PDD [Autisme, Asperger en PDD-NOS] deel 6

In je vorige post omschreef je trouwens wel iets dat typisch autistisch is. De kluts kwijt raken en dat dingen niet overzichtelijk zijn. Komt heeeeeel vaak voor.

Bedankt, maar ik sta niet te springen om het lidmaatschapspasje aan te nemen, als je het niet erg vindt. Toch eerst maar eens een arts raadplegen (toen ik depressief was ben ik ook pas na 7 jaar gegaan, dus dat wordt wat... Ik ben soms zo'n lamzak... ).

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 22:56 schreef Maeghan het volgende:
Bedankt, maar ik sta niet te springen om het lidmaatschapspasje aan te nemen, als je het niet erg vindt. Toch eerst maar eens een arts raadplegen (toen ik depressief was ben ik ook pas na 7 jaar gegaan, dus dat wordt wat... Ik ben soms zo'n lamzak... ).

Ook dat komt vaker voor bij autisten...

-edit-
Maar goed, als je geen problemen hebt hoef je ook niet te gaan. Tenzij je denkt dat het "nog veel beter zou kunnen ", maar je weet niet waarom het niet zo veel beter gaat.

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 23:00 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ook dat komt vaker voor bij autisten...

Precies. Typisch autistisch als je het aan mij vraagt.

Maeghan, pak de maand juli erbij en kies een exacte datum. Maak daarna een afspraak en kijk of het lukt. Dit is belangerijk genoeg, naar mijn mening. Moet je natuurlijk zelf weten maar ik zou het wel graag zien, ik ben namelijk benieuwd en voor jezelf zou het denk ik wel beter zijn of je het zeker weet of niet.

Ja, dat is wel zo, maar ik wil het niet. Ik wil gewoon normaal zijn, maar daar zit het probleem al denk ik. Ik heb m'n hele leven al momenten waarop ik me echt wanhopig voel en denk, kon ik maar gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn, ik wil niets 'hebben'. Ik wil het niet, dus het is er niet.

En daarnaast heb ik ook een gevoel van 'waar moet ik nu weer beginnen' en wat komt er dan allemaal. Moet ik gewoon naar de huisarts of ergens anders heen? Wat kan ik verwachten van m'n huisarts (behalve dat het een eikel is met het inzicht van een boomstam - hee, bomen, eikels, ik zie een thema) en hoe bereid ik me voor op dat gesprek? Sommige van jullie hadden een hele zelfanalyse meegenomen, dat viel soms niet in goede aarde. Ik weet van mezelf dat als ik iets niet opschrijf en iemand vraagt het aan me, dat ik soms geen idee meer heb. Wat dat betreft ben ik echt een zombie, dan snap ik opeens niet meer wat nou het probleem eigenlijk was. Toen ik voor m'n depressie ging heb ik ook van tevoren een lijst gemaakt van waar ik last van had, op basis van een lijst die ik op internet had gevonden.

Aan de andere kant denk ik, ik wil het misschien niet te veel een bepaalde kant op sturen. Misschien is het wel iets heel anders, denk ik in een volslagen verkeerde richting en maak ik het mezelf alleen maar moeilijker door een bepaalde insteek te kiezen. Of misschien is er wel helemaal niets en komt het alleen maar heel overdreven over als ik zo'n lijst maak. En ik maak me dan weer zorgen over dat m'n verleden er weer bijgehaald wordt. Krijgen we weer het hele doorzaagverhaal ("hoe gaat het thuis? hoe gaat het op je werk? heeft u recentelijk nog roze olifantjes zien vliegen?") waar ik geen zin in heb. En zelfs als, wat dan?

Ik heb ook zoiets van, wat zou het uithalen om te weten waar ik last van heb, als het al wat is. Ga ik daardoor opeens op miraculeuze wijze genoeg inzicht krijgen om wel 50 pagina's coherent aan elkaar te breien? Kan ik dan wel zelf een huis inrichten? Raak ik dan niet meer in blinde paniek omdat de egalisatiemortel te dik of te dun is?

quote:

Op dinsdag 8 juli 2008 23:22 schreef Maeghan het volgende:
Ja, dat is wel zo, maar ik wil het niet. Ik wil gewoon normaal zijn, maar daar zit het probleem al denk ik. Ik heb m'n hele leven al momenten waarop ik me echt wanhopig voel en denk, kon ik maar gewoon normaal zijn. Ik wil niet anders zijn, ik wil niets 'hebben'. Ik wil het niet, dus het is er niet.

En daarnaast heb ik ook een gevoel van 'waar moet ik nu weer beginnen' en wat komt er dan allemaal. Moet ik gewoon naar de huisarts of ergens anders heen? Wat kan ik verwachten van m'n huisarts (behalve dat het een eikel is met het inzicht van een boomstam - hee, bomen, eikels, ik zie een thema) en hoe bereid ik me voor op dat gesprek? Sommige van jullie hadden een hele zelfanalyse meegenomen, dat viel soms niet in goede aarde. Ik weet van mezelf dat als ik iets niet opschrijf en iemand vraagt het aan me, dat ik soms geen idee meer heb. Wat dat betreft ben ik echt een zombie, dan snap ik opeens niet meer wat nou het probleem eigenlijk was. Toen ik voor m'n depressie ging heb ik ook van tevoren een lijst gemaakt van waar ik last van had, op basis van een lijst die ik op internet had gevonden.

Aan de andere kant denk ik, ik wil het misschien niet te veel een bepaalde kant op sturen. Misschien is het wel iets heel anders, denk ik in een volslagen verkeerde richting en maak ik het mezelf alleen maar moeilijker door een bepaalde insteek te kiezen. Of misschien is er wel helemaal niets en komt het alleen maar heel overdreven over als ik zo'n lijst maak. En ik maak me dan weer zorgen over dat m'n verleden er weer bijgehaald wordt. Krijgen we weer het hele doorzaagverhaal ("hoe gaat het thuis? hoe gaat het op je werk? heeft u recentelijk nog roze olifantjes zien vliegen?") waar ik geen zin in heb. En zelfs als, wat dan?

Ik heb ook zoiets van, wat zou het uithalen om te weten waar ik last van heb, als het al wat is. Ga ik daardoor opeens op miraculeuze wijze genoeg inzicht krijgen om wel 50 pagina's coherent aan elkaar te breien? Kan ik dan wel zelf een huis inrichten? Raak ik dan niet meer in blinde paniek omdat de egalisatiemortel te dik of te dun is?

Moet je gaan?
Dat kan je alleen zelf bepalen.
Zoals ik al zei: je moet alleen gaan als je denkt dat het nodig is of als je denkt dat je het (goed) kan gebruiken. Als je je aanmeldt/laat doorverwijzen, komen er vanzelf een boel vragenlijsten en gesprekken waaruit moet blijken of je autistisch bent. Of niet. En in dat laatste geval kunnen ze je vaak ook verder op weg helpen (tenzij ze zeggen dat je niets mankeert, dan hoef je alleen nog maar blij te zijn).

Hoe?
Je kan dat gewoon aan je huisarts vragen. Wordt dat geweigerd, vraag naar de motivatie. Heb je van te voren het idee dat je aanvraag negatief wordt beantwoord, doe de aanvraag dan met iemand die jouw standpunt begrijpt/onderschrijft (en als je helemaal negatief bent, laat dan de aanvraag door bijvoorbeeld je ouders/partner doen, met motivatie)

Gevoel van hulpeloosheid?
Ja.
Nou en?
Of je nu hulpeloos bent zonder dat je weet waarom
vs.
Je bent hulpeloos, maar je weet waarom en wat je er mogelijk aan kan doen (eigenlijk valt het woord hulpeloos al weg...)

Stuur ik niet te veel?
Ga je wachten totdat iemand ooit eens het idee heeft dat jij misschien toevallig autistisch zou zijn?
Als jij een aanvraag indient, ben je al aan het sturen. Dat is zeker niet slecht, je moet alleen weten wanneer je het stuur even af moet geven.

Helpt het?
Het is niet de oplossing, maar kan je allicht verder helpen.
Verwacht in ieder geval niet te veel, dan kan het niet tegenvallen.

Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 00:04 schreef Maeghan het volgende:
Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

Naar de instelling in jouw regio die dit gaat oppakken. In mijn geval was dat de geestelijke gezondheidszorg van de regio voor de eerste schifting/intake. Die hebben gezegd dat er kans is dat ik autistisch ben en mij aangemeld bij het RIAGG die een autisme-poli heeft (en mij nog steeds aan het onderzoeken zijn)
Hangt er dus een beetje vanaf hoe 'men' het bij jou in de regio georganiseerd heeft.

[ Bericht 7% gewijzigd door Stupendous76 op 09-07-2008 00:19:07 ]

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 00:04 schreef Maeghan het volgende:
Waar kan de huisarts mij naar doorverwijzen?

Jouw eindstation zou het SARR, Rotterdam Zuid twentestr 52 (even uit mijn hoofd) zijn.

Met het RIAGG heb ik niets dan ellende gehad... probeer er dus voor te zorgen dat dat een zo kort mogelijk tussenstation wordt en dat ze je meteen doorverwijzen naar het SARR.

Eerste stap is inderdaad de huisarts.
(en als je een goede hebt.. vraag dan of hij je de ellende van die tussenstappen wil besparen en je meteen op de goede plaats wil zetten. Onderbouw het bv met de gegevens die je hierboven al neerzette "als het te lang duurt, te onoverzichtelijk is.. dan stop ik er geheid mee. niet omdat ik neit gemotiveerd ben maar omdat ik dat niet op kán brengen, het niet overzie etc etc..." juist dat is onderdeel van je "probleem" en verwachten dat iemand die hulp komt vragen voor ene probleem eerst zelf de symptomen ervan wegwieberd voordat diegene naar het loket mag die de symptomen aan zou moeten pakken is een beetje weird.
ofzo.... iets.... zou je er van kunnen maken als ik je bovenstaande verhaal lees.


Let wel: mijn negatieve ervaringen vonden plaats in een andere woonplaats dan waar jijwoont. Ik weet niet of ze in jouw plaats wel kundig zijn! Mijn ervaring hoeft niet algemeen te gelden (alhoewel de verschillende verhalen op de verschillende fora voornmelijk hetzelfde klinken wil ik dit toch even benadrukken. Kies zelf de weg die goed voelt, bekijk zelf of je je ergens gehoord en goed geholpen voelt)

Toen ik mijn huis kocht heeft mijn vader mij geholpen met de inrichting van mijn huis. Ik wist ook niet hoe of wat. Voor de volgende keer dat ik een huis koop weet ik hoe het moet. Ik zal niet alles zelf kunnen vooral het klussen niet omdat ik twee linkerhanden heb.
Maeghan wat jij zegt dat klinkt zo herkenbaar. En net als jij sta ik ook niet te springen om lid te worden van deze club. Ik zou ook willen dat ik normaal was en een normale jeugd zou hebben gehad. Maar helaas is dit niet het geval.
Ik heb het probleem dat ik weinig mensen heb die ik vertrouw en daarom bij niemand echt steun zoek. Mijn familie ben ik boos op en daarom wil ik daar geen steun bij zoeken. Vrienden heb ik nauwelijks en de vriend waarbij ik steun zoek kan mij niet de steun geven die ik nodig heb. Nu ga ik die steun zoeken bij collega´s want alleen ga ik dit nooit redden. Dit was ook een van de redenen dat ik pas sinds kort hulp heb gezocht voor mijn problemen.
Maeghan ik hoop dat jij wel mensen in je omgeving hebt die jouw kunnen steunen.

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 19:38 schreef tijnbrein het volgende:
Toen ik mijn huis kocht heeft mijn vader mij geholpen met de inrichting van mijn huis. Ik wist ook niet hoe of wat. Voor de volgende keer dat ik een huis koop weet ik hoe het moet. Ik zal niet alles zelf kunnen vooral het klussen niet omdat ik twee linkerhanden heb.
Maeghan wat jij zegt dat klinkt zo herkenbaar. En net als jij sta ik ook niet te springen om lid te worden van deze club. Ik zou ook willen dat ik normaal was en een normale jeugd zou hebben gehad. Maar helaas is dit niet het geval.
Ik heb het probleem dat ik weinig mensen heb die ik vertrouw en daarom bij niemand echt steun zoek. Mijn familie ben ik boos op en daarom wil ik daar geen steun bij zoeken. Vrienden heb ik nauwelijks en de vriend waarbij ik steun zoek kan mij niet de steun geven die ik nodig heb denk nodig te hebben. Nu ga ik die steun zoeken bij collega´s want alleen ga ik dit nooit redden wat waarschijnlijk problemen gaat opleveren op je werk. Dit was ook een van de redenen dat ik pas sinds kort hulp heb gezocht voor mijn problemen.
Maeghan ik hoop dat jij wel mensen in je omgeving hebt die jouw kunnen steunen.

Ik geef even commentaar.
Het is absoluut niet verkeerd om je eigen ideeën te volgen, maar hou het wel in de gaten. Zoals je zelf al aangeeft (en ook regelmatig in dit topic leest) zijn heel veel mensen niet in staat om de problemen van een ander te zien. Het maakt daarbij niets uit of het familie, vrienden of professionals zijn. Wat je dan ook vaak ziet: die mensen keren zich af van de hulpvrager, omdat ze niet kunnen zien wat er gaande is omdat ze dat niet willen zien.

En dan gelijk de volgende vragen:
Waarom denk je dat jouw collega's jou wel die steun kunnen geven?
En wat als blijkt dat ze dat niet kunnen?

quote:

Op woensdag 9 juli 2008 20:59 schreef Stupendous76 het volgende:

[..]

Ik geef even commentaar.
Het is absoluut niet verkeerd om je eigen ideeën te volgen, maar hou het wel in de gaten. Zoals je zelf al aangeeft (en ook regelmatig in dit topic leest) zijn heel veel mensen niet in staat om de problemen van een ander te zien. Het maakt daarbij niets uit of het familie, vrienden of professionals zijn. Wat je dan ook vaak ziet: die mensen keren zich af van de hulpvrager, omdat ze niet kunnen zien wat er gaande is omdat ze dat niet willen zien.

En dan gelijk de volgende vragen:
Waarom denk je dat jouw collega's jou wel die steun kunnen geven?
En wat als blijkt dat ze dat niet kunnen?

Of ik denk dat mijn collega´s mij kunnen steunen de meeste absoluut niet. Die snappen mij totaal niet en ik hun niet. Die prikken niet door mijn toneelspel heen of wel maar laten dat niet merken. Er zijn een paar collega´s die mijn willen steunen. En die laten merken dat mijn gedrag soms niet acceptabel is en mij daarop aanspreken.
Ik heb bijna geen sociaal netwerk waarop ik terug kan vallen. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet eens dat ik hulp heb gezocht voor mijn problemen. Met hun kan ik ook absoluut niet praten over mijn problemen. Niet omdat ze geen begrip daarvoor tonen maar ik ben nog steeds boos op hun en vind dat zij geen recht meer hebben om te weten wat er in mijn leven speelt. Ik heb een vriend maar die heeft nog nooit de steun gegeven die ik nodig heb. Daar kan hij verder ook niks aan doen. Het is nog al wat om iemand te helpen. Maar ik wel gewild dat hij dat kon.
Als zij mij de steun niet kunnen geven die ik nodig heb. Dan zou ik de steun ergens anders moeten gaan zoeken.
Maar alleen al mijn problemen oplossen kan ik niet. Ik krijg hulp van een psycholoog maar ik heb ook hulp nodig van vrienden die mij steunen.
Misschien komt dit allemaal raar over voor jouw. Maar ik heb besloten om mijn leven te veranderen. Ik heb een sociaal netwerk van vrienden nodig. Een aantal collega´s zou ik graag willen dat zij daar deel van uitmaken. Een paar maanden geleden realiseerde ik mij dat ik geen sociaal netwerk heb van mensen die ik vertrouw en waar ik met mijn problemen terecht kan.

Ik doe niet graag een post helemaal opknippen in quotes, nu dus even wel:

quote:

Op donderdag 10 juli 2008 20:44 schreef tijnbrein het volgende:

[..]

Of ik denk dat mijn collega´s mij kunnen steunen de meeste absoluut niet. Die snappen mij totaal niet en ik hun niet. Die prikken niet door mijn toneelspel heen of wel maar laten dat niet merken. Er zijn een paar collega´s die mijn willen steunen. En die laten merken dat mijn gedrag soms niet acceptabel is en mij daarop aanspreken.

Misschien niet leuk om te vragen, maar laten ze je dat merken omdat jouw gedrag ongepast is of omdat ze je willen helpen?

quote:

Ik heb bijna geen sociaal netwerk waarop ik terug kan vallen. Mijn ouders weten bijvoorbeeld niet eens dat ik hulp heb gezocht voor mijn problemen. Met hun kan ik ook absoluut niet praten over mijn problemen. Niet omdat ze geen begrip daarvoor tonen maar ik ben nog steeds boos op hun en vind dat zij geen recht meer hebben om te weten wat er in mijn leven speelt.

Je kan dus wel met hen over je problemen praten, alleen jij wilt het niet.

quote:

Ik heb een vriend maar die heeft nog nooit de steun gegeven die ik nodig heb. Daar kan hij verder ook niks aan doen. Het is nog al wat om iemand te helpen. Maar ik wel gewild dat hij dat kon.

Kon hij je niet helpen of kon hij jou niet de hulp geven die jij wilde?

quote:

Als zij mij de steun niet kunnen geven die ik nodig heb. Dan zou ik de steun ergens anders moeten gaan zoeken.
Maar alleen al mijn problemen oplossen kan ik niet.

De clou is nu net dat anderen je wel kunnen helpen, maar jij bent de enige die wat kan veranderen.
Er is niet ergens een pilletje of cursus dat alles opeens goed maakt (was dat er maar...)
In de meeste gevallen is het een combinatie; meestal van cursussen en therapiën. Telkens kom je een klein stukje tegen waarvan je denkt dat het je kan helpen. Maar voor de rest heb je de vervolgcursus nodig, of een nieuw gesprek.
Het duurt dus gewoon lang.

quote:

Ik krijg hulp van een psycholoog maar ik heb ook hulp nodig van vrienden die mij steunen.

Klopt.

quote:

Misschien komt. Maar ik heb besloten om mijn leven te veranderen. Ik heb een sociaal netwerk van vrienden nodig. Een aantal collega´s zou ik graag willen dat zij daar deel van uitmaken. Een paar maanden geleden realiseerde ik mij dat ik geen sociaal netwerk heb van mensen die ik vertrouw en waar ik met mijn problemen terecht kan.

In de nieuwsgroep alt.binaries.e-book.technical is trouwens een hele rij (Engelstalige) boeken gepost over autisme.

Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 03:16 schreef MLI het volgende:
Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

Jij? Didn't see that one coming

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 11:48 schreef Xennia het volgende:

[..]

Jij? Didn't see that one coming

Ik weet al jaren dat er 'iets' niet klopt en daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hehehe, volgens mij wordt de diagnose gewoon syndroom van Down .

Ja ik wacht al eeuwen op die stempel.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:15 schreef Liquidootje het volgende:
Ja ik wacht al eeuwen op die stempel.

Dan ben jij al oud dus?

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:10 schreef MLI het volgende:

[..]

Ik weet al jaren dat er 'iets' niet klopt en daar heb ik nooit een geheim van gemaakt. Hehehe, volgens mij wordt de diagnose gewoon syndroom van Down .

Ja, dat er iets niet klopt is wel duidelijk ( )maar waarom denk je specifiek aan autisme? Waar loop je tegenaan?

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 03:16 schreef MLI het volgende:
Meldt. Zonder diagnose nog maar binnenkort ga ik een intake doen bij een psychiater.

't Wordt steeds drukker hier.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:26 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ja, dat er iets niet klopt is wel duidelijk ( )maar waarom denk je specifiek aan autisme? Waar loop je tegenaan?

Paar dingen.

Als ik geen relatie heb, heb ik veel positieve bevestiging van het mannelijk geslacht nodig. Dit is wel het grootste struikelblok van dit moment. Ik vind elke week iemand anders leuk en dat begint na een dik jaar echt wel vermoeiend te worden.

Vriendschappen, die duren bij mij meestal niet langer dan een jaar, met uitzonderingen. Ik heb moeite mensen aan me te binden en ik ben altijd loyaler naar mijn vrienden dan zij naar mij. Hoewel ik tegenwoordig wel voorzichtig ben in wie ik vriend noem.

In relaties ben ik redelijk normaal (hoewel met gebruiksaanwijzing maar niet veeleisend), maar als ik samenwoon doe ik bijvoorbeeld heel weinig in het huishouden, terwijl ik het alleen toch behoorlijk netjes hou.

Ik was een heel raar kind en ik vind mezelf ook pas sociaal sinds mijn 21ste ongeveer. Daarvoor was ik gewoon écht raar. Niet apart, écht raar.

Ik herken gewoon veel in de kenmerken. Alleen wat totaal niet klopt is dat ik het onbekende juist opzoek, ik hou totaal niet van regelmaat en sleur en ik ga ook best ver om die te doorbreken.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:39 schreef MLI het volgende:

[..]

Paar dingen.

Als ik geen relatie heb, heb ik veel positieve bevestiging van het mannelijk geslacht nodig. Dit is wel het grootste struikelblok van dit moment. Ik vind elke week iemand anders leuk en dat begint na een dik jaar echt wel vermoeiend te worden.

Vriendschappen, die duren bij mij meestal niet langer dan een jaar, met uitzonderingen. Ik heb moeite mensen aan me te binden en ik ben altijd loyaler naar mijn vrienden dan zij naar mij. Hoewel ik tegenwoordig wel voorzichtig ben in wie ik vriend noem.

In relaties ben ik redelijk normaal (hoewel met gebruiksaanwijzing maar niet veeleisend), maar als ik samenwoon doe ik bijvoorbeeld heel weinig in het huishouden, terwijl ik het alleen toch behoorlijk netjes hou.

Ik was een heel raar kind en ik vind mezelf ook pas sociaal sinds mijn 21ste ongeveer. Daarvoor was ik gewoon écht raar. Niet apart, écht raar.

Ik herken gewoon veel in de kenmerken. Alleen wat totaal niet klopt is dat ik het onbekende juist opzoek, ik hou totaal niet van regelmaat en sleur en ik ga ook best ver om die te doorbreken.

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:44 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

Wat ik wel herken is dat ze zegt dat ze als kind altijd heel erg anders is geweest... ook in de crèche enzo. Dat betekent in ieder geval niet niks.

quote:

Op vrijdag 11 juli 2008 14:44 schreef Xennia het volgende:

[..]

Ik vind alles wat jij noemt niet passen in het beeld van autisme eigenlijk. Maar benieuwd of de psych je nog iets nieuws kan vertellen. Succes in ieder geval.

Ik las het relaas ook met het idee dat het vast wel iets zal zijn, maar dat ik weinig doorslaggevend voor autisme zie.