Ben benieuwd naar de column van Mario vd Ende, die schrijft altijd wel leuk over zijn oude collega's.
Edit:
quote:
Buitenlandse hulp is noodzakelijk!
Voor de echte voetballiefhebbers was er de afgelopen week elke dag wel iets te beleven. Daarom ga ik eerst even terug naar maandag jl. toen Jupiler League-koploper Excelsior met 3-0 van Go Ahead Eagles won. De 2-0 werd gescoord door Jeffrey Altheer. Tenminste dat dachten de meeste aanwezigen. Het was voor bijna iedereen vrij duidelijk dat Altheer zijn vrije schop in één keer achter doelman Remko Pasveer kegelde. Dus daarom deed het eigenlijk een beetje vreemd aan, dat de Deventer doelman in zijn ééntje in zijn doelgebied stond te protesteren.
Hij keek vragend naar assistent Van der Hilst, maar die had geen benul van wat er gebeurd zou kunnen zijn en ook zijn ploeggenoten en technische staf reageerden totaal niet. Iedereen dacht op dat moment dat de goalie -- een wel vaker voorkomend -- blundertje had begaan.
Na afloop kreeg alles ineens een andere wending. Excelsiors spits Johan Voskamp mocht voor de RTL 7-camera de Rotterdamse koppositie verklaren en gaf aansluitend eerlijk toe de bal bij de 2-0 (in de 53-ste minuut), vlak voor Pasveers' neus, met de hand te hebben beroerd. Met een brede glimlach van oor tot oor en zoals een goede spits betaamd, claimde hij ook nog met terugwerkende kracht dit doelpunt. Zou met terugwerkende kracht een gele kaart voor Voskamp niet beter op zijn plaats zijn geweest?
Commentaar
En dan meteen ook maar 'ééntje' voor presentator Humberto Tan tonen. Die vond Voskamps' handsbal niet zo storend. "Bovendien werd het in de slotminuut ook nog eens 3-0, dus zoveel invloed heeft die handsbal toch niet gehad." Wat een onzin. Volgens mij maakt het toch heel wat uit of een ploeg -- met nog 37 minuten te spelen -- een 1-0 of een 2-0 achterstand moet zien in te halen. Een tv-commentaar dat mij meer aansprak, was de opmerking van Frank Snoeks tijdens PSV-Atletico Madrid. Snoeks stelde vlak voor het rustsignaal keihard vast, dat iedere speler van Atletico Madrid een regelrechte versterking voor de Eindhovenaren zou betekenen. Daar zei Snoeks niets teveel mee.
Ik hoop echt dat deze uitslag voor het Nederlandse topvoetbal een incident was, maar ik betwijfel het. Het lijkt alsof jaarlijks de afstand tussen onze nationale top en de Europese top steeds groter wordt. Waarbij ik mij dan ook nog afvraag of Atletico Madrid tot de echte Europese top gerekend mag worden. Vorig jaar eindigde de Madrileense volksclub als vierde in de Primera División en zaten zij toch echt bij de Champions League-loting in de vierde en laatste koker. En ook werden ze dit weekend thuis 'afgedroogd' door FC Barcelona. Maar als zo'n ploeg na een uurtje voetballen haar sterspelers al rust kan geven en freewheelend op een 0-3 zege af kan steven, dan geeft dat toch wel een signaal af dat het voor 'onze clubs' steeds moeilijker wordt om aansluiting met de Europese (sub)top te houden.
Het leek er zelfs ook nog op dat de overigens zeer sterk leidende Italiaan Roberto Rosetti een beetje medelijden met PSV had en 'spijt' had van zijn geweldig toegepaste voordeelregel, waaruit de 0-1 werd gescoord. Want anders had hij PSV-verdediger Jerémie Bréchet vlak voor rust nog wel een tweede gele kaart hebben gegeven.
Kampioenenbal
Naast de fantastische lob waarmee Ajacied Luiz Suarez tegen de Servische nummer 10 FK Borac scoorde, zijn me van de verschillende UEFA-duels van donderdag nog twee dingen bijgebleven. Ten eerste: dat de uitslagen -- met uitzondering van die van Ajax -- voor geen van onze Nederlandse deelnemers een garantie biedt voor het bereiken van de financieel interessantere groepsfase (hoewel NEC misschien nog wel kan profiteren van een hopelijk wijs besluit van UEFA's-strafcommissie om dat stelletje doorgedraaide Roemenen van... Boekarest voor een paar jaar van de velden te weren).
En ten tweede: de vaak angstig lege tribunes waarvoor de duels werden afgewerkt. Het lijkt erop dat de UEFA Cup wordt opgevreten door de concurrentie van de Champions League. Iemand moet toch wel een echte die-hard clubfanaat zijn, om na twee dagen topvoetbal ook nog eens op donderdag een hele avond voor de buis te gaan zitten.
En dat gevoel wordt na de Champions League-groepsfase alleen nog maar versterkt, als de kleintjes eruit zijn gefilterd. De debuterende en 'kleinere' ploegen uit Cyprus, Roemenië, Belarus en de Oekraïne mogen nu even aan het 'kampioenenbal' ruiken en behalen daarin zelfs een incidenteel succesje.
De Zwitserse propoganda-machine zal zeggen dat het voor deze 'kleine clubs' fantastisch is om zich een keer met de grootmachten te mogen meten, maar ik zie het toch meer -- zeker na de gestuurde loting in de voorronden -- als een kans voor de grote Champions League-sponsors om in deze kleine landen hun producten meer exposure te geven omdat juist in die landen in de consumentenmarkt nog genoeg rek zit.
Gesprekstof
Zaterdagnacht zal in de spelersbus van FC Groningen, op de terugweg vanuit Almelo, ongetwijfeld de leiding van scheidsrechter Dick van Egmond het belangrijkste gespreksonderwerp zijn geweest. De niet gegeven strafschop in blessuretijd -- toen Berry Powel overduidelijk werd neergelegd -- was eigenlijk niet eens een discussiepunt, die overtreding was zo klaar als een klontje. Het leek er echter sterk op, dat de scheidsrechter de 1-1 wel een terechte uitslag vond.
De rode kaart die al in de tweede minuut aan Oluwafemi Ajilore werd getoond, zorgde voor nóg meer emoties. Ajilore belemmerde op onhandige wijze Heraclied Ricky van den Bergh een vrije doortocht richting doelman Luciano da Silva. Het was een knullige overtreding, die het lontje van Ron Jans dusdanig aanstak zodat deze zich tot aan het laatste fluitsignaal als een gillende keukenmeid langs de zijlijn gedroeg.
Maar niet alleen de arbitrage in Almelo leverde dit weekend discussie op, ook tijdens de wel heel erg korte samenvattingen van de zondagse Studio Sport -- had de publieke omroep op zondagavond nou niet een half uurtje langer voor het voetbal uit kunnen trekken (?) -- werd er tijdens elke wedstrijd wel een situatie getoond, die de wenkbrauwen hebben doen fronsen. Niet alleen bij mij en de miljoenen kijkers, maar ook bij de scheidsrechters zelf.
Evalueren
Wat bijvoorbeeld te denken van de 'schwalbe' van Anthony Lurling die Bas Nijhuis deed besluiten een strafschop te geven. En de duw die Michael Dingsdag aan Saidi Ntibazonkiza in de slotminuten bij SC Heerenveen-NEC uitdeelde? Dingsdag hielp daarmee een duidelijke Nijmeegse scoringskans om zeep en had alle geluk van de wereld dat Kevin Blom de verkeerde kleur -- nu geel -- uit zijn borstzak toverde. Nijhuis en Blom moeten wel een slechte zondagavond hebben gehad.
En ook Roelof Luinge zal bij het terugzien van de tv-beelden wel even met zijn ogen hebben geknipperd, toen hij de aanslag van de Graafschap-speler Leon Hese op Hagenees Karim Soltani op het scherm voorbij zag komen. En wat zou Reinold Wiedemeijer hebben gedacht, toen hij zag dat hij de overtreding van FC Twente-verdediger Douglas Franco op Volendammer Dominique van Dijk (die alleen op weg was naar de 1-0) gemist had?
Het bekijken van de wedstrijdbeelden van 'de eigen wedstrijd' is een onderdeel van het scheidsrechtersvak. Even nog wat evaluatiemomenten zien.
Zondagavond had Eric Braamhaar daar echter geen tijd voor. Braamhaar was door de KNVB uitverkoren om de eerste -- niet hoogstaande, maar wel spannende -- klassieker van dit seizoen in goede banen te leiden. Als hij de beste leidsman is (er wordt nu toch kwalitatief aangesteld?) die momenteel voor een klassieker kan worden opgetrommeld, dan is zondag helaas weer eens pijnlijk duidelijk geworden hoe zeer ons arbitragekorps kwaliteit ontbeert. Hoe verder de wedstrijd vorderde, des te vogelvrijer de spelers werden. En hoe inconsequenter Braamhaar leidde.
Op tijd naar bed
Het zou voor hem écht goed zijn geweest de beelden van Studio Sport nog een keer te bekijken, maar dáár had hij zondagavond geen tijd voor, zo bleek ineens toen ik hem op de radio hoorde. Via de Wereldomroep hoorde ik hem -- op Babylonisch cryptische wijze -- het verschil tussen de strafschopgevallen van Luis Suarez en Michael Mols uitleggen. Tevergeefs, want ik denk dat niemand iets van zijn – waarschijnlijk goed bedoelde -- motivaties begreep.
Maar mijn mond viel écht van verbazing open toen interviewer Bert Maalderink hem ook aanraadde dezelfde avond toch de beelden nog eens te bekijken. De scheidsrechter, die volgende week staat aangesteld bij Oekraïne-Kroatië, hoorde ik doodserieus antwoorden dat hij daar rondom zeven uur geen tijd voor heeft. De modelvader moet op dit tijdstip namelijk zijn dochters naar bed brengen. Dan vraag ik me toch écht af hoe professioneel hij met z'n vak bezig is?
Laatste redmiddel
En zo werd er helaas weer een klassieker negatief door de arbitrage beïnvloed. Dat kan toch niet de bedoeling zijn, want zoveel topduels hebben we in ons land nu ook niet meer. Na de eerder mislukte samenwerking met de Belgische scheidsrechters, lijkt er nog maar één oplossing mogelijk: vlieg voor dit soort wedstrijden een Europese- of Zuid Amerikaanse topscheidsrechter in. Als men in Zeist de Eredivisie serieus neemt, lijkt dit de enige manier om van de nodigde arbitrale kwaliteit voor nationale topwedstrijden verzekerd te zijn.
[ Bericht 97% gewijzigd door Suijk op 22-09-2008 11:06:15 ]
A player does not hope to get lucky; he just hopes others don't get lucky.
Klik dan als je durft