Ahmed ging als ’n raket, hij is een wonder’
http://www.ad.nl/binnenla(...)een_wonderrsquo.htmlNa een razendsnelle carrière wordt Ahmed Aboutaleb nu de eerste burgemeester van Marokkaanse afkomst. Maar het had weinig gescheeld of de ambitieuze Aboutaleb was nooit naar school geweest. Op zoek naar de nederige wortels in Noord-Marokko. .
Dorpsoudste Elmehdi el Bachiri van Beni Sidel Jbel, de geboortestreek van de nieuwe Rotterdamse burgemeester Ahmed Aboutaleb in Noord-Marokko, kijkt vol trots naar de foto van zijn neef in de krant. ,,Wie had toen ooit kunnen bedenken dat Ahmed het zo ver zou schoppen in Europa,’’ zegt hij. ,,We zijn echt trots op hem. Niet alleen dit dorp, maar ik denk heel Marokko.’’
Ahmed Aboutaleb leefde de eerste vijftien jaar van zijn leven in Beni Sidel, een bergdorp in het Rif-gebergte met tienduizend inwoners. Hij werd er voornamelijk opgevoed door zijn opa. Zijn vader was imam en daardoor veel weg van huis. De familie wilde Ahmed wel naar school sturen, maar had weinig middelen.
Het was een onderwijzer uit het dorp die opa Aboutaleb overtuigde de kleine Ahmed toch lessen te laten volgen. ,,Hij was toen al wat ouder dan de andere kinderen, zo’n acht of negen.’’ Maar die achterstand haalde Ahmed al snel in. De dorpsoudste: ,,Hij ging als een raket. Hij slaagde altijd en behaalde de beste resultaten. Zijn docent zei altijd: ‘het is een wonder’.’’
Na de basisschool moest Aboutaleb naar de middelbare school in de stad Nador, flink wat kilometers van het dorp vandaan. Om bij de grote weg te komen, onderaan de 500 meter hoge berg, moest hij elke dag een uur naar beneden lopen en een uur terug. Dat ging zo twee jaar door, totdat vader Aboutaleb met het gezin naar Nederland vertrok.
Het nieuws dat ‘hun’ Aboutaleb de nieuwe burgemeester van Rotterdam wordt, is inmiddels ook in het bergdorp bij iedereen doorgedrongen. Het was zelfs op de nationale tv. Het dorp kan het amper geloven.
Mimoun Zarjouhi, leerkracht op het schooltje waar Aboutaleb les volgde toen hij nog in het Rif woonde, moet glimlachen als hij zijn oude vriend in de krant ziet. Zarjouhi zat vroeger in dezelfde klas. ,,Ik heb hier zelfs op het schoolplein nog met hem gevochten,’’ zegt hij lachend. ,,Dat weet ik nog goed! Ach ja, we waren kinderen hè.’’
Het schooltje, waar nu 260 kinderen op zitten, telde toen nog maar een lokaal. Het gebouwtje staat er nog steeds, maar wordt nu niet meer gebruikt. Zarjouhi kan zich de kleine Aboutaleb nog goed herinneren. ,,Je zag toen al dat hij het ver ging schoppen. Hij gedroeg zich op de basisschool alsof hij al op de universiteit zat. Hij had echt zo’n uitstraling van: hier ben ik.’’
De meeste bewoners van Beni Sidel zijn simpele, maar vriendelijke mensen. Iedereen in het dorp kent elkaar en bezoekers worden gastvrij ontvangen, vooral als ze Aboutaleb blijken te kennen. Want dankzij hem en een paar andere dorpsgenoten, hoeven de kinderen van Beni Sidel namelijk niet meer zo veel kilometers te lopen om drinkwater te halen. Het dorp is nu de trotse bezitter van een waterput met pomp, waar de bewoners dankbaar gebruik van maken.
Aboutaleb zal bij het realiseren van dit project ongetwijfeld aan zijn eigen jeugd hebben gedacht. Als kind moest hij maar liefst 7 kilometer afleggen naar de dichtstbijzijnde put om water te halen voor zijn familie, vertellen dorpelingen. Die ellende blijft de huidige jeugd bespaard. ,,Vroeger hielden we hier ons hart vast als de kinderen weer op pad gingen om water te halen. Ze bleven vaak uren weg. Nu kunnen ze veilig in het dorp zelf blijven,’’ zegt een vader.
,,Water is hier eeuwenlang het grootste probleem geweest,’’ legt Mohamed el Bachiri uit, die verantwoordelijk is voor het waterbeheer in het dorp. ,,Als je hier vroeger om een glas water vroeg, was de kans groot dat je olijfolie kreeg. Want water was erg schaars.’’ Vanwege de rotsachtige grond is graven bijna onmogelijk zonder zwaar materieel, legt hij uit.
Dankzij hulp van Europese instellingen zijn er nu twee kleine dammen en waterreservoires aangelegd, die kunnen worden gebruikt voor het verbouwen van olijfbomen. ,,Water is nu geen enkel probleem meer. Het enige wat nog ontbreekt is een weg. Als we die hebben, zijn we gelukkig.’’ En ja, stiekem wordt inderdaad gehoopt dat de nieuwe burgemeester van Rotterdam daar misschien op de een of andere manier bij kan helpen. ,,Zeg tegen Ahmed dat hij ons niet moet vergeten,’’ fluisteren diverse dorpsbewoners bij het afscheid de verslaggever nog even toe.