Hoe gaat het met de (nieuwe) moeders #67

Gelukkig maar. Handig hoor zo'n EHBO-doos met de juiste spullen erin.

quote:

Op vrijdag 17 oktober 2008 09:14 schreef Webkim het volgende:
Ja Troel, is de brand er ondertussen uit? Ik hoop het maar.
En Chaca, hoe is het om weer thuis te zijn? Hoe gaat het?

Lief dat je er naar vraagt!

En een goede vraag. Vond het heerlijk om thuis te komen. Vind het fantastisch om F. te zien. En het heerlijk om te zien hoe lekker thuis de kinderen zijn.

Maar daar waar ik 5 dagen geen hoofdpijn of spanning heb gevoeld, sta ik nu weer met een stijve nek, een bonkende koppijn en een knoop in mijn maag op 'mijn werk'. Ik blijf het moeilijk vinden. We hebben een eigen bedrijf, een bedrijf dat nog moet groeien. Ik heb er al 4 jaar in geinvesteerd en nu zitten we bijna break-even, maar het vergt veel van me. Soms te veel en wanneer ik dan op de rem trap of aan bel trek, dan merk F. dat niet altijd op tijd. Dan ga ik door het lint, zie ik alles negatief en duurt het lang voordat ik ergens weer wat licht zie verschijnen. Alle cijfers zijn duidelijk het kan allemaal, maar het heeft tijd nodig. En als ik het in moet schatten is dat tijd die niet een jaar is of misschien 2, maar meer. En op dit moment weet ik ook niet of ik die tijd nog op kan brengen. Maar de keerzijde van de medaille durf ik nog niet te bekijken. Daar hangen nog teveel gevolgen aanvast die ik niet durf te overzien.

De feiten liggen nu op tafel en de keuze is gemaakt. Zowel door F. als door mijzelf. De winkel blijft, ookal levert die nog niets op. We hebben er teveel in geinvesteerd om dat zomaar van tafel te vegen ^{ook door mezelf en falen is iets wat ik niet graag doe}. F. blijft full-time buiten de winkel werken en ik zal in de winkel blijven draaien. Uiteindelijk doel: F. winkel en ik een leuke baan voor 3 dagen ^{waarbij het voor de extra's is en niet een basisinkomen} en meer huismoeder zijn. Maar vraag niet wanneer dat gaat zijn. Ik weet welke omzet er voor nodig is....en die hebben we nu nog niet.

Dus in het kort: fijn om thuis te zijn, minder fijn om weer met alles geconfronteerd te worden, maarja weglopen van je problemen uitdagingen is niet de oplossing.

En ik hou me nu dan ook maar vast aan een uitspraak van een oud-collega van me:
als het niet gaat zoals het moet, dan moet het maar zoals het gaat.

Troel, hoe is het met je hand?

Heel eerlijk gezegd Yppy.... ik weet het niet. Ik wil het kunnen redden. En hoop dus met heel mijn hart dat ik sterk genoeg ben om het te redden. Ik weet dat het zwaar zal zijn. Dat ik concessies moet doen. Ik vecht nog steeds met tegenstrijdige gevoelens. Ik weet dat het makkelijk is om te zeggen dat ik meer voor mezelf zou moeten kiezen, maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Indirect kies ik nu voor mezelf. Ik kies voor een stabiele gezinssituatie met een vast inkomen vanuit F. zijn werk. Ik kies ervoor om verder te vechten voor zijn droom, de droom waar ik aan mee werk om die te realiseren in de hoop dat mijn dromen in de toekomst ook uit gaan komen. En gelukkig (en dat houdt me ook deels overeind) weet ik ook dat F. wil dat ik die dromen ook werkelijkheid kan maken. Dat het niet nu is dat ze gerealiseerd kunnen worden, moet ik zien te accepteren, maar ik schuif ze vooruit en niet van de baan.

Simmu, dankje voor je *hart onder de riem* Het is altijd prettig om te lezen dat mensen meedenken. Mensen die er wat verder vanaf staan. Die net even een ander licht op de zaak schijnen en mijn schimmen iets meer kleur geven.

Yppy, dat is iets dat ik nog moet uitzoeken. Ik zou het op zich wel willen, maar dat brengt ook weer zowel financiele gevolgen als tijdsbestedings gevolgen met zich mee. Het is wel iets dat in mijn hoofd meetelt. Maar er zijn ook kleine dingen die me ook blij kunnen maken en waar ik aan wil werken. Simpele dingen als een keuken die meer keuken is en minder kamperen. Of de zolder aan kant en daar een fijne 'snoezel'- kamer van maken. Gewoon kleine tastbare dingen waar ik behoefte aan heb.

En als ik heel eerlijk ben vind ik het ook best eng om weer te gaan studeren. Wat nou als ik het helemaal ben verleerd

Morgen kletsen we verder, misschien kan ik dan met wat verdere input nog meer positieve energie uit ideen halen.

Moonah, wat zal ik hier op terug zeggen. Wat je zegt klopt. En dat van die fysieke klachten is dus ook iets waar ik een oplossing voor moet zien te vinden. Doordat ik zo in tweestrijd zit, hou ik die klachten. Dat het triest is dat ik niet voor mezelf durf te kiezen (jij stelt het niet zo hard, maar zo zou je het ook kunnen zien), is iets dat heel diep van binnen in me zit. 'I aim to please'. Dit zorgt voor problemen in mijn gevoelsleven, maar daar ben ik druk mee bezig om dat te veranderen.

Het is voor mij nu zaak om naast F. en kids ook mezelf een plekje te geven in mijn leven. Met mijn dromen en wensen. Dat dit tijd nodig heeft, is iets dat een feit is. Alleen al vanwege het feit dat ik het moet leren me eigen te maken. Dat ik weer moet leren om te durven kiezen voor de dingen die ik wil. En in dit geval dan binnen de grenzen die er liggen. Dat dit uitziet als 'er tussen inhangen' zou kunnen.

Het accepteren van de dingen die ik niet kan veranderen, daar ben ik druk mee bezig. Want het veranderen van de die dingen die ik niet kan accepteren, hebben dusdanige gevolgen dat ik ze liever leer accepteren dan ze te veranderen. Pfffff, zo dat is dan ook gezegd. En of dat goed of slecht is, dat kan alleen de tijd leren en mijn lichaam me aangeven.

Ik wil dat het gaat lukken. Ik weet dat ik mijn gezin in tact wil houden en ik weet dat ik met mijn gezin gelukkig ben. Dat ik minder gelukkig ben met de zaak en de effecten die ze op mij hebben, is iets dat ik moeten weten om te zetten. Ik moet durven om mijn beeld van het ideale huishouden bij te stellen, naar gelukkig zijn met wat ik heb en wat de toekomst mij kan brengen.

En, he.... wie weet kan ik over een jaar wel roepen dat ik er helemaal naast zat en dat de zaak draait als een tierelier dat ik een leuke baan heb en dat we een nieuwe keuken hebben besteld. Zou toch ook kunnen?

Jeetje Troel. Dat is niet goed dan. Was je langs de HA geweest. En het enige positieve wat ik nog kan zeggen:
Je voelt het gelukkig wel nog.... , maar niet op je hand want dat zal wel te pijn doen.

Is een beetje moeilijk Troel. Het is een onverwarmde ruimte. Fleur gaat wel al regelmatig mee als F. ook in de winkel is. En als ze nog ietsje ouder is, dan zou ik het fijn vinden als ze op de fiets tussen de middag bij mij een boterham komt eten en dan na school gewoon lekker langs komt. Deed ik vroeger bij mijn moeder ook. Even een kopje thee halen (en een appelflap). Maar, daar is ze nu nog net te jong voor. Heb ook al zitten denken om de overbuurman die ook kids op school heeft te vragen om ze mee te nemen. Maar, dat heb ik tot nu toe nog niet gedurfd, omdat ik die er niet mee wil belasten. En de winkel tussen de middag dicht, is eigenlijk geen optie. Wat we nu wel zo af en toe doen is dat F. ze van school haalt (als het lukt) en dan hier een boterham eten. Dat vind ze echt super gezellig. Maud is echt nog te klein voor in de winkel, daar wordt ik helemaal zenuwachtig van...en om ze nu constant op mijn rug te binden gaat ze ook niet op prijs stellen.

Het mooiste zou zijn om bij de winkel te wonen, maar ja het huisje wat erbij zit, is al na de geboorte van Fleur zeer terrecht door de HA afgekeurd als zijnde een woonruimte voor een gezin (keuken, kamer, slaapkamer). Om over de hoeveelheid vocht maar te zwijgen.

Zijn logische vragen Davina. Vragen die ook in mijn hoofd spelen en rondcirkelen . Het is F. zijn droom, maar wel een droom waar ik 'ja' tegen gezegd heb. We hebben het er toen heel uitgebreid over gehad. Alleen had ik toen een baan van mezelf. Die baan heb ik vier jaar geleden opgegeven. Omdat er een keuze gemaakt moest worden voor het bedrijf. Of ik zou de winkel inkomen of er moest iemand aangenomen worden, zodat F. de winkel zou kunnen gaan doen en dan zou de andere persoon het hovenierswerk op zich gaan nemen. Gevolg was dat ik voor de zaak heb gekozen. Mijn argumenten toen waren dat ik het wel kon opbrengen om 3 uur per dag te reizen voor mijn eigen gezin en daar het basisinkomen voor te verzorgen, maar dat ik dat niet op kon brengen voor het gezin van een ander. Want daar zou het dan op neer komen. Ik zou dan gaan werken om het extra personeel te betalen.

En als ik dit nu lees, is dat ontzettend krom geredeneerd. Maar, goed..... Als ik nu dus eigenlijk terugkijk, had ik toen moeten zeggen: F. blijft hovenieren en vanuit dat geld moet en het personeel en een deel van het huishoudgeld komen. Ik blijf werken voor mijn plezier en de extra centen en de zaak moet zijn eigen hoofd boven water zien te houden. Punt toen was alleen dat de winkel nog absoluut niet self-supporting was en dat zowel een deel van mijn inkomen als dat vanuit het hovenieren gebruikt moest worden om de zaak sluitend te krijgen.

En nu ik dit bovenstaande lees, is het wel iets waar we naar toe zouden moeten kunnen gaan werken. Zo is dat ff een fantastische zin, die rechtstreeks uit mijn communicatieboeken had kunnen komen. Punt/uitdaging is dan wel om iemand te vinden die de zaak zo zou kunnen draaien als wij zouden willen. Maar goed. Als er iemand is die het leuk vind, om 3,5 dag te werken....dan weet je me te vinden

[ Bericht 45% gewijzigd door chacama op 17-10-2008 14:01:10 (reactie op davina) ]

Zeker niet teveel moonah, maar lees mijn reactie op Davina even. Die heeft er voor gezorgd dat er nog een ander licht op de zaak kan schijnen....

Tuurlijk helpt altijd. En het fijne is dat er mee gedacht wordt. Want tot nu toe heb ik alle reacties alleen maar als opbouwend ervaren en heb ik nu al weer een meer positief gevoel dan toen ik vanochtend voor het eerst poste. De knoop uit mijn maag is weg, de koppijn ook...alleen die stijve nek zal nog wel even blijven, maar goed een warme shawl is al erg verlichtend op dit moment. En ik zie heel erg uit naar morgen. Kan ik gewoon even lekker chacama zijn en trotse mama van Fleur (en Maud...ookal is ze er niet bij).

DF, dat klinkt heel positief. Fijn dat er opties zijn. Iemand zei laats tegen me: op het moment dat je het zelf niet meer ziet zitten, ligt de oplossing vaak al op de loer. Je moet hem alleen nog zien te grijpen. Nou, bij jou ziet dat er goed uit!

Oweeee LL. Kun je eindelijk zeggen dat je nu weer 'vrouw' bent. Ik vond het altijd heerlijk om 9 maanden niet ongesteld te zijn, maar de natuur pakt je altijd dubbel en dwars terug. Bij jou klopt het dus helemaal. 9 maanden zwanger, 9 weken ongesteld.

Simmu, sterkte. Wat owlet zegt zou ik zeker rekening mee houden.

Sombi, ook dat herken ik. En ik heb het ook al een paar keer geroepen. Waarom ik het dus niet doe? Tja, dat heeft dan weer te maken met houden van en het feit dat ik er ooit ja tegen heb gezegd. Misschien toen niet de juiste beslissing, maar wel een die ik genomen heb. En of ik dat in de toekomst nog kan veranderen op een dusdanige manier dat ik me niet rot ga voelen of schuldig, dat is waar ik nu dus druk mee bezig ben.

Heb de cijfers voor het in dienst nemen van iemand bekeken en dat gaat hem helaas niet worden. In elk geval niet komend jaar, maar het ligt wel in de planning.

*gaat nu lekker ontspannen slapen* Dankjulliewel voor het meedenken en de opbouwende kritiek. Ik heb er echt veel aan gehad.