De kunst van het loslaten van je ex #65

Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Wat is het leven toch oneerlijk.
Dacht ik eindelijk rust en een toekomst te hebben en werd alles serieus in mijn leven met een leuke vriend, kindje op komst en huisje kopen enzo.
We besloten te gaan trouwen om het plaatje compleet te maken. Niks leek ons nog in de weg te gaan staan totdat hij ziek werd.
Hij kreeg een psychose. Je wereld stort in elkaar en je blijft alleen achter met alle onzekerheden die dat met zich mee brengt. Hij opgenomen om weer beter te worden.
Je weet niet hoelang zo iets duurt, er zijn geen gemiddelden. Hij reageerd geirriteerd tegen je, herkent je soms niet en beweert niet getrouwd te zijn en kan zelfs agressief
worden en je aanvallen. Maar het andere moment kan hij ineens weer helderder zijn en weet ie alles wel.
Het moment dat dan eindelijk de medicijnen werken gaat alles vrij vlot en word er gewerkt aan het terug keren naar huis. Maar aan de thuisblijvers word niet gedacht.
Nee het enige beeld dat er toe doet is hoe hij erbij zit en de thuisblijvers moeten zich continu aanpassen aan de veranderende situaties.
Weg van huis, terug naar huis en zie maar hoe je het een plek geeft en hoe je er mee om gaat. Want iemand na een psychose is toch anders in zijn doen en laten.
Moe en passief dat was de man die ik terug kreeg. Een man die geen rekening meer hield met de thuis situatie en of dat was omdat hij niet wilde of niet kon dat weet ik niet.
Dan ben je ineens moeder van jullie kinderen maar heb je hem er ook bij als groot kind. Je verdriet word niet gehoord en je bent alleen maar bezig met overleven.
Je angst voor herhaling mag je niet hebben, je stelt je aan want de hulpverlening is er zeker van dat het iets eenmaligs is.
Medicijnen worden afgebouwd, hulpverlening stopt en hij is genezen verklaard.
Fijn!
Hij leek zelfs de oude weer te worden.
Tot het noodlot weer toeslaat en hij weer in een psychose terecht komt. Nog geen maand na het afsluiten van zijn dossier is hij weer opgenomen.
Dit maal door de politie uit huis gehaald omdat hij mij dreigde neer te steken.
En weer blijf je alleen achter. Iets minder onzekerheid omdat je het eerder hebt meegemaakt maar nog stort je leven weer in.
Hoe geef je dit alles een plek? In nachtmerries herhaalt zich telkens het beeld dat hij je neersteekt. 80x met een groot mes zoals hij zei. Pakt hij niet alleen jou maar ook
je kinderen.
Angst is wat de boventoon voert, hoe ga ik hiermee om? Hoe geef ik dit een plek? En weer geen hulpverlening die naar je luisterd. Als je het zelf aanvraagt dan word gezegd
dat je problemen samenhangen met het ziektebeeld van je partner en dat zijn team je hulp moet geven. Maar dat gebeurd niet. De hulpverlening in Nederland is zo goed
dat je dus letterlijk met de rug tegen de muur komt te staan.
Ik moest mijn verhaal kwijt en had begeleiding nodig in hoe ik hier nou mee om moest gaan. Hoe ik dit een plek kon geven en wat ik eventueel in de toekomst kon verwachten.
In plaats daarvan kwam er niets. Tenzij je 2 afspraken met de psychiater wil meerekenen. Alsof je direct vanaf de eerste afspraak het achterste van je tong kan laten zien
terwijl je nog vol zit met alle gebeurtenissen die je weg hebt moeten stoppen om te overleven.
Ik trek het niet meer zoals we nu leven. Ik ga kapot van binnen en moet ook aan mezelf denken. Ik moet hier weg om mijn rust te vinden en toch mijn hulp te krijgen die ik nodig heb.
Kiezen tussen alle kwaden. Want je hebt dit niet voor ogen gehad als je toekomst beeld. Je wilt hem niet kwijt, maar kan op dit moment ook niet samen met hem zijn.
Gewoon omdat je op deze manier jezelf vergeet en dat uiteindelijk nooit goed kan zijn voor de toekomst voor jezelf, je kinderen en je partner.
Nu voel ik me een zombie, leef de dag en voel de pijn, maar de pijn mag er niet zijn dus duwen we nog verder weg. Die pijn moet eruit. Moet verwerkt worden.
Mijn hoofd is niet helder meer waardoor ik snel geirriteerd raak en mezelf verlies. En die wetenschap maakt me weer verdrietig en dan heb je het cirkeltje weer rond. Waar is dan
nog de ruimte om je geluk te voelen?
Ik dacht dat ik niet meer van hem hield, wel om hem gaf maar niet meer van hem hield. Nu merk ik weer dat ik wel van hem houd maar het is te laat.
Ik krijg de ruimte niet om mijn hoofd op orde te maken. Om mijn gevoelens op orde te krijgen en te leren omgaan met de situatie. Dat wil zeggen, die zou ik krijgen als ik hier zou
blijven samen met hem in 1 huis. Maar dan krijg ik het dus niet voor elkaar.
Ik moet even rust hebben in mijn leven. De rust zodat ik hieraan werken kan. Wat inhoud dat ik een eigen plekje moet hebben en zo ook de hulp kan krijgen die ik nodig heb
zonder in de bureaucratie terecht te komen dat ik onder de hulpverlening van mijn man val.
Ik had gehoopt op die manier te kunnen werken naar een nieuwe toekomst samen. Maar hij ziet niet in dat die mogenlijkheid nog steeds bestaat.
Ik had die inspanning best willen leveren, hij dus niet. En dat noemt hij mij laf dat ik nu weg ga? Tja het is maar hoe je het ziet.
Maar oneerlijk blijft het leven wel, toekomst dromen mag je hebben maar ze gaan allemaal vaak weer stuk.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 10:56 schreef Koepert het volgende:
Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Zelfde situatie, zij heeft het al geaccepteerd dat we niet meer bij elkaar zijn en dat we vrienden zijn.. Heeft inmiddels een ander en dat vind ik soms knap kut. Nu heb ik een leuk meisje in Duitsland ontmoet en dat had ik verteld.. eerst was ze heel enthousiast en opeens kreeg ik later een sms met kunnen we morgen praten.

Maw: zelf wel willen snoepen en genieten maar toch stiekum wel een beetje huilen als ik met iemand anders ben...

Het is nu zon 2 maanden geleden dat ik het uit heb gemaakt met mijn ex.(relatie heeft een klein half jaar geduurd) Ze had op een personeelsfeestje gezoend met een collega. Hierna is ze afstandelijk gaan doen en heb ik het uit haar weten te trekken. Tijdje erna zijn we het weer opnieuw gaan proberen, maar het liep gewoon niet meer. Toen hebben in overleg besloten uit elkaar te gaan( ex is 16 en TS 18)

Ik ben er na 2 maanden echter nog niet overheen, had dit ook niet verwacht maar ja. Denk nog steeds dagelijks aan haar en wat we samen allemaal hebben gedaan. Haar hyves is nu langzamerhand mijn startpagina geworden(verban hyves!)

help

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 10:56 schreef Koepert het volgende:
Pff.. We willlen vrienden blijven. Ik wil dat. Zij wil dat. Ik wil haar niet kwijt. Zij wil mij niet kwijt. Maar bij sommige dingen heb ik nog teveel gevoel voor haar.. dat ik terugdenk aan de relatie en de sex en dat mis. Ik moet die knop omzetten, zij heeft dat al gedaan, daar heb ik toch bewondering voor. IK wil het, moet het, maar kan het nog niet volledig. Dat is vermoeiend. Weten wat er moet gebeuren maar zo gauw je haar ziet het toch nog niet volledig voor elkaar krijgen. Geen contact is geen optie. Geprobeerd maar dat gaat gewoon niet. We kunnen niet zonder elkaar, maar op dit moment ook niet helemaal met elkaar. Pff hoe zet ik die knop om.. Heb aan alle negatieve dingen gedacht. Maar dat weegt voor mij niet op tegen wat t waard is om haar te behouden als vriendin. Heb haar proberen te zien als een soort zus. Ook dat gaat niet continu goed, maar lijkt me toch de beste optie... Pleh

Geen contact, die vriendschap komt wel weer
Heb mijn ex deze week weer is gesmst dacht moet wel weer kunnen maar zij voelt zich er nog ongemakkelijk bij, en begrijp ik maar een vriendschap na een relatie heeft tijd nodig, en geef het de tijd
Dus mijn tip toch voorlopig geen contact en als jullie beide in overleg dit afspreken komt het wel goed met die vriendschap En geen contact kan wel, en is gewoon de beste oplossing, al het andere gaat op de lange termijn niet goed.
En ja dit klinkt makkelijker dan het is, want maak het nu zelf ook mee en is moeilijk.

heb na 't telefoontje met dr van gisteren een tijd lang erover nagedacht met wat ze nou bedoelde met "het gevoel is weg" en begin langzaam wel een beetje te begrijpen wat ze bedoeld.... volgens mij is dit weer iets wat mevrouw elk jaar ongeveer heeft ( ) en dat is dat het verliefde gevoel weg gaat, en je elkaar voor vanzelfsprekend aanneemt. Als dat het inderdaad is, dan heeft ze natuurlijk wel enigzins een punt, maar is voor mij juist reden eraan te werken en niet om ermee te stoppen. Nu zit er tussen mijn ex en mij wel ruim 4 jaar leeftijdsverschil (ik ben 29, ex wordt volgende maand 25) wat met dit soort dingen nog wel eens duidelijk wordt.

houden van is toch het mooiste wat er is, maar voor sommige is dat niet weggelegd helaas
Zoals guus meeuwis in een nummer zingt verliefd zijn is veel leuker en makkelijk dan
Relaties moet je met zijn 2en aan werken, de leuke dingen maar ook de mindere dingen.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 13:49 schreef kroegtijger het volgende:
heb na 't telefoontje met dr van gisteren een tijd lang erover nagedacht met wat ze nou bedoelde met "het gevoel is weg" en begin langzaam wel een beetje te begrijpen wat ze bedoeld.... volgens mij is dit weer iets wat mevrouw elk jaar ongeveer heeft ( ) en dat is dat het verliefde gevoel weg gaat, en je elkaar voor vanzelfsprekend aanneemt. Als dat het inderdaad is, dan heeft ze natuurlijk wel enigzins een punt, maar is voor mij juist reden eraan te werken en niet om ermee te stoppen. Nu zit er tussen mijn ex en mij wel ruim 4 jaar leeftijdsverschil (ik ben 29, ex wordt volgende maand 25) wat met dit soort dingen nog wel eens duidelijk wordt.

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 16:12 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

same here.... heb t nog met wat gezamelijke vrienden van ons er net over gehad; die denken er eigenlijk allemaal net zo over en dat ze gewoon door zou moeten zetten. Het is voor ons nu de 3e keer dat zoiets gebeurt... het zijn steeds ups en downs en nu weer een down dus... maar ik merk t wel weer als ze weer wat bij draait en we weer gewoon contact hebben (ik gok op een maandje ofzo )

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:53 schreef Ulanta het volgende:
Wat is het leven toch oneerlijk.
...

jeetje.. dat is niet niks zeg. Lijkt me evident dat je ff wat rust in je hoofd wil hebben en dan kan de oorzaak van die onrust (manlief) niet gaan bepalen dat je laf bent, maar goed sterkte iig.

Nu 2 weken terug gehoord dat ze de knoop ging doorhakken en toch nog geen serieuze relatie wil/kan hebben omdat ze nog vrijgezel wil blijven en niet over haar ex is.
En ben er alles behalve overheen, zie haar nog 3x per week ongeveer en zou haar dan het liefst knuffelen maar dat kan niet

het mooiste is nog wel dat het eindelijk met iemand echt klikte en ik haar en zij mij echt leuk vinden maar dat er dan zoiets tussendoor komt.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 16:12 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

ja dat gevoel heb ik ook weleens. ex is 18 en ik ben 23... bij haar vorige vriend had ze et ook na 1 jaar dat ze niet meer verliefd was en dat ze anders voor hem ging voelen... en nu precies hetzelfde... ik denk dat ze nog te jong is.. en dat nog moet leren.. ik wilde er ook voor vechten, maar zij wilde niet meer... laatste dagen denk ik veel aan haar... ik wil haar smssen, bellen knuffelen.. maar het mag gewoon niet! het is gewoon beter als ik haar met rust laat.... geen contact.... heb ook geen behoefte aan vrouwen en heb op et moment echt schijt aan wat andere mensen(lees: vrouwen) van mij vinden of denken...

Merk dit vaker bij wat jongere meiden, mijn ex is ook 18 en ik ben 22. Is misschien maar 4 jaar maar in sommige opzichten zit hier toch veel verschil in. Is toch iets anders als de een 28 is en de ander 24
Ik wou ook vechten maar zij had het gezien zeg maar. En ik zei ook onbewust speelt de leeftijd dan toch mee.
Ik zoek nu ook wel iemand die qua leeftijd wat dichterbij me staat, loopt een leuke stagaire bij de fysio waar ik nu zit die behandelt me ook en ik zit het komende jaar daar nog wel voor me knie nog even wat beter leren kennen hehe moet zeggen dat het wel weer een beetje begint te kriebelen om me heen te kijken

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 17:20 schreef arjan1202 het volgende:

[..]

Merk dit vaker bij wat jongere meiden, mijn ex is ook 18 en ik ben 22. Is misschien maar 4 jaar maar in sommige opzichten zit hier toch veel verschil in. Is toch iets anders als de een 28 is en de ander 24
Ik wou ook vechten maar zij had het gezien zeg maar. En ik zei ook onbewust speelt de leeftijd dan toch mee.
Ik zoek nu ook wel iemand die qua leeftijd wat dichterbij me staat, loopt een leuke stagaire bij de fysio waar ik nu zit die behandelt me ook en ik zit het komende jaar daar nog wel voor me knie nog even wat beter leren kennen hehe moet zeggen dat het wel weer een beetje begint te kriebelen om me heen te kijken

ja stiekem speelt dan die leeftijd toch een rol... ik ben toch 'al 23'.. zij nog maar 18, dus ze kan nog alle kanten op... ik ook nog wel hoor maar het is toch anders...

ahhh, we praten over msn! ik voel me alleen maar kutter zo! ik MOET msn uitdoen!

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 17:56 schreef PhoenixNLx het volgende:
ahhh, we praten over msn! ik voel me alleen maar kutter zo! ik MOET msn uitdoen!

msn uitzetten of haar blokkeren voor je eigen best wil

Ik zit met eenzelfde probleem. Ik heb de vrouw van mijn dromen hermetisch afgesloten uit m'n leven, ongeveer drie maanden geleden.

Probleem: Ik word sindsdien alleen maar depressiever. Op werk is alles ok, dan heb ik genoeg mensen om me heen en genoeg werk te doen. Ik dan mijn vrolijke zelf, en is er geen vuiltje aan de lucht.

In de weekenden ben ik daarentegen niet te genieten en depressief. Het wordt steeds erger.
Ik heb er twee extra hobbies bij genomen, en ik ga naar elke social event die mijn pad kruist, maar behalve dat ik omval van de slaap helpt het niets. Zelfs met andere vrouwen in bed kruipen maakt me niet vrolijk.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 20:53 schreef GeestMeel het volgende:
Ik zit met eenzelfde probleem. Ik heb de vrouw van mijn dromen hermetisch afgesloten uit m'n leven, ongeveer drie maanden geleden.

Probleem: Ik word sindsdien alleen maar depressiever. Op werk is alles ok, dan heb ik genoeg mensen om me heen en genoeg werk te doen. Ik dan mijn vrolijke zelf, en is er geen vuiltje aan de lucht.

In de weekenden ben ik daarentegen niet te genieten en depressief. Het wordt steeds erger.
Ik heb er twee extra hobbies bij genomen, en ik ga naar elke social event die mijn pad kruist, maar behalve dat ik omval van de slaap helpt het niets. Zelfs met andere vrouwen in bed kruipen maakt me niet vrolijk.

Tja, misschien dat t allemaal nog even wat tijd moet hebben; maar als je dr zelf helemaal nog niet uit bent.... (anders zou je je nu niet zo voelen) waarom heb je dr dan uit je leven gesloten? kennelijk zitten die gevoelens er dus nog wel, maar ver weg gestopt.

Ik kan er weinig over zeggen meer..
Zoek afsluiting op een goede manier voor jezelf niet voor de ander, antwoorden krijg je niet altijd, als je maar precies heb laten weten hoe jij er over denkt en hoe jij alles zag, dan valt er gelijk een stuk last van je af.

Als je dan bericht terug krijgt dan kan dat positief of negatief, doordacht of ondoordacht zijn, maar 't is antwoord en dan kan je 't achter je proberen te laten.

Lukt mij ook nog niet na bijna 4 maanden maar voel me wel steeds vaker beter.

nieuw topic

Ik zie mijn ex morgen...als het goed is...als ze deze keer niet weer afzegt...ik ben benieuwd hoe het gaat morgen Ik ben benieuwd hoe zij doet tegenover mij. Ik denk gewoon afstandelijk. Maar dat komt goed uit, want ik ben ook van plan afstandelijk te doen tegenover haar

Het boeit me eigenlijk helemaal niks meer..._{ik ben vandaag toch al "goedgekeurd" door de familie van mijn nieuwe vriendin}

enne...over leeftijd. Leeftijd kan wel degelijk uitmaken. Een vriendin die ouder dan je is, is ook niet zaligmakend

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 21:06 schreef kroegtijger het volgende:

[..]

Tja, misschien dat t allemaal nog even wat tijd moet hebben; maar als je dr zelf helemaal nog niet uit bent.... (anders zou je je nu niet zo voelen) waarom heb je dr dan uit je leven gesloten? kennelijk zitten die gevoelens er dus nog wel, maar ver weg gestopt.

Ik heb m'n gevoelengs lang weggestopt en afstand bewaard om bij haar te kunnen blijven als vrienden. Over wat maanden werd die afstand toch steeds kleiner, ook van haar kant (dacht ik). Totdat ze plots vertelde over haar nieuwe liefde. Lastig momentje.
Na de schok toch maar om opheldering gevraagd, en open kaart gespeeld. Ze was niet echt onder de indruk. Ik heb het toen heel even geprobeerd, maar de situatie was voor mij te pijnlijk.
Dus toen heb ik maar gezegd dat we ieder onze eigen weg moesten gaan.. "ok, doei!" was niet echt het antwoord wat ik me had voorgesteld.

Klassiekertje, ik weet het, maar ik zou niet weten hoe ik dit verder zou moeten afsluiten. Ik heb echt m'n best gedaan.

Als laatste redmiddel ga ik volgende week op vakantie, even kijken of ik het zo uit m'n hoofd kan zetten.

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:53 schreef Ulanta het volgende:
Wat is het leven toch oneerlijk.
Dacht ik eindelijk rust en een toekomst te hebben en werd alles serieus in mijn leven met een leuke vriend, kindje op komst en huisje kopen enzo.
We besloten te gaan trouwen om het plaatje compleet te maken. Niks leek ons nog in de weg te gaan staan totdat hij ziek werd.
Hij kreeg een psychose. Je wereld stort in elkaar en je blijft alleen achter met alle onzekerheden die dat met zich mee brengt. Hij opgenomen om weer beter te worden.
Je weet niet hoelang zo iets duurt, er zijn geen gemiddelden. Hij reageerd geirriteerd tegen je, herkent je soms niet en beweert niet getrouwd te zijn en kan zelfs agressief
worden en je aanvallen. Maar het andere moment kan hij ineens weer helderder zijn en weet ie alles wel.
Het moment dat dan eindelijk de medicijnen werken gaat alles vrij vlot en word er gewerkt aan het terug keren naar huis. Maar aan de thuisblijvers word niet gedacht.
Nee het enige beeld dat er toe doet is hoe hij erbij zit en de thuisblijvers moeten zich continu aanpassen aan de veranderende situaties.
Weg van huis, terug naar huis en zie maar hoe je het een plek geeft en hoe je er mee om gaat. Want iemand na een psychose is toch anders in zijn doen en laten.
Moe en passief dat was de man die ik terug kreeg. Een man die geen rekening meer hield met de thuis situatie en of dat was omdat hij niet wilde of niet kon dat weet ik niet.
Dan ben je ineens moeder van jullie kinderen maar heb je hem er ook bij als groot kind. Je verdriet word niet gehoord en je bent alleen maar bezig met overleven.
Je angst voor herhaling mag je niet hebben, je stelt je aan want de hulpverlening is er zeker van dat het iets eenmaligs is.
Medicijnen worden afgebouwd, hulpverlening stopt en hij is genezen verklaard.
Fijn!
Hij leek zelfs de oude weer te worden.
Tot het noodlot weer toeslaat en hij weer in een psychose terecht komt. Nog geen maand na het afsluiten van zijn dossier is hij weer opgenomen.
Dit maal door de politie uit huis gehaald omdat hij mij dreigde neer te steken.
En weer blijf je alleen achter. Iets minder onzekerheid omdat je het eerder hebt meegemaakt maar nog stort je leven weer in.
Hoe geef je dit alles een plek? In nachtmerries herhaalt zich telkens het beeld dat hij je neersteekt. 80x met een groot mes zoals hij zei. Pakt hij niet alleen jou maar ook
je kinderen.
Angst is wat de boventoon voert, hoe ga ik hiermee om? Hoe geef ik dit een plek? En weer geen hulpverlening die naar je luisterd. Als je het zelf aanvraagt dan word gezegd
dat je problemen samenhangen met het ziektebeeld van je partner en dat zijn team je hulp moet geven. Maar dat gebeurd niet. De hulpverlening in Nederland is zo goed
dat je dus letterlijk met de rug tegen de muur komt te staan.
Ik moest mijn verhaal kwijt en had begeleiding nodig in hoe ik hier nou mee om moest gaan. Hoe ik dit een plek kon geven en wat ik eventueel in de toekomst kon verwachten.
In plaats daarvan kwam er niets. Tenzij je 2 afspraken met de psychiater wil meerekenen. Alsof je direct vanaf de eerste afspraak het achterste van je tong kan laten zien
terwijl je nog vol zit met alle gebeurtenissen die je weg hebt moeten stoppen om te overleven.
Ik trek het niet meer zoals we nu leven. Ik ga kapot van binnen en moet ook aan mezelf denken. Ik moet hier weg om mijn rust te vinden en toch mijn hulp te krijgen die ik nodig heb.
Kiezen tussen alle kwaden. Want je hebt dit niet voor ogen gehad als je toekomst beeld. Je wilt hem niet kwijt, maar kan op dit moment ook niet samen met hem zijn.
Gewoon omdat je op deze manier jezelf vergeet en dat uiteindelijk nooit goed kan zijn voor de toekomst voor jezelf, je kinderen en je partner.
Nu voel ik me een zombie, leef de dag en voel de pijn, maar de pijn mag er niet zijn dus duwen we nog verder weg. Die pijn moet eruit. Moet verwerkt worden.
Mijn hoofd is niet helder meer waardoor ik snel geirriteerd raak en mezelf verlies. En die wetenschap maakt me weer verdrietig en dan heb je het cirkeltje weer rond. Waar is dan
nog de ruimte om je geluk te voelen?
Ik dacht dat ik niet meer van hem hield, wel om hem gaf maar niet meer van hem hield. Nu merk ik weer dat ik wel van hem houd maar het is te laat.
Ik krijg de ruimte niet om mijn hoofd op orde te maken. Om mijn gevoelens op orde te krijgen en te leren omgaan met de situatie. Dat wil zeggen, die zou ik krijgen als ik hier zou
blijven samen met hem in 1 huis. Maar dan krijg ik het dus niet voor elkaar.
Ik moet even rust hebben in mijn leven. De rust zodat ik hieraan werken kan. Wat inhoud dat ik een eigen plekje moet hebben en zo ook de hulp kan krijgen die ik nodig heb
zonder in de bureaucratie terecht te komen dat ik onder de hulpverlening van mijn man val.
Ik had gehoopt op die manier te kunnen werken naar een nieuwe toekomst samen. Maar hij ziet niet in dat die mogenlijkheid nog steeds bestaat.
Ik had die inspanning best willen leveren, hij dus niet. En dat noemt hij mij laf dat ik nu weg ga? Tja het is maar hoe je het ziet.
Maar oneerlijk blijft het leven wel, toekomst dromen mag je hebben maar ze gaan allemaal vaak weer stuk.

Ten eerste WOW...

Vind het heel erg kanap dat je het zo lang volhoudt.... Het is misschien vaker tegen je gezegd maar er moet toch een moment komen dat je voor je zelf en je kinderen moet kiezen..
Als je om iemand geeft kan het je soms erg blind maken voor zijn/haar fouten.
Kijk als ik zou worden bedreigd dan was dat zeer zeker de punt geweest om bij me zelf na te gaan denken. Kijk je weet dt het komt doordat hij niet helemaal in orde is maar dat kan je je niet je hele leven lang wijs blijven maken. Ik heb ook in mijn verleden relaties gehad waarbij zij manisch depresief was. In het begin kon ik het allemaal verklaren en het een plekje geven. Liet alles ove rme heen komen en nam het zo als het was.
Tot op een dag er bij mij een lichtje ging branden en tot de conclusie kwam dat ik alleen goed kon zijn voor anderen als ik goed was voor mezelf. Laten we het eerlijk bekijken jij bent nu niet goed voor je zelf.... Dat weerspiegelt zich op je omgeving....
Wat ik wil zegen is dat waneer ik het goed heb de mensen om me heen het merken en het ook goed hebben van mijn kant uit.
Er moet een punt zijn in je leven dat je zegt en nou is het afgelopen. Zet je zelf op het eerste plaats. Kijk naar de relatie die je nu met hem hebt... Bekijk het goed en heel eerlijk, hoe pijnklijk het ook zou zijn... Wees heel realistisch tegen je zelf..... ik denk dat je dan tot de conclusie zal komen dat het zo ook niet verder kan in je leven... Je schrijft dat jij de inspanning wil leveren en hij niet.. is het niet zo dat de relatie van twee kanten moet komen?
Probeer een nieuwe start te maken. ergens waar je niemand kent en niemand je verleden kent. Op deze manier is er dan niemand die je kan veroodelen en je beinvloeden.. Je krijg dan niet iedere dag de vraag of het met je gaat. mensen gaan je heel anders behandelen. En je zult merken dat het anders is. Elk begin is zwaar en moelijk maar op lange termijn zal je daar allen profijt van hebben...

Ik heb veel ervaaring opgedaan in mijn leven. Ben 27 en ben ooit als 10 jarige uit een oorlog gevlucht. veel rondgetrokken en eindelijk een heerlijk plekje voor me zelf gevonden...

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 11:58 schreef maniack28 het volgende:

[..]

Zelfde situatie, zij heeft het al geaccepteerd dat we niet meer bij elkaar zijn en dat we vrienden zijn.. Heeft inmiddels een ander en dat vind ik soms knap kut. Nu heb ik een leuk meisje in Duitsland ontmoet en dat had ik verteld.. eerst was ze heel enthousiast en opeens kreeg ik later een sms met kunnen we morgen praten.

Maw: zelf wel willen snoepen en genieten maar toch stiekum wel een beetje huilen als ik met iemand anders ben...

Zoiets had ik ook wel eens ja. Dat mocht dan geen relatie heten en dat moest het ook echt niet worden. Prima, op een gegeven moment ga je je dan losmaken want het zit er helaas niet in.

En zodra dit gebeurt en je met een ander wat doet, dan ben je opeens een onoprechte klootzak geweest al die tijd.

Tsja, wie het weet mag het zeggen.

is het zo dat ja week/2 weken nadat het uit is gegaan het zwaarder word? Want eerst toen het uitging had ik er meer rust mee dan nu... Ga je na week/2 weken het pas merken dat je een ander leefpatroon krijgt? Meer tijd voor jezelf, minder bellen, minder smssen... Minder aandacht van mensen... Angst om geen ander meer te kunnen krijgen? Weer moeite moet gaan doen om een vrouwtje te scoren,want het was zo lekker vertrouwd en veilig. Nu zijn er zoveel onzekerheden weer... Je doet je ding, gaat met vrienden wat doen... Maar ook dan krijg je andere aandacht... Je mist een deel in je leven... Een gat van leegte.... Wanneer zal het weer opgevuld zijn???

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 08:49 schreef PhoenixNLx het volgende:
is het zo dat ja week/2 weken nadat het uit is gegaan het zwaarder word? Want eerst toen het uitging had ik er meer rust mee dan nu... Ga je na week/2 weken het pas merken dat je een ander leefpatroon krijgt? Meer tijd voor jezelf, minder bellen, minder smssen... Minder aandacht van mensen... Angst om geen ander meer te kunnen krijgen? Weer moeite moet gaan doen om een vrouwtje te scoren,want het was zo lekker vertrouwd en veilig. Nu zijn er zoveel onzekerheden weer... Je doet je ding, gaat met vrienden wat doen... Maar ook dan krijg je andere aandacht... Je mist een deel in je leven... Een gat van leegte.... Wanneer zal het weer opgevuld zijn???

Ja het wordt op een gegeven moment zwaarder. Dat is het besef dat het dan helemaal over is. Daar moet je doorheen. Je vindt echt wel een ander en die zal de leegte weer opvullen. Bijt door de zure appel heen! Wees niet te snel met het in een nieuwe relatie stappen. Eerst moet je zelf over je ex heen zijn. Anders is het toch niet eerlijk voor degene waar je dan eventueel wat mee zou beginnen?

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 09:12 schreef ThaBrain het volgende:

[..]

Ja het wordt op een gegeven moment zwaarder. Dat is het besef dat het dan helemaal over is. Daar moet je doorheen. Je vindt echt wel een ander en die zal de leegte weer opvullen. Bijt door de zure appel heen! Wees niet te snel met het in een nieuwe relatie stappen. Eerst moet je zelf over je ex heen zijn. Anders is het toch niet eerlijk voor degene waar je dan eventueel wat mee zou beginnen?

ben ik met je eens... want ik heb zelf ook altijd een hekel aan vriendinnen(lees:ex) die zat te zeuren over hun exen... word je doodmoe van... maar idd, zal wel door moeten! ik hoop gewoon dat ik rust kan vinden en haar nog kan spreken na een tijd, zonder dat het me pijn doet...

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 09:20 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

ben ik met je eens... want ik heb zelf ook altijd een hekel aan vriendinnen(lees:ex) die zat te zeuren over hun exen... word je doodmoe van... maar idd, zal wel door moeten! ik hoop gewoon dat ik rust kan vinden en haar nog kan spreken na een tijd, zonder dat het me pijn doet...

Da's wel intressant ja, als dat (ooit) zou kunnen

De pijn vervaagt wel merk ik, soort leegte vul je zelf zodat je een aanvulling kan vinden op je leven i.p.v. een opvulling, op en dat laatste puzzelstukje die kwijt is maakt op een gegeven moment hopelijk ook niet meer uit of je vind hem terug in de handen van een nieuwe liefde.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 09:24 schreef Chev het volgende:

[..]

Da's wel intressant ja, als dat (ooit) zou kunnen

De pijn vervaagt wel merk ik, soort leegte vul je zelf zodat je een aanvulling kan vinden op je leven i.p.v. een opvulling, op en dat laatste puzzelstukje die kwijt is maakt op een gegeven moment hopelijk ook niet meer uit of je vind hem terug in de handen van een nieuwe liefde.

moest slikken... zit op stage, maarvind het wel moeilijk hor !!

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 09:37 schreef PhoenixNLx het volgende:

[..]

moest slikken... zit op stage, maarvind het wel moeilijk hor !!

Ik weet 't dude.. heb die momenten ook gehad dat ik op mijn werk (nadat iedereen weg was) in huilen ben uitgebarsten na een msn of email berichtje van haar toen, of bij het her-lezen van een brief of kijken naar hyves en/of foto's.

Heb zelfs na bijna 4 maanden soms nog herinnering momenten waardoor ik even een paar minuutjes me enorm slecht voel, wat soms doortrekt in een 'down' gevoel die ik soms niet écht af kan schudden, maar dan heb ik die dag ook er veel bji stil gestaan.

Gewoon niet doen.. ik heb nu ff ruim 2 maanden geen contac gehad, op haar email na, zou haar nog zoveel willen duidelijk maken, en zoveel antwoorden zou ik nog wel willen, maar ze is niet voor rede vatbaar heb ik gemerkt in haar email n.a.v. van mijn wel overwogen geschreven brief.

Dus ik laat haar met rust en hopelijk zij mij ook, en zie wel wat er gebeurd in de toekomst, hoop een leuke, lieve, slimme en levens bewuste vrouw tegen te komen die m'n hoofd op hol brengt

En misschien dat m'n ex ooit nog 's een soort 'goedmaak' praatje komt houden, dat zou ik wel fijn vinden, en sta ik wel open voor, maar is voorlopig beter van niet

zojuist even korte mailwisseling met de ex gehad.... aangezien ik toch bij dr in de buurt moest zijn voor werk had ik dr voorgesteld om even ergens een kop koffie te gaan drinken en effe bij te praten, maar ze vind 't nog te vroeg hiervoor volgende maand nog maar eens kijken, want zelfs als we niets meer hebben wil ik dr niet kwijt als "gewone" vriendin (en volgens mij wil ze dat zelf ook niet).... we zien het wel weer

Kon het niet laten hè, ff googlen op 'het verschil tussen liefde en echte liefde'

't antwoord was verassend:

1

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

2.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 11:32 schreef Chev het volgende:
Kon het niet laten hè, ff googlen op 'het verschil tussen liefde en echte liefde'

't antwoord was verassend:

1

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

2.

SPOILER

Om spoilers te kunnen lezen moet je zijn ingelogd. Je moet je daarvoor eerst gratis Registreren. Ook kun je spoilers niet lezen als je een ban hebt.

Vooral in nummer 2 snap ik er weinig van.... De titel noemt acht kenmerken, het artikel heeft t over 7 en er staan er 6 op rij

Overigens kan ik me er gedeeltelijk wel in vinden, maar zeker in artikel 2 kan ik me met punt 1 maar moeilijk identificeren.... het is namelijk aan de ene kant in overeenstemming, en aan de andere kant nogal tegenstrijdig met het artikel erboven die stelt dat je onvoorwaardelijk dingen voor elkaar over hebt.... Dus stel dat je van baan verandert, dan zou je partner daar onvoorwaardelijk in mee gaan met je... maar als jij niet van baan zou veranderen hoef je je partner dus niet daardoorheen te slepen...... dat lijkt mij nogal botsen met elkaar

Ook de bedisselende en verstikkende liefde om alles voor een ander te doen, zichzelf wegcijferend, maar daardoor juist de ander zijn/haar vrijheid ontnemend, is niet die Liefde.

mijn vriendin was zo... heeft zelf weinig vrienden, wilde altijd bij mij zijn... Ze zou haar leven geven voor mij... Het maakte niet uit hoe het met haar ding, zolang ik me maar goed voelde en als ik het maar leuk vond... Ik zei al tegen haar... het is niet goed dat je zo denkt. Ik heb mezelf op de 1ste plek en daarna kom jij wel meteen, maar ik ben belangrijker dan jij...

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 12:30 schreef PhoenixNLx het volgende:
Ook de bedisselende en verstikkende liefde om alles voor een ander te doen, zichzelf wegcijferend, maar daardoor juist de ander zijn/haar vrijheid ontnemend, is niet die Liefde.

mijn vriendin was zo... heeft zelf weinig vrienden, wilde altijd bij mij zijn... Ze zou haar leven geven voor mij... Het maakte niet uit hoe het met haar ding, zolang ik me maar goed voelde en als ik het maar leuk vond... Ik zei al tegen haar... het is niet goed dat je zo denkt. Ik heb mezelf op de 1ste plek en daarna kom jij wel meteen, maar ik ben belangrijker dan jij...

Ben zelf 't laatste half jaar ook 'n beetje zo geweest.. maarja niet zo vreemd, omdat ze geen rekening hield met mijn dromen en toekomst visie samen met haar, was gewoon bang dat ze bji me weg zou gaan.

Ik stelde haar op de 1e plaats en mezelf op de 2e, en dat werkt inderdaad niet, maar ik dacht het wel vol te houden totdat er weer goede tijden zouden komen, (helaas) kwamen die er niet.

ik denk dat mijn ex precies hetzelfde dacht als jij en toch hoort een relatie zo niet te zijn... verkeerde verhoudingen...

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 14:03 schreef PhoenixNLx het volgende:
ik denk dat mijn ex precies hetzelfde dacht als jij en toch hoort een relatie zo niet te zijn... verkeerde verhoudingen...

Dat is het vaak hè.

Zij probeerde me te veranderen (na 3 1/2 jaar), hierdoor werd ik onzeker en opstandig, want ik doe alleen iets als ik er zelf achter stond, op een gegeven moment ging ze 'dreigen' zo van 'als je dat neit doet dan weet ik het niet meer'.. en toen was het eigenlijk al gebeurd, ik deed m'n best, kon het niet, gaf op en wou de verhoudingen herstellen maar dat was onmogelijk.

Verdomme gezijk van andere mensen, waarom kunnen ze je niet gewoon accepteren zoals je ben en er tevreden zijn, hoop dat ze zich schuldig voelt en kijhard gedumpt word

quote:

Op zondag 19 oktober 2008 16:42 schreef Re het volgende:

[..]

jeetje.. dat is niet niks zeg. Lijkt me evident dat je ff wat rust in je hoofd wil hebben en dan kan de oorzaak van die onrust (manlief) niet gaan bepalen dat je laf bent, maar goed sterkte iig.

Het meest moeilijke vind ik nog dat het voor mezelf de laatste maanden zo'n blur is geweest en nu het dichterbij komt dat ik mijn eigen huisje krijg het wel duidelijker word dat ik wel degelijk van hem houd.
We zijn al ruim 12 jaar samen en we hebben heel wat moeilijke tijden gehad samen. Zijn zelfs onder andere omstandigheden al eens uit elkaar geweest maar toen werd al duidelijk dat we ook niet zonder elkaar konden.
Ik moet alles op een rij zetten in mijn hoofd. de boel op orde maken. Voorkomen dat ik er aan kapot ga. Omwille van de kinderen en mezelf. Pas dan kan ik weer werken aan een nieuw bestaan met hem.
Zijn ziekte heeft hem veranderd en dus ook onze relatie en daar moeten we als we een toekomst willen hebben samen werk van maken om dat te leren accepteren.
Maar de keren dat ik heb geprobeerd mijn eigen dingen op een rij te krijgen en er over te praten werd het toch allemaal minder duidelijk dan wanneer ik het hier zo schrijf.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 00:35 schreef kres het volgende:

[..]

Ten eerste WOW...

Vind het heel erg kanap dat je het zo lang volhoudt.... Het is misschien vaker tegen je gezegd maar er moet toch een moment komen dat je voor je zelf en je kinderen moet kiezen..
Als je om iemand geeft kan het je soms erg blind maken voor zijn/haar fouten.
Kijk als ik zou worden bedreigd dan was dat zeer zeker de punt geweest om bij me zelf na te gaan denken. Kijk je weet dt het komt doordat hij niet helemaal in orde is maar dat kan je je niet je hele leven lang wijs blijven maken. Ik heb ook in mijn verleden relaties gehad waarbij zij manisch depresief was. In het begin kon ik het allemaal verklaren en het een plekje geven. Liet alles ove rme heen komen en nam het zo als het was.
Tot op een dag er bij mij een lichtje ging branden en tot de conclusie kwam dat ik alleen goed kon zijn voor anderen als ik goed was voor mezelf. Laten we het eerlijk bekijken jij bent nu niet goed voor je zelf.... Dat weerspiegelt zich op je omgeving....
Wat ik wil zegen is dat waneer ik het goed heb de mensen om me heen het merken en het ook goed hebben van mijn kant uit.
Er moet een punt zijn in je leven dat je zegt en nou is het afgelopen. Zet je zelf op het eerste plaats. Kijk naar de relatie die je nu met hem hebt... Bekijk het goed en heel eerlijk, hoe pijnklijk het ook zou zijn... Wees heel realistisch tegen je zelf..... ik denk dat je dan tot de conclusie zal komen dat het zo ook niet verder kan in je leven... Je schrijft dat jij de inspanning wil leveren en hij niet.. is het niet zo dat de relatie van twee kanten moet komen?
Probeer een nieuwe start te maken. ergens waar je niemand kent en niemand je verleden kent. Op deze manier is er dan niemand die je kan veroodelen en je beinvloeden.. Je krijg dan niet iedere dag de vraag of het met je gaat. mensen gaan je heel anders behandelen. En je zult merken dat het anders is. Elk begin is zwaar en moelijk maar op lange termijn zal je daar allen profijt van hebben...

Ik heb veel ervaaring opgedaan in mijn leven. Ben 27 en ben ooit als 10 jarige uit een oorlog gevlucht. veel rondgetrokken en eindelijk een heerlijk plekje voor me zelf gevonden...

Er zijn maar weinigen die alles weten. Het is niet iets waar je veel over praat want je wilt geen zeur zijn. De meeste reakties die ik kreeg waren meer in de zin van "dat je dat volhoud! Ik was allang weggeweest."
Maar zo werkt liefde niet.
Liefde kent zijn ups en downs. En ook in de periode dat je over de doornen van de roos moet wandelen moet je doorzetten en niet opgeven.
Geef je op, kies je de weg van de minste weerstand en zul je jezelf altijd op een ander tijdstip op een andere weg weer tegenkomen.
Maar het lezen van je bericht doet me ook goed. Zet me aan tot denken op een andere manier. Dat ik inderdaad ondanks alles ook aan mezelf mag denken en daar mezelf en mijn omgeving ook goed mee kan doen.
Dank je voor je bericht.

Ik ben dr met mn ex nu in ieder geval helemaal uit waarom het fout is gelopen net wat intensief mail-verkeer achter de rug (redelijk onvoorstelbaar na afgelopen weekend eigenlijk ) en wat ik denk blijkt dus voor 100% te kloppen.... Het gevoel van haar is niet meer dat speciale van het begin, maar je neemt elkaar voor vanzelfsprekend aan. Dat heeft ze zich tijdens onze relatie eigenlijk nooit beseft, maar het altijd maar zelf proberen op te lossen zonder mij "ermee lastig te vallen". Dat werkt natuurlijk niet zo... dat zijn dingen die je niet alleen op kan lossen. Dat heeft ze dermate proberen weg te stoppen en te negeren dat na een tijdje de bom gebarsten is zeg maar en ze op een punt gekomen is waarbij ze het allemaal niet langer meer kon trekken. Da's in mijn ogen niet zo vreemd. Je kunt dit soort dingen niet "even wegtoveren" of wat dan ook. Daarbij zijn het volgens mij ook heel normale gevoelens die ze heeft... ik heb af en toe ook wel momentjes gekend dat ik we samen waren en ik dr eigenlijk effe "geen zin meer in had" zeg maar. Wie heeft dat nou niet binnen een relatie?? maar op zo'n moment moet je er gewoon over praten en in ons geval had even een beetje afstand van elkaar nemen (dus niet elke keer bij elkaar op je lip gaan zitten etc) dat prima kunnen verhelpen. Daar is het nu uiteraard effe te laat voor.... de ellende heeft zich inmiddels al voltrokken zogezegd.

Waar ik moeite mee heb is dat ze het eigenlijk dus nooit echt een serieuze relatie heeft op kunnen / willen bouwen waarin je dat soort dingen bespreekt met elkaar. Kan natuurlijk deels door de leeftijd komen (ze is bijna 5 jaar jonger en heeft hiervoor 1 wat serieuzere relatie gehad die ook maar een half jaartje heeft geduurd) dus heel veel ervaring met dit soort gevoelens en hoe ze daarmee om had moeten gaan heeft ze niet. Daarbij is het met mij om eerlijk te zijn ook niet altijd even makkelijk geweest en ben ik zeker met dit soort dingen bespreken niet echt de beste gesprekspartner die je je kunt voorstellen maar toch had ze wel wat beter moeten weten wat dit betreft. De fout van niet praten met me hierover kan ik dr prima vergeven en vergeten overigens; ze had alleen maar goede bedoelingen ermee en wilde me niet onnodig ongerust maken. Dat vind ik dan ook wel weer heel lief van dr; het is alleen jammer dat ze daarmee een veel groter en belangrijker iets, onze relatie, daarmee onbewust dus om zeep heeft geholpen. Had in mijn ogen niet nodig hoeven zijn ook, en nu ze erop terug kijkt denkt ze dat zelf ook.

Toch is ze er zelf van overtuigd dat het nu defenitief is allemaal... maar goed, dat was de vorige keer ook al zo, dus hoeveel ik er op dit moment aan moet hechten is me een klein vraagteken. Ik ga in ieder geval er zelf ook wel vanuit dat het defenitief is overigens, maar tijd zal dat leren (ik kijk nergens meer van op ). Dat is dan weer een redenatie die ik niet helemaal kan volgen, maar me meer een emotionele reactie van dr lijkt.... als je ziet wat er gebeurd is, weet wat er fout is gegaan en weet wat je had moeten doen, dan kun je dat soort fouten toch ook weer herstellen?? en da's natuurlijk niet van vandaag op morgen maar over langere tijd.... dus in dat opzicht zou ik zeggen dat je dan dingen niet uit moet kunnen en willen sluiten. Maar ik snap het wel dat ze het voor zichzelf alszijnde defenitief wil bestempelen; daarmee kan ze dingen afsluiten en tot rust laten komen.... 't gaat dus gewoon tijd kosten voordat we weer weten waar we staan met zn 2en.... (da's dan wel weer wat minder....ben van nature nogal ongeduldig )

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 08:49 schreef PhoenixNLx het volgende:
is het zo dat ja week/2 weken nadat het uit is gegaan het zwaarder word? Want eerst toen het uitging had ik er meer rust mee dan nu... Ga je na week/2 weken het pas merken dat je een ander leefpatroon krijgt? Meer tijd voor jezelf, minder bellen, minder smssen... Minder aandacht van mensen... Angst om geen ander meer te kunnen krijgen? Weer moeite moet gaan doen om een vrouwtje te scoren,want het was zo lekker vertrouwd en veilig. Nu zijn er zoveel onzekerheden weer... Je doet je ding, gaat met vrienden wat doen... Maar ook dan krijg je andere aandacht... Je mist een deel in je leven... Een gat van leegte.... Wanneer zal het weer opgevuld zijn???

herken dat nu ook had het opeens heel zwaar vandaag

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 15:46 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

herken dat nu ook had het opeens heel zwaar vandaag

da's niet bemoedigend...ik begin net met week 2 en 't gaat vandaag beter dan elke dag hiervoor bij elkaar
heb zelfs mn eten al de hele dag binnen gehouden

Definitief... soms is het beter, maar dat weet je pas veel later

Ik denk nu ook dat het maar beter is zó dat mijn ex bij me weggegaan is, dat nu alles is zoals het moet zijn, en dat dit beter voor mij is uiteinderlijk, al voelt het op dit moment nog niet 100% goed, maar kan wel zeggen voor 80%.

Weet alleen niet precies wat ik allemaal moet gaan doen in de avonden en weekenden
Kijk wel meer in kranten voor sociale evenementen in wat voor vorm dan ook, even terug komen in het leven.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 15:59 schreef Chev het volgende:
Definitief... soms is het beter, maar dat weet je pas veel later

da's zeker wel waar... maar gezien ons verleden sluit ik niets meer defenitief uit ondertussen (schade / schande-gevalletje ) "Probleem" is dat mn ex en ik dezelfde vrienden-groep hebben. Dus op het moment dat we weer een beetje over elkaar heen denken te zijn en we weer samen gaan stappen en leuke dingen gaan doen komen elke keer de gevoelens terug en begint het hele verhaal weer van vooraf aan. Da's ook waarom ik haar "defenitief" met een bak zout neem... ze is al zo vaak defenitief over dingen geweest dat ik er niet altijd meer even veel van durf te geloven.

quote:

Ik denk nu ook dat het maar beter is zó dat mijn ex bij me weggegaan is, dat nu alles is zoals het moet zijn, en dat dit beter voor mij is uiteinderlijk, al voelt het op dit moment nog niet 100% goed, maar kan wel zeggen voor 80%.

Weet alleen niet precies wat ik allemaal moet gaan doen in de avonden en weekenden
Kijk wel meer in kranten voor sociale evenementen in wat voor vorm dan ook, even terug komen in het leven.

De social events komen vanzelf wel weer terug ik merk 't nu al.... heb afgelopen zaterdag in geen tijden meer zo'n lol gehad in de kroeg Heb 't alleen 's avonds wel elke keer even moeilijk. Meestal dat we voor 't slapen nog effe met elkaar belden e.d..... en dat mis ik wel heel erg

Mijn ex moest kiezen tussen het vertrouwde goede 'houden van'-gevoel voor mij en een nieuwe 'verliefdheid'

En zoals Isabeau in een ander topic schreef had ik dus geen schijn van kans, ook al vloog ik de halve wereld over om haar te proberen te overtuigen.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 08:39 schreef Isabeau het volgende:
Verliefdheid en houden van vindt plaats in verschillenden delen van je hersenen en verliefdheid zal altijd winnen als je dat laat gebeuren. Wetenschappelijk is domweg bekend dat verliefdheid je gezonde oordeelsvermogen weg neemt. Daarom doen mensen die verliefd zijn zulke stomme dingen.

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 16:25 schreef George_of_the_Jungle het volgende:
Mijn ex moest kiezen tussen het vertrouwde goede 'houden van'-gevoel voor mij en een nieuwe 'verliefdheid'

En zoals Isabeau in een ander topic schreef had ik dus geen schijn van kans, ook al vloog ik de halve wereld over om haar te proberen te overtuigen.
[..]

misschien... Als je et geprobeert hebt, kan je iig jezelf niks kwalijk nemen! toch?

Idd, heb alles geprobeert, en dan ga je je dus wanhopig/machteloos voelen, niet echt tof...En zit ik ook weer een halve wereld verder, zonder mijn vrienden om mijn heen. Gelukkig heb ik fok! nog

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 15:53 schreef kroegtijger het volgende:

[..]

da's niet bemoedigend...ik begin net met week 2 en 't gaat vandaag beter dan elke dag hiervoor bij elkaar
heb zelfs mn eten al de hele dag binnen gehouden

maar net een msn gesprek gehad met haar en het is grotendeels over.
Er is nu een hoop duidelijker echter wordt ik daar in eerste instantie niet vrolijker van.

Maar weet nu wel waar ik aan toe ben.
Wat zijn vrouwen toch onduidelijk

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 17:01 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

maar net een msn gesprek gehad met haar en het is grotendeels over.
Er is nu een hoop duidelijker echter wordt ik daar in eerste instantie niet vrolijker van.

Maar weet nu wel waar ik aan toe ben.
Wat zijn vrouwen toch onduidelijk

Vrouwen zijn volgens mij voor hunzelf niet onduidelijk.... het is alleen dat wij mannen het niet begrijpen
Zet 3 vrouwen bij elkaar en laat 1 het probleem van de relatie vertellen en de anderen begrijpen het vlekkeloos. Zet diezelfde vrouw bij 2 mannen neer, laat hetzelfde verhaal vertellen en ze snappen geen bal ervan, maar doen alsof ze 't begrijpen
Wat ik het grootste probleem van vrouwen vindt is dat ze ervanuit gaan dat je voelt wat ze bedoelen in plaats van het uit te spreken. Zo heb ik bij mn ex er ook zelf zo'n beetje naar moeten raden wat er aan de hand was. Mannen zijn veel praktischer ingericht. Die kijken wat het probleem is, pakken het op, handelen het af, en kijken naar het volgende probleem en niet meer om naar het vorige probleem. Vrouwen kijken naar wat alle problemen zijn, pakken er 1 op, beginnen ermee, leggen het neer, pakken het volgende op, beginnen ermee, leggen het neer etc. Da's waarom mannen en vrouwen elkaar zo moeilijk kunnen begrijpen. De man ziet het probleem van daarvoor niet meer (dat was immers afgehandeld en klaar) en de vrouw ziet niet de oplossing voor de problemen en gaat paniek erom maken. Wat is "beter"?? alle2 kent voordelen en nadelen imho.... de man heeft als voordeel dat er ook daadwerkelijk problemen worden afgehandeld, maar mist dan weer het overzicht van alle problemen, de vrouw heeft 't overzicht van alle problemen, maar lost eigenlijk niets echt op omdat het dermate veel is dat het niet te behappen is. Dat probeert ze dan weer aan de man uit te leggen die er geen touw aan vast kan knopen omdat het niet meer logisch klinkt. (of iets dergelijks )

heel kort maar krachtig gezegd.

Mannen slaan elkaar op de bek en drinken daarna een biertje, als vrouwen ruzie hebben blijft dat een hele lang tijd spelen.
Bij vrouwen blijft het zitten totdat erover gesproken terwijl mannen hele nuchter zijn van wat is het probleem nou het is toch gebeurd en geweest.

Hier heb ik in een relatie soms best wel moeite mee gehad, want zag het probleem niet terwijl het voor me ex wel een probleem was, ook al ging het om niks

quote:

Op maandag 20 oktober 2008 17:24 schreef icecreamfarmer_NL het volgende:

[..]

klopt dat zei ze ook
zal wat van het gesprek laten zien.
[..]

Oke duidelijk ze wil nog niets maar wil wel blijven afspreken, prima. (geen seks meer kan ik ook begrijpen).
het aparte is dan wel dat ze zegt er erg kapot van te zijn en dan vervolgens 2 weken later met een ander gaat staan zoenen (dus toch slettenperiode) en nu zegt dat ze heel duidelijk is geweest. en ik uberhaupt geen kans meer maak.

Tja, da's weer typisch vrouwen inderdaad Maar heb je nog met dr afgesproken?? of moe(s)t dat nog komen?? en vrouwen en een defenitief antwoord?.... da's een heel oude hoax volgens mij.... de eerste vrouw die nooit haar mening bijstelt of iets doet waarvan ze zei dat ze het nooit zou doen moet ik nog tegen komen
Het msn-gesprek dat je post lijkt inderdaad wel iets van "mogelijkheden" te bieden zeg maar, maar het verhaaltje dat je eronder plaatst staat daar weer haaks op