Ontwikkeling van onze brein

quote:

Spagaat tussen bewondering en afkeer

De beeldvorming over China is steeds sterk bepaald door de tijdgeest in het westen zelf, betoogt Arie Pos die 24 juni promoveert op het onderwerp ‘Literaire chinoiserie’. ‘Teksten met een vertekend beeld van China, vertellen doorgaans meer over wat de westerling bezighield.’

Willem van Rubroek
‘Het begon zo rond 1250 met neutrale en positieve beelden’, vertelt Pos. De eerste westerling die over China heeft geschreven, is niet Marco Polo, zoals meestal gedacht, maar Willem van Rubroek, een Vlaamse franciscaan (ca. 1215-?). In 1253 bezocht hij het hof van de Mongoolse kan waar hij Chinezen ontmoette. ‘In zijn relaas, dat vreemd genoeg lang onbekend bleef, geeft Rubroek een beschrijving van de Cathaiers (Chinezen) die hij identificeert als de Seres – zo noemden de Romeinen de leveranciers van zijde, waar ze echter nog nooit rechtstreeks mee in contact hadden gestaan. En hij geeft een vrij accurate beschrijving van het Chinese schrift.’

Sinofilosofie
Voor de achttiende-eeuwse geschriften met een sterke positieve beeldvorming heeft Pos het woord ‘sinofilosofie’ aangemunt. Pos: ‘De grootste gemene deler in de westerse fascinatie voor China vanaf Marco Polo tot nu is ‘de wet van de grote getallen’: uitgestrektheid, rijkdom, populatie, handelspotentieel, afzetgebied. Daarnaast zag men het land als een radicaal andere wereld: het verschilde wezenlijk van andere landen in het oosten die met de westerse beschaving verbonden waren via de Griekse en Romeinse cultuur, het christendom en de Bijbel.’

Ons soort mensen
De Portugezen kwamen in het begin van de zestiende eeuw met China in contact. ‘De Portugezen wisten toen niet dat Cathay en China hetzelfde waren’, zegt Pos. ‘Ze plaatsten de ‘Chins’ dicht bij de Europeanen. Ze waren ‘ons soort mensen’, beschaafd en blank, en ze aten varkensvlees wat erop duidde dat ze geen moslims waren. Daardoor werden ze sindsdien op de beschavingsladder vrijwel op dezelfde hoogte als Europeanen geplaatst.’ China werd beschouwd als een soort Utopia, de Portugezen hekelden via het positieve Chinese voorbeeld de sociale en religieuze wantoestanden in het westen.

Confucius
De jezuïeten, die hoog aanzien genoten aan het Chinese hof, propageerden Confucius als een voorbeeld voor Europa. Pos: ‘De aanzienlijkste jezuïeten droegen de kleding van een mandarijn en verkeerden op voet van gelijkheid met hun inheemse vakgenoten. De Vlaamse jezuïet en astronoom Ferdinand Verbiest (1623-1688) was een der invloedrijkste westerse geleerden aan het hof. De

Sinofilofobie
De positieve overdrijving maakte aan het begin van de achttiende eeuw een heftige reactie los, die door Pos ‘sinofilofobie’ wordt genoemd. In de sinofilofobie werden veelgeprezen eigenschappen van het Hemelse Rijk belachelijk gemaakt. Bovendien werden signalen gegeven die erop wezen dat men het westen superieur achtte aan China. ‘François Fénelon (1651-1715) veegde in een imaginair gesprek tussen Socrates en Confucius de vloer aan met de zo geroemde Chinese verworvenheden’, vertelt Pos. ‘Hij noemde de uitvinding van de boekdrukkunst niets om zich op te verheffen, de Chinese architectuur slecht geproportioneerd en de schilderkunst compositorisch zwak.’ Ook Voltaire die aanvankelijk een sinofilosoof was, betoonde zich later kritisch: dat de Chinezen het buskruit hadden uitgevonden verwonderde hem niets, gezien het feit dat hun grond zeer salpeterrijk was.

Achterlijke potentaat
‘Het feit dat de westerse mogendheden geen vaste handelsbetrekkigen met China konden aanknopen leidde in de 19de eeuw tot een beeld van achterlijkheid en barbarij’, zegt Pos. ‘De Chinezen waren onderontwikkeld en technisch ver achter. De opkomende democratisering in Europa leidde ertoe dat de Chinese keizer als

In 2007 werd in de westerse pers breed uitgemeten dat speelgoedfabrikant Mattel een grote partij in China gefabriceerd speelgoed met loslatende magneetjes moest terugroepen. Het feit dat Mattel later zijn excuses aan de Chinese overheid en het Chinese volk aanbood wegens het beschadigen van China’s reputatie verscheen veel minder prominent in de pers. Het bedrijf erkende dat de loslatende magneetjes het gevolg waren van eigen ontwerpfouten.
een achterlijke potentaat werd beschouwd. De Europeanen waren zo overtuigd van hun superioriteit dat, toen na de eerste Opiumoorlog (1839-1842) met geweld handelsconcessies waren afgedwongen, Engelse fabrikanten scheepsladingen vorken, messen en piano’s naar China verscheepten om het land te beschaven.’

Protectionistische oogmerken
‘Het is opmerkelijk is dat de positieve (wijsheid, rijkdom, maatschappelijke organisatie) en negatieve (onbeschaafdheid, achterlijkheid en wreedheid) vertekeningen nog altijd niet zijn verdwenen’, stelt Pos. ‘Ook tijdens de Culturele Revolutie tierde de politieke chinoiserie welig en in 2008 lijkt deze sterker aanwezig dan ooit tevoren in een nieuwe vorm: de economische chinoiserie.’ Op allerlei manieren worden Chinese producten in een kwaad daglicht gesteld uit protectionistische oogmerken. Pos: ‘Is het niet met apenhersenen, slangenvlees, honden, katten of ratten in het eten of met tijgerpenissen en berengal in medicijnen, dan is het wel met giftige producten. Brussel waarschuwde onlangs voor Chinese namaak-Sensodyne tandpasta. De media hypen de ‘schandalen’ vaak kritiekloos, maar zijn aanzienlijk minder scheutig met rectificaties.’

http://www.nieuws.leidenuniv.nl/index.php3?m=&c=2385

quote:

Op vrijdag 20 juni 2008 15:25 schreef ElectricEye het volgende:
Zet de tekst eerst eens even in de goede volgorde.
Fratsen als
[..]

lezen niet echt lekker weg.

Sorry, ging waarschijnlijk iets fout bij het overnemen dan.

Maakt het niet minder interessant natuurlijk.

Kinderen van acht hebben een radicaal andere leerstrategie dan kinderen van twaalf en volwassenen. Achtjarigen leren vooral van positieve feedback (‘prima gedaan’). Maar bij negatieve feedback (‘jammer, mis’) gaan er nog nauwelijks alarmbellen rinkelen. Twaalfjarigen verwerken negatieve feedback juist heel goed, en gebruiken die om te leren van hun fouten. Zo doen volwassen het ook, alleen dan nog een stuk efficiënter.

_{Bij kinderen van 8-9 jaar worden de hersengebieden voor de cognitieve controle heel actief na het krijgen van positieve feedback. Bij twaalfjarigen is dat niet meer zo.}

Hersengebieden voor cognitieve controle
De switch in leerstrategie blijkt uit gedragsonderzoek, dat laat zien dat achtjarigen onevenredig inaccuraat reageren op negatieve feedback. Maar de switch is ook te zien in de hersenen, zo ontdekten ontwikkelingspsycholoog dr. Eveline Crone en haar collega’s van het Leidse Brain and Development Lab met fMRI-onderzoek. Namelijk in de hersengebieden die verantwoordelijk zijn voor de cognitieve controle. Deze gebieden zitten in de hersenschors.

Omgekeerd
Bij kinderen van acht en negen jaar reageren deze gebieden heel sterk op positieve feedback, en nauwelijks op negatieve. Maar bij kinderen van twaalf en dertien, en ook bij volwassenen, is dat omgekeerd. Hun ‘regelkamers’ in de hersenen worden juist bij negatieve feedback sterk geactiveerd, en veel minder bij positieve.

Driedeling is nieuw
Deze onderzoeksresultaten staan in The Journal of Neuroscience van 17 september. Crone en collega’s vergeleken in fMRI-onderzoek de hersenen van drie leeftijdsgroepen: kinderen van acht tot negen jaar, kinderen van elf tot dertien, en volwassenen van 18-25 jaar. Deze driedeling was nog nooit eerder gemaakt; gewoonlijk worden kinderen tegenover volwassenen gezet.

Niet verwacht
_{Een kind leert continu van feedback. Maar niet op iedere leeftijd op dezelfde manier.}

Crone was zelf verrast door de uitkomst: ‘We hadden verwacht dat de hersenen van achtjarigen op precies dezelfde manier zouden werken als die van twaalfjarigen, maar dan gewoon nog niet zo goed. Kinderen leren de hele tijd, dus de nieuwe kennis kan grote gevolgen hebben voor wie kinderen iets wil leren: hoe geef je acht- en twaalfjarigen instructie?’

Plusje of kruisje

De onderzoekers gaven kinderen van beide leeftijdsgroepen, en volwassenen van 18-25 jaar een computeropdracht terwijl die in een MRI-scanner lagen. Ze moesten regels ontdekken. Als ze dat goed deden, verscheen er een plusje op het scherm, en als ze het fout deden een kruisje. MRI-scans lieten zien welke delen van de hersenen daarbij actief waren.


_{Dr. Eveline Crone. In oktober verschijnt van Eveline Crone het boek Het puberende brein, bij uitgeverij Bert Bakker, ‘voor iedereen die kinderen in de adolescenten-leeftijd heeft of zichzelf nog goed kan herinneren hoe het was om adolescent te zijn’, aldus de omslagtekst.}

Misschien wel heel efficiënt
De verrassende uitkomsten zetten Crone wel aan het denken. ‘Je gaat minder denken in termen van “goed” en “nog niet zo goed”. Kinderen van acht kunnen misschien wel hartstikke efficiënt leren. Ze doen het alleen op een andere manier.’

Leren van je fouten is ingewikkeld
Maar ze kan haar fMRI-resultaten wel plaatsen binnen de bestaande kennis over de ontwikkeling van kinderen. ‘Uit de literatuur blijkt dat jonge kinderen beter op beloning reageren dan op straf.’ Ook kan ze zich wel voorstellen hoe het komt: ‘De informatie dat je iets niet goed hebt gedaan, is ingewikkelder dan de informatie dat je iets wel goed hebt gedaan. Leren van je fouten is complexer dan doorgaan op dezelfde weg. Je moet je af gaan vragen wat er dan precies fout was en hoe het wel zou kunnen.’

Is het ervaring?
Komt het verschil tussen acht- en twaalfjarigen door ervaring, of gaat de ontwikkeling van de hersenen zijn eigen gang? Dat weet nog niemand. ‘Dit soort hersenonderzoek is nog maar een jaar of tien mogelijk’, zegt Crone. ‘Er moeten nog heel veel vragen beantwoord worden. Maar waarschijnlijk is er een combinatie van hersenrijping en ervaring in het spel.’

Hersengebied voor positieve feedback
In de hersenen zit ook een gebied dat heel sterk reageert op positieve feedback: de basale ganglia, buiten de hersenschors. De activiteit van dit hersengebied verandert niet van activiteit. Het is bij alle leeftijdsgroepen actief: bij volwassenen, maar ook bij kinderen van zowel acht als twaalf jaar.

_{Hersenactiviteit na positieve en negatieve feedback bij deelnemers van verschillende leeftijdsgroepen (Van Duijvenvoorde et al., 2008, Journal of Neuroscience).}

Evaluating the Negative or Valuing the Positive? Neural Mechanisms Supporting Feedback-Based Learning across Development
Anna C. K. van Duijvenvoorde, Kiki Zanolie, Serge A. R. B. Rombouts, Maartje E. J. Raijmakers, en Eveline A. Crone

The Journal of Neuroscience, 17 september 2008
Abstract

Links:
Brain and Development Lab
Hersenen in actie (voor meedoen aan onderzoek)
Universiteit Leiden

Baby in de war

quote:

Kinderen leren generaliseren als er tegen hen gekletst wordt. Maar door die neiging maken ze fouten in verstopspelletjes.

Als een baby ziet dat je een speeltje eerst onder de ene omgedraaide bloempot verstopt en daarna onder de andere, zoekt hij het speeltje toch onder de eerste bloempot. Da’s ook gek, dachten onderzoekers, want ze hebben toch net gezien dat het onder de andere pot werd neergelegd? Betekent dit dat baby’s dom en vergeetachtig zijn?

Integendeel, schrijven József Topál van de Hungarian Academy of Sciences en zijn collega’s in het tijdschrift Science. Volgens hen blijkt hieruit juist dat baby’s een extra goed geheugen hebben.

Om dat te bewijzen herhaalde Topal bovenstaand onderzoek, maar nu zonder dat de persoon die de speeltjes verstopte oogcontact had met het kind of tegen hem praatte. In deze variant deden de kleintjes het in maar vier van de tien keer fout. Met geklets was dat acht van de tien keer.

Blijkbaar leren baby’s als er tegen hen gepraat wordt, niet waar een bepaald object die keer verstopt wordt, maar waar een object normaal gesproken ligt. Ze generaliseren, waardoor ze, als het speeltje ineens ergens anders ligt, toch op de oude plek blijven zoeken.

http://noorderlicht.vpro.nl/noorderlog/bericht/40071024/

Filmpje

[ Bericht 11% gewijzigd door #ANONIEM op 28-09-2008 21:22:11 ]

Beetje vreemd wel eigenlijk, dit is iets dat vanuit gedrag te beredeneren moet zijn lijkt mij. Logischerwijs hangen daar bepaalde hersenactiviteiten aan vast, daar heb je geen scan voor nodig. Of mis ik nou iets?

7wave, probeer eens je toontje te matigen aub, minder aanvallerig is oke.

quote:

Op zondag 28 september 2008 22:39 schreef Monolith het volgende:
Goed topic.
[..]

Wat bedoel je precies te zeggen? Hersenactiviteit geeft de mogelijkheid om te interpreteren wat er nou precies met 'input' gedaan wordt (in dit geval de positieve dan wel negatieve feedback). Je kunt daarnaast ook nog wel statistische onderzoeken doen die bepalen in hoeverre een bepaalde aanpak effectief is bij leren, maar ik neem aan dat men hier meer wilde kijken naar de onderliggende mechanismen.

Nou wat ik bedoel te zeggen is eigenlijk precies wat er al staat. Dat ze de conclusies die getrokken zijn (buiten welk deel van de hersenen waarbij betrokken is uiteraard) ook hadden kunnen trekken aan de hand van analyse van bijvoorbeeld / onder andere gedrag. Natuurlijk is het resultaat wel leuk, en is het interessant voor hersenonderzoek in het algemeen. Maar voor het doel dat ze hier lijken te willen bereiken, zijnde uitvinden hoe hersenen leren op leeftijd X, was het hele scan gedoe niet nodig geweest. Zoals jij al zegt wilde ze hier blijkbaar, hoop ik toch, ook kijken naar onderliggende mechanismen. Maar zo komt het niet echt over. Het lijkt nu vooral een hoop gedoe om een resultaat dat op een veel simplistischere wijze bereikt had kunnen worden.

Desalniettemin is het wel interessant. Ben benieuwd of bijvoorbeeld basisscholen ook rekening met dit soort resultaten gaan houden in de toekomst, qua hele studiewijze. Ik denk sowieso dat er nog een hoop te leren valt op het vlak van leren.. Uit een aantal onderzoeken is al naar voren gekomen dat verschillende mensen op verschillende wijzen hun hersenen het effectiefst benutten. Zowel wat betreft studeertijd en de pauzes ertussen als de manier van studeren; visueel en tekstueel, praktisch en theoretisch (en dan dus niet in de zin van landbouw en toegepaste wetenschappen, maar gewoon het in de praktijk uittesten van iets en op je snufferd gaan tov. iets uit boeken leren). Het is niet voor niets zo dat veel hoogbegaafde kinderen bijvoorbeeld worden gezien als 'helemaal niet zo slim'. Zo lijkt het ook, omdat ze op de verkeerde manier worden benaderd.

quote:

Man voor de klas beter voor jongens

LONDEN - Als jongens op de basisschool een man als leraar hebben, doen ze het beter tijdens hun opleiding. Dat berichtte de Britse krant The Independent dinsdag.
ANP

Een onderzoek onder duizend Britse mannen heeft uitgewezen, dat bijna de helft hun leraar van de basisschool als de persoon met de meeste invloed op hun studietijd ziet.

Ook zei 35 procent, dat een mannelijke leraar hen uitdaagde hard te werken op school. Van de respondenten heeft 22 procent meer zelfvertrouwen gekregen door een man voor de klas.

Mannelijke rolmodel

Volgens psychologen is in een maatschappij waarin steeds meer alleenstaande moeders voor kinderen zorgen, de leraar vaak het enige mannelijke rolmodel. Momenteel is echter maar 13 procent van de leraren op Britse basisscholen een man.

http://www.nu.nl/news/176(...)er_voor_jongens.html

quote:

Selectief je geheugen wissen is geen Science Fiction meer.

Onderzoekers in Georgia (VS) en Shanghai hebben samen een methode gevonden om op een selectieve en snelle manier bepaalde herinneringen te wissen in de hersenen van muizen. Voorwerpen en bepaalde situaties werden spontaan vergeten door chemisch-genetische stimulatie van bepaalde gebieden in de hersenen. Alhoewel extrapolatie naar mensen nog ver weg is kunnen deze bevindingen grote gevolgen hebben voor mensen die bijvoorbeeld traumatisische ervaringen of angststoornissen hebben opgelopen.

Selectief en veilig geheugen wissen mogelijk

Samenvatting

quote:

Wetenschappers van de Universiteit Maastricht hebben vastgesteld welke hersengebieden actief zijn bij spraakherkenning en welke bij sprekeridentificatie. In Science leggen ze uit hoe ze dit bet behulp van fMRI en data mining voor elkaar hebben gekregen. Hun bevindingen gaan in tegen bestaande theorieën over spraakverwerking in de hersenen.

Spraak kan je altijd verstaan, ongeacht wie de spreker is. Dit is best knap van ons brein, want geen twee sprekers spreken een klank op exact dezelfde manier uit. Altijd is er wel een klein verschil in bijvoorbeeld de stembandsluiting of de plaatsing van de tong in de mond, waardoor de klank net iets verschilt van die van een andere spreker. Toch weten we precies wat er gezegd wordt. Tegelijk kan je door die persoonlijke spraakkenmerken ook de spreker herkennen. Je weet meteen of je luistert naar een goede vriendin of naar een volslagen onbekende.

Wetenschappers van de Universiteit Maastricht publiceren deze week in Science hun onderzoek waarin ze berekend hebben welk gedeelte van de hersenen betrokken is bij spraakherkenning en welk bij sprekerherkenning. Hierbij hebben ze gebruik gemaakt van hersenscans (fMRI) van luisteraars en van een ingewikkeld algoritme dat vervolgens berekent welke hersenactiviteit waarvoor verantwoordelijk is.
_______________________________________________________________________________________________

fMRI is een techniek om hersenactiviteit te meten. Proefpersonen worden in een fMRI scanner gelegd en krijgen plaatjes te zien, geluiden te horen, of moeten een bepaald taakje uitvoeren. De hersenactiviteit tijdens het kijken, luisteren of de handeling wordt vervolgens op anatomische hersenbeelden van dezelfde proefpersoon geprojecteerd. Zo kunnen we in het levende brein zien welke hersengebieden betrokken zijn bij een bepaalde hersenfunctie _______________________________________________________________________________________________

Wie zegt wat?
De onderzoekers hebben de hersenscans van 7 proefpersonen met elkaar vergeleken. Op deze hersenscans was de hersenactiviteit zichtbaar tijdens het luisteren naar 3 klinkers (/a/, /i/ en /o/) uitgesproken door 3 verschillende Nederlandse sprekers. De onderzoekers beredeneerden dat hersengebieden die actief zijn onafhankelijk van wat er gezegd wordt, verantwoordelijk moesten zijn voor de sprekeridentificatie. Gebieden die actief zijn onafhankelijk van wie er spreekt zijn bepalend voor de herkenning van de klinkers, de spraakherkenning. Met andere woorden, de gebieden die de stem herkennen maakt het niks uit wat die spreker zegt, en de gebieden die de spraak herkennen maakt het niks uit wie het zegt.

Om vast te stellen welke hersenactiviteit waarvoor verantwoordelijk is, hebben de onderzoekers gebruik gemaakt van data mining. Bij data mining probeert de computer patronen te vinden in grote hoeveelheden gegevens. In dit geval dus heeft de computer gekeken welke gebieden bij de proefpersonen actief waren ongeacht wat een bepaalde spreker zei en welke actief waren ongeacht van welke spreker iets zei. In de volgende figuur zie je precies welke patronen zo zijn gevonden.

_______________________________________________________________________________________________


Met behulp van data mining heeft de computer vastgesteld welke hersengebieden alleen actief zijn bij klinkerherkenning (de rode gebieden) en welke alleen bij sprekerherkenning (de blauwe gebieden).

_______________________________________________________________________________________________

Toch niet stap-voor-stap?
De hersengebieden die actief zijn bij spraakherkenning en sprekeridentificatie liggen in een regio die betrokken is bij de primaire auditieve verwerking van spraak. Op basis van eerder onderzoek hadden de wetenschappers echter verwacht dat bij deze complexe taken ‘hogere level’- gebieden meer betrokken zouden zijn. Dit zijn de gebieden waar de spraak na de eerste, snelle verwerking verder verwerkt wordt tot de luisteraar de boodschap precies heeft begrepen.

Volgens de onderzoekers ontkrachten hun bevindingen de theorie dat hersenen spraak stap-voor-stap steeds verder verwerken. Spraak- en sprekerherkenning zou niet zo hiërarchisch verlopen en al plaatsvinden in de primaire auditieve gebieden. Om dit zeker te weten moet verder onderzoek plaatsvinden, waarbij niet alleen naar losse klinkers, maar ook naar hele woorden en zinnen wordt gekeken.

De vrouw die geen stemmen herkent

Samenvatting:

quote:

Het University College London (UCL) presenteert het eerste geval van phonagnosie in het tijdschrift Neuropsychologia. Een 60-jarige vrouw heeft al haar hele leven grote moeite met het herkennen van stemmen. Hoewel ze uitgebreid is onderzocht, weten neuropsychologen niet wat de oorzaak van de stoornis is.

Toen mevrouw KH in een tijdschrift las over prosopagnosia, een zeldzame afwijking waarbij mensen moeite hebben met het herkennen van gezichten, viel ineens alles op zijn plek. Zij had hetzelfde, maar dan met stemmen. Als haar dochter belde, herkende ze haar niet aan haar stem. Ze maakte speciale bel-afspraken met vrienden en familie, zodat ze precies wist wie ze aan de lijn zou krijgen. Bij een werkgever had ze zelfs een andere naam opgegeven om te weten wanneer een telefoontje zakelijk was en wanneer privé.

Via de redactie van het tijdschrift heeft mevrouw KH contact opgenomen met onderzoekers van de University College London (UCL). De onderzoekers waren al bekend met gevallen van patiënten die na een beroerte of hersenletsel moeite hadden met het herkennen van stemmen, maar die hadden daarnaast ook altijd andere problemen als gevolg van hun letsel. Iemand die alleen phonagnosie had, zoals de stoornis is stemherkenning genoemd wordt, zonder hersenletsel en dan ook nog eens al van kinds af aan, dat waren ze nog nooit tegengekomen.

_______________________________________________________________________________________________

Het is natuurlijk erg lastig als je de gezichten van je vrienden en familie niet kunt herkennen, maar ook problemen met het herkennen van stemmen kan voor een flinke handicap zorgen. Als iemand de telefoon op neemt met "hey, met mij!", dan kun je alleen maar raden wie er aan de andere kant van de lijn zit.

_______________________________________________________________________________________________

Modulair
De onderzoekers hebben mevrouw KH (ze wil graag anoniem blijven) uitgebreid onderzocht, in de hoop zo meer te weten te komen over hoe spraak door de hersenen wordt waargenomen. Misschien wordt spraak wel net zo verwerkt als beeld: modulair. Dit houdt in dat het verwerkingsproces wordt opgedeeld in verschillende modules waar aparte hersenengebieden verantwoordelijk voor zijn. Zo is een specifiek deel van de hersenschors actief bij het herkennen van gezichten. Als dit gedeelte niet goed functioneert heeft de persoon last van prosopagnosia en dus moeite met het herkennen van gezichten. Als het mogelijk is dat iemand alleen problemen heeft met het herkennen van stemmen, en verder moeiteloos spraak en geluid waarneemt, is de kans groot dat er ook zo’n specifiek hersengebiedje is voor het herkennen van stemmen.

KH versus de rest
Mevrouw KH heeft een hele hoop testjes voor de onderzoekers van UCL uitgevoerd. Om goed te kunnen vergelijken hebben 8 gezonde vrouwen van dezelfde leeftijd dezelfde tests gedaan. Uit de tests bleek duidelijk dat KH moeite had met het herkennen van stemmen. De controlepersonen hadden geen problemen om de stemmen van Margaret Thatcher, David Beckham of andere bekende Britten te herkennen, maar KH kreeg dit niet voor elkaar. Ook lukte het haar niet om 6 nieuwe stemmen te leren en te herkennen, terwijl de controlegroep hier weinig moeite mee

_______________________________________________________________________________________________

Mevrouw KH heeft grote moeite met het herkennen van de stemmen van bekende Britten. Het herkennen van liedjes en melodieën gaat haar probleemloos af, maar als je vraagt wie toch die bekende zanger is die nu aan het zingen is, dan kan ze daar geen antwoord op geven.

_______________________________________________________________________________________________

Op andere tests scoorde mevrouw KH echter net zo goed als haar gezonde leeftijdsgenoten. Ze had geen gehoorproblemen, geen moeite met het herkennen van gezichten en geen problemen met het verstaan van spraak. Ook kon ze heel goed aan stemmen horen of de spreker boos, bang of juist blij was. Bovendien ging het herkennen van bekende melodieën of van omgevingsgeluiden, zoals het gekwaak van eenden of een applaus haar goed af. Haar enige probleem ligt dus in het koppelen van een stem aan de bijbehorende persoon.

Herkenning?
Het lijkt er dus op dat stemherkenning in de hersenen via een ander mechanisme plaatsvindt dan bijvoorbeeld spraakherkenning, emotieherkenning in stemmen of muziekwaarneming. Dit zou volgens de onderzoekers wijzen op dezelfde modulaire verwerking als bij visuele waarneming is gevonden. Om dit zeker te weten, moeten de onderzoekers echter nog specifiekere testen uitvoeren, liefst bij meerdere mensen met phonagnosie zonder hersenletsel. Mocht je jezelf dus in bovenstaand verhaal herkennen: de onderzoekers van UCL zouden je graag ontmoeten!

Referenties & Bronnen.

quote:

Elia Formisano, Federico De Martino, Milene Bonte, Rainer Goebel, ”Who” is Saying “What”? Brain-Based Decoding of Human Voice and Speech, Science vol. 322, 7 November 2008, pp 970-973.

Bron: Garrido, L., et al. Developmentel phonagnosia: A selective deficit of vocal identity recognition. Neuropsychologia (2008).

Stemmen in je hoofd

De vrouw die geen stemmen herkent

fMRI op wikipedia

[ Bericht 50% gewijzigd door #ANONIEM op 09-11-2008 20:37:47 ]

quote:

Op zondag 9 november 2008 20:35 schreef Aoristus het volgende:
wat gebeurt er met dat hersendeel van dove mensen?

Inderdaad, een ander goede vraag is kunnen doven stemmen in hun hoofd horen / verbeelden. Openbaart zich dat als ideeën of mentale beelden etc.

quote:

Mannenhersenen reageren sterk op minachting

De hersenen van mannen reageren sterker op gezichten die minachting uitdrukken dan de hersenen van vrouwen. Die reageren sterker op gezichten die afkeer of walging uitdrukken dan mannenhersenen.

Dat blijkt uit onderzoek van een Groningse en een Utrechtse wetenschapper, gepubliceerd in het online tijdschrift PLos One (5 november). Het was al bekend dat vrouwen meer hersenactiviteit vertonen dan mannen als ze iets vies zien. Dat is dus ook zo als ze het gezicht zien van iemand anders die iets vies ziet. Dat mannen sterker dan vrouwen reageren op minachtende gezichten is nieuw. Waarschijnlijk zijn mannen in het algemeen gevoeliger voor sociale hiërarchie. Of een man of een vrouw minachtend keek, maakte hun niet uit. Vrouwen wel: die vertoonden wat meer hersenactiviteit bij een minachtend gezicht van een man.

http://www.nrc.nl/wetensc(...)_sterk_op_minachting

quote:

'Menselijk brein kan gedeeltelijk slapen'

Het slaapmechanisme van het menselijk brein wordt niet centraal aangestuurd. In plaats daarvan kunnen delen van je hersenen slapen, terwijl je zelf nog bij bewustzijn bent.
Flickr CC

Dat schrijven Amerikaanse slaapwetenschappers in een nieuw rapport.

De onderzoekers van Washington State University beweren dat individuele hersencellen uitgeput kunnen raken en in een staat van slaap kunnen belanden. Het slaperige gevoel dat 's avonds vaak opspeelt, zou er volgens hen dan ook op wijzen dat bepaalde delen van je brein al slapen.

Slaapcentrum

De nieuwe theorie wordt volgende maand gepubliceerd in het wetenschappelijke tijdschrift Nature Reviews/Neuroscience. De onderzoekers onderbouwen hun stelling met enkele bekende slaapverschijnselen die niet kunnen worden verklaard met de heersende opvatting dat je hersenen beschikken over één 'slaapcentrum' dat bepaalt wanneer je brein in slaap valt.

Bij mensen die slaapwandelen zijn de hersendelen die zorgen voor evenwicht bijvoorbeeld wakker, in tegenstelling tot andere delen van hun brein, zoals de gebieden die zorgen voor bewustzijn.

Ook zou de nieuwe theorie verklaren hoe het komt dat mensen bij het ontwaken meestal niet meteen helemaal wakker zijn.

Krueger

'Het duurt ongeveer 30 minuten voordat je volledig hersteld bent van een periode van slaap", zegt hoofdonderzoeker James Krueger op de wetenschappelijke nieuwssite Newswise. "Die tijd hebben verschillende zenuwgroepen nodig om langzaam op gang te komen."

Bij eerdere onderzoeken slaagden wetenschappers er al in om individuele hersendelen van proefpersonen kunstmatig in slaap te brengen, terwijl de rest van hun brein wel actief bleef.

"Als je slaap bekijkt als een proces dat zich in kleine stapjes verspreidt over het brein, dan kun je veel fenomenen en onderzoeksresultaten opeens verklaren", zegt Krueger.

"De oude opvatting dat het slaapproces centraal gestuurd wordt en al je hersendelen tegelijkertijd of bijna tegelijkertijd in slaap vallen, klopt gewoon niet. "

http://www.nu.nl/news/183(...)elijk_slapen%27.html

SAMENVATTING: Jaloezie en leedvermaak zijn terug te zien in de hersenen. Ze activeren respectievelijk pijn- en genotsknopjes in het brein. En hoe jaloerser iemand is, hoe groter de beloning bij leedvermaak.

Wat zou het voor dit jongetje heerlijk zijn als het meisje d'r ijsje laat vallen. Dan smaakt zijn eigen ijsje ineens veel lekkerder.



Mannelijke proefpersonen kregen de opdracht bovenstaande drie (mogelijk) jaloersmakende sitaties in te denken.
A: een succesvollere man
B: een succesvollere vrouw
C: een gelijkwaardige vrouw
Bij A waren mannen al zo'n vier keer zo jaloers als bij B.
(Afb: © 2009 National Institute of Radiological Sciences)



Bij het vervolgexperiment bleek: hoe benijdenswaardiger de andere persoon, hoe groter het leedvermaak. (2009 National Institute of Radiological Sciences)

quote:

“Bij een sollicitatieronde kom je een oude studiegenoot tegen. Hij komt voor dezelfde vacature. Jullie hebben dezelfde opleiding en je weet dat zijn cijfers waren altijd bijzonder goed waren. Hij heeft ook nog eens een vlotte babbel en betere connecties. Kortom, een geduchte concurrent voor je droombaan en je zou hem graag in een paar van deze eigenschappen willen overtreffen.” Eén van de zeven hoofdzonden komt naar boven borrelen: jaloezie.

Maar als deze concurrent zich tijdens de sollicitatie belachelijk maakt en voor de ogen van de toekomstige baas een blunder begaat. Dan kan een heel ander gevoel zich manifesteren. De jaloezie slaat om, en het leed van de ander komt eigenlijk wel goed uit. Leedvermaak kan zo voortkomen uit jaloezie.

'Schadenfreude'

Japanse onderzoekers hebben uitgezocht of deze twee gevoelens zijn terug te zien in de hersenen. En jawel. Jaloezie blijkt te vergelijken met lichamelijke pijn, leedvermaak met het genot van seks, drugs en eten. En hoe benijdenswaardiger het leedslachtoffer is, hoe groter het leedvermaak – of ‘Schadenfreude’ zoals de onderzoekers het noemen. Dat staat deze week in Science.

Hidehiko Takahashi en collega’s onderwierpen negentien proefpersonen aan hersenscans en jaloezie-experimenten. Hierbij kregen de proefpersonen verhaaltjes – zoals hierboven – te lezen. De studiegenoot kreeg in verschillende versies een hogere of lagere status ten opzichte van de proefpersoon. Zo konden diverse niveaus van jaloezie gemeten worden.

Jaloezie is terug te zien in dezelfde regio in de hersenen die ook actief wordt bij lichamelijke pijn - de dorsale cortex cingularis anterior. Jaloezie is dus als het ware sociale pijn.

Later kregen de proefpersonen een lijstje voorgelegd met nare dingen die deze benijdenswaardige concurrent konden overkomen. Leedvermaak is op een hele andere plek in de hersenen te zien. Hierbij worden beloningssystemen in het brein actief, die ook oplichten bij seks, drugs en eten: het ventrale striatum. Een stoot dopamine (de signaalstof voor genot) maakt genieten van het leed van een ander mogelijk. En hoe jaloerser we zijn op het slachtoffer van het leed, hoe groter het genot.

Leedvermaak is dus een soort psychologische pleister op een wond in het gevoel. Als de psychologische wond van de jaloezie genezen wordt, levert dit een goed gevoel op.

Overlevingsnut

In een beschouwend artikel over dit onderzoek stellen Matthew Liebermann en Naomi Eisenberger van de University of California, Los Angeles (VS) dat er een verklaring moet zijn voor deze signalen in het brein, waarbij fysieke en psychologische pijn gelijkwaardig lijken.

Overlevingstechnisch zijn de lichamelijke waarschuwingssignalen makkelijk te verklaren. Het onaangenaam maken van fysieke pijn en het belonen voor een maaltijd lijken logisch voor de overleving. Als we een wond niet verzorgen of niet eten gaan we dood. Maar hoe nuttig is de pijn van jaloezie en het genot van leedvermaak?

Volgens Liebermann en Eisenberger is dit al terug te zien bij baby’s. Sociale dieren, zoals de mens, zijn in het begin van hun leven afhankelijk van soortgenoten. De sociale signalen in het brein, die de band tussen verzorger en kind veiligstellen, zijn op dat moment misschien wel belangrijker zijn dan de lichamelijke signalen.

Ook in de rest van het leven blijkt het - overlevingsgewijs - nuttig om goed te functioneren in een groep. Samen sta je sterk. Signalen in het brein, zoals pijn en genot, kunnen ons dan sturen naar een goede positie in de groep.

Maar als een ‘crime passionel’ uit jaloezie louter aan stofjes in het brein te wijten is - het leed van van het moordslachtoffer kan dan immers een hoop genot opleveren – moet de dader dan nog wel gestraft worden?


Johan Schaeffer

H. Takahashi e.a. When your gain is my pain and your pain is my gain: neural correlates of envy and schadenfreude, in: Science, vol 323, 13 feb 2009

M.D. Lieberman en N.I. Eisenberger, Pains and pleasures in social life, in: Science, vol 323, 13 feb 2009

(Bron)

[ Bericht 0% gewijzigd door #ANONIEM op 16-02-2009 23:45:28 ]

quote:

Op dinsdag 17 februari 2009 00:12 schreef Locusta het volgende:
Mag ik vragen wat je discussiepunt is? _{Je zit hier immers op een discussieforum.}

Maar ik denk dat leedvermaak niemand vreemd is. Was het niet altijd heerlijk om de grootste trut van de klas finaal onderuit te zien gaan terwijl iedereen toekijkt?

Gemerged, is een onderwerp wat ik al tijden volg en post op het forum, een minor wat ik volg houdt zich hier mee bezig. Het is natuurlijk een discussieforum, maar ook het delen van informatie en ontdekkingen.. Als je er last van hebt gelieve dat te melden in het fb topic.

Het is me zeker niet vreemd, maar toch, het is in essentie een verschijnsel wat in strijd is met de gouden regel en tegen humanistische waarden zou ik zeggen.

quote:

Op dinsdag 17 februari 2009 00:20 schreef Locusta het volgende:

[..]

Ah, nu zit het bij een ander topic. Duidelijk En natuurlijk is Fok! er om informatie te delen, maar ik neem aan dat je er dan een soort van vraagstelling bij zet? En nee, ik had er geen last van, maar ik mag me toch wel wat afvragen? En om daar nou weer een apart topic voor te openen.......?

Mwoah, ik denk dat leedvermaak wel redelijk ingebakken zit in de menselijke natuur. Maar voordat ik hier dieper op in ga, lees ik eerst het hele topic ff door

Nee, daar niet van, maar als je er last van had / hebt kunnen we er misschien wat aan doen, natuurlijk mag je dat vragen.

Voor mij is het eigenlijk meer van toepassing van in hoeverre mijn mede user deze dingen herkent, zich er bewust van is en wat met de gegeven informatie doet. Tenslotte is het je gedrag en hersenen onder de loep, de resultaten wat er uit voortkomen worden weer verwerkt door je hersenen, dus een samenhangend geheel als je het mij vraagt.

Vooral de reacties op zulke bewustwordingen is wat mij interesseert en een discussie zal voortbrengen.

Wat versta je onder ingebakken in de menselijke natuur? Volgens mij is het meer een reactie op dingen die je mee maakt, dus niet zo vanzelfsprekend als jij doet denken als ik je goed begrijp iig.