Zoals ik wel eens verteld heb her en der is mijn moeder ernstig ziek. Ze is momenteel aan haar laatste medicatie bezig en ik maak me erg veel zorgen over dat het nu misschien heel erg hard kan gaan met haar. Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, hij is nogal een introvert mens die naar het depressieve neigt en hoewel het contact een aantal jaren geleden wel hersteld is tussen ons is het nog zeer sporadisch en niet echt "vertrouwd". Door omstandigheden heeft mijn partner geen contact meer met zijn ouders, wat dus inhoudt dat Dean maar een oma (mijn moeder) heeft die een actieve rol speelt in zijn leventje. Een oma die er dus niet jaren meer zal zijn hoogstwaarschijnlijk (nu ik dit schrijf krijg ik al een brok in mijn keel) . Ik heb me van te voren eigenlijk nooit gerealiseerd wat een belangrijke rol opa's en oma's in het leventje van zo'n smurfje spelen, maar nu vind ik het toch wel een heel erg idee dat hij die speciale band straks niet meer heeft en wrs ook nooit bewust gaat meemaken.
Ik vraag me af hoe anderen hier mee om zouden gaan en hoe jullie zoiets zouden vertellen als een kleintje gaat vragen waarom zijn vriendjes en vriendinnetjes wél opa's en oma's hebben en hij niet
.
voor je en sterkte de komende tijd.Ik denk dat ik gewoon eerlijk zou zijn, gewoon vertellen hoe het zit.
En misschien zou ik op zoek gaan naar een surrogaat opa en oma op de een of andere manier. Het maakt voor kinderen namelijk niet uit, die snappen pas later dat opa's en oma's dus de ouders zijn van papa en mama.
Ik heb wel eens een stuk gelezen over surrogaat opa's en oma's, genoeg oudere mensen die wel "kleinkinderen" zouden willen. Maar hoe je dat precies zou moeten doen weet ik niet eigenlijk.
Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.
Is wat je niet hebt kan je ook niet missen. Ik denk dat het gemis groter is voor de ouder(s) dan voor de kinderen
Dood hoort bij het leven, hoe naar dat ook is, wees daar open in, wbt het geen contact hebben, misschien is het een idee om toch een zeker contact aan te gaan voor het kind, of gewoon eerlijk zijn erover dat het gewoon niet gaat.
Mijn opa is al vroeg overleden, maar ik heb altijd geweten dat hij veel om me gaf, erg blij was met mijn komst, ook al kan ik me er niets van herrineren zelf heb ik toch de verhalen van mijn ouders e.d., dat heb ik altijd erg fijn gevonden.
Wat staat het er definitief zo...Ik zou, maar ik kan me voorstellen dat je je daar nu niks bij voor kan stellen nog, idd wellicht ook op zoek gaan naar een 'adoptie' opa en oma.
Er zijn best wel wat mensen die geen kinderen (of kleinkinderen) hebben die dan kinderen in bijv. Dean's situatie 'adopteren'.
Mss niet helemaal voor het echie, maar zowel die mensen als het kind hebben daar vaak heel veel plezier en vooral liefde aan.
.Maar misschien ben ik daar te negatief in.
"Wat kinderen niet kennen missen ze niet" geloof ik eerlijk gezegd niet zo in; ze zien natuurlijk wel dingen bij andere kinderen die ze ook graag willen.
Kun je met je moeder bespreken dat de "nieuwe" opa en oma een vervanging zijn voor de ouders van je man/vriend?
Ik kan mij zo voorstellen dat dat ook een optie is. een tante-oma of opa-oom
Natuurlijk is het erg moeilijk voor jou en je partner.
Maar zoals hierboven eigenlijk al aangegeven, wees altijd eerlijk als je kindje er ooit vragen over gaat stellen. vroeg of laat zal hij/zij toch achter de waarheid komen, hetzij via een fotoalbum hetzij via een tante die haar mond voorbij praat o.i.d.
Een "suggograat" oma is opzich ook n optie, maar doe dit dan bij iemand die er ook voor jou of je lief is als n moeder, "zomaar" n persoon uitpikken hiervoor is vaak erg moeilijk
Mijn eigen kindje heeft in principe ook maar 1 opa en oma, mijn eigen ouders zijn niet bepaald geintreseerd om een lang verhaal kort te maken. Ik heb bewust gekozen om de ouders van onze beste vriend uit te roepen als "opa en oma" zij hebben zelf 2 kinderen, maar de een is verstokt vrijgezel en de ander zijn partner wil definitief geen kinderen. Kortom zouden zij dus niet het rijkelijke genot hebben van kleinkinderen. We kunnen ons allemaal heel goed in de situatie vinden, en Rachel geniet met volle teugen van haar eigenste opa en oma ( de adoptie grootouders om t zo maar te zeggen )
wel hebben we afgesproken als ze oud genoeg is haar wel de waarheid te vertellen, maar als t meezit, zal ze de geadopteerde opa en oma toch als haar eigen blijven beschouwen omdat ze er mee is opgegroeid en haar eigen natuurlijke opa en oma nooit gezien heeft.
Natuurlijk begrijp ik dat in jouw situatie de situatie iets anders ligt door dat je eigen moeder met een ziekte zit, welke helaas zoals ik begrijp geen vooruitgang meer in te behalen valt. Natuurlijk hoop ik dat je moeder in iedergeval de kracht mag ontvangen om de kleine nog te gaan zien. Misschien kunnen jullie alwel een hele mooie foto maken met zn 2tjes dat is alvast een leuk aandenken voor de kleine om op de kinderkamer te hangen.
Ook een boekje zoals : vertel eens Oma, is misschien nog een leuke optie waarin je moeder nog dingen in kan zetten wat je later ook kan helpen het je kindje uit te leggen als het er naar vraagt.
Maar zoals voor alle vervelende dingen geld eigenlijk volg je gevoel
Heel veel sterkte Vivi!
[ Bericht 0% gewijzigd door maffemuts op 30-07-2008 08:49:48 (typafwijking) ]
quote:Ze zijn inderdaad heel flexibel.Op woensdag 30 juli 2008 08:10 schreef Belana het volgende:
Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.
En ze nemen dingen gewoon aan als vaststaand feit.
Sven's oma is vorig jaar overleden, hij heeft nu alleen nog 1 opa die niet al te gezond is en leeft. (mijn ouders leven al jaren niet meer).
Ik verwacht eigenlijk altijd wel de vraag van hem waarom hij geen oma meer heeft maar die vraag komt nooit. Het is gewoon altijd heel stellig "mijn oma is dood".
Gezien opa's gezondheid realiseer ik me ook dat hij zonder grootouders kan komen (maar het kan ook makkelijk zijn dat opa nog een jaartje of 10 meegaat hoor) maar of hij daar mee gaat zitten weet ik dus niet. Het is dan gewoon zo.
(hoewel hij haar momenteek "O-Báh"noemt 
).ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee (is ook nog erg in zijn eigen wereldje van computerspelletjes enzo
). Dus de tante/oom opties vallen al af.
Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo.
Ik ben nu even sporten trouwens .
quote:Is dat ook niet meer iets waar je gewoon tegenaan loopt, of het kind zelf tegenaan loopt(via vriendjes ofzo)?Op woensdag 30 juli 2008 08:38 schreef Vivi het volgende:
Bedankt voor de reacties...een "surrogaat" opa en oma zat ik ook al aan te denken, al voelt dat nu als een soort "verraad" naar mijn moeder, ze is er tenslotte nog..en het zou raar zijn om nu al op zoek te gaan naar "vervanging" ofzo....en het wordt denk ik ook nooit écht hetzelfde, de liefde en alles wat er bij hoort...
Maar misschien ben ik daar te negatief in.
"Wat kinderen niet kennen missen ze niet" geloof ik eerlijk gezegd niet zo in; ze zien natuurlijk wel dingen bij andere kinderen die ze ook graag willen.
En kijk ook buiten opa's en oma's om, goede vrienden e.d. kunnen ook een erg belangerijke rol vervullen in het leven van het kind, ooms en tante's ook, die kunnen ook goed staan voor het gewoon lekker mogen verwennen en liefhebben wat een oma ook doet.
quote:Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!Op woensdag 30 juli 2008 07:59 schreef Vivi het volgende:
Ik vraag me af hoe anderen hier mee om zouden gaan en hoe jullie zoiets zouden vertellen als een kleintje gaat vragen waarom zijn vriendjes en vriendinnetjes wél opa's en oma's hebben en hij niet
Wat je zou kunnen doen is aan je moeder vragen om dingen voor Dean op te schrijven, misschien een soort fotoalbum waarin ze dingen over zichzelf schrijft, dingen die ze Dean mee wil geven voor later, mooie herinneringen aan dingen die ze samen hebben gedaan. En misschien wil ze wel een videoboodschap opnemen voor hem, zodat hij later nog weet hoe haar stem klonk en hoe ze eruit zag. Wie weet heeft je moeder hier zelf ook wel ideeën over.
Sterkte!
Volgens mij ben ik wel zo iemand die zulke "vervanggrootouders" heeft, ook al is de situatie niet te vergelijken.
Langs m'n moeders kant is m'n grootvader overleden toen ik 7 was.
Langs m'n vaders kant is m'n grootmoeder een jaar later overleden, dus toen ik 8 was.
Ik heb ze beide tamelijk goed gekend, ook al vervagen de herinneringen wel.
Ik heb nu nog steeds m'n grootvader langs vaders kant en m'n grootmoeder langs moeders kant, dus ik ben niet grootouderloos.
Verder zijn er mensen komen bouwen aan de overkant van de straat, toen ik een jaar of 10/11 was.
Dit was een ouder koppel, waar ik het vrij snel goed mee kon vinden. Ik kwam er als jong knaapje regelmatig over de vloer, en mocht dan met m'n nieuwe buurman allerlei klusjes doen in de bouw (plankjes vasthouden, schilderen etc). Ik leerde van hem ook katapults en pijl/boog maken, iets wat m'n ouders dan weer minder konden apprecieren maar dat maakte het voor mij alleen maar beter
Inmiddels ben ik er 26 (zij zijn er 68/70) en is de band door de jaren heen alleen maar beter geworden (het vroege overlijden van m'n vader speelt daarin ongetwijfeld in mee). Het zijn mensen die me werkelijk alles kunnen vragen. Ik kom er nog steeds wekelijks over de vloer.
Ik denk dat je ze wel kan beschouwen als een derde oma/opa, dus meer aanvulling ipv vervanging zoals in eerdere posts voorgesteld werd. Op zich denk ik dat er weinig verschil zit in het feit of het een vervanging is of aanvulling. De band die er is is vergelijkbaar, ook al hebben ze via hun eigen kinderen een stuk of 6 kleinkinderen.
Ik denk ook dat je je weinig zorgen moet maken doordat de band dan niet "echt" is, dit is ook heel persoonsgebonden. Sommige kinderen zullen, eens ze weten dat het geen echte oma/opa is, zich gaan afzetten van die band of het minder intens gaan beleven, maar er zijn er genoeg (zoals ik) waar het echt geen reet uitmaakt dat er geen rechtstreekse familieband bestaat. In mijn geval draait het puur om de vriendschap die eruit voortvloeit.
Dus als je mensen in de buurt hebt die hiervoor in aanmerking komen (en die het zelf ook willen) zou ik het zeker proberen. Hiervoor hoef je je eigen moeder niet zomaar aan de kant te schuiven, ze mag best een actieve rol spelen. Zie het gewoon als aanvulling op je moeder. Ik weet niet hoe zwaar de ziekte weegt op haar mogelijkheden om met je zoontje om te gaan. Ik kan me voorstellen dat ze misschien wat moeilijkere momenten heeft waarop ze niet in staat is om je zoontje bijvoorbeeld eens een dag bij haar op te vangen ofzo (zeker wanneer je met chemo ofzo te maken hebt). Op die momenten kan je zoontje dan terecht bij de "vervanggrootouders" en kan hij deze mensen beter leren kennen. Nadien als je moeder er niet meer is kunnen deze mensen het verlies voor je zoontje gaan opvangen. Misschien dat je er met je moeder ook over kan praten, en daarbij ook heel duidelijk maken dat je haar niet afschrijft maar dat je het meer als een soort reserve ziet voor wanneer zij er niet meer is, omdat je je zoontje wel het grootoudergevoel wil geven die andere kinderen ook hebben.
Ik hoop alleen maar dat je het als moeder ook kan waarderen dat er zulke band ontstaat met buitenstaanders, en dat je niet zoals mijn moeder ziekelijk jaloers gaat reageren hierop (maar das dan weer een heel ander verhaal).
Mijn andere grootouders woonden aan de andere kant van de wereld, dus die zag ik ook zelden.
quote:Ok, sorry, me slecht in gelezen :$Op woensdag 30 juli 2008 08:52 schreef Vivi het volgende:
@ Maffemuts ; Mijn zoontje is al 18 maanden en heeft een hele goede band met oma
ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee (is ook nog erg in zijn eigen wereldje van computerspelletjes enzo
Dus de tante/oom opties vallen al af.
Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo.
Ik ben nu even sporten trouwens .
Maar desondanks, foto met jullie allemaal, en het boekje oma vertel eens, blijven in iedergeval een optie om de herinnering vast te houden.
Dat je zo weinig contact met je overige familie hebt is inderdaad erg vervelend, maar het zijn de omstandigheden waar je het helaas mee moet doen.
Misschien heb je n goede oudere vriendin die de oma rol wil vervullen mits je wil dat je kindje nog een oma heeft ? al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren. Misschien beter zo laten en als je zoontje er ooit naar vraagt eerlijk antwoorden. in de trand van mensen zijn niet altijd aardig en soms krijgen ze ruzie etc. ik geloof dat er in de bibliotheek ook wel thema boekjes over zijn. maar dat weet ik niet helemaal zeker.
In iedergeval sportse
quote:Dit is wel heel erg kort door de bocht. Een kind, ook al is het jong, heeft ook al gevoelens enzo. In dit geval heeft het kind in kwestie al een band met oma en ook al is hij jong, dat gaat hij natuurlijk erg missen.Op woensdag 30 juli 2008 08:55 schreef Neemmijnietserieus het volgende:
[..]
Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!
Mijn neefje van bijna 4 is dol op mijn ouders. Toen zij op vakantie gingen, vond hij dat vreselijk en heeft ze echt heel erg gemist. Hij was zooo blij toen ze terugkwamen!
Een kind dat nooit een echte band met een oma of opa heeft gehad of ze niet eens heeft gekend, zal ze inderdaad niet zo snel missen, maar als die band er al is, echt wel.
Vivi, wat lijkt me dit moeilijk
ik vind het al lastig te bedenken dat mijn ouders met een eventueel kind van mij niet zo'n band zullen kunnen krijgen als met de kinderen van mijn zusje, alleen omdat we zo ver uit elkaar wonen. Maar ze kunnen elkaar in ieder geval nog zien en leren kennen.
Eerlijkheid en duidelijkheid naar Dean lijkt me inderdaad belangrijk. En misschien dat een surrogaat-oma helemaal zo'n gek idee nog niet is!
Isa heeft geen oma aan papa's kant, die is ruim achte jaar geleden overleden. Ze weet dat Omie gestorven is, ze vraagt er wel vaker dingen over Omie en we gaan regelmatig naar het graf om een bloemetje te leggen. Echt missen doet ze haar niet, ze heeft haar immers nooit gekend. Maar op een bepaald moment realiseerde ze zich wel dat Opie geen Omie had en Opa wel een Oma (mijn ouders)...
Inmiddels heeft ze een surrogaat opa en oma erbij
De ouders van een hele goede vriend (ook haar voogd, mocht het nodig zijn), waar we wekelijks zijn. Ik werk daar een aantal uur per week en zij gaat mee. Het kantoor is aan huis en meestal komt de moeder van die vriend haar dan halen en gaan ze leuke dingen doen samen quote:Ik was al 10/11, een goeie band kan je op eender welke leeftijd starten.Op woensdag 30 juli 2008 10:13 schreef maffemuts het volgende:
al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren.
Hij zal z'n oma inderdaad wel missen en zich afvragen waar ze naartoe is. Je hebt dan 2 opties: of je laat hem gelijk kennis maken met de de harde realiteit dat mensen nu eenmaal doodgaan, of je vangt het enigzins op door andere mensen voor oma/opa te laten spelen waardoor voor hem het wegvallen van z'n oma enigzins verzacht wordt.
Vroeger wilde ik wel een paar keer logeren bij oma omdat kinderen uit mijn klas het ook deden. Dit was dus niet echt mogelijk. Dit kon ik prima accepteren. Verder is ook deze oma overleden toen ik redelijk jong was. Maar ik mis het niet echt. Als ik er nu over na denk, is het natuurlijk wel jammer dat ik ze nooit heb mogen kennen. Maar ik mis het niet en heb dat ook nooit gedaan. Waarschijnlijk geldt hier ook: wat je niet kent kun je ook niet missen.
Het is natuurlijk zonde, maar het is geen groot gemis in mijn leven. Op mijn vragen heb ik van mijn ouders heb ik altijd eerlijk antwoord gekregen.
Verder denk ik niet dat ik zelf zou zitten te wachten op een "nep" opa/oma. Maar zoals Jack. Hierboven al schreef kan dat ook heel goed gaan.
Ik hoop dat je er wat aan hebt en ik wens je veel sterkte met alles.
Onze kinderen hebben ook een goede band met hun oma's, maar die van 4 zou ze heel wat harder missen dan die van 19 maanden als ze nu zouden wegvallen. Ik denk dat het de jongste vooral zou opvallen als we in haar eigen huis kwamen en opa was er wel, maar oma niet. De oudste zou haar sowieso missen.quote:Het is ook niet zo dat een kind gedwongen wordt om zulke mensen te accepteren. Het klikt langs beide kanten of het klikt niet, en dat merk je snel genoeg volgens mij (aan de houding van beide partijen).Op woensdag 30 juli 2008 10:29 schreef bioloogje het volgende:
Verder denk ik niet dat ik zelf zou zitten te wachten op een "nep" opa/oma. Maar zoals Jack. Hierboven al schreef kan dat ook heel goed gaan.
In mijn geval heb ik zelf het initiatief genomen en was er geen enkele aanzet langs m'n ouders kant hiervoor.
Ik ben er gewoon beginnen langsgaan, en zij vonden het geen enkel probleem en ik was/ben altijd welkom.
Moet niet altijd ingewikkeld zijn
Mijn moeder woont (te) ver weg en is te zeer gericht op haar andere kleinkind.
Mijn vader is dood.
De moeder van mijn man is oud en dement (84 jaar)
Zijn vader is ook dood.
Wij vertellen de kinderen dat de opa's in de hemel wonen. Ze willen ook altijd het graf bezoeken als we in de buurt zijn. Verder hebben ze goede contacten met veel oudere mensen hier in de buurt. Onze oppasmoeder/oma heeft de rol van de echte oma een beetje overgenomen: veel aandacht en 1 tot 2 keer per jaar mogen ze er ook een nachtje logeren.
Makkelijk vind ik het niet. Ik gun het mijn kinderen ook zo voor om voor iemand anders, naast papa en mama, heel speciaal te zijn, inclusief logeerweekendjes enzo. Maar het is niet anders en de kinderen lijken er ook geen problemen mee te hebben.
quote:Dat is waar. Het is alleen dat ik persoonlijk dit soort mensen waarschijnlijk niet snel geaccepteerd zou hebben en dat mijn ouders het wat mij betreft niet hoefde te proberen. Maar ik zou het ze ook niet kwalijk nemen. Dus wat dat betreft is het veilig om het te proberen om dan te kijken of het klikt. Maar dan een tip aan de TS. Ga het niet proberen te forceren.Op woensdag 30 juli 2008 10:35 schreef Jack. het volgende:
[..]
Het is ook niet zo dat een kind gedwongen wordt om zulke mensen te accepteren. Het klikt langs beide kanten of het klikt niet, en dat merk je snel genoeg volgens mij (aan de houding van beide partijen).
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
quote:Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?Op woensdag 30 juli 2008 10:53 schreef roburt het volgende:
ongelofelijk zulke ouders.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.
quote:Inderdaad dat snap ik ook niet.Op woensdag 30 juli 2008 10:58 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.
Als je mensen tegenkomt in het dagelijkse leven die je niet (of niet helemaal) liggen, is het de normaalste zaak dat je ze verder negeert of dat je er evt ruzie mee hebt.
Maar wanneer het familie is is het plots abnormaal als je zegt dat je er geen optimale band mee hebt, of dat je zo'n grote meningsverschillen hebt dat het beter is dat je er geen contact mee hebt.
Het kind heeft er inderdaad niet om gevraagd en het is niet het probleem van het kind. Maar het zou wellicht ook geen gezonde situatie zijn om "voor de bestwil van het kind" de banden terug te herstellen. Er is een reden waarom die banden slecht of verbroken zijn, en zo'n kind wordt dan al snel slachtoffer van de problemen die er zijn.
quote:Of dat ten nadelen van het kind is, weet je helemaal niet, dat vul je in.Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
bovendien, het topic gaat daar helemaal niet over en ik geloof niet dat jouw opmerkingen nou direct een bijdrage leveren, eigenlijk.
Dit denk ik dan deels vanuit mijn eigen (niet geheel dezelfde) ervaring. Grootvaders heb ik nooit gehad, die waren allebei al lang voor mijn geboorte overleden. Grootmoeders wel 2. De ene is overleden toen ik 11 was. De andere leeft nu nog. De grootvaders heb ik nooit echt gemist, het was voor mij heel gewoon dat ze er niet waren, ik was niks anders gewend. Mijn overleden grootmoeder mis ik uiteraard wel, die heb ik dan ook 11 jaar meegemaakt. Wat dat betreft ben ik het wel eens met de stelling "wat je nooit gekend hebt kun je ook niet missen".
Nu ligt het in jullie geval iets anders, aangezien je zoon zijn grootmoeder al wel heeft meegemaakt. Toch zal het denk ik emotioneel op dit moment nog weinig invloed hebben als die band verdwijnt, gezien het feit dat hij nog zo jong is. Hoe ouder hij is wanneer het zal gebeuren, hoe moeilijker het zal worden. Maar zoals ik al eerder aangaf, denk ik dat het altijd het beste is om het meteen op een eenvoudige manier uit te leggen, zodat het hem gelijk duidelijk wordt, en het dan verder "gewoon" zal aanvoelen. En ook al is het niet leuk om wie dan ook te verliezen, het is wel het natuurlijke verloop, daar moeten kinderen vroeger of later achter komen. En naar mijn idee is vroeger dus makkelijker dan later.
Overigens denk ik dat het juist ingewikkelder kan worden als er surrogaatgrootouders komen. In ieder geval als die ook opa en oma genoemd gaan worden. Dat is wat moeilijker uit te leggen aan een kind, vooral omdat de meeste andere kinderen en mensen dat niet zullen kennen en/of snappen. Wat verder niet wil zeggen dat het een slecht iets is, het kan natuurlijk hartstikke leuk zijn. Maar het is wel ingewikkelder.
quote:Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.Op woensdag 30 juli 2008 10:53 schreef roburt het volgende:
ongelofelijk zulke ouders.
"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."
is dat je kind zijn probleem?
moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.
wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
).quote:Ik heb wel contact met hem maar hij is gewoon niet "leuk" met kinderen. Zoals ie dus ook geen leuke vader voor mij was.Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
Ik heb zelf vanaf mijn 12e bewust geen contact meet met mijn moeder omdat er voor mijzelf teveel dingen zijn gebeurd, waarvan ook voor mij bedreigende dingen, omdat mijn moeder behoorlijk psychotisch is al jaren (manisch depressief met flinke psychoses zonder medicatie of behandeling sinds 1990, en mogenlijk dementerend, via via is er iig nu een huisarts op gezet om te kijken of m'n moeder onderzocht kan worden).
Op zich niks aan de hand, ik ga gewoon verder met mijn leventje, heb absoluut geen hekel aan mijn moeder, zij kan er immers ook niks aan doen, het is de ziekte die het doet en het is een beetje een vicieuze circel (geen medicijnen/behandeling willen door wanen, wanen door geen medicijnen/behandeling). En ik had zoiets van ik zal ook altijd gewoon open en eerlijk erover zijn.
Ik heb mijn moeder ook een geboortekaartje gestuurd omdat ik zoiets had van ik kan het niet maken als ze niet weet dat ze een kleinkind heeft, in hoeverre ze zich dat overigens zal beseffen.
Toen Amber 8 dagen oud was kreeg ik dat ene telefoontje, de partner van m'n moeder, en heb ik vervolgens ook m'n moeder aan de telefoon gehad. Ze ging wel flippen op den duur over iets niet relevants/werkelijks, maar telefoon is telefoon, dat is safe. Maar ze wil graag dus ook een keer langskomen, waarvan ik niet weet of ik dat uberhaupt wel moet doen gezien ze nogal dingen kan doen door haar ziekte die niet heel erg safe zijn voor haarzelf en de omgeving en ze vooral gericht is op babies/kleine kinderen aangezien ze daar zelf is blijven hangen met haar eigen kinderen.
Daarna ook een pakketje met spulletjes voor Amber ontvangen, echt heel leuk uitgezocht, vind het dan bewonderenswaardig dat m'n moeder (neem ik aan) dat heeft uitgezocht of kennelijk toch nog zo bij de tijd is tussen de episodes door, maar vind het wel moeilijk om het te 'accepteren'. Tis iets emotioneels, en alsof de ziekte van mijn moeder besmettelijk is, wat natuurlijk niet zo is.
Maar ik wil Amber afschermen van die dingen.
Mocht het toch zo zijn dat ze langskomen, m'n vader heeft al gezegd dat hij er dan bij wil zijn om de situatie een beetje te kunnen beheersen dat er niks geks kan gebeuren.
Er kunnen prima surrogaat opa's en oma's zijn.
Mijn eigen vader en stiefmoeder zijn overigens surrogaat opa en oma voor kleinkinderen van goede vrienden, niet uit gebrek, naja uit gebrek aan kleinkinderen destijds
Mijn vader en stiefmoeder vinden het helemaal geweldig en die kinderen ook. Echt super opa & oma!Mijn stiefmoeder is echt de perfecte oma in mijn ogen, ze is zo dol op Amber, en is voor mij echt absoluut de oma van Amber.
Maar dat met mijn moeder, dat zal nooit weg gaan, en dat blijft vragen oproepen, bij mij, maar in de toekomst neem ik aan ook bij Amber.
Voor mij blijft het iig een moeilijk iets.
Ik zou gewoon eerlijk zijn, en mogelijk surrogaat opa's en oma's als dat wenselijk is, maar mocht je er zelf probs mee hebben, schenk daar ook voldoende aandacht aan, ik denk dat dat nog het belangerijkste is, want die gevoelens krijgt je kind natuurlijk ook mee te maken.
Voor mijzelf zou ik dat als grootste probleem zien, de moeilijke contacten binnen families en hoe daar mee omgegaan wordt, en niet het feit of familieleden er wel of niet zijn.
Iig veel sterkte ermee
quote:Ik heb er iig alle begrip voor omdat ik weet hoe moeilijk die dingen kunnen liggen.Op woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
Maar voor mensen die het zelf niet van dichtbij kennen is het soms moeilijk te begrijpen.
quote:blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan scheldenOp woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:
[..]
Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.
Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?
Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden
quote:Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?
quote:Ik denk echt dat je beter niets kunt postenOp woensdag 30 juli 2008 12:21 schreef roburt het volgende:
[..]
blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan schelden
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden
quote:Ik ben 'blij' een beetje herkenning te lezen, manisch depressiviteit is een ziekte die toch redelijk goed behandelend kan worden, ikzelf hoor ook maar van weinig extreme gevallen zoals ik mijn moeder bijv extreem vind in de uiting van de ziekte.Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:
[..]
Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
Maar het geeft mijzelf wel een beetje backup wat je zegt, want ik ben geneigd om met anderen mee te gaan van m'n moeder heeft er recht op, en ook vanuit het medelijden wat ik met mijn moeder heb. Maar mijn taak als moeder zelf is natuurlijk allereerst mijn kind en mijzelf te beschermen.
quote:ik ga lekker buiten spelenOp woensdag 30 juli 2008 12:29 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik denk echt dat je beter niets kunt posten
Sindsdien spreken en zien we elkaar af en toe, maar een echte vader-dochter band, heel innig, is het niet.
Toen ik zwanger was heb ik hem verteld dat ik graag zou willen dat hij een actieve opa-rol op zich zou nemen. Hij probeert dit ook wel op zijn manier, maar hij woont niet echt in de buurt en is ook nogal zwaar depressief. Daarbij weet ie gewoon niet zo goed hoe hij een klein kind moet benaderen. Dus.
Misschien projecteer ik het idd te veel op mijn zoontje, terwijl het mijn eigen gevoelens zijn. Mijn moeder is de leukste oma die je maar kan bedenken, en daar is uberhaupt geen surrogaat voor te vinden, en ik ben ook heel erg bang dat ik haar binnenkort moet missen en dat mijn zoontje straks geen herinneringen aan haar heeft. Terwijl ik eerst nog zo blij was dat ze hem uberhaupt nog te zien heeft gekregen en oma heeft kunnen worden, verleg je steeds die grens voor jezelf, nu wil ik weer dat ze hem naar school ziet gaan. Maar zoals gezegd is ze nu aan haar laatste medicatie bezig, de vorige twee werkten ook ongeveer 2 jaar en deze heeft ze nu een jaar en ze heeft de laatste tijd weer veel meer pijn. Chemo wil ze niet en dat zou sowieso maar een verlenging van een maand of 3, 4 opleveren, en geen kwaliteit van leven.
Bedankt voor degenen die ook hun eigen verhaal met mij wilde delen.
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 30-07-2008 12:59:59 ]
quote:Op woensdag 30 juli 2008 12:29 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Ik denk echt dat je beter niets kunt posten
quote:nou nog 1 reactie dan.Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:
[..]
Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.
Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.
En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?
ik vind manisch depressief en moord neigingen iets heel anders "een introvert mens die naar het depressieve neigt"
met andere woorden iemand die met zichzelf in de knoop zit.
en als je daar geen aandacht aan besteed (het is je vader!) is het logisch dat het contact is verbroken.
als oma dan overlijd is het heel zielig maar hij heeft nog een opa.
en als dat kind ook zijn opa niet kan zien dan komt de klap later dubbel aan.
/ ik ben weg
edit.
"maar hij woont niet echt in de buurt " wat een reden Doei!
quote:Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonen als met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logischOp woensdag 30 juli 2008 12:57 schreef roburt het volgende:
edit.
Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen
quote:ach komop hoe kun je de afstand groningen - maastricht (noem maar wat) nou vergelijken met NL - USAOp woensdag 30 juli 2008 13:08 schreef jellyrose het volgende:
[..]
Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonenalsdan met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logisch
Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen
quote:Jij ging toch naar buiten? Of blijf je altijd ergens onzin blaten waar je niet gewenst bent?Op woensdag 30 juli 2008 13:12 schreef roburt het volgende:
[..]
ach komop hoe kun je de afstand groningen - maastricht (noem maar wat) nou vergelijken met NL - USA
[ Bericht 0% gewijzigd door Vivi op 30-07-2008 13:23:34 ]
quote:het regentOp woensdag 30 juli 2008 13:14 schreef Vivi het volgende:
[..]
Jij ging toch naar buiten? Of blijfje altijd ergens onzin blaten waar je niet gewenst bent?
quote:Lekker makkelijk he, zo achter een PC mensen veroordelen. Ik stel voor dat je terugkomt als je zelf iets meegemaakt hebt in je leven...Op woensdag 30 juli 2008 12:57 schreef roburt het volgende:
[..]
nou nog 1 reactie dan.
ik vind manisch depressief en moord neigingen iets heel anders "een introvert mens die naar het depressieve neigt"
met andere woorden iemand die met zichzelf in de knoop zit.
en als je daar geen aandacht aan besteed (het is je vader!) is het logisch dat het contact is verbroken.
als oma dan overlijd is het heel zielig maar hij heeft nog een opa.
en als dat kind ook zijn opa niet kan zien dan komt de klap later dubbel aan.
/ ik ben weg
edit.
quote:je doet nu precies hetzelfde wat ik doe (niet dat ik dat erg vind maar jij blijkbaar wel) dus Wat gij niet wil dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet.Op woensdag 30 juli 2008 13:16 schreef Sjeen het volgende:
[..]
Lekker makkelijk he, zo achter een PC mensen veroordelen. Ik stel voor dat je terugkomt als je zelf iets meegemaakt hebt in je leven...
Verwacht niet dat je kind met zijn opa (evt.) net zo'n band zal hebben als hij met z'n oma heeft. Dat is sowieso per grootouder verschillend. Mijn kinderen hebben lieve opa's en oma's, wij hebben een goed contact met onze ouders (ondanks dat ze niet zo in de buurt wonen, alsof dat wat uitmaakt
) en onze kinderen hebben toch duidelijk hun voorkeur voor de een of een ander. En dat staat los van de band die wij met onze ouders hebben. Zo zijn ze gek met m'n schoonvader, terwijl wij daar juist de minste band mee hebben.En dat je vader niet zo handig is met kleinkinderen, dat kan natuurlijk veranderen als de kinderen groter worden. Als je hem daar tenminste de kans voor geeft.
en als er op mij gereageerd wordt wil ik daar op reageren.
maar ik zal proberen niet meer te reageren op reacties op mijn posts.
wijze woorden hierboven.
quote:Dat doe ik ook, maar uitgaande van mijn eigen ervaring met hem hoef ik daar niet al te veel van te verwachten. En nee, ik geloof niet dat mensen van 66 nog hun hele persoonlijkheid kunnen veranderenOp woensdag 30 juli 2008 13:28 schreef Grijs het volgende:
En dat je vader niet zo handig is met kleinkinderen, dat kan natuurlijk veranderen als de kinderen groter worden. Als je hem daar tenminste de kans voor geeft.
.quote:Nee, maar je weet ook nog niet hoe je kind daarmee om zou kunnen gaan.Op woensdag 30 juli 2008 13:31 schreef Vivi het volgende:
[..]
Dat doe ik ook, maar uitgaande van mijn eigen ervaring met hem hoef ik daar niet al te veel van te verwachten. En nee, ik geloof niet dat mensen van 66 nog hun hele persoonlijkheid kunnen veranderen
Ik vind het trouwens fantastisch dat je je vader die kans geeft!
quote:Ik denk niet dat kleine kinderen over het algemeen goed overweg kunnen met opa's die hun tekeningen belachelijk maken op een denigrerende manier.Op woensdag 30 juli 2008 13:32 schreef Grijs het volgende:
[..]
Nee, maar je weet ook nog niet hoe je kind daarmee om zou kunnen gaan.
quote:Dat zal inderdaad niet zo'n hele hechte band opleveren, lijkt meOp woensdag 30 juli 2008 13:34 schreef Vivi het volgende:
[..]
Ik denk niet dat kleine kinderen over het algemeen goed overweg kunnen met opa's die hun tekeningen belachelijk maken op een denigrerende manier.
. Maar dat ligt dan tussen je vader en je zoontje en staat dan los van jullie band.Ik zou hem overigens wel duidelijk maken dat je niet gediend bent van denigrerende opmerkingen naar je kind toe (maar dat doe je denk ik wel
).quote:Mijn eigen ervaring met mijn opa & oma's leert me dat afstand wel degelijk uitmaakt voor de band die je met iemand opbouwt dus doe niet zo stellig met dat handje johOp woensdag 30 juli 2008 13:28 schreef Grijs het volgende:
(ondanks dat ze niet zo in de buurt wonen, alsof dat wat uitmaakt
quote:Ik begrijp ook niet zo goed hoe iemand afstand kan afdoen als volledig onbelangrijk.Op woensdag 30 juli 2008 13:43 schreef jellyrose het volgende:
[..]
Mijn eigen ervaring met mijn opa & oma's leert me dat afstand wel degelijk uitmaakt voor de band die je met iemand opbouwt dus doe niet zo stellig met dat handje joh
Afhankelijk van het leven dat je zelf als gezin hebt en het leven dat de grootouder(s) leiden, kan afstand zeker wel een probleem opleveren. Mijn ouders zien mijn neefjes vrijwel dagelijks, dat zal met mijn kind gewoonweg niet mogelijk zijn en de band zal dus ook anders en misschien wel minder zijn.
quote:Natuurlijk heeft een kind gevoelens. Maar het is ook juist de kracht van een kind dat hij daar redelijk soepel mee omgaat. Daar waar ouderen krampachtig vasthouden aan wat ze hebben, gaan kids daar meestal heerlijk soepel mee om. Ze bouwen iets op en breken met hetzelfde gemak weer af. Dat doen ze ook met vriendjes. Vandaag is het Jantje, morgen met hetzelfde gemak Pietje.Op woensdag 30 juli 2008 10:15 schreef miss_sly het volgende:
[..]
Dit is wel heel erg kort door de bocht. Een kind, ook al is het jong, heeft ook al gevoelens enzo. In dit geval heeft het kind in kwestie al een band met oma en ook al is hij jong, dat gaat hij natuurlijk erg missen.
Als ouders tegen kinderen zielig doen, ze zielig vinden en dat laten blijken, vanwege het feit dat ze iets missen, dan pikken ze dat razendsnel op en omarmen dat. Als ouders er een leuke wending aan geven, dan hebben ze daar ook snel vrede mee. Dat is juist hét kenmerk van kids.
En natuurlijk is het leuk als een kind één of meerdere grootouders heeft. Maar als het er niet is, dan is het er niet. Ik zou er geen fake grootouder voor in de plaats willen zitten. Dat vind ik nogal nep. Ik vind ook dat je altijd moet oppassen met het projecteren van je volwassen gevoelens op kinderen. Maar goed, dat is mijn private mening.
Ik wens overigens TS alle wijsheid en natuurlijk sterkte met d'r eigen moeder toe
[ Bericht 0% gewijzigd door Neemmijnietserieus op 30-07-2008 14:07:03 ]
quote:Hé. Dat ben ik niet helemaal met je eens. Mijn ervaring is juist ook dat grootouders datgene wat ze als ouder verkeerd deden, bij hun kleinkinderen wel goed doen. Omdt er toch ergens iets in de trant van inzicht is ontstaan.Op woensdag 30 juli 2008 13:31 schreef Vivi het volgende:
[..]
Dat doe ik ook, maar uitgaande van mijn eigen ervaring met hem hoef ik daar niet al te veel van te verwachten. En nee, ik geloof niet dat mensen van 66 nog hun hele persoonlijkheid kunnen veranderen
Wat ontzettend verdrietig dat je zoontje zijn naaste familielid (buiten zijn ouders) waarschijnlijk vrij snel gaat verliezen. Ik geloof dat ik jouw situatie mijn best zou doen voor de relatie met vader en broer. Geen leuke vader betekent niet direct geen leuke opa; idem voor broer en oom. Geef mensen de tijd om te veranderen, noem het niet te snel hopeloos
Ik zou een 'vervanger' dan ook niet introduceren alszijnde nieuwe oma/opa, maar een ouder echtpaar/individu waar een kind leuke dingen mee kan doen of terecht kan lijkt mij ook goed voor de ontwikkeling van het kind zelf - zeker als je kind anders helemaal niet of heel weinig in aanraking komt met oudere mensen. Ik kwam bijvoorbeeld altijd veel bij de buren over de vloer (een ouder stel) en had daar een hele goede band mee, maar ik wist wel dat dat niet 'opa & oma' waren, want die woonden 2.5 uur verderop en zag ik alleen bij speciale gelegenheden. Het 'opa & oma' gevoel heb ik zelf dus nooit bij mijn eigen opa/oma gehad gehad, en dat betekent niet dat ik niet heel veel van ze houd/heb gehouden, maar het is absoluut niet hetzelfde als wat mijn ouders nu met hun kleinkind hebben dat ze elke week zien. Zo'n band had ik dan meer met de buren, maar noemde ze niet opa en oma.
quote:Op woensdag 30 juli 2008 13:56 schreef Wheelgunner het volgende:
Er zijn genoeg eenzame oudjes, kies er gewoon eentje uit in het lokale bejaardentehuis en iedereen blij.
"hoi pap ik wil je wat vertellen.
" pap: "
""ik heb een nieuwe opa ingeruild dusseeh tot ziens he
"pap "
"quote:Helemaal mee eensOp woensdag 30 juli 2008 14:04 schreef jellyrose het volgende:
Ik zou een 'vervanger' dan ook niet introduceren alszijnde nieuwe oma/opa, maar een ouder echtpaar/individu waar een kind leuke dingen mee kan doen of terecht kan lijkt mij ook goed voor de ontwikkeling van het kind zelf - zeker als je kind anders helemaal niet of heel weinig in aanraking komt met oudere mensen. Ik kwam bijvoorbeeld altijd veel bij de buren over de vloer (een ouder stel) en had daar een hele goede band mee, maar ik wist wel dat dat niet 'opa & oma' waren, want die woonden 2.5 uur verderop en zag ik alleen bij speciale gelegenheden. Het 'opa & oma' gevoel heb ik zelf dus nooit bij mijn eigen opa/oma gehad gehad, en dat betekent niet dat ik niet heel veel van ze houd/heb gehouden, maar het is absoluut niet hetzelfde als wat mijn ouders nu met hun kleinkind hebben dat ze elke week zien. Zo'n band had ik dan meer met de buren, maar noemde ze niet opa en oma.
quote:Tja nu heb ik aan een kant echt een enorme rot familie want mijn oma heeft mijn vader verziekt met haar gekonkel in de familie en het huwelijk van mijn ouders en heeft mij ook altijd down the drain gepraat, dan wel op zo'n slinkse wijze dat mijn ouders dat niet door hadden of er niet bij waren maar die had duidelijk niet geleerd van haar fouten (ze is nu inmiddels 83) ze zit nu helemaal alleen in het bejaardentehuis omdat ze iedere relatie verziekt met haar kinderen en kleinkinderen, iedereen heeft dus afstand genomen.Op woensdag 30 juli 2008 13:54 schreef ColdFeet het volgende:
[..]
Hé. Dat ben ik niet helemaal met je eens. Mijn ervaring is juist ook dat grootouders datgene wat ze als ouder verkeerd deden, bij hun kleinkinderen wel goed doen. Omdt er toch ergens iets in de trant van inzicht is ontstaan.
Wat ontzettend verdrietig dat je zoontje zijn naaste familielid (buiten zijn ouders) waarschijnlijk vrij snel gaat verliezen. Ik geloof dat ik jouw situatie mijn best zou doen voor de relatie met vader en broer. Geen leuke vader betekent niet direct geen leuke opa; idem voor broer en oom. Geef mensen de tijd om te veranderen, noem het niet te snel hopeloos
En geloof me ik heb haar kans na kans gegeven maar het vreet energie en die steek ik liever in mijn gezin op een positieve manier, het bleek ook nog eens erg slecht voor mijn gezondheid.
Mijn vader die haar favoriete slachtoffer was heeft van haar fouten niet geleerd, want hij en zijn zus hadden jarenlang geen contact met hun ouders.
Nu heeft mijn vader net zoals hun toen geen contact meer met zijn kinderen en kleinkind (ik heb een broer).
Dus van andermans fouten leren .... oke soms zal het voorkomen maar vaak ook niet is mijn ervaring.
Ik durf vlot te zeggen dat het tussen mijn vader en mij nooit meer goedkomt, hij zal geen initiatief nemen en ik ben er eerlijk gezegd klaar mee. Zoals ik hierboven al zei ik steek mijn energie liever ergens anders in.
Soms is er gewoon teveel gebeurt om een normale dochter-vader band op te kunnen bouwen en word het nooit vertrouwd.
Ik snap het dus wel van Vivi en het gevoel waar ze het over heeft.
en ja een band bouw je vaak sneller op met iemand op 10 minuten afstand dan als iemand op afstand groningen-maastricht.
[ Bericht 17% gewijzigd door marlieske op 30-07-2008 16:17:32 ]
Mijn post was gericht aan Vivi. Jouw vader heeft serieuze psychische stoornissen, die van mij niet en ik geloof die van Vivi ook niet.
Mijn vader is best een moeilijke man: dominant, negatief, veeleisend... Als vader heeft hij me bij tijden echt pijn gedaan, gekwetst, beschadigd. Ik vind het jammer dat ik hem pas 10 jaar later aan zijn verstand heb kunnen peuteren dat hij me zeer deed. Maar ik geloof dat dat nu begint te dagen (en ik geloof dat dat bij Vivi's vader -in enige mate- ook het geval is). Ik heb maar een vader, ik wil graag een goede band. Als dat echt niet lukt -zoals wellicht in jouw geval- dan is dat buitengewoon spijtig. Maar als het wel kan, ook al wordt het nooit subliem, dan is het toch de moeite van het proberen waard.
Mijn vader is opgegroeid met een depressieve moeder - als moeder deed ze het ontzettend slecht, maar ze was een schat van een oma!
quote:Oh nee, ik heb ze ook niet "afgeschreven" hoor, ik probeer alleen een beetje realistisch te blijven in mijn toekomstverwachtingOp woensdag 30 juli 2008 13:54 schreef ColdFeet het volgende:
[..]
Hé. Dat ben ik niet helemaal met je eens. Mijn ervaring is juist ook dat grootouders datgene wat ze als ouder verkeerd deden, bij hun kleinkinderen wel goed doen. Omdt er toch ergens iets in de trant van inzicht is ontstaan.
Wat ontzettend verdrietig dat je zoontje zijn naaste familielid (buiten zijn ouders) waarschijnlijk vrij snel gaat verliezen. Ik geloof dat ik jouw situatie mijn best zou doen voor de relatie met vader en broer. Geen leuke vader betekent niet direct geen leuke opa; idem voor broer en oom. Geef mensen de tijd om te veranderen, noem het niet te snel hopeloos
. En mijn pa is natuurlijk al anderhalf jaar opa he, dus ik verwacht niet dat hij nog heel erg gaat veranderen dan hoe hij nu met mijn zoontje omgaat zeg maar .En idd, de plaats van mijn moeder zal door niemand kunnen worden ingenomen, dat is een persoonlijkheid apart namelijk.
Ach, soms vind ik het gewoon jammer, dat anderen vaak zo'n uitgebreide familie hebben, en ik heb gewoon weinig mensen om me heen wat dat betreft.
quote:Herkenbaar, hoor. Soms zie ik twee zussen die heel close zijn, en ja, daar ben ik dan ergens bijna een beetje jaloers op... Het lukt me gewoon niet om iets gezelligs met mijn zus op te bouwenOp woensdag 30 juli 2008 18:22 schreef Vivi het volgende:
Ach, soms vind ik het gewoon jammer, dat anderen vaak zo'n uitgebreide familie hebben, en ik heb gewoon weinig mensen om me heen wat dat betreft.
quote:Precies, buiten het leeftijdsverschil zijn mijn (half)broer en ik ook nog eens totaal verschillend. Hij leeft echt voor zijn Nintendo, Playstation en Wii, that's it. En je kan wel aan een dood paard staan trekken maar op een gegeven moment houdt het gewoon op.Op woensdag 30 juli 2008 18:24 schreef ColdFeet het volgende:
[..]
Herkenbaar, hoor. Soms zie ik twee zussen die heel close zijn, en ja, daar ben ik dan ergens bijna een beetje jaloers op... Het lukt me gewoon niet om iets gezelligs met mijn zus op te bouwen
quote:Jij bent pittig genoeg om je vader bij te brengen dat hij niet negatief mag zijn over je zoontje, nietwaarOp woensdag 30 juli 2008 18:22 schreef Vivi het volgende:
[..]
En mijn pa is natuurlijk al anderhalf jaar opa he, dus ik verwacht niet dat hij nog heel erg gaat veranderen dan hoe hij nu met mijn zoontje omgaat zeg maar .
Ik vind het jammer dat bij mijn vader het besef van bepaalde fouten pas laat doordrong, maar echt, uit de grond van mijn hart: beter laat dan nooit.
quote:En toch blijf ik het proberen. Niet dat ik elke week bel, maar gewoon af en toe eens. Best kans dat er nog vanalles verandert... Je broertje is 'pas' 23, misschien dat hij, als hij wat burgerlijker wordt en minder gamet, hij ineens wel meer tijd met je zoon wil doorbrengen.Op woensdag 30 juli 2008 18:26 schreef Vivi het volgende:
En je kan wel aan een dood paard staan trekken maar op een gegeven moment houdt het gewoon op.
.Maarreh, ik kreeg net waanzinnig goed nieuws; mijn ma is vanmiddag bij d'r oncoloog geweest en er zijn blijkbaar twee nieuwe hormonen op de markt die evt. misschien ook nog kunnen aanslaan...nog niet in NL verkrijgbaar weliswaar maar we gaan natuurlijk wel uitzoeken waar dan wel. Hij zei wel dat de kans dat het aanslaat steeds minder wordt, maar die anderen werkten ook heel goed bij haar (daarom leeft ze nu nog terwijl ze 5 jaar geleden dus een prognose van 10 mnd kreeg).
quote:Leuk met de kleine straks, samen met de Wii spelen e.d., kan maar zo een favoriete oom worden, de spelletjesoomOp woensdag 30 juli 2008 18:26 schreef Vivi het volgende:
[..]
Precies, buiten het leeftijdsverschil zijn mijn (half)broer en ik ook nog eens totaal verschillend. Hij leeft echt voor zijn Nintendo, Playstation en Wii, that's it. En je kan wel aan een dood paard staan trekken maar op een gegeven moment houdt het gewoon op.
Maar maak je niet te druk om alles, je ventje komt wel goed, kinderen zoeken ook hun eigen mensen wel uit.
Je moeder zal een gat achterlaten, maar dat kan door niemand ingenomen worden, houdt haar herrinering levend, denk veel aan al het moois dat je samen gedeeld hebt, vertel je ventje over zijn oma, over de leuke dingen die die 2 samen gedeeld hebben enzo, dat lijkt mij persoonlijk het beste wat je kan doen.
En hoe moeilijk het ook is, neem gedegen afscheid van elkaar, hoe zuur het ook is, daar is wel de kans voor, pak die aan.
Je kan nu eenmaal moeilijk ineens wat mensen van straat trekken en zeggen nu hebben we een band met jullie die op een familieband lijkt, laat het gaan zoals het gaat, sta open voor nieuwe contacten, maar houdt niet krampachtig vast aan het idee dat het moet voor je kind, je ventje heeft een lieve moeder die goed voor hem is, hij zal vriendjes hebben, met sommige van die ouders een band krijgen, met anderen in de buurt een band krijgen, geheel naar eigen inzicht en op eigen initiatief.
Niemand kan je moede rvervangen, maar er zullen anderen komen waarmee ook een band ontstaat, anders, maar ook goed.
quote:Kijk eens, wat top, ik hoop dat je moeder straks je zoontje mee naar school gaat brengen op zijn eerste dag, dat zou toch het allermooiste zijn!!!!!!!!!Op woensdag 30 juli 2008 18:43 schreef Vivi het volgende:
Dat hoop ik wel hoor, dat we wat closer worden mettertijd, mijn deur staat open iig
Maarreh, ik kreeg net waanzinnig goed nieuws; mijn ma is vanmiddag bij d'r oncoloog geweest en er zijn blijkbaar twee nieuwe hormonen op de markt die evt. misschien ook nog kunnen aanslaan...nog niet in NL verkrijgbaar weliswaar maar we gaan natuurlijk wel uitzoeken waar dan wel. Hij zei wel dat de kans dat het aanslaat steeds minder wordt, maar die anderen werkten ook heel goed bij haar (daarom leeft ze nu nog terwijl ze 5 jaar geleden dus een prognose van 10 mnd kreeg).
En verder, mss dat het een heel klein beetje minder R&P kan en wat meer on-topic.
Dus over de band tussen kleinkinderen en grootouders en evt. surrogaat (dat woord zocht ik) opa's en oma's en wat minder over de eventuele drama's die eromheen spelen en de (ver)oorde(e)l(ing)en hierover.
quote:ThanksOp woensdag 30 juli 2008 19:10 schreef Brighteyes het volgende:
Goed nieuws Viev!
En verder, mss dat het een heel klein beetje minder R&P kan en wat meer on-topic.
Dus over de band tussen kleinkinderen en grootouders en evt. surrogaat (dat woord zocht ik) opa's en oma's en wat minder over de eventuele drama's die eromheen spelen en de (ver)oorde(e)l(ing)en hierover.
Saskia heeft mijn vader goed gekend, maar roept vrolijk als opa eens te sprake "En nou is opa dood" En ze huppelt vervolgens vrolijk naar buiten.
quote:dat kan je niet maken heOp woensdag 30 juli 2008 20:44 schreef Swetsenegger het volgende:
Mijn kinderen hebben 1 echte oma, een surrogaat oma en een biologische oma die NIET over de vloer komt (kom er maar in roburt
Saskia heeft mijn vader goed gekend, maar roept vrolijk als opa eens te sprake "En nou is opa dood" En ze huppelt vervolgens vrolijk naar buiten.
quote:Jawel hoor. Als ze 18 is ofzo vertellen we nog wel dat Oma S eigenlijk niet d'r echte oma is, maar dat ze nog een heks in <plaats> heeft als familie.
quote:En ik vertel dus dat sommige mensen nooit veranderen zoals jij de ervaring hebt dat dat wel kan gebeuren.Op woensdag 30 juli 2008 18:06 schreef ColdFeet het volgende:
Beste Marlieske, dat is dus weer een klassiek voorbeeld van 'dingen uit hun verband ruikken en op jezelf betrekken terwijl ze niet voor jou bedoeld zijn', typisch fok!s dus
In mijn eigen weinig foks aan eerlijk gezegd de rest was pure onderbouwing voor het geval dat kwalletje weer kwam zeuren over : de opa heeft ook rechten enz.
Maar ik geloof er niet zo in dat als iemand jaaaaren niet naar je omkijkt, ze dan ineens het "licht" zien omdat een ex van ze sterft of ze een kleinkind krijgen/hebben.
Ik ben de tijd van geloven in sprookjes al gepasseerd ben ik bang. En denk meer in de geest van beter dan geen opa als een opa die niet oprecht is.
Vivi geweldig dat er mogelijk toch medicijnen zijn die je moeder nog kunnen helpen, succes!
quote:Wij noemen dat hier Bonus-omaOp woensdag 30 juli 2008 20:44 schreef Swetsenegger het volgende:
Mijn kinderen hebben 1 echte oma, een surrogaat oma en een biologische oma die NIET over de vloer komt (kom er maar in roburt
quote:die vind ik lief
Hier herkent Fleur mijn moeder alleen op foto's en weet dus ook dat ze dood is. Dat Opa geen vrouw meer heeft en ik geen mama.... nou ja niet om mee te kroelen in elk geval....(zegt ze)
Haar andere oma is heel ziek en daar bidden we dus elke avond voor. Verder heeft ze raar maar waar...... wel 2 andere opa's maar geen andere oma's..... Opa H'stede en Opa Burgh. De een op het ene dorp waar we wonen en de andere op het andere deel van het dorp. Daar zwaait ze elke ochtend naar, daar krijgt ze een koekje en ook Maud noemt hem al Opa.... als we langs lopen moet er gezwaaid worden en handkusjes gegeven worden. Al vanaf grote afstand wordt er dan OOOOOOOOOpa geroepen. Ik hoop dat als het ooit nodig is Dean ook iemand vind waar die zo'n leuke band mee kan krijgen.
Ik besef me na het lezen van dit topic des te meer hoe bijzonder het is dat Milo in ieder geval nog 1 stel opa/oma heeft waar hij elke maandag is, waar hij af en toe bij mag logeren en die ook nog vaak langskomen omdat ze hem zo missen. De andere kant is nog een oma, maar daar heeft hij niet zo'n band mee. Ze is een stuk ouder en behoorlijk geremd in het uiten van haar gevoelens. Achteraf horen we (van anderen) dan wel dat ze heel erg trots is op Milo en dat ze het leuk vond dat we langswaren. Hoe verschillend kunnen opa's en oma's zijn zeg.
Ik hoop dat Dean nog heel lang mag genieten van zijn oma en zij met hem natuurlijk!
maar ook toch weer hoopvol nieuws, lees ik aan 't eind. ik hoop gewoon dat Dean en z'n oma nog een hele boel tijd samen hebben, zodat zij wat meer kan zien wat voor jongetje het wordt en hij wat bewuster herinneringen kan opbouwen aan haar. m'n broertje heeft z'n opa & oma's nooit gekend. ik wel (we schelen 9 jaar), en ik vond dat altijd heel zielig voor hem. maar hoeveel hij er nou echt onder geleden heeft is maar de vraag natuurljik. het is waarschijnlijk het moeilijkst voor jouzelf en voor je moeder, denk ik. je zou 't zo graag anders willen. meer tijd. sterkte! en zoveel mogelijk genieten van 't nu. .quote:
Maw; hoewel hoop gloort aan de horizon een paar posts hierboven, blijft het wel een verdrietig gegeven. Sterkte!
[ Bericht 20% gewijzigd door Smirre op 01-08-2008 21:41:15 ]
voor jou! Ik heb heel wat moeten wegslikken met het lezen van dit topic. Een paar dagen geleden te horen gekregen dat mijn moeder 2 lekkende hartkleppen heeft en geopereerd moet worden. Na haar infarct van 5 jaar geleden gaat het nu slechter dan ooit met haar. Zolang de hartritmestoornissen niet over zijn kan ze niet geopereerd worden, maar de medicijnen lijken haar nu steeds zieker te maken ipv beter
In een emotionele bui vertelde ze dat de situatie erger is dan gedacht, dat ze niet meer op Devin kan passen en dat ze haar best doet om vol te houden.
Ik vind het te pijnlijk allemaal en steek voorlopig nog even mijn kop in het zand. Maar onbewust...... vannacht heb ik weer gedroomd dat Devin zijn 3e verjaardag moest vieren zonder zijn oma erbij
edit: Vivi, jouw situatie is natuurlijk helemaal anders dan de mijne. Ik wil dit topic niet naar mij toe trekken ofzo, ik zag de titel en werd direct geraakt.
[ Bericht 7% gewijzigd door Kersjes op 02-08-2008 15:04:10 ]
Mijn ouders waren al voor m'n zus en ik kinderen kregen opa en oma voor M., het (geadopteerde) dochtertje van jongere vrienden. M. noemt mijn ouders opa en oma, en ze komt bij ze spelen en knutselen en logeren. De band die mijn moeder met haar heeft was vanaf het begin al echt een grootouder-kleinkind band. Mijn vader heeft wat meer tijd nodig gehad om in z'n rol te komen. M. heeft daar nooit last van gehad, ze heeft net als veel anderen in haar klas een opa en oma om naar toe te gaan en mee te bellen en dat alleen is al goed.
voor jou, ik weet helaas hoe het is om je moeder te verliezen aan die ziekte.Op zich vind ik het ideevan surrogaat-opa's en oma's wel een goede, maar het neige wat je dan kan doen is dean is contact brengen met oudere mensen en zien of er wat gebeurt. Dat is alles. Dan is het aan Dean om ze te accepteren of niet.
Verder, zoals de rest zegt, bouw nu zoveel mogelijk herinneringen op en praat met je moeder erover. Filmjes, foto's, evt. handgeschreven brieven worden later van onschatbare waarde voor jou en Dean. Misschien heeft zij andere ideeen over hoe verder te gaan als zij over 100 jaar overleden is. Of kent zij mensen die heel vee liefde kunnen geven.
Pijnlijk is het sowieso en zal het atijd blijven.
Hoe je ermee omgaat is de keuze.
Nogmaals, sterkte!
En ook voor Kersjes! Hopelijk loopt het met een sisser af. (No pun intended)
En een dikke knuffel
.Ik heb geen wijze woorden toe te voegen aan hetgeen er al is gezegd. Maar wel een dikke
. En hopelijk vinden jullie een manier om aan die nieuwe hormonen/medicijnen te komen.Kersjes, wat verdrietig en spannend van je moeder zeg.
Heel veel sterkte.
Bah, ik moet er niet aan denken dat Thies zijn grootouders op korte termijn zou verliezen. Ik ben zelf nagenoeg zonder grootouders opgegroeid, en als ik nu zie wat zij een kind kunnen bieden, dan hoop ik dat Thies daar nog lang van mag genieten.
Sven's opa is vandaag overleden, zijn laatste grootouder.
Mijn ouders heeft hij nooit gekend en zijn oma is begin vorig jaar overleden.
Hoe is Sven eronder? Was het onverwacht of hebben jullie je (voor zover dat eigenlijk mogelijk is) een beetje erop kunnen voorbereiden?
Het was onverwacht al was opa wel hart- en suikerpatient en het dus wel altijd kon gebeuren (nou kan dat bij iedereen altijd, maar dit terzijde).
Mijn man heeft hem vanavond om een uur of 9 gevonden nadat zijn broer belde of hij even langs wilde gaan omdat hij hem de hele dag al niet telefonisch te pakken kreeg. Sven sliep toen al.
Het is allemaal nog vers dus.
En we moeten dus even kijken hoe we het gaan doen morgen met 1e schooldag na de vakantie enzo ...
(en ik zit hier ff van me af te tikken, man is nog daar, er moet natuurlijk van alles geregeld worden)
Sterkte hoor Easy...
Veel sterkte voor de komende tijd...
en inderdaad, dat wordt een hele rare eerste schooldag voor sven... hoe was zijn band met opa?
heel veel sterkte voor jullie alledrie!
quote:Tot mijn schoonmoeder begin vorig jaar ziek werd pastten zij 1 dag in de week op Sven. Na het overlijden van oma wilde hij een tijdje niet veel van opa (was heel sneu voor opa) weten maar het laatste jaar trok dat weer helemaal bij.
De laatste tijd meldde hij trots dat hij "nog wel een opa had he"
Hij zag hem niet echt veel omdat opa veel de deur uit was (het huis ontvluchten) als we eens langsgingen.
Weet niet goed wat ik reageren moet, Hier wel een soort van zelfde situatie gehad, omdat Thijs de grootouders van Marco zijn kant heel weinig zag ivm de afstand, (afentoe langs en met verjaardagen)
En aan mijn kant, is al jaren daarvoor mijn moeder overleden (8 jaar alweer) en met mijn pa heb ik nooit eigenlijk meer een echt goed kontackt mee terug gekregen
Al pasten die wel geregeld op als we eens weg gingen ofzo, en echt een kans gekregen om echt voor opa te spelen is hem ook weer "ontnomen"doordat Thijs plotseling overleed.
Maar moet er niet aan denken om een kindje zonder opa en oma... ik heb nog steeds 2 opa's en een lieve oma, en daar ben ik nog steeds trots en blij mee
. Zowel voor de speciale band die oma met Dean heeft, maar ook voor jou, je eigen moeder... Heel veel sterkte, ik hoop dat ze nog veel kunnen doen en dat je nog heel veel prachtige momenten met haar zult hebben.Kersjes; heel veel sterkte
Easy
, gecondoleerd en heel veel sterkte! quote:Het ging best wel goed, hij laat het echt stukje voor stukje tot hem doordringen.
Reacties van kinderen op zulk nieuws kunnen overigens vrij hard overkomen.
Ik vertelde hem vanmorgen bij ons op bed dat opa dood was. Zijn eerste reactie was "o, dan kan ik hem dus nooit meer zien" Onmiddelijk gevolgd door "Tante M. gaat toch niet dood he??? (tante M is een buurvrouw van een vriendje een paar huizen verderop).
Ik zei dat hij best verdrietig mocht zijn, maar hij was dat niet, dat zou hij wel zijn "als tante M. dood zou gaan".
Onderweg naar school vertelde hij dat hij het toch wel jammer vond, want hij had eigenlijk best wel vandaag bij opa langs willen gaan.
Op school heeft hij in de kring wel gezegd dat zijn opa dood is.
Hij is gewoon verder naar school geweest.