Alle net bevallen mama's van harte gefeliciteerd!
Ik kom na een aantal dagen afwezigheid binnenvallen. Vrijdagmiddag kwam ik thuis en ik had net het OUD-forum geopend om hier bij te lezen en ineens schoot het in m'n rug links vanaf het midden. Arts is met spoed gekomen en dacht aan een urine-infectie. Na een half uur weer opgebeld, gillend en jankend van de pijn, dat ik dit nog geen half uur uit kon houden. Dat bleken m'n nieren dus te zijn. Ook veel pijn en steken in m'n buik.
Na overleg belden ze mij op dat ik met spoed naar het ziekenhuis moest komen, ook vanwege de zwangerschap, om te kijken wat er allemaal aan de hand was. En of het geen invloed op de baby had gehad of nog kon beinvloeden.
Kort samengevat 3 dagen in het ziekenhuis opgenomen geweest en vanavond thuis gekomen.
Nieren leken op een klein verschil tussen de 2 niks ernstigs te hebben en of er stenen zijn geweest, die inmiddels al uitgeplast zijn, ook dat weten ze niet.
Ik ben net 2 uur thuis en moet echt even bijkomen van alle schrik en commotie. Ik zelf was nog rustig dat het ws niks met m'n zwangerschap te maken had, maar de dokters wilden geen risico's nemen en Vrijdag toen ik aankwam trof ik helaas niet echt een gynaecoloog die een beetje gevoel had.
Vragen of m'n zwangerschap geplanned was

En nog meer onzin op m'n bord, terwijl ik krom lag op de bank van de pijn.
Na 10 minuten kijken kon ze werkelijk niks vinden op de echo, dus de stress schoot omhoog. Zij reageerde nog geirriteerder, dat dit haar nog nooit overkomen was. Dus ik wist niet meer hoe ik het moest hebben

Zelf zoveel pijn hebben, dan nog de paniek of en waar de baby zit en leeft, en nog commentaar van een totaal botte gynaecoloog... ik dacht even dat ik compleet in zou storten.
(Iets dat ook erg speelt is dat ik al een hoop ziektes en kwalen heb, dus het voelde als de zoveelste teleurstelling... weer iets dat m'n lichaam ineens bleek te mankeren, nu dus de nieren)
Na een inwendige echo was alles wel goed te zien en bleek de baby in orde te zijn.
Maar om voor mij van die enorme pijn af te komen zat er niks anders op dan directe opname en meteen aan het infuus, omdat gewone medicijnen uitgesloten waren vanwege de zwangerschap.
De dag ervoor had ik net een zeer slopende dag gehad met m'n hond bij het dierenziekenhuis en ook een zeer slechte uitslag gehad, dus ik wist gewoon niet meer wat ik moest doen. Ik zat er mentaal ook zo ongelofelijk doorheen. Ik wilde absoluut thuis zijn. Bloed- en urine-onderzoek gehad en daar bleek een kleine afwijking. Toch naar huis gegaan, want de pijn was dragelijker en vanwege m'n hond en alle commotie wilde ik gewoon niet blijven.
Dat tot Zondag uitgezeten, per nacht 2 uur geslapen, jankend en gillend het hele gebouw hier bij elkaar gegild en besloten dat ik dit niet meer uit kon houden en m'n spullen gepakt om opgenomen te worden.
Het was Zondag, dus een echo van de nieren kon pas de dag erna. Wel meteen aan het infuus en na een halve dag ging de pijn godzijdank weg.
De dagen erna de echo's gehad van de nieren en andere organen, ook af en toe een blik op de baby... en na een aantal dagen weinig pijn meer te hebben gehad en geen schokkende uitslagen mocht ik naar huis. Nu kijken en afwachten hoe m'n lichaam verder gaat zo zonder het infuus.
Ik wilde dolgraag naar huis, maar nu thuis vind ik het doodeng, omdat je die goede zorg niet meer hebt.
En ws ook alle emoties komen boven, zoveel schrik en angst.

Ik heb best vaak in m'n achterhoofd gehad dat er vaak genoeg complicaties zijn in de zwangerschap en dat opname dan de enige optie is, maar ik zag mezelf niet echt bij 15 weken al daar liggen, toch wel wat weken verder.
Nu ook maar afwachten hoe het zal gaan lopen, of de pijn weer terugkomt. Daar ben ik wel bang voor.
Gelukkig lag ik in het ziekenhuis met een hele leuke meid op de kamer

En eigenlijk was het best speciaal om op de kraam/verlosafdeling te liggen met alleen maar zwangere vrouwen of prille moeders.
Hopelijk voel ik me morgen weer wat rustiger.

(M'n verhaal
lijkt is een wirwar, maar ik krijg het niet tot een beter begrijpend verhaal nu uitgelegd

)
De gynaecoloog die vandaag besprak dat ik naar huis mocht vertelde ook dat veel vrouwen deze pijn in de nieren vergelijken met extreem hevige weeën. Ik heb er zelf van Vrijdag tot Zondag ook zo aan gedacht, toen ik dubbel gevouwen zat met de enorme pijn. Ik heb best een hoge pijngrens en kan ook veel hebben, maar dit was werkelijk ondragelijk.
Nu ga ik straks bijlezen wat er hier allemaal gebeurd is bij iedereen

(Sorry voor dit enorm lange verhaal

)
Ik las al wat vers kraamnieuws
[ Bericht 1% gewijzigd door Carmella op 09-09-2008 22:16:53 ]