Help! Mijn kind heeft verdriet!

Ik heb zojuist mijn oude schoolarts gebeld, dat is ook de schoolarts die Suus nu gaat krijgen als ze een oproep krijgt vanaf school. Als er 1 man op de hele wereld is tot wie ik me nu kan wenden voor hulp is hij het wel. Deze man vertrouw ik zo onwijs veel op zijn vakgebied, dat ik besloten heb om hem om hulp te vragen bij wat er nu speelt bij Suus.

Inmiddels ben ik er spelenderwijs achtergekomen dat ze niet gepest wordt in de klas, alle kindjes zijn lief, de nieuwe juf is lief (ze kan alleen niet zingen ) en haar paniek neemt elke dag meer toe. Ze is vanaf vrijdag al aan het aftellen wanneer het dinsdag is en begint dan elke keer te huilen bij de gedachte dat ze weer naar school moet. Nu was ik toch al van plan om haar ff ziek te melden vanwege die luchtweginfectie, maar een gesprekje met mijn oude schooldokter leek me ook erg zinvol en nuttig. Gisteren kwam er ook half min of meer tussen neus en lippen door uit dat ze ook bang is dat ik niet meer terugkom omdat ik dood ga..

ppff.. dit groeit me ff boven mijn schedel, er gaat zoveel om in dat koppie van haar.. dat ik er echt nu ff hulp bij nodig heb.

quote:

Op maandag 22 september 2008 12:58 schreef bixister het volgende:
he ireth, wat sneu voor suus en moeilijk voor jou/jullie. aan de ene kant wil je haar angsten/gedrag niet onnodig voeden door er teveel in mee te gaan, aan de andere kant wil je haar natuurlijk wel serieus nemen en er voor haar zijn. lijkt me echt moeilijk om daar een goed midden in te vinden. goed dat je met iemand gaat praten die je deskundig acht. kun je daar al snel terecht?

Morgenochtend om kwart over 9 al!

Gesprek gehad met de schoolarts en met de pedagoog.

Haar angst is echt en dat dient gewoon serieus genomen te worden. De 'harde aanpak' van gewoon naar school brengen elke dag en weglopen werkt niet in deze. Haar angst zal daardoor alleen maar gevoed worden en groter worden, waardoor ze nog slechter zal gaan slapen, haar weerstand nog lager zal gaan worden en dan is het helemaal bal.

Mij is geadviseerd om in overleg met de leerkracht het op de zachte manier aan te pakken. Vertrouwen in school terugwinnen en daarbij mij los te durven laten. Bijvoorbeeld eerst 2 uurtjes naar school een paar keer, daar dan een uurtje bij doen, dan een paar volle ochtenden en zo proberen op te bouwen.

Ik ga dus zo school bellen en een gesprek aanvragen met de adjunct en de juf van Suus. Mocht daar niets uit komen wat naar mijn zin is, dan kan ik de pedagoog bellen en komt die bemiddelen.

quote:

Op dinsdag 23 september 2008 21:17 schreef sjak het volgende:
Fijn dat het gesprek met de schoolarts goed ging en hij kon bevestigen wat je al dacht. Hoe is het gesprek met school gegaan?

De adjunct had geen tijd

Morgen hebben we sportdag (en ben ik er de hele dag bij, ben hulpouder! Jottum! ) en dan donderdag stap ik om half 9 direct haar kantoortje binnen.
Suus heeft vanmiddag van papa een horloge gekregen zodat ze zelf precies kan zien hoe lang nog voor mama komt. Zij gaat dus donderdag gewoon de klas in terwijl ik een gesprek aan ga over het plan van aanpak. Ik zal dus wel aanwezig zijn, maar 1 deurtje verder.

quote:

Op woensdag 24 september 2008 19:10 schreef littledrummergirl het volgende:
ik vind jou een lieve mamma

Dat vind de adjunct dus nu niet meer

Aangezien de agenda van de adjunct erg volgebouwd zat kon er pas voor aanstaande maandag een geprek ingepland worden. Maar in de tussentijd moet mijn kind wél naar school! Gsteravond dus weel bal, weer paniek, weer huilen, en toen greep ik in wanhoop naar een noodgreep....

"Mama blijft ook wel op school! Niet in je klasje, dat mogen mama's niet, maar wel op school! Je kan mama dan dus niet zien, maar ik ben er wél!"

En blij huppelend ging mijn kind vanmorgenvroeg naar school en blij en opgewekt (en opgelucht!) nam ze plaats in de kring...

En toen ging ik dus naar de adjunct om te vertellen dat ik had beloofd te blijven...

Ze was het dus NIET eens met mijn (tijdelijke) oplossing! Hoe ik het in mijn hoofd haalde omdat buiten haar om te beslissen! Waarna ik dus om haar prive-telefoonnummer vroeg. Dan bel ik haar namelijk wel de volgende keer tegen half 11 's avonds thuis op met de vraag wat ik moet doen. Nood breekt wetten, dit was nood en dit is mijn wet. Dus.

"Maar in mijn loopbaan van 20 jaar op school heb ik dit nog nooooit meegemaakt!"
"Ja je hebt mijn kind ook nog nooit mee gemaakt. Ik heb niets aan jouw 20 jaar ervaring met andere kinderen, dit is mijn kind."
"Ja maar het is niet de bedoeling dat ouders in de klassen blijven rondhangen!"
"Dat doe ik ook niet, en dat weet Susanne ook! Ik ben óp school, niet in haar klas!"
"Ik ga NU de pedagoog bellen!"
"Hier is het nummer."

Eindconclusie, dit is dus niet de bedoeling om als permanente oplossing te gebruiken (duh!) maar ik mocht nu dan toch wel blijven omdat de congierge toevallig van 2 klassen nieuwe tafels en stoelen had staan die gewisseld moesten worden (ik ben haar eeeeeeeeeeeeuwig dankbaar! ) maar daarna moest ik echt naar huis toe gaan! Mag wel (dankbaar dankbaar buigt ) om 10 voor 12 weer de school in stappen en dan op het plein gaan zitten onder het mom van 'kijk ik ben er nog!'.

"Maar hiermee passeer je mijn beleid!"
"Ja en jij passeerde vorige keer de gevoelens van MIJN dochter...."

Maar het allerbelangrijkste? Mijn kind stapte vanmorgen blij de klas in en bleef blij!!

Net dus zelf de pedagoog maar even gebeld, verteld dat dit dus een noodgreep was maar dat ie dus weél werkte! En dus gaan we tot maandagochtend het gesprek is geweest maar een toneelstukje opvoeren. Mama blijft op school, dus kan mama ook niet zwaaien bij het raam. Dat mama er via de achterdeur weer uit gaat hoeft ze niet te weten en dat ik via diezelfde deur om 10 voor 12 weer binnen kom ook niet. Ik heb zelf ergens het vage voorgevoel dat dit net net dat duwtje in haar rug was qua zelfvertrouwen die ze nodig had en dat het met een paar dagen zo doen opgelost gaat worden!

quote:

Op donderdag 25 september 2008 11:17 schreef Maeghan het volgende:
Ik bedoel het niet lullig, maar hou je er wel rekening mee met wat er gebeurt als ze een keer in paniek raakt om elf uur en je bent er niet?

Als dat gebeurt als ik wél aanwezig was in school, zou ik er nog niet voor haar zijn. Heb haar duidelijk gemaakt dat ik vlakbij ben, maar er niet voor haar ben. Zij is op school en de juf is degene die ze moet aanspreken.

Het weten dat ik vlakbij ben is schijnbaar genoeg! En dan mag de adjunct het wilhelmus uit haar oren fluiten qua stoom, ik volg op dit moment mijn gevoel en mijn gevoel zegt dat dit werkt.

(en anders had ze maar eerder een afspraak moeten inplannen om de boel te bespreken!)