Kankeropa!

Lieve opa,
Dit is mijn zoveelste gedicht aan jou,
Omdat ik zoveel van je hield en nog steeds
van je hou, Die ene vraag kan me niet loslaten,
me niet verlaten, en spookt maar in mijn hoofd rond,
Waarom was je niet gezond,
en kreeg je die verdomde ziekte,
die ziekte die kanker heet
deed en doet ons zoveel leed.
Op het begin ging het nog wel,
maar daarna niet meer,
Het werd een strijd die u zou verliezen,
vechten en vechten
wat u ook deed
u was een sterke strijder maar naar 4jaar
leed, het ging niet meer,
en u ging de strijd ten onder,
ik zag u daar liggen,
en ben meteen de kamer uitgerent,
dit kon mijn opa niet zijn,
nee...ik wilde het niet geloven
en geloof het nog steeds niet,
ik heb nog steeds verdriet.
Totdat die ene vraag weg gaat,
me verlaat.
Waarom moest die kanker u pakken,
en niet die zwerver op de hoek,
de gezondheid was te ver zoek.
Ik zal die vraag nooit begrijpen...

Ik begrijp maar 1ding:
en dat is,
dat ik je mis

Vaarwel lieve opa...

Klacht: spreekt voor zich..