Beschouwd

quote:

Tegen Rusland was het Spaans elftal dinsdagavond een wilde rivier met woeste stroomversnellingen en klaterende, bruisende watervallen. De Russen werden negentig minuten lang overstroomd en verdronken kansloos met 4-1.
Lars Lagerbäck, hoofd waterbouwkundig-ingenieur van Zweden heeft die wedstrijd ongetwijfeld gezien en stelde zich na afloop slechts één vraag: ‘Hoe kan ik die onstuimige rivier kanaliseren?’
Vier dagen bestudeerde hij alle mogelijke oplossingen. Al zijn opgedane kennis werd aangewend, zijn studieboeken stapelden zich op op zijn bureau en de computer heeft al die tijd niet uitgestaan. Geslapen heeft hij niet veel, de afgelopen dagen, maar toen het Zweedse elftal de grasmat in Stadion Tivoli Neu betrad, was hij er al lang uit.
De Zweedse voetballers waren door Lagerbäck goed geïnstrueerd.
Al in de voorhoede wierpen de spitsen zandzakken in het water, op het middenveld werden dammen gebouwd om de Spaanse vloedgolf te stremmen en achterin werden er door Petter Hansson en Olof Mellberg ook nog eens dikke boomstammen in de stroom gegooid.
Spanje kolkte nooit, vanavond. De woeste rivier werd een kabbelend beekje, bijna een stilstaande poel. De Zweden konden aan de oever rustig de hengel uitwerpen. Ze vingen mooie vissen. Torres, Iniesta, Xavi, Villa en al die anderen werden opgeborgen in leefnetten. De buit leek definitief binnen.
Maar een wilde rivier laat zich niet zomaar temmen. Water zoekt altijd een nieuwe weg, zeker als er een gaatje of een barst in de waterkering zit. In de 92e minuut brak de dam. Een wilde trap van Capdevilla, Stoor en Hansson iets te te laat met hun zandzakken en het leed was geschied: 2-1.
Een ramp voor Zweden was dat, maar een zegen voor het voetbal.

quote:

De selectie van Rusland heeft een gemiddelde leeftijd van net 26 jaar. Als je de onschuldige kindergezichtjes van Torbinski, Kolodin, Pavloetsjenko en Biljaletdinov vergelijkt met de doorleefde koppen van de Grieken Dellas, Kyrgiakos, Katsouranis en Basinas krijg je bijna medelijden. Het zijn melkmuilen tegen boeventronies.
Kijk naar een corner van de Russen en zie ruig behaarde Grieken zich vergrijpen aan koorknapen zonder enige baardgroei. Het tekent de moed van de Russen dat ze niet gillend weglopen.
Voetbaltechnisch valt er nog veel te verbeteren aan het elftal van Guus Hiddink, maar tactisch weet het er zich al aardig doorheen te slaan. Somtijds worden de Grieken aardig dolgetikt. Talentvol is Rusland zeker. Toch blijft er over de ploeg nog te vaak een net van verlegenheid hangen. De spelers zijn te bleu, te timide, durven nog te weinig. Dan lijken het elf bange konijntjes die de geborgenheid van hun holletje verkiezen en weigeren de wijde wereld in te trekken. Maar daar groeit lekker gras. Daar zitten de frisse worteltjes in de grond.
Ze moeten uit hun hol die Russen!
Hiddink is bezig die angst er uit te rammen. In de kranten stond vandaag dat hij op trainingen vaak ontploft. Het is een gespeelde woede om zijn spelers in vuur en vlam te zetten. Het zal, vrees ik, niet op deze EK gebeuren.
Maar Europa is gewaarschuwd: over een paar jaar staat er een prachtig elftal wilde superkonijnen, die alles kaalvreten.

quote:

De overwinning zat de Tsjechen in de zak. Hoe druk de Turkse baasjes ook deden, het tactisch vernuft van Karel Brückner leek de doorslag te geven. Lang had hij gedubd of hij de beweeglijke en snelle Baros in de punt van zijn aanval zou zetten, of de statische maar balvaste Jan Koller.
Het werd Jan Koller dus en die meesterzet betaalde zich al rap uit. Koller was voorin de rots in de branding. Met soms twee Turken op zijn nek kaatste hij de ballen terug met voet en borst en toen Grygera vanaf de rechterflank een voorzet in het vijandelijke strafschopgebied zwiepte, was hij er als de kippen bij: 1-0. Met de kop natuurlijk.
Opgezweept door hun prachtig fanatieke coach Terim begonnen de Turken als een tornado aan de tweede helft. Ook Brückner maakte zich druk. Hij stuurde zijn mannen naar voren en wees daarbij steeds naar Koller. "Daar moet die bal heen!"
De Tsjechen knoopten die les goed in hun oren. Plasil maakte na een uur 2-0 en niemand gaf meer een stuiver voor de Turken. Karel Brückner kon eindelijk ontspannen plaatsnemen in de dug-out en werd weer het lijk dat hij altijd is.
Maar zie, de regen die steeds harder op het veld neerdaalde, wakkerde de Turkse storm nog verder aan. Het deed hen denken aan hun wonderbaarlijke heropstanding tegen Zwitserland.
Aanval na aanval golfde in de richting van het Tsjechische doel. Arda Turan schoof de 2-1 binnen en plots ging Petr Cech, die drie broers op de tribune had zitten, als een beginneling in de fout: 2-2.
Nog was het niet gedaan met de Turkse furie. Twee minuten later scoorde Nihat zijn tweede doelpunt.
Wat een elftal, die Turken!
Geef hen een achterstand en laat het regenen en je bent als toeschouwer verzekerd van een geweldige wedstrijd. Kroatië is in de kwartfinale hun volgende tegenstander. De Kroaten zullen de komende dagen anstvallig de weersverwachtigen in de gaten houden en bidden voor een wolkenloze hemel.

quote:

Arne Friedrich, Clemens Fritz, Per Mertesacker, Christoph Metzelder en Mario Gomez mogen op het EK het shirt van het Duitse nationale elftal dragen, dat tegenwoordig met een zwarte rouwband op de borst is getooid. Als deze verzameling logge, simpele voetballers de crème de la crème is bij onze oosterburen, ziet het er daar maar somber uit. Vandaar die rouwband dus.
Spontaniteit, creativiteit, techniek, overzicht; het is bij het Duitse elftal ver te zoeken. Neem nou zo’n Mario Gomez, in 2007 toch gekroond tot beste voetballer in de Bundesliga.
Hij krijgt al in de vierde minuut een levensgrote kans op één meter van de doellijn, een kans die niet te missen is. Gomez mist toch en tot overmaat van ramp gaat hij niet achter zijn onhandig ingeschoten bal aan, maar blijft staan. Gomez is het protoype van de schaduwspits. Hij houdt zich schuil totdat hij na een uur gewisseld wordt.
De enige Duitser die echt kan voetballen is Michael Ballack en als je de ploeg tegen Oostenrijk aan het werk ziet, weet je dat zijn ploegmaten diep onder de indruk zijn van zijn kwaliteiten. Elke bal wordt met diep ontzag bij de grote Ballack ingeleverd, ook als dat het tempo uit de aanval haalt. Tot een goed en doordacht samenspel komt het nimmer, simpelweg omdat zijn ploegmakkers de kwaliteit missen. Het is tekenend voor de wedstrijd dat het enige doelpunt valt uit een vrije trap van, wie anders, Ballack.
Het was genoeg om de Oostenrijkers te verslaan. Aan de ploeg van Josef Hickersberger is elk woord te veel besteed en over hen zeg ik dus niks.
De wedstrijd werd gespeeld in de Oostenrijkse hoofdstad. Goed gezien van de UEFA, want het was een wedstrijd om te wenen.