PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 7

Wat zijn dat autisten? Hoe herken ik die?

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 18:40 schreef Juup© het volgende:
Wat zijn dat autisten? Hoe herken ik die?

Met een beetje inlevingsvermogen moet dat wel lukken. Oh, wacht

Ik vond het geen misplaatste opmerking maar dat is omdat voor mij 'voor de omgeving ben ik een tikkeltje vreemd' eigenlijk best positief is.

Nog zo'n twee weken en dan wordt ik eindelijk getest voor ASD.

Ik hoop alleen dat ze me niet met een kluitje in het riet gaan sturen omdat ik niet van alle symptomen even veel last heb (zeker als ik hier lees hoe erg sommige mensen ermee worstelen).

Op sociaal gebied vind ik alleen vriendschap moeilijk om te onderhouden en erg moeilijk om op te bouwen. Smalltalk kan ik maar moeilijk en op bijvoorbeeld feestjes voel me me altijd alsof ik achter een glazen muur sta. Dit allemaal kan ik wel accepteren onder het motto dat ik gewoon een beetje 'anders' ben. Behalve wanneer, ongeacht hoe goed het klikte in het begin, iedere 'relatie' eindigt na slechts een paar dates.

Maar ik heb verder weinig problemen met ongepast gedrag, oogcontact of aangeraakt worden (zolang halfvreemden me niet proberen te omhelzen) en de typische 'emotieblindheid' beperkt zich tot de moeilijkere dingen zoals liegen of flirten.

De motorische storingen die veel mensen hier vermelden heb ik ook duidelijk minder last van dan wat ik hier lees. Ik ben niet onhandig, ik ben goed in vechtsport en ik was heel erg goed in stuntskaten. Maar waarschijnlijk omdat ik op m'n 5e al begon met Judo en omdat ik altijd goed ben geweest in het analyseren van bewegingen en deze met m'n gedachten aan te sturen (en ik blink uit in obsessief trainen). Ik val alleen echt door de mand wanneer het gaan om bijvoorbeeld 'balgevoel' of hard rennen.

Oh en dansen natuurlijk, maar dat komt deels omdat ik niet op die manier op muziek reageer (ik wordt er automatisch juist meer introvert van) en misschien omdat 'ontspannen' en 'laten gaan' extra moeilijk is door veel vechtsport. Ik heb dit wel meer gehoord van mijn wat fanatiekere trainingsmaatjes die voor zover ik weet verder nergens last van hebben: de meeste hebben bakken met vrienden en een leuke vriendin!

Ik ben me ervan bewust dat ik het hiermee overigens waarschijnlijk beter doe dan een hoop mensen met ASD (zeker als ik de verhalen hier lees).

Bij mij zijn het echter de obsessies die aan de ene kant een spoor van vernieling in m'n leven achterlaten. En aan de andere kant die nodig zijn om nog enigzins te kunnen functioneren en ernstige depressiviteit op afstand te houden. Ik kan dingen niet met 'mate' doen, niet m'n aandacht over meerdere dingen tegelijk verdelen. Ik kan me alleen voor dingen motiveren die me interesseren en als ik eenmaal iets 'doorheb' of 'kan' interesseert het me vaak niet meer.

Kan de rest hier juist weer beter mee omgaan dan mij dat lukt of vinden ze hun sociale problemen gewoon vervelender?

[ Bericht 4% gewijzigd door Tobz op 23-07-2008 02:17:12 ]

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 01:43 schreef Tobz het volgende:
Op sociaal gebied vind ik alleen vriendschap moeilijk om te onderhouden en erg moeilijk om op te bouwen. Smalltalk kan ik maar moeilijk en op bijvoorbeeld feestjes voel me me altijd alsof ik achter een glazen muur sta. Dit allemaal kan ik wel accepteren als dat ik gewoon een beetje 'anders' ben. Alleen dat relaties helaas nooit verder komen dan een paar dates heb ik veel moeite om te accepteren.

Ik heb weinig problemen met ongepast gedrag, oogcontact of aangeraakt worden (zolang ze me niet proberen te omhelzen) en de typische 'emotieblindheid' beperkt zich tot de moeilijkere dingen zoals flirten en liegen.

Hetzelfde hier.

Mijn zoon (5) heeft (twee weken geleden) diagnose asperger gekregen. Ik ben de klok gaan luiden, omdat ik hem dezelfde kant op zag gaan als mijzelf. Heb als kind een hele moeilijke tijd gehad op school (pesten ed). Was niet uit op diagnose, maar vooral hulp voor kind dat in de knoop zit.

Heeft het zin mijzelf te laten testen? Zou het eigenlijk wel fijn vinden als zou blijken dat het allemaal door "iets" is gekomen..... En hoe ga ik dan te werk?

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 23:15 schreef Troel het volgende:
Is het dan vreemd dat ik dat een misplaatste opmerking vind?

Ja en nee. Men zegt dat het de toon is die de muziek maakt, maar autisten zijn er dus niet zo goed in om te zien hoe dat werkt. En toch kan ook een autist een opmerking prima misplaatst vinden.. Dat is eigenlijk wel een beetje apart.

quote:

Ik vind het niet echt netjes om als iemand toch best wel zijn ziel bloot legt en dat probeert af te sluiten met een opmerking, vervolgens van een ander te horen krijgt dat die opmerking de samenvatting is.
Het kwam op mij over als iets van "ja, je kan een heleboel lullen, maar je hebt gelijk, je bent gewoon vreemd".

Verkeerde keelgat enzo, want dat was niet echt waar het bericht over ging...

Nee, dat klopt. Ik las het iets anders dan jij overigens en ik stoorde me er verder niet aan. Ik dacht: "als jij denkt dat die laatste regel een adequate samenvatting is, dan kun je niet samenvatten". Wederom, om dat een mede-autist nou kwalijk te gaan nemen...

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 23:41 schreef MLI het volgende:
Ik vond het geen misplaatste opmerking maar dat is omdat voor mij 'voor de omgeving ben ik een tikkeltje vreemd' eigenlijk best positief is.

Het is ook wel positief, maar het is geen samenvatting van wat ik verder had gezegd.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 01:43 schreef Tobz het volgende:
op bijvoorbeeld feestjes voel me me altijd alsof ik achter een glazen muur sta.

Maar ik heb verder weinig problemen met ongepast gedrag, oogcontact of aangeraakt worden (zolang halfvreemden me niet proberen te omhelzen) en de typische 'emotieblindheid' beperkt zich tot de moeilijkere dingen zoals liegen of flirten.

(en ik blink uit in obsessief trainen).

Ik kan dingen niet met 'mate' doen, niet m'n aandacht over meerdere dingen tegelijk verdelen.

Dit is voor mij allemaal herkenbaar.

Ik kan me verliezen in dingen waar ik goed in ben of veel waardering voor krijg. Mijn obsessies zijn vrijwel zonder uitzondering dingen die ik goed kan of waar ik veel vanaf weet. Als ik ergens niet goed in ben, vind ik het al gauw een stuk minder leuk en heb ik ook geen enkele behoefte om moeite te doen om daar beter in te worden. Het gevolg is dat ik moeite heb om plezier te halen uit een in principe leuke bezigheid waar ik mezelf niet in zie verbeteren. Ik vond debatteren leuk, maar na heel lang op een matig niveau te blijven steken, ging ik er steeds minder vaak naar toe. Ik had het erover met wat andere debatleden en die opperden dat ik bang was voor kritiek. Ik weet niet of dat het is. Het maakt me niet zoveel uit om beoordeeld te worden. Erger vind ik het gevoel afgewezen te worden en mijn eigen idee dat ik tekortschiet. Dat laatste is misschien nog wel het ergste. Ik kan erg kritisch zijn over mezelf.

Volgens mij heb ik ongeveer even last van Asperger als jij, dus relatief weinig.**** Daarentegen kan ik niet zeggen ooit ernstig depressief te zijn geweest (al ben ik regelmatig vrij somber) en ik kan ook niet zeggen dat mijn obsessies een spoor van vernieling in mijn leven hebben achtergelaten.

*** Je was nog niet gediagnosticeerd. Als ik het zo zie, wordt dat waarschijnlijk de diagnose, maar het woord is natuurlijk aan de psychiater

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 07:55 schreef Troel het volgende:

[..]

Maakt niet uit, ik snapte wel ongeveer wat je bedoelde. Ik weet niet of het echt veranderd, maar door verschillende mensen laten testen levert vaak al verschillende diagnoses op.

Ik neem de topic-reeks door en kom deze post van jou tegen :

Ik heb trouwens ook nog nooit gehoord van mensen die over een autistische stoornis zijn heengegroeid? En je hebt het over dat chronosomen (je zult wel chromosomen bedoelen) onderzocht zijn en dat daaruit gebleken is dat je geen autisme hebt? Ik ben heel erg benieuwd waar je dat hebt laten doen dan en hoelang geleden

dat komt denk ik omdat het autisme gen nog niet is ontdekt dus dat er gewoon geen diagnose gedaan kan worden door te kijken naar DNA...

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 14:31 schreef Re het volgende:
dat komt denk ik omdat het autisme gen nog niet is ontdekt dus dat er gewoon geen diagnose gedaan kan worden door te kijken naar DNA...

Maar, is het een gen? Men 'ontdekt' regelmatig wel dingen, maar echt een verband of logica zit er niet in (ik krijg vaak de indruk dat men maar wat roept als ze een onbekend gen tegenkomen)
Sowieso, wat is autisme? Een ziekte? Of een handicap? Een aandoening of verschijnsel? Is het iets wat op zich staat of een gevolg van iets?

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 16:01 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Maar, is het een gen? Men 'ontdekt' regelmatig wel dingen, maar echt een verband of logica zit er niet in (ik krijg vaak de indruk dat men maar wat roept als ze een onbekend gen tegenkomen)
Sowieso, wat is autisme? Een ziekte? Of een handicap? Een aandoening of verschijnsel? Is het iets wat op zich staat of een gevolg van iets?

de tendens is om het toch vooral een genetische ziekte te laten zijn aan de hand vanbijv. tweelingen studies waarbij de kans 90% is als de ene autisme heeft de andere dat ook heeft. Er zijn ondertussen wel 25 genen onderzocht die er wat mee te maken zouden kunnen hebben maar daarmee wordt wel duidelijk dat het niet alleen genetisch is of iig zo complex en divers is dat ze nog wel een tijdje door kunnen blijven zoeken. Austisme wordt (als zijnde een PDD) een ontwikkelingsstoornis genoemd dus.

Ja ik zie het ook, als een ontwikkelingsstoornis.
Het woord stoornis, vind ik niet erg om te gebruiken. Ik wil het autisme, niet afdoen als een luxeprobleem of zomaar, als ''anders denkend''.
Het is echt een diepgaande (pervasieve) stoornis die in alle gebieden, van het leven te merken is.

Alsthans, bij mij.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 16:39 schreef Oxymoron het volgende:
Ja ik zie het ook, als een ontwikkelingsstoornis.
Het woord stoornis, vind ik niet erg om te gebruiken. Ik wil het autisme, niet afdoen als een luxeprobleem of zomaar, als ''anders denkend''.
Het is echt een diepgaande (pervasieve) stoornis die in alle gebieden, van het leven te merken is.

Alsthans, bij mij.

Ik noem het veel liever een afwijking dan een stoornis of zelfs ziekte, maar ja, ik heb Asperger, geen klassiek autisme..

dat is natuurlijk ook een kwestie van de definitie van elk woord denk ik ziekte, aandoening stoornis, afwijking, ongemak.. USW

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 18:53 schreef Re het volgende:
dat is natuurlijk ook een kwestie van de definitie van elk woord denk ik ziekte, aandoening stoornis, afwijking, ongemak.. USW

UIteraard.

Wat is USW?

und so weiter

quote:

Op dinsdag 22 juli 2008 18:40 schreef Juup© het volgende:
Wat zijn dat autisten? Hoe herken ik die?

Ze zijn bot, ze lopen raar en als je dan nog twijfelt, vraag je gewoon of ze even iets voor je op willen schrijven.

Jullie denken anders dan ik...
Ik las:

quote:

Op maandag 21 juli 2008 23:02 schreef ScarFace- het volgende:

[..]

De laatste zin is een samenvatting

De laatste zin van BT was:

quote:

Op maandag 21 juli 2008 22:45 schreef Black_Tulip het volgende:
Oeps, beetje lang. Ik ben bereid op verzoek een samenvatting te geven

Ik zag de logica er ook niet erg achter, maar snapte niet waarom sommige mensen het verkeerd opvatten

[ Bericht 51% gewijzigd door Maeghan op 23-07-2008 20:54:36 ]

quote:

Op maandag 21 juli 2008 22:41 schreef Black_Tulip het volgende:

Het meeste hiervan is vrij herkenbaar, hoewel ik niet helemaal de weg kwijt ben. En Control Alt Delete? Ik hoop dat je dat niet figuurlijk bedoelt

Soms gaat het goed, soms minder. Op het moment dat het bij mij niet meer gaat, dan gaat het ook écht niet meer. Veel mensen voelen zich weleens down natuurlijk, maar ik denk niet dat dat even intens is als bij mij. Ik kan nog steeds, met name in de winter, van een goed humeur in een dip zakken die misschien wel te kort is om depressie genoemd te mogen worden, maar die dusdanig intens is dat ik gewoon niet meer wil. Hoewel ik mezelf al jaren niet meer als depressief zie, heb ik nog wel dagen waarop ik lusteloos ben en echt echt echt niet meer uit bed wil komen, waarop ik mezelf naar m'n werk moet slepen alleen op pure wilskracht en de wetenschap dat ik er spijt van krijg als ik niet ga en ontslagen word (ook al denk ik stiekem 'nou en?'). Soms ben ik dan ook suicidaal. Met name op momenten dat er iets mis gaat en ik echt niet weet wat ik moet doen, bijvoorbeeld ruzie met m'n vriend, heb ik het gevoel dat ik nergens heen kan en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Dan denk ik er soms wel aan om gewoon met honderd tegen een muur of een betonnen pilaar aan te rijden. Maar meestal is het gewoon het lusteloze ongemakkelijke gevoel van 'werd ik maar dood wakker'. Niet dat ik het écht wil, maar ik weet dan gewoon niet meer wat ik anders kan doen. Verdriet doet op een gegeven moment fysiek pijn, dan kan ik gewoon haast niet meer.

Over het algemeen zijn m'n sombere buien beperkt tot de winter, dan heb ik misschien tussen de 3 en 5 slechte dagen, als ik een goede winter heb. In een slechte winter is het veel erger, maar na jarenlang ervaring kan ik er gelukkig steeds beter mee omgaan, de laatste jaren heb ik steeds betere winters.
Maar vooral ruzie is voor mij een groot probleem, daar kan ik helemaal niet tegen. Vroeger op school raakte ik soms al in paniek als de docent uitviel tegen een klasgenoot waar ik niks mee te maken had. Maar ook door mijn perfectionisme kan ik enorm in de put raken. Als ik voor mijn gevoel faal, als ik iets echt fout doe, iemand kwets terwijl ik dat helemaal niet wil, een domme fout op m'n werk maak, wat dan ook, dan voel ik me ondraaglijk waardeloos.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 10:16 schreef wendytje het volgende:
Heeft het zin mijzelf te laten testen? Zou het eigenlijk wel fijn vinden als zou blijken dat het allemaal door "iets" is gekomen..... En hoe ga ik dan te werk?

Ik zou het alleen doen als je weet dat de diagnose niet je hele leven om ver gaat gooien. Ik vermoed dat mijn vader ook Asperger heeft, maar het zou voor zijn leven echt geen verbetering zijn als hij een diagnose kreeg.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 22:34 schreef Black_Tulip het volgende:

[..]

Ik zou het alleen doen als je weet dat de diagnose niet je hele leven om ver gaat gooien. Ik vermoed dat mijn vader ook Asperger heeft, maar het zou voor zijn leven echt geen verbetering zijn als hij een diagnose kreeg.

_{OMG jouw signature!!!!!!!}

De google-ads onder deze pagina zijn echt hilarisch.

En vandaag was ik menselijk en heb ik iets fantastisch ontdekt.
_{En Aoristus is wijs, lief en van mijn planeet en dat wist ik al, maar vind ik extra leuk om te zien in praktijk}

Morgen mijn grote valkuil, hetgeen ik nog steeds niet onder de knie heb en waar ik hopeloos kinderachtig van word. Mijn administratie. Als kind was ik een cijfer goochelaar, nu ben ik er bang voor.
Onzin natuurlijk, inzake mind over matter.

Was ik maar autistisch, dan kon ik me er gewoon achter verschuilen

Vandaag telefoon gehad, ik ben doorgestuurd naar een andere instelling. Daar naartoe gebeld, die gaan maandag de aanmeldingen bespreken om te zien wie er tijd voor heeft en dan word ik gebeld voor een afspraak.

quote:

Op woensdag 23 juli 2008 21:07 schreef Maeghan het volgende:

[..]

Soms gaat het goed, soms minder. Op het moment dat het bij mij niet meer gaat, dan gaat het ook écht niet meer. Veel mensen voelen zich weleens down natuurlijk, maar ik denk niet dat dat even intens is als bij mij. Ik kan nog steeds, met name in de winter, van een goed humeur in een dip zakken die misschien wel te kort is om depressie genoemd te mogen worden, maar die dusdanig intens is dat ik gewoon niet meer wil. Hoewel ik mezelf al jaren niet meer als depressief zie, heb ik nog wel dagen waarop ik lusteloos ben en echt echt echt niet meer uit bed wil komen, waarop ik mezelf naar m'n werk moet slepen alleen op pure wilskracht en de wetenschap dat ik er spijt van krijg als ik niet ga en ontslagen word (ook al denk ik stiekem 'nou en?'). Soms ben ik dan ook suicidaal. Met name op momenten dat er iets mis gaat en ik echt niet weet wat ik moet doen, bijvoorbeeld ruzie met m'n vriend, heb ik het gevoel dat ik nergens heen kan en ik weet niet wat ik met mezelf aan moet. Dan denk ik er soms wel aan om gewoon met honderd tegen een muur of een betonnen pilaar aan te rijden. Maar meestal is het gewoon het lusteloze ongemakkelijke gevoel van 'werd ik maar dood wakker'. Niet dat ik het écht wil, maar ik weet dan gewoon niet meer wat ik anders kan doen. Verdriet doet op een gegeven moment fysiek pijn, dan kan ik gewoon haast niet meer.

Over het algemeen zijn m'n sombere buien beperkt tot de winter, dan heb ik misschien tussen de 3 en 5 slechte dagen, als ik een goede winter heb. In een slechte winter is het veel erger, maar na jarenlang ervaring kan ik er gelukkig steeds beter mee omgaan, de laatste jaren heb ik steeds betere winters.
Maar vooral ruzie is voor mij een groot probleem, daar kan ik helemaal niet tegen. Vroeger op school raakte ik soms al in paniek als de docent uitviel tegen een klasgenoot waar ik niks mee te maken had. Maar ook door mijn perfectionisme kan ik enorm in de put raken. Als ik voor mijn gevoel faal, als ik iets echt fout doe, iemand kwets terwijl ik dat helemaal niet wil, een domme fout op m'n werk maak, wat dan ook, dan voel ik me ondraaglijk waardeloos.

Dat gevoel ken ik ook, inderdaad het idee: als ik er morgen niet meer ben, wat een zalige rust moet dat zijn. Geen geschreeuw, geen rottigheid (inderdaad zoals je al zegt: anderen doen elkaar wat en jij voelt je er naar bij), alleen nog maar de rust en vrede.
Maar goed, zonder donkerte geen licht, zonder somberheid geen vrolijkheid. Dat je als autist gestraft/gezegend bent om dat in zowat de meest pure vorm te moeten ervaren, als 'normale mensen' dat gewoon eens een keer konden meemaken...