Omgaan met verkrachting (verleden) vriendin

Daar zou ik ook wel een antwoord op willen hebben op al die vragen..
Mijn ex (onze relatie heeft 5 jaar geduurd) is meerdere malen verkracht op een Internaat, hoe vaak en door hoeveel jongens weet ik niet, heeft ze nooit over willen praten, ik weet alleen dat het is gebeurd en dat ze toen 9 was.
Ook wij hadden problemen met de sex, kwam ook vaak niet veel verder dan handwerk, neuken wel geprobeerd maar dat lukte niet omdat ze op dat moment verkrampte (vaginisme), samen douchen had ze al problemen mee.

Erover praten wilde zij ook niet en dat kan ik me eigenlijk ook wel voorstellen, als ik iets ergs meemaak wil ik daar ook niet aan herinnerd worden, liever proberen te vergeten.
Dus over sex beginnen, ik hoefde het niet in m'n hoofd te halen in elk geval, laat staan over die situatie toen.

En hoe je met sex moest beginnen, goede vraag, ik ben daar zelf ook niet helemaal achtergekomen.
Ik deed (naar mijn idee) vrij voorzichtig in elk geval, wilde haar vooral niet pushen.
Maar achteraf denk ik dat ik het toch anders aan had moeten pakken, er eerst voor zorgen dat zij zich fijn voelde en stapje voor stapje iets verder gaan.
En vooral kleine stapjes nemen, desnoods een codewoord invoeren voor als zij het niet fijn vindt of als ze niet verder wil gaan.

maar ja, da's achteraf gelul helaas, ik had natuurlijk ook liever gehad dat het allemaal anders was gelopen want (ja, heel egoistisch) ik baalde natuurlijk ook dat ik geen sex met 'r kon hebben.
Sterker nog, ik werd er zelf ook hartstikke onzeker van.

tvp

een van de belangrijkste dingen is dat zo'n gebeurtenis verwerkt moet worden zodat het een plekje kan krijgen, en het enige wat helpt is volwaardige steun, begrip en het zijn van een punchbag soms. Degene die verkracht is zal zelf het intiatief moeten nemen en de wil om het te verwerken maar zal daar alle steun voor moeten krijgen die ze nodig heeft.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:42 schreef Sweetbeach het volgende:
Hier een aantal globale 'afvraag-punten' :

- Had ik haar vaker moeten vragen over de situatie die ze heeft meegemaakt? (uit zichzelf zou ze er nooit over beginnen)? Ik vond het moeilijk om het onderwerp aan te spreken aangezien het bij haar gedachten naar boven haalt. Aan de andere kant wilde ik er ook wel veel over weten.

Dat is denk ik per persoon verschillend. Echter heeft zo'n ervaring zoveel impact dat het bijna niet te 'delen' valt met iemand.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:42 schreef Sweetbeach het volgende:

- Hoe had ik met seks moeten beginnen? Waarschijnlijk heeeel voorzichtig? Ik was bang voor dat zodra we er mee begon het zó tegen zou vallen (nare gedachten/flashbacks) dat ze het daarna helemaal niet meer wilde. Zelf gaf ze aan op zich wel te willen, maar niet weten hoe ze zou reageren en er dus bang voor was. Voor mij zou het ook de eerste keer zijn dus voor mij was het ook 'wennen'. Misschien had het nog meer tijd nodig?

Dat zal ook per persoon verschillen. Iets zoeken wat absoluut niet lijkt op de vervelende gebeurtenis. Wat totaal het lieve en tedere van seks benadrukt. Wat meer op vrijen dan op neuken lijkt...

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:42 schreef Sweetbeach het volgende:

- Wat voelen deze meiden over het algemeen? Schaamte/angst/onzekerheid?

Woede, wanhoop. Geen schaamte...ja wellicht schaamte over wat er is gebeurd, maar geen schaamte over je lichaam ofzo. Angst dat je weer de controle verliest. Want het heeft uiteraard met controle te maken.
Ook dit is uiteraard per persoon verschillend.

misschien vreemd om dit te zeggen, maar je kan er voor zorgen dat als het intiem wordt, ze altijd de kans heeft om weg te komen.

dat merkte ik nl bij mijn ex (altijd leuk, iedereen die over exen praat..)
ze voelde zich benauwd en totaal niet op d'r gemak als zij onder lag zegmaar. nu scheelden wij ook wel een kilo of 30 en een hoop kracht, maar toch.

bovenop of staand oid had ze nergens problemen mee, de grootste lol&genot juist
(kwam vooral naar voren als ik haar kietelde, en zij dus echt "gevangen" was en niks meer kon. lag ze op me dan kon ik kietelen wat ik wilde...no problem)


geef haar de kans je te vertrouwen, door en door. en zorg ervoor dat dat vertrouwen niet onterecht/beschaamt is/wordt

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 22:27 schreef Waterweg het volgende:
misschien vreemd om dit te zeggen, maar je kan er voor zorgen dat als het intiem wordt, ze altijd de kans heeft om weg te komen.

Mjah, je hebt natuurlijk vele gradaties en het is de vraag of ze überhaupt al zover is, maar zo had ik het bij een ex ook, ze was een absoluut beest in bed, totdat ze zich gevangen voelde, dan was het meteen weer een flashback voor d'r ogen en zware paniek. .

Even van te voren, dit is hoe ik erover denk, dus kom niet met reacties van "nee dat is niet zo", just my opinion.
Had ik haar vaker moeten vragen over de situatie die ze heeft meegemaakt? (uit zichzelf zou ze er nooit over beginnen)? Ik vond het moeilijk om het onderwerp aan te spreken aangezien het bij haar gedachten naar boven haalt. Aan de andere kant wilde ik er ook wel veel over weten.
Het lijkt me logisch dat het je moeilijk lijkt om zoiets aan te dragen, praten over iets wat zij wilt wegstoppen en veel verdriet met zich meebrengt. Ik denk dat je altijd kan vragen, vraag of zij erover wilt praten. Het is ook een manier hoe je opstelt, je kan je opstellen als een "gewoon iemand" die kan praten met haar, of je verplaatsen in de redder-rol. Dat je oplossingen / meer gaat helpen echt.
Wat ik daarmee bedoel is dat je kan vragen wat zij wilt, wilt zij gewoon lekker knuffelen en uithuilen, of wilt zij zeggen hoe zij zich voelt. Wilt zij wel praten etc. Het kan nooit kwaad om te vragen, zo weet je immers of het gewenst is of niet.

- Hoe had ik met seks moeten beginnen? Waarschijnlijk heeeel voorzichtig? Ik was bang voor dat zodra we er mee begon het zó tegen zou vallen (nare gedachten/flashbacks) dat ze het daarna helemaal niet meer wilde. Zelf gaf ze aan op zich wel te willen, maar niet weten hoe ze zou reageren en er dus bang voor was. Voor mij zou het ook de eerste keer zijn dus voor mij was het ook 'wennen'. Misschien had het nog meer tijd nodig?
Per persoon afhankelijk, heeft ook met de verkrachting te maken. Om even een voorbeeld te geven; misschien is zij tijdens haar verkrachtig sterk vastgepakt bij haar bovenbenen, waardoor ze nu bij een aanraking bij haar bovenbenen meteen daar aan moet denken.
Ook bij dit denk ik dat je altijd kan vragen wat zij fijn zou vinden en wat totaal niet. Misschien had het meer tijd nodig ja, sowieso lijkt het me handig als je met stapjes vooruit gaat, wat zo te lezen ook is gebeurd. Als er eenmaal een vertrouwde omgeving is komt het vanzelf wel, alleen zal het veel tijd kosten.

- Wat voelen deze meiden over het algemeen? Schaamte/angst/onzekerheid?
Verschillend ook weer, iemand hierboven zij dat er geen schaamte om de hoek kwam kijken, of danwel geen schaamte met betrekking tot het lichaam. Daar ben ik het ook niet mee eens, meisjes kunnen een bepaald negatief zelfbeeld vormen, waarbij ook schaamte komt kijken. Dat hen lichaam misbruikt is, en minder waard.

- Iemand ervaring met een vriendin die seksueel misbruikt is en daar uit zichzelf niet over praat/open over is? (sommige vertellen er nu meer over dan andere meiden). Hoe er mee om te gaan als je vriendin ineens begint te huilen (wat toenertijd soms gebeurde) als je over een seksueel-onderwerp praat?
Ik heb wel bepaalde ervaring met "een" vriendin die meerdere malen misbruikt is geweest. Die is daar ook nooit een makkelijke prater over geweest, wat ook heel logisch is natuurlijk. Ze vertelde soms bepaalde dingen, alsof ze het kwijt wilde, maar verder niks. Gewoon het even tegen mij vertellen.
Het huilen kwam natuurlijk ook voor, en tja het hangt erg per persoon af hoe je daar het beste op kan reageren. De één wilt met rust worden gelaten, de andere wilt een arm om haar heen, de andere wilt dat je vraagt wat er is. Ik denk dat als je uit je hart handelt, het nooit fout kan zijn. Dan zal die persoon ook merken dat je het goed bedoelt.

[ Bericht 0% gewijzigd door rene90 op 23-07-2008 23:08:55 ]

wat helpt is haar leren te vertrouwen dat jij altijd alert bent op haar (onbewuste) signalen en grenzen en dan altijd stopt.
Dus let continue op haar ademhaling, spierspanning, blik in de ogen en stop zodra je merkt dat ze gespannen wordt. Niet gelijk je handen van haar af trekken maar gewoon terug gaan naar veiliger gebied. Als je dat consequent doet leert ze je vertrouwen en kan je hopelijk langzaam verder gaan.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 22:51 schreef rene90 het volgende:
Even van te voren, dit is hoe ik erover denk, dus kom niet met reacties van "nee dat is niet zo", just my opinion.
- Wat voelen deze meiden over het algemeen? Schaamte/angst/onzekerheid?
Verschillend ook weer, iemand hierboven zij dat er geen schaamte om de hoek kwam kijken, of danwel geen schaamte met betrekking tot het lichaam. Daar ben ik het ook niet mee eens, meisjes kunnen een bepaald negatief zelfbeeld vormen, waarbij ook schaamte komt kijken. Dat hen lichaam misbruikt is, en minder waard.

Dat was ik! Ik zei dat
Wel een soort van minderwaardigheidscomplex, 'oh..dus daar ben ik-als-vrouw-voor-gevoel'
Ondanks dat je helder zegt dat het om jouw mening gaat wil ik toch inhaken, dat vrouwen vaak geen gevoel van schaamte hebben over hun lichaam.
Soms uit het zich in dat ze zich zo lelijk mogelijk proberen te maken (dik worden, slonzig kleden, onverzorgd) zodat mannen niet zo snel weer op hen vallen. Andere vrouwen gaan zich juist als mega-sletten gedragen en gaan met iedereen naar bed

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 22:53 schreef Vandaag... het volgende:
wat helpt is haar leren te vertrouwen dat jij altijd alert bent op haar (onbewuste) signalen en grenzen en dan altijd stopt.
Dus let continue op haar ademhaling, spierspanning, blik in de ogen en stop zodra je merkt dat ze gespannen wordt. Niet gelijk je handen van haar af trekken maar gewoon terug gaan naar veiliger gebied. Als je dat consequent doet leert ze je vertrouwen en kan je hopelijk langzaam verder gaan.

Echter ook niet te voorzichtig worden. Daarmee benadruk je juist dat er iets gebeurd is. Vaak willen vrouwen alleen maar dat ze z.s.m. weer 'normaal' verderkunnen.

[ Bericht 4% gewijzigd door Re op 24-07-2008 08:45:19 ]

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 23:05 schreef rosaatje het volgende:

[..]

Echter ook niet te voorzichtig worden. Daarmee benadruk je juist dat er iets gebeurd is. Vaak willen vrouwen alleen maar dat ze z.s.m. weer 'normaal' verderkunnen.

en dan krijg je imo dus die paniekreacties terwijl je bezig bent zoals Nietzman schreef. Maar goed, het is een keuze van de vrouw als ze net wil doen of er niets gebeurd is. Ieder heeft zijn eigen manier van omgaan met dingen.

ik heb TS gelezen en de 2e comment er onder, de rest was even teveel tekst voor me...

beste begin is, praten en nog een praten...
Wat ze wel fijn vind en wat niet, er zijn soms delen waar ze niet over willen praten, begin er zelf niet over. kan nog altijd komen in een relate...
Ook als jij te voorzichtig bent, kan dat weer heel snel weerkaatsen denk ik. Tevens zou ik vertellen hoe jij je over denkt over dit hele gebeuren.... Zijn ze het met je eens uit eindelijk. Ze moeten natuurlijk ook een goed profiel van jou hebben. en vertrouwen opbouwen!


Maar als dit alles om de sex gaat, dan moet je afspreken dat zei de baas is in het 'spel' dus ze mag de richtlijnen bepalen...en zullen de grenzen zelf weerleggen stap voor stap.

wandelen en sporten en tegelijker tijd praten kan veel los maken én oplossen

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 23:19 schreef Vandaag... het volgende:

[..]

en dan krijg je imo dus die paniekreacties terwijl je bezig bent zoals Nietzman schreef. Maar goed, het is een keuze van de vrouw als ze net wil doen of er niets gebeurd is. Ieder heeft zijn eigen manier van omgaan met dingen.

Niet doen alsof er niets gebeurd is, dat is wel weer het andere uiterste.
Maar je moet ook niet iemand als een teer poppetje behandelen, daarmee leg je de nadruk op het feit dat er iets gebeurd is met die persoon, dan gaat de verkrachting je relatie en seks leven overheersen en dat is ook niet goed.
Een middenweg zoeken...en idd...iedereen gaat er op zijn eigen manier mee om

TVP

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:42 schreef Sweetbeach het volgende:
....Dit topic gaat om een relatie met mijn ex-vriendin. Deze relatie is vorig jaar uitgegaan en heeft 9 maanden stand gehouden ^{(uit elkaar gegroeid: zij ging studeren in Groningen en het reizen maakte dat erg lastig (ivm mijn werk in het weekend) etc. etc.}

Verhaal: mijn ex is vroeger toen ze 14 was seksueel misbruikt. Ze heeft er nog nooit met iemand over gepraat, en na 4 maanden kwam ik daar 'langzaam' achter door zélf vragen te stellen. Geen directe vragen, maar meer open vragen waarom ze moeite had met seks etc. Tot op de dag van vandaag weet ik geen details. Alleen globaal dat ze één keer verkracht is. Hoe/wie etc. hebben we nooit over gepraat, dat was misschien ook te pijnlijk.

Mensen die dat is overkomen verdringen inderdaad een heleboel. Of juist het tegenovergestelde dat ze juist geen remmingen meer hebben. Laat weten dat je er open voor staat en dat degene je kunt vertrouwen.
Het zal voor haar waarschijnlijk de eerste keer zijn dat ze haar verhaal doet. Sommige dingen weet je ook gewoon echt niet meer omdat die zo diep zijn weggestopt dat ze niet meer op een normale manier naar boven kunt halen.

Hier een aantal globale 'afvraag-punten' :

- Had ik haar vaker moeten vragen over de situatie die ze heeft meegemaakt? (uit zichzelf zou ze er nooit over beginnen)? Ik vond het moeilijk om het onderwerp aan te spreken aangezien het bij haar gedachten naar boven haalt. Aan de andere kant wilde ik er ook wel veel over weten.
Alleen als de situatie er naar is. Bij voorkeur niet als degene emotioneel is, gewoon op een rustig moment het gewoon vragen. Ik weet natuurlijk niet hoe vaak je er naar gevraagd hebt.

- Hoe had ik met seks moeten beginnen? Waarschijnlijk heeeel voorzichtig? Ik was bang voor dat zodra we er mee begon het zó tegen zou vallen (nare gedachten/flashbacks) dat ze het daarna helemaal niet meer wilde. Zelf gaf ze aan op zich wel te willen, maar niet weten hoe ze zou reageren en er dus bang voor was. Voor mij zou het ook de eerste keer zijn dus voor mij was het ook 'wennen'. Misschien had het nog meer tijd nodig?

Het is haar overkomen en dus haar verhaal. Maar laat het verleden geen toekomst worden. Laat haar zelf die keuzes maken. Ze kan nee zeggen. Ik denk persoonlijk niet dat je je in moet houden als ze niet wil merk je dat vanzelf wel. En over de angst, ja het is eng in het begin maar daar zal toch een keer overheen gestapt moeten worden.
Er zullen natuurlijk emoties loskomen. Ervoor of erna en daar moet je dan over praten. Praten tijdens het gebeuren zou ik niet doen. Want dan ga je weer veel te veel nadenken met als gevolg dat de angst alleen maar meer kan toenemen.

- Wat voelen deze meiden over het algemeen? Schaamte/angst/onzekerheid?
Het lichaam is meer een instrument dan als je verkracht wordt. Het gaat niet om de persoon zelf maar degene die dan denkt de macht over je te hebben. Ik denk zelf dat de schaamte het grootste is. Dat je een ander zo de controle over je lichaam hebben gehad en dat je er niks tegen kon doen. Wat je ook toen deed het was nooit genoeg. Onzekerheid zal denk ik ook een rol blijven spelen want de angst dat het nog een keer zal gebeuren zal je altijd bij blijven denk ik.

- Iemand ervaring met een vriendin die seksueel misbruikt is en daar uit zichzelf niet over praat/open over is? (sommige vertellen er nu meer over dan andere meiden). Hoe er mee om te gaan als je vriendin ineens begint te huilen (wat toenertijd soms gebeurde) als je over een seksueel-onderwerp praat?
Er voor haar zijn dat is het allerbelangrijkste. Niet zo zeer qua praten dat je de hele boel vol praat. Juist stoppen en haar troosten. In je armen nemen of zo en zorg dat ze zich veilig voelt.
Als ze niet wil of kan, vaak is dat laatste het geval, geef het dan toch de tijd hoe moeilijk dat ook voor een buitenstaander is. Je kan niet forceren haar verhaal te vertellen. Zij moet het gevoel hebben dat het goed is.

Nog even dit:
N.a.v. een TV-programma vraag ik me af hoe had ik moeten omgaan met zo'n 'geval'
Ik vind dit geen geval. Nu plaats je dit alsnog in de slachtofferrol terwijl ze er naar mijn idee juist uit moet en gewoon moet gaan leven. Dat dit niet van de een op de andere dag gaat. Maar er gewoon zo gewoon mogenlijk mee omgaan. Het is iets ergs wat gebeurd is en het zal haar waarschijnlijk haar hele leven bijblijven maar ik denk dat je juist kunt winnen door gewoon door te leven en het stapje voor stapje op weet te bouwen

Succes...
btw, zit er nog kans in dat het goed komt?

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 00:12 schreef Sweetbeach het volgende:

[..]

Maar dat was het probleem bij mijn ex; die wilde/kon absoluut geen initiatief nemen. Dus had het toch van mij moeten komen. De eerste keer dat ik iets 'probeerde' lag ze er ook naakt, naar bovenkijkend en stil bij. Ik ben geen necrofiel o.i.d dus heb de sex toen maar afgeblazen.

Nu het uit is vraag ik me af hoe ik het beter had kunnen aan pakken Het knelt me dat ze voor zichzelf wel wilde, maar niet wist hoe. En ik wist ook niet hoe ik het moest aanpakken (vandaar dit topic, omdat ik me dit nu afvraag). Aangezien ik zelf ook nog nooit sex heb gehad was het voor mij ook niet makkelijk (het initiatief nemen etc.).

Ik denk niet dat jij je het hoofd moet breken over wat je beter had kunnen doen. Volgens mij heb je het al prima gedaan door in ieder geval te stoppen toen ze er voor lijk bij lag. Er zullen genoeg jongens zijn die er wel gewoon bovenop zouden duiken terwijl ze er dan, gezien de lichaamstaal, toch niet helemaal aan toe was volgens mij. Jij was daar alert op, prima.
Verder moet ze er toch zelf uitkomen met een volgend vriendje.

Lijkt me erg moeilijk om hier mee om te gaan. Ik zou wel kunnen bedenken wat goed zou kunnen werken, maar toch zal je veel zelf aan moeten voelen. Hier bestaat geen stappenplan voor om dit te verwerken. Je zal toch dingen moeten proberen om vervolgens aan te voelen of het zin zou kunnen hebben. Dingen die bij de één heel goed werken kunnen bij de ander als verschrikkelijk worden ervaren en andersom.

Het belangrijkste lijkt me vertrouwen. Ze moet er zeker van zijn dat ze met haar verhaal volledig veilig bij jou is. Je zal het nooit aan iemand anders vertellen of het tegen haar gebruiken. Ook zal ze in moeten gaan zien dat jij haar niet minder bent gaat vinden ondanks haar verleden. Schaamte en onzekerheid spelen vaak ook een belangrijke rol. Misschien verlaat je haar wel direct omdat ze dit heeft laten gebeuren.

Ik zou wel proberen er over te praten. Dat ze het uit zichzelf ook gewoon had kunnen vertellen in plaats van dat het tijdens de seks, of juist door het ontbreken daarvan, naar voren komt. Hoe verschrikkelijk deze gebeurtenis ook is geweest, het heeft haar wel gevormd tot wie ze nu is. Het zal altijd een belangrijke rol in haar leven blijven spelen. Hoe moeilijk het ook zal zijn denk ik toch dat ze het moet accepteren in plaats van wegstoppen.

Ik zou er zeker op een goed moment op door gevraagd hebben. Dat zij haar verhaal zou kunnen doen. Niet direct het hele verhaal van haar verwachten, maar rustig af en toe een vraag stellen. Als je ziet dat het haar even teveel wordt werkt een knuffel goed. Dan ga je er op een ander moment op door. Je mag haar daar best wel ruimte in geven. Toch zou ik het absoluut geen 9 maanden laten duren. Tegen die tijd had ik al lang wat directere vragen gesteld. Het is helemaal geen schande als ze het er moeilijk mee heeft zo nu en dan. Het is volkomen begrijpelijk als ze er tijd voor nodig heeft, maar het wegstoppen/ontkennen is geen goede oplossing. Je zal toch zelf aan moeten aanvoelen hoe je dat het beste aan kan pakken.

Seks is dan weer een heel ander onderwerp. Ze moet leren dat seks ook om liefde en passie kan draaien dan dat ze steeds weer aan die verkrachting terugdenkt. Probeer haar door knuffelen het idee te geven dat ze hartstikke veilig is in jou armen. Dat jij haar rots in de branding bent en dat je haar grenzen zal accepteren en weten te waarderen. Probeer te kijken waar haar grenzen liggen. Let erop dat duidelijk is wat je gaat doen. Vlieg niet direct met je hand haar broek in, maar ga rustig naar beneden en begin rustig haar broek los te doen. Dan heeft ze in ieder geval genoeg tijd om aan te geven als ze iets niet fijn vindt.

Voorspel is ook belangrijk. Bouw alles rustig op en ga zo steeds een stapje verder. Als het allemaal goed voelt en je in kleine stapjes verder gaat komt het wel. Vooral de eerste paar stappen zijn belangrijk. Knuffelen en zoenen moet goed voelen. Dat ze zich naakt op haar gemak moet gaan voelen kan je ook oefenen. Door samen douchen, naakt rondlopen en masseren kan ze zich ook gemakkelijker gaan voelen. Als je te snel naar handwerk gaat zal het haar steeds meer tegen gaan vallen.

Als ze steeds in een vroeg stadium al aangeeft niet verder te willen zal zij het initiatief moeten nemen. Het standaard missionaris standje is toch een positie waarin zij zich onderdanig kan voelen. Zo zal zij waarschijnlijk ook ongeveer verkracht zijn. Als jij op je rug plaatsneemt kan zij daarbovenop plaatsnemen. Daar kan jij wel het initiatief toe nemen, maar dan zal zij zelf fysiek/lichamelijk de overhand hebben.

Je zal het meeste toch zelf aan moeten voelen. Niet te voorzichtig doen, maar ook niet de direct. Het is per persoon anders hoe je hier mee om moet gaan. Als je alleen op snelle seks uit bent kan je beter iemand anders nemen, want hier moet je wel aandacht, energie en liefde in stoppen. Veel jongeren hebben daar geen zin in tegenwoordig in, maar daardoor is het des te meer te waarderen als je dat wel doet.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:42 schreef Sweetbeach het volgende:
Professionele hulp wilde ze toen ook absoluut niet.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 12:43 schreef Sweetbeach het volgende:
Jep, maar toch denk ik gewoon in het algemeen: 'wat had ik beter kunnen doen'? en vooral HOE?

Je was haar vriendje, niet haar hulpverlener. Neem jezelf niet te kwalijk dat jij haar niet hebt kunnen redden. Dat moet ze zelf doen. (met proff. hulp)

Meeleven en meevoelen enzo zijn fijn.

Maar je moet een grens trekken waar je begrip omslaat in therapie.

Als zij een probleem heeft - ongeacht welk probleem - dan kan iemand anders daar niet voor haar overheen stappen. Dat kan ze alleen zelf.
Of ze dat zelf doet buiten een relatie of zelf binnen een relatie of zelf met behulp van therapie: het mag allemaal.

Wat niet goed is is als de relatie een alternatief wordt voor verwerking. Een soort van veilige thuishaven waar je niet met je problemen hoeft om te gaan. Het klinkt heel hard want natuurlijk wil je lief zijn en een veilige thuishaven bieden.
Maar als juist daardoor ruimte komt om het probleem te laten bestaan en het te omzeilen, ben je fout bezig.
Het gaat namelijk niet vanzelf over als je haar maar voldoende ruimte geeft om er voor weg te vluchten.

Op de korte termijn is troost en begrip fantastisch. Op de lange termijn moeten vrienden je juist helpen om jezelf te ontwikkelen. Vrienden die je helpen om je te verstoppen voor je problemen zijn niet goed bezig.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 14:08 schreef Karammel het volgende.

hier sluit ik mij helemaal bij aan..

Veel communiceren over hoe ZIJ het zou willen is denk ik belangrijk. Verder 'gewoon' een keer proberen; desnoods een klein stukje en dan ophouden en op díe manier steeds wat verder.

Het is iig denk ik per persoon verschillend hoe je het op seksueel gebied moet aanpakken. Aan je post te lezen heeft ze geen moeite met hand/oraal werk (intiem zijn) dus dat is een voordeel. Alleen denkt ze bij 'het' doen terug aan de verkrachting. Hoe je dat kan oplossen weet ik ook niet..... (praten denk ik ,en goed naar haar signalen kijken )

Ik heb zelf ervaring met ongewenste intimiteiten. Hoewel het mij niet beperkt in sex te hebben, heeft het wel invloed op sommige momenten. De enige manier om er door heen te komen is het te doen. Prettige ervaringen te beleven zodat die negatieve gevoelens die eraan kleven minder worden.

Overigens zou ik wel kiezen voor een standje waarin je haar gezicht kan zien en zij het jouwe als ze wil. Zo kun je ook in de gaten houden hoe ze reageerd op je.

quote:

Op donderdag 24 juli 2008 00:25 schreef DiegoArmandoMaradona het volgende:
TVP

Ik zou mijn hoofd er niet teveel over breken over wat "normaal" zou zijn. In dit soort situaties is niets "normaal" of standaard. Elke vrouw reageert weer anders op een verkrachting, dus daar kun je geen sjabloontje overheen leggen over hoe te reageren/ageren. Zoals al meer gezegd ligt een groot deel bij haar, zij zal er iets mee moeten. Althans, als ze op een gezonde manier sexualiteit wil beleven.

Je hebt aangegeven dat je er bent voor d'r, de rest is up to her. Als ze er nog met niemand over kan of durft te praten is het wellicht goed om professionele hulp te zoeken.

quote:

Op maandag 28 juli 2008 11:00 schreef BarraCupraCuda het volgende:

[..]

Het heeft mij ook niet belemmerd en belemmert mij nog steeds niet.
Misschien is het verschil wel dat ik het gebeuren heb verwerkt en je (ex)vriendin niet...
maar ook voor de verwerking heeft dat niet zo'n rol gespeeld. Dat waren meer andere dingen zoals lichaamsbeleving...

Misschien kan je ook met haar communiceren over hoe zij ziet/wilt dat je met haar omgaat? Dan kan je daar naar handelen. En ik denk verder dat je 'het' gewoon een keer moet proberen als de sfeer/stemming goed is!

- Had ik haar vaker moeten vragen over de situatie die ze heeft meegemaakt? (uit zichzelf zou ze er nooit over beginnen)? Ik vond het moeilijk om het onderwerp aan te spreken aangezien het bij haar gedachten naar boven haalt. Aan de andere kant wilde ik er ook wel veel over weten.

Ja je had er over moeten vragen, maar wel discreet zodra je merkt dat ze het moeilijk had. Hoe meer ze er over denkt hoe makkelijker ze er met je over kan praten, als ze je vertrouwd tenimste.

- Hoe had ik met seks moeten beginnen? Waarschijnlijk heeeel voorzichtig? Ik was bang voor dat zodra we er mee begon het zó tegen zou vallen (nare gedachten/flashbacks) dat ze het daarna helemaal niet meer wilde. Zelf gaf ze aan op zich wel te willen, maar niet weten hoe ze zou reageren en er dus bang voor was. Voor mij zou het ook de eerste keer zijn dus voor mij was het ook 'wennen'. Misschien had het nog meer tijd nodig?

Als ze het niet kan verwerken dan lukt de seks niet, als ze met jou een vertrouwensband heeft, en ze het wel enigsinds wel verwerkt heeft maar niet helemaal, dan komt ze er zelf mee, een beetje verleiding helpt wel, maar nooit pushen, vaak word dat gedacht. Begrijp wat er met haar gebeurd op die momenten en troost haar.

- Wat voelen deze meiden over het algemeen? Schaamte/angst/onzekerheid?

angst, flashbacks.

- Iemand ervaring met een vriendin die seksueel misbruikt is en daar uit zichzelf niet over praat/open over is? (sommige vertellen er nu meer over dan andere meiden). Hoe er mee om te gaan als je vriendin ineens begint te huilen (wat toenertijd soms gebeurde) als je over een seksueel-onderwerp praat?

Steunen, troosten en gerust stellen dat je zoiets nooit meer met haar laat gebeuren, dat ze weer vertrouwen in mannen krijgt.

Succes!

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2008 19:56 schreef Sweetbeach het volgende:
Ik ga binnenkort trouwens wat boeken aanschaffen om wat over dit soort situaties te lezen! Het kan mijzelf erg helpen.....(het gaat me nu pas interesseren, raar eigenlijk)

Dat kan nooit kwaad natuurlijk. Dan is het misschien handig om te kijken wat je wilt. Je hebt bijvoorbeeld boeken die ingaan op theorieen en blabalbla, of ook boeken met interviews met meisjes die verkracht zijn, hun ervaringen en alles. Misschien is dat in deze wel nuttiger, maar zo denk ik erover uiteraard.

quote:

Op dinsdag 5 augustus 2008 19:56 schreef Sweetbeach het volgende:
Ik ga binnenkort trouwens wat boeken aanschaffen om wat over dit soort situaties te lezen! Het kan mijzelf erg helpen.....(het gaat me nu pas interesseren, raar eigenlijk)

Nofi, maar is het niet beter om haar los te laten en gewoon vooruit te kijken naar een nieuwe 'normalere' relatie met een meisje (nofi) zonder issues?

Je kunt blijven analyseren en je blijven afvragen wat je verkeerd hebt gedaan, maar pas op dat je dat niet te lang blijft doen.

Was dit meisje je eerste echte vriendin btw?

Doet mij trouwens erg denken aan een ex van mij. Ook verkracht op haar 14e en ook vrij recent naar Groningen verhuist geloof ik.
Die had het er (begrijpelijk) ook erg moeilijk mee. Maar goed, ik was zelf toen ook vrij jong en wist ook niet precies hier mee om te gaan.

Oke. Let op. Gevaarlijke vraag, maar ik stel hem toch:

Het kan niet zo zijn dat het meisje gewoon uberhaupt nog geen all the way sex durfde te hebben en dat ze het daarom verzonnen heeft? Er zijn helaas zat meisjes die dit soort dingen als een soort excuus roepen, of als een roep om (meer) aandacht.
Ik vraag het, o.a. omdat je geen enkel detail van haar kreeg en dat ze geen professionele hulp wilde.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2008 21:44 schreef Greys het volgende:
Oke. Let op. Gevaarlijke vraag, maar ik stel hem toch:

Het kan niet zo zijn dat het meisje gewoon uberhaupt nog geen all the way sex durfde te hebben en dat ze het daarom verzonnen heeft? Er zijn helaas zat meisjes die dit soort dingen als een soort excuus roepen, of als een roep om (meer) aandacht.
Ik vraag het, o.a. omdat je geen enkel detail van haar kreeg en dat ze geen professionele hulp wilde.

Gevaarlijke vraag inderdaad maar ik kan je vraag begrijpen en ben benieuwd hoe Sweetbeach erover denkt. Er zijn inderdaad veel meisjes die op deze manier aandacht zoeken of een vluchtroute.

Een meisje van 20...hmm nee, denk dat die de 'fantasie-fase' al wel voorbij zijn. Mijn toenmalige vriendin uitte het voornamelijk met agressie maar merkte wel dat ze zich zorgen maakte (hoop dat ik hem niet tegenkom enzovoort ).

Ik heb het verhaal nu drie keer gelezen en drie keer lees ik klaarblijkelijk er overheen dat ze 20 is?
Ik zie het echt niet

En mijn vraag is absoluut niet opruiend bedoeld, maar helaas zijn ze er. De meisjes die het verzinnen.
Daarom vroeg ik me af of Sweetbeach ooit die mogelijkheid zijn gedachten had laten passeren.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2008 22:06 schreef Bolter het volgende:
Een meisje van 20...hmm nee, denk dat die de 'fantasie-fase' al wel voorbij zijn. Mijn toenmalige vriendin uitte het voornamelijk met agressie maar merkte wel dat ze zich zorgen maakte (hoop dat ik hem niet tegenkom enzovoort ).

Er is niet een bepaalde leeftijd gekoppeld aan die mogelijke fantasie fase, maar het is wel al wat meer op leeftijd inderdaad.

quote:

Op woensdag 6 augustus 2008 21:35 schreef Sweetbeach het volgende:

[..]

Meisje was mijn eerste vriendin idd! Vandaar dat ik graag (nog steeds) ervaringen/tips wil horen omdat ik toenertijd onzeker was (met name met sex) hoe ik met haar om moest gaan!

Oei. Oppassen daarmee.
Ik denk dat je, doordat je geen 'vergelijkingsmateriaal' hebt, het risico loopt je tot in den treuren af te gaan vragen wat je nou allemaal fout hebt gedaan, terwijl het probleem toch echt bij HAAR lag. JIJ hebt oprecht je best gedaan, maar ZIJ was degene met issues. (ookal is het buiten haar schuld)

Qua problematiek iets heel anders (beetje bordeline-achtig verhaal), maar ik heb zo'n half jaar geleden een korte, moeizame en eigenlijk vanaf het begin tot mislukken gedoemde relatie gehad met een ongelooflijk 'moeilijk' meisje, en juist door haar te vergelijken met mn vorige ex (die wel alleszins normaal was) lukte het me veel beter om niet alles op mezelf te betrekken, maar in te zien dat het echt ook (grotendeels) aan haar lag dat het allemaal zo ingewikkeld was.

Dus ga er nou geen hele studies van maken wat je moet doen al je weer zo'n moeilijk geval tegen het lijf loopt, want de volgende keer tref je (hopelijk) gewoon een 'normaal' meisje waarmee je wel lekker een leuke onbezorgde relatie kunt hebben.

Vóóruit kijken, niet achteruit

En nu ga ik slapen

Ik ben het wel met sungaMsunitraM eens. Ik vind ook dat je eerlijk gezegd veel te veel achterom kijkt.
Het is altijd goed je in dit soort dingen te verdiepen, maar je moet er geen levensvraagstuk van maken. Hang je niet nog altijd teveel qua gevoel aan dat meisje?

Een verkrachting is voor een meisje het ergste wat er kan gebeuren, ik zelf kan hier over mee praten.
Ik ben verkracht door mijn ex vriend, omdat hij graag sex met mij wilde maar ik niet met hem en heb geschreeuwd en hem geslagen maar hij werd alleen maar gressiever.
Met mijn huidige relatie heeft het anderhalf jaar geduur dvoordat ik het eigenlijk durfde, praten deden we wel en dat was wel fijn, maar heb nog steeds momenten dat ik aan de verkrachting terug denk en dan ben ik heel gesloten en emotioneel. Ook komt dit omdat deze jongen mij nog steeds bedreigd via mail en telefoon, ik heb wel aangifte gedaan maar dit heeft niks geholpen omdat hij vrijuit ging. De politie nam mij niet erg serieus en dacht dat het vrijwiliig was.
aandachtspunten:
* neem de tijd om de sex weer op te pakken
* laat haar het voortouw nemen met sex
* stimuleer de dingen die zij lekker vind, dit kan een tijd duren
* gebruik geen dwang om iets gedaan te krijgen
* blijf praten, dit versterkt het gevoel van vertrouwen

hoop voor jullie dat alles weer goed komt, al zal het een tijd duren. Zij moet er over heen groeien hoe moeilijk dit ook voor haar is. Wanneer ze erg emotioneel is kan ze misschien hulp gaan zoeken om het verleden te verwerken, dit helpt vaak wel.