Maandag:
Poste ik vanmorgen nog dat ik haar weer mee naar huis kreeg op school omdat ze gewoon niet lekker was en omdat ze de klas bij elkaar huilde, compleet in paniek raakte, knapte ze vanmiddag helegaar compleet weer op. Vanavond in bed begon de ellende weer! Ik mocht niet naar beneden, moest bij haar blijven! Anders miste ze mij zo en kon ze me niet zien! Sprekend over dat ze morgen weer naar school zou gaan maakte het totaalplaatje helegaar compleet, de chaos was niet te overzien. Totale paniek bij de gedachte dat ik naar huis zou gaan en haar op school zou laten.
En ineens ging er een lampje branden.
In de nacht van zaterdag op zondag lag ze 's nachts luid gillend en huilend om mij te roepen. Ze had gedroomd dat ik weg was en niet meer terug kwam. Ik had haar verlaten. Aangezien ik dwars door een fanfare heen slaap ging de papa dus 's nachts poolshoogte nemen en toen was het helemaal bal. Aangezien papa kwam terwijl ze mama riep was ik schijnbaar idd verdwenen. Helemaal weg. Inmiddels was ik ook wakker genoeg om rechtop te blijven staan en heb ik dus ruim een half uur met een paniekend kind op schoot gezeten tot ze gekalmeerd genoeg was om los te laten (adem!!!).
Maar nu? Schijnbaar speelt dit dus nog wel ff door? Forceren door haar in complete paniek op school achter te laten zie ik niet zitten, daarmee forceer ik volgens mij juist het vertrouwen wat ze in mij heeft. Maar ik kan haar toch moeilijk thuishouden?
Iemand die dit herkent? Hellup?
Dinsdag
Het is vast een beeje pedagoochelen... maar mijn kind zit blij op school dankzij een heldere ingeving.
Ze heeft gisterenmiddag een knuffelkonijntje gekocht bij de Hema (heb ik net 150 knuffels naar zolder verbannen!) en die zag ik vanmorgen vroeg liggen op tafel.
En konijntje wilde ook graag mee naar school, vertelde ik. Konijntje was nog noooooooooooit op school geweest. Dus vond konijntje het vast wel eng, maar hij wilde wel erg graag de klas en de kindjes en de juf zien. "Dan ga ik voor hem zorgen en hem beschermen mama!!!"
En daar ging ze, met konijn! Konijn stevig vastklemmend in haar armen. Ze is nu groot en ze heeft verantwoording, want ze moet voor konijntje zorgen. "Ik ga wel vertellen dat jij ons straks weer komt halen mama, dan hoeft ie niet bang te zijn!"
Ik voorzie nu dus elke dag een andere knuffel mee, maar de juffrouw vond dit ook een slimme oplossing! Mijn dappere kind met haar oppaskonijn zit dus op school!
woensdag
Vandaag mocht bambi mee, en terwijl ik sta te zwaaien bij het raam zie ik haar gezicht al betrekken. Snel een laatste zwaai en wegwezen dacht ik nog. Ik had thuis nog niet eens mijn jas uit toen de telefoon ging. De adjunct directeur
Ze was weer helemaal gaan flippen, complete paniek, ze miste mama, mama moest komen en ze was niet te kalmeren. Uiteindelijk zo uitgeput door haar paniekbui dat ze bij de juf op schoot in slaap was gevallen! Ik ben haar dus maar op verzoek van de adjunct weer gaan halen Ze zat nog heftig na te snikken toen ik de klas in stapte en vloog me letterlijk om de nek heen.
Morgen mag het konijntje weer mee naar school, morgen mag ze naast de juf zitten, morgen moet ze eerst langs de adjunct voor een glimmende hartjes sticker op haar trui (hulpje van de juf!) en mag ze als eerste kiezen wat ze wilt gaan doen. De constructiehoek sprak ze half glimlachend vanmorgen, dan gaat ze een kooitje maken voor Flappie.
En nu... nu ligt ze half na te snikken in haar bedje. Helemaal van streek bij de gedachte dat ze morgen weer naar school moet en dat ik dan weer naar huis ga
En ik... ik weet het ff niet meer Ze voelt zich zo zielsongelukkig... maar ik kan haar toch moeilijk thuis houden de rest van haar leven? Ze moet gewoon naar school... (school zelf vind ze overigens hartstikke leuk, alleen mag ik niet weg..)
donderdag
Net weer gillen en panieken, chaos was weer helemaal compleet, heel hard gillend "Mama jij moet bij mij blijhijhijven!!!!!!!!!!" Compleet met lange uithalen tussendoor
Ik heb me laten wegsturen (
) door de adjunct directeur die haar al gillend van me aftrok en ben met een gigantische brok in mijn keel weggelopen naar huis. Zojuist even gebeld met school, ze zit nog wat na te snikken in de kring met haar duim in haar mond, maar het lijkt goed te gaan nu...Maar toch voel ik me kut, ik ben zo weggelopen Van haar weggelopen... Kan wel janken geloof ik...
vrijdag
Oh meiden, ik weet het niet meer met Suus...sta machteloos tegen de muur met mijn handen in het haar en een huilend hart
Ze heeft net een half uur in bed liggen huilen omdat ze dinsdag (!) weer naar school moet. Maandag zijn ze vrij, vandaag waren ze ook vrij. Het kind is diepongelukkig bij de gedachte om weer naar school te moeten.
Stickerkaart in het vooruitzicht voorgesteld. 10 dagen goed naar school zonder huilen = kaart vol = dagje uit naar Efteling of dierentuin. Wil ze niet, ze hoeft niet naar een pretpark. Vanmiddag was ze heel wit en moe. Ze ademt 's nachts ook heel erg zwaar in haar slaap. Ik vertelde dus dat we anders maandag de dokter nog maar eens moeten bellen, dan doen ze maar even een bloedonderzoek. Kind stond bekant te juichen! Want als ze in het ziekenhuis moet blijven slapen hoeft ze ook niet naar school!
Ik weet het niet meer, krijg er niks anders uit dan "Ik wil niet naar school...."
Ik weet het niet meer.. sta echt machteloos.. is er iemand die hier iets in herkent? Ik ga zowiezo maandag even bellen met de huisarts én ga een gesprek aan met de adjunct van school. Dit kan gewoon niet langer zo, maar hoe dan wel weet ik dus ook nie...
Ze wordt 6 november 5 jaar en ze zit nu in groep 2. Voorheen ging het allemaal perfect op school en ging ze graag en sinds maandag speelt dit dus. Daarvoor nooit ergens last van gehad en stond ze mij bijna naar buiten te duwen als de bel ging.
Ik heb geen tips voor je, ik ben zelf nog zoekende want Iris heeft ook grote moeite met het afscheid, hoewel niet zo heftig als Suus het ervaart.
Sterkte!
en arme Suus...wat moet het verschrikkelijk zijn om haar zo in paniek te zien. Geen oplossing, geen suggesties, maar ik hoop dat het snel beter gaat. Suus hoort gewoon een vrolijk meisje te zijn met leuke praatjes 
. En ik kan me voorstellen dat je je donderdag echt vreselijk gevoeld moet hebben om naar huis te gaan, je hebt toch het gevoel dat je je kind in de steek laat en dat doet pijn in een moederhart .Ik heb geen tips helaas, hoop dat het snel overgaat , sterkte ermee
. Ik zou zo snel geen tip kunnen geven maar ik hoop dat iemand anders hier dat wel kan. Sterkte, het moet vreselijk zijn om je kind zo veel verdriet te zien hebben.Aan de ene kant lijkt het me goed voor je dochter om een weektje thuis te blijven, aan de andere kant ben ik bang dat het daarmee erger wordt.
Natuurlijk ben ik geen psycholoog, maar misschien moet je proberen je dochter opnieuw vertrouwen bij te brengen. Dat kan op speelse wijze: bijvoorbeeld een oefening waarbij ze zichzelf met ogen dicht naar achter moet laten vallen en jij haar opvangt. Er zijn nog meer van dit soort oefeningen, maar ik kan ze me even niet meer herinneren.
Haptonomie is ook een optie. Belangrijk is dat ze weer vertrouwen krijgt in jou,maar nog belangrijker,in zichzelf.
hier hadden we vandaag ook zoiets: mama, weet je dat je van witbrood eten darmkanker krijgt?
kind helemaal in paniek omdat we hier wel eens witbrood eten (bruine tosti's vind ik echt
)quote:Dat klopt idd, ze is overleden in maart. Maar dat is juist iets waar Suus totaal geen moeite mee heeft. Oma is een sterretje en dat is goed zo. Ze was ook altijd wat bang voor mijn moeder, ze vond die rolstoel en die slangetjes in haar neus erg eng. Dus vraag ik me heel erg af of dat er wel mee te maken kan hebben. Ben momenteel in staat om overal een oorzaak in te zien geloof ik...Op vrijdag 19 september 2008 22:11 schreef miss_dynastie het volgende:
Ireth, als ik het me goed herinner is het toch nog niet zo lang geleden dat jouw moeder is overleden? Zou het misschien kunnen zijn dat ze daardoor zo angstig is geraakt? Zoiets hoeft niet gelijk te gebeuren, maar kan ook door iets (bijv. een droom) getriggerd worden.
misschien is school weer opnieuw op te bouwen d.m.v. een wekketje ofzo. Eerst een half uurtje, dan een uur. Dan tot de pauze, etc.
Maar dat heeft weer niets met een eventuele oorzaak te maken. Moeilijk hoor. Ik ben benieuwd wat de juf/directeur zegt.
quote:Niet dat ik weet, ik krijg er ook gewoon niet meer uit als "Ik wil niet meer naar school!" verder komt ze niet! Kreeg al het advies om haar tekengedrag in de gaten te houden, of daar iets in veranderde, maar dat is nog allemaal zoals anders.Op vrijdag 19 september 2008 22:10 schreef lady-wrb het volgende:
is er misschien iets op school gezegd wat ze heel erg letterlijk genomen heeft?
hier hadden we vandaag ook zoiets: mama, weet je dat je van witbrood eten darmkanker krijgt?
kind helemaal in paniek omdat we hier wel eens witbrood eten (bruine tosti's vind ik echt
quote:zoiets inderdaad wilde ik ook zeggen. Ik had vroeger ook zo'n juf waar ik niet meer na toe durfde na een onbenullige opmerking van haar kant. Zeg niet dat het de juf is geweest, maar is er misschien iets gebeurd op school?Op vrijdag 19 september 2008 22:14 schreef owlet het volgende:
Kleine dingen kunnen grote kleuterangsten geven idd. Ik heb als kind een vergelijkbare angst voor school gehad omdat een invaljuf voor de grap had gezegd dat ze een kindje "met de oren aan de waslijn" zou hangen
Wellicht is het een nare gedachte om daaraan te denken zo, maar is er misschien een kind dat Suus treitert? Wellicht als de juf het niet ziet ofzo, of dat ze haar bang hebben gemaakt met iets? Misschien is er iets gebeurd dat tussen haar en een docent/personeelslid? Misschien heeft ze stiekem iets kapot gemaakt en ligt ze daar wakker van?
Ik vind het zo sneu, Suus is zo'n leuk grietje
Ik ben in staat om haar maar gewoon thuis te houden zo'n verdriet heeft ze, maar daarmee los ik het probleem niet op, ze zal toch naar school moeten!Of is het echt het van jou weg zijn?
quote:Maandag was het zo erg dat ik ook niet naar beneden mocht toen ze naar bed ging, moest ik ook bij haar blijven. Dat is niet meer voorgevallen. Verder hebben we nog geen situaties gehad waar ze zonder mij was.Op vrijdag 19 september 2008 22:25 schreef vamperotica het volgende:
Is het alleen bij school? Wil ze wel ergens spelen?
Of is het echt het van jou weg zijn?
Wat verder ook geholpen heeft bij ons:
-veel knufflen
-sporten
-masseren
-en de eerder genoemde oefening.
Gelukkig is het nu weekend en is ze maandag vrij. Even wat rust in de keet. En de mogelijkheid om eens rustig ongedwongen met haar te praten. Speel met haar en al spelende merk ik altijd kan ik heel goed met Léon praten. Dan voelt hij geen druk en praat makkelijker.
Hopelijk werkt dit ook voor Suus, want dat er wat is is wel duidelijk. En het kan net zo goed iets kleins zijn als groot.
Hoop dat dit weekend jullie lucht weer wat geklaard is.
quote:Omdat ze het ziekenhuis wel prima zou vinden....Maar dan ben je er natuurlijk ook gewoon bij....Op vrijdag 19 september 2008 22:29 schreef Ireth het volgende:
[..]
Maandag was het zo erg dat ik ook niet naar beneden mocht toen ze naar bed ging, moest ik ook bij haar blijven. Dat is niet meer voorgevallen. Verder hebben we nog geen situaties gehad waar ze zonder mij was.
Tjemig....Zou haast gaan denken dat er iets op school is voorgevallen waar ze zooooo van overstuur is...
Maar men, wat lijkt me dat verschrikkelijk!! Je kind zo in paniek moeten zien en niet weten hoe of wat!
Die adjunct was trouwens ook lekker bezig donderdag, om haar zo gillend bij je weg te trekken, dat maakt het er ook niet makkelijker op. Zou ik toch even over praten om dat in de toekomst te voorkomen.
Hoop voor je dat een lang wekend rust haar goed doet, sterkte.
[ Bericht 16% gewijzigd door Adfundum op 19-09-2008 22:49:46 ]
Wat moet jij je ook wanhopig voelen zo zeg! En arme Suus Het lijkt mij ook dat er iets is voorgevallen (en misschien wel echt iets heel onschuldigs in onze ogen) dat haar zo bang heeft gemaakt voor school in het algemeen.. maar ja, als ze er niet eens over kan praten dan kom je voorlopig nog niet verder. Misschien dat ze in het weekend wat kalmeert/bijkomt zodat ze je wat preciezer kan uitleggen wat er speelt.
Gut zeg, ik vind het gewoon echt sneu! Suus lijkt me (net zoals Jolie bijvoorbeeld) ook helemaal geen kind dat snel ontevreden is ofzo. Heel veel sterkte in ieder geval
quote:Dat aftellen snap ze wel, hebben we al eerder toegepast met oa poepen op de wc en oorbellen draaien. Dat er een kadootje/verrassing komt als ie vol is kent ze dus al.Op vrijdag 19 september 2008 22:39 schreef Adfundum het volgende:
Misschien is de belofte van een pretpark over zoveel dagen te abstract voor haar, Dat is nog te ver weg. Msschien kun je beter iets leuks voor dezelfde dag in het vooruitzicht stellen, koekjes bakken, winkelen, spelen, haar zelf iets laten voorstellen. zoiets. En dan heel langzaam afbouwen.
Ik hoop ook dat het weekend wat adempauze en misschien zelfs duidelijkheid biedt, allemaal leuke dingen in het weekend op de agenda, misschien leidt dat wat af.
@vamp: zelfs mijn antwoord dat mama gewoon thuis slaapt als zij in het ziekenhuis moet slapen boeide haar niets. "Maar dan hoef ik niet naar school!" was het enige wat er uit kwam..
quote:Dat is ze normaal ook niet, ze ging elke ochtend luid zingend over straat heen naar school al huppelend, kon zielsgelukkig worden bij een gekregen geknapte verlepte bloem van de bloemenkraam... mijn kind kwijnt nu weg...Op vrijdag 19 september 2008 22:39 schreef jellyrose het volgende:Gut zeg, ik vind het gewoon echt sneu! Suus lijkt me (net zoals Jolie bijvoorbeeld) ook helemaal geen kind dat snel ontevreden is ofzo. Heel veel sterkte in ieder geval
quote:Niet dat we weten, we hebben alle afgelopen dagen al 40 keer teruggespoeld, journaal staat hier zowiezo nooit op (we hebben internetOp vrijdag 19 september 2008 22:43 schreef huuphuup het volgende:
Of heeft ze van het weekend misschien iets op de tv gezien wat over scholen ging en wat eng was ofzo? Misschien zelfs maar in de vorm van een tekenfilm, of iets van het nieuws wat op de achtergrond aanstond ofzo? Of heeft ze iets opgevangen van jou/je man/andere familie/buurtkindjes over school tijdens het weekend?
) en ze kijkt het liefst haar eigen dvd's.Maar aan de andere kant, ik ben ook wel eens twee dagen pissig geweest op mijn vriend zonder nader te noemen reden, want die wist ik gewoon niet, tot ik na ging denken dat ik ruzie met hem had gemaakt in mijn droom en dat hij maar lomp deed enzo.
M.a.w. misschien heeft ze wel naar gedroomd zonder dat ze het zich echt actief kon herinneren ofzo? Vandaar dan ook dat ze wakker werd op maandag en om je riep en dat ze een onbewuste angst had voor school die dag, toen ging het idd niet zo lekker 1 en 1 is 2 en nu is het hek van de dam. Zoiets? met onderbewuste angst ofzo zeg maar? moeilijk hoor, ik kan me voorstellen dat het je hart breekt..
edit: typo
Heb je al eens aan haar gevraagd of ze wel naar een andere school zou willen? Hoef je dan natuurlijk nog niet te doen, maar het zegt misschien wel iets over of het aan school in het algemeen ligt of aan deze school.
Vond ze school hiervoor altijd leuk, heeft ze het naar haar zin en zit ze op een goed niveau daar? Is het niet te moeilijk of juist te makkelijk? (en vervelende vraag misschien, maar heb je haar lichamelijk geod bekeken, dus dat ze geen blauwe plekken oid heeft? - heb zelf weleens een juf gehad die m'n bovenarm blauwgeknepen had)
Verder zou ik toch afgaan op je gevoel, het is jouw kind en jij kent haar het beste. Anders even overleggen met een dokter.
Tot slot: school is belangrijk, maar er is nog nooit iemand doodgegaan van een weekje thuis blijven. Mijn ouders hebben me tot mijn 8e zo veel mogelijk thuisgehouden van school - de reden doet er even niet zo toe in dit geval, maar ik ging ook met enorme tegenzin, was doodongelukkig, veel huilen, alles doen om thuis te kunnen blijven - en ik leef nog steeds, heb later nooit problemen gehad met leren (en in mijn geval was het nog extreem lang ook, een weekje stelt weinig voor). Zolang je zelf thuis kunt zijn voor je kind en je ervoor kunt zorgen dat ze niet achter gaat lopen, zou ik haar niet gaan dwingen om naar school te gaan. Laat 'r eerst maar even uitrusten, want als ze zo bleek is lijkt me dat helemaal niet goed. Probeer de leuke en nuttige kanten van school voor haar te benadrukken, maak het niet dwingend. Misschien dat je met school kunt regelen dat ze voorlopig even niet 'hoeft' maar alleen komt als ze dat zelf wil en dat ze bijv. zelf aan mag geven wanneer ze naar huis gaat - dat als ze op een ochtend wel naar school wil, maar na een uur de kriebels krijgt, ze dat gewoon kan zeggen zonder eerst hysterisch te hoeven worden voor ze mama gaan bellen (als je iedere keer eerst zo in paniek moet raken, stapelen de nare ervaringen zich namelijk nog meer op). Misschien kun je er dan ook een patroon in vinden - bijv. is het altijd op dagen met gymles of op dagen met lessen van andere docenten (handwerkjuf) zoiets.
Ik kan er niks zinnigs over zeggen. Veel succes en sterkte met je verdrietige mups.
Ik zeg dit uit eigen ervaring, niet om je bang te maken. Maar het lijkt me raadzaam om ALLES uit te sluiten. Dus alle zintuigen open houden op signalen, ws. doe je dit al. Maar ook hulptroepen inschakelen hiervoor.
Het hoeft niet meteen iets heel ernstigs te zijn, het kan bijv. ook een dominant klasgenootje zijn. Hier op de school van mijn kinderen roept een kind van vier al keihard: 'ik ga je vermoorden als ik daar niet mee mag spelen'. Ws. weet hij niet wat hij zegt, maar dat is wel zware kost vind ik.
Zit je dochter op een christelijke school? Eén van mijn kinderen is een keer heel bang geworden van een gebed of bijbelverhaal waarin God niet zo liefhebbend naar voren kwam
Kinderen kunnen zelfs al bang worden van het verhaal over de Ark van Noach. Waar halen kinderen soms hun "inspiratie" vandaan. Ik ben bang dat je kunt stoppen met vragen hoe het komt dat ze niet naar school wil, vaak heeft het toch met een gevoel te maken en dat is voor een kind van haar leeftijd nog amper te omschrijven. Heel frustrerend voor haar maar natuurlijk ook voor haar moeder. Je wilt als moeder zijnde toch het liefst weten wat er in het hoofd van je kind omgaat zodat je haar zo goed kunt steunen, vaak lukt dat gewoon niet. Troost je met de gedachte dat je ws over een tijd als ze wat ouder is nog kunt vragen waarom ze nou niet naar school wilde en kan ze het dan wel omschrijven.
Verder wat moet je er mee? Ik kan alleen zeggen wat ik er mee zou doen(heb gedaan). Niet toegeven door thuis te houden, het is lekker voor iedereen een weekje rust, maar ben bang dat je haar na die week helemaal niet meer naar school krijgt. Van te voren waarschuwen, dus op de zondag al zeggen:" Vandaag hebben we nog lekker een dagje samen, morgen moet je weer naar school". Verder niet in discussie gaan over het al dan niet naar school moeten, kinderen moet gewoon naar school, punt. Maak het afscheid niet te lang en schakel de hulp van de juf in, misschien zal ze Suus even moeten vasthouden, waarna jij echt om moet draaien en weg zal moeten gaan. Oh en vergeet vooral niet zakdoekjes mee te nemen voor de terugweg, want niets is moeilijker voor een moeder dan weglopen bij je huilende kind
Heel veel sterkte ermee, je kan het!!!
Ik weet niet of ze bij je dochter op school van die bordjes hebben staan wat ze die ochtend of middag gaan doen. Maar je kan dan ook samen met haar het programma van de dag bekijken zodat ze een soort tijdsbesef krijgen. Bv je gaat buitenspelen , dan gymen, dan eten en drinken, dan een werkje en dan komt mama je weer halen.
Heel triest, en zielig.Ik zou in veel gevallen handelen zoals Loena suggereert. Afscheid duidelijk en niet dramatisch.
Maar zo extreem als het bij Suus is maakt het toch wel moeilijker. Ten eerste voor haar zelf en voor jou, maar vervolgens ook voor de juf en de rest van de klas. Want hoe lullig het ook klinkt, Suus 'belemmert' zo wel de normale gang van zaken. Al weet ik zeker, dat (als ze een juf heeft met hart voor haar kinderen) dat de juf er alles aan zal willen doen om Suus goed te begeleiden hierin.
Wat ik me tijdens het lezen van dit topic bedacht:
Wellicht kun je het afscheid nemen 'afbouwen'?
De eerste ochtend blijf je in de klas bij Suus, je zit naast haar in de kring, je doet de werkjes met haar samen, kortom, je draait gewoon mee. Een volgende stap is dat je wel in de klas bent, maar op de achtergrond. Als dat goed gaat, ga je op de gang zitten, met een kopje koffie en een tijdschrift. Ze kan je dan wél zien, weet dat je in de buurt bent. Daarna blijf je nog wel op school, maar ben je verder weg, in de teamkamer bv. En dan zou ergens de stap kunnen volgen dat je echt naar huis gaat.
Overigens vind ik de post van Tan ook een erg zinnige.
Sterkte.
Wat Quinny dus ook zegt! ). Dat afbouwen klinkt ook wel goed, wie weet is dat wel iets voor jullie quote:sorry ik lurk teveelOp zaterdag 20 september 2008 09:50 schreef Isegrim het volgende:
Ik zou er wel eerst achter zien te komen of er niet iets is voorgevallen! Iedereen lijkt ervan uit te gaan dat dat niet zo is. Ben blij dat mijn ouders dat niet deden toen ik bij een juf in de klas zat die af en toe een tik uitdeelde e.d. Niet dat ik TS bang wil maken ofzo, maar het kan gewoon zo zijn dat er iets is gebeurd waardoor ze zich zo naar voelt.
Ik denk, sorry Ireth als dit erg prive gevoelig is misschien, maar Suus haar papa is vaak ziek, haar oma is pas overleden. Waardoor een kind een hechtere band krijgt met de sterkste persoon in dit geval de mama dus. Hierbij voelen ze zich veilig en geborgen. Niet dat ze dat bij papa niet zal hebben. Maar Ireth is de enige persoon in haar leventje die haar dat kan geven. Dus er hoeft niet altijd wat gebeurt te zijn op school. En erg gaan soms zoveel dingen door een kinds gedachte wat een eigen leventje gaat lijden dat het echt moeilijk is om daar achter te komen. Dat heeft echt tijd nodig.
Ik zou denk ik in eerste instantie zoiets hebben van: goh nou ik houd haar een weekje thuis.
Maar de vraag is of je daar wat mee oplost of dat je het "erger" maakt. Ze moet natuurlijk ook niet het idee krijgen dat als ze maar volhoudt ze wel thuis kan blijven.
Wat mij op zich wel aanspreekt is dan het samen proberen en dan jezelf steeds wat meer terugtrekken. Wel heel duidelijk aan Suus vertellen als je wel weggaat.
Ik heb een keer een moeder van een peuter gehad die zei dat ze even naar de wc ging en die ging vervolgens naar huis. Kind was helemaal overstuur en de keer erop was het afscheid nemen nog veel lastiger.
Moeilijk hoor, sterkte en ik hoop dat Suus gauw haar plezier in school toch weer terug vindt.
Ze is met haar 4 (bijna vijf) jaar nog te jong om te begríjpen dat een droom niet echt is, voor haar is het net zo echt als "het echte leven". (Een kind van die leeftijd kan wel zeggen "het is maar een droom", meestal omdat pappa en mamma dat ook zeggen maar begrijpt het nog niet echt) Zo'n hele echte, enge droom kan absoluut de aanleiding zijn geweest.
Jij bent de afgelopen week niet zonder Suus van huis geweest lees ik. Eigenlijk zou je om te beginnen een kwartiertje boodschappen moeten gaan doen en haar bij pappa thuis laten. Op die manier kom je erachter of het om school gaat of om jouw vertrek.
Als het echt om verlaten worden draait:
Stel ze gaat dinsdagochtend naar school en jij blijft er de hele ochtend bij, hoe reageert Suus dan?
Als de juf mee wil werken en je een aantal ochtenden in de klas mag zijn zou je het als volgt aan kunnen pakken:
De eerste ochtend ben je er de hele ochtend, de tweede ochtend ga je een kwartiertje de klas uit (zeg dat je je brood vergeten bent en dat je dat even gaat halen). Belangrijk is dat je de nadruk legt op zo terug zijn. De volgende dag doe je alsof je even met de directeur gaat praten en blijf je een half uurtje weg. Zorg desnoods dat ze met een kleurtje op de klok kan zien wanneer je terug bent. En ga zo verder door haar steeds iets langer alleen te laten.
Op deze manier leg je telkens de nadruk op wanneer je terug komt in plaats van op het afscheid, en als je gekleurde stickertjes op de klok plakt kan ze zelf zien wanneer je terug bent.
[ Bericht 34% gewijzigd door _Ophelia_ op 20-09-2008 14:29:47 ]
Mijn eerste gedachte was ook dat er iets gebeurd moet zijn op school
En wat Moonah en Quinny zeggen sluit ik me ook bij aan, dat jij meegaat met Suus, en bij haar blijft.
Wat wijsheid is weet ik niet, ik ben nog geen (ervarings)deskundige.
Heel veel succes en ik hoop dat het vlug beter wordt!
Ben gewoon gaar gestoomd, we hebben 3 kwartier over de heen weg gedaan en ruim een half uur over de terugweg. Anderhalve meter rijden, 40 seconden stilstaan, anderhalve meter rijden, 40 seconden stilstaan. Leuk joh, langs de binnenstad moeten op zaterdagmiddag!
Enniewee, ze heeft een infectie op haar luchtwegen en haar amandelen zijn geirriteerd en rood. Dat laatste verklaard dat raspende geluid als ze slaapt en dat eerste verklaard dat ze gewoon niet lekker in haar vel zit. Haar weerstand is momenteel heel erg laag, vandaar ook die ontsteking op haar neus vorige week en nu bij haar mondhoeken. Door dat ze dus niet echt tot rust komt 's nachts is ze dus algeheel gewoon moe en lusteloos. Ze blijft dus maar mooi een paar daagjes thuis van school en als ze weer wat opgeknapt/uitgerust/bijgetankt is gaan we het gevecht van niet naar school willen wel weer aan.
Eerlijk gezegd hoop ik dat als ze weer wat lekkerder in haar vel zit het schoolprobleem ook zal verdwijnen...
Beterschap voor Suus!
ook bij deze dingen kan helpen wat ik zei
,Ireth, ik hoop dat als ze zich lichamelijk weer wat beter voelt dat het naar school gaan ook weer wat makkelijker zal worden. Groot gelijk om haar eerst even thuis te houden, laat haar eerst maar opknappen
.Freek heeft een nogal dominant vriendje waar ie over het algemeen wel lekker mee speelt trouwens. Tijdens de schoolvakantie merkte ik gewoon dat er iets aan de hand was, ik vond hem toch net iets anders als anders.. Niet heel heftig ofzo, maar wel mopperig, slechter slapen etc.
Vaak gevraagd wat er was, maar er kwam niets duidelijks uit. Tot ie op een gegeven moment in tranen uitbarstte, wat bleek, vriendje had hem (hard) geschopt en vervolgens gezegd dat als Freek dat aan mij zou vertellen (ik heb vriendje al weleens eerder streng toegesproken) hij nooit meer zijn vriend wilde zijn.
Affijn, een fikse huilbui, een goed gesprek, en de opluchting straalde nog dagen van Freek af. Die schop was niet zozeer het probleem, wèl dat ie "gedwongen" was een geheim voor mij te hebben...
Ik wil maar zeggen, zoiets zou het ook kunnen zijn. Kinderen zijn erg loyaal en in die kinderkoppies kan iets al gauw heel groot worden.
Sterkte ermee, ik hoop voor jou en Suus dat je het lek boven krijgt. Probeer het anders een achteloos te vragen als ze een dvd kijkt of zo, die van mij willen dan nog weleens op de automatische piloot antwoord geven
, terwijl het in een echt gesprek niet lukt.Mara heeft dit gedrag ook als ze niet lekker in haar vel zit, ziek word of heel moe is. Het is wel wat minder dan bij Suus maar het lijkt er heel erg op.
Ze gaat alleen wel vrolijk naar school en daar aangekomen begint ze al wat te plakken en dat loopt uit op pruilen en daarna huilen en gillen. Wat weer over is als ik eenmaal weg ben. Maar wat doet het vreselijk pijn om je kind zo huilend achter te laten bah.
Ik hoop zo dat zodra ze is opgeknapt weer naar school wil.
Liefs
Als het niet van voorbijgaande aard is, zou ik haar niet thuis houden, daar help je haar niet mee. Ooit moet ze weer van je los komen namelijk. Bij ons op school laten we kinderen opnieuw wennen door moeder/vader met het kind in de klas te laten. Daar moet je wel de tijd voor nemen, je bent er meestal wel een week of 2 á 3 zoet mee (iedere schooldag). En de school moet dat ook zien zitten. Overleg even met de juffrouw. Ik heb het nog nooit meegemaakt dat dit soort dingen niet overgingen, misschien is dat een schrale troost!
Ik kan je ook geen tips geven, maar wil je wel veel sterkte wensen en veel beterschap voor Suus
, ik hoop dat ze zich wat fijner voelt als ze weer beter is.Hopelijk is het schoolprobleem ook minder als ze gewoon weer lekker in dr velletje zit!
Inmiddels ben ik er spelenderwijs achtergekomen dat ze niet gepest wordt in de klas, alle kindjes zijn lief, de nieuwe juf is lief (ze kan alleen niet zingen
) en haar paniek neemt elke dag meer toe. Ze is vanaf vrijdag al aan het aftellen wanneer het dinsdag is en begint dan elke keer te huilen bij de gedachte dat ze weer naar school moet. Nu was ik toch al van plan om haar ff ziek te melden vanwege die luchtweginfectie, maar een gesprekje met mijn oude schooldokter leek me ook erg zinvol en nuttig. Gisteren kwam er ook half min of meer tussen neus en lippen door uit dat ze ook bang is dat ik niet meer terugkom omdat ik dood ga..ppff.. dit groeit me ff boven mijn schedel, er gaat zoveel om in dat koppie van haar.. dat ik er echt nu ff hulp bij nodig heb.
Hopelijk gaat het ietsje beter als ze wat opgeknapt is van de infectie.
Sterkte ermee.
Er speelt natuurlijk ook heel veel in dat koppie van dr....
Mijn moeder is overleden toen ik 16 en mn zusje 11 was...Dat weet mn dochter ( 12) en mn vader's overlijden en begrafenis ( in 2004) heeft ze bewust meegemaakt....
Ze komt wel eens, als ze al in bed ligt paniekerig naar beneden om te kijken of ik er nog wel ben.... Als ik 's avonds ga sporten oid moet ik naderhand even laten zien dak thuis ben
quote:Morgenochtend om kwart over 9 al!Op maandag 22 september 2008 12:58 schreef bixister het volgende:
he ireth, wat sneu voor suus en moeilijk voor jou/jullie. aan de ene kant wil je haar angsten/gedrag niet onnodig voeden door er teveel in mee te gaan, aan de andere kant wil je haar natuurlijk wel serieus nemen en er voor haar zijn. lijkt me echt moeilijk om daar een goed midden in te vinden. goed dat je met iemand gaat praten die je deskundig acht. kun je daar al snel terecht?
ik heb wel iets soortgelijks in de zin dat mijn dochter ook soms paniekaanvallen heeft... die zijn al een tijdje niet meer al te sterk voorgekomen, maar het blijft iets waar ze volgens mij niet geheel van loskomt.
in het geval van mn dochter is het echter niet verbonden met naar school gaan, en op haar huidige school nog nooit voorgekomen (wel eenmaal in de kleuterschool)
wat ik bv wel kan herinneren wat redelijk goed heeft gewerkt bij mijn dochter is dat ik haar op een moment dat bepaalde gevoelens waarvoor zij bang is en waarvoor zij paniekaanvallen heeft, ikzelf vroeger ook had....
op dat punt was ze opeens razend geinteresseerd omdat ik haar toen verteld heb dat ik ook vroeger bepaalde angsten had,e n hoe ik daar me omging en hoe die na verloop van tijd ook langzaam verdwenen...
ik had het gevoel dat dat voor haar een soort van geruststelling was dat het hebben van die angsten zelf geen probleem was, ze verteld de dag erna ook heel trots aan mamma 'dat pappa vroeger ook net zo bang was soms'.
Suus en Pascalle zijn dan even oud en ik merk de laatste tijd dat Pascalle ook erg met de dood bezig is en wat verlatingsangst heeft. En dan heeft ze niks meegemaakt wat dat omhoog zou moeten halen, dus het hoort echt een beetje bij de leeftijd denk ik. Nou heeft Suus natuurlijk erg veel meegemaakt de laatste tijd en dat komt er allemaal nog eens bij. Hopelijk voelt ze zich snel weer wat beter in haar vel en kan je oude schoolarts je verder helpen.
Ik ben benieuwd hoe jullie gesprek morgen zal gaan.
en mijn meisje hoeft nog niet naar school of opvang dus verder heb ik zelf geen ide.
ik ben wele en lading borstvoeding verloren tijdens het lezen haha, dat heb ik altijd als ik kindjes zie die heel dun zijn, of hoor van kinderverdriet
quote:Op maandag 22 september 2008 22:14 schreef lxa het volgende:
ik ben wele en lading borstvoeding verloren tijdens het lezen haha, dat heb ik altijd als ik kindjes zie die heel dun zijn, of hoor van kinderverdriet
Da's waar ook ja! Leve de toeschietreflex! 
Haar angst is echt en dat dient gewoon serieus genomen te worden. De 'harde aanpak' van gewoon naar school brengen elke dag en weglopen werkt niet in deze. Haar angst zal daardoor alleen maar gevoed worden en groter worden, waardoor ze nog slechter zal gaan slapen, haar weerstand nog lager zal gaan worden en dan is het helemaal bal.
Mij is geadviseerd om in overleg met de leerkracht het op de zachte manier aan te pakken. Vertrouwen in school terugwinnen en daarbij mij los te durven laten. Bijvoorbeeld eerst 2 uurtjes naar school een paar keer, daar dan een uurtje bij doen, dan een paar volle ochtenden en zo proberen op te bouwen.
Ik ga dus zo school bellen en een gesprek aanvragen met de adjunct en de juf van Suus. Mocht daar niets uit komen wat naar mijn zin is, dan kan ik de pedagoog bellen en komt die bemiddelen.
Ik hoop dat deze aanpak helpt!
quote:He, wat vreselijk dat die angst gewoon echt is. Maar op zich ook wel logisch! Ik hoop echt dat jullie eruit komen, maar ik denk dat dat wel goed gaat komen!Op dinsdag 23 september 2008 10:39 schreef Ireth het volgende:
Gesprek gehad met de schoolarts en met de pedagoog.
Haar angst is echt en dat dient gewoon serieus genomen te worden. De 'harde aanpak' van gewoon naar school brengen elke dag en weglopen werkt niet in deze. Haar angst zal daardoor alleen maar gevoed worden en groter worden, waardoor ze nog slechter zal gaan slapen, haar weerstand nog lager zal gaan worden en dan is het helemaal bal.
Mij is geadviseerd om in overleg met de leerkracht het op de zachte manier aan te pakken. Vertrouwen in school terugwinnen en daarbij mij los te durven laten. Bijvoorbeeld eerst 2 uurtjes naar school een paar keer, daar dan een uurtje bij doen, dan een paar volle ochtenden en zo proberen op te bouwen.
Ik ga dus zo school bellen en een gesprek aanvragen met de adjunct en de juf van Suus. Mocht daar niets uit komen wat naar mijn zin is, dan kan ik de pedagoog bellen en komt die bemiddelen.
Hopelijk vinden jullie gauw een manier om haar te leren om te gaan met haar angst.
Wel fijn dat je nu een beetje weet wat je ermee aan moet: wel naar school, niet naar school?
Sterkte en succes, hopelijk gaat Suus snel weer met plezier naar school.
Succes met afspraken maken!
quote:De adjunct had geen tijdOp dinsdag 23 september 2008 21:17 schreef sjak het volgende:
Fijn dat het gesprek met de schoolarts goed ging en hij kon bevestigen wat je al dacht. Hoe is het gesprek met school gegaan?
Morgen hebben we sportdag (en ben ik er de hele dag bij, ben hulpouder! Jottum!
) en dan donderdag stap ik om half 9 direct haar kantoortje binnen.Suus heeft vanmiddag van papa een horloge gekregen zodat ze zelf precies kan zien hoe lang nog voor mama komt. Zij gaat dus donderdag gewoon de klas in terwijl ik een gesprek aan ga over het plan van aanpak. Ik zal dus wel aanwezig zijn, maar 1 deurtje verder.
Ik zou het geleidelijk afscheid nemen, zoals Quinny en ikzelf hebben beschreven, toch ook meenemen in het gesprek met de juf. Immers, of Suus nu een half uurtje of een hele dag naar school gaat, dat maakt het afscheid an sich niet minder moeilijk, toch?
Succes de komende dagen met afbouwen
het komt vast allemaal goed 
ik vind jou een lieve mamma
quote:Dat vind de adjunct dus nu niet meerOp woensdag 24 september 2008 19:10 schreef littledrummergirl het volgende:
ik vind jou een lieve mamma
Aangezien de agenda van de adjunct erg volgebouwd zat kon er pas voor aanstaande maandag een geprek ingepland worden. Maar in de tussentijd moet mijn kind wél naar school! Gsteravond dus weel bal, weer paniek, weer huilen, en toen greep ik in wanhoop naar een noodgreep....
"Mama blijft ook wel op school! Niet in je klasje, dat mogen mama's niet, maar wel op school! Je kan mama dan dus niet zien, maar ik ben er wél!"
En blij huppelend ging mijn kind vanmorgenvroeg naar school en blij en opgewekt (en opgelucht!) nam ze plaats in de kring...
En toen ging ik dus naar de adjunct om te vertellen dat ik had beloofd te blijven...
Ze was het dus NIET eens met mijn (tijdelijke) oplossing! Hoe ik het in mijn hoofd haalde omdat buiten haar om te beslissen! Waarna ik dus om haar prive-telefoonnummer vroeg. Dan bel ik haar namelijk wel de volgende keer tegen half 11 's avonds thuis op met de vraag wat ik moet doen. Nood breekt wetten, dit was nood en dit is mijn wet. Dus.
"Maar in mijn loopbaan van 20 jaar op school heb ik dit nog nooooit meegemaakt!"
"Ja je hebt mijn kind ook nog nooit mee gemaakt. Ik heb niets aan jouw 20 jaar ervaring met andere kinderen, dit is mijn kind."
"Ja maar het is niet de bedoeling dat ouders in de klassen blijven rondhangen!"
"Dat doe ik ook niet, en dat weet Susanne ook! Ik ben óp school, niet in haar klas!"
"Ik ga NU de pedagoog bellen!"
"Hier is het nummer."
Eindconclusie, dit is dus niet de bedoeling om als permanente oplossing te gebruiken (duh!) maar ik mocht nu dan toch wel blijven omdat de congierge toevallig van 2 klassen nieuwe tafels en stoelen had staan die gewisseld moesten worden (ik ben haar eeeeeeeeeeeeuwig dankbaar! ) maar daarna moest ik echt naar huis toe gaan! Mag wel (dankbaar dankbaar buigt
) om 10 voor 12 weer de school in stappen en dan op het plein gaan zitten onder het mom van 'kijk ik ben er nog!'."Maar hiermee passeer je mijn beleid!"
"Ja en jij passeerde vorige keer de gevoelens van MIJN dochter...."
Maar het allerbelangrijkste? Mijn kind stapte vanmorgen blij de klas in en bleef blij!!
Net dus zelf de pedagoog maar even gebeld, verteld dat dit dus een noodgreep was maar dat ie dus weél werkte! En dus gaan we tot maandagochtend het gesprek is geweest maar een toneelstukje opvoeren. Mama blijft op school, dus kan mama ook niet zwaaien bij het raam. Dat mama er via de achterdeur weer uit gaat hoeft ze niet te weten en dat ik via diezelfde deur om 10 voor 12 weer binnen kom ook niet. Ik heb zelf ergens het vage voorgevoel dat dit net net dat duwtje in haar rug was qua zelfvertrouwen die ze nodig had en dat het met een paar dagen zo doen opgelost gaat worden!
je bent een schat en de held van je dochter quote:Als dat gebeurt als ik wél aanwezig was in school, zou ik er nog niet voor haar zijn. Heb haar duidelijk gemaakt dat ik vlakbij ben, maar er niet voor haar ben. Zij is op school en de juf is degene die ze moet aanspreken.Op donderdag 25 september 2008 11:17 schreef Maeghan het volgende:
Ik bedoel het niet lullig, maar hou je er wel rekening mee met wat er gebeurt als ze een keer in paniek raakt om elf uur en je bent er niet?
(en anders had ze maar eerder een afspraak moeten inplannen om de boel te bespreken!)
quote:Waarschijnlijk zal het nu snel weer beter gaan nu ze de eerste hevige angst los heeft kunnen laten.Op donderdag 25 september 2008 11:19 schreef Ireth het volgende:
[..]
Als dat gebeurt als ik wél aanwezig was in school, zou ik er nog niet voor haar zijn. Heb haar duidelijk gemaakt dat ik vlakbij ben, maar er niet voor haar ben. Zij is op school en de juf is degene die ze moet aanspreken.
voor Suus.Ik zou denk ik ook zo boos zijn geworden tegen de adjunct, een beetje meedenken en voelen mag wel.
Maar wat schandááááálig van die adjunct.
Werkelijk...
Dat lijkt me iemand die te veel op haar gezag kickt en daarmee het belang van de kinderen maar even vergeet..Ik ben het dan ook helemaal NIET met Meaghan eens dat zij een typisch voorbeeld zou zijn van een schoolmeester. Het merendeel heeft gelukkig gewoon hart voor de kinderen. Ik kan me van mjin collega's niemand indenken die zou handelen als deze adjunct.
En wat een heerlijk vertrouwen van je kind!! Mama dichtbij weten is genoeg!!
"Suus? Moet mama nu ook op school blijven? of kan ik gaan zwaaien bij het raam en naar huis?"
"Je moet weer blijven mama, kan je meester Ton weer helpen."
"Maar als meester Ton nou geen klusjes meer heeft?"
"Dan ga je even koffie drinken.... of je gaat vast boodschappen doen voor thuis!"
Meester Ton had dus géén klusjes
Morgen wil ze overigens weer proberen met zwaaien, dus dat ik gewoon écht naar huis ga!
De adjunct was er overigens ook wel van onder de indruk dat het zo goed leek te werken
(probleem gelijk opgelost als ze ontdekt dat ik niet op school ben, dan ben ik bij albert heijn
)quote:
Het weten dat ik vlakbij ben is schijnbaar genoeg! En dan mag de adjunct het wilhelmus uit haar oren fluiten qua stoom, ik volg op dit moment mijn gevoel en mijn gevoel zegt dat dit werkt.
(en anders had ze maar eerder een afspraak moeten inplannen om de boel te bespreken!)
Wat fijn dat het goed gaat nu!
.Laat die adjunct maar gaarkoken in dr sop
.En heel goed dat je je gevoel hebt gevolgd, ondanks de starre adjunct.!
Nu maar hopen dat deze trend zich voortzet!
Hopelijk blijft het zo en krijgt ze snel het vertrouwen op school om je echt naar huis te laten gaan.
[ Bericht 0% gewijzigd door Webkim op 25-09-2008 15:21:07 ]
! Suusje stoer meiske
"Nee schat, meester Ton had geen klusjes meer, mama heeft koffie gedronken en toen boodschappen gedaan."
"Ow.. en wat gaan we vandaag dan eten mama??"
Volgens mij komen we er wel!
. En wat eten jullie vanavond? .quote:
"Mama heb jij meester Ton weer geholpen?"
"Nee schat, meester Ton had geen klusjes meer, mama heeft koffie gedronken en toen boodschappen gedaan."
"Ow.. en wat gaan we vandaag dan eten mama??"
Volgens mij komen we er wel!
quote:Op donderdag 25 september 2008 17:20 schreef Nijna het volgende:
Ahw Suus
We hadden kip, krieltjes, sla en appelmoes (althans, de appelmoes was ik vergeten, tot groot ongenoegen van de overige gezinsleden
) Echt geen makkelijke taak zo tegen de heersende orde en opinie van zo'n school in, hopelijk hebben ze er iets van geleerd.
Blij dat Suus weer heppie-de -peppie is
De adjunct daarentegen...
quote:Ireth wat onwijs goed nieuws!
Morgen moet ik nog maar even vragen of meester Ton nog klusjes heeft en als ie dat niet heeft mag ik naar huis of boodschappen doen.
Maandag heeft ze schoolreisje.... "EN DAN MAG JIJ LEKKER NIET MEE MAMA!!!!!!
". Hopelijk zet het zo door.
Suus ook, zet em op meis!!!
Mooi om te lezen!
Haar dochter van 6 is hier ook behoorlijk overstuur van geweest, welliswaar niet in de vorm van suus. Misschien eens vragen of ze bij haar in de klas iets met schooltv doen ?
Verder diep respect voor jou, je inzet en je "behandelplan" Ireth al blijft de grootste held in dit hele verhaal natturlijk suus dis haar angst aan het overwinnen is
Ik volgde dit topic en wat een super oplossing!!
De moeder van J en de moeder van M zijn beide mee. Moeder van J. heeft mijn telefoonnummer mocht er toch een terugval komen (het is namelijk wel een heule lange dag ineens!) en dan kom ik haar halen. Heb geen flauw idee waar, maar ik kom er wel zei ik nog! Dat hoeft niet, zei de moeder van M. mocht het niet gaan dan breng ik haar naar huis. De moeder van J. is dus mee in de bus en de moeder van M. is er naar toe met de auto.
Mijn dappere grietje... in 2 weken tijd van een hoopje ellende naar een blij sprankelend grietje. En dat allemaal omdat ik mijn poot stijf hield en mijn zin doordramde!
Fijn om achteraf te kunnen zeggen dat je goed gehandeld hebt, moedergevoel klopt dus toch wel he!
) én het ergste van alles... haar juf is er dus ook niet ivm suikerfeest!Een hele nieuwe vreemde juf, weinig kindjes en 3 niesbuien incl. snottebellen later was het feest compleet. De adjunct wou haar weer uit mijn handen trekken, maar die heb ik teruggeblaft. Suus is als de dood voor die vrouw sinds de vorige keer dat ze dat deed, leek me niet slim om die angst nog ff verder op te voeren.
Ik heb haar dus ff meegenomen naar de aula, slokje water, zakdoekje voor de tranen, Meester Ton kwam ff meedoen, die vroeg aan Suus wanneer ze weer naar de klas ging want mama moest hem helpen met de kasten opruimen.
Een krappe 10 minuten later was ze redelijk gekalmeerd, en gingen we weer terug naar de klas. Eén blik op die nieuwe juf en ze begon weer. Maar heb haar nu dus wel in de klas neergezet met de mededeling dat ik NU meester Ton moest gaan helpen. Na een bak koffie in de aula heb ik aan een fluormoeder gevraagd of ze even om het hoekje wou kijken en ze zat rustig in de kring.
Hoop alleen niet dat hiermee alle ellende weer van voren af aan begint en dat ze morgen gewoon weer blij naar school gaat als haar eigen juf er weer is.
wat een kenau is die adjunct zeg en het ging zo lekker! Ik duim voor dappere Suus Wat een tut die adjunct zeg, blegh. Gelukkig heeft Suus een mama die dat heel goed doorziet
zo te horen een hele fijne man/leerkracht?Jammer van deze terugval Ireth, maar hopelijk is het alleen maar de plotselinge verandering en is morgen alles weer oké!
quote:Hijs de congierge!Op dinsdag 30 september 2008 09:42 schreef jellyrose het volgende:
Meester Ton
Jammer van deze terugval Ireth, maar hopelijk is het alleen maar de plotselinge verandering en is morgen alles weer oké!
!De adjunct daarentegen...
En wat fijn dat meneer Ton zo goed meehelpt om Suus te stimuleren in de klas te zijn...
Hopelijk dat ze morgen weer in rustig vaarwater is en je inderdaad niet een echte terugval krijgt...
Stoere mama en stoere Suus. Ik blijf het super vinden zoals jullie de oplossing vinden die bij jullie past!!!
Het was echt nu de combinatie van een nagenoeg lege klas en een vreemde juf.. (als ik dat gisteren had geweten had ik haar dus écht wel thuis gehouden vandaag..)
quote:tja, je zou zeggen dat dat al maanden van te voren bekend is, dat het suikerfeest gaat worden.Op dinsdag 30 september 2008 11:02 schreef Troel het volgende:
Wat raar dat dat ook van te voren niet gecommuniceerd is
quote:Maar niet dat de juf daarvoor een dag vrij zou hebben. Normaal worden dit soort dingen idd gecommuniceerd naar de ouders toe (of staat het op de maandkalender als de juf er niet is) en dat was nu niet het geval. Er was gewoon ineens een nieuwe juf in de klas.Op dinsdag 30 september 2008 11:27 schreef littledrummergirl het volgende:
[..]
tja, je zou zeggen dat dat al maanden van te voren bekend is, dat het suikerfeest gaat worden.
En hou het leuke gevoel van het schoolreisje er nog even in
samen foto's kijken om the good spirit een beetje op te houden Hoe is het vanmorgen gegaan?
Haar brinta kwam er vanmorgen sneller uit dan dat het er in gegaan was, we hebben een snipperdagje dus.
quote:
Ze ligt ziek op de bank
Haar brinta kwam er vanmorgen sneller uit dan dat het er in gegaan was, we hebben een snipperdagje dus.
Beterschap voor Suus! En misschien ook wel zo fijn, een dagje rust alvorens het opnieuw te proberen?Edit: overigens vind ze het zelf ook niet leuk dat ze weer moest huilen. "Het ging weer zo gezellig he mama, dat was veel leuker he!"
.Toen we weg moesten moest ze nog poepen en al huilend op de wc bleef ze roepen dat ze niet naar school wou. Billen afgeveegd, jas aan, tas gepakt en met een kind op vol volume stapte ik de deur uit. Om onderweg ineens een goed gesprek te krijgen met mijn kind.
Ze hebben in de klas nu het thema "Verzorging" en daar blijkt dus de oorzaak in te zitten dat ze niet naar school wilt. Er staan namelijk in de huishoek/poppenhoek 2 echt uitziende kappershoofden (man en vrouw) waar ze mee mogen frutten qua haar. En daar is ze dus doodsbang voor! Ze is al die tijd bang geweest dat ze ook een keer in de huishoek moest spelen! (ik vond al dat ze zo vaak voor de constructie koos, das op de gang!)
Aangekomen op school (deftig te laat!) gingen ze gymen. Ze was nog steeds aan het nasnikken en zelf vertelde ze aan de juf waar ze nou zo bang voor is. Juf heeft dus gezegd dat ze niet in de huishoek hoeft als ze dat niet wilt. En mijn kind draaide helemaal om? Ze mocht van de juf ook kijken met gymen (omdat ze nog aan het huilen was) maar mooi niet! Ze wou meedoen! Ik heb nog geholpen haar in haar gymkleren te krijgen en ik werd blij uitgezwaaid!
Huppelend kwam ze om 12 uur uit school en net zo hard huppelend ging ze er om 1 uur weer naar toe! Als voorheen de bel ging klamde ze zich aan mij vast, en nu sprong ze op "Mama de bel! Kus! Je moet gaan!"
Drie weken ellende voor 2 ellendige kapperskoppen! (alhoewel die man ook écht eng is! Volgens mij issie in staat van ontbinding!)
ben blij te horen dat het nu allemaal gerustgesteld is omdat ze er niet in hoeft, en ze weer fijn naar school gaat!
Hè, wat fijn dat je het lek boven hebt, wat kunnen die kinderkoppies soms ook ingewikkeld in elkaar zitten
. Hopelijk is het nu helemaal over.En die kappershoofden zijn ook eng, ik geef Suus groot gelijk.
dat was het dus! wel fijn dat dat eindelijk duidelijk is!die adjunct mogen ze kielhalen trouwens!
Die adjunct zeg.
Hoop dat het nu gewoon goed gaat.
En waarom zeggen kinderen dat dan ook niet gewoon he?
Ik hoop dat het nu allemaal klaar is, en ik zou zeggen....
hopelijk is dit thema snel voorbij en kunnen die engerds de klas uit
quote:Jeetje IrethOp vrijdag 3 oktober 2008 20:50 schreef Ireth het volgende:
Drie weken ellende voor 2 ellendige kapperskoppen!
Wel fijn dat je nu eindelijk echt weet wat Suus zo dwars zat. Arme Suus!Hoop dat het nu echt voorbij is en het gewoon goed blijft gaan.
quote:Ze wordt dierendokter op de kinderboerderij en in haar vrije tijd wordt ze kangoeroe
Ik bracht haar vanavond op bed, kreeg twee armen om mijn heen.. "Ik vind het weer leuk op school mama!" gevolgd door een dikke kus!
Gelukkig is het probleem nu boven water zeg. School is ook fijn. En Suus' beroepskeuze is natuurlijk ook
ge-wel-dig. Kangoeroe in je vrije tijd. Lekker hupsen met een babietje voorop.quote:Wat moet dat fijn zijn als je meisje weer blij is
Wat ben ik blij voor jou en Suus dat school weer leuk is!!
Fijn dat het probleem nu duidelijk en opgelost is!
ik vind die koppen ook eng, rare blik en zo!quote:Wow! Wat goed van haar dat ze het eindelijk durfde te vertellen!Op vrijdag 3 oktober 2008 20:50 schreef Ireth het volgende:
Vanmorgen toen madam uit bed kwam was het al dikke ellende. Waar ze normaal op school pas begon te huilen was het nu thuis al complete paniek. Aangezien we hadden afgesproken dat we het elke keer iig gingen proberen was ik vastberaden: "we gaan naar school! Hoe hard je ook zal brullen!"
Toen we weg moesten moest ze nog poepen en al huilend op de wc bleef ze roepen dat ze niet naar school wou. Billen afgeveegd, jas aan, tas gepakt en met een kind op vol volume stapte ik de deur uit. Om onderweg ineens een goed gesprek te krijgen met mijn kind.
Ze hebben in de klas nu het thema "Verzorging" en daar blijkt dus de oorzaak in te zitten dat ze niet naar school wilt. Er staan namelijk in de huishoek/poppenhoek 2 echt uitziende kappershoofden (man en vrouw) waar ze mee mogen frutten qua haar. En daar is ze dus doodsbang voor! Ze is al die tijd bang geweest dat ze ook een keer in de huishoek moest spelen! (ik vond al dat ze zo vaak voor de constructie koos, das op de gang!)
Aangekomen op school (deftig te laat!) gingen ze gymen. Ze was nog steeds aan het nasnikken en zelf vertelde ze aan de juf waar ze nou zo bang voor is. Juf heeft dus gezegd dat ze niet in de huishoek hoeft als ze dat niet wilt. En mijn kind draaide helemaal om? Ze mocht van de juf ook kijken met gymen (omdat ze nog aan het huilen was) maar mooi niet! Ze wou meedoen! Ik heb nog geholpen haar in haar gymkleren te krijgen en ik werd blij uitgezwaaid!
Huppelend kwam ze om 12 uur uit school en net zo hard huppelend ging ze er om 1 uur weer naar toe! Als voorheen de bel ging klamde ze zich aan mij vast, en nu sprong ze op "Mama de bel! Kus! Je moet gaan!"
Drie weken ellende voor 2 ellendige kapperskoppen! (alhoewel die man ook écht eng is! Volgens mij issie in staat van ontbinding!)
Durft ze nu wel de klas in terwijl die hoofden er nog staan? Of heeft de juf ze ook uit de klas gehaald?
Goed om te horen dat ze weer fijn naar school durft en niet meer bang is!
En ook echt mijn complimenten voor hoe je alles hebt aangepakt!
Ze weet nu ook in ieder geval weer heel erg zeker dat haar mama dr nooit in de steek zal laten!
En ik denk dat je een hele lieve mama bent
En wat heerlijk dat Suus weer met een goed gevoel naar school kan!
Mijn kind heeft geen verdriet meer!
Wat mooi om te lezen!Zit hier nu ook met tranen in de ogen
Goed zo Suus, goed zo Ireth, ga zo door! quote:Op dinsdag 25 november 2008 10:09 schreef jellyrose het volgende:
Phew.. ik zag dit topic verschijnen in m'n AT en dacht even dat het weer mis zou zijn, maar het is goed nieuws! Hoera!
dat gevoel had ik ook. Maar wat is dit heerlijk om te lezen SUUS Goed te lezen dat alles opgelost lijkt te zijn. Een vraag van een domme papa: Wat is een fluormoeder??? Wordt hierboven ergens genoemd.
Wat heeeerlijk! Heel veel plezier weer op school Suus!Super Ireth, je hebt het goed gedaan!!!
quote:Geen domme papa hoor, heb inmiddels begrepen dat het niet iets normaal's is wat op elke school gebeurt.Op dinsdag 25 november 2008 13:21 schreef Coelho het volgende:
Goed te lezen dat alles opgelost lijkt te zijn. Een vraag van een domme papa: Wat is een fluormoeder??? Wordt hierboven ergens genoemd.
Fluormoeders zijn ouders die vrijwillig 1x per week met bekertjes fluor de klassen rondgaan waar de kinderen dan met fluor hun gebit spoelen. Hier kan je er wat meer informatie over lezen.
Suus Wat heerlijk dat het zo goed gaat en dat ook dat laatste geen verdriet meer geeft