Welke film heb jij vandaag/pas gezien? Deel CXXX

quote:

Op zondag 24 augustus 2008 22:29 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Into the Wild een feel good movie? Ik moest toch echt huilen op het einde.

Huilen niet, maar een Feel good movie kan ik het idd niet noemen...

quote:

Op woensdag 20 augustus 2008 12:22 schreef mschol het volgende:

[..]

die film moet ik ook nog maar eens kijken.. lijkt me niks meer dan een standaard actiefilmpje met een superheld en een overhypte acteur die dood is gegaan..

Dat heb ik nou ook...


Anyway ik heb vandaag gezien:

The Bad Seed(1956)


Gezien alle lof over deze thriller/horror had ik zo mijn twijfels. Maar damn wat is Rhoda freaky. Een beetje theatraal misschien maar een erg sterke thriller/horror. Nergens zie je de moorden maar de suggestie is erg overtuigend.

Vergeet overigens de cheesy meet the cast op het eind. Alles wat er voor gebeurd is pretty disturbing.
"What would you give me for a baaaaasket of kisses?"

Shrooms, viel opzich niet tegen. Ik heb ze slechter gezien
http://www.imdb.com/title/tt0492486/

The Mist - zeer goede Stephen King-verfilming. De CGI was soms iets te nep, maar als intelligente horrorfilm is het geheel heel goed uitgewerkt. Het einde viel wat tegen en het was beter geweest als de regisseur het boek had aangehouden. 8.5/10

Sweeny Todd - redelijk matige musical, Depp op de automatische piloot. De aankleding is wel erg mooi en de overdreven gore maakte de moorden meer grappig dan schokkend.
De liedjes worden op een gegeven moment nogal irritant omdat het lijkt dat sommige acteurs gedwongen moesten zingen wat ook best gewone dialoog had kunnen zijn. 6/10

Brokeback Mountain.

Toch wel een mooie film Ik had dit gewoon niet van de film verwacht.

7.0

The Matrix Reloaded en The Matrix Revolutions vlak achter elkaar gekeken.

Deel twee vond ik nog wel te doen, het verhaal was nog te volgen, deel drie ging echt helemaal de verkeerde kant op met ruimteschepen en van het hele Matrix verhaal was niet zoveel meer te bekennen.

The Dark Knight
Goede film, maar ik vond het niet zo geweldig als door iedereen geroepen wordt. In het eerste deel van de film (eerste uur zoiets) vond ik het verhaal nogal moeilijk te volgen. Het tweede deel vond ik stukken beter. Goede actiefilm, maar meer ook niet wat mij betreft.

Ying xiong (Hero)
Krijger komt bij de koning met de bedoeling om hem te vermoorden, onderwijl wordt het verhaal verteld over hoe het zover is gekomen.

Mooie gevechten, mooie kostuums en mooie landschappen. De gevechten in Chinese films zijn toch wel stukken beter dan in de gemiddelde Amerikaanse actiefilm.

You dont mess with the Zohan
Ja, ik heb best gelachen om deze domme comedy. Je moet er van houden. Verder al genoeg over geschreven hier. 6/10

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 00:26 schreef Mr.Noodle het volgende:

[..]

Huilen niet, maar een Feel good movie kan ik het idd niet noemen...

Oke, tot het einde, de mensen die hij ontmoet en de dingen die hij doet zijn gewoon "niet nadenken"-stukken. Gewoon een joch wat de vrije wereld opzoekt. Ja, aan het einde wordt hij zwaar.

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 09:52 schreef Lambiekje het volgende:

[..]

2 en 3 vond ik gewoon tenenkromend slecht en tast de superieuriteit van The Matrix (1) aan. Het zijn gedrochten van films.

Vandaar dus de term : Overdrijven is een vak.

Night of the Ghouls

quote:

Een oud echtpaar rijdt langs een huis dat vroeger door een gekke professor voor zijn experimenten werd gebruikt. Iedereen denkt dat het huis verlaten is, maar het echtpaar ziet een vrouw in een witte jurk door het huis lopen. Ze schrikken hier zo van dat de oude dame in shock naar het ziekenhuis afgevoerd moet worden...

Wat een armzalige film van ons aller Edward D. Wood junior. In het begin gaat het nog wel en lach je je rot. Leuk om op te merken is de wanted poster in het politiefoto, waar op de 'director himself' prijkt . Maar na een tijdje geloofde ik het wel en was het weer een en al klunzigheid. Speerpunt van deze film was het zgn. inventieve gebruik van geluid met een hoop gare effecten. Cijfer: 3,5

Robots
Dertien in dozijn-animatiefilm, die gerust overgeslagen kan worden. Cijfer: 5

Jôi-uchi: Hairyô tsuma shimatsu (Samurai Rebellion) (1967, Jap, Masaki Kobayashi)

Het is 1725 in Japan. De Tokugawa shogunate is op zijn hoogtepunt. Het land is in vrede vooral vanwege de onvoorwaardelijke trouw van ondersten aan hun meerderen.
Toshiro Mifune speelt de oude simpele trouwe samurai Isaburo Sasahara. Als vrouwe Ichi uit de gratie is gevallen bij haar man, de daimyo Matsudaira, vraagt een steward Isaburo's zoon Yogoro om met Ichi wil trouwen. Isaburo weigert dat in eerste instantie. Officieel omdat hij de eer te groot vind voor zijn familie, off-the-record omdat de familie vanwege geruchten bang is dat Ichi de naam van de familie zou schaden. De daimyo neemt echter geen nee als antwoordt en bevelt Isaburo het huwelijk te accepteren. De geruchten over Ichi blijken compleet onwaar. Ichi is een perfecte vrouw. Yogoro en zijn vader Isaburo gaan echt van haar houden. Maar dan wordt hun leven op de kop gegooid als Ichi's zoon bij de daimyo de nieuwe erfgenaam wordt. Omdat het onfatsoenlijk is dat de moeder van de erfgenaam getrouwd is met een simpele samurai wordt Ichi terug geroepen naar het hof. Yogoro wil zijn geliefde vrouw natuurlijk niet laten gaan. Isaburo ziet in zijn zoons huwelijk de aanwezigheid van liefde ziet die hij zelf heeft moeten missen in zijn huwelijk. Uiteindeiljk zou hij een keuze moeten maken tussen zijn gehoorzaamheid aan zijn daimyo of in opstand komen en zijn zoon te steunen.
Koboyashi was de rebel onder de filmmakers van Japan vlak na de Tweede Wereldoorlog. Zijn kritiek op de Japanse traditie van gehoorzaamheid aan het collectief is in deze film ook goed waarneembaar. Isaburo komt er tijdens de film achter dat vastgeroeste tradities menselijkheid in de weg kunnen staan. Als hij tegen het einde van de film verklaart dat iedereen zijn eigen leven moet leiden zoals hij wil, is dat een totale verwerping van de normen en waarden in het Japan (van die tijd). Waarin het belang en geluk van het individu altijd ondergeschikt is aan dat van het collectief, (de familie, de clan, het land). Deze film laat goed zien hoe iemand tot zo'n radicale verandering van inzicht kan komen door persoonlijke gevoelens te volgen.
Hoewel gedurende de film de spanning erin wordt gehouden door het gedurende diplomatieke spel tussen de familie en de clan, moeten we wachten tot laat in de film voordat we Isaburo's befaamde zwaardkunsten met eigen ogen mogen beschouwen. Tenzij je het splijten van een bamboepop in het begin mee rekent.
Alles wordt prachtig in beeld gebracht. Waarbij de camera standpunten altijd precies overeenkomen met de status van de personen in beeld.
De cast met Mifune op kop leveren uitstekende prestaties.
Voor iedereen die geïnteresseerd is in de normen en waarden van 18e eeuws Japan is dit een absolute must-see.
cijfer: 9

Pat Garrett & Billy the Kid (1973, VS, Sam Peckinpah)
_{Ik zag de 2005 Special Edition.}

Deze western van Peckinpah voelde bij mij wat poetischer aan dan andere Peckinpah films tot nu toe. Nog steeds zit er grof geweld in, maar het ziet verder allemaal iets vrediger uit.
Pat jaagt niet alleen op Billy the Kid, maar ook op zich zelf. Het neerschieten met Billy the Kid is ook een afrekening met zijn vroegere zelf. Wat helemaal duidelijk wordt doordat Garret ook zijn spiegelbeeld neerschiet in de laatste confrontatie. De film gaat imo oud vs. nieuw Amerika, de pioneers vs. gevestigde maatschappij, ongeschreven regels vs. wetten, nieuwsgierigheid en avontuurlijk vs. gesetteld, jeugd vs. volwassenheid vrijheid blijheid vs. verantwoordelijkheid en zorgen. De film laat bovendien goed zien hoe diep geworteld de vage lijn tussen goed en slecht is in de Amerikaanse ontwikkeling. Wie gisteren slecht was is vandaag goed en vice versa.
Als Dylan fan is het natuurlijk leuk om hem in een film te zien, maar zijn rol is te klein om iets zinnigs over te zeggen.
cijfer: 9

The Fifth Element (1997, Fr, Luc Besson)

Coole, bizarre scifi film. Besson weet heel goed een absurde toekomst te scheppen, die toch geloofwaardig is. Leeloo steelde mijn hart.
cijfer: 9

Baby Mama (2008, VS, Michael McCullers)

Tina Fey speelt een intelligente succesvolle carrierevrouw. Ze is echter al in haar late 30er jaren dus beginnen de eierstokken te rammelen. Amy Poehler speelt een domme white trash vrouw, die draagmoeder voor Tina's baby wordt. Tina en Amy een leuk duo dat compleet op elkaar ingespeeld is na jaren samen werken bij SNL. Maar de film slaat jammer genoeg vaker de plank mis dan raak. Het voelt allemaal wel als een heel lang gerekte sketch. Die te lang duurt voor Amy Poehler om constant in karakter te blijven. Het beste zijn de momenten waarin de spot wordt gedreven met die typische liberale inteligente organisch voedsel etende types als Tina's karakter. Dat verder een Steve Martin op automatische piloot als New Age baas alle scene's steelt zegt genoeg over de kwaliteiten van deze komedie. Blijft de vraag waarom competente mensen als Fey en Poehler zich hebben geleend voor een film met zo'n zwak script.
cijfer: 5

Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay (2008, VS, Jon Hurwitz & Hayden Schlossberg)

Het eerste deel was imho één van de beste tiener-stoner-komedies. Dus was ik blij dat er een vervolg zou komen. Toen de titel echter veranderde naar "Escape from Guantanamo Bay" werd ik wat huiverig. Die huivering is niet totaal onterecht gebleven. Imo horen politieke boodschappen niet thuis in een film als dit. Maar oké dat vergeven we.
Ook doordat het allemaal wat ongeloofwaardiger was en de situatie's te bizar, is de film minder dan het eerste deel.
John Cho en Karl Penn hebben gelukkig nog we de chemie van het eerste deel. Waardoor nog veel grappen geslaagd zijn. Maar het zijn vooral Neil Patrick Harris en Rob Cordrry die de show stelen. Vooral Cordrry krijgt van regisseur compleet de vrije hand om los te gaan als domme veiligheiddienstbaas.
Al met al was het nog steeds een grappige film. Maar als ik nog een keer hersenloos vermaak wil, dan stop ik toch het veel betere eerste deel weer in de dvd speler.
cijfer: 6.5

You Don't Mess with the Zohan (2008, VS, Dennis Dugan)

Alles is verkeerd aan deze Adam Sandler film, de foute typetjes met slechte accenten, de overdreven grappen, maar toch is het best grappig.
cijfer: 6

Dellamorte Dellamore (1994, It, Michele Soavi)

Voor een B zombie film was dit behoorlijk tegenvallend. Oké er zitten wat zombie's in die de held op een droge manier neerschiet zonder veel poespas eromheen. Als het daarbij gebleven was, had het een geslaagde horror komedie kunnen worden. Maar Soavi wil jammer genoeg meer met de film. Hij probeert de film een diepere filosofische laag te geven met een totaal oninteressant verhaal over de held, die steeds weer verliefd wordt op dezelfde vrouw. Vooral in het laatste half uur lijkt de film te willen veranderen in een mindfuck, maar doet dat zo slecht de verbazing groter is over de vraag of de regisseur enig idee heeft waar die heen wilt met de film dan over de vragen, die hij probeert te stellen over wat waar en onwaar is.
Cwk noemde het een hoop gebakken lucht. Dat vind ik een perfecte omschrijving voor deze film.
cijfer: 5.5

Die Nacht der lebenden Loser (Night of the Living Dorks) (2004, Dl, Mathias Dinter)

Een stel losers veranderd door een mislukt voodoo ritueel na een ongeluk in zombies. Doordat ze nu opeens heel sterk zijn, kunnen ze eindelijk weerstand bieden aan hun bullebakken. Hierdoor worden ze ook heel populair bij de rest van de school. Maar ze kunnen natuurlijk niet altijd zombie blijven. Zeker niet nu één van hen ook mensen begint te eten.
De film weet op een leuke manier het zombie genre en de high school film te mengen.
cijfer: 7

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974,VS, Sam Peckinpah)

De dochter van een maffiabaas wordt ongehuwd zwanger. Nadat hij erachter gekomen is wie zijn dochter zwanger gemaakt heeft, (Alfredo Garcia dus) beloof hij een beloning van een miljoen dollars aan degene die hem het hoofd van Alfredo Garcia brengt. Een stel bounty hunters komt op hun tocht terecht in de kroeg van pianospeler Bennie. Bennie komt erachter dat zijn vriendin, Elita, één van de laatste is die Alfredo Garcia gezien heeft levend. Hij weet dat informatie over Alfredo Garcia veel geld waard is bij de bounty hunters. Daarom gaat hij samen met zijn vriendin op zoek naar het graf van Alfredo. Om zo genoeg geld te verdienen om eindelijk te kunnen ontsnappen aan zijn ellendige bestaan. Vriendin naast je, fles alcohol in je hand en gaan met die geit. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet.
De film wordt compleet gedragen door een voortreffelijke Warren Oates als de antiheld Bennie. Bennie is iemand, die zo laag aan wal geraakt is dat niks hem meer interesseert en kan deren. Het enige wat die nog wil is genoeg geld krijgen om een nieuw leven op te bouwen met zijn liefje. Het is een type dat regelrecht weg gelopen lijkt uit een Bukowski boek of een Tom Waits nummer. Hij is de ultieme loser, maar juist daarom zo makkelijk om met mee te leven. Peckinpah zou Peckinpah niet zijn als er niet een grote dosis geweld in de film zou zitten. En net als vaker bij Peckinpah is dat geweld smerig en grof.
In de film zit een scene waarin twee motorrijders een Bennie en zijn vriendin storen 's avonds bij een kampvuur. Ze willen Elita verkrachten. Elita laat dat toe omdat ze al zoveel ellende heeft meegemaakt dat ze weet dat weerstand zinloos is. Ze doet was ze moet doen om in leven te blijven. Dat is imo een scene die deze film goed samenvat.
cijfer: 9

The Cats of Mirikitani (2006, VS, Linda Hattendorf)

Jimmy Mirikitani is een 8o-jarige dakloze Japanse kunstenaar in de straten van New York. Documentairemaakster Linda Hattendorf besluit na dat ze hem al vaak heeft gezien een documentaire over hem te maken. . Na 9-11 neemt Linda Mirikitani in huis op. Ze komt erachter dat Mirikitani een vergeten deel van de geschiedenis met zich mee draagt. Hij heeft namelijk tijdens de WO 2 in een gevangenkamp gezeten. De VS sloot toendertijd Japanse Amerikanen op. Mirikitani heeft daar een groot trauma aan over gehouden. Als mede een hekel aan de regering van Amerika, waardoor hij ook geen uitkering meer wil. Mirikitani voelt zich ondertussen steeds meer thuis en begint langzaam het huis over te nemen van Linda. Daarom gaat ze van alles voor hem regelen, zoals een appartementje. Ook vind ze zijn doodgewaande zus.
Hattendorf breekt natuurlijk met alle regels van het documentaire maken door zich zo direct te bemoeien met haar onderwerp. Maar als je Mirikitani ziet, weet je ook dat ze moeilijk anders kon. Hij is zo aandoenlijk. Ondanks zijn koppigheid. Maar gelukkig komt die langzaam los in de documentaire. Iets waar we als kijker dankzij Linda getuigen van mogen zijn.
cijfer: 7.5

Close Encounters Of The Third Kind (Orginal Theatrical Release)
Steven Spielberg`s ultieme science-fiction meesterwerk is ruim 2 uur lang genieten.
Hij weet er niet alleen een spannende, mysterieuze actie film van te maken maar tegelijkerheid is het ook een mooie menselijke film over "de gewone man" en zijn problemen met onder andere het allerdaagse leven en de problemen met de regering.
De finale is fenomenaal te noemen en ziet er prachtig uit.
Spielberg heeft in z`n lange carriere veel geweldige films gemaakt maar tot nu toe is dit één van z`n beste.

IMDB Cijfer: 7,8/10
Mijn Cijfer: 8,5/10

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 23:13 schreef Lonewolf2003 het volgende:
Jôi-uchi: Hairyô tsuma shimatsu (Samurai Rebellion) (1967, Jap, Masaki Kobayashi)
[ afbeelding ]
Het is 1725 in Japan. De Tokugawa shogunate is op zijn hoogtepunt. Het land is in vrede vooral vanwege de onvoorwaardelijke trouw van ondersten aan hun meerderen.
Toshiro Mifune speelt de oude simpele trouwe samurai Isaburo Sasahara. Als vrouwe Ichi uit de gratie is gevallen bij haar man, de daimyo Matsudaira, vraagt een steward Isaburo's zoon Yogoro om met Ichi wil trouwen. Isaburo weigert dat in eerste instantie. Officieel omdat hij de eer te groot vind voor zijn familie, off-the-record omdat de familie vanwege geruchten bang is dat Ichi de naam van de familie zou schaden. De daimyo neemt echter geen nee als antwoordt en bevelt Isaburo het huwelijk te accepteren. De geruchten over Ichi blijken compleet onwaar. Ichi is een perfecte vrouw. Yogoro en zijn vader Isaburo gaan echt van haar houden. Maar dan wordt hun leven op de kop gegooid als Ichi's zoon bij de daimyo de nieuwe erfgenaam wordt. Omdat het onfatsoenlijk is dat de moeder van de erfgenaam getrouwd is met een simpele samurai wordt Ichi terug geroepen naar het hof. Yogoro wil zijn geliefde vrouw natuurlijk niet laten gaan. Isaburo ziet in zijn zoons huwelijk de aanwezigheid van liefde ziet die hij zelf heeft moeten missen in zijn huwelijk. Uiteindeiljk zou hij een keuze moeten maken tussen zijn gehoorzaamheid aan zijn daimyo of in opstand komen en zijn zoon te steunen.
Koboyashi was de rebel onder de filmmakers van Japan vlak na de Tweede Wereldoorlog. Zijn kritiek op de Japanse traditie van gehoorzaamheid aan het collectief is in deze film ook goed waarneembaar. Isaburo komt er tijdens de film achter dat vastgeroeste tradities menselijkheid in de weg kunnen staan. Als hij tegen het einde van de film verklaart dat iedereen zijn eigen leven moet leiden zoals hij wil, is dat een totale verwerping van de normen en waarden in het Japan (van die tijd). Waarin het belang en geluk van het individu altijd ondergeschikt is aan dat van het collectief, (de familie, de clan, het land). Deze film laat goed zien hoe iemand tot zo'n radicale verandering van inzicht kan komen door persoonlijke gevoelens te volgen.
Hoewel gedurende de film de spanning erin wordt gehouden door het gedurende diplomatieke spel tussen de familie en de clan, moeten we wachten tot laat in de film voordat we Isaburo's befaamde zwaardkunsten met eigen ogen mogen beschouwen. Tenzij je het splijten van een bamboepop in het begin mee rekent.
Alles wordt prachtig in beeld gebracht. Waarbij de camera standpunten altijd precies overeenkomen met de status van de personen in beeld.
De cast met Mifune op kop leveren uitstekende prestaties.
Voor iedereen die geïnteresseerd is in de normen en waarden van 18e eeuws Japan is dit een absolute must-see.
cijfer: 9

Pat Garrett & Billy the Kid (1973, VS, Sam Peckinpah)
_{Ik zag de 2005 Special Edition.}
[ afbeelding ]
Deze western van Peckinpah voelde bij mij wat poetischer aan dan andere Peckinpah films tot nu toe. Nog steeds zit er grof geweld in, maar het ziet verder allemaal iets vrediger uit.
Pat jaagt niet alleen op Billy the Kid, maar ook op zich zelf. Het neerschieten met Billy the Kid is ook een afrekening met zijn vroegere zelf. Wat helemaal duidelijk wordt doordat Garret ook zijn spiegelbeeld neerschiet in de laatste confrontatie. De film gaat imo oud vs. nieuw Amerika, de pioneers vs. gevestigde maatschappij, ongeschreven regels vs. wetten, nieuwsgierigheid en avontuurlijk vs. gesetteld, jeugd vs. volwassenheid vrijheid blijheid vs. verantwoordelijkheid en zorgen. De film laat bovendien goed zien hoe diep geworteld de vage lijn tussen goed en slecht is in de Amerikaanse ontwikkeling. Wie gisteren slecht was is vandaag goed en vice versa.
Als Dylan fan is het natuurlijk leuk om hem in een film te zien, maar zijn rol is te klein om iets zinnigs over te zeggen.
cijfer: 9

The Fifth Element (1997, Fr, Luc Besson)
[ afbeelding ]
Coole, bizarre scifi film. Besson weet heel goed een absurde toekomst te scheppen, die toch geloofwaardig is. Leeloo steelde mijn hart.
cijfer: 9

Baby Mama (2008, VS, Michael McCullers)
[ afbeelding ]
Tina Fey speelt een intelligente succesvolle carrierevrouw. Ze is echter al in haar late 30er jaren dus beginnen de eierstokken te rammelen. Amy Poehler speelt een domme white trash vrouw, die draagmoeder voor Tina's baby wordt. Tina en Amy een leuk duo dat compleet op elkaar ingespeeld is na jaren samen werken bij SNL. Maar de film slaat jammer genoeg vaker de plank mis dan raak. Het voelt allemaal wel als een heel lang gerekte sketch. Die te lang duurt voor Amy Poehler om constant in karakter te blijven. Het beste zijn de momenten waarin de spot wordt gedreven met die typische liberale inteligente organisch voedsel etende types als Tina's karakter. Dat verder een Steve Martin op automatische piloot als New Age baas alle scene's steelt zegt genoeg over de kwaliteiten van deze komedie. Blijft de vraag waarom competente mensen als Fey en Poehler zich hebben geleend voor een film met zo'n zwak script.
cijfer: 5

Harold & Kumar Escape from Guantanamo Bay (2008, VS, Jon Hurwitz & Hayden Schlossberg)
[ afbeelding ]
Het eerste deel was imho één van de beste tiener-stoner-komedies. Dus was ik blij dat er een vervolg zou komen. Toen de titel echter veranderde naar "Escape from Guantanamo Bay" werd ik wat huiverig. Die huivering is niet totaal onterecht gebleven. Imo horen politieke boodschappen niet thuis in een film als dit. Maar oké dat vergeven we.
Ook doordat het allemaal wat ongeloofwaardiger was en de situatie's te bizar, is de film minder dan het eerste deel.
John Cho en Karl Penn hebben gelukkig nog we de chemie van het eerste deel. Waardoor nog veel grappen geslaagd zijn. Maar het zijn vooral Neil Patrick Harris en Rob Cordrry die de show stelen. Vooral Cordrry krijgt van regisseur compleet de vrije hand om los te gaan als domme veiligheiddienstbaas.
Al met al was het nog steeds een grappige film. Maar als ik nog een keer hersenloos vermaak wil, dan stop ik toch het veel betere eerste deel weer in de dvd speler.
cijfer: 6.5

You Don't Mess with the Zohan (2008, VS, Dennis Dugan)
[ afbeelding ]
Alles is verkeerd aan deze Adam Sandler film, de foute typetjes met slechte accenten, de overdreven grappen, maar toch is het best grappig.
cijfer: 6

Dellamorte Dellamore (1994, It, Michele Soavi)
[ afbeelding ]
Voor een B zombie film was dit behoorlijk tegenvallend. Oké er zitten wat zombie's in die de held op een droge manier neerschiet zonder veel poespas eromheen. Als het daarbij gebleven was, had het een geslaagde horror komedie kunnen worden. Maar Soavi wil jammer genoeg meer met de film. Hij probeert de film een diepere filosofische laag te geven met een totaal oninteressant verhaal over de held, die steeds weer verliefd wordt op dezelfde vrouw. Vooral in het laatste half uur lijkt de film te willen veranderen in een mindfuck, maar doet dat zo slecht de verbazing groter is over de vraag of de regisseur enig idee heeft waar die heen wilt met de film dan over de vragen, die hij probeert te stellen over wat waar en onwaar is.
Cwk noemde het een hoop gebakken lucht. Dat vind ik een perfecte omschrijving voor deze film.
cijfer: 5.5

Die Nacht der lebenden Loser (Night of the Living Dorks) (2004, Dl, Mathias Dinter)
[ afbeelding ]
Een stel losers veranderd door een mislukt voodoo ritueel na een ongeluk in zombies. Doordat ze nu opeens heel sterk zijn, kunnen ze eindelijk weerstand bieden aan hun bullebakken. Hierdoor worden ze ook heel populair bij de rest van de school. Maar ze kunnen natuurlijk niet altijd zombie blijven. Zeker niet nu één van hen ook mensen begint te eten.
De film weet op een leuke manier het zombie genre en de high school film te mengen.
cijfer: 7

Bring Me the Head of Alfredo Garcia (1974,VS, Sam Peckinpah)
[ afbeelding ]
De dochter van een maffiabaas wordt ongehuwd zwanger. Nadat hij erachter gekomen is wie zijn dochter zwanger gemaakt heeft, (Alfredo Garcia dus) beloof hij een beloning van een miljoen dollars aan degene die hem het hoofd van Alfredo Garcia brengt. Een stel bounty hunters komt op hun tocht terecht in de kroeg van pianospeler Bennie. Bennie komt erachter dat zijn vriendin, Elita, één van de laatste is die Alfredo Garcia gezien heeft levend. Hij weet dat informatie over Alfredo Garcia veel geld waard is bij de bounty hunters. Daarom gaat hij samen met zijn vriendin op zoek naar het graf van Alfredo. Om zo genoeg geld te verdienen om eindelijk te kunnen ontsnappen aan zijn ellendige bestaan. Vriendin naast je, fles alcohol in je hand en gaan met die geit. Maar zo makkelijk is het natuurlijk niet.
De film wordt compleet gedragen door een voortreffelijke Warren Oates als de antiheld Bennie. Bennie is iemand, die zo laag aan wal geraakt is dat niks hem meer interesseert en kan deren. Het enige wat die nog wil is genoeg geld krijgen om een nieuw leven op te bouwen met zijn liefje. Het is een type dat regelrecht weg gelopen lijkt uit een Bukowski boek of een Tom Waits nummer. Hij is de ultieme loser, maar juist daarom zo makkelijk om met mee te leven. Peckinpah zou Peckinpah niet zijn als er niet een grote dosis geweld in de film zou zitten. En net als vaker bij Peckinpah is dat geweld smerig en grof.
In de film zit een scene waarin twee motorrijders een Bennie en zijn vriendin storen 's avonds bij een kampvuur. Ze willen Elita verkrachten. Elita laat dat toe omdat ze al zoveel ellende heeft meegemaakt dat ze weet dat weerstand zinloos is. Ze doet was ze moet doen om in leven te blijven. Dat is imo een scene die deze film goed samenvat.
cijfer: 9

The Cats of Mirikitani (2006, VS, Linda Hattendorf)
[ afbeelding ]
Jimmy Mirikitani is een 8o-jarige dakloze Japanse kunstenaar in de straten van New York. Documentairemaakster Linda Hattendorf besluit na dat ze hem al vaak heeft gezien een documentaire over hem te maken. . Na 9-11 neemt Linda Mirikitani in huis op. Ze komt erachter dat Mirikitani een vergeten deel van de geschiedenis met zich mee draagt. Hij heeft namelijk tijdens de WO 2 in een gevangenkamp gezeten. De VS sloot toendertijd Japanse Amerikanen op. Mirikitani heeft daar een groot trauma aan over gehouden. Als mede een hekel aan de regering van Amerika, waardoor hij ook geen uitkering meer wil. Mirikitani voelt zich ondertussen steeds meer thuis en begint langzaam het huis over te nemen van Linda. Daarom gaat ze van alles voor hem regelen, zoals een appartementje. Ook vind ze zijn doodgewaande zus.
Hattendorf breekt natuurlijk met alle regels van het documentaire maken door zich zo direct te bemoeien met haar onderwerp. Maar als je Mirikitani ziet, weet je ook dat ze moeilijk anders kon. Hij is zo aandoenlijk. Ondanks zijn koppigheid. Maar gelukkig komt die langzaam los in de documentaire. Iets waar we als kijker dankzij Linda getuigen van mogen zijn.
cijfer: 7.5

dude... tijd teveel ofzo?

quote:

Op maandag 25 augustus 2008 23:28 schreef mschol het volgende:

[..]

dude... tijd teveel ofzo?

dude... hoezo quote je in Godsnaam die hele lap tekst?

Dude, het is van heel de week

Die Fälscher (Stefan Ruzowitzky, 2007)

Sterk oorlogsdrama. De thema's zijn niet erg origineel te noemen. Er zijn al vele films over de concentratiekampen uit de Tweede Wereldoorlog en de gewetensstrijd tussen lijfbehoud en verzet gemaakt, maar deze werkt ze prima uit. Dat komt met name door het sterke script, wat nergens in uitleggerige dialogen verzand, maar eerder impliciet duidelijk maakt. Een voorbeeld is de mooie scene op het eind waarin de overige gevangenen refereren naar de hemelse muziek die ze af en toe konden horen. ****

Felon (Ric Roman Waugh, 2008)

Prima gevangenisfilm alleen wat te veel op geweld gericht in mijn ogen. Karakter uitdieping wordt beperkt tot een minimum. De beweegredenen worden nog wel redelijk uitgewerkt, maar veel dieper graaft het niet. De film houdt de aandacht echter wel goed vast. Jammer dat de film er ook vrij lelijk uitziet. ***½

En eerder:
21-1-2008
King of California (Mike Cahill, 2007)

Best amusante indie-comedy. De film is zich echter te veel ervan bewust een indie-comedy te zijn en voegt eigenlijk niet veel toe aan het genre. Desondanks vermaakt hij wel voor anderhalf uur. Michael Douglas zit een leuke oddball neer en Evan Rachel Wood biedt leuk wederspel. Ze kunnen echter niet verbloemen dat de film nogal leeg is en bovendien blijft hij ook niet heel lang hangen. ***½

3-2-2008
Elizabeth: The Golden Age (Shekhar Kapur, 2007)

De aankleding is weer oogverblindend mooi in dit vervolg op Elizabeth. Daarnaast bewijst Cate Blanchett voor de zoveelste keer één van de beste actrices van dit moment te zijn. Jammer dat het verhaal iets minder sterk is. De intriges zijn iets minder scherp en er zitten niet heel veel memorabele scenes in, behalve de toespraak aan de troepen, die Blanchett met veel gravitas en overtuigingskracht brengt. ***½