Beschouwd

quote:

De overwinning zat de Tsjechen in de zak. Hoe druk de Turkse baasjes ook deden, het tactisch vernuft van Karel Brückner leek de doorslag te geven. Lang had hij gedubd of hij de beweeglijke en snelle Baros in de punt van zijn aanval zou zetten, of de statische maar balvaste Jan Koller.
Het werd Jan Koller dus en die meesterzet betaalde zich al rap uit. Koller was voorin de rots in de branding. Met soms twee Turken op zijn nek kaatste hij de ballen terug met voet en borst en toen Grygera vanaf de rechterflank een voorzet in het vijandelijke strafschopgebied zwiepte, was hij er als de kippen bij: 1-0. Met de kop natuurlijk.
Opgezweept door hun prachtig fanatieke coach Terim begonnen de Turken als een tornado aan de tweede helft. Ook Brückner maakte zich druk. Hij stuurde zijn mannen naar voren en wees daarbij steeds naar Koller. "Daar moet die bal heen!"
De Tsjechen knoopten die les goed in hun oren. Plasil maakte na een uur 2-0 en niemand gaf meer een stuiver voor de Turken. Karel Brückner kon eindelijk ontspannen plaatsnemen in de dug-out en werd weer het lijk dat hij altijd is.
Maar zie, de regen die steeds harder op het veld neerdaalde, wakkerde de Turkse storm nog verder aan. Het deed hen denken aan hun wonderbaarlijke heropstanding tegen Zwitserland.
Aanval na aanval golfde in de richting van het Tsjechische doel. Arda Turan schoof de 2-1 binnen en plots ging Petr Cech, die drie broers op de tribune had zitten, als een beginneling in de fout: 2-2.
Nog was het niet gedaan met de Turkse furie. Twee minuten later scoorde Nihat zijn tweede doelpunt.
Wat een elftal, die Turken!
Geef hen een achterstand en laat het regenen en je bent als toeschouwer verzekerd van een geweldige wedstrijd. Kroatië is in de kwartfinale hun volgende tegenstander. De Kroaten zullen de komende dagen anstvallig de weersverwachtigen in de gaten houden en bidden voor een wolkenloze hemel.

quote:

Arne Friedrich, Clemens Fritz, Per Mertesacker, Christoph Metzelder en Mario Gomez mogen op het EK het shirt van het Duitse nationale elftal dragen, dat tegenwoordig met een zwarte rouwband op de borst is getooid. Als deze verzameling logge, simpele voetballers de crème de la crème is bij onze oosterburen, ziet het er daar maar somber uit. Vandaar die rouwband dus.
Spontaniteit, creativiteit, techniek, overzicht; het is bij het Duitse elftal ver te zoeken. Neem nou zo’n Mario Gomez, in 2007 toch gekroond tot beste voetballer in de Bundesliga.
Hij krijgt al in de vierde minuut een levensgrote kans op één meter van de doellijn, een kans die niet te missen is. Gomez mist toch en tot overmaat van ramp gaat hij niet achter zijn onhandig ingeschoten bal aan, maar blijft staan. Gomez is het protoype van de schaduwspits. Hij houdt zich schuil totdat hij na een uur gewisseld wordt.
De enige Duitser die echt kan voetballen is Michael Ballack en als je de ploeg tegen Oostenrijk aan het werk ziet, weet je dat zijn ploegmaten diep onder de indruk zijn van zijn kwaliteiten. Elke bal wordt met diep ontzag bij de grote Ballack ingeleverd, ook als dat het tempo uit de aanval haalt. Tot een goed en doordacht samenspel komt het nimmer, simpelweg omdat zijn ploegmakkers de kwaliteit missen. Het is tekenend voor de wedstrijd dat het enige doelpunt valt uit een vrije trap van, wie anders, Ballack.
Het was genoeg om de Oostenrijkers te verslaan. Aan de ploeg van Josef Hickersberger is elk woord te veel besteed en over hen zeg ik dus niks.
De wedstrijd werd gespeeld in de Oostenrijkse hoofdstad. Goed gezien van de UEFA, want het was een wedstrijd om te wenen.