[OUD SC] Het speeltuinbankje met thee, chocolade en boeken

Voor iedereen die herinnerd wordt aan gebeurtenissen die op deze lijken:

quote:

Op woensdag 24 september 2008 11:07 schreef Brighteyes het volgende:

[..]

Ik heb ook gelijk F. gebeld toen ik het las vanmorgen.

Oh, en toegegeven, ik vond het zeker vroeger vooral een enorme eikel, maar het hele idee, idd wat Jarno zei, dat je je wel zo rot moet voelen om dit te doen.
F. en ik hadden er dit weekend over, dat het echt zo vreselijk moet zijn om je kindje te verliezen, om hem te moeten missen. Maar om daar zelf voor te kiezen... dan moet het vooruitzicht wel heel zwart zijn...
Heel verdrietig vind ik dat, dat het voor sommige mensen blijkbaar zo uitzichtloos kan zijn...

Wat ik veel erger vind is dat je een kind (wellicht) opzadelt met het idee dat papa jouw niet genoeg reden vond om te blijven leven. Onbegrijpelijk vind ik dit soort dingen. Mensen die graag willen leven gaan dood, en mensen die zoveel geluk hebben zien het niet eens.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 12:51 schreef Moonah het volgende:
Ik moet hier even mijn ei kwijt.
Ik loop al de hele ochtend met tranen.
Mijn vader heeft nl hetzelfde gedaan als de vader van Arwen, ik was ook nog zo jong. Ik heb het zeker verwerkt hoor, maar toch, het raakt me nu zo.

Wijffie.... * Geeft Moontje een héle dikke warme knuf..

quote:

Op woensdag 24 september 2008 20:18 schreef Vivi het volgende:

[..]

Wat ik veel erger vind is dat je een kind (wellicht) opzadelt met het idee dat papa jouw niet genoeg reden vond om te blijven leven. Onbegrijpelijk vind ik dit soort dingen. Mensen die graag willen leven gaan dood, en mensen die zoveel geluk hebben zien het niet eens.

Ja, dat zei iemand ergens anders ook, dat eerste. Daar zou ik nooit aan gedacht hebben, maar ik kan me voorstellen dat dat idd op enig moment wel kan gaan spelen.

Over je laatste zin... ik geloof best dat hij wist hoeveel geluk hij had de vader van Arwen te zijn, maar dat wil niet zeggen dat het leven dan niet alsnog heel zwaar en gecompliceerd kan zijn.
Ik heb er geen ervaring mee, maar ik kan me gedachten voorstellen als 'zij heeft niets aan mij als vader, ik kan maar beter...' etc...

Ach Moonah toch, wat verdrietig

Het laat me de hele dag al niet los, ik vind het zo triest....

quote:

Op woensdag 24 september 2008 20:18 schreef Vivi het volgende:

[..]

Wat ik veel erger vind is dat je een kind (wellicht) opzadelt met het idee dat papa jouw niet genoeg reden vond om te blijven leven. Onbegrijpelijk vind ik dit soort dingen. Mensen die graag willen leven gaan dood, en mensen die zoveel geluk hebben zien het niet eens.

Wees daar maar blij van.

Voorzover ik het bekijk heeft evenstar begrip voor de motieven van Darkmanta, en die kan ze ongetwijfeld later aan Arwen overbrengen zonder haar het gevoel te geven dat het iets met haarzelf te maken heeft.

Moonah, ik kan me heel goed voorstellen dat jij een ander wilt besparen wat jij mee hebt gemaakt. Dat lijkt me echt afschuwelijk. Heb je enig idee waarom je het niet eerder gehoord hebt? Hebben ze je willen beschermen misschien? Als je er iets over kwijt wilt uiteraard, hoeft natuurlijk niet.

Ik hoorde vandaag Viva la Vida weer van Coldplay en die zet ik altijd harder, geweldige plaat van een supergroep. De tekst geeft misschien iets weer hoe iemand in kan storten.

One minute I held the key
Next the walls were closed on me
And I discovered my castles stand
upon pillars of salt and pillars of sand

quote:

Op woensdag 24 september 2008 20:55 schreef dutchie het volgende:
Ik hoorde vandaag Viva la Vida weer van Coldplay en die zet ik altijd harder, geweldige plaat van een supergroep. De tekst geeft misschien iets weer hoe iemand in kan storten.

One minute I held the key
Next the walls were closed on me
And I discovered my castles stand
upon pillars of salt and pillars of sand

..

Voor allen die helaas zulke tragedies hebben moeten mee maken van dichtbij een warme oprechte

Weet Arwen het al, Evenstar? Dat heb ik even gemist namelijk.

En nogmaals hier ook nog een keer; veel sterkte, je komt erg krachtig over iig.

Moonah wat verschrikkelijk om dat pas zo laat te horen.

Macka, goed dat je nu extra oplet.

En ik snap het ook. Of je nu een prachtig kind hebt of niet, dat besef je dan niet. En als je je dan een slechte ouder voelt heb je daar toch geen waarde in. Gelukkig had ik een reden om te moeten blijven, anders weet ik niet hoe het was gegaan met de PPD. Dat kun je je gewoon niet voorstellen, gelukkig.

Wat ben je weer een ontzettend sterk mens Evenstar!

... wat een heftig bankje zo zeg...

Laat ik het dan even een andere richting geven; In november komt er weer een nieuwe lading Mr. Jummy's beschikbaar!!!

Arwen weet het nog niet, mijn huisarts regelt dat ik via het ggz rouwbegeleiding krijg die mij en mij in het proces hoe arwen te vertellen etc. te helpen/begeleiden.

Het heeft mij ook de hele dag in zijn greep gehouden.
Ik wens jullie zoveel sterkte, evenstar en kleine Arwen.

Moonah, lieve Moonah,

Ondanks dat ik van nature neerslachtig van aard ben begreep ik ook nooit dat je tot zo'n stap kon komen. Maar ik ga me meer en meer realiseren dat het leven gewoon erg zwaar is. Eigenlijk is elke dag weer knokken tegen kleine en grote teleurstellingen. Ja daar staan ook heel veel mooie dingen tegenover maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die uiteindelijk moe zijn van het knokken. Die inderdaad hun zorgen en de wereld overdacht hebben zoals in het nummer van Bløf en besloten hebben dat ze de moed simpelweg niet meer kunnen opbrengen.

In plaats van het als een egoïstische daad te zien vraag ik me tegenwoordig eerder af hoe gruwelijk moe je moet zijn om gewoon niet meer te willen en kunnen. Hoe eenzaam, grauw en uitzichtloos is de situatie voor die personen in die laatste dagen of misschien wel weken en jaren voor die mensen geweest. Hoeveel pijn hebben ze in stilte geleden om onverwacht deze stap te nemen.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 22:07 schreef Swetsenegger het volgende:
Ondanks dat ik van nature neerslachtig van aard ben begreep ik ook nooit dat je tot zo'n stap kon komen. Maar ik ga me meer en meer realiseren dat het leven gewoon erg zwaar is. Eigenlijk is elke dag weer knokken tegen kleine en grote teleurstellingen. Ja daar staan ook heel veel mooie dingen tegenover maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die uiteindelijk moe zijn van het knokken. Die inderdaad hun zorgen en de wereld overdacht hebben zoals in het nummer van Bløf en besloten hebben dat ze de moed simpelweg niet meer kunnen opbrengen.

In plaats van het als een egoïstische daad te zien vraag ik me tegenwoordig eerder af hoe gruwelijk moe je moet zijn om gewoon niet meer te willen en kunnen. Hoe eenzaam, grauw en uitzichtloos is de situatie voor die personen in die laatste dagen of misschien wel weken en jaren voor die mensen geweest. Hoeveel pijn hebben ze in stilte geleden om onverwacht deze stap te nemen.

Wat hij zegt.......

quote:

Op woensdag 24 september 2008 21:52 schreef _evenstar_ het volgende:
Arwen weet het nog niet, mijn huisarts regelt dat ik via het ggz rouwbegeleiding krijg die mij en mij in het proces hoe arwen te vertellen etc. te helpen/begeleiden.

Oke, dat vroeg ik me af omdat ze wel mee gaat naar de crematie...dat is best short notice dan.

Inderdaad goed gezegd Swets. Dat hele 'life's a struggle' is wel een enorme cliche, maar cliche's zijn vaak cliche's geworden omdat ze zo waar zijn.

_{En Vief, ik weet het. Ik kom nog 1 zegel tekort.}

quote:

Op woensdag 24 september 2008 22:20 schreef Vivi het volgende:

[..]

Oke, dat vroeg ik me af omdat ze wel mee gaat naar de crematie...dat is best short notice dan.

k meen ergens gelezen te hebben dat de crematie maandag is.
tis nu woensdag. dan kan ik me heel goed voorstellen dat je graag gebruik maakt van die rouwbegeleiding van de ggz en het arwen morgen of vrijdag vertellen

lieve evenstar, wat een dag voor jullie.. veel geregel dat erbij komt kijken, en nu moet je 't dus nog aan arwen vertellen ook. wát moeilijk. fijn dat je daar wat begeleiding bij kunt krijgen. het is ergens denk ik wel een voordeel dat ze 't begrip dood nog niet helemaal bevat _{(ach, wie wel )}, ze zal het waarschijnlijk vrij nuchter opnemen; voor haar zullen de pijn en vragen etc denk ik als ze wat ouder is komen. maar daarom is 't wel belangrijk om er eerlijk over te zijn. (mijn hemel moonah, ik kan er echt niet bij dat ze je zoiets belangrijks zo lang onthouden hebben. om laaiend van te worden inderdaad! )evenstar, als je er nu eerlijk over bent (in niet te moeilijke bewoordingen uiteraard, arwen is nog zoo klein), dan kan ze de gebeurtenissen op haar eigen tempo en niveau verwerken, stukje bij beetje, en kun je haar daarin begeleiden. in elk geval niet erover gaan liegen, dat lijkt me uiteindelijk echt veel pijnlijker. in elk geval nogmaals erg veel sterkte gewenst, ik zit hier al steeds met een samengeknepen maag als ik erbij stil sta vandaag, hoe moet het jullie wel niet vergaan...

swets toch! zo ken ik je niet.

zelfmoord als laf of egoistisch betitelen heb ik altijd als erg kortzichtig beschouwd. 't vergt me nogal een moed, en je moet je wel verschrikkelijk klote voelen om zo zelf de dood te verkiezen (en 't nog te doen ook). op zich vind ik ook echt dat als iemand zich zo voelt hij het volste recht heeft om deze keuze te maken. maar dat neemt niet weg dat 't hartstikke verdrietig is dat hij die noodzaak kennelijk voelde. en 't is zo verdomd onomkeerbaar he.

Uit ervaring weet ik dat mensen die zelfmoord plegen absoluut niet egoïstisch zijn, vaak denken ze te handelen met het idee dat dat het beste is voor hun naasten en zichzelf.
Enorm in de knoop met zichzelf en het leven, wat voor ons een speldenprikje is kan voor hun de druppel zijn. (zal verder niet uitweiden over hoe en wat dat doet niet ter zake)

Het een plek geven is zo moeilijk, ik leef daarom enorm mee met mensen die dit mee maken want hoe leg je een kind uit waarom de vader niet meer verder kon, misschien wel wilde maar gewoon weg niet kon! Daar kunnen wij met de pet nog niet bij laat staan een kindje.

Evenstar wat enorm goed dat je hulp hebt gevraagd, zit hier met de tranen in mijn ogen en kan me geen voorstelling maken van hoe jij je moet voelen

Moonah, ze hadden het nooit zolang voor je mogen verzwijgen daar mag je best boos en verdrietig om zijn.
Aan de andere kant begrijp ik je moeder ook wel weer, je wilt je kind geen verdriet doen, en ik denk dat er vroeger ook meer taboe lag op zelfdoding en hulpverlening zal ook mager zijn geweest toen der tijd.
Daarmee praat ik het niet goed hoor, maar maak je moeder geen verwijten ze dacht juist te handelen en je te beschermen tegen verdriet, zoals alle moeders hun kind willen beschermen

Ik zat me net te bedenken... hoewel OUD best vaak verweten wordt een kliek te zijn vind ik het nu wel heel mooi, zoals evenstar en Arwen gesteund worden. Virtueel omarmen zowat. Gebeurt vaak hier, met heftige dingen, ik noem Tans Ayden, die maar zo kort mocht zijn, en recent de met Down geboren Isis van Jojogirl.

Dat oppervlakkige 'gevaarlijke' wereldwijdeinternetweb kan mensen soms erg veel goed doen / helpen. Vind ik mooi.

That being said ga ik maar eens te bedde.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 22:07 schreef Swetsenegger het volgende:
Ondanks dat ik van nature neerslachtig van aard ben begreep ik ook nooit dat je tot zo'n stap kon komen. Maar ik ga me meer en meer realiseren dat het leven gewoon erg zwaar is. Eigenlijk is elke dag weer knokken tegen kleine en grote teleurstellingen. Ja daar staan ook heel veel mooie dingen tegenover maar ik kan me voorstellen dat er mensen zijn die uiteindelijk moe zijn van het knokken. Die inderdaad hun zorgen en de wereld overdacht hebben zoals in het nummer van Bløf en besloten hebben dat ze de moed simpelweg niet meer kunnen opbrengen.

In plaats van het als een egoïstische daad te zien vraag ik me tegenwoordig eerder af hoe gruwelijk moe je moet zijn om gewoon niet meer te willen en kunnen. Hoe eenzaam, grauw en uitzichtloos is de situatie voor die personen in die laatste dagen of misschien wel weken en jaren voor die mensen geweest. Hoeveel pijn hebben ze in stilte geleden om onverwacht deze stap te nemen.

Hier raak je, wat mij betreft, wel iets..