Kindje zonder grootouders..

Och viev, wat moeilijk zeg. eerst een voor je en sterkte de komende tijd.

Ik denk dat ik gewoon eerlijk zou zijn, gewoon vertellen hoe het zit.
En misschien zou ik op zoek gaan naar een surrogaat opa en oma op de een of andere manier. Het maakt voor kinderen namelijk niet uit, die snappen pas later dat opa's en oma's dus de ouders zijn van papa en mama.
Ik heb wel eens een stuk gelezen over surrogaat opa's en oma's, genoeg oudere mensen die wel "kleinkinderen" zouden willen. Maar hoe je dat precies zou moeten doen weet ik niet eigenlijk.

Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.

Gewoon zeggen dat ze dood zijn en nu een sterretje zijn en iedereen kunnen zien of nu bij god zijn

Is wat je niet hebt kan je ook niet missen. Ik denk dat het gemis groter is voor de ouder(s) dan voor de kinderen

Heel erg naar om over na te denken, maar is het misschien niet een idee om je kind op te laten groeien met het idee dat hij wel degelijk een lieve oma had, misschien via fotoboeken of zelfs wat geschreven door zijn eigen oma, over hoe blij die is met die kleine plurk?

Dood hoort bij het leven, hoe naar dat ook is, wees daar open in, wbt het geen contact hebben, misschien is het een idee om toch een zeker contact aan te gaan voor het kind, of gewoon eerlijk zijn erover dat het gewoon niet gaat.

Mijn opa is al vroeg overleden, maar ik heb altijd geweten dat hij veel om me gaf, erg blij was met mijn komst, ook al kan ik me er niets van herrineren zelf heb ik toch de verhalen van mijn ouders e.d., dat heb ik altijd erg fijn gevonden.

Viev... Wat staat het er definitief zo...

Ik zou, maar ik kan me voorstellen dat je je daar nu niks bij voor kan stellen nog, idd wellicht ook op zoek gaan naar een 'adoptie' opa en oma.
Er zijn best wel wat mensen die geen kinderen (of kleinkinderen) hebben die dan kinderen in bijv. Dean's situatie 'adopteren'.
Mss niet helemaal voor het echie, maar zowel die mensen als het kind hebben daar vaak heel veel plezier en vooral liefde aan.

Ik heb wel vaker in het lokale krantje advertenties gelezen over dit onderwerp. "Lieve meid van 2 jaar zoekt opa en oma om af en toe op beozke te gaan."
Kun je met je moeder bespreken dat de "nieuwe" opa en oma een vervanging zijn voor de ouders van je man/vriend?

Vivi heb jij nog ooms en tantes waar je goed contact mee hebt?

Ik kan mij zo voorstellen dat dat ook een optie is. een tante-oma of opa-oom

Vivi, allereerst wat goed dat je t zo verwoord hebt!
Natuurlijk is het erg moeilijk voor jou en je partner.
Maar zoals hierboven eigenlijk al aangegeven, wees altijd eerlijk als je kindje er ooit vragen over gaat stellen. vroeg of laat zal hij/zij toch achter de waarheid komen, hetzij via een fotoalbum hetzij via een tante die haar mond voorbij praat o.i.d.
Een "suggograat" oma is opzich ook n optie, maar doe dit dan bij iemand die er ook voor jou of je lief is als n moeder, "zomaar" n persoon uitpikken hiervoor is vaak erg moeilijk

Mijn eigen kindje heeft in principe ook maar 1 opa en oma, mijn eigen ouders zijn niet bepaald geintreseerd om een lang verhaal kort te maken. Ik heb bewust gekozen om de ouders van onze beste vriend uit te roepen als "opa en oma" zij hebben zelf 2 kinderen, maar de een is verstokt vrijgezel en de ander zijn partner wil definitief geen kinderen. Kortom zouden zij dus niet het rijkelijke genot hebben van kleinkinderen. We kunnen ons allemaal heel goed in de situatie vinden, en Rachel geniet met volle teugen van haar eigenste opa en oma ( de adoptie grootouders om t zo maar te zeggen )
wel hebben we afgesproken als ze oud genoeg is haar wel de waarheid te vertellen, maar als t meezit, zal ze de geadopteerde opa en oma toch als haar eigen blijven beschouwen omdat ze er mee is opgegroeid en haar eigen natuurlijke opa en oma nooit gezien heeft.

Natuurlijk begrijp ik dat in jouw situatie de situatie iets anders ligt door dat je eigen moeder met een ziekte zit, welke helaas zoals ik begrijp geen vooruitgang meer in te behalen valt. Natuurlijk hoop ik dat je moeder in iedergeval de kracht mag ontvangen om de kleine nog te gaan zien. Misschien kunnen jullie alwel een hele mooie foto maken met zn 2tjes dat is alvast een leuk aandenken voor de kleine om op de kinderkamer te hangen.
Ook een boekje zoals : vertel eens Oma, is misschien nog een leuke optie waarin je moeder nog dingen in kan zetten wat je later ook kan helpen het je kindje uit te leggen als het er naar vraagt.
Maar zoals voor alle vervelende dingen geld eigenlijk volg je gevoel
Heel veel sterkte Vivi!

[ Bericht 0% gewijzigd door maffemuts op 30-07-2008 08:49:48 (typafwijking) ]

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:10 schreef Belana het volgende:
Overigens zijn kinderen erg flexibel in deze dingen, wat er niet is, missen ze niet over het algemeen.

Ze zijn inderdaad heel flexibel.
En ze nemen dingen gewoon aan als vaststaand feit.

Sven's oma is vorig jaar overleden, hij heeft nu alleen nog 1 opa die niet al te gezond is en leeft. (mijn ouders leven al jaren niet meer).
Ik verwacht eigenlijk altijd wel de vraag van hem waarom hij geen oma meer heeft maar die vraag komt nooit. Het is gewoon altijd heel stellig "mijn oma is dood".
Gezien opa's gezondheid realiseer ik me ook dat hij zonder grootouders kan komen (maar het kan ook makkelijk zijn dat opa nog een jaartje of 10 meegaat hoor) maar of hij daar mee gaat zitten weet ik dus niet. Het is dan gewoon zo.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:38 schreef Vivi het volgende:
Bedankt voor de reacties...een "surrogaat" opa en oma zat ik ook al aan te denken, al voelt dat nu als een soort "verraad" naar mijn moeder, ze is er tenslotte nog..en het zou raar zijn om nu al op zoek te gaan naar "vervanging" ofzo....en het wordt denk ik ook nooit écht hetzelfde, de liefde en alles wat er bij hoort... .

Maar misschien ben ik daar te negatief in.

"Wat kinderen niet kennen missen ze niet" geloof ik eerlijk gezegd niet zo in; ze zien natuurlijk wel dingen bij andere kinderen die ze ook graag willen.

Is dat ook niet meer iets waar je gewoon tegenaan loopt, of het kind zelf tegenaan loopt(via vriendjes ofzo)?
En kijk ook buiten opa's en oma's om, goede vrienden e.d. kunnen ook een erg belangerijke rol vervullen in het leven van het kind, ooms en tante's ook, die kunnen ook goed staan voor het gewoon lekker mogen verwennen en liefhebben wat een oma ook doet.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 07:59 schreef Vivi het volgende:

Ik vraag me af hoe anderen hier mee om zouden gaan en hoe jullie zoiets zouden vertellen als een kleintje gaat vragen waarom zijn vriendjes en vriendinnetjes wél opa's en oma's hebben en hij niet .

Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!

Viev, dat is moeilijk. Christan heeft zijn opa twee jaar geleden verloren (mijn vader), gelukkig heeft hij nog meer opa's en oma's maar hij mist opa Wim heel erg.

Wat je zou kunnen doen is aan je moeder vragen om dingen voor Dean op te schrijven, misschien een soort fotoalbum waarin ze dingen over zichzelf schrijft, dingen die ze Dean mee wil geven voor later, mooie herinneringen aan dingen die ze samen hebben gedaan. En misschien wil ze wel een videoboodschap opnemen voor hem, zodat hij later nog weet hoe haar stem klonk en hoe ze eruit zag. Wie weet heeft je moeder hier zelf ook wel ideeën over.

Sterkte!

Misschien even een reactie vanuit een andere positie.
Volgens mij ben ik wel zo iemand die zulke "vervanggrootouders" heeft, ook al is de situatie niet te vergelijken.
Langs m'n moeders kant is m'n grootvader overleden toen ik 7 was.
Langs m'n vaders kant is m'n grootmoeder een jaar later overleden, dus toen ik 8 was.
Ik heb ze beide tamelijk goed gekend, ook al vervagen de herinneringen wel.
Ik heb nu nog steeds m'n grootvader langs vaders kant en m'n grootmoeder langs moeders kant, dus ik ben niet grootouderloos.

Verder zijn er mensen komen bouwen aan de overkant van de straat, toen ik een jaar of 10/11 was.
Dit was een ouder koppel, waar ik het vrij snel goed mee kon vinden. Ik kwam er als jong knaapje regelmatig over de vloer, en mocht dan met m'n nieuwe buurman allerlei klusjes doen in de bouw (plankjes vasthouden, schilderen etc). Ik leerde van hem ook katapults en pijl/boog maken, iets wat m'n ouders dan weer minder konden apprecieren maar dat maakte het voor mij alleen maar beter
Inmiddels ben ik er 26 (zij zijn er 68/70) en is de band door de jaren heen alleen maar beter geworden (het vroege overlijden van m'n vader speelt daarin ongetwijfeld in mee). Het zijn mensen die me werkelijk alles kunnen vragen. Ik kom er nog steeds wekelijks over de vloer.
Ik denk dat je ze wel kan beschouwen als een derde oma/opa, dus meer aanvulling ipv vervanging zoals in eerdere posts voorgesteld werd. Op zich denk ik dat er weinig verschil zit in het feit of het een vervanging is of aanvulling. De band die er is is vergelijkbaar, ook al hebben ze via hun eigen kinderen een stuk of 6 kleinkinderen.
Ik denk ook dat je je weinig zorgen moet maken doordat de band dan niet "echt" is, dit is ook heel persoonsgebonden. Sommige kinderen zullen, eens ze weten dat het geen echte oma/opa is, zich gaan afzetten van die band of het minder intens gaan beleven, maar er zijn er genoeg (zoals ik) waar het echt geen reet uitmaakt dat er geen rechtstreekse familieband bestaat. In mijn geval draait het puur om de vriendschap die eruit voortvloeit.

Dus als je mensen in de buurt hebt die hiervoor in aanmerking komen (en die het zelf ook willen) zou ik het zeker proberen. Hiervoor hoef je je eigen moeder niet zomaar aan de kant te schuiven, ze mag best een actieve rol spelen. Zie het gewoon als aanvulling op je moeder. Ik weet niet hoe zwaar de ziekte weegt op haar mogelijkheden om met je zoontje om te gaan. Ik kan me voorstellen dat ze misschien wat moeilijkere momenten heeft waarop ze niet in staat is om je zoontje bijvoorbeeld eens een dag bij haar op te vangen ofzo (zeker wanneer je met chemo ofzo te maken hebt). Op die momenten kan je zoontje dan terecht bij de "vervanggrootouders" en kan hij deze mensen beter leren kennen. Nadien als je moeder er niet meer is kunnen deze mensen het verlies voor je zoontje gaan opvangen. Misschien dat je er met je moeder ook over kan praten, en daarbij ook heel duidelijk maken dat je haar niet afschrijft maar dat je het meer als een soort reserve ziet voor wanneer zij er niet meer is, omdat je je zoontje wel het grootoudergevoel wil geven die andere kinderen ook hebben.

Ik hoop alleen maar dat je het als moeder ook kan waarderen dat er zulke band ontstaat met buitenstaanders, en dat je niet zoals mijn moeder ziekelijk jaloers gaat reageren hierop (maar das dan weer een heel ander verhaal).

Ik heb mijn grootouders ook nooit echt gekend en ik kan niet zeggen dat ik het contact ook echt gemist heb. Ik heb er natuurlijk weleens naar gevraagd. 'Die zijn dood,' nou ok.

Mijn andere grootouders woonden aan de andere kant van de wereld, dus die zag ik ook zelden.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:52 schreef Vivi het volgende:
@ Maffemuts ; Mijn zoontje is al 18 maanden en heeft een hele goede band met oma (hoewel hij haar momenteek "O-Báh"noemt ).

ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee (is ook nog erg in zijn eigen wereldje van computerspelletjes enzo ).

Dus de tante/oom opties vallen al af.

Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo.

_{Ik ben nu even sporten trouwens} .

Ok, sorry, me slecht in gelezen :$
Maar desondanks, foto met jullie allemaal, en het boekje oma vertel eens, blijven in iedergeval een optie om de herinnering vast te houden.
Dat je zo weinig contact met je overige familie hebt is inderdaad erg vervelend, maar het zijn de omstandigheden waar je het helaas mee moet doen.
Misschien heb je n goede oudere vriendin die de oma rol wil vervullen mits je wil dat je kindje nog een oma heeft ? al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren. Misschien beter zo laten en als je zoontje er ooit naar vraagt eerlijk antwoorden. in de trand van mensen zijn niet altijd aardig en soms krijgen ze ruzie etc. ik geloof dat er in de bibliotheek ook wel thema boekjes over zijn. maar dat weet ik niet helemaal zeker.
In iedergeval sportse

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 08:55 schreef Neemmijnietserieus het volgende:

[..]

Kinderen zijn zo flexibel als een paling, die zal het worst zijn en die slapen er best goed om. Je projecteert je volwassen gevoelens op hen, 'n beetje simpel!

Dit is wel heel erg kort door de bocht. Een kind, ook al is het jong, heeft ook al gevoelens enzo. In dit geval heeft het kind in kwestie al een band met oma en ook al is hij jong, dat gaat hij natuurlijk erg missen.
Mijn neefje van bijna 4 is dol op mijn ouders. Toen zij op vakantie gingen, vond hij dat vreselijk en heeft ze echt heel erg gemist. Hij was zooo blij toen ze terugkwamen!

Een kind dat nooit een echte band met een oma of opa heeft gehad of ze niet eens heeft gekend, zal ze inderdaad niet zo snel missen, maar als die band er al is, echt wel.

Vivi, wat lijkt me dit moeilijk
ik vind het al lastig te bedenken dat mijn ouders met een eventueel kind van mij niet zo'n band zullen kunnen krijgen als met de kinderen van mijn zusje, alleen omdat we zo ver uit elkaar wonen. Maar ze kunnen elkaar in ieder geval nog zien en leren kennen.
Eerlijkheid en duidelijkheid naar Dean lijkt me inderdaad belangrijk. En misschien dat een surrogaat-oma helemaal zo'n gek idee nog niet is!

Vief, sterkte

Isa heeft geen oma aan papa's kant, die is ruim achte jaar geleden overleden. Ze weet dat Omie gestorven is, ze vraagt er wel vaker dingen over Omie en we gaan regelmatig naar het graf om een bloemetje te leggen. Echt missen doet ze haar niet, ze heeft haar immers nooit gekend. Maar op een bepaald moment realiseerde ze zich wel dat Opie geen Omie had en Opa wel een Oma (mijn ouders)...

Inmiddels heeft ze een surrogaat opa en oma erbij De ouders van een hele goede vriend (ook haar voogd, mocht het nodig zijn), waar we wekelijks zijn. Ik werk daar een aantal uur per week en zij gaat mee. Het kantoor is aan huis en meestal komt de moeder van die vriend haar dan halen en gaan ze leuke dingen doen samen

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:13 schreef maffemuts het volgende:
al is dat nu na 18 maanden best wel moeilijk te introduceren.

Ik was al 10/11, een goeie band kan je op eender welke leeftijd starten.
Hij zal z'n oma inderdaad wel missen en zich afvragen waar ze naartoe is. Je hebt dan 2 opties: of je laat hem gelijk kennis maken met de de harde realiteit dat mensen nu eenmaal doodgaan, of je vangt het enigzins op door andere mensen voor oma/opa te laten spelen waardoor voor hem het wegvallen van z'n oma enigzins verzacht wordt.

Ik heb persoonlijk alleen een oma gekend. Maar omdat oma zo'n 40 kleinkinderen heeft was er nooit sprake van geweldig contact. Ook omdat ze redelijk oud was en dus nooit de beste gezondheid heeft gehad.
Vroeger wilde ik wel een paar keer logeren bij oma omdat kinderen uit mijn klas het ook deden. Dit was dus niet echt mogelijk. Dit kon ik prima accepteren. Verder is ook deze oma overleden toen ik redelijk jong was. Maar ik mis het niet echt. Als ik er nu over na denk, is het natuurlijk wel jammer dat ik ze nooit heb mogen kennen. Maar ik mis het niet en heb dat ook nooit gedaan. Waarschijnlijk geldt hier ook: wat je niet kent kun je ook niet missen.

Het is natuurlijk zonde, maar het is geen groot gemis in mijn leven. Op mijn vragen heb ik van mijn ouders heb ik altijd eerlijk antwoord gekregen.

Verder denk ik niet dat ik zelf zou zitten te wachten op een "nep" opa/oma. Maar zoals Jack. Hierboven al schreef kan dat ook heel goed gaan.

Ik hoop dat je er wat aan hebt en ik wens je veel sterkte met alles.

Ja, ik vind 18 maanden ook nog niet zo oud eigenlijk. Onze kinderen hebben ook een goede band met hun oma's, maar die van 4 zou ze heel wat harder missen dan die van 19 maanden als ze nu zouden wegvallen. Ik denk dat het de jongste vooral zou opvallen als we in haar eigen huis kwamen en opa was er wel, maar oma niet. De oudste zou haar sowieso missen.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:29 schreef bioloogje het volgende:
Verder denk ik niet dat ik zelf zou zitten te wachten op een "nep" opa/oma. Maar zoals Jack. Hierboven al schreef kan dat ook heel goed gaan.

Het is ook niet zo dat een kind gedwongen wordt om zulke mensen te accepteren. Het klikt langs beide kanten of het klikt niet, en dat merk je snel genoeg volgens mij (aan de houding van beide partijen).
In mijn geval heb ik zelf het initiatief genomen en was er geen enkele aanzet langs m'n ouders kant hiervoor.
Ik ben er gewoon beginnen langsgaan, en zij vonden het geen enkel probleem en ik was/ben altijd welkom.
Moet niet altijd ingewikkeld zijn

Mijn kinderen hebben ook niet echt een opa en oma.
Mijn moeder woont (te) ver weg en is te zeer gericht op haar andere kleinkind.
Mijn vader is dood.
De moeder van mijn man is oud en dement (84 jaar)
Zijn vader is ook dood.

Wij vertellen de kinderen dat de opa's in de hemel wonen. Ze willen ook altijd het graf bezoeken als we in de buurt zijn. Verder hebben ze goede contacten met veel oudere mensen hier in de buurt. Onze oppasmoeder/oma heeft de rol van de echte oma een beetje overgenomen: veel aandacht en 1 tot 2 keer per jaar mogen ze er ook een nachtje logeren.

Makkelijk vind ik het niet. Ik gun het mijn kinderen ook zo voor om voor iemand anders, naast papa en mama, heel speciaal te zijn, inclusief logeerweekendjes enzo. Maar het is niet anders en de kinderen lijken er ook geen problemen mee te hebben.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:35 schreef Jack. het volgende:

[..]

Het is ook niet zo dat een kind gedwongen wordt om zulke mensen te accepteren. Het klikt langs beide kanten of het klikt niet, en dat merk je snel genoeg volgens mij (aan de houding van beide partijen).

Dat is waar. Het is alleen dat ik persoonlijk dit soort mensen waarschijnlijk niet snel geaccepteerd zou hebben en dat mijn ouders het wat mij betreft niet hoefde te proberen. Maar ik zou het ze ook niet kwalijk nemen. Dus wat dat betreft is het veilig om het te proberen om dan te kijken of het klikt. Maar dan een tip aan de TS. Ga het niet proberen te forceren.

ongelofelijk zulke ouders.

"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."

is dat je kind zijn probleem?

moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.

wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:53 schreef roburt het volgende:
ongelofelijk zulke ouders.

"Met mijn vader heb ik eigenlijk nooit echt veel contact gehad, "
"ik heb verder geen familie, behalve een halfbroer van 23 maar daar heb ik ook alleen maar sporadisch contact mee"
"Wat dat betreft zijn we helaas niet zo rijkelijk bedeeld, qua leuke familie enzo."

is dat je kind zijn probleem?

moeilijk doen dat je kind geen oma heeft maar het contact met de rest van de familie kan je niks schelen.

wat denk je later dat die erger vind.
geen contact meer met zijn oma omdat die is overleden of geen contact met opa omdat het contact verbroken is.

Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.

ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 10:58 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Wat weet je nou werkelijk over de omstandigheden, zodat je vindt dat deze post gerechtvaardigd is?
Ik kan me legio omstandigheden voorstellen waarbij het contact met bepaalde familieleden nihil of sporadisch is. Familie krijg je ook maar toevallig, die heb je niet uitgekozen, en als het toevallig, om grote of kleine redenen, niet klikt met een familielid is dat spijtig.

Inderdaad dat snap ik ook niet.
Als je mensen tegenkomt in het dagelijkse leven die je niet (of niet helemaal) liggen, is het de normaalste zaak dat je ze verder negeert of dat je er evt ruzie mee hebt.
Maar wanneer het familie is is het plots abnormaal als je zegt dat je er geen optimale band mee hebt, of dat je zo'n grote meningsverschillen hebt dat het beter is dat je er geen contact mee hebt.

Het kind heeft er inderdaad niet om gevraagd en het is niet het probleem van het kind. Maar het zou wellicht ook geen gezonde situatie zijn om "voor de bestwil van het kind" de banden terug te herstellen. Er is een reden waarom die banden slecht of verbroken zijn, en zo'n kind wordt dan al snel slachtoffer van de problemen die er zijn.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.

Of dat ten nadelen van het kind is, weet je helemaal niet, dat vul je in.

bovendien, het topic gaat daar helemaal niet over en ik geloof niet dat jouw opmerkingen nou direct een bijdrage leveren, eigenlijk.

Om antwoord te geven op de vraag in de OP: Ik denk dat het het beste is om gewoon eerlijk te vertellen hoe het zit, wanneer de tijd aangebroken is dat je zoon ernaar vraagt . Niet in detail meteen, maar wel het algemene verhaal. Op die manier zal hij vanaf het eerste moment dat hij er vragen over had het antwoord weten en dus zal het verder eigenlijk heel "gewoon" voor hem zijn.

Dit denk ik dan deels vanuit mijn eigen (niet geheel dezelfde) ervaring. Grootvaders heb ik nooit gehad, die waren allebei al lang voor mijn geboorte overleden. Grootmoeders wel 2. De ene is overleden toen ik 11 was. De andere leeft nu nog. De grootvaders heb ik nooit echt gemist, het was voor mij heel gewoon dat ze er niet waren, ik was niks anders gewend. Mijn overleden grootmoeder mis ik uiteraard wel, die heb ik dan ook 11 jaar meegemaakt. Wat dat betreft ben ik het wel eens met de stelling "wat je nooit gekend hebt kun je ook niet missen".

Nu ligt het in jullie geval iets anders, aangezien je zoon zijn grootmoeder al wel heeft meegemaakt. Toch zal het denk ik emotioneel op dit moment nog weinig invloed hebben als die band verdwijnt, gezien het feit dat hij nog zo jong is. Hoe ouder hij is wanneer het zal gebeuren, hoe moeilijker het zal worden. Maar zoals ik al eerder aangaf, denk ik dat het altijd het beste is om het meteen op een eenvoudige manier uit te leggen, zodat het hem gelijk duidelijk wordt, en het dan verder "gewoon" zal aanvoelen. En ook al is het niet leuk om wie dan ook te verliezen, het is wel het natuurlijke verloop, daar moeten kinderen vroeger of later achter komen. En naar mijn idee is vroeger dus makkelijker dan later.

Overigens denk ik dat het juist ingewikkelder kan worden als er surrogaatgrootouders komen. In ieder geval als die ook opa en oma genoemd gaan worden. Dat is wat moeilijker uit te leggen aan een kind, vooral omdat de meeste andere kinderen en mensen dat niet zullen kennen en/of snappen. Wat verder niet wil zeggen dat het een slecht iets is, het kan natuurlijk hartstikke leuk zijn. Maar het is wel ingewikkelder.

Amber heeft wel opa's en oma's (schoonouders+ mijn vader+stiefmoeder), maar ik heb de moeilijkheid met mijn eigen moeder.
Ik heb zelf vanaf mijn 12e bewust geen contact meet met mijn moeder omdat er voor mijzelf teveel dingen zijn gebeurd, waarvan ook voor mij bedreigende dingen, omdat mijn moeder behoorlijk psychotisch is al jaren (manisch depressief met flinke psychoses zonder medicatie of behandeling sinds 1990, en mogenlijk dementerend, via via is er iig nu een huisarts op gezet om te kijken of m'n moeder onderzocht kan worden).

Op zich niks aan de hand, ik ga gewoon verder met mijn leventje, heb absoluut geen hekel aan mijn moeder, zij kan er immers ook niks aan doen, het is de ziekte die het doet en het is een beetje een vicieuze circel (geen medicijnen/behandeling willen door wanen, wanen door geen medicijnen/behandeling). En ik had zoiets van ik zal ook altijd gewoon open en eerlijk erover zijn.

Ik heb mijn moeder ook een geboortekaartje gestuurd omdat ik zoiets had van ik kan het niet maken als ze niet weet dat ze een kleinkind heeft, in hoeverre ze zich dat overigens zal beseffen.
Toen Amber 8 dagen oud was kreeg ik dat ene telefoontje, de partner van m'n moeder, en heb ik vervolgens ook m'n moeder aan de telefoon gehad. Ze ging wel flippen op den duur over iets niet relevants/werkelijks, maar telefoon is telefoon, dat is safe. Maar ze wil graag dus ook een keer langskomen, waarvan ik niet weet of ik dat uberhaupt wel moet doen gezien ze nogal dingen kan doen door haar ziekte die niet heel erg safe zijn voor haarzelf en de omgeving en ze vooral gericht is op babies/kleine kinderen aangezien ze daar zelf is blijven hangen met haar eigen kinderen.
Daarna ook een pakketje met spulletjes voor Amber ontvangen, echt heel leuk uitgezocht, vind het dan bewonderenswaardig dat m'n moeder (neem ik aan) dat heeft uitgezocht of kennelijk toch nog zo bij de tijd is tussen de episodes door, maar vind het wel moeilijk om het te 'accepteren'. Tis iets emotioneels, en alsof de ziekte van mijn moeder besmettelijk is, wat natuurlijk niet zo is.
Maar ik wil Amber afschermen van die dingen.
Mocht het toch zo zijn dat ze langskomen, m'n vader heeft al gezegd dat hij er dan bij wil zijn om de situatie een beetje te kunnen beheersen dat er niks geks kan gebeuren.

Er kunnen prima surrogaat opa's en oma's zijn.
Mijn eigen vader en stiefmoeder zijn overigens surrogaat opa en oma voor kleinkinderen van goede vrienden, niet uit gebrek, naja uit gebrek aan kleinkinderen destijds Mijn vader en stiefmoeder vinden het helemaal geweldig en die kinderen ook. Echt super opa & oma!
Mijn stiefmoeder is echt de perfecte oma in mijn ogen, ze is zo dol op Amber, en is voor mij echt absoluut de oma van Amber.
Maar dat met mijn moeder, dat zal nooit weg gaan, en dat blijft vragen oproepen, bij mij, maar in de toekomst neem ik aan ook bij Amber.
Voor mij blijft het iig een moeilijk iets.

Ik zou gewoon eerlijk zijn, en mogelijk surrogaat opa's en oma's als dat wenselijk is, maar mocht je er zelf probs mee hebben, schenk daar ook voldoende aandacht aan, ik denk dat dat nog het belangerijkste is, want die gevoelens krijgt je kind natuurlijk ook mee te maken.
Voor mijzelf zou ik dat als grootste probleem zien, de moeilijke contacten binnen families en hoe daar mee omgegaan wordt, en niet het feit of familieleden er wel of niet zijn.


Iig veel sterkte ermee

Vivi ik ga verder niet reageren over wat een "oplossing" zou kunnen zijn wilde je alleen even veel sterkte toe wensen voor de komende tijd.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:

[..]

Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.

Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?

Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook ).

Ik heb er iig alle begrip voor omdat ik weet hoe moeilijk die dingen kunnen liggen.
Maar voor mensen die het zelf niet van dichtbij kennen is het soms moeilijk te begrijpen.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:05 schreef Vivi het volgende:

[..]

Mijn vader heeft nooit naar me omgekeken na de scheiding van mijn ouders, ik leek te veel op mijn ma namelijk en dat trok ie niet, mijn moeder heeft geprobeerd bij de rechter af te dwingen dat hij zijn bezoekregeling nakwam.
Mijn halfbroertje van 23 is dus 11 jaar jonger als ik, lief jong maar ik krijg niet echt een band met hem ook al nodig ik hem regelmatig uit, want hij slaat het altijd af.

Verder heb ik geen familie, zo duidelijk, eikel?

Bedankt voor de normale reacties alle anderen, ik ga het even laten bezinken en ik kom er later nog op terug (eerst ff douchen ook ).

blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan schelden
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 11:13 schreef roburt het volgende:
ik weet van de omstandigheden dat er binnenkort waarschijnlijk geen oma meer zal zijn maar er nog wel een opa is. waarvan TS het niet nodig vind om contact mee te houden ten nadelen van het kind.

Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.

Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.

En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:21 schreef roburt het volgende:

[..]

blijkbaar lijk je toch wel een beetje op je vader dat je moet gaan schelden
een kind heeft net zoveel recht op een opa dan een oma.
maar veel succes met alles en voortaan goed nadenken voordat je grote stappen in je leven maakt, een kind mag daar de dupe niet van worden

Ik denk echt dat je beter niets kunt posten

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:

[..]

Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.

Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.

Ik ben 'blij' een beetje herkenning te lezen, manisch depressiviteit is een ziekte die toch redelijk goed behandelend kan worden, ikzelf hoor ook maar van weinig extreme gevallen zoals ik mijn moeder bijv extreem vind in de uiting van de ziekte.

Maar het geeft mijzelf wel een beetje backup wat je zegt, want ik ben geneigd om met anderen mee te gaan van m'n moeder heeft er recht op, en ook vanuit het medelijden wat ik met mijn moeder heb. Maar mijn taak als moeder zelf is natuurlijk allereerst mijn kind en mijzelf te beschermen.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:29 schreef miss_sly het volgende:

[..]

Ik denk echt dat je beter niets kunt posten

ik ga lekker buiten spelen

Ik kom in mijn werk als juf helaas veel in aanraking met kinderen die iemand verliezen, van klasgenoten tot ouders en grootouders. Ik kan alleen maar zeggen dat elk kind er anders mee omgaat. Sommige kinderen redeneren heel nuchter: oma is nu een sterretje, maar ik heb wel een lieve hond... andere kinderen vragen je het hemd van je lijf en blijken er meer moeite mee te hebben en willen tekeningen maken etc. Sommigen willen het er helemaal niet over hebben. Zelf vind ik eerlijk zijn toch altijd het meest belangrijk, ik zie eigenlijk altijd dat het wel een plekje krijgt bij de kids, hoe moeilijk het soms ook voor ze is. (Natuurlijk is een kleuter geen kind van 18 maanden, maar ik denk dat dat voor 'alle' kids geldt.) Veel sterkte in elk geval.

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:26 schreef marlieske het volgende:

[..]

Soms is het beter om met sommige mensen geen contact te hebben.
ff als voorbeeld:
Mijn vader is manisch depressief en heeft 1x geprobeerd mijn moeder te vermoorden (je leest wel eens familiedrama's in de krant dit was er bijna eentje) Omdat ik vond dat mijn moeder het huis uit moest gaan na alles wat er gebeurt was bood ik haar een slaapplek aan, daar ben ik letterlijk om bedreigd.
Nee dan lijkt het me beter dat zo iemand vooral geen contact heeft met mijn kind, zo'n persoon moet al heeeeel erg blij zijn als die een geboortekaartje krijgt van zijn kleinkind.

Denk voortaan na voor je iets post! Je hebt duidelijk geen idee wat er in de echte wereld heden ten dage allemaal afspeelt. Het is niet over zoals bij Jans Jans en de Kinderen.

En zoals in Viev's situatie haar vader keek al niet naar haar om..... denk je dan echt dat die man op zijn kleinkind zit te wachten? Nee joh die man had anders toch zelf wel contact gezocht?

nou nog 1 reactie dan.
ik vind manisch depressief en moord neigingen iets heel anders "een introvert mens die naar het depressieve neigt"
met andere woorden iemand die met zichzelf in de knoop zit.
en als je daar geen aandacht aan besteed (het is je vader!) is het logisch dat het contact is verbroken.
als oma dan overlijd is het heel zielig maar hij heeft nog een opa.
en als dat kind ook zijn opa niet kan zien dan komt de klap later dubbel aan.

/ ik ben weg

edit. "maar hij woont niet echt in de buurt " wat een reden

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 12:57 schreef roburt het volgende:
edit. "maar hij woont niet echt in de buurt " wat een reden

Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonen als met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logisch

Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen

quote:

Op woensdag 30 juli 2008 13:08 schreef jellyrose het volgende:

[..]

Mijn kind zal nooit zo'n band hebben met de ouders van mijn man die in Amerika wonen als dan met zijn opa & oma die op 10 minuten afstand wonen gewoon omdat ze veel minder tijd samen (kunnen) door brengen. Lijkt me vrij logisch

Vivi, heel veel sterkte, ik kreeg al tranen in m'n ogen bij het lezen over je moeder - het is volgens mij een heel bijzondere vrouw en idd een ontzettend fijne oma voor Dean. Ik hoop dat jullie haar nog lang niet hoeven te missen

ach komop hoe kun je de afstand groningen - maastricht (noem maar wat) nou vergelijken met NL - USA