PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 6

In je vorige post omschreef je trouwens wel iets dat typisch autistisch is. De kluts kwijt raken en dat dingen niet overzichtelijk zijn. Komt heeeeeel vaak voor.

Bedankt, maar ik sta niet te springen om het lidmaatschapspasje aan te nemen, als je het niet erg vindt. Toch eerst maar eens een arts raadplegen (toen ik depressief was ben ik ook pas na 7 jaar gegaan, dus dat wordt wat... Ik ben soms zo'n lamzak... ).

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:56 schreef Maeghan het volgende:
Bedankt, maar ik sta niet te springen om het lidmaatschapspasje aan te nemen, als je het niet erg vindt. Toch eerst maar eens een arts raadplegen (toen ik depressief was ben ik ook pas na 7 jaar gegaan, dus dat wordt wat... Ik ben soms zo'n lamzak... ).

Ook dat komt vaker voor bij autisten...

-edit-
Maar goed, als je geen problemen hebt hoef je ook niet te gaan. Tenzij je denkt dat het "nog veel beter zou kunnen ", maar je weet niet waarom het niet zo veel beter gaat.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 23:00 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ook dat komt vaker voor bij autisten...

Precies. Typisch autistisch als je het aan mij vraagt.

Maeghan, pak de maand juli erbij en kies een exacte datum. Maak daarna een afspraak en kijk of het lukt. Dit is belangerijk genoeg, naar mijn mening. Moet je natuurlijk zelf weten maar ik zou het wel graag zien, ik ben namelijk benieuwd en voor jezelf zou het denk ik wel beter zijn of je het zeker weet of niet.

Ja, dat is wel zo, maar ik wil het niet. Ik wil gewoon normaal zijn, maar daar zit het probleem al denk ik. Ik heb m'n hele leven al momenten waarop ik me echt wanhopig voel en denk, kon ik maar gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn, ik wil niets 'hebben'. Ik wil het niet, dus het is er niet.

En daarnaast heb ik ook een gevoel van 'waar moet ik nu weer beginnen' en wat komt er dan allemaal. Moet ik gewoon naar de huisarts of ergens anders heen? Wat kan ik verwachten van m'n huisarts (behalve dat het een eikel is met het inzicht van een boomstam - hee, bomen, eikels, ik zie een thema) en hoe bereid ik me voor op dat gesprek? Sommige van jullie hadden een hele zelfanalyse meegenomen, dat viel soms niet in goede aarde. Ik weet van mezelf dat als ik iets niet opschrijf en iemand vraagt het aan me, dat ik soms geen idee meer heb. Wat dat betreft ben ik echt een zombie, dan snap ik opeens niet meer wat nou het probleem eigenlijk was. Toen ik voor m'n depressie ging heb ik ook van tevoren een lijst gemaakt van waar ik last van had, op basis van een lijst die ik op internet had gevonden.

Aan de andere kant denk ik, ik wil het misschien niet te veel een bepaalde kant op sturen. Misschien is het wel iets heel anders, denk ik in een volslagen verkeerde richting en maak ik het mezelf alleen maar moeilijker door een bepaalde insteek te kiezen. Of misschien is er wel helemaal niets en komt het alleen maar heel overdreven over als ik zo'n lijst maak. En ik maak me dan weer zorgen over dat m'n verleden er weer bijgehaald wordt. Krijgen we weer het hele doorzaagverhaal ("hoe gaat het thuis? hoe gaat het op je werk? heeft u recentelijk nog roze olifantjes zien vliegen?") waar ik geen zin in heb. En zelfs als, wat dan?

Ik heb ook zoiets van, wat zou het uithalen om te weten waar ik last van heb, als het al wat is. Ga ik daardoor opeens op miraculeuze wijze genoeg inzicht krijgen om wel 50 pagina's coherent aan elkaar te breien? Kan ik dan wel zelf een huis inrichten? Raak ik dan niet meer in blinde paniek omdat de egalisatiemortel te dik of te dun is?

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 23:22 schreef Maeghan het volgende:
Ja, dat is wel zo, maar ik wil het niet. Ik wil gewoon normaal zijn, maar daar zit het probleem al denk ik. Ik heb m'n hele leven al momenten waarop ik me echt wanhopig voel en denk, kon ik maar gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn, ik wil niets 'hebben'. Ik wil het niet, dus het is er niet.

En daarnaast heb ik ook een gevoel van 'waar moet ik nu weer beginnen' en wat komt er dan allemaal. Moet ik gewoon naar de huisarts of ergens anders heen? Wat kan ik verwachten van m'n huisarts (behalve dat het een eikel is met het inzicht van een boomstam - hee, bomen, eikels, ik zie een thema) en hoe bereid ik me voor op dat gesprek? Sommige van jullie hadden een hele zelfanalyse meegenomen, dat viel soms niet in goede aarde. Ik weet van mezelf dat als ik iets niet opschrijf en iemand vraagt het aan me, dat ik soms geen idee meer heb. Wat dat betreft ben ik echt een zombie, dan snap ik opeens niet meer wat nou het probleem eigenlijk was. Toen ik voor m'n depressie ging heb ik ook van tevoren een lijst gemaakt van waar ik last van had, op basis van een lijst die ik op internet had gevonden.

Aan de andere kant denk ik, ik wil het misschien niet te veel een bepaalde kant op sturen. Misschien is het wel iets heel anders, denk ik in een volslagen verkeerde richting en maak ik het mezelf alleen maar moeilijker door een bepaalde insteek te kiezen. Of misschien is er wel helemaal niets en komt het alleen maar heel overdreven over als ik zo'n lijst maak. En ik maak me dan weer zorgen over dat m'n verleden er weer bijgehaald wordt. Krijgen we weer het hele doorzaagverhaal ("hoe gaat het thuis? hoe gaat het op je werk? heeft u recentelijk nog roze olifantjes zien vliegen?") waar ik geen zin in heb. En zelfs als, wat dan?

Ik heb ook zoiets van, wat zou het uithalen om te weten waar ik last van heb, als het al wat is. Ga ik daardoor opeens op miraculeuze wijze genoeg inzicht krijgen om wel 50 pagina's coherent aan elkaar te breien? Kan ik dan wel zelf een huis inrichten? Raak ik dan niet meer in blinde paniek omdat de egalisatiemortel te dik of te dun is?

Moet je gaan?
Dat kan je alleen zelf bepalen.
Zoals ik al zei: je moet alleen gaan als je denkt dat het nodig is of als je denkt dat je het (goed) kan gebruiken. Als je je aanmeldt/laat doorverwijzen, komen er vanzelf een boel vragenlijsten en gesprekken waaruit moet blijken of je autistisch bent. Of niet. En in dat laatste geval kunnen ze je vaak ook verder op weg helpen (tenzij ze zeggen dat je niets mankeert, dan hoef je alleen nog maar blij te zijn).

Hoe?
Je kan dat gewoon aan je huisarts vragen. Wordt dat geweigerd, vraag naar de motivatie. Heb je van te voren het idee dat je aanvraag negatief wordt beantwoord, doe de aanvraag dan met iemand die jouw standpunt begrijpt/onderschrijft (en als je helemaal negatief bent, laat dan de aanvraag door bijvoorbeeld je ouders/partner doen, met motivatie)

Gevoel van hulpeloosheid?
Ja.
Nou en?
Of je nu hulpeloos bent zonder dat je weet waarom
vs.
Je bent hulpeloos, maar je weet waarom en wat je er mogelijk aan kan doen (eigenlijk valt het woord hulpeloos al weg...)

Stuur ik niet te veel?
Ga je wachten totdat iemand ooit eens het idee heeft dat jij misschien toevallig autistisch zou zijn?
Als jij een aanvraag indient, ben je al aan het sturen. Dat is zeker niet slecht, je moet alleen weten wanneer je het stuur even af moet geven.

Helpt het?
Het is niet de oplossing, maar kan je allicht verder helpen.
Verwacht in ieder geval niet te veel, dan kan het niet tegenvallen.

Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 00:04 schreef Maeghan het volgende:
Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

Naar de instelling in jouw regio die dit gaat oppakken. In mijn geval was dat de geestelijke gezondheidszorg van de regio voor de eerste schifting/intake. Die hebben gezegd dat er kans is dat ik autistisch ben en mij aangemeld bij het RIAGG die een autisme-poli heeft (en mij nog steeds aan het onderzoeken zijn)
Hangt er dus een beetje vanaf hoe 'men' het bij jou in de regio georganiseerd heeft.

[ Bericht 7% gewijzigd door Stupendous76 op 09-07-2008 00:19:07 ]

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 00:04 schreef Maeghan het volgende:
Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

Jouw eindstation zou het SARR, Rotterdam Zuid twentestr 52 (even uit mijn hoofd) zijn.

Met het RIAGG heb ik niets dan ellende gehad... probeer er dus voor te zorgen dat dat een zo kort mogelijk tussenstation wordt en dat ze je meteen doorverwijzen naar het SARR.

Eerste stap is inderdaad de huisarts.
(en als je een goede hebt.. vraag dan of hij je de ellende van die tussenstappen wil besparen en je meteen op de goede plaats wil zetten. Onderbouw het bv met de gegevens die je hierboven al neerzette "als het te lang duurt, te onoverzichtelijk is.. dan stop ik er geheid mee. niet omdat ik neit gemotiveerd ben maar omdat ik dat niet op kán brengen, het niet overzie etc etc..." juist dat is onderdeel van je "probleem" en verwachten dat iemand die hulp komt vragen voor ene probleem eerst zelf de symptomen ervan wegwieberd voordat diegene naar het loket mag die de symptomen aan zou moeten pakken is een beetje weird.
ofzo.... iets.... zou je er van kunnen maken als ik je bovenstaande verhaal lees.


Let wel: mijn negatieve ervaringen vonden plaats in een andere woonplaats dan waar jijwoont. Ik weet niet of ze in jouw plaats wel kundig zijn! Mijn ervaring hoeft niet algemeen te gelden (alhoewel de verschillende verhalen op de verschillende fora voornmelijk hetzelfde klinken wil ik dit toch even benadrukken. Kies zelf de weg die goed voelt, bekijk zelf of je je ergens gehoord en goed geholpen voelt)

Toen ik mijn huis kocht heeft mijn vader mij geholpen met de inrichting van mijn huis. Ik wist ook niet hoe of wat. Voor de volgende keer dat ik een huis koop weet ik hoe het moet. Ik zal niet alles zelf kunnen vooral het klussen niet omdat ik twee linkerhanden heb.
Maeghan wat jij zegt dat klinkt zo herkenbaar. En net als jij sta ik ook niet te springen om lid te worden van deze club. Ik zou ook willen dat ik normaal was en een normale jeugd zou hebben gehad. Maar helaas is dit niet het geval.
Ik heb het probleem dat ik weinig mensen heb die ik vertrouw en daarom bij niemand echt steun zoek. Mijn familie ben ik boos op en daarom wil ik daar geen steun bij zoeken. Vrienden heb ik nauwelijks en de vriend waarbij ik steun zoek kan mij niet de steun geven die ik nodig heb. Nu ga ik die steun zoeken bij collega´s want alleen ga ik dit nooit redden. Dit was ook een van de redenen dat ik pas sinds kort hulp heb gezocht voor mijn problemen.
Maeghan ik hoop dat jij wel mensen in je omgeving hebt die jouw kunnen steunen.

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 19:38 schreef tijnbrein het volgende:
Toen ik mijn huis kocht heeft mijn vader mij geholpen met de inrichting van mijn huis. Ik wist ook niet hoe of wat. Voor de volgende keer dat ik een huis koop weet ik hoe het moet. Ik zal niet alles zelf kunnen vooral het klussen niet omdat ik twee linkerhanden heb.
Maeghan wat jij zegt dat klinkt zo herkenbaar. En net als jij sta ik ook niet te springen om lid te worden van deze club. Ik zou ook willen dat ik normaal was en een normale jeugd zou hebben gehad. Maar helaas is dit niet het geval.
Ik heb het probleem dat ik weinig mensen heb die ik vertrouw en daarom bij niemand echt steun zoek. Mijn familie ben ik boos op en daarom wil ik daar geen steun bij zoeken. Vrienden heb ik nauwelijks en de vriend waarbij ik steun zoek kan mij niet de steun geven die ik nodig heb denk nodig te hebben. Nu ga ik die steun zoeken bij collega´s want alleen ga ik dit nooit redden wat waarschijnlijk problemen gaat opleveren op je werk. Dit was ook een van de redenen dat ik pas sinds kort hulp heb gezocht voor mijn problemen.
Maeghan ik hoop dat jij wel mensen in je omgeving hebt die jouw kunnen steunen.

Ik geef even commentaar.
Het is absoluut niet verkeerd om je eigen ideeën te volgen, maar hou het wel in de gaten. Zoals je zelf al aangeeft (en ook regelmatig in dit topic leest) zijn heel veel mensen niet in staat om de problemen van een ander te zien. Het maakt daarbij niets uit of het familie, vrienden of professionals zijn. Wat je dan ook vaak ziet: die mensen keren zich af van de hulpvrager, omdat ze niet kunnen zien wat er gaande is omdat ze dat niet willen zien.

En dan gelijk de volgende vragen:
Waarom denk je dat jouw collega's jou wel die steun kunnen geven?
En wat als blijkt dat ze dat niet kunnen?

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 20:59 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ik geef even commentaar.
Het is absoluut niet verkeerd om je eigen ideeën te volgen, maar hou het wel in de gaten. Zoals je zelf al aangeeft (en ook regelmatig in dit topic leest) zijn heel veel mensen niet in staat om de problemen van een ander te zien. Het maakt daarbij niets uit of het familie, vrienden of professionals zijn. Wat je dan ook vaak ziet: die mensen keren zich af van de hulpvrager, omdat ze niet kunnen zien wat er gaande is omdat ze dat niet willen zien.

En dan gelijk de volgende vragen:
Waarom denk je dat jouw collega's jou wel die steun kunnen geven?
En wat als blijkt dat ze dat niet kunnen?

Of ik denk dat mijn collega´s mij kunnen steunen de meeste absoluut niet. Die snappen mij totaal niet en ik hun niet. Die prikken niet door mijn toneelspel heen of wel maar laten dat niet merken. Er zijn een paar collega´s die mijn willen steunen. En die laten merken dat mijn gedrag soms niet acceptabel is en mij daarop aanspreken.
Ik heb bijna geen sociaal netwerk waarop ik terug kan vallen. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet eens dat ik hulp heb gezocht voor mijn problemen. Met hun kan ik ook absoluut niet praten over mijn problemen. Niet omdat ze geen begrip daarvoor tonen maar ik ben nog steeds boos op hun en vind dat zij geen recht meer hebben om te weten wat er in mijn leven speelt. Ik heb een vriend maar die heeft nog nooit de steun gegeven die ik nodig heb. Daar kan hij verder ook niks aan doen. Het is nog al wat om iemand te helpen. Maar ik wel gewild dat hij dat kon.
Als zij mij de steun niet kunnen geven die ik nodig heb. Dan zou ik de steun ergens anders moeten gaan zoeken.
Maar alleen al mijn problemen oplossen kan ik niet. Ik krijg hulp van een psycholoog maar ik heb ook hulp nodig van vrienden die mij steunen.
Misschien komt dit allemaal raar over voor jouw. Maar ik heb besloten om mijn leven te veranderen. Ik heb een sociaal netwerk van vrienden nodig. Een aantal collega´s zou ik graag willen dat zij daar deel van uitmaken. Een paar maanden geleden realiseerde ik mij dat ik geen sociaal netwerk heb van mensen die ik vertrouw en waar ik met mijn problemen terecht kan.

Ik doe niet graag een post helemaal opknippen in quotes, nu dus even wel:

quote:

Op donderdag 10 juli 2008 20:44 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Of ik denk dat mijn collega´s mij kunnen steunen de meeste absoluut niet. Die snappen mij totaal niet en ik hun niet. Die prikken niet door mijn toneelspel heen of wel maar laten dat niet merken. Er zijn een paar collega´s die mijn willen steunen. En die laten merken dat mijn gedrag soms niet acceptabel is en mij daarop aanspreken.

Misschien niet leuk om te vragen, maar laten ze je dat merken omdat jouw gedrag ongepast is of omdat ze je willen helpen?

quote:

Ik heb bijna geen sociaal netwerk waarop ik terug kan vallen. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet eens dat ik hulp heb gezocht voor mijn problemen. Met hun kan ik ook absoluut niet praten over mijn problemen. Niet omdat ze geen begrip daarvoor tonen maar ik ben nog steeds boos op hun en vind dat zij geen recht meer hebben om te weten wat er in mijn leven speelt.

Je kan dus wel met hen over je problemen praten, alleen jij wilt het niet.

quote:

Ik heb een vriend maar die heeft nog nooit de steun gegeven die ik nodig heb. Daar kan hij verder ook niks aan doen. Het is nog al wat om iemand te helpen. Maar ik wel gewild dat hij dat kon.

Kon hij je niet helpen of kon hij jou niet de hulp geven die jij wilde?

quote:

Als zij mij de steun niet kunnen geven die ik nodig heb. Dan zou ik de steun ergens anders moeten gaan zoeken.
Maar alleen al mijn problemen oplossen kan ik niet.

De clou is nu net dat anderen je wel kunnen helpen, maar jij bent de enige die wat kan veranderen.
Er is niet ergens een pilletje of cursus dat alles opeens goed maakt (was dat er maar...)
In de meeste gevallen is het een combinatie; meestal van cursussen en therapiën. Telkens kom je een klein stukje tegen waarvan je denkt dat het je kan helpen. Maar voor de rest heb je de vervolgcursus nodig, of een nieuw gesprek.
Het duurt dus gewoon lang.

quote:

Ik krijg hulp van een psycholoog maar ik heb ook hulp nodig van vrienden die mij steunen.

Klopt.

quote:

Misschien komt. Maar ik heb besloten om mijn leven te veranderen. Ik heb een sociaal netwerk van vrienden nodig. Een aantal collega´s zou ik graag willen dat zij daar deel van uitmaken. Een paar maanden geleden realiseerde ik mij dat ik geen sociaal netwerk heb van mensen die ik vertrouw en waar ik met mijn problemen terecht kan.

In de nieuwsgroep alt.binaries.e-book.technical is trouwens een hele rij (Engelstalige) boeken gepost over autisme.

Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 03:16 schreef MLI het volgende:
Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

Jij? Didn't see that one coming

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 11:48 schreef Xennia het volgende:

[..]

Jij? Didn't see that one coming

Ik weet al jaren dat er 'iets' niet klopt en daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hehehe, volgens mij wordt de diagnose gewoon syndroom van Down .

Ja ik wacht al eeuwen op die stempel.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:15 schreef Liquidootje het volgende:
Ja ik wacht al eeuwen op die stempel.

Dan ben jij al oud dus?

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:10 schreef MLI het volgende:

[..]

Ik weet al jaren dat er 'iets' niet klopt en daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hehehe, volgens mij wordt de diagnose gewoon syndroom van Down .

Ja, dat er iets niet klopt is wel duidelijk ( )maar waarom denk je specifiek aan autisme? Waar loop je tegenaan?

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 03:16 schreef MLI het volgende:
Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

't Wordt steeds drukker hier.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:26 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ja, dat er iets niet klopt is wel duidelijk ( )maar waarom denk je specifiek aan autisme? Waar loop je tegenaan?

Paar dingen.

Als ik geen relatie heb, heb ik veel positieve bevestiging van het mannelijk geslacht nodig. Dit is wel het grootste struikelblok van dit moment. Ik vind elke week iemand anders leuk en dat begint na een dik jaar echt wel vermoeiend te worden.

Vriendschappen, die duren bij mij meestal niet langer dan een jaar, met uitzonderingen. Ik heb moeite mensen aan me te binden en ik ben altijd loyaler naar mijn vrienden dan zij naar mij. Hoewel ik tegenwoordig wel voorzichtig ben in wie ik vriend noem.

In relaties ben ik redelijk normaal (hoewel met gebruiksaanwijzing maar niet veeleisend), maar als ik samenwoon doe ik bijvoorbeeld heel weinig in het huishouden, terwijl ik het alleen toch behoorlijk netjes hou.

Ik was een heel raar kind en ik vind mezelf ook pas sociaal sinds mijn 21ste ongeveer. Daarvoor was ik gewoon écht raar. Niet apart, écht raar.

Ik herken gewoon veel in de kenmerken. Alleen wat totaal niet klopt is dat ik het onbekende juist opzoek, ik hou totaal niet van regelmaat en sleur en ik ga ook best ver om die te doorbreken.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:39 schreef MLI het volgende:

[..]

Paar dingen.

Als ik geen relatie heb, heb ik veel positieve bevestiging van het mannelijk geslacht nodig. Dit is wel het grootste struikelblok van dit moment. Ik vind elke week iemand anders leuk en dat begint na een dik jaar echt wel vermoeiend te worden.

Vriendschappen, die duren bij mij meestal niet langer dan een jaar, met uitzonderingen. Ik heb moeite mensen aan me te binden en ik ben altijd loyaler naar mijn vrienden dan zij naar mij. Hoewel ik tegenwoordig wel voorzichtig ben in wie ik vriend noem.

In relaties ben ik redelijk normaal (hoewel met gebruiksaanwijzing maar niet veeleisend), maar als ik samenwoon doe ik bijvoorbeeld heel weinig in het huishouden, terwijl ik het alleen toch behoorlijk netjes hou.

Ik was een heel raar kind en ik vind mezelf ook pas sociaal sinds mijn 21ste ongeveer. Daarvoor was ik gewoon écht raar. Niet apart, écht raar.

Ik herken gewoon veel in de kenmerken. Alleen wat totaal niet klopt is dat ik het onbekende juist opzoek, ik hou totaal niet van regelmaat en sleur en ik ga ook best ver om die te doorbreken.

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:44 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

Wat ik wel herken is dat ze zegt dat ze als kind altijd heel erg anders is geweest... ook in de crèche enzo. Dat betekent in ieder geval niet niks.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:44 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

Ik las het relaas ook met het idee dat het vast wel iets zal zijn, maar dat ik weinig doorslaggevend voor autisme zie.

Ik zie het ook niet zo, eigenlijk.

Ik heb trouwens The Complete Guide to Asperger's Syndrome besteld, die ga ik eerst eens lezen. Misschien dat ik dingen dan meer voor mezelf op een rijtje kan krijgen. Ik kan zelf ook niet goed inschatten wanneer ik nou 'moeite' heb met dingen. Bijvoorbeeld, ik hoor soms dat Aspergers moeite kunnen hebben met autorijden. Op zich kan ik dat prima, ook als het druk is. Een enkele keer zie ik wat over het hoofd, maar volgens mij heeft iedereen dat wel. Te veel prikkels? Moah, valt wel mee. Soms wel, dan voel ik me een beetje 'wollig' in m'n hoofd (met name als het erg druk is of als ik al geprikkeld ben), maar meestal niet zo. Maar wat ik dan wel weer heb, is dat ik nog steeds niet 'automatisch' rijd. Ik moet nog steeds nadenken over dingen. Dus niet dat ik een instructieboekje nodig heb om te bedenken dat ik moet schakelen, maar het is absoluut ook niet iets wat automatisch gaat. Ook denk ik dat het 'zwart-wit denken' een beetje lastig is soms. Bijvoorbeeld als iemand twee meter naast het zebrapad wil oversteken, dan weet ik niet of ik nou moet stoppen. Want aan de ene kant is het niet het zebrapad, maar aan de andere kant maakt het ook niet uit of ik nu stop of twee meter verder. Over het algemeen neig ik toch naar het eerste. Verder heb ik er op de fiets bijvoorbeeld een hekel aan als mensen me voorrang geven terwijl ik dat niet heb. Dat is 'onduidelijk', rij dan gewoon door, denk ik dan.

Maar zoals vandaag, op m'n werk, zat ik best goed in m'n vel. Ik ben de laatste twee, drie dagen wel erg vrolijk en dan gaat het allemaal best wel makkelijk. Dan kan ik makkelijk naar mensen lachen (en wat je ook zegt, als je er bij lacht kom je met veel meer weg dan wanneer je niet lacht, zoveel heb ik ook wel door!) en makkelijk grapjes maken en praten. Wel merk ik dat me daar meestal wel van bewust ben. Soms niet, maar ik werk inmiddels al 8 jaar in verschillende winkels, dus misschien is het ook niet gek dat ik het me inmiddels eigen heb gemaakt om zo te doen? Buiten mijn werk ben ik compleet anders. Ik merk nu ook dat ik best wel 'moe' ben, datzelfde wollige gevoel in m'n hoofd wat voor mij betekent dat ik toch even rustig achterover moet gaan zitten met een sterke bak thee. Even "me-time". Maar is dat raar? Heeft niet iedereen dat na 9 uur glimlachen en praten?

Soms als ik nadenk over de dingen die ik herken en dan met name dingen van vroeger, dan lijkt het net of ik het over iemand anders heb. Van de week heb ik het er met m'n vriend over gehad dat ik vond dat hij me vorige keer niet serieus nam en uitgelegd wat ik herkende en waarom ik dus dacht dat het misschien wel de moeite waard is om me te laten testen hierop. Dat ging eigenlijk best goed, maar hoe meer ik het erover had, hoe meer ik zoiets had van "nee joh, dat ben ik helemaal niet". Alsof het niets met mij te maken had.

Kan iemand me trouwens iets vertellen over taalontwikkeling bij kinderen met Asperger? Ik heb wel gelezen dat de taalontwikkeling bij kinderen met Asperger 'normaal' is itt andere vormen van autisme, maar kan het ook véél sneller zijn?

Ik kan niet duidelijk op papier zetten waarom ik het vermoed. Maar laat ik het zo zeggen, mijn zus werkt met autisten, mijn moeder heeft autistische pleegkinderen gehad en mijn broer heeft gewerkt met autisten. Zij herkennen ontzettend veel. Ook mijn vader vertoont trekjes, hoewel lichter dan ik maar kan ook komen omdat hij ouder is. Als kind kwam het veel duidelijker naar voren. Het komt alleen tot uiting op het sociale vlak. Ik kan eigenlijk amper inschatten hoe ik overkom op een ander, sterker nog, ik sta daar niet eens bij stil normaal gezien. Ik leer wel om beter met sociale dillemma's om te gaan.

Oh ja, over mijn kindertijd:

Ik trok mijn haren uit mijn hoofd, zodanig dat ik kale plekken kreeg.
Ik scheet tot mijn 11de in mijn broek .
Toen ik 3 weken oud was besloot ik dat ik geen kusje wilde dus ik draaide steevast mijn hoofd weg als mijn moeder me een kus wilde geven.
Ik heb geen woord gezegd tot ik 3 jaar was. Geen pa-pa of ma-ma. Toen ik eenmaal sprak, was het ook totaal zonder gebrabbel en volzinnen. Ik zong wel liedjes met tekst overigens.
Ik had pas een vriendin toen ik 15 werd.
Ik deed altijd alles anders dan de rest, ik hoorde nergens bij.
Mijn moeder zei altijd, jij was onbereikbaar. Niet dat ik niet voor rede vatbaar was, ik bleef altijd kalm, ik luisterde gewoon niet.
Ik was een extreem moeilijke puber.
Ik heb weinig aansluiting met mensen uit mijn eigen sociale milieu. Vroeger had ik alleen aansluiting met tuig.
Ik ben mijn hele puberteit depressief geweest.
Altijd vrij formele woordkeuze gehad.

enz enz enz

[ Bericht 1% gewijzigd door MLI op 11-07-2008 18:34:36 ]

Ja ok, dat klinkt wel heel anders.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 18:02 schreef Maeghan het volgende:
Kan iemand me trouwens iets vertellen over taalontwikkeling bij kinderen met Asperger? Ik heb wel gelezen dat de taalontwikkeling bij kinderen met Asperger 'normaal' is itt andere vormen van autisme, maar kan het ook véél sneller zijn?

Ja en je kan ook een ware spraakwaterval zijn. Ik ken ook een aantal kinderen die heel vormelijk praten, totaal niet passend bij de leeftijd.

MLI dat klinkt al heel anders inderdaad. Al kan ik je promiscue gedrag niet direct linken aan autisme en ook niet met het beeld van de happy slet die je op andere plaatsen van dit forum uitdraagt.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 18:02 schreef Maeghan het volgende:
Ik zie het ook niet zo, eigenlijk.

Ik heb trouwens The Complete Guide to Asperger's Syndrome besteld, die ga ik eerst eens lezen. Misschien dat ik dingen dan meer voor mezelf op een rijtje kan krijgen. Ik kan zelf ook niet goed inschatten wanneer ik nou 'moeite' heb met dingen. Bijvoorbeeld, ik hoor soms dat Aspergers moeite kunnen hebben met autorijden. Op zich kan ik dat prima, ook als het druk is. Een enkele keer zie ik wat over het hoofd, maar volgens mij heeft iedereen dat wel. Te veel prikkels? Moah, valt wel mee. Soms wel, dan voel ik me een beetje 'wollig' in m'n hoofd (met name als het erg druk is of als ik al geprikkeld ben), maar meestal niet zo. Maar wat ik dan wel weer heb, is dat ik nog steeds niet 'automatisch' rijd. Ik moet nog steeds nadenken over dingen. Dus niet dat ik een instructieboekje nodig heb om te bedenken dat ik moet schakelen, maar het is absoluut ook niet iets wat automatisch gaat. Ook denk ik dat het 'zwart-wit denken' een beetje lastig is soms. Bijvoorbeeld als iemand twee meter naast het zebrapad wil oversteken, dan weet ik niet of ik nou moet stoppen. Want aan de ene kant is het niet het zebrapad, maar aan de andere kant maakt het ook niet uit of ik nu stop of twee meter verder. Over het algemeen neig ik toch naar het eerste. Verder heb ik er op de fiets bijvoorbeeld een hekel aan als mensen me voorrang geven terwijl ik dat niet heb. Dat is 'onduidelijk', rij dan gewoon door, denk ik dan.

Maar zoals vandaag, op m'n werk, zat ik best goed in m'n vel. Ik ben de laatste twee, drie dagen wel erg vrolijk en dan gaat het allemaal best wel makkelijk. Dan kan ik makkelijk naar mensen lachen (en wat je ook zegt, als je er bij lacht kom je met veel meer weg dan wanneer je niet lacht, zoveel heb ik ook wel door!) en makkelijk grapjes maken en praten. Wel merk ik dat me daar meestal wel van bewust ben. Soms niet, maar ik werk inmiddels al 8 jaar in verschillende winkels, dus misschien is het ook niet gek dat ik het me inmiddels eigen heb gemaakt om zo te doen? Buiten mijn werk ben ik compleet anders. Ik merk nu ook dat ik best wel 'moe' ben, datzelfde wollige gevoel in m'n hoofd wat voor mij betekent dat ik toch even rustig achterover moet gaan zitten met een sterke bak thee. Even "me-time". Maar is dat raar? Heeft niet iedereen dat na 9 uur glimlachen en praten?

Bedoel je besluiteloosheid?

quote:

Soms als ik nadenk over de dingen die ik herken en dan met name dingen van vroeger, dan lijkt het net of ik het over iemand anders heb. Van de week heb ik het er met m'n vriend over gehad dat ik vond dat hij me vorige keer niet serieus nam en uitgelegd wat ik herkende en waarom ik dus dacht dat het misschien wel de moeite waard is om me te laten testen hierop. Dat ging eigenlijk best goed, maar hoe meer ik het erover had, hoe meer ik zoiets had van "nee joh, dat ben ik helemaal niet". Alsof het niets met mij te maken had.

Kan iemand me trouwens iets vertellen over taalontwikkeling bij kinderen met Asperger? Ik heb wel gelezen dat de taalontwikkeling bij kinderen met Asperger 'normaal' is itt andere vormen van autisme, maar kan het ook véél sneller zijn?

Het lijkt er op dat autisten, als ze beginnen, meestal heel goed spreken (dus geen spreekfouten of brabbeltaal, juiste zinsopbouw, etc.) Maar bij een deel van de groep duurt het vaak wel (behoorlijk) langer.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 18:58 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ja en je kan ook een ware spraakwaterval zijn. Ik ken ook een aantal kinderen die heel vormelijk praten, totaal niet passend bij de leeftijd.

MLI dat klinkt al heel anders inderdaad. Al kan ik je promiscue gedrag niet direct linken aan autisme en ook niet met het beeld van de happy slet die je op andere plaatsen van dit forum uitdraagt.

'Promiscue gedrag' geeft aandacht en aandacht is bevestiging. In die zin van dat je leuk bent, niets fout doet. Daarnaast is het een vrij makkelijk spel om te spelen. Je hoeft geen genie te zijn om te zien welke man je leuk vindt, dat zie ik ook altijd gelijk. En seks is helemaal makkelijk. Als ie omhoog gaat, dan wil die wel. Als ie niet omhoog gaat, dan wil die niet. Ook hoef je er verder helemaal geen emoties bij te hebben of dingen bij te zeggen en 'mag' bijna alles.

Ik herken dat namelijk wél een beetje, zelf.

Het hunkeren naar aandacht en intimiteit op zich is toch ook niets vreemds voor Aspergers? Voor klassieke autisten misschien wel, maar juist van aspergers wordt gezegd dat ze wel contact willen hebben, maar dat het niet goed lukt.

Over taal, ik weet niet hoe oud ik was toen, maar het is me bijgebleven dat normale kinderen op die leeftijd gemiddeld 24 woorden spraken (ongeveer, kan 23 of 26 geweest zijn ook). Toen sprak ik er al dik over de 300. Mijn moeder is toen gestopt met het bijhouden van het aantal woorden dat ik sprak, wat ze eigenlijk moest doen van het consultatiebureau. Ook maakte ik al veel sneller zinnen dan andere kinderen.

(Over 'letterlijk' taalgebruik, bij die laatste zin denk ik automatisch dat het niet klopt, omdat het ook kan suggereren "dat ik sneller zinnen maakte dan dat ik andere kinderen maakte". Wat praktisch gezien helemaal niet kan natuurlijk, maar toch. Dat heb ik dus ook als ik teksten van andere mensen lees, kan erg verwarrend zijn.

De reden dat ik een happy slet ben, is dan ook dat ik veel aandacht krijg. Maar OK, even dat buiten beschouwing gelaten, ik blijf hopen dat ze gewoon zeggen dat ik apart ben straks. Het promiscue gedrag, dat past eerder bij borderline, maar daar herken ik verder eigenlijk niets in.

Nou ja, hoe dan ook. Ik ga sowieso naar een psycholoog om over het slettengedrag te praten en om te kijken hoe ik het nu nog kan doorbreken want het is een gewoonte geworden en bepaalt grotendeels hoe ik me gedraag in gezelschap van mannen. Uiteindelijk boeit het ook geen flikker of ik een autist/borderliner of wat dan ook ben. Als ik maar een manier vind om om te gaan met mijn problemen, en dan met name gelukkig kunnen zijn met veel minder aandacht dan ik nu krijg. Maar daarvoor dus eerst een oorzaak vinden want alles wat ik tot nu toe zelf geprobeerd heb zijn pleisters geweest, geen structurele oplossing gevonden.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 19:12 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Bedoel je besluiteloosheid?

Nee, ik 'weet' het soms gewoon niet. Ik kan mezelf niet goed inschatten. Ik weet niet wat echt is en wat niet (aan mij), wat normaal is en wat niet (aan mij en in het algemeen). Soms weet ik ook niet wat ik wil. Soms weet ik niet wat ik 'moet' doen, wat er van me verwacht wordt, of wat anderen zouden doen, zoals dat zebrapadvoorbeeld (nou ja, ik weet wel wat de meeste mensen in Rotterdam zouden doen, maar dat is hetzelfde als wanneer iemand wél op het zebrapad oversteekt).

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 19:19 schreef MLI het volgende:
De reden dat ik een happy slet ben, is dan ook dat ik veel aandacht krijg. Maar OK, even dat buiten beschouwing gelaten, ik blijf hopen dat ze gewoon zeggen dat ik apart ben straks. Het promiscue gedrag, dat past eerder bij borderline, maar daar herken ik verder eigenlijk niets in.

ik geloof niet dat je werkelijk happy kunt zijn als je gevoel over jezelf volledig afhankelijk is van anderen. Promiscuiteit kan vele oorzaken hebben, sekuseel misbruik bijvoorbeeld, of het gebrek aan een vaderfiguur. Dat hoeft dus niet perse borderline te zijn.

quote:

[quote]Op donderdag 10 juli 2008 22:36 schreef Stupendous76 het volgende:
Ik doe niet graag een post helemaal opknippen in quotes, nu dus even wel:
[..]

Misschien niet leuk om te vragen, maar laten ze je dat merken omdat jouw gedrag ongepast is of omdat ze je willen helpen?
[..]

Het was meer een voorbeeld. Het is niet zo dat mijn gedrag totaal onaangepast is maar soms doe ik dingen die niet door de beugel kunnen. Daar ben ik mijzelf ook van bewust. Maar soms heb ik gewoon iemand nodig die mijn onaangepaste gedrag corrigeerd. Verder kan ik gewoon mijn verhaal kwijt bij een collega als ik dat wil.

quote:

Je kan dus wel met hen over je problemen praten, alleen jij wilt het niet.
[..]

Ja als ik zou willen dat zou ik met mijn ouders praten. Maar ik ben nog steeds boos op hun voor dingen die zij mij in het verleden hebben aangedaan. En ik heb nooit goed geleerd om over mij gevoels te praten van mijn ouders.

quote:

Kon hij je niet helpen of kon hij jou niet de hulp geven die jij wilde?
[..]

Hij die vriend van mij was een tijd de enige persoon waarbij ik mijn hart luchtte. Hij luisterde en maakte soms op- of aanmerkingen. Verder niks. Natuurlijk kan hij mijn problemen niet oplossen maar hij had bijvoorbeeld wel tips kunnen geven.

quote:

De clou is nu net dat anderen je wel kunnen helpen, maar jij bent de enige die wat kan veranderen.
Er is niet ergens een pilletje of cursus dat alles opeens goed maakt (was dat er maar...)
In de meeste gevallen is het een combinatie; meestal van cursussen en therapiën. Telkens kom je een klein stukje tegen waarvan je denkt dat het je kan helpen. Maar voor de rest heb je de vervolgcursus nodig, of een nieuw gesprek.
Het duurt dus gewoon lang.
[..]

Klopt.
[..]

Dat had ik ook al bedacht dat het niet vanzelf gaat en dat het niet morgen is opgelost mijn problemen. Helaas heb ik nog een lange en moeilijke weg te gaan.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 19:13 schreef Maeghan het volgende:


Je hoeft geen genie te zijn om te zien welke man je leuk vindt, dat zie ik ook altijd gelijk.

Hoe zie dat iemand jouw leuk vindt? Want ik snap dat dus totaal niet. Tot mijn grootte frustratie.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 19:32 schreef Xennia het volgende:

[..]

ik geloof niet dat je werkelijk happy kunt zijn als je gevoel over jezelf volledig afhankelijk is van anderen. Promiscuiteit kan vele oorzaken hebben, sekuseel misbruik bijvoorbeeld, of het gebrek aan een vaderfiguur. Dat hoeft dus niet perse borderline te zijn.

Ik kreeg vroeger heel veel negatieve bevestiging, vooral binnen het gezin heb ik dat altijd als afwijzingen ervaren. En zo ervaar ik dat nog steeds, die rolpatronen zijn niet zo sterk veranderd. Al moet ik zeggen dat ik het niet 'bewust' voel als afwijzing, maar tot die conclusie kom ik nu want ik ben duidelijk (succesvol want mijn zelfvertrouwen is wel erg toegenomen sinds mijn 22ste) aan het compenseren. Inderdaad, ik ben niet 'werkelijk' happy. Aan de andere kant, ik ben zeker niet ongelukkig en het is een manier van omgaan met.

Wat is 'fiep' trouwens een klotewoord. Ik zou het eerder 'drugs' noemen.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 19:42 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Hoe zie dat iemand jouw leuk vindt? Want ik snap dat dus totaal niet. Tot mijn grootte frustratie.

Goede vraag. Ik weet het niet, een bepaalde blik. Maar dan bedoel ik puur "aangetrokken" en niet "leuk" als in verliefd of zo. Dat zie ik verder ook niet. De eerste keer dat ik met m'n vriend in bed lag wist ik ook niet of hij me leuk vond of alleen maar seks wou. Dat moet ik dan gewoon direct vragen, maar je weet dan nog niet of je een eerlijk antwoord krijgt. Maar goed, in hoeverre is dat een kenmerk van autisme? Fok staat vol met "vindt ze me leuk"-topics.

Aah leuk dit wordt een topic ik ervaar in mijn 20er jaren allerlei problemen, ik moet wel autistisch zijn. Ok, eikelpost in principe want er worden hier best goede postings gemaakt ook door die categorie. Maar ik vraag me echt af of de diagnose autistisch normaal gesproken niet al veel eerder zou zijn gesteld bij de mensen die nu aanhaken. Leg het lekker bot in het midden, maar geen idee hoe ik het liever kan verpakken.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 20:59 schreef TheVotary het volgende:
Maar ik vraag me echt af of de diagnose autistisch normaal gesproken niet al veel eerder zou zijn gesteld bij de mensen die nu aanhaken.

Nee. Het is maar net wanneer de mensen "vastlopen" in het leven en erkennen of vermoeden dat er daadwerkelijk iets mis" is met hen.
Mijn diagnose is pas op mijn 39ste gesteld, simpelweg omdat ik tot dan toe verstandelijk heel mijn leven heb kunnen functioneren. Op een gegeven moment ging dat niet meer en kreeg ik problemen die ik normaal gezien opving met mijn intelligentie, maar waar ik toen (en nu nog steeds) geen energie meer voor had.

[ Bericht 0% gewijzigd door Juup© op 11-07-2008 21:18:38 ]

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 21:02 schreef Juup© het volgende:

[..]

Nee. Het is maar net wanneer de mensen "vastlopen" in het leven en erkennen of vermoeden dat er daadwerkelijk iets mis" is met hen.
Mijn diagnose is pas op mijn 37ste gesteld, simpelweg omdat ik tot dan toe verstandelijk heel mijn leven heb kunnen functioneren. Op een gegeven moment ging dat niet meer en kreeg ik problemen die ik normaal gezien opving met mijn intelligentie, maar waar ik toen (en nu nog steeds) geen energie meer voor had.

Groote kans idd dat ik er helemaal naast zit hoor. Zo'n verhaal als jij (met de eerdere postings erbij natuurlijk) doet overtuigt me gelijk dat ik er helemaal naast zit. Maar als ik dan soms bijvoorbeeld documentaires kijk over dit onderwerp dan kan ik me haast niet voorstellen dat mensen niet veel eerder (dus op een jeugdiger leeftijd) tegen problemen aanlopen.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 20:59 schreef TheVotary het volgende:
Aah leuk dit wordt een topic ik ervaar in mijn 20er jaren allerlei problemen ik moet wel autistisch zijn. Ok, eikelpost in principe want er worden hier best goede postings gemaakt ook door die categorie. Maar ik vraag me echt af of de diagnose autistisch normaal gesproken niet al veel eerder zou zijn gesteld bij de mensen die nu aanhaken. Leg het lekker bot in het midden, maar geen idee hoe ik het liever kan verpakken.

Het ligt eraan in hoeverre iemand afwijkt, dat ten eerste. Daarnaast is dit ook voor een groot deel een gevoelskwestie. Hoe ik me voel bij een bepaald voorval, kan niemand zien.

Kinderen zitten voor een groot deel van de tijd op school. Ik had op school ook problemen, maar niemand heeft daar iets aan gedaan. De docenten zagen het niet of wilden het niet zien. Zelfs toen ik in de puberteit zwaar depressief was, heeft niemand ingegrepen terwijl achteraf bleek dat sommige mensen het wél door hadden destijds. Ok, het is even iets anders dan autisme, maar om even aan te geven dat mensen niet zo snel in (willen) grijpen.

Op het moment dat ik me ongemakkelijk voel op een feestje, merkt niemand dat. Of ze denken dat ik misschien 'gewoon' verlegen ben. Als ik niets van me laat horen, denken mensen misschien gewoon dat het me niet zo interesseert of dat ik geen zin heb om wat te gaan doen, terwijl het tegendeel waar is. Alleen op een of andere manier lukt het niet om dingen te plannen, maar dat weten zij niet.

De problemen die ik als kind had, weten mijn ouders aan iets anders of ze hadden het niet door. Ik heb geen broers of zussen, dus ze konden niet echt vergelijken. Sommige problemen vertelde ik niet, andere problemen kan ik niet duidelijk maken. Ik heb mijn studie niet afgemaakt omdat de scriptie niet lukte. Ik had geen structuur. Dat kreeg ik mijn ouders niet duidelijk gemaakt.

Tenslotte, je loopt ook met het gevoel dat je toch bepaalde dingen bereikt hebt die anderen helemaal niet kunnen bereiken. Als je altijd goede cijfers haalt, dan kan er toch niets mis zijn met je hersens? (Even simpel gesteld).

Feit blijft dat als mensen niet weten wat een bepaalde stoornis inhoudt, ze het moeilijk herkennen. Daarnaast zien ze je niet in alle mogelijke situaties, dus wordt het moeilijk om al die dingen te combineren en er een beeld uit te vormen. Zelf heb je het misschien ook niet door of denk je dat het aan andere dingen ligt, tot je toevallig iets leest over (in mijn geval) Asperger en er opeens een hele zak kwartjes naar beneden valt.

Ik begrijp dat iemand er sceptisch tegenover kan staan, maar je moet het wel per geval bekijken denk ik.

Ik voelde me aangesproken hoor, omdat ik opeens de laatste paar weken zoveel post hier en ik dus inderdaad nu pas denk aan een stoornis in deze richting (ok, dat is niet helemaal waar, de gedachte is al jaren geleden weleens kort door m'n hoofd geschoten, maar omdat ik toen alleen maar wist van het bestaan van klassiek autisme heb ik hier verder nooit echt over nagedacht).

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 21:05 schreef TheVotary het volgende:

[..]

Groote kans idd dat ik er helemaal naast zit hoor. Zo'n verhaal als jij doet overtuigt me gelijk dat ik er helemaal naast zit. Maar als ik dan soms bijvoorbeeld documentaires kijk over dit onderwerp dan kan ik me haast niet voorstellen dat mensen niet veel eerder (dus op een jeugdiger leeftijd) tegen problemen aanlopen.

Ben ik met jou eens, deels. Ik had ook problemen in mijn jeugd en later, maar toen was er niet zoveel bekend over autisme b.v.. Dan nog moet het maar herkend worden door iemand en daar zit vaak het probleem. Vaak wordt dan gezegd "het is een vervelend mannetje" of "hij is niet goed opgevoed" of "het zal wel door de pubertijd komen" allemaal van die dooddoeners.
Hoe meer er bekend wordt over b.v. autisme, hoe eerder het herkend kan worden. Helaas heeft een grotere bekendheid ook tot gevolg dat er mijn inziens veel verkeerde diagnoses gesteld worden en dat er mensen zijn die denken dat ze autisme hebben omdat ze zich herkennen in een of meer kenmerken.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 21:08 schreef SHE het volgende:
Ik wilde op Tijnbrein reageren, maar ik kan gewoon NIET tegen al die quotes.
Dat kut PM systeem van Fok! is ook zo rommelig; griezelig word ik ervan

E-mail? Postduif? Etentje bij maanlicht?

_{Maar ik ben het wel met jou eens}

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 21:08 schreef SHE het volgende:
Dat kut PM systeem van Fok! is ook zo rommelig; griezelig word ik ervan

En je hebt nog wel ruim kunnen oefenen op al die pokerhooligans.....

Maeghan jij was inderdaad 1 van die personen waar ik op doelde. Maar ook als ik jouw postings zo doorlees heb je veel raakvlakken met een diagnose die in deze richting gaat. Het is natuurlijk wel de vraag in hoeverre je het natuurlijk zelf hierheen stuurt. Des te meer info des te makkelijker het wordt om deze richting op te sturen. Maar jij bent de enige die dit kan bepalen. Ik wilde gewoon even de knuppel in het hoenderhok gooien. Autisme moet niet de nieuwe ADHD worden lijkt me....
Ik hoop dat er een bevredigingde oplossing gaat komen uit eventuele gesprekken die je gaat voeren om een diagnose eruit te krijgen.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 21:15 schreef SHE het volgende:

[..]

Vroeger was alles overzichtelijker Juupie.

Ik weet, nu moet alles snel en het liefst ook nog zoveel mogelijk informatie per vierkante millimeter. Niet gek dat ik overprikkeld raak.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 18:02 schreef Maeghan het volgende:
Kan iemand me trouwens iets vertellen over taalontwikkeling bij kinderen met Asperger? Ik heb wel gelezen dat de taalontwikkeling bij kinderen met Asperger 'normaal' is itt andere vormen van autisme, maar kan het ook véél sneller zijn?

het kán samen gaan (en vaak doet het dt ook in de praktijk) maar het schijnt niet zo te hoeven zijn.

Mijn zoontje is ruim 2 jaar en spreekt volzinnen.

Zijn woordenschat is enorm voor een kind van die leeftijd.
en zelfs het articuleren is al behoorlijk goed.

Op het consultatiebureau keken ze mij ongeloofwaardig aan en vroegen ze of hij op zijn minst wel het woordje bal kon uitspreken en benoemen.....
als hij geen zin heeft... dan vertoont hij geen kunstjes. Niet voor een vreemde, niet in een vreemde omgeving en zeker niet als je als paradepaardje op commando een bal moet gooien, 3 blokken moet stapelen en er vervolgens een boekje onder je neus gedrukt wordt met "ga nou maar vertellen wat je allemaal ziet"... "nou zeg het dan?? wat is dat??"

Het enige dat hij dan doet is met een opgetrokken wenkbrauw en zichtbaar gebiologeerd naar de bewegingen en uitdrukkingen van de steeds meer gefrustreerdde en gehaaste dame kijken omdat het volgende paradepaardje al in zijn onderbroekje klaar staat.