Vanmorgen zat ik nog in twijfel, slecht geslapen, ze is neusverkouden, ze was moe en het regende.. 'zal ik haar thuishouden??' Nee dus, ze moet gewoon naar school. Om op school tot de ontdekking te komen dat er maar 10 kinderen zijn (de rest heeft suikerfeest? Van de 27 kinderen zijn er 4 islamitisch?

) én het ergste van alles... haar juf is er dus ook niet ivm suikerfeest!
Een hele nieuwe vreemde juf, weinig kindjes en 3 niesbuien incl. snottebellen later was het feest compleet. De adjunct wou haar weer uit mijn handen trekken, maar die heb ik teruggeblaft. Suus is als de dood voor die vrouw sinds de vorige keer dat ze dat deed, leek me niet slim om die angst nog ff verder op te voeren.
Ik heb haar dus ff meegenomen naar de aula, slokje water, zakdoekje voor de tranen, Meester Ton kwam ff meedoen, die vroeg aan Suus wanneer ze weer naar de klas ging want mama moest hem helpen met de kasten opruimen.
Een krappe 10 minuten later was ze redelijk gekalmeerd, en gingen we weer terug naar de klas. Eén blik op die nieuwe juf en ze begon weer. Maar heb haar nu dus wel in de klas neergezet met de mededeling dat ik NU meester Ton moest gaan helpen. Na een bak koffie in de aula heb ik aan een fluormoeder gevraagd of ze even om het hoekje wou kijken en ze zat rustig in de kring.
Hoop alleen niet dat hiermee alle ellende weer van voren af aan begint en dat ze morgen gewoon weer blij naar school gaat als haar eigen juf er weer is.