zeg maar).ik opende dat en zag dat ik een bericht had van iemand die ik op het eerste gezicht niet kende.
Ik opende het bericht en zag dat het een bericht was van de zoon (inmiddels toen 27) van mijn zus was. Hij zocht mij en vroeg eigenlijk alleen maar of het goed met mij ging.
tot mijn stomme verbazing las ik het bericht. Ik kon er op dat moment eigenlijk niets mee, behalve dan dat ik mij wezeloos was geschrokken.
Hij zocht in eerste instantie vooral contact met mij voor zijn moeder, oftewel mijn (half)zus.
Ik sprak hierover met mijn psych (inmiddels loop ik dus bij een psychiater (heeft de lead) met een ondersteunende psychotherapeut (psychomotorische therapie, werkzaam voor mijn psych). Ik was compleet in de war. Van een familie-eenzame wereld was daar op eens vanuit het niets contact met een neef die contact zocht namens zijn moeder, ofwel mijn zus.
na een week of twee met daarbinnen gesprekken met beiden psychen berichtte ik hem terug dat het op zich goed met mij ging en dat ik het leuk vond van hem te horen (was ook zo). Hij reageerde terug dat hij blij was dat ik reageerde, en dat hij het leuk zou vinden als ik contact op nam met zijn moeder (mijn zus dus) omdat hij zeker wist dat ze dat heel leuk zou vinden.
Dat kostte mij even wat moeite. Ik bedoel, ik leefde al ruim 20 jaar met de belevingswereld: ik ben alleen en heb geen familie. NIets noppes nada, alleen een paar goede en veel minder goede vrienden.
Uiteindelijk met trillende handen haar een bericht gestuurd via facebook. Zij vond het net zo spannend als ik. Lang verhaal kort: haar moeder vertrok kort na haar geboorte van mijn vader, omdat hij haar en haar paar maanden oude kind (mijn zus dus) flink sloeg. Haar moeder deed dus wat mijn moeder niet durfde. Ze vertrok. Ze was dus verstandiger dan mijn moeder.
We hebben kort daarna een paar hele spannende telefoongesprekken gehad. Doodeng vonden we het beiden. Zij is getrouwd en heeft dus een (geweldige) zoon. We hebben drie keer uitgebreid gebeld met elkaar en daarna de onvermijdelijke afspraak gemaakt elkaar te ontmoeten.
Het woord 'half' bestaat niet in haar wereld. Haar moeder hertrouwde een jaar nadat zij brak met mijn vader. Daar is een zoon uit gekomen. Deze zoon is dus een half broer van mijn zus. Maar zo ziet en voelt (!) zij dat niet. Het is haar volle broer en die man is haar gevoelsvader (biologisch dus niet dezelfde vader als ik), en daarmee ziet zij die zoon als haar volle broer. Zo ziet mij ook als haar volle zus. Half bestaat voor haar niet.
elkaar inmiddels een aantal keer ontmoet, en het gaat enorm tof. We kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ook haar man en haar zoon - mijn neef dus - kunnen het heel goed met elkaar vinden. Ik heb familie. En dat is iets wat nog steeds enorm vreemd en gek is. Zij snappen dat gelukkig ook heel erg goed.
lastig uit te leggen, maar het doet mij verschrikkelijk veel goed. We hebben regelmatig contact via whatsapp en facebook en hebben elkaar in een jaar tijd nu 5 keer irl ontmoet (we wonen 2,5 uur rijden bij elkaar vandaan). Het is nog allemaal nog steeds heel vreemd, maar de klik is er en erg goed. We leren elkaar langzaamaan steeds beter kennen en tof genoeg is het elke ontmoeting steeds hechter en beter.
ik ben superblij, Deze ontwikkeling is mede de oorzaak dat ik geen mod meer ben
. Verder heb ik dus intensieve therapie. Om de week bij een (waanzinnig goede) psychiater en de andere om de week bij een (minstens zo waanzinnig goede) ondersteunde psychomotorische therapeut. Zij helpen mij enorm goed. Het is vaak erg moeilijk om zaken onder ogen te zien en te snappen. Om te zien waarom ik doe zoals ik doe terwijl ik dat niet (meer) wil. Maar ik maak grote stappen.
Naar het zich laat aanzien ben ik daar voorlopig nog wel even mee bezig. Belangrijkste doelen zijn het vinden van mijzelf, van het alles wat ik heb weggestopt om (letterlijk) te overleven. Ook alles wat ik nog niet wist toen ik dit topic opende. Het is een weg waar ik nog wel even mee bezig ben, maar het is goed. Ik ben steeds meer mezelf en heb inmiddels familie!!!!
[ Bericht 0% gewijzigd door BrandX op 04-09-2016 23:48:47 ]
lolwut
Ik lees je post nu nog eens en ook al vertel je in deze post niet waarom de relatie met je vader zo verstoord was, realiseer ik mij dat ik het nu pas dat ik je post enigzins op waarde kan schatten.quote:Op maandag 10 november 2008 09:30 schreef Copycat het volgende:
Wat een coole openhartigheid, BX!
Respect.
Anyhood, mei 2006 belde mijn zus me op. Mijn vader, met wie ik al vanaf mijn 17e geen contact meer had, was ongeneeslijk ziek en mijn zus vond dat ik dat moest weten. 'Kijk maar wat je met die info doet.'
Ik heb een week lang gespeeld met de gedachte om hem op zijn sterfbed nog te bezoeken. Heb er met veel vrienden over gesproken en uiteindelijk besloten dit toch niet te doen. Mezelf kennende (en sommige van mijn vrienden kennen mij beter dan ik mezelf ken) was het onderliggende motief een boetedoening/mea culpa van zijn kant. En mijn vader kennende was dat absoluut niet realistisch. Dus besloten om het te laten voor wat het was. Omdat het anders meer wonden zou openrijten dan helen.
Een week of twee later is mijn vader daadwerkelijk overleden. Ik had heel erg de behoefte om mijn broer en zus (die allebei dus nog wel contact met hem hadden) bij te staan en dat heeft me enorm geholpen bij mijn eigen, vreemde verdriet. Ik heb de tekst geschreven voor het bidprentje (katholieke zuiden) en dat was op de een of andere manier heel helend. Simpelweg door het feit dat ik, ondanks alles wat is voorgevallen tussen mijn pa en mij, het laatste woord had en het kon opbrengen daar een respectvol laatste woord van te maken. Dat gaf me een erg goed gevoel.
Wat trouwens wel heel fucked up was toen, was dat twee dagen na mijn pa's overlijden, mijn schoonzus een beroerte kreeg en in het ziekenhuis belandde. Mijn vader woonde al een tijd in Thailand, was terug in Nederland voor de behandeling en had zijn vriendin meegenomen. Die vriendin zou tot aan de begrafenis bij mijn broer logeren, maar dat kon niet meer door de stress van de zware beroerte van mijn schoonzus. Bij mijn zus was geen optie, bij mijn moeder ook niet, dus toen heeft die vriendin een dag of vier bij mij gelogeerd. En zij wist tot toen niet beter dan dat mijn pa slechts twee kinderen had; mijn zus en mijn broer.
Heel raar, die logeerpartij, maar ergens ook weer sort of helend op een 'Ik sta boven jouw kleinzieligheid' manier.
Mijn moeder (mijn ouders waren al een kwart eeuw gescheiden) en ik zijn samen nog naar de begrafenis geweest en dat was het.
Enfin, op deze manier heb ik het heel goed een plaats weten te geven en, wat ik misschien wel nog belangrijker vind, de band met mijn zus en met name mijn broer is er enorm door versterkt.
Toen ik dit topic opende zat ik nog enorm in de knoop met mezelf, wat ik toen nog niet wist. Dit moet een enorme verwarrende periode geweest zijn voor jou. Ook omdat je dus voor je vader richting zijn vriendin niet bestond totdat zij jou leerde kennen. Kan me dat eigenlijk niet voorstellen hoe dat moet zijn geweest. Mea culpa; alsnog/wederom bedankt voor je openhartigheid.
Ik heb je op FOK! leren kennen als een stoere, sterke chick met een klein hartje. Mijn allergrootste waardering daarvoor
lolwut
Korte reactie:
Zelfde soort jeugd gehad zoals jij. Na het overlijden van mijn moeder ( vader geen contact maar hij heeft niet lange meer ) kwam ik erachter dat er " dubbele rouw " was, is! Het rouwen mbt tot mijn moeder en het rouwen van een verloren jeugd. En die tweede deed echt zeer en was zeer verwarrend.
Na het overlijden was het definitief! Klinkt raar, ik was 40, maar had het gevoel of mijn jeugd definitief verpest was. Altijd de hoop gehad dat het goed zo komen. Maar de één van de aanstichters was dood. Kon niet meer mijn boosheid kwijt op de schuldigen. Ik was aan mijn zelf overgelaten moest die gevoelens zelf verwerken en toen kwam de rouw.......en die was rauw.
Klinkt vaag maar kan het niet anders verwoorden
Zelfde soort jeugd gehad zoals jij. Na het overlijden van mijn moeder ( vader geen contact maar hij heeft niet lange meer ) kwam ik erachter dat er " dubbele rouw " was, is! Het rouwen mbt tot mijn moeder en het rouwen van een verloren jeugd. En die tweede deed echt zeer en was zeer verwarrend.
Na het overlijden was het definitief! Klinkt raar, ik was 40, maar had het gevoel of mijn jeugd definitief verpest was. Altijd de hoop gehad dat het goed zo komen. Maar de één van de aanstichters was dood. Kon niet meer mijn boosheid kwijt op de schuldigen. Ik was aan mijn zelf overgelaten moest die gevoelens zelf verwerken en toen kwam de rouw.......en die was rauw.
Klinkt vaag maar kan het niet anders verwoorden
Ik vind het niet onsamenhangend. Vind het vooral fijn om te lezen dat je de lijn omhoog hebt gevonden. Dat is fantastisch; hou vol. Je hebt het verdiend en gaat er komen!quote:
mss is het bovenstaande wat onsamenhangend, stel vooral vragen als je dat wil
ik denk dat ik enigzins begrijp wat je bedoelt.quote:
Korte reactie:
Zelfde soort jeugd gehad zoals jij. Na het overlijden van mijn moeder ( vader geen contact maar hij heeft niet lange meer ) kwam ik erachter dat er " dubbele rouw " was, is! Het rouwen mbt tot mijn moeder en het rouwen van een verloren jeugd. En die tweede deed echt zeer en was zeer verwarrend.
Na het overlijden was het definitief! Klinkt raar, ik was 40, maar had het gevoel of mijn jeugd definitief verpest was. Altijd de hoop gehad dat het goed zo komen. Maar de één van de aanstichters was dood. Kon niet meer mijn boosheid kwijt op de schuldigen. Ik was aan mijn zelf overgelaten moest die gevoelens zelf verwerken en toen kwam de rouw.......en die was rauw.
Klinkt vaag maar kan het niet anders verwoorden
Voor mij was het dat bij het overlijden van mijn vader een hoop angst weg viel.
Bij het overlijden van mijn moeder (zo blijkt nu) is mijn jeugd definitief vervallen. Wat raar klinkt. Maar ten tijde van het openen van dit topic wist ik nog niet wat ik nu weet. Toen overheerste de triomph van overwinnen. Ik leefde nog en hoe! En zij zijn dood!
nu pas kan ik met behulp van mijn profs en mijn vrienden in (beginnen te) zien wat en hoe er nu echt speelde en welke impact het had en nog steeds heeft.
lolwut
Dank jequote:
[..]
Ik vind het niet onsamenhangend. Vind het vooral fijn om te lezen dat je de lijn omhoog hebt gevonden. Dat is fantastisch; hou vol. Je hebt het verdiend en gaat er komen!
strandwandelingen ftw
lolwut
was een mooie ervaringquote:
[..]
Ik moet er nog vaak aan denken. Wat een gekkigheid
. bijzonder hoe het tot stand kwam en hoe wel elkaar daarin konden vinden
lolwut
Volmondig: ja, eensch!quote:
was een mooie ervaring
bijzonder hoe het tot stand kwam en hoe wel elkaar daarin konden vinden
Ooit moeten we het nog eens doen
Altijd goedquote:
[..]
Volmondig: ja, eensch!
Ooit moeten we het nog eens doen
lolwut
Wat enorm lief!quote:
Ik lees je post nu nog eens en ook al vertel je in deze post niet waarom de relatie met je vader zo verstoord was, realiseer ik mij dat ik het nu pas dat ik je post enigzins op waarde kan schatten.
Toen ik dit topic opende zat ik nog enorm in de knoop met mezelf, wat ik toen nog niet wist. Dit moet een enorme verwarrende periode geweest zijn voor jou. Ook omdat je dus voor je vader richting zijn vriendin niet bestond totdat zij jou leerde kennen. Kan me dat eigenlijk niet voorstellen hoe dat moet zijn geweest. Mea culpa; alsnog/wederom bedankt voor je openhartigheid.
Ik heb je op FOK! leren kennen als een stoere, sterke chick met een klein hartje. Mijn allergrootste waardering daarvoor
Ik moest het ook weer even opnieuw lezen. Maar eerlijk gezegd: met dat gedoe met zijn vriendin en de uitvaart leek de verwarring eerder op te lossen. Het was op slag helder: voor mijn pa was ik een gesloten boek. Al die twijfel over wel of niet hem bezoeken op zijn sterfbed, werd weggevaagd. Daar had ik een goede beslissing in genomen en me gelukkig niet door mijn wensdenken laten leiden.
Met de dood van mijn vader zijn een hoop obstakels verdwenen, banden versterkt. Een van de betere dingen die hij bij leven deed was doodgaan. Cru, maar ik meen het oprecht.
En ik wens jou alle succes in jouw tocht naar jezelf, samen met je familie!
Curiosity cultured the cat
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Hoge dames vangen veel wind
Whadda ya hear! Whadda ya say!
What is any ocean but a multitude of drops?
Wat fijn dat je nu toch iets van familie hebt.
Sterkte met alles en bovenal veel plezier je "nieuwe" familie.
Sterkte met alles en bovenal veel plezier je "nieuwe" familie.
Uitvinder van de biersmiley.
Wat een megakick na 5 jaar!quote:
[..]
6 jaar is niet gillend veel, maar wel een grote overwinningEn de TBS is niet lichtzinnig te nemen, dus dat is een mooi iets.
Gefeliciteerd.
Wat super voor je dat je nu plotseling familie hebt
Ik heb nog steeds contact met mijn familie, we lopen niet de deur bij elkaar plat (ik ben het ook zo gewend om geen familie te hebben dat ik het vergeet) maar met een aantal tantes gaan we geregeld wandelen.
Om terug te komen op mijn dader, die zit nog steeds in TBS, dat is in 2015 met 2 jaar verlengd
Ik ben naar de hoorzitting geweest en heb hem daar gezien en ook zijn familie. Ontzettend vreemd en spannend, zeker toen hij toen hij de rechtbank uitging, mij recht aankeek met een dodelijke blik. Gelukkig ben ik daar ook in getraind, dus die kon hij terug ontvangen, maar damn wat was dat hartklopping veroorzakend! Mei 2017 is er weer een zitting. Ik ga weer, dat hij mijn gezicht ook nooit mag vergeten 
Mijn ouders heb ik nog steeds geen contact mee, ondanks dat mijn vader de nodige operaties en ziekten onder de leden heeft. Voelt goed, al 17 jaar.
Heel veel succes met je familie!
Brand, ik heb niet zoals jij ouders gehad die niet van mij hielden, maar ouders die door hun beider behoeftes geen aandacht konden of wilden geven.
Mijn vader is een identiteitsloze man met narcistische trekken die het liefst achter de krant zat. Uit zichzelf deed hij geen dingen met ons, de kinderen (mijn broers en ik). Daar had ie geen belangstelling voor.
Mijn moeder is een half jaar na mijn geboorte ingestort. Ze kon zich niet staande houden doordat mijn vader emotioneel afwezig was. Ze was een borderliner maar mentaal bovenmatig sterk.
Zo lang als ik me kan herinneren is er koude oorlog bij ons thuis geweest. Mijn moeder wilde met alle geweld contact met mijn vader krijgen en mijn vader wilde alleen maar met rust gelaten worden en zijn krant lezen.
De combinatie borderliner/narcist is een enge. De één sloopt de ander. Achteraf denk ik dat wij kinderen, de tentharingen van mijn moeders tent zijn geweest: wij hielden haar overeind. Om ons ging ze door, maar ze heeft jarenlang stúk gezeten. Depressief, afwezig, onder de pillen, enkel bezig met haar strijd met mijn vader.
Ik ben als kind gevlucht in altruïsme: ik ging óp in anderen en verliet mezelf al vroeg. (Heel opvallend: mijn andere broer vluchtte in narcisme/egoïsme en kreeg uiteindelijk precies de tegenovergestelde symptomen/klachten als die ik kreeg. We zijn beiden ook opgenomen geweest en beiden inmiddels, nog steeds zoveel jaren later, 24/7 bezig om terug te buigen naar enigszins normaal.)
Toen mijn ouders scheidden toen ik 16 was, was ik één van de familie, ik stond niet op eigen benen. Ik had me niet tot één zelfstandig persoon kunnen ontwikkelen. Na de scheiding ben ik uiteindelijk ook ontspoord met alle nare dingen die je daarbij kunt verzinnen.
Dat is kennelijk mijn manier geweest om het te redden: opgaan in anderen. En alle enge dingen gooide ik achter me op een hoop. En dat wreekt zich uiteindelijk.
Mijn vader is een identiteitsloze man met narcistische trekken die het liefst achter de krant zat. Uit zichzelf deed hij geen dingen met ons, de kinderen (mijn broers en ik). Daar had ie geen belangstelling voor.
Mijn moeder is een half jaar na mijn geboorte ingestort. Ze kon zich niet staande houden doordat mijn vader emotioneel afwezig was. Ze was een borderliner maar mentaal bovenmatig sterk.
Zo lang als ik me kan herinneren is er koude oorlog bij ons thuis geweest. Mijn moeder wilde met alle geweld contact met mijn vader krijgen en mijn vader wilde alleen maar met rust gelaten worden en zijn krant lezen.
De combinatie borderliner/narcist is een enge. De één sloopt de ander. Achteraf denk ik dat wij kinderen, de tentharingen van mijn moeders tent zijn geweest: wij hielden haar overeind. Om ons ging ze door, maar ze heeft jarenlang stúk gezeten. Depressief, afwezig, onder de pillen, enkel bezig met haar strijd met mijn vader.
Ik ben als kind gevlucht in altruïsme: ik ging óp in anderen en verliet mezelf al vroeg. (Heel opvallend: mijn andere broer vluchtte in narcisme/egoïsme en kreeg uiteindelijk precies de tegenovergestelde symptomen/klachten als die ik kreeg. We zijn beiden ook opgenomen geweest en beiden inmiddels, nog steeds zoveel jaren later, 24/7 bezig om terug te buigen naar enigszins normaal.)
Toen mijn ouders scheidden toen ik 16 was, was ik één van de familie, ik stond niet op eigen benen. Ik had me niet tot één zelfstandig persoon kunnen ontwikkelen. Na de scheiding ben ik uiteindelijk ook ontspoord met alle nare dingen die je daarbij kunt verzinnen.
Dat is kennelijk mijn manier geweest om het te redden: opgaan in anderen. En alle enge dingen gooide ik achter me op een hoop. En dat wreekt zich uiteindelijk.
Best wel lastig onderwerp dit, heleboel goede vrienden zijn inmiddels op de eeuwige jachtvelden, werd er wat hard door. Merk wel dat ik er killer door ben geworden.
Hoort er ook bij.
Hoort er ook bij.
|
|
Rouw maar dan anders. Hoe doe/deed jij dat nou?
